Restauracja "Turne gusto"

Nie wiedząc w czym wybrać nieznajomy postanowił coś sam zaproponować. Spojrzała na niego bez jakichś specjalnych emocji i ponownie skierowała wzrok na kartę szukając czegoś co mogło się zwać pastą. O dziwno znalazła, rzeczywiście tutaj można znaleźć wiele dań. Makaron, pomidory. Niech będzie. Uśmiechnęła się pod nosem i jednym spojrzeniem na kelnerkę, która ją zauważyła podszedła.
-Makaron z pomidorami i kieliszek wina białego - złożyła krótko zamówienie. Znalazła tutaj tylko jedno białe wino, więc nie trzeba było wydziwiać. Kelner wziął kartę i poszedł do kuchni - Dziękuję za rade - dodała i zaczęła się zastanawiać. Właściwie co go skłoniło do podejścia do Miyu? Położyła brodę na dłoniach i zaczęła oczami oglądać wystrój restauracji. Szybko skończyła tą czynności oderwała ręce od stołu i położyła dłonie na kolanach.

Gdy nieznajoma wodziła wzrokiem po ścianach i suficie restauracji, ja skierowałem wzrok na kelnerkę, lustrując ładnie zaokrąglone pośladki i idealnie zbudowane nogi. No tak, wiem, że to nie jest zbyt grzeczne, ale...
... nikt nie jest bez wad. Każdy na czymś się potyka.
W szczególności ja.
Spojrzałem z powrotem na dziewczynę i pociągnąłem łyk piwa. Czekałem w milczeniu. Dziewczyna skorzystała z mojej rady i wybrała makaron z sosem, choć niezbyt wyszukany. No, ale mój stek też do wyżyn kulinarnych nie należy.
Gdy kelnerka przyniosła nam obojgu dania przełamałem milczenie.
- Pewnie się zastanawiasz, czemu się do ciebie przysiadłem, nie? Zacząłem, odstawiając szklankę i chwytając sztućce. Odkroiłem sobie kawałek steku.
- Żeby być z tobą zupełnie szczerym... sam nie wiem. Ale niezależnie od wszystkiego zawsze przyjemniej chyba jeść choćby z nieznajomym, niż w samotności? Dodałem, chwilę przed włożeniem pierwszego kawałka do ust. Jak zawsze doskonały. Wysmażony, ale czuć dobrze delikatnie surowe mięso w środku. Spojrzałem znowu na dziewczynę naprzeciwko.

Po kilku minutach kelnerka przyniosła dania dla Miyu i nieznajomego. Nie wyglądało to na nic specjalnego, ale dziewczyna już się przyzwyczaiła. To i tak było lepsze od dań w byle jakich spelunach, gdzie jeszcze nawet nie miała dobrze gdzieś usiąść. Dlatego to miejsce było małą odmianą.
-W sumie - mruknęła nim zdążył kontynuować. By nie jeść samemu? Właściwie to Miyu była już przyzwyczajona. Przez większość swojego czasu jest sama i zdana na siebie. Może tylko przez ten czas kiedy odwiedza Siedlisko porozmawia z kimś znajomym, chociażby przez te pięć minut.
-Sama nie wiem, rzadko mi się to zdarza - odpowiedziała. Wzięła widelec i zaczęła powoli nawijać makaron. Tyle, że co chwile jakaś pojedyncza kluska się ześlizgiwała Musiała sobie jakoś poradzić. Dziwnie to wyglądało czy nie, ale musiała unieść widelec troszkę wyżej i zacząć od tej zwisającej kluski.

Kropla sosu z frytki kapnęła mi na mankiet koszuli. Wyjąłem serwetkę z kółka i wytarłem ciemnobrązowy sos. Na szczęście nie została plama, dobry materiał koszuli to podstawa.
Ale przecież człowiek jest ważniejszy od swojego ubrania.
W niektórych kręgach.
- Rzadko jadasz z nieznajomymi... Pozwoliłem tym słowom zawisnąć, gdy przerwałem, żeby zjeść trochę sałatki. Ponoć trzeba uzupełniać niedobory witamin.
- ... czy po prostu rzadko zadajesz się z innymi ludźmi? Dodałem, gdy już przełknąłem porcję potrzebnej do życia zieleniny. Moim zdaniem były potrzeby ważniejsze niż niedobór warzyw. Na przykład brak manier, zero kultury, czy niedobór mózgu.
Chociaż nie, brak manier ma różne znaczenia. Szczególnie gdy patrzyło się na blondynkę, tak, pod tym kątem była blondynką, która próbuje zjeść nierówno nawinięte nitki makaronu.

