Rybacka Knajpa

First topic message reminder :

Stara rudera, przerobiona na prowizoryczny bar z trzeciorzędnym piwem dla miejscowych rybaków oraz wszelkiej maści szumowiny. W środku dominuje drewno, z którego wykonane zostało wszystko, w tym lada, stoły i krzesła. Wieczorami panuje tutaj zwykle spory zgiełk, w powietrzu unosi się woń potu i alkoholu. Zdecydowanie nie jest to miejsce na romantyczną kolację we dwoje.


Val musiała czasem zejść z tego przeklętego sterowca, aby poczuć pod stopami pewny grunt. Jej wybór padł na pobliską wioskę rybacką, gdzie znajodwała się ciesząca niesłabnącą niesławą buda, gdzie podawano paskudne, ale za to mocne piwo, kojarzące się z Val z najlepszymi chwilami, które spędzała z Chen. Jej kochana siostrzyczka hasała gdzieś po sterowcu, więc nie musiała się specjalnie o nią martwić. Tymczase, było już późno, Słońce powoli zachodziło, co było widoczne przez niewielkie okienka zatłoczonego przybytku, w którym przesiadywała. A co w zasadzie Val tam robiła? Otóż, siedziała przy blacie na podwyższonym krześle, oparta łokciami i sącząca podłe, zimne piwo z niedomytego kufla. Do tego jeszcze dochodziły skradzione od jakiegoś frajera papierosy, które dodawały wszystkiemu smaczku. Właśnie tego dziewczynie było trzeba do szcześcia w takich chwilach. Zdawała sobie sprawę, że jest jedyną kobietą w promieniu kilkudziesięciu metrów i przyciągała ku sobie ich głodne spojrzenia. Na szczęście miała na sobie płaszcza, więc mieli jedynie mgliste pojęcie, co tam ciekawego może się też skrywać... a nic tak ją nie męczyło, jak opędzanie się od irytujących zalotników, którzy już dawno powinni iść do łóżka i trzeźwieć.
W końcu jednak kolejne piwo się skończyło. Val westchęła ciężko, po czym jednym gestem zamówiła kolejne - czwarte już z rzędu. Zastanawiała się, jaki kolejny zawodnik będzie spróbował się do niej przystawić. Czas pokaże.

Czerwone ślepia Randii zamknęły się bardzo powoli i przez parę uderzeń serca trwała tak, widocznie zbierając siły do dalszej batalii. W końcu otworzyła je i pierwsze co zrobiła to pociągnęła łyk z butelki, którą wciąż trzymała w ręce co skończyło znaczącym skrzywieniem się z niesmakiem. Nienawidziła rudej, ale z braku laku i w obliczu takich okoliczności, potrzebowała chociażby odrobiny wsparcia z zewnątrz.
- Nie zatrudniłeś nikogo innego do tej roboty? - uniosła lewą brew, unosząc ręce ku górze by w końcu oprzeć je na biodrach. Czy była niezadowolona? A i owszem, ale mieściło się to w granicach dziennej normy. Dziwne zachowanie Starego też jakoś niezbyt jej przeszkadzało, bo biorąc pod uwagę co czasem można było spotkać w szczurzym siedlisku, to na te standardy chłopak był całkiem normalny.

Twój Stary po tym jak zobaczył Randię, nie zdążył jeszcze pomyśleć o tym, że jak powie coś źle, to może tym zniechęcić dziewczynę do tego, by mu pomogła. I właśnie przeszło mu to przez głowę, kiedy zobaczył jak to pociągnęła z butelki. Tego to się po niej nie spodziewał...
- Był jeszcze jeden... Lub raczej powinien być. Ale rzecz w tym, że go nie ma. A tak jakby powiedziałem, że jest on jednym ze Szczurzych królów i chyba dzięki temu udało mi się do tej pory przeżyć... Ale skoro go nie ma, to prawie trochę jest tak, jakbym umarł - powiedział Twój Stary, nieporadnie drapiąc się po głowie. Zdążył już sporo nakłamać, ale wierzył w to, że jakimś sposobem przemieni swoje kłamstwa w prawdę, dzięki sprytowi... Rozsądnym działaniom... I dzięki poleganiu na innych! Właśnie to była ostateczna deska ratunku dla Twojego Starego, że ktoś odwali za niego całą robotę, a on będzie się po prostu uśmiechał i udawał, że to wszystko jego zasługa!

