Bardżuruk

First topic message reminder :


MG

Tawerna "Pod Dziurawym Kuflem" jak zawsze o tej porze była cała zaludniona. Usytuowana nieco pod miastem zawsze nocą ściągała w swoje progi ludzi z okolicznych gospodarstw jak i z samego miasta. Tymczasem Finn, Pyza, Jamie oraz Kyle stali wokół niewielkiego stołu w pomieszczeniu przylegającym do sali głównej. Na samym stole stał kwadratowy skrzat przyodziany od stóp do głów czarnym płaszczem, kryjąc twarz w głębokim kapturze. Ta anonimowość. Widząc Pyzę pomachał do niej niepewnie, nie wiedząc, czy powinien się przywitać czy jednak samo to spotkanie jest zbyt oficjalnie i czy od razu nie powinien przejść do konkretów. - Ddzień ddobry. - przywitał się, po czym po chwili chrząknął, by kontynuować, tym razem bez jąkania się. - Cieszę się, że znaleźli się ochotnicy do tego dość ważnego dla mnie zadania.  Chcę, byście odzyskali dla mnie starą, magiczną planszę. Kiedyś do mnie należała, ale z dość zawiłych powodów już jej... nie mam. - posmutniał nieco na myśl o starej, ale jakże cennej zabawce. - Powinna być w Bardżuruku. To taki dość spory dom niedaleko. Nikt tam nie mieszka. Znaczy się... oficjalne. - oświadczył, siadając na brzegu stołu. - W samym domu jej na pewno nie ma, musicie zejść do piwnicy. Nie wiem dokładnie, gdzie leży. No i czy w drodze piwnicy nie pozastawiał pułapek.. - przerwał nieco zamyślony. - Dostaniecie mapy. Przynajmniej aktualne lata temu, mogło się tam pozmieniać. Sama planszówka powinna być w takim nieco dużym pudełku poznaczonego runami. I dopilnujcie, by były pionki. To ważne. - w końcu jak grać bez pionków? Będzie ciężko. - Jakieś pytania?

MG

Definitywnie coś nie pasowało Osvaldowi w Finnie, jednak nie widział sensu jakoś się tym teraz przejmować. Zamknął książkę, po czym zaczął nieco uważniej mimo wszystko obserwować policjanta. Wzrokiem, jakim kot obserwuje psa. - A no tak. Bo gość zawsze przychodzi się bez zapowiedzi, bez pukania i bez "dzień dobry". Inni nazwali by to najściem. Ależ gdzie moje maniery! Kawy? Herbaty? Pomarańczę? - rzucił, zamykając przy tym książkę. - Serio, darujmy sobie te grzeczności. Nie są potrzebne ani mi, ani tobie. - dodał, wskazując Finowi krzesło obok. Będzie chciał, to usiądzie. Nie to nie. Słysząc o podziemiach rady nieco się skrzywił. Zaczęły być zadawane pytania, których się w zasadzie jakoś nie spodziewał, a na które specjalnie nie miał ochoty odpowiadać. Ale skoro już się pofatygował tutaj i nadstawiał życia a ich sprawie... - Nie uwierzysz, jeśli powiem, że to zasługa magii, prawda? - westchnął, po czym upił łyk napoju z filiżanki. - Po pierwsze - nie jestem, jak to ująłeś, zwykłym przyjacielem Sever. A dwa - nie znam dokładnie całym podziemi rady. Tylko drogę do pionka i ewentualne odnogi trasy. Te podziemia są zbyt rozległe, żeby zapamiętać, gdzie co jest. - stwierdził, nie rozwijając jakoś specjalnie wypowiedzi. Ale ma odpowiedź. Może go tyle zadowoli. Tymczasem przy drugim pytaniu widać było, że delikatnie się uśmiechnął. - Co zamierzam? Hmm... Społeczeństwo by uznało, ze chcę zabawić się w boga. Odzyskać coś, co straciłem. Tyle. W każdym razie nic, co by wyrządziło komukolwiek krzywdę. - nie zapowiadało się, żeby miał zamiar jakkolwiek sam z siebie rozwinąć temat.

