Restauracja ,, Pod krzywym ryjem"

First topic message reminder :

Lokal ... Cóż na pierwszy rzut oka już nie wydaję się zbyt normalny, wręcz dziwny. Jednak wszystko wydaję się w porządku. Po prostu jeden z lokai w Clover się trochę wyróżniał.. To co zobaczyli jednak w środku pracownicy i klienci najbardziej dziwiło wszystkich. W sumie nie wygląd, lecz samo imię pracodawcy wzbudzało dziwne emocje. Jednak sam środek lokaju był naprawdę piękny. Ludzie mogliby rzec, że powinno tu być pełno ludzi, jednak tak w ogóle nie było. Krzywy ryj świecił pustkami. Chociaż może czasami była tam jedna osoba CZASEM. To niestety było rzadkością. Wasza działka oprócz bycia kelnerami? Usłyszcie to sami od Mariusza, kiedy , tylko przyjdziecie do restauracji.

Dziewczyna odbierała wszystkie zamówienia jakie jej dano. Czasem było zabawnie, a czasem trudno, wręcz okropnie. Mina-chan nie mogła już dłużej tak się bawić, w końcu już trochę tu popracowała. W trakcie jej pracy mogła zobaczyć drugą czarodziejkę, która przewróciła się, więc będąc miłą pomogła jej wstać i posprzątać rozbite talerze. Następnym krokiem w tej pracy było zawołanie tak samo jak chłopak przednią, gdzie jest jej gotówka. W końcu już ta praca się znudziła naszej kochanej bohaterce, a nikt nie chciałby jej zdenerwować.
-Ech, im szybciej skończę tym szybciej stąd wyjdę z moja nagrodą-myślała w duchu patrząc dalej w miejsce swojej pracy.

Miyu upadła, ale pozbierała się.. Zuch dziewczynka! No patrzcie, jakie to zgrane wszystko! Do tego Minako jej pomogła.. Ach.. Wzruszyłam się.. Większość z was marzyła już o skończeniu misji, ale do zamknięciu lokaju zostało jakieś kilka godzin [ daje dwie tury postów, bo nie mam czasu już na odpisywanie w tylu misjach i do tego mam nawał lekcji X.X]. Pan Marcin spojrzał się na zegarek..
- Jeszcze kilka godzin Lucku.
Pan zleceniodawca też nie był zbytnio zadowolony tym, że musiał tutaj siedzieć. Po chwilce dostał telefon, a kto do niego dzwonił w jakim celu? Po chwili.. Oczy pracodawcy były wielkie, jak pięciozłotówki, ale o co chodziło? No oto, ze ktoś nareszcie zadzwonił do niego w sprawie pracy. Chciał zacząć od jutra. Ten się wydarł na całe pomieszczenie i zaczął radośnie podskakiwać z nogi na nóżkę. Was trochę ten.. Krzyk wystraszył, bo po prostu nie spodziewaliście się tego. To było coś porównywalnego do szczęśliwych dziewczyn, które zaczynają piszczeć, jak zobaczyły jakiegoś chłopaka..

Miyu pozbierała szybko kawałki talerza i wyrzuciła. Umyła naczynka i słyszała jak właściciel mówił, że jeszcze troszkę do końca zostało. Co za utrapienie... przecież ruchu prawie zero! No i co robić w takiej chwili? Kiedy dziewczyna skończyła i poukładała naczynia na półeczkach usiadła sobie w kuchni na krzesełku i machała nóżkami. Ktoś zaczął nagle krzyczeć dlatego wyszła z kuchni i zobaczyła tymczasowego szefunia, który niewiarygodnie się cieszył.
-Co jest? Dziewczyna przyjęła zaproszenie na randkę? - zaśmiała się i stała w drzwiach, między główną częścią lokalu a zapleczami.

