Rybacka Knajpa

First topic message reminder :

Stara rudera, przerobiona na prowizoryczny bar z trzeciorzędnym piwem dla miejscowych rybaków oraz wszelkiej maści szumowiny. W środku dominuje drewno, z którego wykonane zostało wszystko, w tym lada, stoły i krzesła. Wieczorami panuje tutaj zwykle spory zgiełk, w powietrzu unosi się woń potu i alkoholu. Zdecydowanie nie jest to miejsce na romantyczną kolację we dwoje.


Val musiała czasem zejść z tego przeklętego sterowca, aby poczuć pod stopami pewny grunt. Jej wybór padł na pobliską wioskę rybacką, gdzie znajodwała się ciesząca niesłabnącą niesławą buda, gdzie podawano paskudne, ale za to mocne piwo, kojarzące się z Val z najlepszymi chwilami, które spędzała z Chen. Jej kochana siostrzyczka hasała gdzieś po sterowcu, więc nie musiała się specjalnie o nią martwić. Tymczase, było już późno, Słońce powoli zachodziło, co było widoczne przez niewielkie okienka zatłoczonego przybytku, w którym przesiadywała. A co w zasadzie Val tam robiła? Otóż, siedziała przy blacie na podwyższonym krześle, oparta łokciami i sącząca podłe, zimne piwo z niedomytego kufla. Do tego jeszcze dochodziły skradzione od jakiegoś frajera papierosy, które dodawały wszystkiemu smaczku. Właśnie tego dziewczynie było trzeba do szcześcia w takich chwilach. Zdawała sobie sprawę, że jest jedyną kobietą w promieniu kilkudziesięciu metrów i przyciągała ku sobie ich głodne spojrzenia. Na szczęście miała na sobie płaszcza, więc mieli jedynie mgliste pojęcie, co tam ciekawego może się też skrywać... a nic tak ją nie męczyło, jak opędzanie się od irytujących zalotników, którzy już dawno powinni iść do łóżka i trzeźwieć.
W końcu jednak kolejne piwo się skończyło. Val westchęła ciężko, po czym jednym gestem zamówiła kolejne - czwarte już z rzędu. Zastanawiała się, jaki kolejny zawodnik będzie spróbował się do niej przystawić. Czas pokaże.

Kiedy Twój Stary tak sobie kroczył po białym pomieszczeniu, przy okazji zaczął się zastanawiać nad swoim życiem. Co takiego sprawiło, że trafił w takie miejsce? I co się zmieni, jeśli uda mu się z niego wydostać. Ostatecznie Twój Stary pokręcił głową z dezaprobatą. Wszystko wydawało mu się nie mieć większego sensu. Zaczął więc krążyć po pomieszczeniu, stukając w ścianę, może gdzieś będą jakieś drzwi, którymi będzie mógł wyjść. Zerknął też czasem w górę, czy może tam było coś niezwykłego. No i przy okazji przyzwał Jajko Niespodziankę C, z nadzieją, że z jajka wykluje się feniks i zabierze z tego miejsca Twojego Starego. Nie podobało mu się ani miejsce, ani towarzystwo. Zdecydowanie wolał otwarte przestrzenie, przez nic nie ograniczone.

No i Twojemu Staremu nie pozostało nic innego jak czekać aż coś się wykluje. Klapnął sobie podobnie jak inni, z tym, że on trzymał jajko i obserwował je. Pęknie teraz czy później? Najważniejszym jednak pytaniem jakie ciągle go dręczyło było to pytające o zawartość. Co tam do diaska siedzi? Ale tak jak przed rozpakowaniem prezentu na święta, każdy myśli, że w środku jest upragniona rzecz, a w tym przypadku - feniks. Tylko czy feniks rodzi się z jajka a nie popiołu?

//jajko niespodzianka - 1/?

