Agencja artystyczna "Cocoro"

Po długiej podróży, Chain w końcu znalazła się w Neverbeen... Może i by się zachwycała obcym krajem, gdyby nie to, że była wręcz nieludzko zmęczona... Ale to i tak nie zawadziło w tym, żeby wparować do poczekalni jako pierwsza i zająć najlepsze miejsce, jakim był jeden z foteli... Nie przeszkadzało jej to, że musi czekać. Wręcz przeciwnie, była zachwycona. Usadowiła się w głębokich poduchach i momentalnie... jej się chrapło... I na tym koniec by było z wizerunkiem ułożonej, młodej kobiety... Ale cóż tu poradzić, ilu ludzi potrafi kontrolować siebie przez sen? Zapewne niewielu... Otwarta buzia wyzierała wprost na panią recepcjonistkę. Ząbki białe, gardełko zdrowe, ale chyba nie to chciała pani recepcjonistka widzieć. I tak chrapała sobie chwilę, i chrapała...

Ocuciła się po 15 minutach, z opamiętaniem zamykając buziuchnę... Przecierając lekko oczka, spojrzała po wszystkich
-Gomen- powiedziała cichutko, lekko zaspanym głosem...
Do rozmowy chętnie by się włączyła, ale w tym stanie raczej żadnej nie zacznie...

///Wow, wow, Tarka piszący w 3 osobie, wow wow

Zawsze wydawało mi się, że rejsy statkiem to coś fajnego. To był mój pierwszy kiedy wszedłem na pokład tego pływającego czegoś. I teraz wiem, że to był to też mój ostatni rejs. A przynajmniej miała taką nadzieję. Nie mogłem zasnąć, bolał mnie brzuch, w głowie szumiało od uderzających o burtę fal, nogi trzęsły mi się na samą myśl o tym, że coś tak dużego nie ma prawa unosić się na wodzie... Kiedy w końcu dotarłem do Neverbeen byłem tak bardzo zmęczony, że nie byłem w stanie obserwować otoczenia. W tamtej chwili wszystko było mi jedno - po prostu wsiadłem do jakiegoś powozu, który chyba przysłany był po mnie i wpatrywałem się bezmyślnie okno. Jeśli zamknąłbym teraz oczy, pewnie bym zasnął... powieki były takie ciężkie... przymknąłem je na chwile, ale od razu przypomniał mi się rejs statkiem i ocknąłem się po minucie.

W końcu dotarłem do celu i usiadłem na krześle w jakiejś poczekalni. Oprócz mnie znajdowały się tutaj jeszcze pięć osób, z czego jedną była sekretarka. Czy oni... potrzebowali aż pięciu osób do tego typu sprawy? Spróbowałem sobie przypomnieć o co konkretnie w niej chodziło, ale zmęczenie nie pozwalało mi skupić myśli. Westchnąłem cicho i oparłem się wygodnie na krześle. Nie miałem siły nawet na to, żeby myśleć, a co dopiero na to, żeby rozmawiać. Zresztą i tak nie miałem na to ochoty. Przyjrzałem się jednak osobom, które siedziały ze mną w jednym pomieszczeniu. Wszyscy, oprócz sekretarki wydawali się być tak samo zmęczeni jak ja. No cóż... zaczynało się ciekawie. Przetarłem dłonią obolałe oczy i znowu na chwilę je zamknąłem... Ah, ile dałbym teraz za łóżko i chociaż kilka godzin snu.

Podróże są straszne. Nie ważne, jak podróżuje, zawsze musi narzekać. Tym razem nie było inaczej i przez całą drogą dawała załodze statku znać o swojej obecności na pokładzie. I dobrze, niech wiedzą. Niczym osioł ze Shreka ciągle zadawała pytania, jak długo, dlaczego trzesie, gdzie jest toaleta i tak dalej. Całe szczęście, że nie miała choroby morskiej, jednak nawet bez niej była zmęczona. Dotarła w końcu na miejsce, po czym osunęła się plecami po ścianie uznając, że krzesła są za daleko. Siedziała ze zwieszoną głową, mrucząc coś pod nosem po pergrandzku. Nie miała nawet sił zerknąć, z kim ma współpracować. Z resztą, kto by to nie był, raczej nie będą zbyt problematyczni. Chyba. Może. Meh. W matrixowym slow timie podjęła się próby zawiązania na powrót kokardki. Nie była może tak ładnie zawiązana, jak wcześniej, ale trudno. Przeżyje. W oczekiwaniu jednak na zleceniodawcę, oczy same jej się przymknęły, zaś mózg sam zadecydował o tym, by ta się zdrzemnęła. No i dobra, jak przyjdzie kto ma przyjść, to ja obudzą. Może. Chyba.

