Restauracja ,, Pod krzywym ryjem"

First topic message reminder :

Lokal ... Cóż na pierwszy rzut oka już nie wydaję się zbyt normalny, wręcz dziwny. Jednak wszystko wydaję się w porządku. Po prostu jeden z lokai w Clover się trochę wyróżniał.. To co zobaczyli jednak w środku pracownicy i klienci najbardziej dziwiło wszystkich. W sumie nie wygląd, lecz samo imię pracodawcy wzbudzało dziwne emocje. Jednak sam środek lokaju był naprawdę piękny. Ludzie mogliby rzec, że powinno tu być pełno ludzi, jednak tak w ogóle nie było. Krzywy ryj świecił pustkami. Chociaż może czasami była tam jedna osoba CZASEM. To niestety było rzadkością. Wasza działka oprócz bycia kelnerami? Usłyszcie to sami od Mariusza, kiedy , tylko przyjdziecie do restauracji.

Kei wysłuchał w spokoju słów pana Korneliusza próbując zapamiętać jak najwięcej zarówno odnośnie Atara jak i Mora. To wszystko było za trudne na jego głowę. Miał raptem dziesięć lat a już musiał mierzyć się z jakimiś demonami wewnątrz jego ciała i duszy. Kto normalny w takim wieku ma takie problemy? Dzieciaki mając dziesięć lat przejmują się zabawkami, tym czy rodzice kupią im słodycze albo modlą się, żeby nie padało bo chcą pograć w piłkę ze znajomymi. Tymczasem młody czarodziej ognia każdej nocy zastanawiał się czy dożyje kolejnego dnia bez zgubnej mocy istoty wewnątrz niego. Całe szczęście znalazł kogoś, kto będzie próbował mu pomóc. Dobre i tyle.
- Oczywiście. Mam sporo czasu. Po to tu jestem. Mam nadzieję, że nie sprawiam kłopotu. Po prostu.. . Chcę rozwiązać ten problem a samemu nie jestem w stanie...
Powiedział do Korneliusza po czym napił się herbatki, którą zamówił dla niego staruszek. Gdyby już mieli ruszać to chłopak położył kilka klejnotów na stole jako zapłatę za herbatę po czym ruszył za znajomym mu demonologiem. Swoją drogą ciekawe czy nie szuka jakiegoś pomocnika do pracy? Może warto o to potem spytać?

~MG~

Sprawa z pewnością przerastała nieco dziesięcioletniego chłopaka, Korneliusz zdawał sobie z tego, być może powinien pomóc chłopakowi nieco aktywniej uporać się z kłopotem, powiedzieć "Nie przejmuj się, wróć za trzy dni, wyegzorcyzmuje demona" czy coś w tym rodzaju, ale po pierwsze pracownik rządu nie miał na to czasu, a poza tym nie miał z tobą wiele wspólnego, uważał, że jeśli ktoś powinien zająć się tym zadaniem to już prędzej Atsuchi. Poza tym kompletnie nie mógł sobie przypomnieć jakim demonem był Atar.
- Spokojnie nie musisz płacić, ja zamówiłem, ja płacę, nie każ mi się z sobą kłócić o te kilka groszy - powiedział Korneliusz uważając, że rozbojem byłoby dzieciakowi kazać płacić za herbatę, która sam dla niego zamówił - Chodźmy więc do mojej biblioteki. Nie sprawiasz problemu z chęcią pomogę młodemu Ivashkovowi, twojemu Ojcu naprawdę sporo zawdzięczam, zawsze warto zmniejszyć trochę ten dług wdzięczności pomagając jego synowi.