Trochę to wszystko trwało, a mogło potrwać jeszcze dłużej i niewiele się przy tym działo. Twój Stary zamknięty w jakiejś białej przestrzeni, niczym ptak w klatce, nie miał pojęcia cóż mógł zrobić ze swym życiem, czemu tak ono wyglądało i do czego prowadziło. Całą nadzieję pokładał w jajku, które było dość sporą niewiadomą. Twój Stary trzymał je w dłoniach i z jak największą delikatnością podszedł pod ścianę białej przestrzeni, aby pod nią sobie usiąść i skrywając w rękach jajeczo, wyczekiwać tego, co się z niego wykluje, z nadzieją, że to Twojego Starego uratuje. Aż się normalnie zrymowało...

Czas leciał niepokalanie wolno. Ciągle się myśli, że minęła godzina jak nie więcej, a to dopiero kwadrans na tyłku przeminął. A co najgorsze w tym wszystkim - z jajkiem nic się nie działo. Poprzez co Twój Stary został skazany na dalsze oczekiwanie.
Jednak nie tylko jemu się tutaj nudziło. Ci co się pogodzili z tym, że muszą spędzić NIECO czasu, bo w sumie nie wiadomo czy w ogóle wyjdą stąd, zajęli się sobą. Ktoś miał jakieś kości więc jakoś próbował nimi grać, inni wyciągnęli ukrytą broń i dźgali nią podłoże pomiędzy palcami coraz to szybciej. Ktoś się dziabnął i syknął z tego powodu. A reszta? Jak nie próbowała spać to szukała sobie jeszcze innego zajęcia, zaczepki.

//jajko niespodzianka - 2/?

Trochę czasu minęło, ale nie na tyle, żeby cokolwiek się stało. Oznaczało to tylko jednak, że szykuje się coś większego, niż sikorka... Albo po prostu miała to być sikorka większych rozmiarów. W każdym razie było to jajko, które mogło uratować Twojego Starego i Twój Stary póki to jajko miał, pokładał w nim ogromne nadzieje. Wspierał je mentalnie oraz swoją dłonią, delikatnie głaszcząc jego czubek.
- Dobre jajeczko... Śliczne... Miłe jajeczko... Jajeczko jest przyjacielem Twojego Starego prawda? Jajeczko uratuje go z opałów, prawda? Och tak... Rośnij ptaszku rośnij... - mówił zachęcająco do jajeczka, odwrócony tyłem do grupy ludzi, z którymi przyszło mu przybywać. I tak sobie głaskał jajko, mówił do niego, w dalszym ciągu czekając na wyklucie.

Minęło jeszcze dobre kilkanaście minut nim zaczęło cokolwiek się dziać. Jak to wiadomo, albo i nie, każdy gatunek ptaka i innych stworów ma jakieś swoje jajko. A nie tylko białe jak kurze. Niektóre mają inni kolor, jakieś kropki lub inne duperele na sobie. A, no i rozmiar! I tutaj również zaczęło się coś dziać. Skorupka tak jakby bardziej chropowata, tudzież szorstka zaczynała się robić i dostawać wypieków - raz tu raz tam pojawiało się jasnozielone przebarwienie. No i dzięki niesamowitej magii Twojego Starego, nieco urosło, lecz jego waga nic dla niego znaczyła. Przecież jego osoba ma tyle krzepy, że hohoho! Jeszcze by jajko przypadkiem stłukłby.

//jajko niespodzianka - 3/?

Być może minęło kilka godzin, od kiedy Twój Stary trafił do dziwnej białej przestrzeni, ale czuł się, jakby spędził w niej co najmniej miesiąc. Nie poddawał się jednak! Cierpliwość w nim była wielka, tak wielka jak troska o jajeczko, które było jego nadzieją na wydostanie się na zewnątrz. Dlatego trzymał je z dala od złych ludzi, samemu z jak największą troską z nim przesiadując, dbając by żadna krzywda mu się nie działa. Widział jak jego jajeczko się rozwijało i to napełniało go dumą. Tak jak zwykle starzy patrzą na rozwijające się dzieci w brzuszkach ich starych, tak Twój Stary patrzył z czułością jak zmienia się jego jajeczko. Jak rosnąć musiała w nim ukryta siła. Twój Stary aż sobie westchnął ze zdumienia i czekał dalej, skoro już tyle się naczekał, mógł poczekać jeszcze trochę.