-Zgiń...- powiedział otwarcie gdy usłyszał, że musi tutaj siedzieć jeszcze kilka następnych godzin, co wcale mu się nie podobało, miał o wiele więcej spraw na głowie niż siedzenie tutaj. Gdy usłyszał słowa dziewczyny, skomentował to -Dziewczyna? Chyba drewniana- zadrwił z niego mag, dalej opierając się o ścianę. Lucek w końcu się ruszył i podszedł do gościa, puknął go dwa razy w ramię i zapytał
-Więc, czemu pan tak krzyczy i co z wynagrodzeniem, jeśli można zapytać?- oczywiście go tak naprawdę to nie interesowało, zapytał się dlatego, że już był na tyle znudzony, że porozmawiać chciałby z każdym, kto umie się porozumieć. A najważniejsze jest to, że chciał wiedzieć co z kasą.

Spokojnie rozglądając się, zauważyła jak szef kuchni rozmawia z chłopakiem i chyba miał na imię Lucek. Przez co usłyszała, że musi jeszcze męczyć się tutaj godzinę, co było dla niej męczące.
- Ludzie, kolejna godzina w tym miejscu, to stracona godzina. Ile ludzi w tym czasie może potrzebować pomocy tak świetnej czarodziejki jak ja. Dobra, to co by teraz tu zrobić.-myślała, aż w końcu zauważyła, a nie przepraszam najpierw usłyszała głos mężczyzny. Już po chwili wiedziała, że jest to głos jej szefa. Miała nadzieję, że to jest dobra wiadomość, a nie zła.
-Chociaż ktoś się tutaj cieszy.-pomyślała patrząc się w miejsce, w którym stał zleceniodawca.

Zleceniodawca zaczął skakać z jednej nogi na drugiej. Po chwili wyprosił dosłownie wszystkich klientów i znów z uśmiechem na ustach spojrzał na was. klasnął raz, dwa, trzy razy w dłonie i ukłonił się.
- Dziękuję wam moi mili, ale to już niestety koniec naszej wspólnej pracy.. Tamci pracownicy mółili, że wrócą, a to wszystko dzięki waszej cudownej obsłudze, waszym poświęceniom i tak dalej... [ ale wam wlewa XD ]
Naprawdę pracodawca był zachwycony, ucałował każdego z was, a już zwłaszcza Lucka. Może był homo, czy co? A tam nie wiem. Podziękował wam serdecznie, podał pieniądze i dosłownie wyrzucił na raz z restauracji. Po chwili zamknął wszystko tak, że nie było ani jednego dostępu światła, gdzie byście mogli zobaczyć, co on tam robił.Po chwili usłyszeliście, jakieś dziwne odgłosy. Jakiś remont chyba czy coś zaczął robić. Wy już szczęśliwi staliście przed budynkiem.. To czas chyba się pożegnać.
// To już jest mój ostatni post w tej misji, za równo ja jak i wy macie ruchy, więc już puszczam was wolno, żeby wam nie przedłużać.
~4PD ~ głównie za cierpliwość i za w miarę szybkie pisanie postów gdy była taka możliwość;
~ 6.000

To nie była dziewczyna, w sumie to gdyby jednak to zapewne Miyu dostała by jakiego zawału czy coś. Bo jaka by go chciała?! W każdym razie dowiedzieli się, że poprzedni pracownicy chcą wrócić i szef będzie żył długo oraz szczęśliwie. Co za piękna historia! Popłakać się można, ale to w innym odcinku. Otrzymali zapłatę, pożegnali się z szefem no i dosłownie zostali wykopani z restauracji. Miyu na szczęście wzięła swoją torbę bo bez niej nigdzie się nie ruszy. Gdyby została w reastauracji dobijałaby się do niej drzwiami i oknami, a ostatecznie weszła by kominkiem.
-No to chyba już koniec mojego doświadczenia zawodowego. Żegnam was, może kiedyś jeszcze się spotkamy - mówiła słodkim głosem i na pożegnanie pomachała Lucyferowi i Minako. Nawet nie zdążyła się przebrać i szla w stroju kelnerki przez pół miasta, do póki nie znalała miejsca do przebrania się oraz pozbycia się tego odzienia.

