Restauracja "U Ahmeda"

U Ahmeda to restauracja ciesząca się wielkim poważaniem w Magnolii. Setki turystów codziennie odwiedzają ten przybytek w którym serwuje się najznamienitsze kąski z całego Fiore i Romerum. Ogród otoczony jest żywopłotem, znajdują się w nim 3 stoli po lewej i 3 po prawej, przy każdym zmieszczą się cztery osoby. Po środku jest ładna drużka prowadząca wprost do lokalu, w którym znajduje się osiem stołów po lewej i osiem po prawej, a przed owymi niskimi stolikami ułożone są poduszki. oczywiście przed salą jest jeszcze toaleta i przedsionek gdzie zostawia się buty. Naprzeciw wejścia jest lada i przejście do kuchni. Ściany są w beżowym kolorze, pokryte dziwnym pismem i obrazkami wielbłądów. W karcie go nie ma ale serwują tu też specjał Ahmeda, tylko stali klienci wiedzą o tym niesamowicie mocnym alkoholu. Wódka 60% o kokosowym posmaku. Czasami Ahmed lubi dodać do dań "Coś od siebie" dlatego lepiej mieć znajomości, gdy je się w tym lokalu.

Ah u Ahmeda, jednak z najlepszych knajp w jakich Gumiś jadał, zajął miejsce przy jednym ze stolików w ogrodzie, po lewej stronie, odsuwając wpierw krzesło Laurze by i ta mogła usiąść. Belfa olał, może siedzieć na ziemi. Po chwili przyszedł kelner, podając menu i zbierając zamówienia.
-Poproszę Stek z Wiwerny z warzywami gotowanymi na parze, to wszystko polane sosem z tęczowego sera, oraz pieczone kasztany. Do picia poproszę specjał Ahmeda.[/b]-Powiedział do kelnera, prosząc o napój którego nie było w karcie!-[b]Macie jakiegoś whiskasa czy inny syf dla kotów?-Spytał jeszcze spokojnie uśmiechając się wrednie w stronę Belfa, słysząc jednak że nie mają takowych "Delikatesów"-No niech stracę. Kot i ta Pani jedzą dziś na mój koszt, powiedz Ahmedowi że nie chcę żadnych "Niespodzianek" w posiłku.-Rzucił do kelnera razem z banknotem 500 klejnotów. Ten zaś skinął głową i zaczekał na zamówienie Laury i... kota.

W końcu Belf, ma osobę, która będzie mu wszystko stawiała. Ta, Gumiś od dzisiaj został jego sponsorem i stałym żywicielem(Tak, od dzisiaj kociak na nim pasożytował). Trochę jednak poczuł się urażony, ze został potraktowany jak zwierzaczek… ON TEŻ MA UCZUCIA PANIE GUMISIU… Każdy wie, że najważniejsza w „timie” była relacja w ludziach, którzy w nim byli. Ma nawet pewien pomysł, by nie zostać całkowicie na ziemi. Po prostu wykorzysta swoją ciemno stronę mocy i się trochę połasi. Łebkiem leciutko zacznie się obijać o nogę Laury, a potem gdy zwróci na niego uwagę to krótko:
-Miau?-

Gumiś był taki miły. Nie dość, że zafundował cały obiad, to był jeszcze na tyle uprzejmy, że odsunął przed nią krzesło. Szkoda, że Laura chyba nie do końca sobie zdawała z prawdziwych intencji mężczyzny ani tym bardziej jego zwykłego zachowania. Ale czemu miałaby mieć inną opinię, skoro wobec niej zachowywał się w porządku? Co prawda trochę poniewierał kotem, ale nie zwracała na to uwagi, zachwycona jego zajebistością.
Przejrzała menu, jakie zaoferował jej kelner i trochę zdębiała. Jakoś trudno było jej znaleźć tu coś znajomego i nie brzmiącego jak przyszła wizyta na tronie. Zdała się więc na intuicję jej towarzysza i po prostu zamówiła to samo z nadzieją, że jak będą umierać to razem.
Poczuwszy jakieś łaskotanie w okolicach kostki, zaczęła majtać nogami, całkiem przypadkiem chyba trafiając w obiekt, który postanowił molestować jej nogi. A jeżeli nie, to na pewno wycelowałaby w futerkowicza z premedytacją, żeby się odczepił. Kobieta zmienną jest.
- Więc, jeżeli nie jesteś brzuchomówcą, to kim?- zapytała, gdy już odprawili cały rytuał z kelnerem.

