Rybacka Knajpa

First topic message reminder :

Stara rudera, przerobiona na prowizoryczny bar z trzeciorzędnym piwem dla miejscowych rybaków oraz wszelkiej maści szumowiny. W środku dominuje drewno, z którego wykonane zostało wszystko, w tym lada, stoły i krzesła. Wieczorami panuje tutaj zwykle spory zgiełk, w powietrzu unosi się woń potu i alkoholu. Zdecydowanie nie jest to miejsce na romantyczną kolację we dwoje.


Val musiała czasem zejść z tego przeklętego sterowca, aby poczuć pod stopami pewny grunt. Jej wybór padł na pobliską wioskę rybacką, gdzie znajodwała się ciesząca niesłabnącą niesławą buda, gdzie podawano paskudne, ale za to mocne piwo, kojarzące się z Val z najlepszymi chwilami, które spędzała z Chen. Jej kochana siostrzyczka hasała gdzieś po sterowcu, więc nie musiała się specjalnie o nią martwić. Tymczase, było już późno, Słońce powoli zachodziło, co było widoczne przez niewielkie okienka zatłoczonego przybytku, w którym przesiadywała. A co w zasadzie Val tam robiła? Otóż, siedziała przy blacie na podwyższonym krześle, oparta łokciami i sącząca podłe, zimne piwo z niedomytego kufla. Do tego jeszcze dochodziły skradzione od jakiegoś frajera papierosy, które dodawały wszystkiemu smaczku. Właśnie tego dziewczynie było trzeba do szcześcia w takich chwilach. Zdawała sobie sprawę, że jest jedyną kobietą w promieniu kilkudziesięciu metrów i przyciągała ku sobie ich głodne spojrzenia. Na szczęście miała na sobie płaszcza, więc mieli jedynie mgliste pojęcie, co tam ciekawego może się też skrywać... a nic tak ją nie męczyło, jak opędzanie się od irytujących zalotników, którzy już dawno powinni iść do łóżka i trzeźwieć.
W końcu jednak kolejne piwo się skończyło. Val westchęła ciężko, po czym jednym gestem zamówiła kolejne - czwarte już z rzędu. Zastanawiała się, jaki kolejny zawodnik będzie spróbował się do niej przystawić. Czas pokaże.

Cisza. Cisza zwiastująca burzę, oto co otrzymała w odpowiedzi Randia. W tej samej chwili kiedy Winky milczała, cofnęła swoją dłoń i skrzyżowała ją z drugą ręką łapiąc się obydwoma nad łokciami. Taka postawa podobna do chwycenia się za brzuch z bólu ale nie do końca.
- N-n-n-n-o bo w ludzkiej postaci t-tylko przeszkadzam... A-a-a w cieniu nawet nie z-zauważysz mojej o-obecności..! - i wszystko wróciło do poprzedniego stanu, jakby tej mrocznej wypowiedzi w ogóle nie było. Znów była nieśmiałą dziewczyną, z rumieńcem na twarzy i wzrokiem wbitym gdzieś w drogę. Nawet cofnęła się krok lub dwa gdy to mówiła.
- Więc? M-mogę? - zapytała przesuwając spojrzenie gdzieś bliżej w okolice stóp dziewczyny. Natomiast Twój Stary robił co robił - czekał z pałką w pogotowiu.

- He! Hehe! - Twój Stary zaśmiał się krótko z dziewczyny. Twój Stary nie sądził bowiem, że Winky byłaby w stanie jakoś pogorszyć sytuację, czy to w ludzkiej, czy też nie ludzkiej postaci. No ale to chyba nie od Twojego Starego zależało udzielenie przyzwolenia dziewczynie, na to, co chciała zrobić. W tej kwestii zdał się na Randię. W końcu to do niej Winky kierowała swoje słowa. Tym razem, chyba Twojemu Staremu nic nie zagrażało, nikomu nic nie musiał tłumaczyć, ani też nie musiał jakoś wyjątkowo wysilać swojego umysłu, więc pozwolił, aby zaćwierkały w nim sobie uspokajające ptaszki.