- ...tutaj masz rację, acz herbatą bym nie pogardził - podsumował jedynie wszelkie kwestie, które tyczyły się grzeczności. Na pierwszy rzut oka można było powiedzieć, że raczej za sobą nie przepadali, więc po co mieli ukrywać to za przesłodzonymi gadkami. Nie miał zresztą na to czasu. Poprawił kosmyk rozjaśnionych włosów, zastanawiając się - ile zmieniło się przez ostatnie pół roku. Słuchał uważnie rudego, aż ten powiedział coś, na co powieka młodego Jerome drgnęła, a jego spojrzenie skupiło się na mężczyźnie. - Coś, a może... kogoś? - zadał pierwsze pytanie, które wydawało mu się godzić w sedno sprawy. Miał wrażenie, że tym samym mógł poruszyć drażliwy punkt, a nie mógł aktualnie polegać na gwiezdnych duchach. Nie teraz.
- Co jeśli więcej osób zabawiłoby się w boga? To możliwe? Ewentualnie... czy mocy wystarczyłoby dla dwóch osób? - dopytał się, mając najpewniej inne właściwości boskie na myśli, aniżeli sam Osvald. Zwłaszcza, że po ostatnich wydarzeniach, wiedział czego chce. Wiedział, do czego ma zamiar dążyć, a żeby to osiągnąć... najpierw musiał ją jakoś zatrzymać. Aż w jego oczach dało się dostrzec delikatny żar, który wydawał się dość nienaturalny w nieco martwym, a i pustym kolorystycznie spojrzeniu wyniszczonym przez czas i temperaturę.

MG

Osvald wstał z fotela, po czym zniknął w pomieszczeniu, w którym swego czasu bardżurukowa drużyna kurowała się po Wielkim Wybuchu, by zaraz po tym wyjść z filiżanką herbaty. Tą zaś podał Finowi, samemu wracając na swój wygodny fotel. Jak chce to niech ma, co mu będzie herbaty żałować? Na pytanie Fina spojrzał na niego uważnie, przez moment nic nie mówiąc, a następnie sięgając po własny napój i upił łyk z filiżanki. - Co bądź kto... Nie sądzę, żeby miało to dla ciebie jakiekolwiek znaczenie. - oznajmił dość spokojnie. Tak, definitywnie ten Fin nie był tym Finem z wcześniej, zaś przy jego następnych słowach niemal się nie udławił herbatą. Tak, spodziewał się bardziej typu "Co? Zabawa w boga? Przecież tak nie można! To się nie godzi!", a tymczasem policjant go całkiem zaskoczył. Na tyle, że aż się uśmiechnął. Troszeczkę. - Szczerze to nie mam pojęcia. Światem po drugiej stronie rządzi jeden z Wielkich Przedwiecznych. Coś pokroju Saarkana czy Lisicy Północy, której pewien isenberdzki zakon wyznaje cześć. Prócz nich jest jeszcze Bhais, prawowita właścicielka Saarkana, Ar Eolas i Raja. Z czego Raja zawsze polował na Saarkana dla jego futra, a ja, tak się składa, mogę mu go dostarczyć. Wymiana. Może da radę wynegocjować trochę więcej niż jest warty... Problem tylko jest taki, że ten debil Baylem z Fairy Tail przejebał dwa pionki i ktoś zabrał avatara Saarkana z Hakobe przez to ten jest teraz strasznie rozjuszony. Ehh... Ale mniejsza z tym. Na co ci te boskie moce? - zapytał żywo zainteresowany. Po cóż przedstawicielowi prawa byłaby moc boga? Taka prawdziwa moc boga, nie jakieś podrabiańce jak te GS'y czy kij wie co.

Zbyt wiele zgodności, które pojawiało się w rozumowaniu młodego Jerome względem Osvalda zdawało się niepokoić młodszego chłopaka. Ten nawet przygryzł wargę, jakby nie chciał przyznawać racji mężczyźnie, jednak nie mógł nic dodać, ani nic ująć. Nieważne, czy mieli ratować radną, czy sadzić poziomki w ogródku ruin Bardżuruku - to nie miało żadnego znaczenia. Stanowiło jedynie obraz, który nakreślał cudze plany - nie jego. - ...handel z 'bogiem'? - dopytał się prosto, jakby chciał się upewnić, czy dobrze zrozumiał zamiary mężczyzny. Z pewnością wszystko wydawało się ciekawe, jednak... należało szukać własnej okazji. Może nie teraz, może nie w najbliższym czasie, ale posiadanie wielu opcji zdawało się być jego dobrą stroną. - Co jeśli spróbujemy je odzyskać? Ishvan wywołał niemałe zamieszanie w naszym kraju, a to można chyba jakoś wykorzystać, prawda? Znamy kogoś, kto mógłby mieć jakąś większą wiedzę o nich? - dopytał się po raz kolejny, zastanawiając się nad jeszcze jedną kwestią. Jedna sprawa pozostawała dla niego wątpliwa, czy też interesująca. - Ne, pamiętasz te broń z podziemi rady? Potrafisz się taką posługiwać... normalnie? - zadałby pytanie, upijając ostrożnie łyk herbaty, oby już przestudzonej przez czas.