Udało jej się! Zjadła to co miała nawinięte na talerzu, ale przy okazji również trochę się ubabrała sosem. Czuła, że ma go na brodzie. Chwyciła po serwetkę i szybko ją wytarła. Słuchała tego co mówił jej obecny towarzysz i zaczerpnęła małego łyczka wina.
-Raczej to drugie. Mam kilka znajomych osób, ale na pewno przyjaciółmi ich nie nazwę. Po za tym kiedy mam szczęście zobaczę jednego z nich raz na miesiąc. Zależy jeszcze gdzie będę się znajdować. Do tego co robię nie potrzebuję towarzystwa - nie miała przyjaciół, osób z którymi mogłaby szczerze porozmawiać lub po prostu spędzić razem jakoś czas. Zwykle jest sama oraz samotnie wykonuje dane jej polecenia. Już się do tego przyzwyczaiła, chociaż zwykle i tak bywa bardziej żywsza. Odłożyła kieliszek i ponownie zaczęła nawijać makaron na widelczyk.
-A jak jest z tobą? Facet taki jak ty jedzący w samotności? - spytała nie odrywając od niego spojrzenia. Kiedy już skończyła pytanie ponownie przymierzyła się do umieszczenie kolejnej małej porcyjki w ustach.

Jedząc jednocześnie przyglądałem się zachowaniu siedzącej naprzeciwko dziewczyny. Nie ulegało wątpliwości, że jest kimś więcej niż się wydawało. Wyglądała tak niewinnie i bezbronnie, że to niemożliwe, żeby sama pojawiła się tutaj. Chyba, że byłby to najdziwniejszy zbieg okoliczności wszech czasów.
- No tak, ale mimo wszystko można zwariować jeśli nie ma się do kogo odezwać. Albo jeśli przez miesiąc nie można przed nikim się otworzyć. Nie mówiła mu nic nowego. Sam był w takiej sytuacji, choć rozmawiał z wieloma osobami. Ale przed nikim się nie otwierał.
- Facet jak ja? Nie wiem jak mam to rozumieć, więc założę, że to określenie pozytywne. Zaśmiałem się i upiłem znowu trochę piwa. Osuszyłem już pół szklanki, ale nie chciałem przesadzać z ilością. Długo nic nie brałem i nawet tak niewielka ilość alkoholu mogła mi zaszkodzić.
- Hmmm... po prostu nie znam teraz nikogo, kogo tolerowałbym wystarczająco, żeby znosić jego obecność w trakcie posiłku. Odpowiedziałem w końcu zgodnie z prawdą, kontynuując posiłek.
Przerwałem na chwilę i wytarłem serwetką odrobinę sosu, która została dziewczynie na policzku.

Gdyby tylko wiedział w jakich to już Miyu miejscach bywała. ta restauracja jest dla niej małą odmianą i do tego znajduje się w miejscu gdzie nie trzeba się bać o jakąś napaść czy coś. Nie widząc czemu w tym miejscu czuła się dość dziwnie, wróciła tutaj po kilku latach i zapomniała jak to jest kiedy danie podaje się na ładnym i czystym talerzu.
-Ja tak żyję od kilku lat, raz na jakiś czas mam jakieś konkretne zajęcie, ale i tak nie zacieśniam żadnych więzi. - jedyną więź jaką posiada to ze Szczurami, innych członków i tak rzadko widuje. odbiera tylko zadanie od Króla i idzie wykonać swoje zadanie. Co dziwne dawno niczego nie musiała robić. Pewnie nie długo otrzyma jakieś zlecenie. To jak się do niego przed chwilą zwróciła może sobie sam zinterpretować, w sumie to sama nie wiedziała czemu użyła właśnie takich słów.
-Rozumiem. Czyli zapewne jesteśmy do siebie troszkę podobni czy się mylę? - spytała. Kręcąc widelcem w kółko widełkami skierowanymi do dołu. Wtem nieznajomy postanowił wyręczyć Miyu i sam wytarł jej policzek umorusany sosem. Po tylu latach nie nadaje się do jedzenia w takich miejscach. W jakichś tam spelunach wystarczy rękaw do wytarcia buzi, chociaż kiedy widzi serwetki wie jak ich użyć, ale to nieczęsty widok. Lekko się zdziwiła kiedy to zrobił i naburmuszyła się troszkę.