- Nie jesteś w pełni człowiekiem? - zapytała, przekręcając lekko głową na bok i przyglądając jej się dokładniej. Nagle poczuła przypływ zaciekawienia, który stłamsił to niewygodne uczucie, które rozsiewała Winky, inna sprawa, że różowowłosa wróciłą do swojego wcześniejszego, zawstydzonego stanu. - Czy może to efekt twojej magii? - dopytała jeszcze, wyraźnie nie przejmując się tym, że pytanie mogło być w jakikolwiek sposób nietaktowne.
- I o ile wciąż będziesz mogła z nami swobodnie rozmawiać to w sumie czemu nie.

To co zrobił Stary, wywoła u dziewczyny reakcję obronną w postaci mocniejszego zaciśnięcia palców na ciele albo może wbicia ich w ciało. Kto tam wie co im siedzi pod czaszką, tak samo Twój Stary mógł tylko zgadywać co zrobił. Natomiast do Randii od razu wypaliła z negatywną odpowiedzią:
- Nie, nie, nie, nie, nie, nie, nie!!! - wyrzuciła siebie od razu jak tylko dziewczyna skończyła, prawie wchodząc jej w końcówkę ostatniego słowa. Do tego jeszcze próbowała zaprzeczać rękoma, ale robiła to strasznie chaotycznie. Kiedy się uspokoiła i Szczurzyca, wróżka... nieważne, Randia ponownie doszła do głosu, sytuacja powtórzyła się.
- Tak, tak, tak, tak, tak, tak, tak!!! - szybko i entuzjastycznie potwierdziła, kiwając głowa tak energicznie, że prawie headbangowała. O dziwo, zbytnio fryzury sobie tym zbytnio nie rozwaliła, a ostatnią wypowiedź rozmówczyni, o ile ta gadka-szmatka klasyfikowała się jako rozmowa, potraktowała jako zgodę.
Znów potraktowała dziewczynę tym samym wzrokiem, patrząc jej prosto w oczy. Do tego dochodził jeszcze lekki uśmiech na jej twarzy rozmywający resztki rumieńca oraz inne, z każdą chwilą pojawiające się dokładniejsze szczegóły... zaraz. Czy nie jest za blisko?! Czy nie zbliżała się za szybko?! Czy ona właśnie skoczyła?! Tak, to wszystko z boku wyraźnie widział Twój Stary - Winky będąc zaledwie kroczek lub dwa od Randii, pochyliła się i skoczyła do twarzy. A zrekrutowana przez niego czarodziejka właśnie stanęła przed faktem dokonanym. Faktem braku fizycznej możliwości uniknięcia zderzenia z nią. Jednak nagle coś się stało, poczuła dotyk na tym samym ramieniu na którym wcześniej chciała położyć jej dłoń i teraz właśnie to zrobiła. Niestety od razu zniknęła, a przynajmniej tak wydawało się w pierwszej chwili. Dłoni już tam nie było mimo czucia jeszcze przez moment jej dotyku, tak samo reszta ciała towarzyszki murzyna zniknęła mu sprzed oczu. Cóż, gdyby mieli lepszy wzrok może dostrzegliby coś ciekawego, a tak to lipa.
- Mmm... milusio. - zabrzmiał głos Winky... zza pleców Randii. Lub gdzie tam padał jej cień. Ona słyszała go dobrze i wyraźnie, dla Starego brzmiał jak przez poduszkę z głębokim echem.

Twój Stary przyglądał się dziewczynie z wyrazem twarzy myślą niezmąconym. Co wcale nie znaczy, że nic nie myślał. W jego głowie jednak odbywał się okrężny pościg pingwina za kogutem wokół jabłoni. Albo to może kogut gonił tego pingwina? Twój Stary zmarszczył nieco bardziej brwi, próbując dociec do tego, który ptak ścigał którego. Może nie było to zbyt istotne dla ich zadania, ale dla Twojego Starego kwestia ta wymagała rozwiązania, aż do chwili, która nastąpiła minutę po zniknięciu Winky. Wtedy dopiero Twój Stary zorientował się, że jej nie ma i zapomniał o pingwinie oraz kogucie.
- Co się z nią stało? - zapytał, nieco zaskoczony powrotem do rzeczywistości. - Ona tu w ogóle była? Jeśli wiesz o kim mówię... - bo co jeśli Winky od początku była tylko halucynacją? I jeśli tak, to czyją? Czy Twojego Starego, czy Randii, czy może wspólną? I co wobec tego mogli dalej zrobić?