MG

Osvald przytakną głową na pytanie Fina. Tak, handel, Wymiana. Dokładnie to zamierzał zrobić, nawet, jeżeli wiązałoby się to z rychłym końcem Saarkana. Były rzeczy ważne, i ważniejsze. Koteło-pies akurat był mniej ważny. - My wręcz musimy je odzyskać. Do przejścia starczyłby jeden, ale tam, gdzie się wybieram, będę potrzebował wszystkich. Pierw jednak trzeba zadbać o te, które mamy dalej pochowane. Łatwiej je zdobyć. Nie wiemy, gdzie Ishvan trzyma Smoka i Węża. No i co potrafią. Ilu ich dokładnie jest. To wszystko będzie się trzeba dowiedzieć. Ale tak, mam kogoś, kto może nam pomóc. Tylko widzisz... Jest w Ishvanie. Dlatego póki co wolę skupić się na pozostałych pionkach. I dalej - nie odpowiedziałeś na moje pytanie. Po co ci ta moc? - nie, nie miał zamiaru odpuścić. To definitywnie nie było coś, co powinno trafić w ręce przypadkowej osoby. A on akurat, jak sądził, nie był przypadkową osobą. Nie bardzo początkowo zczaił o jaką broń chodziło, ale w końcu skojarzył po chwili. - A jakbym miał się nią posługiwać nienormalnie? - westchnął, po czym dopił herbatę. - Ta, potrafię. Wyborowym strzelcem nie jestem, ale posługiwać się nią umiem. - dodał, odpowiadając na pytanie Fina.

- Po prostu - chciałbym nauczyć się posługiwania tego typu bronią. Nigdy nie wiadomo, co może się przydać, nieprawdaż? - postanowił odpowiedzieć mężczyźnie w nieco innej kolejności, aniżeli zadane pytania. Może nie było to zbyt taktowne, jednak nie to liczyło się w tej chwili. Co prawda, aktualnie przestał wierzyć, że wymiga się od odpowiedzi, jednak wolał zostawić ją na później. Przynajmniej na tę chwilę, w której jakaś bardziej dźwięczna nasunie się mu na myśli.
- Miałeś kiedyś tak, że twoja moc nie chciała działać tak, jak powinna? Zupełnie tak, jakby magia przestała cię słuchać... - zaczął swoją wypowiedź, aby to urwać ją w pewnej chwili, a następnie skupić się na czymś, co można było nazwać poczęstunkiem, czy też napojem. Nie musiał w końcu drążyć każdego, najmniejszego powodu, a ten w zupełności wystarczył. Zwłaszcza, że druga opcja raczej nie grzeszyła wobec ideałów mężczyzny, o czym mógł się przekonać w paru ostatnich chwilach.

MG

Osvald miał jeno nadzieję, że Finowi nie chodziło z pytaniem o umiejętności strzeleckie o to, o co Osvald myślał, że może chodzić. Bardzo miał nadzieję. To była tak silna wiara w to, że to na pewno nie o to chodziło, że mogłaby zginąć gołymi rękami podkowy, o ile wiara ręce by miała. - W takim razie powodzenia. I pamiętaj, że musisz mieć zezwolenie na broń, bo cię znajomi zgarną z komisariatu. - nie ma to jak dawać wskazówki prawne policjantowi. Ha! Tymczasem przy drugim pytaniu chwilę się zastanowił. - Nie, raczej nie. Chociaż może... Nie wiem, z różnymi osobami walczyłem i różne mieli umiejętności. Niektóre były strasznie irytujące i w sumie fakt, czasami mi zaklęcia inaczej działały. Ale to nie trwało dłużej jak do końca walki. - co, duchy się go przestały słuchać? A kto tam wiedział. W każdym razie liczył na to, ze rozwinie myśl, bo to nawet go odrobinkę ciekawiło.