Po tych słowach wyszliście z budynku i udaliście się w stronę, w którą prowadził Korneliusz. Po około pięciu minutach drogi doszliście do budynku, który z zewnątrz przypominał bardziej dużą kamienice niż bibliotekę. Znajdującą się w paśmie budynków przy domach mieszkalnych urzędników państwowych Kei mógł domyślić się, że była to niewielka biblioteka, za którą prawdopodobnie odpowiedzialny był sam Korneliusz. Wykonana z czerwonej cegły z kilkoma oknami i parą drzwi. Weszliście do środka, gdzie okazały się wam liczne półki z książkami na łącznie trzech kondygnacjach. samych półek na parterze było koło piętnastu, na wyższych kondygnacjach koło dziesięciu. Każda z tych szaf miała po 7 rzędów książek, a w każdym rzędzie około 30 książek. No trzeba było przyznać, że dość spora kolekcja. Na każdej kondygnacji znajdował się również prostokątny stół z czterema siedziskami. Do tego jakiś czajnik lacrymowy na partarze i kubki, w których Korneliusz po wejściu zaczął parzyć herbatę.
- Twój ojciec nauczył Cię kiedyś zaklęcia lokalizacyjnego? - zapytał - takiego dzięki, któremu znajdziesz książkę, którą szukasz w danym momencie w stosie książek czy bibliotece, naprawdę przydatna sztuczka, której każdy może się nauczyć. Jeśli nie umiesz chciałbym spróbować ją poznać?
Była to propozycja Korneliusza, który przy okazji parzył herbatę.

Kei nie zamierzał się sprzeczać z Korneliuszem odnośnie zapłacenia za herbatkę. Kiwnął tylko głową na gest wdzięczności i zrozumienia, że nie musi płacić. Cóż, skoro nie chce to nie, nie ma co się kłócić o taką pierdołę. Są ważniejsze rzeczy. Chłopak zatem schował klejnoty ponownie do kieszeni po czym ruszył za demonologiem.
- Naprawdę panu dziękuję, to dla mnie wiele znaczy. I gdy nadejdzie właściwa pora to ojciec na pewno tez się dowie i będzie panu bardzo wdzięczny. A ja mam wobec pana dług. Gdyby pan czegoś potrzebował to jeżeli będę w stanie, pomogę. Dziękuję jeszcze raz.
Powiedział. Idąc przez Magnolie podziwiał wszystkie budynki i starał się zapamiętać trasę do pomieszczenia, do którego zmierzali. Gdy tam dotarli, rozejrzał się dokładnie a jego oczy przyjęły wielkość pięciozłotówek. Ile książek. Więcej niż w domu. No może nie, ale podobnie ilością. Ale ich ułożenie i styl. Piękne Podsumował w myślach i oznajmił swoje zafascynowanie lokalem. Co jak co, ale spędziłby tu więcej czasu gdyby oczywiście miał go. W tej chwili najważniejsze było zajęcie się Atarem.
- Nie, nie znam tego zaklęcia.
Powiedział do Korneliusza. Nie miał pojęcia nawet, że ojciec coś takiego potrafi.
- Jeżeli to nie będzie problem to chętnie poznałbym takie zaklęcie. Praca tutaj pewnie musi być świetna, prawda? Aż samemu chciałbym tu kiedyś pracować. Tyle książek. Dbanie o nie, możliwość czytania wszystkich i w ogóle. Świetna sprawa.
Dodał po chwili.