No więc przynajmniej mieli pewność, albo przynajmniej ona miała, bo Stary zdawał się egzystować w zupełnie innej czasoprzestrzeni, że Winky byłą człowiekiem. To dobrze, przynajmniej jakiś plus - na pewno lepiej pracowało się z ludźmi jak innymi kreaturami. Jej ostatnie słowa natomiast najwyraźniej zostały od razu wzięte za pozwolenie i o ile na początku dziewczyna po prostu się zbliżyła, i to w głowie Randii nie zapaliło żadnej czerwonej lampki, o tyle po chwili, kiedy ta skoczyła, ciemnowłosa po prostu gwałtownie szarpnęła się do tyłu, jakby jakimś cudem próbując uniknąć tego, czego tak na prawdę nie była w stanie. Cios jednak nie padł, a różowowłosa po prostu rozmyła się i nawet długo wróżce nie zajęło połączenie faktów, tym bardziej że zaraz usłyszała głos dziewczyny. No tak, korzystała z cienia. Szczurzyca westchnęła cicho, spoglądając na Twojego Starego.
- Jest... w moim cieniu. Nie zawracaj sobie tym głowy. - wytłumaczyła mu, nie chcąc by zbytnio się nad tym rozwodził i za bardzo myślał. To mogło się źle skończyć. - No to, Winky, od czego zaczynamy?

No i Randia wyjaśniła tyle ile trzeba było Staremu... albo do tego stopnia jakiego rozumiał jego ptasi móżdżek. Skoro miał sobie tym nie zawracać głowy, oznaczało to, że mógł spokojnie wrócić do zagadki i ostatecznie rozważyć kwestię kto kogo ściga.
- Hmm... - mruknęła dalej trzymając przyjemną tonacje. Chwilę myślała ale nie tak mocno i intensywnie jak stojąca obok osoba. Szybciej również doszła do wniosków.
- Nie wiem. Moja rola raczej będzie ograniczała się do wsparcia was no i nadzorowaniu. - skromnie odparła, bawiąc się cieniem rąk Randii, robiąc nimi falę.

Twój Stary miewał czasem przebłyski mądrości, ale na chwilę obecną żaróweczka jego intelektu była odrobinę przegrzana. Można co prawda było wymagać od Twojego Starego, że dokona jakichś przemyśleń, ale nie było co liczyć, że będą one cokolwiek warte.
Wbrew temu, co powiedziała Randia, Twój Stary nie potrafił sobie nie zawracać głowy tym, że dziewczyna miała jakąś osobę w swoim cieniu. Czy ona w ogóle miała jakikolwiek cień?! Dopiero teraz Twój Stary zwrócił na to uwagę. Zwykle to nie patrzy się na cienie ludzi. One zazwyczaj po prostu są i zbytnio się o nich nie myśli. Twój Stary zerknął na samo poruszający się cień Randii.
- Myślisz, że to jeszcze twój cień, czy ona jest twoim cieniem? - zapytał, choć nie do końca wiedział co to mogło oznaczać. Pewnie przypomni o tym sobie dopiero za kilka dni i wtedy zrozumie. - I czy to, aby na pewno jest potrzebne? - dopytał po chwili, albowiem tak trochę nie wiedział w czym obecność cieniowej dziewczyny miała i pomóc i co należało zrobić dalej. Niby mieli ruszyć szukać Szczurzego Króla, ale Twój Stary nie był pewien, czy aby na pewno był na to gotów. Czy może jednak warto byłoby jeszcze wypić coś wcześniej na drogę.