- To już zależy od tego, jak przedstawić sytuację jej posiadania, prawda? Zresztą... nie wydadzą zezwolenia komuś, kogo ktoś uprzednio nie nauczy... - stwierdził w dość prosty sposób, ostatecznie spoglądając dość sugestywnie i wyczekująco w kierunku Osvalda. Mieli współpracować, a to chyba w interesie rudzielca, coby jego rzekomy, nieco samozwańczy wspólnik nie ciągnął go na dno. Dlatego też mógł kontynuować dalszą kwestie, która poruszała problematyczną naturę jego magii, czy aktualnego jej braku. - Rozumiem, hm... Słyszałeś o przypadkach, w których czyjaś magia zmieniła się? Może nie z dnia na dzień, ale w czasie? Wiesz może jak to sprawdzić, albo czy ktoś może to hm... skontrolować? - nieco dziwne pytania, jak na rzekomo najsilniejszego maga Fiore. Ironio losu, zwycięzca igrzysk miał teraz okazje paradować bez magii, czy też z nią, ale jakby i bez niej. Masz ci los.

MG

Osvald wszystko widział. Wszystko. Obserwował uważnie Fina i nie podobało mu się. Bardzo mu się to nie podobało. - Nie sugerujesz, żebym to JA cię uczył, prawda? - tak, na pewno się mylił. Bardzo chciał w to wierzyć i bardzo chciał też wierzyć w to, ze faktycznie nie o to Finowi chodzi. Ej, a może on ma lepsze rzeczy do czynienia niż uczenie kogokolwiek? Na przykład siedzenie w fotelu, czytanie książki i picie herbaty. - Słyszeć słyszałem, ale czy się da skontrolować to nie wiem. Nie sprawdzałem. A co, zabawa kluczami ci się znudziła? - zapytał, nie koniecznie oczekując jakiejkolwiek odpowiedzi.

- A widzisz tutaj kogoś innego, kto potrafiłby jej używać? - zadał dość proste pytanie, jednak nie oczekiwał na nie odpowiedzi. Nie miał jednak zamiaru zrzucać odpowiedzialności na rudzielca. Nie no, jeśli miał dostatecznie dobre znajomości, sam Jerome mógłby z nich skorzystać, bo czemu by nie. - Chyba, że znasz kogoś, kto by się do tego lepiej nadawał... - zaproponował mu inne rozwiązanie tego problemu, jednak co postanowi rudzielec to już jego sprawa. Najwyżej będzie trzeba się pomęczyć, kupić broń i postrzelać sobie na terenie tej i tak już zrujnowanej placówki niszcząc i tak podniszczone komody i półki. Rozmowa jednak miała to do siebie, że nie zamykała się tylko na tej jednej kwestii. Herbatka, ot herbatką, jednak to słowa, które padały w międzyczasie, zdawały się być najważniejsze.
- Może... A może to one znudziły się mną, albo ktoś miał po prostu taki kaprys... Zoe z pewnością by sobie lepiej poradziła ze sprawdzeniem tego, ale... właściwie gdzie się teraz znajduje? I co u Sucharka? Znaleźliście już inne pionki? - dopytał się w międzyczasie o pozostałych znajomych z całej ich ferajny. Skoro mieli handlować grą i kotowatym nie-kotem, wypadałoby wiedzieć, jak się sprawy mają. A nuż znajdzie kogoś, kto jest bardziej skory do rozmowy, czy pomocy.

MG

Osvald zerknął na Fina unosząc brew w górę definitywnie z miną "no chyba sobie żartujesz...". Nie mniej zdawało się, ze Fin jest poważny. - Premièrement: nie mam powodu, żeby cię czegokolwiek uczyć i się z tobą użerać. Deuxièmement: nie znam nikogo, przynajmniej nikogo nie kojarzę. A nawet jeśli, to nie sądzę, żebym był tak podłym draniem żeby ich na ciebie skazywać. Założę się, ze tam u was jest wystarczająco dużo psów, którzy mogą cię nauczyć strzelać. - no bo ej, dlaczego ma to robić? I to jeszcze za darmo? Co on, Caritas Fiore? Po za tym Fin nie był osobą, za którą specjalnie przepadał. Tymczasem kolejne pytanie Fina sprawiło, ze ten momentalnie posmutniał i przeniósł wzrok na książkę początkowo nic nie mówiąc. - Zoe jest w Oak, Sucharek z Sever, a pionków mamy... Kogo to w sumie obchodzi... - stwierdził ponuro co raz bardziej ściszając głos, nie zwracając już wzroku ku Finowi. - Widzisz? Właśnie dlatego nie mam zamiaru cię uczyć. Ledwo wszedłeś, a już mi humor psujesz. - rzucił do maga dalej patrząc gdzieś w przestrzeń.