Belf nie złożył zamówienia dlatego tę ciężką harówkę odwalił za niego Gumiś, biorąc dla małego stwora gulasz z Gnolla i śmietankę do popicia, po czym zgromił go wzrokiem i ruchem głowy kazał siadać przy stole. No co za kot, ledwo wyszli ze szpitala a ten już siarę robi. Ale w sumie... zdążył go polubić. Koty są spoko - i lecą na nie laski. To powinna być dewiza każdego kota.
-Kim? W sumie zależy od pory dnia i osoby. Obecnie jestem...-Zamyślił się patrząc na chwilę w niebo-Facetem z kotem który chyba próbuję poderwać piękną nieznajomą. Nie sądzisz?-Oparł ręce na stole i podparł głowę lewą dłonią.-Na co dzień jestem jednak magiem. Śmiem rzec nawet że nie należę do tych "Miłych". A ty? Czym się zajmujesz, jak akurat nie zajmujesz się krojeniem ludzi... i zwierząt?- Dorzucił z uśmiechem, przypominając sobie o uwadze jaką poczyniła dziewczyna o Belfie, gdy jeszcze byli w szpitalu.

Gumiś znał się chyba na uwodzeniu kobiet, bo teksty miał przednie. Szkoda, że na nią średnio działały, bo za prawdziwy romantyzm uważała raczej oddanie jednej nerki. Nie przestała się uśmiechać. Poza tym był bardzo miły. Miał kota. Jak można nie lubić ludzi z kotami? Choć aktualnie Belf zszedł na niższy plan.
- Mogę powiedzieć, że zajmujemy się całkiem podobnymi profesjami- stwierdziła bez namysłu. Tylko której części wypowiedzi to dotyczyło pozostało zagadką.- Długo masz już tego śliczniutkiego kotka?

No to nie fart ten kot ma w życiu, pierw go głaszczą, by następnie go kopać. Tak się z kotem nie robi! On też ma swoje uczucia i do tego dumę! Chociaż u tego zostaje trochę obniżona. No niestety kotek został trafiony. Mamrotał coś tam pod nosem. Spojrzał na Gumisia, który coś tam mu pokazywał, chyba miał usiać. Zrozumiał całą tą aluzję, tylko wstyd przynosi i bydło robi. Wskoczył na stołek zgrabnym ruchem. Cóż raczej nie do niego były kierowane pytanie, więc po prostu siedział i na nich patrzył.

Może Gumiś miał masę mięśni ale to bynajmniej nie znaczyło że zaniedbywał ćwiczenie mózgu, no i może typowy Pudzian albo dresu z siłowni nie zajarzył by aluzji Laury ale Gumiś nie zaliczał się do tego typu plebsu społecznego. Nie żeby był od razu Einsteinem ale coś tam oleju w głowie miał.
-Nie wyglądasz mi na faceta z kotem. Więc, do jakiej gildii należysz?-Spytał spokojnie i z uśmiechem. W sumie nawet jak by należała do wróżków to by jej za dużo nie zrobił. Bo w sumie po co? Waśnie między gildiami ok, czyli prędzej łeb ukręci wróżce niż serduszku, ale to nie znaczy od razu że musi zabijać każdą wróżkę na horyzoncie. A może jeszcze się okaże że dziewczyna należy do innej gildii albo żadnej? A może jest nową zabawką Tsukiko? To by było zabawne, drugi raz z rzędu przyszło by mu niańczyć zabawkę Tsukiko. Wpierw Akane teraz to... Tak czy siak ostatnio poznał wiele ładnych kobiet, więc można uznać że jego życie nabrało kolorów.

Ciekawość pierwszym stopniem do piekła- pomyślała sobie, ale szybko się zreflektowała, że Gumić prawdopodobnie przeszedł już wszystkie z nich, siejąc przy tym niemożebny rozpierdziel. Przynajmniej na taki typ człowieka wyglądał. Nie musiała już chyba więcej się przed nim kryć. Sam zresztą się ładnie przedstawił, więc chyba dość zabaw w kotka i myszkę.