~MG~

Korneliusz na informację o tym, że Atsuchi dowie się o pomocy skinął głową chłopakowi i tak pewnie powiedziałby mu o tym przy najbliższym spotkaniu.
- Robi wrażenie, co - powiedział Korneliusz widząc zainteresowanie chłopca - Sam tworzyłem tą bibliotekę i o nią dbam, niektóre książki naprawdę ciężko było zdobyć, ale pozycja urzędnika państwowego znacznie to ułatwiła. Poza tym twój ojciec też przyczynił się do tego, że wygląda właśnie tak. - wyraźnie mag był dumny ze swojej zbieranej przez lata kolekcji na razie jednak zignorował samo zdanie o pracy w tym miejscu - Dobrze chłopcze jak widzisz książek jest tutaj mnóstwo, a zaklęcie, o którym mówimy najlepiej działa, gdy wykonuje je ktoś, kto wie, czego szuka. Bez wątpienia lepiej znasz tego demona niż ja więc szybciej będzie nauczyć Cię tej prostej sztuczki niż, gdybym ja próbował. Jest naprawdę prosta nawet najsłabsi magowie są w stanie się jej nauczyć, tobie więc nie powinno zająć to wiele czasu. No to więc gotowy mówisz. Więc tak zasada wizualizacji jest tutaj najważniejsza. Spróbujmy z czymś prostym, z tym kubkiem np. - powiedział Korneliusz pokazując i kładąc na stole biały kubek z napisem "Korneliusz" - wyobraź go sobie w głowę. Jego kształt, kolor, fakturę. Dotknij go w myślach i poczuj go. Wyobraź sobie teraz, że jest on daleko, bardzo daleko, ale widzisz go, wiesz że to on. Wiesz dokładnie jak wygląda z tej i każdej innej odległości. Nadążasz? - upewnił się. Teraz wyciągnij rękę. Tą w swoim umyśle i w rzeczywistości, wyciągnij palec wskazując chcąc dotknąć przedmiotu. Wydłuż swoją rękę w umyśle. Wydłużaj, wydłużaj i wydłużaj dalej. Przelej w to magiczną moc. W czyn, którego nie ma w rzeczywistości jest tylko w twoim umyśle. Wiele tej mocy nie potrzebujesz skoro nie stanie się to w rzeczywistości, a tylko w umyśle. Miej ciągle zamknięte oczy nie otwieraj ich. Dopóki nie powiem...
No dostałeś wskazówki dość dobre jak się wydawało, trzeba było je tylko wykonać. Ciekawe jaki był efekt tego treningu.

Chłopak wysłuchał każde słowo Korneliusza starając się zapamiętać jak najwięcej. Każda informacja, najdrobniejszy szczegół był ważny. Kei chciał zrobić to od razu, za pierwszym razem. Zamierzał udowodnić, że nie jest byle magiem z ulicy. Chciał pokazać, że jego nazwisko, Ivashkov do czegoś zobowiązuje i on to okazuje w pełni swoimi zdolnościami.
- Zrozumiałem.
Powiedział gdy Korneliusz skończył a następnie przyjrzał się kubkowi. Biały, napis Korneliusz, kształt. Powtórzył w myślach przed przejściem do działań. Następnie wziął głęboki oddech po czym zamknął oczy.

Ciemność, pustka. Nie ma tutaj nic a nic. Żaden płomień, żaden kubek, żadna książka. Czysta pustka. Tak jak podczas spania bez snu. Nie ma nic a nic. Nagle, pojawia się biały kształt. Szybko formuje się w kubek, który przed chwilą widział chłopak. Gdy jest już kubek, pojawia się na nim napis. "Korneliusz". Identyczny jak w rzeczywistości. Taki, jak chwilę temu zobaczył Kei. Z początku kubek był jednak blisko, nie daleko. Zaczął się obracać jakby mag powietrza używał czarów na nim. Obrócił się kilka razy, pokazując się z każdej strony. Po chwili zaczął jednak odlatywać tak jak wyobrażał to sobie Ivashkov. W tej chwili chłopiec wyciąga palec wskazujący w kierunku przedmiotu. Jest jednak za daleko. Wysuwa zatem rękę. Nadal za daleko. Wysuwa dalej, łamiąc wszelkie prawa fizyki. Ręka jest długa, o wiele dłuższa niż powinna. Wydłuża się i wydłuża. Jest coraz to dalej i dalej, powoli zbliżając się do przedmiotu. W tym momencie do akcji wchodzi moc magiczna. Przepływa przez rękę jedną linią, która jest idealnie prosta niczym poziomica w budowlance. Pomimo poziomu, który trzyma, spływa jakby coraz to dalej, w kierunku kubeczka. W końcu ręka jest blisko kubeczka. Palec dotyka ją a moc magiczna delikatnie się z nim styka. Chłopak cały czas ma zamknięte oczy.