Cóż, to była chyba pierwsza taka rozmowa jaką odbyłem. Ani nie znam rozmówczyni, nie wiem kim jest, nawet nie wiem do końca dlaczego siedzę z nią przy jednym stoliku. Chociaż nie powiem, teatr jaki obserwowałem, gdy nieznajoma jadła spaghetti wart był przejścia tych dwóch metrów. Poza tym była śliczna, a to się docenia po dłuższym czasie izolacji od ludzi.
- W takim razie, na podstawie mojego doświadczenia, powiem Ci, że straciłaś parę lat życia. Nie chcę nic sugerować, takie jest po prostu moje zdanie. Odpowiedziałem jej, popijając piwo. To też jest zaleta siedzenia z ludźmi. Mniej się pije. Chociaż może ja byłem stworzony na samotnika.
- Jeśli o to chodzi, to owszem. Oboje nie szafujemy swoją obecnością nieostrożnie. Ale raz na jakiś czas można wyłamać się ze schematu. Uśmiechnąłem się szerzej. Wygląda na to, że popełniłem jakieś faux pas, nie każdy lubi, gdy narusza się jego prywatną strefę.

Nawijała sobie kolejną porcję na widelec i tym razem była normalna, mogła w całości włożyć ją do ust i niczego nie kombinować jak wcześniej. Przełknęła ją i popiła winem. Czy straciła kilka lat życia? I tak miała dwie rodziny, a teraz jej rodziną są Szczury a domem podziemia. Zazwyczaj, kiedy naprawdę już nie może znaleźć noclegu. Może i trochę straciła stając się ich częścią, ale jakoś nie żałuje tego.
-Być może, zależy jeszcze, z której strony się na to spojrzy. Ja wolę patrzeć na plusy mojego życia, chociaż nie ma ich zbyt wiele. Lubię to co robię i kim jestem - odpowiedziała, nawijając kolejną porcję. Schemat? Być może, w końcu podlegała Królowi Teraz się zaczęła zastanawiać czy mogłaby by mu zaufać. Kiedy tak na niego patrzyła stwierdzała, że chyba tak, ale jednak coś było nie tak. Ciekawe czy także był magiem. W każdym razie. Wstała od stolika upijając ostatni łyk wina
-Przepraszam na moment - dodała i skierowała się do toalety.

Wypiłem ostatnie dwa łyki piwa. Niezbyt mądre posunięcie zważywszy na fakt, że zostało mi jeszcze dziewięćdziesiąt procent steku. Z drugiej strony mam już powód, żeby zamówić kolejne piwo i kolejne, i jeszcze jedno, i może dodatkowo jedno.
Nie!
Skinąłem na czającą się w pobliżu kelnerkę. Teraz szybko muszę coś wymyślić.
Coś bez alkoholu.
- Poproszę dużą kawę, czarną, posłodzoną. Zamówiłem, nim kelnerka zdążyła otworzyć usta. Wystarczy tego bratania się z ludźmi. Ze zwykłymi ludźmi znaczy się.
- W takim razie nie mam prawa komentarzu. W końcu chyba chodzi o to, żeby dobrze się czuć w swojej skórze? Zapytałem retorycznie, zastanawiając się, czy nie jest to zbyt podniosłe na zwykłą rozmowę w restauracji. Zwykłą... tutaj nic nie było zwykłe, od tego powinienem zacząć.
- Oczywiście, nic nie szkodzi. Powiedziałem, gdy dziewczyna wstała i ruszyła w stronę toalet. W międzyczasie dostałem i upiłem pierwszy łyk. No tak, dodali mleka.

Weszła do toalety i pierwsza myśl "Nie wierzę" pierwszy raz od jakiegoś czasu zobaczyła tak czystą toaletę. Speluny powinny się uczyć od tego miejsca. Podeszła do umywalki i wpatrywała się w swoje odbicie. Odkręciła wodę w kranie i pozwoliła by tak leciała i leciała. Podłożyła rękę pod strumień wody. Zakręciła kurek i cofnęła się do tyłu z mokrą dłonią i machnęła nią ochlapując lustro. Dość dziwne to było zachowanie. Trudno pojąć dlaczego. Z mokrą dłonią wyszła z toalety. Wróciła do stolika i usiadła.
-Jesteś może magiem? - spytała od tak jakby nigdy nic. Przez chwile patrzyła mu prosto w oczy, ale po chwili zaczęła kończyć swoją pastę. No i zniknęła z talerza zostawiając tylko resztki sosu, którego już nie będzie raczej zlizywać. Wino wypiła, już się najadła. Może teraz mały deserek?