No wreszcie nastał ten upragniony moment! Coś się ruszyło, czuł to, a nawet słyszał jak stuka w skorupkę. Czasu minęło dosyć sporo od wyklucia, ale tym samym rosła również nagroda. Szkoda, że za każdym razem była ona losowa...
No ale w końcu się coś przebiło, pierwsze łupiny poleciały na ziemię a facet śpiący jakieś kilka metrów metrów został wsiąknięty pod ziemię wydając z siebie tylko pół krzyku. O tak, tak, z pewnością jest to coś o masywnym dziobie patrząc na jego kształt. Może tukan? Tylko jajko jakieś takie dziwne było. A zresztą zaraz się wszystko okaże!

Ptaszek Twojemu Staremu już tak urósł, że aż zaczęły się z nim dziać rzeczy! Pojawił się dziób! Jeszcze trochę, a wyjdzie główka! Tyle troski Twój Stary włożył w wypielęgnowanie tego ptaszka! Tyle go miło pocierał, tyloma miłymi słówkami go obdarzył, iż teraz ptaszkowi pozostawało tylko się miło odwdzięczyć i zabrać Twojego Starego z tego dziwnego miejsca. Długo Twój Stary musiał oczekiwać na rozwiązanie tej sytuacji, ale w końcu pojawiło się światełko nadziei. Twój Stary liczył, że teraz rozpromieni ono całą tą dziwną przestrzeń i przyniesie upragnioną wolność Twojemu Staremu. Twój Stary zatem wstał i ignorując krzyki oraz dziwne rzeczy, które działy się za jego plecami, uniósł jajko na wysokość głowy i krzyknął.
- Dalej ptaszku! Wychodź! Tak! Tak! Tak! Mocniej! Szybciej!  
I tak oto wpatrywał się z uwielbieniem w dzióbek i czekał, aż ten zrobi swoje, wyjdzie resztą z jajka. Może efekt zaklęcia był losowy, ale jeśli wziąć pod uwagę ilość miłości, którą Twój Stary wepchnął w jajko, to zasadą karmy i innych tego typu rzeczy jajko powinno mu się teraz odwdzięczyć dwukrotną ilością miłości oraz dobroci!

No i wyszło, wyleciało, spadło... ważne, że już nie siedzi w jajku i miało za sobą pierwszy lot, skok, upadek... ważne, że nie ma już tego ptaka w jajku, a teraz leżało na ziemi. Właśnie, trochę dziwny ten ptaszek był, ale skoro pochodził z jajka Twojego Starego to musiał być to ptak. No bo co innego mogłoby się wykluć z jajka? Dinozaur? Ale tak patrząc na łupiny to może faktycznie. Stworzenie miało długi dziób, długie przednie kończyny z błoną pomiędzy nimi ciągnącą aż się do tylnych kończyn formując się w coś na kształt skrzydeł. I jeszcze miało ogon! A przedstawiało się o tak i patrzyło się swoimi wyłupiastymi oczami na stwórcę.

Twój Stary zamrugał i przetarł oczy, kiedy ujrzał co się z jajka wykluło. Dziwne to było, ale jego. Stworek własny Twojego Starego.
- Nazwę cię Barszcz - ochrzcił stworka Twój Stary. - A teraz Barszcz, musisz udowodnić siłę swego ducha i swych skrzydeł. Weźmiesz mnie i polecimy stąd! - przy okazji Twój Stary zaczął się rozglądać po suficie gdzie była ta dziura, przez którą wleciał do białego pomieszczenia. Gdyby ją wychwycił, spojrzałby srogo na Barszcza i by mu tą dziurę pokazał.
- Tam! Leć! Zabierz mnie stąd! - powiedział błagalnie Twój Stary. I gdyby Barszcz wzleciał, ale zapomniałby o Twoim Starym, to Twój Stary jakoś by Barszcza za nogę, lub dziób złapał, aby to Barszcz nie odleciał samemu. Bo odlatują stąd razem, albo żadne z nich. Dla Twojego Starego Barszcz był jak dziecko, a wiadomo, że dzieci się samych nigdzie nie puszcza!