~MG~

Chłopak posłusznie wykonał polecenia swojego nauczyciela odpowiednio wizualizując swój cel i to co miał uczynić w myślach. Ivashkov nie pierwszy raz używał magii i doskonale wiedział na czym polega moc wizualizacji przy rzucaniu zaklęć, wiedział jak przelewać moc, chociaż prawdopodobnie pierwszy raz przelewał swoją magiczną moc nie do rzeczywistego świata, a do świata myśli. Z pewnością było to nowe doświadczenie dla chłopaka, którego rzadko się używa, ale nie było wbrew pozorom trudne, ba było znacznie łatwiejsze niż przelewanie magicznej mocy w realnym świecie, a skoro umiał ten cięższy wariant z wykonaniem polecenia nie miał żadnych problemów. Przy okazji jak widać dowiedział się też czegoś nowego o magii. Po chwili, gdy już dotknął kubka w myślach stykając go ze swoim palcem wskazującym.
- Bardzo dobrze, bardzo dobrze - usłyszałeś głos Korneliusza - Zapomniałem o jednej ważnej rzeczy, moje niedopatrzenie. Po zamknięciu oczu wystaw przed siebie rękę i palec wskazujący, ale też w realnym świecie. Tak naprawdę wystaw rękę i palec. Dopiero teraz tak ja robiłeś to wcześniej jeszcze raz wyobraź sobie kubek, jeszcze raz go oddal daleko, jeszcze raz go dotknij przelewając magiczną moc, tak samo jak zrobiłeś to wcześniej. Wszystko tak samo tylko teraz wystaw też rękę i palec wskazujący naprawdę w realnym świecie. To wszystko co musisz zrobić w rzeczywistości. No i miej zamknięte oczy
Wyglądało na to, że Korneliusz faktycznie zapomniał o tym szczególe, a przypomniał sobie o tym dopiero widząc twoja próbę, która w sumie udałaby się zapewne, gdybyś miał wszystkie informacje. Musiałeś przyjąć chyba przeprosiny i spróbować w takim wypadku raz jeszcze. Korneliusz dokładnie Cię obserwował.

Chłopak kiwnął tylko głową i bez słowa przystąpił do ponownej próby wykonania zaklęcia. Nie zamierzał pod żadnym pozorem wybaczać, bo nie ma czego. Każdy może czasem o czymś zapomnieć, a sam fakt, że Korneliusz mu pomaga, za darmo i dodatkowo uczy go przydatnego zaklęcia, którego młodzieniec pewnie użyje jeszcze nie raz, nie dwa jasno pokazuje, że to raczej czarodziej powinien okazać wdzięczność. Mając na uwadze nowe wytyczne do zadania, przystąpił do działania!

Mając zamknięte oczy ponownie wyobraził sobie kubek. Tym razem poszło to szybciej. Szybka biała plama, obracająca się, formująca kubek z napisem "Korneliusz", który to oddala się i oddala. Potem coraz dłuższa ręka i palec próbujący go sięgnąć. Niewyobrażalnie długa ręka, która niemalże już sięga palcem kubek. Wtedy po ręce płynie po linii prostej moc magiczna. Przepływa aż do palca, który wreszcie dotyka kubka. W tym samym czasie, w rzeczywistości, Kei wyciąga przed siebie rękę i wystawia palec wskazujący. Cały czas ma zamknięte oczy.