On nie bawił się w żadną łódkę, on przyjechał tu na rowerze... TAK, ROWERZE. Oczywiście magicznym rowerku, który pędził, ale niestety był wypożyczony tylko na czas podróży w jedną stronę. Całkiem fajnie mu się jechało, ale zmrużenie oka chodź na chwilę nie było zbyt możliwe. Pedałował przez kilka godzin pędząc swoim magic expresem w jedną stronę. Czuł się jak na Tour De Sibir. Niestety nie wszystko było takie kolorowe, ale jakoś dał radę. Wiadomo, ma się te siłę. Chociaż był zmęczony tak jakby męczył go straszliwy kac morderca (Chociaż właściwie to popijał po drodze z swojej manierki wypełnionej ulubionym trunkiem).
- W końcu - wycedził przez zęby schodząc z magicznego rowerka, który wrócił do sklepu na pięknej tęczy, po której biegały magiczne jednorożki. Gdy był już w środku usiadł sobie na ławeczce i przyglądał się pani sekretarce.
- Im szyny dłuższe tym stacja lepsza - przeszło po jego nadzwyczajnie pustym czerepie. Przyglądał się też od czasu do czasu zebranym tu osobą. Zadał sobie pytanie: Ciekawe czy pedofilia jest tutaj zabroniona? I dlaczego myślę o takich rzeczach?

To było nadzwyczaj nudne miejsce. Chodził po całej poczekalni, gryząc kciuk prawej ręki, aby tylko nie zasnąć. Żadnych interesujących rzeczy… Na sekretarkę spojrzał tylko raz, ze współczuciem.
Biedna… – pomyślał – Nie potrafię wytrzymać tu nawet piętnastu minut, a ona pewnie tak siedzi całe życie.
Zauważył zmęczenie u innych osób przebywających w poczekalni. W innych okolicznościach wyśmiałby ich z tego powodu, ale był na to zbyt zmęczony. Zamiast tego zaczął im się przyglądać, można rzec, że dość natrętnie. Najpierw swój wzrok skupił na śpiącej, białowłosej dziewczynie. Gdy się obudzi będzie musiał jej powiedzieć, że śpi z otwartymi ustami i wygląda to dość śmiesznie. Następnie zwrócił się w stronę chłopca, jednak nie przyglądał mu się długo. Potem uważnie obejrzał następną dziewczynę, również pogrążoną we śnie. „Sen jest dla słabych” – pomyślał i przeciągle ziewnął. Zapominał, że wciąż trzyma kciuk między zębami i przygryzł go dość mocno.
-Auć! – krzyknął z bólu.
Na końcu spojrzał na mężczyznę z blizną i powiedział, wciąż trzymając w ustach kciuk.
-Masz nieczekawy załost.

Powoli wyjął kciuk z ust, przyglądając się mężczyźnie. Zaskoczony był jego wyglądem. Spodziewał się siwego staruszka w garniturku, wyuczonego dobrych manier. Ten tutaj nie pasował do tego miejsca. Chyba, że to nie na niego czekali... Leinteth wychylił się, aby zobaczyć co jest za drzwiami, ale przez szeroką klatę mężczyzny niewiele było widać.
"Kto go zabił?" - to pytanie wybrało okrężną drogę do jego mózgu, jednak kiedy już dotarło, uderzyło z takim impetem, że prawie zrobiło mu dziurę w głowie. Sam nie wiedział, dlaczego ktoś leżał, zwłaszcza, że wszyscy już wstali. Może faktycznie umarł... Nie było zbyt wiele czasu, aby się na tym zastanowić, a mężczyzna wymagał od nich odpowiedzi. Jako najwyższy spośród towarzyszy, poczuł się odpowiedzialny, żeby jej udzielić.  Przyjął więc dumną postawę i stawiając jedna nogę na leżacym, przemówił bez zastanowienia.
-To ja! - krzyknął, a gdy usłyszał jak cichy jest jego głos, postanowił zrezygnować z długiego monologu, pełnego bezsensownych porównań. - Jednakże nie znam powodu, dla którego umarł oraz nie wiem jak to się stało.