No i się stało. Coś tam próbował pomachać skrzydłami Barszcz, ale skończyło się na tym, że się wywalił i wziął się zapewne za odpoczynek. Albo sen, w końcu jak na dinozaura był mały, a na ptaka mieścił się w górnych granicach. A dziury jak nie było widać tak też jej nie było. Może się zaskleiła czy coś po jego upadku?
Tyle czasu na wysiadywanie jajka poszło się walić... aż Stary poczuł jak traci grunt pod nogami. Faktycznie się tak działo! W try miga był w dziwnej białej mazi po pas, która wcześniej w dotyku przypominała śnieżnobiałą ścianę, i coraz szybciej zassysało go w dół, pozostawiając jedynie sekundę albo dwie na jakąkolwiek reakcję.

Tyle człowiek musi czekać i wszystko na nic... Twój Stary był zawiedziony... To tyle czasu on włożył w to, żeby dobrze zaopiekować się Barszczem, wychować go na porządnego ptaka... On od skorupki się o niego troszczył, dbał, wysiadywał, dawał mu ciepło, a teraz ten Barszcz zawiódł... Mało tego! Coś zaczęło wciągać Twojego Starego w podłogę!
- No kurwa, no... - żadne słowa nie opisałyby lepiej stanu emocjonalnego Twojego Starego i jego myśli.
Skoro miał jednak jeszcze chwilę na reakcję, to postanowił w tej chwili zamknąć się w Skorupce Obronnej C wraz z Barszczem. Kto wie, gdzie ich podłoga wessie i czy nie będą gdzieś spadać. Może to jajko mogło ich jeszcze uratować. A jeśli nie, to już pewnie nic nie mogło...

Jego słowa idealnie opisywały jego sytuację - nie dość, że Barszcz był pewnie zbyt młody aby umiał latać, to jeszcze to. Czy mogłoby być jeszcze gorzej? O tym dowiemy się po krótkiej przerwie! Otóż Staremu tak jakby urwał się film na nie wiadomo ile, a ostatnie co widział to jak tworzy swoją skorupkę obronną, jednak... chroniła go tylko z góry i kończyła się tam gdzie była podłoga, ściana, sufit? W tej całej śnieżnobiałej bieli trudno było zorientować się co gdzie jest. I cyk! Dla odmiany zaczął widzieć samą ciemność, nice nie słyszał ani czuł. Trochę tak jakby był w wodzie lecz nie do końca.
Po chwili, a może kilku godzinach czy też dniach - nie wiadomo jemu samemu - obudził go strzał w twarz. Taki mocny liść, prawie złoty liść, a zaraz po nim ostry błysk światła na twarz, uniemożliwiający zobaczenie czegokolwiek. Ale ktoś mówił z tamtej strony:
- Twój Stary... serio tak masz na imię czy sobie jaja z nas robisz?! - a głos wydawał się jakoś dziwnie znajomy. Któż to mógłby być?


//sorki, że tak długo czekałeś T^T proszę mnie poganiać na przyszłość aby to się nie powtórzyło T^T

Twój Stary dostał z liścia i obudził się w nieznanym miejscu, gdzie nic nie widział, ale słyszał. To co słyszał, było znajomym głosem. Twój Stary dokonał szybkiej analizy ile znał osób, do których mogły należeć znajome głosy i które z tych osób, budziłyby go strzałem z liścia.
- Mama?! - zapytał, rozglądając się czy to na pewno była ona, a on znalazł się u siebie w rodzinnym domu i wszystko było tylko złym snem. - To ty powinnaś wiedzieć, dając mi takie imię!
A jaja dopiero mogły być, jeśli tylko Twój Stary zdołałby się zorientować co się z nim stało. Starał się opuścić głowę tak, żeby nie patrzeć prosto w strumień światła święcący mu prosto w oczy. To było trochę, jak na przesłuchaniu. Twój Stary zaś wiedział jak na przesłuchiwaniach należy się zachować...
- To nie byłem ja! To byli oni! Oni mnie do tego zmusili! Jestem niewinny! - zaczął wrzeszczeć, po czym jeszcze zapiał jak kogut. Jeśli uznają go za pozbawionego rozumu, to może wcześniej go wypuszczą...