- A nauczysz mnie w zamian za użyczenia cienia podobnej sztuczki? - zapytała, uśmiechając się do siebie, bo no jakby nie patrzeć, nie mogła uśmiechnąć się bezpośrednio do Winky. Oczywiście, nie myślała, że dziewczyna zgodzi się na coś takiego, więc nawet nie mówiła poważnie, ale a nóż ją zaskoczy i w swoim zawstydzeniu powie tak? W każdym razie, czerwonooka przeniosła spojrzenie na Twojego Starego, który zaczął wyrażać swoje opinie na temat jej cienia, Winky i całej sytuacji.
- Raczej jedno i drugie. - odpowiedziała mu, niezbyt mając teraz ochotę na podchodzenie do tego wszystkiego w bardziej... filozoficzny sposób. Mieli do zrobienia rzeczy. Problem tylko w tym, że nikt nie był w stanie konkretnie powiedzieć jej, czego od niej oczekują, co zaczynało ją nieco drażnić.
- Nie wiem i bardzo mnie to nie obchodzi. Co natomiast chciałabym wiedzieć to żebyś powiedział mi konkretnie co teraz zamierzamy. Chcecie spotkać się z Kingiem? Chcecie znaleźć jakieś informacje? Co w ogóle chce ten wasz zleceniodawca.

Słysząc pytanie na którym Randia chciała od Winky coś wydobyć za użyczenie jej swojego cienia, poczuła lekki paraliż, opór w mięśniach nóg. Niewielki ale jednak, ale jak tylko się zorientowała to ustąpił.
- Cóż, nie ma żadnych powodów dla których nie miałabym tego robić. Wystarczy, że opanujesz jakąś magię mroku, cieni czy też coś podobnego. - skromnie odpowiedziała dziewczynie zaprzestając zabawy jej cieniem i przywracając go do prawdziwej formy.
I to było na tyle. Pogoda powoli zmieniała się w wieczorową, ciepło słońca już nie było wcale takie mocne, a wraz z tym zaczęli spływać się klienci speluny, inny ją opuszczać. Taka o wymiana bywalców. A w tym wszystkim, gdzieś tam obok wejście stała ich dwójka. Mistrz i uczennica, chociaż nie miało to sensu skoro Randia pracowała dla Starego i dostała za to kasę.


Twój Stary: 20 PD, zmiana rozkazu od sir Hack'a
Randia: 14 PD, butelka z alkoholem,

Winky:

Z mojej strony [z/t], ale nie zamykam wam wątku. Jeżeli będzie wymagany posta gm'a bo coś tam, to wołajcie.

Nadeszła najwyraźniej chwila prawdy i moment, w którym należało podjąć stanowczą i zdecydowaną decyzję. Twój Stary jednak nie był na to gotów. W sensie rozwojowym. Przygotowawczo zaś nie miał pojęcia, czy czegoś jeszcze potrzebował, czy może jednak nie. Wiedział jedynie, że najwyższa pora coś zrobić.
- Zatem ruszajmy do Szczurowiska i tamtejszego władcy! - rzekł przywódczo Twój Stary, choć nogi trzęsły mu się ze strachu, stresu i niedożywienia. Nie miał pojęcia, co niby miałby zrobić w tym Szurowisku, ale tak samo nie miał najmniejszego pojęcia, co miał robić, kiedy stanął przed Sir Hackiem. Mimo to, wszystko jakoś się ułożyło, więc zostało Twojemu Staremu liczyć na to, że dalej też jakoś wszystko się ułoży.
Nie ruszył się jednak z miejsca, tylko stał i czekał, przyglądając się Randii, wzrokiem lądującego na bruku gołębia.
- Prowadź, mądra przewodniczko! - powiedział, po czym stworzył jajko, które ugryzł, jakby było ono jabłkiem. Nie zważał ani na skorupkę, ani na to, że jajko było surowe, jak i też na spływające mu po podbródku żółtko.