Miałem sporo czasu, by skończyć stek. I właśnie to zrobiłem, po raz pierwszy od dłuższego czasu mogłem się czymś najeść i to bez pośpiechu. Niewiele osób potrafi to tak naprawdę docenić.
Trzeba długich męczarni, żeby docenić coś tak prostego.
Dziewczyna wróciła do stolika.
I tu muszę przyznać, mocno mnie zaskoczyła. Spodziewałem się każdego pytania, od "Kim jesteś", przez "Smakowało?", aż po "U mnie, czy u ciebie?". Ostatnia rzecz o jakiej bym pomyślał, że będzie podejrzewała mnie o magię.
A co najlepsze miała rację.
- Jakby Ci to powiedzieć... Manipulując resztkami sosu na jej talerzu ułożyłem słowo "Tak". Na pewno dodało to trochę dramaturgii.
Mam nadzieję.
Po chwili słowo przekształciło się w "A ty?"
W międzyczasie skończyłem swój posiłek i wezwałem kelnerkę po raz trzeci.
- Poproszę deser lodowy z owocami, a dla Ciebie? Zwróciłem się do dziewczyny.

Z czystej ciekawości chciała wiedzieć czy nieznajomy jest magiem czy też nie. Otrzymała odpowiedź pozytywną, jest magiem. Na pewno pytania, które mu przyszły na myśl nie przeszły by w tej chwili przez gardło Miyu, a na pewno nie to ostatnie. Jak coś ją korci to musi to powiedzieć i w tej chwili chciała wiedzieć czy ma do czynienia ze zwykłym człowiekiem czy nie.W ciekawy sposób się o tym dowiedziała, czytając z sosu. Odczytała się. Zapewne są jedynymi magami w tej restauracji. Oparła twarz na dłoniach i lekko przytaknęła. Teraz zaciekawiło ją czy może należy do jakiejś gildii czy jest samotnikiem. Jednak odstawi to pytanie na później żeby nie być, aż tak nachalną. Po za tym w sumie to nawet nie znają swoich imion.
-Em... ja poproszę ciasto czekoladowe - dodała od siebie. Czekolada. Wspaniała rzecz, którą ludzi zostali obdarowani by potem robić z niej takie pyszne rzeczy.
-Właściwie to nawet się nie znamy. Miyu

No tak, mogłem się tego domyślać. Zazwyczaj ciągnie swój do swego, a dziewczynę faktycznie otacza nimb czegoś subtelnego i ulotnego. Ale raczej nie to spowodowało, że opuściłem swój spokojny stolik.
Coś jeszcze bardziej subtelnego, czego nawet nie umiałem określić.
Chyba pierwszy raz w życiu ktoś prędzej powiedział mi, że jest magiem, niż się przedstawił. I vice versa, po raz pierwszy ktoś nie wie jak się nazywam, a wie, że jestem magiem.
Nie licząc tych, którzy przypadkiem widzieli mnie przy pracy.
Ciastko czekoladowe, dobry wybór, choć po pikantnym steku i tak wolę lody.
- W sumie fakt, a przeszkadzało Ci to? Pierwszy raz, tak długo nie mogłem pozbyć się uśmiechu z twarzy. No, mogło to wyglądać trochę pretensjonalnie, ale cóż...
Czasami człowiek dziwnie wygląda.
- Ja nazywam się Kag... Taiga. Nie wiedzieć czemu uznałem, że jej mogę podać to prawdziwe imię. Co się ze mną dzieje?

Miyu oczekiwała na swoje zamówienie, miała nadzieję, że ciasto będzie tak dobre, aż będzie się rozpływać razem z nim. Ponownie zmieniła pozycję siedzenie, wyprostowała się i położyła dłonie na kolanach. Wyglądała teraz jak taka grzeczna dziewczynka.
-Ani trochę - odpowiedziała z niewielkim, miłym uśmiechem. Zająknął się, no to już coś jest nie tak. Powinna się do tego przyczepić czy nie? Ma dobry humor, więc nie będzie dociekać jakie jest jego prawdziwe imię.
-Dobrze. Uznam, że to twoje prawdziwe imię - uśmiech z twarzy jej nie znikał. W końcu przyszła kelnerka z deserami. Miyu wpatrywała się w ciastko jak w ósmy cud świata. Kiedy kelnerka już odeszła wzięła talerzyk na dłoń, do prawej wzięła łyżeczkę i nabrała na nią odrobinę by zobaczyć jak smakuje. Położyła łyżeczkę z ciastem na język i zamknęła usta. Po ruchach policzków dało się zorientować, że właśnie degustuje wypiek. W jej oczętach pojawił się mały błysk i wyjęła łyżeczkę z ust.