Restauracja "Turne gusto"

Po jakiejś chwili spaceru zaprowadził panie do tej restauracji. Przez okno widząc raczej niewielką liczę klientów stwierdzając, iż raczej nikt nie będzie im przeszkadzał.
- No to jesteśmy. - Odparł spokojnym, acz uprzejmym tonem.
Zaraz po tych słowach otworzył drzwi wpuszczając panie przodem. Gdy natomiast wybrali stolik poodsuwał im krzesła pomagając każdej usiąść, a następnie udał się po trzy menu. Gdy je zdobył rozdał dwa paniom, a trzecie zachował dla siebie. Sam osobiście miał problem ze zdecydowaniem się na jakieś konkretne danie, gdyż większość z nich przypadała mu do gustu. W chwili jak zjawiła się kelnerka pozwolił wpierw wypowiedzieć się dziewczynom, a następnie postanowił podać swe zamówienie.
- Ja poproszę spaghetti i filiżankę zwykłej herbaty. - Odparł uprzejmie, po czym oddał menu pani z personelu.

Hah, wyglądało na to, że argumenty Meliora nie zrobiły wrażenia na pannie z rady, ale znając go to pewnie i tak się nie podda. Notabene Carter zaczęła się zastanawiać czy skoro ród nie obchodzi panny 'starej' to znaczy, że nie będą sprawdzać. Dla Colette byłoby to na plus bo z domu odeszła bez pożegnania i jakoś wolała nie wydawać tego na światło dzienne - po co się dzielić wspominkami z nieznajomymi tylko po to by dostać pracę?
Chcąc nie chcąc udali się do restauracji, chociaż brązowowłosa miała wrażenie, że radna najchętniej poszłaby do domu, nie mając zamiaru dalej ich słuchać. Pytanie brzmiało - czy Cole powinna wtrącić swoje trzy grosze? Nie zależało jej bo była tutaj tylko dla Meliora, a cel zrzucenia ze stołka Sev był poboczny i nie do zrealizowania jeśli w radzie się nie znajdą, no, ale cóż...Eh...czemu to ona musi się poświęcać dla siwowłosego, a nie na odwrót? Albo o czymś nie wie...No, ale wpierw należało kulturalnie usiąść i zamówić - co też uczyniła, gdy znaleźli się na miejscu.
- Stek z ziemniakami i czerwoną kapustą, a do tego dzban herbaty.
Oh, po zamówieniu widać było, że złość nie do końca jej jeszcze przeszła. Prawda jest taka, iż takie 'rarytasy' zamawia nie tak często jakby chciała. Teraz po prosty była sceptycznie nastawiona do radnej, więc trzeba jakoś odreagować - a nie ma to jak wbijać ostre sztućce w kawał mięcha.
- Skoro uważa pani słowa mego towarzysza za niewystarczające, a nawet źle odebrane to zastanawia mnie jaki jest proces przyjmowania do Rady. Istnieje coś takiego czy ktoś sam musi się natrudzić i zasłużyć na takie miejsce?
W końcu coś należało powiedzieć. Co prawda wciąż nie było to to co chciała, ale trudno - ważne, że mówi i to kulturalnie.

Ze spokojem wysłuchał zamówień obu pań stwierdzając, iż wyszła im całkiem interesująca mieszanka potraw. Jednak niedługo dane mu było nad tym myśleć, gdyż Colette zadała ciekawe pytanie. Odpowiedź na pytanie okazała się jeszcze bardziej interesująca. Co prawda proces wydawał się dość żmudny, ale przy odrobinie szczęścia można było przeskoczyć parę punktów i przejść od razu do konkretów. Można powiedzieć także, iż uśmiech na jego twarzy nieznacznie się poszerzył.
- Cóż, rozumiem... Powstrzymaliśmy już trochę przestępców, ale pewnie to nie wystarczy. - Odparł spokojnym, acz uprzejmym tonem. - Hmm, skoro trzeba się odpowiednio wykazać, to może miałaby pani jakiś rodzaj testu dla naszych umiejętności? Z chęcią mógłbym podjąć się misji, zadania, bądź innej próby, która ukazałaby poziom naszych zdolności. - Odrzekł głosem takim jak poprzednio, z tajemniczym, acz zadowolonym uśmiechem.
Trzeba przyznać, iż trochę fascynowała go myśl o takim małym egzaminie, być może wtedy kobiecie by wystarczająco zaimponował i dali by mu, w końcu dołączyć. Gdy jednak po chwili przyniesiono jedzenie, to rzucił te rozważania na boczny tor. Następnie z wolna i ostrożnie zaczął się posilać, by się nie pobrudzić. Spoglądał też, czy pozostałym osobom smakują zamówione dania.