Jeden ze szczurzych królów brzmiał podejrzanie. To określenie brzmiało na kilometr kłamstwem i Randia była pewna, że jeśli zleceniodawcy mieli chociaż odrobinę oleju w głowie, albo byli nieco bardziej rozgarnięci od Twojego Starego, albo byli chociaż troszkę poważnymi ludźmi, to powinni to wyczuć na kilometr. Gdyby mogła, rozłożyłaby bezradnie ręce, ale aktualna sytuacja sprawiała, że najchętniej udusiłaby go na miejscu za skrajną głupotę. Ale niestety - był jej pracodawcą, do tego obiecała Presidentowi, że coś z tym zrobi, a do tego, na całe nieszczęście, było jej po prostu nieco szkoda Starego.
- Jak się nazywał, albo jak wyglądał, ten drugi. - zapytała, lekko przekręcając głowę na bok. - Możesz mi też powiedzieć, co jeszcze zdążyłeś nakłamać swojemu pracodawcy, to może tak łatwo i szybko nie pójdziesz na dno.

Twój Stary z jednego przesłuchania uciekł w drugie, ale tym razem nie musiał się obawiać, że jeśli powie prawdę, to straci głowę, lub zostanie zabity w inny brutalny sposób. Taką miał przynajmniej szczerą nadzieję. Skoro więc mógł odpowiadać szczerze, to nad odpowiedziami długo się nie zastanawiał.
- Powiedział, że jest Szczurem. Miał on takie warczące imię... Ryduk... Ryderyk... - a jednak zastanowić się trochę musiał. - Rydogon... Coś takiego. Powiedziałem pracodawcom, że to jeden z siedmiu królów Szczurów. Nie byli zbyt zadowoleni z tej informacji... I kazali mi ich wszystkich odnaleźć. Zdaje mi się, że chcą się ich w większości pozbyć. Oprócz jednego, który im chyba do czegoś będzie potrzebny - wyjaśnił Twój Stary, tak dokładnie, jak tylko pozwalał mu na to jego nierozgarnięty umysł.
- Ej, ej, ej! Dokładna nieznajomość prawdy wcale nie jest kłamstwem! - Twój Stary lekko się oburzył. - A to, że powiedziałem, iż wiem jak znaleźć tych Szczurzych królów, też wcale nie musiało znaczyć, że wiem gdzie oni dokładnie są. Bo nie wiem... Ale co za problem się dowiedzieć?

- Ryudogon. - powiedziała po jego nieudolnych próbach, krzywiąc się niemal natychmiastowo. Znała tego szczura i miała mgliste wrażenie, że w aktualnej sytuacji był ostatnim czego potrzebowali - Stary namotał tak mocno, że trudno będzie z tego wypełznąć obronną ręką, a sam Ryu, jak potencjalny szczurzy król, chyba tylko zagęściłby atmosferę między Twoim Starym a jego zleceniodawcami. Potem jednak zmarszczyła ponownie brwi, nie do końca dowierzając w to co słyszy. - Siedmiu? Skąd ci się wzięło ich aż siedmiu? - zapytała, powstrzymując się by nie złapać go za fraki. Mógł powiedzieć, że trzech i nawet nie rozminąłby się z prawdą. Czterech nawet też byłoby spoko. Pięciu uszłoby w tłumie, ale siedmiu? Przy najlepszych chęciach, skąd mieliby wytrzasnąć siódemkę szczurów, lub innych pomyleńców, którzy mogliby kandydować do miana Króla? Nie problem było zgarnąć kogokolwiek z ulicy, kłopot pojawiał się w momencie kiedy zestawić by ich z Presidentem lub poprzednim Kingiem, którzy byli raczej rozgarnięci i po prostu na swój sposób niebezpieczni.