Zamiast znowu wprost odpowiedzieć na jego pytania (och lubił strasznie pytać…), sięgnęła do swojego króliczego plecaczka. Z niego wyciągnęła plastikowe pudełeczko, po czym rzuciła czymś okrągłym w stronę Gumisia. Bo nie ma to jak wojna na organy…
- Łap!- krzyknęła jeszcze, po wykonaniu krótkiego zamachu. Starała się celować prosto w jego czoło.- Ładne prawda? Ja pokazałam swój, teraz ty pokaż swój!
A co miał łapać Guma? Ano jedno ze szklanych oczek. Akurat to ze znakiem gildii, żółte.

Kobieta tym razem odpuściła sobie gierki słowne zamiast tego rzucając w niego okiem. A to ci dopiero śmieszna sprawa, złapał je od razu, i szybko odwrócił by spojrzeć na symbol jaki znajdował się na oku. Gdy spostrzegł z jakiej gildii jest dziewczyna, odrzucił jej paczadełko. Ta jednak postanowiła uśmiech mu z twarzy zetrzeć, ba sprawiła że lekko wytrzeszczył oczy i w sumie nie wiedział co zrobić.
-Swój...? Tak... tu będzie problem...-Zaśmiał się lekko ale z opresji wybawił go kelner, przynosząc jedzenie.-Mój znak... jest w miejscu którego publicznie nie wypada pokazywać, jak chcesz zobaczyć zapraszam wieczorem do mnie-Uniósł kieliszek i opróżnił porządnym łykiem. Ah te dwuznaczne propozycje.-Zresztą i tak muszę się udać to Tsu-chan, żeby mi kota oznakowała. Swoją drogą powiedz mi Lauro, masz ochotę na ciekawą przygodę?-O tak, kobieta kobietom ale Gumiś miał zadanie do wykonania a wsparcie mu się przyda. Musi zrekrutować wszak swoją armię. A Pseudo Alchemicy czekali...

A kot, co robił? A no siedział i czekał, gdyż nie chciał przeszkadzać w bardzo, ale to baaaardzo ciekawiącej go rozmowie i słowo „bardzo” wcale nie było specjalnie przeciągane oraz wcale nie ma znaczyć, że miał ją całkowicie w tyłku. W sumie, gdy padł tekst o znaku to kot mógł się tylko zastanawiać, gdzie ma go umieszczonego Guma. Może na Plecach? Udzie? NA DUPIE?! Nie, pewnie nie ma go na tyłku, bo przecież po co tam sobie strzelać znaczek? Jednak po chwili zaczął się zastanawiać gdzie on mógłby go mieć. Niby jest kotem… może na brzuszku? W sumie mało widoczne miejsce i wystarczy, że stanie na dwóch łapkach(Potrafi, ot co!) i będzie widoczny. W końcu przyszedł kelner i dał żarełko. Co zrobił kot? To, co koty zwykle robią, czyli zaczął jeść i to staranie, nie tak, że wszystko latało po bokach. Co jak, co, ale on ma maniery, kiedyś go w końcu nauczono tego wszystkiego i raczej nie zapomniał. Na szczęście jest magicznym, latającym kotem i dziwnym trafem umie się posługiwać sztućcami! Tak, ma łapki do tego przystosowane. Skoro jest wśród ludzi, to niech się chociaż zachowuje jak oni...

Ciekawe, gdzie w takim razie Gumiś mógł mieć ten znak. Uśmiechnęła się bardzo szeroko na kilka możliwości, które zrodziły się w jej głowie. Zastanawiające było tylko, kto się odważył mu go zrobić w tak podejrzanym miejscu, bo chyba nie kochana mistrzyni gildii.
- Niestety wieczorem jestem już zajęta- odpowiedziała z dawanym żalem w głosie.- Ale może uda mi się ciebie i twoją ciekawą przygodę jeszcze gdzieś wcisnąć w napięty terminarz~
Oznakowanie kota… Kupi mu takie kolczyki jak dla krowy? Czy normalny znak dostanie? Bo z kotem to tak średnio. O wiele łatwiej zauważyć… Hm. Spojrzała się na Belfa. Ten kot był DZIWNY. I nawet wpadnięcie do magicznego kociołka go nie tłumaczyło.