Po pewnym czasie czekania, w końcu drzwi się otworzyły. Nie wiedziała, ile czasu minęło, ile spała i czy w ogóle się zdrzemnęła. Nie wiedziała też, co się zbytnio dzieje, oprócz tego, ze ktoś wyłożył się jak długi na podłodze. Słowa pracodawcy w ogóle do niej nie trafiły, zaś jakiekolwiek zrozumienie zaistniałej sytuacji nie należało w kręgu jej zainteresowań. W zasadzie obecnie jej umysł dostał prostą instrukcję "wstać-wejść" i jej się miała zamiar trzymać. Co ją reszta? Niezbyt jeszcze przytomna rzuciła okiem na Yomu, po czym dźgnęła go lekko butem pomiędzy żebra. Przecie nie będzie się schylać. W zasadzie, taki pomysł nawet nie bardzo jej przyszedł do głowy. - Wstaaaaaaaaawaj . - rzuciła do niego, gdzieś w środku wyrazu pozwalając sobie na ziewnięcie, zasłaniając usta grzbietem lewej dłoni. Następnie zmierzyła wzrokiem blondyna w okularach, widząc go nieco jak przez mgłę. Chociaż była już wybudzona, dalej niektóre bodźce średnio do niej trafiały. Tak samo zignorowała fakt, że typ nieco odbiegał od wyobrażeń, ale jaki kraj, taki personel. Następnie stanęła gdzieś obok niego w zasadzie nieruchomo, wzrok wbijając w ziemie. Nie chciało jej się podnosić głowy, wiec zostało po prostu wytężyć słuch. Spaaać... przemknęło jej tylko przez myśl. Łóżko. Gdzie tutaj jest łóżko?

Na tracącego przytomność facetka, dziewczyna nawet nie spojrzała. Mimo zmęczenia, Chain leniwie zwlekła się z fotela, gdy tylko wszedł pracodawca, który wyglądał jak ktoś, kogo miejsce nie jest za biurkiem... Co kraj to obyczaj, co zrobisz jak nic nie zrobisz?... Takie właśnie myśli przebiegały po głowie Chain, ale chwili, gdy Johnny wypowiedział pierwsze słowa, mina jej trochę zrzedła...
Naburmuszona, skrzyżowała ręce na piersiach i pierwsze słowa skierowała do blondyna, wypowiadając pogardliwie:
-Baaaka-
Kolejno zaś zwróciła się do pracodawcy. Z chęcią powtórzyłaby przed chwilą wypowiedziane słowo, ale nie chciała wracać do domciu na piechotę, albo co gorsza, na własną kieszeń...
-Hyfmp, nikt tego nie zrobił, bo ten typek najzwyczajniej w świecie żyje... -
Dodałaby jeszcze, że skoro ma pracować za darmo, to może już z powrotem odesłać ją do Fiore, ale wolała to zrobić po sformalizowaniu jakieś umowy, która zapewniałaby bezpieczny powrót na koszt pracodawcy... Dziewczyna może i ma humorki, ale głupia nie jest.
-Możemy przejść do sedna? Po zakończeniu rozmowy, miło by było, gdybyście zapewnili nam miejsce, gdzie moglibyśmy odpocząć po podróży-
Spojrzała na facetka na podłodze...
-Tym bardziej, że ten dureń jest w tej chwili zupełnie nieprzydatny...-
Ech... Chain naprawdę nie chciała być tak niemiła... Zmęczenie jednak robiło z niej potwora...
-Obiecuję, że później rozpoczniemy poszukiwania z podwójną siłą...-
Zachętę wypowiedziała już nieco radośniej, zaciskając łapkę w pięść, pokazując, ile to siły włoży w śledztwo... Jednak zaraz później znowu osunęła się na fotel, bo stanie za bardzo ją wykańczało...

- Nie, nie żyje, jestem zombie - powiedział próbując trochę lepiej się wtulić w podłogę - Jeśli myślisz, że jeżdżenie na rowerze to zdrowie to wiedz, że jest to stek bzdur i kłamstw -mruknął trochę ciszej, ale tak, by wszyscy mogli to słyszeć - Przynajmniej daj mi spisać testament nim mnie ukryjesz - odburknął.
- Przy okazji, mam prośbę, na moim pasku jest zawieszona manierka, mógłbyś być tak miły i wlać mi jej zawartość do ust? Bardzo proszę - tutaj zrobił oczka podobne do zbitego pieska - Tak czy siak... jestem Yomu, miło mi poznać, podałbym rękę, by się przywitać, ale tak trochę za bardzo działa na mnie w tym momencie grawitacja... tak... grawitacja - jedynie westchnął.
- Jeszcze przyjdziesz do tego durnia jak będziesz potrzebować pomocy - odrzucił niemiłej dziewczynce.