Twój Stary kilkakrotnie pokiwał głową, kiedy Randia odgadła jakie imię miał imię drugi Szczur. Najwidoczniej znali się, ale jak bardzo tego nie wiedział. Choć po jej skrzywieniu wywnioskował, że chyba go nie lubiła. Ale Ryudogon nie był aż takim problemem, jakim miała się okazać ilość szczurzych monarchów. Twój Stary sam zdziwił się, jak to możliwe, że było ich aż siedmiu. Zdziwił się też tym, że dziwiło to Randię. Sama przecież mówiła, że Szczurzych królów jest więcej, niż jeden. Twój Stary kilka razy zamrugał oczami z niedowierzania.
- Siedmiu? Tak powiedziałem? - zapytał, po czym odkaszlnął i wyciągnął przed siebie dłoń, żeby obliczyć ilość Szczurzych Królów. - To jest tak. Dwóch w Szczurowisku. Jeden, którego nie ma. Jeden, który jest gdzieś daleko i nikt nie wie gdzie jest. Jeden, którego większość Szczurów pragnie, żeby wrócił... - Twój Stary wyciągnął drugą rękę, żeby dalej liczyć. - Jeden, to taki, do którego się lepiej nie zbliżać. Jeden to Ryudogon. Jeden to mój przyjaciel. I jeszcze jeden, z którym się tu miałem spotkać. To razem daje...- Twój Stary popatrzył na swoje palce z niedowierzaniem. - Chyba coś pomyliłem... - stwierdził, oglądając swoje dłonie z różnych stron, jakby w nich znajdowała się odpowiedź na tę trudną matematyczną zagadkę.

Oczy szczurzycy powiększały się w miarę jak Stary wyliczał kolejnych szczurzych królów, ostatecznie osiągając rozmiary dwóch spodków. A najpewniej taki rozmiar by osiągnęły gdyby było to fizycznie możliwe. Skończyło się więc na tym, że patrzyła na niego oczyma szeroko otwartymi, a do tego zaczynającymi nieco błyszczeć. I nie było to jakieś tandetne błyszczenie narastających w niej emocji, Stary mógł przysiąc, że zaczyna od niej bić lekkie, czerwone światło.
W końcu też rąbnęła go pięścią w czerep. Oczywiście wolną ręką, żeby nie uszkodzić butelki z alkoholem.
- Dziewięć?! Na prawdę?! - podniosła głos, patrząc na niego groźnie, ale zaraz spuściła nieco z tonu. - Słuchaj mnie uważnie, bo nie będę powtarzać. - mówiła szybko, a chęć nie mówienia za głośno spowodowała, że jej głos przypominał raczej pełne złości syczenie, jak ludzką mowę. - Jest jeden King, który aktualnie rządzi. Jeden, który wcześniej pełnił tę funkcję i znajduje się w Szczurzym Siedlisku. I jeden, który nie żyje, a wszyscy myślą że tylko zaginął i chcą jego powrotu. Więcej NIE MA. - na koniec machnęła wolną ręką, tworząc w powietrzu poziome cięcie i tym samym podkreślając, że jego obliczenia są bez sensu i ma więcej do nich nie wracać, bo temat liczby szczurzych królów jest skończony.

Twój Stary również był zdziwiony wynikiem swych działań. Może nie tak bardzo jak Randia, ale był zdziwiony. Na wszelki wypadek jeszcze raz policzył palce i dopóki dziewczyna mu wszystkiego nie wyjaśniła, to nie miał pojęcia gdzie popełnił błąd.
- Aaaaa - westchnął odkrywczo Twój Stary, po tym jak Randia uderzyła go w głowę. Po części potrzebował tego, żeby uaktywnić wyższy poziom myślenia. Już prawie wszystko stało się dla niego jasne, już prawie się uśmiechnął, kiedy to nagle uświadomił sobie, że z tym wszystkim wiązały się pewne problemy. - Czyli... Wystarczy, że powiemy, iż pozostała szóstka nie żyje? Lub po prostu ich nie ma. Ale wtedy... Wtedy mogą mnie uznać za kłamcę! - krzyknął, łapiąc się za głowę i z przerażeniem w oczach odwrócił się w kierunku knajpy, na którą to patrzył, jakby była ona przedsionkiem piekła, gdzie Twój Stary mógł niebawem trafić.

No. Najwyraźniej działania siłowe przyniosły odpowiednie efekty, bo po tym jak dostał w głowę chyba mu się oczy zabłyszczały nieco mądrzej. W każdym razie dziewczyna z pewną, acz niezwykle ostrożną, dozą satysfakcji pokiwała głową, kiedy tylko przyznał jej racje i zrozumiał, gdzie też popełnił błąd w swojej matematyce. Szybko też uraczyła go nieco zirytowanym, lekkim uśmiechem, kiedy tylko dotarło do niego, że faktycznie mógł wyjść na kłamcę w oczach swoich pracodawców. Wzruszyła ramionami.
- Powiesz, że dostałeś uaktualnione informacje. Że kiedy pierwszy raz mnie spotkałeś nie były one pewne i dzisiaj miałam ci udzielić takich ostatecznych. Pamiętaj: jest dwóch Kingów - ten, który przewodzi frakcji Zachodu i aktualnie wszystkim Szczurom i ten, który do ostatniego zgromadzenia i wyborów pełnił to stanowisko. Zapamiętasz? - wyjaśniła, a potem przyjrzała mu się badawczo, czekając na jakieś ostatecznie potwierdzenie, co równałoby się z tym, że mogą ruszyć dalej. Jeśli więc Stary zgodziłby się z nią to ruszyłaby do Knajpy, uspokajając się i wyłączając ostrzegawcze świecenie, które jej się odpaliło.