~MG~

Kei biorąc pod uwagę to, co dodał po pierwszej próbie Korneliusz spróbował powtórzyć zadanie, co przyszło jeszcze łatwiej niż wcześniej, chociaż oczywiście nie natychmiastowo, trwało to może dwadzieścia sekund zanim Korneliusz się nie odezwał.
- Bardzo dobrze, bardzo dobrze - powiedział - teraz otwórz oczy
Jeśli Kei to zrobił ujrzał idące od swojego palca wskazującego dwie jasnożółte nici o średnicy może 1 centymetra, chociaż prześwitujące to wyraźnie widoczne. Jedna z nici prowadziła do kubka z napisem "Korneliusz", druga natomiast prowadziła gdzieś w stronę drzwi, a potem zawracała na schody prowadząc na górę.
- Jak widzisz zaklęcie to lokalizuje przedmioty w twoim pobliżu, które wyobrazisz sobie w głowie. Tak zgadza się ponad nami jest drugi identyczny kubek, który zaklęcie też zlokalizowało. Sam czar ma przeciętny zasięg około 30 metrów, dlatego nie zlokalizowało sklepu, gdzie ten kubek kupiłem i znajduje się dwie przecznice z stąd. Zaklęcie tworzy nitki, które są połączone z twoim palcem i przedmiotami, które są w twojej głowie. Jeśli chcesz utrzymać zaklęcie wystarczy, że będziesz cały czas trzymał rękę w takiej pozycji, możesz jednak śmiało iść za nicią. Jeśli chcesz przerwać zaklęcie musisz z całej siły strzepnąć rękę, po chwili nici znikną. Nie można ich stosować do walki, ciała przenikają przez nie jakby ich nie było. Błogosławieństwem i zarazem przekleństwem tego zaklęcia jest to, że im dokładniejszy opis tym prędzej znajdziesz dany przedmiot. Jeśli pomyślałbyś o białym kubku, ale bez napisu "Korneliusz" znalazłbyś też czysty biały kubek i taki z kwiatkami. Jakieś pytania odnośnie tego zaklęcia? - wytłumaczył dokładne działanie Korneliusz - Pewnie już domyślasz się do czego możemy użyć tą zdolność? Zgadza się z wizualizuj w swojej głowie słowa. Słowo "Atar". Słowo "ogień". Nie wiem, co jeszcze można do niego przypisać jakie słowa. Zaklęcie znajdzie nam książki, gdzie są wszystkie te słowa. jeśli jednak wyobrazisz sobie słowo "atar", pisane z małej zaklęcie znajdzie Ci również książki ze słowem "katar". Rozumiesz, o co chodzi? Im więcej słów opisujących go wymyślisz, tym większa szansa, że znajdziemy dobrą książkę. Normalnie szukałbym po ilustracji, ale pewnie nie potrafisz opisać jego fizycznej formy, ukazał Ci się w formie ognia. No dobra próbuj, zobaczymy jak wyjdzie.
Po tych słowach Korneliusz czekał na rezultaty poszukiwań, które miał przeprowadzić młody Ivashkov. Zdawał sobie sprawę, że znajdą kilka książek spełniających wymagania zaklęcia, trzeba będzie je przejrzeć, ale użycie tego zaklęcia znacznie przyśpieszy pracę. Jeśli będzie więcej słów opisujących demona, które z wizualizuje sobie chłopak tym mniej będzie szukania. Samego Korneliusza ciekawiło jak to wyjdzie.

Kei był zaskoczony rezultatem. Zaklęcie było niesamowite i z łatwością pomogło znaleźć coś, co mogłoby się teoretycznie zgubić. Poza szukaniem książek zaklęcie mogłoby zostać użyte także przy pralce do odnalezienia zagubionych skarpetek. Pewne zatem było, że Kei po powrocie do domu natychmiast wykona ten zabieg i odzyska kilkaset skarpetek, które od wieków pożerała jego pralka. Wróćmy jednak do poważniejszych rzeczy a nie do pralkowego potwora.
- Wszystko rozumiem. Przydatne zaklęcie, dziękuję! Poza książkami można szybko znaleźć inne rzeczy, które się zagubiło. Słyszałem, że kobiety mają torby, w której schowa się wszystko ale nie mogą zaś tego znaleźć. Pewnie przydałby się im taki czar do odnajdywania tego co w danej chwili potrzebują, nie uważa Pan?
Spytał Korneliusza mówiąc całkiem poważnie. W końcu miał dziesięć lat i takie bajki łatwo zapamiętywał i niestety wierzył w nie. W końcu w tym tkwi w pewnym stopniu urok dzieci. Są łatwowierne i nie jest trudno wkręcić im pewnym faktów. I nie mówcie o Mikołaju bo on istnieje! Tak samo jak Wróżka Zębuszka!
- Spróbuję!
Powiedział po czym zamknął oczy. Chciał znaleźć informacje o Atarze i jak najszybciej przejść do działań, które miał go powstrzymać. Po chwili otwarł jednak oczy i zapomniał o jednej rzeczy. Zrzucił palcem poprzednią nitkę aby nie przeszkadzała i przypadkiem nie poprowadziła go do kubka zamiast książki. Udał się jeszcze na środek sali aby mieć wokół siebie te wszystkie książki.