Kiedy nie mam nic innego do roboty, czasem wspominam swoje poprzednie życia. Co prawda ostatnio złapałem się na tym, że co raz mniej z nich pamiętam, jednak najważniejsze fakty wciąż tkwiły w mojej głowie. Teraz kiedy tak siedziałem i starałem się nie zasnąć, próbowałem przypomnieć sobie bajkę, która często opowiadała mi mama... Jeszcze w moim pierwszym życiu. Ale czym dłużej się nad tym zastanawiałem, tym bardziej zdawałem sobie sprawę z tego, że nawet nie pamiętam jej imienia. Ani wyglądu... To było smutne. W letargu wyrwało mnie pojawienie się mężczyzny, który chyba miał być naszym pracodawcą. A już szczególnie rozbudził mnie fakt, że jedna z osób, która siedziała ze mną w tym pokoju upadła na podłogę. Od razu zerwałem się z miejsca i powoli do niego podszedłem. W przeciwieństwie do idiotów - bo inaczej nie można było ich nazwać - którzy mieli brać udział w tej misji, ja zmartwiłem się tym, co mogło stać się temu mężczyźnie. Może faktycznie umarł i teraz zostaniemy wplątani w jakąś dziwna sprawę morderstwa?... Ah tak, ten idiota właśnie przyznał się do zbrodni. Brawo. Kucnąłem obok nieznajomego i przyłożyłem trzy palce do jego tętnicy szyjnej...
-Tętno jest...-mruknąłem i sprawdziłem oddech.-... żyje.-powiedziałem już nie co głośnie i wstałem, po czym spojrzałem na zgromadzonych spod zmarszczonych brwi. Dlaczego oni tak się zachowali? A jeśli rzeczywiście trzeba było by mu jakoś pomóc? Nikt nawet nie pofatygował się, aby sprawdzić co z nim. W każdym razie zagrożenie minęło, gdyż osobnik leżący na ziemi nawet się odezwał, więc nie miałem po co drążyć tematu. Westchnąłem. Kucnąłem i spróbowałem podnieść Yomu z ziemi i usadzić go na krzesło na którym siedział. Co do naszego pracodawcy tylko kiwnąłem mu na przywitanie i nawet się nie odezwałem. Nie miałem po co.

Problemy Yomu w tej sytuacji były dwa. Pierwszym z nich był aktualny niedowład w całym swoim ciele, drugim zaś problem z oddychaniem spowodowanym manierką w ustach, z której się pił przez jakiś czas, ale po chwili zaczął się lekko dusić, bo ten kretyn nie zabrał jej wcześniej. Cóż, Yomu czuł się trochę niekomfortowo w tej sytuacji, myślał jedynie - Życzę ci serdecznego raka odbytu - jedynie się uśmiechał do swojego pracodawcy jakby nigdy nic.
- Dzięki wielkie... - powiedział do Evana, który jako jedyny nie zachowywał się jak ostatni kretyn i bohater kiepskiego shoena. Dalej był w sumie zdany na Evana, który mu pomagał w tym momencie jako jedyny z tej całej gromady.

Zmęczony mózg Leintetha powoli trawił każde słowo. Nie wiedział które są skierowane do niego, które do leżącego i które do pracodawcy. Spodobało mu się nastawienie białowłosej dziewczyny, mimo jej pogardliwego zwrotu. Nie był wielce zaskoczony, że trup jednak żyje, ale uważał, iż postąpił słusznie i niechętnie zdjął nogę z ofiary. W końcu, nie każdy ma odwagę aby się przyznać do zbrodni, której się wcale nie popełniło, nie?
Swoją uwagę skupił na słowach pracodawcy. Cały czas kiwał głową udając, że wszystko rozumie. Wizytówkę do żucia, która jednocześnie była kluczem do pokoju, prawie połknął. Lekko się tylko zakrzutusił, ale na szczęście z kluczem, listkiem, wizytówką, nic się nie stało.
Co za geniusz daje tyle funkcji jednej, tak małej rzeczy? Czy oni nie wiedzą jak taką rzecz łatwo zgubić? Ciekawe czy wszystkie smakują tak samo? Cholera! Skup się na misji idioto!
Z poważną miną wysłuchał wszystkiego, co pracodawca miał do powiedzenia, a później jeszcze przez krótką chwilę słuchał echa jego słów. Mimo iż zmęczony, od razu zaczął myśleć o misji, a w sumie to o tym czemu szukano pana Daerona w żeńskiej toalecie i czy sprawdzili jeszcze pod wszystkimi łóżkami. Za panią Serq podążył z małym opóźnieniem, szedł najbardziej z tyłu. Z uwagą przyglądał się ścianom, czasem spoglądając na towarzyszy.
Ciekawe czy tego trupa i czerwonookiego coś łączy? Chwila... Skoro są trzy pokoje, a nas jest pięciu... W sumie to nie moja sprawa!- pomyślał i wszedł do pierwszego lepszego pokoju, nie zwracając uwagi czy ktoś w nim już jest i rzucił się na pierwsze lepsze łożko, nie zwracając uwagi czy ktoś już na nim leży czy nie. Po tak męczącym dniu, nietrudno mu było zasnąć.