Uśmiechnął się pod nosem słysząc odpowiedź dziewczyny, której zresztą się spodziewał, odkroił więc kawałek steku i zjadł. Wszak chłop musi jeść, by mieć siłę!
-Więc miejsce mojego znaku pozostawię na razie w sferze twoich wyobrażeń.-Mrugnął do Laury i zjadł kolejny kęs wybornej potrawy myśląc nad tym co dalej i jak bardzo może zaufać dziewczynie. W sumie pokazała mu znak gildii ale czy to wystarczy? Na razie słabo ją znał, uznał więc że podzieli się tylko częścią informacji.-Niedawno walczyłem z grupką ludzi, która nazywała siebie "Alchemikami". Zaleźli mi nieco za skórę, a zdaje mi się że planują coś grubszego. Część z nich, nazywających samych siebie "Ogniem", możemy znaleźć w Oak. Tak przynajmniej słyszałem. Zamierzam ich znaleźć i...-Nadział stek na widelec, odgryzając spory kęs.-Poprosić ich o udzielenie odpowiedzi na kilka pytań...-Przy czym poprosić nie zabrzmiało zbyt miło. No w sumie Gumiś sam w sobie nie był zbyt miły. Co już nie raz się pokazywało.-Jeśli nadal chcesz iść ze mną to świetnie. Ale lista rzeczy do zrobienia jest spora. Muszę udać się na małe zakupy, oraz krótki trening, ostatnio zdołali mnie zranić, przez co zamiast wyciągać informacje, wyrżnąłem ich w pień...-Ah te przesadzone informacje... ale tylko Gumiś wiedział że było ich 50, mieli smoka i wolał się wycofać. A historie lubią się ubarwiać.-Poza tym trzeba machnąć Belfowi znak gildii i odnaleźć Akane. Każda pomoc w tym zadaniu się przyda a im nas więcej tym łatwiej przeszukać miasto... tak więc za udaną przygodę, panno Giulietto.-Uniósł na nowo napełniony kieliszek i opróżnił, kończąc tym samym posiłek. On był gotów, nie wiedział jak reszta.

//W razie czego z/t//

Przygoda, skarby, alchemicy, bisze~! To było zdecydowanie to, po co dołączyła do gildii. Jednym więc było, że jej odpowiedź będzie brzmiała „tak”. Z chęcią posłuchałaby jeszcze, o co dokładniej chodzi Gumisiowi, ale chyba jeszcze mieli na to czas. Natomiast przydałoby się sprężyć i kupić coś jeszcze w sklepie z bronią. No i trzeba oznakować kotka… Ciekawe też kim była ta Akane. Hmm..
 
[z/t]

A kotek jadł, jadł i jeszcze raz jadł. Nie przeszkadzał nikomu, ani niczemu, gdy on jadł, więc jemu też nie przeszkadzali. Raczej nie było nic do gadania, bo musiał zjeść, a on nie lubi jak mu się przerywa w żarełku. Cóż, widocznie szykowało się coś grubszego, jak walka z jakimiś frajerami i poszukiwanie jakieś tam dziewczyny, której imienia nawet nie zdołał zapamiętać! Cóż, ale jednak trzeba iść, by walnąć sobie ten znaczek, czy coś tam. Skończył jeść i polecioł za Gumą!
 
[z/t]

NPC - Sheyla

Gdyby to był normalny dzień w Magnolii, zainteresowanie stolikami znajdującymi się na zewnątrz byłoby większe. Jednak tego dnia większość klientów garnęła się do środka, poza jedzeniem i piciem spragnionych też ciepła. Nie inaczej też postąpiła pani kapitan, odziana w długi do połowy łydek, ciepły kożuch z tygrysa sevenowskiego, z dużym kapturem oraz kozaki z cielęcej skóry pod kolano. Stanęła w drzwiach, by dokładnie wytrzeć buty w wycieraczkę i strzepnąć śnieg z płaszcza. Kultura musi być...
- Brrr... Zimno... - powiedziała cicho w przestrzeń, po czym udała się do jednego ze stolików po prawej stronie. Śnieżnobiały kożuch z szarymi pręgami to tu to tam, tak bardzo kontrastujący z jej ciemną skórą, zawisł na wieszaku a pani kapitan usiadła do stolika w swym zwyczajowym stroju stylizowanym na obiór orientalnych tancerek. Gdy podszedł kelner, obdarzając go czarującym uśmiechem, bez wahania zamówiła:
- Sok brzozowy z granatem, poproszę.
Gdy kelner przyniósł zamówienie, podziękowała i niemal od razu zatopiła się w myślach, sącząc napój raz po raz. Coś w jej wnętrzu mówiło jej, że ten dzień nie zakończy się dokładnie tak, jakby tego chciała. Zebranie w Kardii to kusząca okazja do zamachu. I jeszcze ta Inkwizycja. Żeby choć oni trzymali się dzisiaj z daleka od Magnolii...