Ciemność i nic innego. Nie ma nic, pustka. Zamknięte oczy, myśli odcięte od świata, nicość. Wtedy pojawia się na środku płomyczek, taki jak wtedy. Kei wyciąga w jego kierunku dłoń i palec. Płomień jednak się oddala i oddala, jest coraz dalej. Jego kształt ciągle się zmienia. Z płomienia powstaje postura człowieka, płonącego. Kim jest? Atarem. Jak jednak poszukać książki o czymś, czego się nie zna i praktycznie nic o nim nie wie! Ogień po chwili zaczyna się z powrotem zmniejszać, tworząc ponownie lewitujący płomyk. Unosi się on w powietrzu przez drobną chwilę po czym rozciąga się kształtem tworząc książkę. Nie widnieje na niej tytuł. Książka po chwili otwiera się a w środku pisze "Atar", "Demon", "Ogień", "Opętanie". Kei wysuwa rękę w kierunku książki, coraz dalej i dalej, tak, że jest ona bardzo długa. W końcu gdy jest blisko, sięga ją i dotyka palcem. Następne przelewa przez dłoń moc magiczną.

W rzeczywistym świecie czarodziej wysuwa rękę przed siebie po czym prostuje palec wskazujący czekając na efekty i jakąkolwiek reakcję Korneliusza.

~MG~

Korneliusz uśmiechnął się na spostrzeżenie Keia, które dotyczyło znajdywania przedmiotów w kobiecych torebkach.
- Nie jestem pewny czy nawet najsilniejsza magia pomogłaby im w takiej sytuacji
Odpowiedział dość krótko, ale wydawało się, że może faktycznie miał rację, że niektóre rzeczy po prostu nie można osiągnąć nawet najpotężniejszą magią, po prostu na zawsze musiały pozostać prawem naszego świata, którego nie dało się nagiąć. Taką rzeczą było zapewne znajdywanie przedmiotów w kobiecy torebkach podobnie jak również odnajdywanie zagubionych w pralce skarpetek.

Zaczął on już poszukiwać informacji o Atarze najpierw jednak strzepując wcześniejsze nitki, które po prostu opadły na ziemię i po sekundzie rozpłynęły się. W sumie nie wiedział, co dzieje się w świecie zewnętrznym, ale głównymi cechami, które pozwoliły na zidentyfikowanie źródła były właśnie słowa, które uży do wyszukania, a także przelewanie magicznej mocy w swoim umyśle w celu dosięgnięcia zaginionej książki.
- Okej wystarczy, udało się, zbierzmy książki
Po tych słowach mogłeś otworzyć oczy i zobaczyłeś cztery nikt wychodzące z twoich palców, a Korneliusz ruszył w krótką podróż po swojej bibliotece po chwili przynosząc cztery, grube tomiszcza.
- Teraz trzeba sprawdzić każde źródło, ale gdzieś tutaj muszą być odpowiednie informacje. Bierzmy się za czytanie.
Po tych słowach staruszek chwycił pierwszą książkę i zaczął przewracać strony w bardzo szybkim tempie. Faktycznie jego umiejętność szybkiego czytania była imponująca. Chwilę to jednak musiało potrwać.

Chłopiec miał nadzieję, że pomoże w rozwiązaniu w jednym z największych zadań świata dzięki czemu otrzyma ogromną nagrodę pieniężną, oraz wystąpi w wielu filmach, serialach, dokumentach i książkach za to osiągnięcie. Tymczasem Korneliusz uznał, że takie zaklęcie nie da sobie rady z tym problemem. Szkoda. Sprawa miała się troszkę inaczej z książkami, które udało się znaleźć. Nie było jednak pewne co się w nich znajdzie i czy te informacje będą przydatne. Szkoda, że Korneliusz nie ma tutaj Google'a, który pomógłby od razu znaleźć odpowiedź, albo chociaż dostępu do facebooka, gdzie to Kei mógłby napisać "Beczkownicy, pomocy, co zrobić z opętaniem przez Atara?". Znając życie 99% odpowiedzi byłaby na zasadzie "... Ci matke", "FB 13+", etc. ale może trafiłaby się jedna dobra duszyczka, która pomogłaby? Kto wie! Niestety jednak nie ma takiej możliwości, a zatem trzeba szukać ręcznie. Nie mając tak dobrych zdolności w szybkim czytaniu jak Korneliusz, Kei mimo wszystko nie zamierzał bezczynnie czekać. Wziął również jedną książkę, którą pewnie z trudnością podniósł i zaczął przeglądać i czytać. Oj pewnie staruszek przeczyta wszystkie trzy a chłopiec kilka stron... Ale chociaż próbuje, prawda?