Największym problemem Twojego Starego, był prawdopodobnie on sam oraz jego oporne myślenie. Komplikowało ono proste sprawy, a te skomplikowane czyniło jeszcze bardziej skomplikowanymi. Dopiero kiedy rozwiązanie podsuwało się Twojemu Staremu tuż pod nos, dopiero wtedy pojawiała się szansa, że wszystko nie pójdzie źle. Szansa nie oznaczała jednak pewności. Choć zdawałoby się, że Randia wszystko już Twojemu Staremu dokładnie wyjaśniła, to Twój Stary musiał jeszcze raz to wszystko przemyśleć. Dlatego też przez kilka sekund wpatrywał się w dziewczynę z wyrazem twarzy myślą nieskalanym.
- Dwóch... - powiedział w końcu. - I żadnego więcej. Wynik zaktualizowanych informacji. I to już jest całkowita pewność, że jest ich tylu. Jeden to przywódca Zachodu, drugi już nim nie jest. Rozumiem. Chyba... - oznajmił, po czym wziął głębszych wdechów. Otarł jeszcze pot z czoła, po czym ruszył w stronę knajpy, nieustannie powtarzając sobie w głowie słowa Randii.
Stres jednak powrócił, wraz z jego powrotem do knajpy. Nadszedł bowiem moment, żeby wszystko wyjaśnić. I choć wcześniej w Twoim Starym przejawiła się pewność siebie, to od natłoku nowych informacji gdzieś się ona ulotniła. Twój Stary rozejrzał się za Pinkim, przygotowując się na chwilę prawdy. Wziął więc jeszcze jeden głęboki oddech...
- Pinky, czarnuchu! Już wszystko wiem! Mam nowe informacje! Znaczy się, nie tyle, co nowe, co po prostu bardziej świeże! Takie, co to są lepsze od tych, których wcześniej udzieliłem. One może i były prawdziwe, ale to tydzień temu! Teraz mam już ze sobą dzisiejsze. I jak najbardziej prawdziwe - Twój Stary trochę mówił, trochę krzyczał, a na końcu zaśmiał się nieporadnie, kiedy usiadł obok Pinkiego. Zaśmiał się wtedy i wstał. - Ach! Byłbym prawie zapomniał. Bracie, przedstawiam ci panią Randię. Traktuj ją z należytym szacunkiem, bo wie ona więcej od ciebie i być może więcej ode mnie! Czy to jasne?! - i choć Twój Stary się stresował tym, czy Pinky uwierzy w "świeższe informacje", to jednak nie mógł się powstrzymać przed tym, aby ostrzegawczo pomachać palcem przed twarzą murzyna.

Myślał, myślał i w końcu wydumał. Znakomicie. Randia była całkiem zadowolona z tego jak potoczyły się sprawy, pomijając oczywiście wszelkie turbulencje na linii ona - Twój Stary. Kiedy sprawa tego co on wie i jak się fakty w ogóle mają, została załatwiona, ona pokiwała tylko głową, przed samym wejście do knajpy puszczając go przodem i wchodząc za nim. Rozejrzała się dookoła, lustrując przelotnym spojrzeniem ludzi, którzy znajdowali się wewnątrz, a potem podążyła za towarzyszem, zatrzymując przed barem.
- Dzień dobry. - powiedziała przyjaznym tonem, uśmiechając się przy tym lekko w stronę rzeczonego Pinkiego. Potem jej spojrzenie przeskoczyło na ladę, gdzie leżał korek od butelki, którą wciąż miała w ręce. Zgarnęło go więc, zakorkowała flaszkę i schowała do torby, którą miała przerzuconą przez ramię. Następnie zajęła miejsce siedzące, które znajdowało się najbliżej niej.