Już od zarania dziejów ludzkość borykała się z tym dość trudnym aspektem społeczeństwa. Gdzie była dwójka ludzi, tam znajdywały się trzy różne opinie na dany temat. Białowłosy nie miał zbyt wiele do powiedzenia w tej sprawie, jednak nie miał zamiaru odpuścić dwóch, rzekomo mocnych argumentów Osvalda.
- Jeśli mamy działać wspólnie, aby zdobyć pionki, to wzajemny rozwój jest raczej dobry, ne? Oczywiście, co ja tam wiem... jestem tylko policjantem, który nie ma zielonego pojęcia o tym, że zabawy w boga, czy handel mitycznymi zwierzętami mogą zaciekawić komendanta, bądź radę magii, a sama mechanika pionków i gry też mogłaby się im przydać, co nie? - Zupełnie jak Ishvanowi - powiedział wszystko dość spokojnie, starając się przy tym zachować względną powagę. Oczywistym było, że gdzieś tam w pewnym momencie głos nieco mu się podłamał i całą pewność siebie szlag trafił, ale nie miał zamiaru ustępować. Skoro mieli stanowić taką jakby drużynę to w jego interesie było, coby Jerome nie ciągnął go na dno. - Ludzie lubią mieć siłę.
Nawet, jeśli plan mężczyzny nie uwzględniał zbierania pionków, te z pewnością nie były zwyczajną zabawką. Chociaż policjant niewiele o nich wiedział, a pewnie sam Osvald nie miał o wszystkim pojęcia, przeczuwał, że za cała tą serią wydarzeń musi coś się kryć. Jakaś wiedza, bądź siła, która wie jak wykorzystać pionki. Która prawdopodobnie miała też swój udział w zniknięciu avataru Sarkana. Dalsze informacje wydawały się jednak dość... kłopotliwe.
- ...rozumiem - odparł nieco bardziej obojętnie jak zwykle, acz z odrobiną smutku. Z pewnością kawałek chleba zdawał się bardziej rozmownym towarzyszem, a do tego kimś przystępnym. Ponadto rudzielec dalej nie wpadł na jeden pomysł, którego teraz z kolei nie wypadałoby poruszać. Nie, gdyby nie słowa samego właściciela Bardżuruku. - Na pewno obeszłoby Sucharka. Miał w tym swój cel, ale byłby gotowy pomóc komuś, kto pomaga jemu - stwierdził względnie chłodno na wszelkie podsumowania mężczyzny, wewnętrznie nawet przygotowując się do tego, aby wziąć swoje litery wraz z wieżyczką gdzieś hen daleko stąd. W końcu nie będzie szkodził swoją egzystencją jakże 'niemarudnej' istocie.