~MG~

Korneliusz faktycznie czytał znacznie szybciej niż Kei przekładając stronę za stroną szukając informacji o demonie zwanym Atar. Mimo to chłopak starał się pomóc jak tylko mógł przewracając kolejne strony starając się wypatrzeć haseł, które poszukiwał. Na razie jednak ich nie widział, albo po prostu może ich tutaj nie było. Przerobił pół książki w trakcie pół godziny, natomiast Korneliusz przejrzał w tym czasie dwa grube tomiszcza.
- Dobra chwila odpoczynku - powiedział po czym podał Keiowi herbatę, którą wcześniej zaprzył - znalazłeś cos? - zapytał - Ja na razie nic nie znalazłem, ale została mi jeszcze jedna książka. Powiedz tak z ciekawości ile teraz masz lat. Jesteś dość zdolny, twoja rodzina ma dość długą tradycję, a ja już stary jestem. Może chciałbyś zająć w przyszłości moje miejsce?
Ot taka luźna rozmowa, przy herbacie w celu zabicia czasu. W sumie ciężko było znaleźć i wyszkolić kogoś dobrego, a on powoli zbliżał się do emerytury, chłopak akurat podrósłby do tego czasu, nauczył się czegoś, a potem zastąpił go na tym stanowisku. Rodzina jest dość znana, prawdopodobnie był najlepszym materiałem na jego następcę w Fiore.

Kei był wręcz zażenowany swoimi zdolnościami w porównaniu do osoby towarzyszącej mu w tej chwili. Nie miał pojęcia, że ktoś taki istnieje akurat w Magnolii. W ogóle nie wiedział, że istnieje ktoś taki w Fiore albo i na całym świecie. Z drugiej strony po tylu latach wśród takiego zbioru nie było niczym dziwnym, że Korneliusz czytał jak błyskawica!
- Nic a nic. Ani słowa o Atarze. Może źle wykorzystałem zaklęcie skoro oboje nic nie znaleźliśmy? Jeżeli wszystko byłoby dobrze, to pewnie byśmy znaleźli chociaż jakieś wspomnienie o nim a tu nic. Ehh...
Odpowiedział na pierwsze pytanie wzdychając. Gdy usłyszał pytanie o zajęcie miejsca Korneliusza, spojrzał na niego zastanawiając się przez chwilę. Niby jest magiem ale gdyby mógł zamienić pole walki na pracę w takiej wspaniałej bibliotece zrobiłby to bez wahania.
- Dziesięć, prawie jedenaście! Jeszcze trochę i będę dorosłym magiem!
Odpowiedział dumny ze swego wieku, potwierdzając to kilkoma kiwnięciami głową jednocześnie krzyżując ręce na piersiach próbując w ten sposób okazać jak to bardzo poważny jest i jak bardzo pewny swojej wypowiedzi, a szczególnie jej prawdziwości. Ten sposób jednak jeszcze bardziej pokazywał jak jest dziecinny. Mimo tego co przeszedł i co już osiągnął, najczęściej przez ciężkie treningi, nie wymazało z niego dziecięcej duszy i pewnych głupich, czasem banalnych zachowań.
- Biblioteka jest świetna, już to panu powiedziałem. Chciałbym w takiej w przyszłości pracować i pomagać innym tak jak pan teraz mi. Chociaż nie wiem co na to ojciec. Tyle razy mówił, że gdy z Kiarą dorośniemy to wrócimy do Joyi i odzyskamy naszą własność. Ale ja nie chcę. Tu mi się podoba, we Fiore. Joyia jest... niczym dla mnie. Jak mam być oddany państwu, w którym nigdy nie byłem?