//i zgaduję że teraz czekamy na Amneya

Wszystko działo się tak szybko, Pinky nie ogarniał o co z tymi informacjami chodziło Staremu. Nim cokolwiek mu odpowiedział pociągnął z identyczne butelki co trzymała Randia porządnego łyka, wstał i wyzionął powietrze Twojemu prosta na twarz. A procenty w tym powietrzu aż szczypały go w nos.
- Czyli chcesz znowu do szefa? - zapytał się go drapiąc siebie po brzuchu w okolicach pępka, a gdy zaprzestał odpowiedział na powitanie Randii:
- Siemka. - podniósł tą samą rękę w geście powitania i wyszczerzył przerażającą białe zęby. Albo po prostu takie się wydawały na tle jego czarnej buźki. Randia natomiast uzyskała nowy przedmiot - butelkę z resztką alkoholu! Zostało go jeszcze na kilka łyczków, a w smaku przypomina Whisky i szkocką. Trudno stwierdzić co miało z tego bimbru wyjść.

Twój Stary znowu miałby się spotkać z szefem?! O nie, nie, nie, nie, nie! Zwłaszcza, że zapewne zabraliby tam tylko jego i musiałby się sam przed nim tłumaczyć, bez towarzystwa Randii. Tego to nie chciał. Znowu nagadałby jakichś bzdur i skończyłoby się to jeszcze gorzej. Nie! Twój Stary nie miał zamiaru się narażać znowu na tak wielki stres! Już wystarczająco wiele przeszedł do tej pory!
- Nie! - odpowiedział krótko. - To ty tu jesteś od spotkań z szefem i ty mu powiesz, że wszystko już wiem! A wiem, że... Eee... - Twój Stary odwrócił się do Randii, patrząc na nią wzrokiem przerażonej kaczki, dla której kałuża okazała się za mokra i teraz biedaczynka mogła się w niej utopić.

Nie trzeba chyba tego ukrywać, że Ran była ciekawa kim jest ten cały szef. Któż to krył się za tym enigmatycznym mianem, kogo tak Stary najwyraźniej się obawiał i kto miał na tyle tupetu by porywać się nie tyle na Szczurze Siedlisko, co na Kingów. Inna kwestią było to, jaki ogólnie miał w tym interes. Nie prościej w sumie byłoby dla niego mając jakieś szczurze męty, które nie popierały aktualnego stanu rzeczy i załatwić to w ten sposób? Jej czerwone ślepia skierowały się na Starego, kiedy tylko poczuła, że ten wlepił w nią bezradne spojrzenie.
- Żyje dwóch szczurzych królów i oboje znajdują się w siedlisku, z tego co mi wiadomo. No... przynajmniej ten aktualny. - uśmiechnęła się jakby lekko zakłopotany w stronę murzyna. - Jeśli natomiast mogę coś jeszcze wtrącić, to gdybyś zamierzał jednak tego tutaj pana odsyłać do waszego szefa, to byłabym zobowiązane, gdybyś mnie też tam posłał, bo chyba wszyscy już zauważyli, że komunikacja nie jest jego najmocniejszą stroną. Szybko się płoszy. Jak gołąbek. - pokręciła smutno głową, wyraźnie nad tym faktem bolejąc.

Pinkiemu coś ewidentnie chodziło po głowie w tej sprawie do tego stopnia, że położył na niej prawą rękę.
- Dość. - wysapił do dwójki magów z którymi rozmawiał i zrobił kilka kroków w kierunku wyjścia, gdzie następnie odwrócił się i ponownie spojrzał na Starego Randię.
- Ciebie mogę jej nie wiem. Pan Hack zaprasza w swoje progi tylko osoby z którymi wcześniej się spotkał. - wytłumaczył dziewczynie czemu nie mógłby wysłać jej razem z Twoim Starym. Teraz rodziło się pytanie czy Randia kiedykolwiek spotkała tego całego Hack'a? Nawet nie będąc świadomą tego kim jest.
- Ale mam plan. - powiedział ściągając dłoń z głowy i pukając się w skroń palcem wskazującym. Następnie odwrócił się... i wyszedł. Ot tak opuścił knajpę, a gdy postawił pierwszy krok poza jej obrębem wywalił się. Pewnie za dużo wypił. Jednak jego upadek był dziwny - po kontakcie z podłożem rozsypał się w piach i poleciał wraz z wiatrem pozostawiając po sobie tylko buciki wkładane na stopę, ciemnoniebieskie kozackie spodnie (w sensie takie mocno luźne w nogawkach) i kilkanaście metrów zielonego materiału, czyli swój pasek od spodni.