- Mam zatem nadzieję, że do tego czasu ze mną wytrzymasz. - uśmiechnęła się pod nosem, w odpowiedzi na słowa Winky, wzrok jednak zaczepiając na Twoim Starym, który dość entuzjastycznie podszedł do tematu tego, co dalej powinni zrobić. Randia nie była aż tak... optymistyczna - prawdę powiedziawszy, na jego słowa mina nieco jej zrzedła, bo dziewczyna uświadomiła sobie, że oto mieli wleźć do szczurzego siedliska bez najmniejszego chociażby planu. To było jak włożenie kija w mrowisko bardzo wściekłych, zajadłych, a do tego dość sporych mrówek i nie było co tego ukrywać - dziewczyna nieco się obawiała. W końcu każdy bałby się o swoją głowę w sytuacji, kiedy łatwo może się potoczyć.
- A co mu powiesz, jak już się z nim zobaczysz? - zapytała, ześlizgując się ze stołka, który do tej pory zajmowała i ruszając niespiesznie w kierunku drzwi, jednocześnie dłonie pakując do kieszeni spodni.

Wszystko podobno jest łatwe, dopóki ktoś nie powie, że to jest trudne. Na świecie nie byłoby żadnych problemów, gdyby ktoś ich ciągle nie wymyślał. W życiu Twojego Starego było już ich wystarczająco wiele, a i tak ciągle pojawiały się nowe. Do tej pory łudził się, że wystarczy odnaleźć Kinga, spojrzeć na niego, pokiwać głową i wrócić do Sir Hacka, żeby mu to zameldować. A tu się jeszcze okazało, że coś trzeba było powiedzieć. Tego w każdym razie od Twojego Starego wymagała Randia.
- Eeeee - wyburknął Twój Stary, drapiąc się za uchem. - Powiem mu... Yyyy... Dzień dobry? Chyba, że spotkamy się z nim w nocy, wtedy powiem mu dobrywie... Albo nie! Mam lepszy pomysł! Powiem mu, bądź pozdrowiony! I będzie to pasowało, zarówno o poranku, jak i w południe, a nawet w samym środku nocy! Ha! Tego to się na pewno nie spodziewa! - powiedział Twój Stary z takim zapałem, jakby właśnie odkrył nowy kontynent. Na domiar tego uderzył jeszcze pięścią w otwartą dłoń, pieczętując swoją pomysłowość i zaradność. To jeden problem miał już z głowy, pozostawało jeszcze jakieś... No spora ich ilość, że nawet nie opłacało się tego liczyć.

Randia wywróciła oczami, słysząc jego odpowiedź. W sumie mogła się spodziewać po nim czegoś tego pokroju, ale wydawało się, że zapominała co chwilę, jak pracuje mózg Twojego Starego. Albo raczej, że w ogóle zdawał się nie pracować. Nic to. Nie pozostawało jej nic innego, jak zaprowadzić dwójkę dokładnie tam, gdzie chcieli. Do Szczurzego Siedliska - nawet jeśli nie było to zbyt rozsądne, to i tak żadne nie miało lepszego pomysłu, w tym ona. Może też jakimś cudem uda im uniknąć nie tylko śmierci, ale też gniewu czy nawet zbytniej uwagi ze strony szczurów i ich pożal-się-boże przywódcy. Opuściła więc Rybacką Knajpę, za cel swojej podróży obierając Oak.

[zt]

Milczenie Randii Twój Stary uznał za pochwałę, a jej przewrócenie oczami, za przytaknięcie na genialny plan Twojego Starego. Nie pozostawało im więc nic innego, jak tylko wyruszyć w drogę. I kiedy Randia wstała, Twój Stary, niczym wierny pies, przepełniony całkowitym zaufaniem, ruszył za nią, nie oddalając się od niej nawet o dziesięć kroków. Ledwie jednak zdążyli opuścić knajpę, a Twojego Starego zaczęły już nurtować trudne, życiowe pytania.
- Daleko jeszcze? O której będziemy na miejscu? Zatrzymamy się gdzieś po drodze na hamburgery? Lubisz hamburgery, prawda? - i tak dalej... I tak dalej... Twój Stary mówił dużo, kiedy się stresował, a na myśl o rychłym spotkaniu ze Szczurzym Królem, stresował się jeszcze bardziej. Na szczęście nie musiał stresować się sam!

z/t