Dostała ładną odpowiedź i pomimo tego, że wierzyła w owe słowa radnej to jakby się tak zastanowić to sama Carter nie znała specjalne każdego 'pracownika' rady. Wszak żeby dostać się do rady trzeba zabłysnąć w świecię magii, więc co? Nawet woźny jest słynnym czarodziejem? No może z tym trudno powiedzieć, ale rada ma swoją armię i żołnierzy, a na pewno nie każdy jest znany. Cóż...nie jej problem kogo sobie tam biorą, a kogo nie - być może personelem jest czyjaś rodzine? Nie ma to jak dostać posadkę po znajomości.
W każdym razie, złość panny Carter powoli łagodniała - zwłaszcza jak przynieśli jeść. Naturalnie w między czasie w ciszy słuchała siwowłosego i Sev, nie mając zamiaru się wtrącać. Albowiem najważniejsze, że jeść dali, a wiadomo, że jak żołądek pełny to i humor lepszy. W takich chwilach człowiek myśli sobie "co tam świat, teraz jem". Mimo tego nie zapomniała o czymś bardzo ważnym.
- Smacznego życzę.
Odrzekła miło, gdy i radnej przyniesiono pełny talerz - dopiero wtedy zaczęłaby jeść bo kultura czekać każe, więc jakby akurat potrawę nowopoznanej przynieśli później to i Colette nie tylko życzyłaby smacznego później, ale i jeść też zaczęłaby dopiero po tym...Dodatkowo z pełnymi ustami nieładnie mówić, więc i za wiele tym razem, brązowowłosa się nie wypowiedziała. Znaczyło to tyle, że jak sobie dwójka rozmówców ustali, tak i ona się dostosuje. Przecież nie będzie rzucać krzesłami jak się nic nie uda - bo nie ma to jak lekko podejść do sprawy. No, ale w przeciwieństwie do niej, Melior nie często odpuszcza...

Tak tak tak, zgodziła się! - Krzyknął entuzjastycznie w myślach i o mało nie na głos. Miał lekkie obawy, że będzie trzeba przekonywać dziewczynę nieco dłużej. Skoro miało być jednak wedle jego zachcianki, to miał zamiar z tego skorzystać. Po słowach radnej spojrzał na Colette i uśmiech się miło, a następnie kiwnął głową porozumiewawczo. Uważał, iż towarzyszka powinna być w miarę spokojna, w końcu znała jego magię i nawet parę razy skakała z nim w czasie i przestrzeni za pomocą Mobius equazione (z wł. Równanie Mobiusa).
- Cóż, w porządku. Colette damy radę, czyż nie? - Odparł spokojnym, acz uprzejmym tonem.
Następnie zajął się posiłkiem konsumując swoje danie z zachowaniem manier i by się nie pobrudzić. Gdy skończył postanowił kontynuować swoją rozmowę.
- W takim razie kiedy powinniśmy zgłosić się po misję? Pytam, gdyż teraz trochę późno na to, lecz w sumie mi to nie przeszkadza. - Odrzekł tak jak poprzednio.
Spojrzał również na towarzyszkę, w końcu mogła mieć inne zdanie w tej kwestii.

Niestety propozycja Meliora, dała panie radnej do myślenia i o dziwo nie odmówiła - ba, zgodziła się dać im jakieś zadanie na sprawdzenie umiejętności! Problem polegał na tym, iż owa misja mogła zakończyć się tylko na dwa sposoby - przynajmniej według Sev. Tak więc albo będą w radzie albo życia stracą...Nie zbyt przyjemna perspektywa i aż strach co niby kobitka se wymyśliła. Swoją drogą czy dadzą Sever nagane, jak przez nią zginie dwójka magów? Śmierć przynajmniej na marne by nie poszła. Ekhm...Notabene czemu mówiła w liczbie mnogiej? "Jeśli nie jesteście tak dobrzy, jak mówicie" - przecież Carter nie powiedziała o sobie ani słówka! A już na pewno się nie przechwalała. Co innego, gdyby byli małżeństwem albo mieliby obrączki narzeczeństwa - wtedy i Colette kazałaby mówić im w liczbie mnogiej bo jednością by byli! Ale nie są...Tutaj nastąpiła krótka chwila na westchnięcie...
Dobrze chociaż, że siwowłosy był pozytywnej myśli - jak zawsze zresztą, więc robił za optymistę w zespole. A brązowowłosa? Ona była tą uważną realistką! Może ktoś powie, że widzi wszystko negatywnie, ale po prostu działa rozważnie. Z tego też powodu tylko delikatnie - wręcz niezauważlnie - kiwnęła głową w odpowiedzi na pytanie von Terksa. Aczkolwiek na jego pytanie skierowane do radnej sama najchętniej by odpowiedziała, że od razu bo im szybciej tym lepiej - zwłaszcza, że właśnie są w trakcie posiłku to siły mieć będą.