~MG~

Korneliusz w spokoju wysłuchał słów chłopca popijając napój, który wcześniej przygotował, gdyż osiągnął już odpowiednią do spożycia temperaturę nie parząc w język. Dopiero po chwili odezwał się do chłopca
- To nic nie oznacza, jeszcze zostało nam półtorej strony. Hasła, które podałeś mogą być rozumiane na wiele sposobów, np. Atar jak wspomniałem mógł być użyty przy słowie "katar". Jednoczenieśnie w książce o nim może nie być słowa "ogień" bo autor używał słowa "płomień", które jest synonimem, przejrzyjmy do końca te książki, potem najwyżej spróbujemy z tym jeszcze raz
Słysząc dokładnie informacje o Keiu Korneliusz analizował jego predyspozycje do przejęcie przez niego swojej roli. Chłopak był naprawdę młody, musiał jeszcze wiele się nauczyć, ale czy nie miał czego się uczyć, aby godnie go zastępować. Na pewno. Większym znacznie problemem był w tej chwili Atar. Jeśli przejmie kiedyś kontrole nad chłopakiem stanie się sporym zagrożeniem dla kraju, a jeśli będzie miał wysokie stanowisko może to tylko pogorszyć sprawę. Znowu urodzenie i wpływy rodziny Ivashkova, autorytet Astsutchiego, umiejętności i wiedza, które na pewno wyniósł z domu sprawiały, że był wyjątkowo odpowiedni do tej roli, sam Korneliusz nigdy nie miał syna czy wnuka, ale gdyby miał pewnie byłby bardzo podobny. W końcu podjął decyzję.
- Jeśli uda Ci się wygnać, albo opanować Atara wróć do mnie, zaczniesz wtedy stopniowo zajmować moje miejsce - powiedział - Rozumiesz, że w tej chwili pozbycie się demona jest dla Ciebie priorytetowym zadaniem, a niestety ja, ze względu na dużą ilość zajęć nie mogę Ci pomóc w podróży Musisz sobie z tym poradzić beze mnie. Co do twojego ojca jakoś z nim porozmawiam i wytłumaczę, że jest to dla Ciebie najlepsza wizja.

Jego posada jako doradca rządu oraz znany demonolog nie było w końcu byle jaką fucha był jedną z ważniejszych osób w państwie, a jego zniknięcie bez następcy z pewnością spowodowałoby spory ruch osób chcących połakomić się na jego stanowisko nie posiadając jednak wystarczającej wiedzy. Korneliusz był pewien, ze ojciec chłopca zrozumie to jaką ma szanse.
- Dobra wracajmy do czytania książek
Po tych słowach oboje wróciliście do swoich ksiąg, a mężczyzna zaczął trzecią już książkę dopijając resztę przygotowane wcześniej napoju, który powoli stawał się chłodny.

Chłopak słuchając Korneliusza lekko się uspokoił zarówno w kwestii błędnego wykorzystania zaklęcia jak i w kwestii posady. W sumie była to naprawdę ciekawa propozycja i w głowie Keia było to o wiele ciekawsze niż powrót do Joyi. Chociaż w przyszłości może będzie bardziej skory aby przynajmniej jednorazowo odwiedzić państwo, w którego pochodzi jego ród, to teraz nie był zbyt chętny aby rzucić wszystko w Magnolii i ruszyć tam na odzyskiwanie bogactw, które utraciła jego rodzina.
- Rozumiem. I dziękuję, doceniam! Postaram się szybko i skutecznie poradzić sobie z Atarem a potem odwiedzę pana!
Odpowiedział uśmiechając się szeroko do Korneliusza po czym napił się herbatki. Następnie zgodnie z poleceniem demonologa, młody mag ognia zabrał się za kontynuowanie czytania książki, którą czytał wcześniej. Pewnie Korneliusz skończy swoją wcześniej ale cóż, takie życie!