z/t

Mina Lucka, była dość dziwna, a raczej jakby chciał powiedzieć "God Why?!". Pierwsze co miał ochotę zrobić to zdzielić tego kretyna po głowie tępą stroną kosy i zaśmiać się złowieszczo, ale kij z tym. Przynajmniej nie było najgorzej, ale reszta jego starych pracowników wróciła, a ten nie musiał już zapierdzielać, jak wół. Gdy tylko Lucek został wykopany raz z dziewczynami, oczywiście wziął pierw swoją zapłatę bo bez tego ani rusz. Sam mag zaczął kląć na szefa tej rudery i jego pracowników, może to nie miłe, ale życzył jej jak najszybszego upadku, jak mógł mieć miejsce oraz żeby jakiś meteor, lub inna katastrofa zniszczyła ten lokal, by nie została z niego nawet kupka prochu. Spojrzał na odchodzącą dziewczynę, lekko się uśmiechnął i również jej pomachał -Też mam taką nadzieję, że kiedyś się spotkamy ponownie!- krzyknął dość entuzjastycznie.
Ruszył przed siebie, zostawiając samą Minako, w pewnym momencie się odwrócił się i rzekł.
-Bye ci koleżanko, a panu panie M...M... no tobie murzynie kij w 4 litery!- na wszelki wypadek zaczął biec gdyby za obrazę zaczął go gonić, fartem jest, że Lucek jest wybitnym sprinterem.

z/t

Wielkie, a zarazem małe oczka dziewczyny spoglądały na tę całą scenę z lekkim zaciekawieniem. Po pierwsze jeszcze nigdy nie widziała jak chłop całuje chłopa, przez co ją zaciekawiło co się działo w tej restauracji jak nie obserwowała Lucka. Po drugie pierwszy raz w swoim życiu ktoś ją tak szybko wyrzucił z pracy. Nie żeby to było coś złego, wręcz przeciwnie, ale lekko się zaniepokoiła, w końcu czego jej brakowało. Na jej szczęście praca się skończyła i mogła poczuć smak wolności, smak weekendu... Przepraszam, teraz to musi dojść w końcu do swojej gildii. By tam móc odpocząć i napić się czegoś z innymi. Przed tym jeszcze odwróciła się na pięcie patrząc w stronę szyldu restauracji "Pod krzywym ryjem" i posła, mówiąc do reszty:
- Cześć, powodzenia w dalszej drodze maga.

[z/t]

Kilka miesięcy później lokal wyglądał już z dećka inaczej. Remont spowodował, że wnętrze wyglądało elegancko, ale codziennie i zwyczajnie, w dodatku przybyło gości. Jasne kolory, proste, dwu-, cztero- i sześcio-osobowe, czyste stoły, wygodne krzesła, uśmiechnięte kelnerki kręcące się pomiędzy stolikami. Tylko nazwa pozostawała dziwna, ale nie odstraszało to klienteli, która w większości miała już wyrobione zdanie na temat przybytku.

______________________________________________________________

Kyo wszedł pierwszy, przytrzymując drzwi sekundę dłużej, by zamykając nie walnęły Natsumi w twarz. Rozejrzał się, widząc że na sali nie ma właściciela lekko odetchnął z ulgą. Odwrócił się do towarzyszki.
-Wybierz stolik, ja pójdę po menu. I nie dziw się tak, nazwa może jest niezbyt zachęcająca, ale jak widać to zwykła restauracja.
Po tych słowach podszedł do lady, wziął dwa egzemplarze menu, witając się grzecznie z stojącą za barem kelnerką, po czym ruszył w kierunku Natsumi, gdziekolwiek się ona nie przemieściła.

- Dziękuję.
Podziękowała jak na grzeczną panienkę przystało i wybrała stolik przy oknie. Całkiem tu przytulnie chodź fakt faktem iż nazwa nie zachęcała gości, a wręcz ich odtrącała, wydawało się, że omijali to miejsce szerokim łukiem. Gdyby to ona była właścicielką przerobiłaby to miejsce na całkiem przytulniejsze, ładniejsze. Liczyłaby także na lepszy zysk oczywiście. No, ale to tylko takie sobie marzenia. Ciekawe jakie mają tu ''pyszności'' chodź pewnie niektóre dania nie posmakują jej jak to czasem bywa.
- Cieszę się, że spotkałam takiego dobrego i miłego maga jak Kyo - ucieszyła się Natsumi i uśmiechnęła się sama do siebie.