Po przydługim przystanku w Magnolii znowu ruszyłem w inne miejsce. Nie lubiłem siedzieć w jednym mieście i wałęsać się bez celu. Przy podróżowaniu coś mogło zdarzyć się przypadkiem i to było fajne. Ale każdy człowiek kiedyś robi się głodny. Na moje szczęście w Erze był budyneczek, w którym mogłem temu problemowi zapobiec.
- Dzień dobry, poproszę średnio wysmażony stek z frytkami i sosem barbecue. I do tego może duże piwo pszeniczne. Zwróciłem się do niewątpliwie atrakcyjnej kelnerki, przeglądając podane mi przez nią menu grubości Biblii. No, tu na pewno się najem.

Podziemia były domem Szczurów i dzięki nim można zajść w prawie każde miejsce, a na pewno miasto. Miyu tak właśnie znalazła się w Erze. Co tutaj robiła? Dawno nie odwiedzała stolicy, w końcu tutaj spędziła część życia. O dziwo nawet pamiętała gdzie co jest. Wspomnienia wróciły, przynajmniej te, które lubi wspominać. Dlatego postanowiła zajrzeć do jednej z restauracji, w której miała okazję już być kilka lat temu. Kiedy weszła do środka stwierdziła, że nic się nie zmieniło. Może tylko pomieszczenie było trochę odświeżone. Usiadła przy wolnym stoliku i powiesiła torbę na krześle. Szybko otrzymała kartę z menu i zaczęła wybieranie czegoś smacznego i na co było ją stać, troszkę musiała oszczędzać.

Wciąż czekałem na swoje zamówienie, gdy do restauracji weszła nowa osoba. Młoda dziewczyna, w której przez pierwsze parę minut zauważyłem tylko jej włosy. Gwoli ścisłości bardzo dużo włosów, widać, że starannie je zapuszczała, ciekawe jak długo.
Mam problemy ze wzrokiem?
Nie, to te włosy. Raz mienią się blondem, innym razem różem. To znowu te dwa kolory mieszają się.
Ale nie one najmocniej przykuwają uwagę.
To chyba te oczy, takie niebieskie i duże. Dlatego ciężko opisać tą dziewczynę, po prostu nie można oderwać wzroku od twarzy.
Ku własnemu zdumieniu chwyciłem piwo i podszedłem do jej stolika.
- Będziesz miała coś przeciwko, jeśli się dosiądę? Spytałem z delikatnym uśmiechem wymalowanym na twarzy.

Wpatrywała się w kartę dań, co chwile obracała na kolejną stronę i zastanawiała się nad tym co powinna wybrać. Coś do picia. Alkohole? Może, mały drink. Nie pije nałogowo, raz na jakiś czas z jakiejś okazji. To już chyba wybrała. Danie główne? Nie miała zielonego pojęcia, nigdy nie wiedziała na co się zdecydować. Wiele interesujących dań tu było. Kiedy tak oczy miała skierowane na literkach, nagle usłyszała czyjś głos. Spojrzała w górę odsłaniając swój nos.
-Dosiąść się? Eto... Nie, proszę bardzo - odpowiedziała dość nie pewnie. Pierwszy raz widziała na oczy tę osobę, ale czemu się zgodziła? Może ten miły uśmiech ją przekonał? Przewróciła kolejną stronę menu i dalej zastanawiała się nad wyborem. Nigdy nie może się sama zdecydować. Położyła kartę na stole i oparła twarz na dłoniach. W sumie to co jeszcze mogła by powiedzieć?

Dziewczyna wyglądała na bardzo zajętą studiowaniem obszernej karty dań, ale mimo to musiała zwrócić uwagę na stojącego nad nią, niezwykle przystojnego dżentelmena o zmysłowym głosie.
Była trochę niepewna.
W sumie niezbyt dziwne. Widziała mnie pierwszy raz, a ja przysiadam się do jej stolika. Bez niczego, żadnej gry wstępnej.
Na jej miejscu też byłbym zdziwiony. Zgodziła się, więc usiadłem na przeciwko.
- Polecam pasty, łatwo się nimi najeść. Przerwałem milczenie, nie przestając się uśmiechać. W tej dziewczynie było coś takiego...
... rozkosznego? Nie wiem jak to ująć, sposób w jaki patrzyła, w jaki okazywała niezdecydowanie. Po prostu.