MG

Rudzielcowi drgnęła brew słysząc słowa Fina i na prawdę, już nie miał pojęcia, co jest z policjantem nie tak. W sumie nie tylko z nim. Czy wszyscy ludzie tacy byli? Chyba tak... W końcu z jakiegoś powodu siedzi w Bardżuruku i praktycznie z niego nie wychodzi. - Przyszedłeś prosić mnie o przysługę. O poświęcenie MOJEGO cennego czasu na uczenie CIEBIE. Tymczasem zachowujesz się, jakby wręcz moją cholerną powinnościom było ci pomóc. Nie prosisz, tylko żądasz. Chcesz wplątać w całe to bagno władze? Proszę bardzo... Co tu jeszcze robisz? Śmiało! Ehh... Możesz być gliną. Możesz być niezłym magiem. Możesz być nawet zwycięzcą Igrzysk. Ale nie usprawiedliwia to braku czegoś takiego jak "pokora". Nie mam powodu pomagać komuś, kto sądzi, że jest to mój pieprzony obowiązek wobec tej osoby. Bo to nie jest mój obowiązek. Nie jest MOIM obowiązkiem dbanie o TWÓJ rozwój. Nie w MOIM interesie leży to, żebyś się czasem przypadkiem gdzieś na bardzo krwią nie zalał. Dla mnie jesteś tylko kolejnym magiem, któremu zleciłem zadanie i za które dobre wykonanie dałem wynagrodzenie. Jeżeli nie potrafisz mi podać jakiegokolwiek dobrego powodu, dla którego powinienem ci pomóc, to chociaż wysil się na jakieś "proszę"... - prychnął, po czym dopił herbatę. Postawa Fina kompletnie mu się nie podobała. I pewnie miałby ją ostatecznie gdzieś gdyby nie fakt, że właśnie chciał od niego pomocy. A Osvald kompletnie nie czuł potrzeby udzielenia mu jej. - Nie jestem Sucharkiem. A ty nie pracujesz dla mnie charytatywnie. - odparł chłodno patrząc na Fina z  wyrzutem. Może i miał rację. Może i Sucharek by to zrobił. Nie wiedział. Wiedział tylko, że sama myśl o tym, że już nie było tego denerwującego go pieczywa, była upierdliwa i odbierała mu chęci do czegokolwiek. A chcąc nie chcąc, pionki jednak znaleźć trzeba. Teraz to już wyjścia specjalnie ani Osvald, ani reszta załogi nie miała.

Istna komedia. Z pewnością nikt nie przypuszczał, że w takiej sytuacji, to właśnie młody Jerome zachowa spokój i względną trzeźwość umysłu. Czy słowa rudzielca obchodziły go w jakiś sposób? Możliwe. Czy jego postawa zdawała się w jakiś sposób wzburzać białowłosego? Tym bardziej pewne. Czy miał jednak zamiar jakoś przerywać mu, czy wchodzić łaskawemu zleceniodawcy w słowo? Ani przez chwilę. Nieważne jakie słowa padały ze strony Osvalda, Finn zdawał się słuchać ich bez większego zaangażowania w tę uniesioną rozmowę. Ba! Nawet napił się herbaty, dopijając ów napoju, aby to ostatecznie spojrzeć raz jeszcze na pracodawcę. - Rozumiem. Masz rację... - powiedział to dość cicho, a też jakby zawiedziony jego postawą. Zupełnie tak, jakby miał go wcześniej za kogoś innego. Lepszego. Być może bardziej zżytego ze swoimi przyjaciółmi. Niestety, ostatnie dni, czy zadania pokazały mu, że zabawa w przyjaźnie z piaskownicy często tak się kończy. Wstał bez żadnego kolejnego słowa, ruszając powoli w kierunku wyjścia. Wszystko po to, aby przystanąć w nim i raz jeszcze spojrzeć Osvaldowi prosto w oczy zanim to opuścił progi ruin Bardżuruku.
- ...nie jesteś Sucharkiem. On nie porzuciłby przyjaciela w potrzebie.

Dwa dni - okres ten wydawał się być wiecznością. Dokładnie tyle zdawało się zająć jego pojawienie w tym miejscu. Czas niechybnie upływał, a on dopiero dzień po odpowiednim odpoczynku, postanowił zająć się innymi sprawami. Westchnął dość ciężko, wspominając wszelkie niesnaski, czy nieścisłości między nim, a stosunkowo wielkim, bo dodatkowo rudym utrapieniem. Nie mógł jednak wstrzymywać tego w nieskończoność. Spokojnym krokiem zbliżał się do budynku, mając na sobie nieco spokojniejszy i mniej umundurowany, czy podróżniczy strój. Czerwona bluza zdawała się ogrzewać dość dobrze w tych końcowych dniach września, a sam białowłosy nie mógł zrobić niczego innego, jak podejść do wejścia. Co jednak teraz? Zapukać w ruiny, albo to co na nich powstało? Rozejrzeć się dookoła? Nie. Najzwyczajniej w świecie odczekać odpowiedni moment na jakiś orszak powitalny, bo został tutaj zaproszony. W końcu nie miał zamiaru się ot tak wpraszać. Od biedy nawet zapukałby w jakiś z kamieniu... lub drzwi, jeśli te w końcu znowu stały.