Kyoraku spokojnym krokiem podszedł do stolika który wybrała Natsumi i usiadł na wolnym miejscu, podając jednocześnie menu. Uznawszy, że chyba lepiej najpierw zamówić co było do zamówienia, a potem dopiero gadać o pierdołach, historiach życia i ratowaniu świata, z delikatnym uśmiechem otworzył swoją kartę i zaczął ją przeglądać, szukając czegoś co smakowicie brzmiało, a czego jeszcze nie próbował.

Dziewczyna po trochu rozglądała się po barze. Trochę przestraszyła się wchodząc tutaj bo niezbyt przyjemnie tu szczerze powiedziawszy, ale nie powiedziała tego głośno młodemu mężczyźnie bo to on przecież stawiał jej obiad. Nie wypadało przecież. Stwierdziła, że najpierw zamówi sobie jakieś mięso, a potem przeróżne słodkości, które bardzo dawno nie jadła od kiedy oszczędzała kryształy.
- Dziękuję, że mnie ''uratowałeś'' - wyszeptała - Nie wiedziałam, że jeszcze na tym świecie są dobrzy ludzie. Kyo mogę się coś spytać? Powiedz mi czy posiadasz tylko Magię Tworzenia czy jeszcze jakąś inną magię?

-Uratowałem? - Kyoraku spojrzał zdziwiony na swą towarzyszkę, odkładając kartę menu - Bez przesady, znaczy, nie wiem jak się czujesz, ale przynajmniej z wyglądu to do śmierci głodowej ci raczej daleko. - dodał z lekkim uśmiechem. Mówił może nie szeptem, ale zdecydowanie ciszej niż w parku, w końcu nie byli sami w pomieszczeniu, nie chciał przeszkadzać innym gościom ani tym bardziej zapraszać ich do rozmowy. -Dobrzy ludzie... cóż, skoro twierdzisz że to takie rzadkie i wyjątkowe zachowanie w tych stronach... zobaczymy. A co do magii, to nie, znam tylko Lodowe Tworzenie. Po co mi cokolwiek innego? Magia potężna, wolna, wszechstronna. Nauka innej magii była by stratą czasu.

- A w sumie masz rację. Lepiej mieć tylko jedną magię, a właściwą. Podążać nią cały czas. Wiesz pytałam o dobrych ludzi bo ja niestety takowych nie spotkałam. Moja matka gdy mnie na początku urodziła chciała mnie oddać pod opiekę wujka, który zajmuje się Magia Gwiezdnych Duchów i miałam się u niego szkolić, ale wyszło całkiem inaczej. Pojawiła się u mnie Magia Ciemności, która mnie obroniła, ale gdy zaczęłam się w nią wczuwać to bałam się, że nie podołam, zawiodę własną matkę bo zostałam u niej ze względu na magię. Inaczej by mnie oddała, a ojca nie znam i nie potrzebuję go. Doskonale sobie radzę sama. Nie jestem już małym dzieckiem i potrafię o siebie zadbać tylko czasem zleceń brak. Paskudny ten świat. A ty masz rodzinę Kyo?
Ona również mówiła zdecydowanie ciszej. Co jak co, ale potrafiła się zachować w towarzystwie czy gdziekolwiek indziej. Była dziś dość spokojna i nie bała się następnego dnia, a raczej wyczekiwała tegoż poranka. Cieszyła się, że Kyo ją tu zaprosił. Miała także nadzieję, że ich znajomość nie skończy się tylko na rozmowie. Tylko, że się chociażby zaprzyjaźnią.
- Wybacz jeżeli cię uraziłam pytaniem, ale chciałam bym cię poznać jeżeli pozwolisz. Ja ci opowiedziałam o swojej rodzinie.