Park Clover

First topic message reminder :

Niewielki park, w którym często ludzie się spotykają, by porozmawiać, pospacerować czy po prostu spotkać się ze znajomymi i gdzieś pójść. Panuje tutaj cisza i spokój. Wokół sama zieleń, czyste powietrze, a w samym środku parku jest dość sporych rozmiarów fontanna. Co kilka metrów jest ławeczka, na której można usiąść i odpocząć.


Zleceniodawcy wysłali do magów list, w którym zawarli datę i miejsce spotkania. Nie chcieli, by magowie przychodzili do ich domu, dlatego też postanowili, że spotkają się o godzinie 16:30 w cloverskim parku przy fontannie. Był to centralny punkt całego parku, więc trudno byłoby o to, żeby nie trafić.
Na magów czekała dwójka ludzi. Niziutka kobieta, mierząca nieco ponad metr pięćdziesiąt i jej mąż - wysoka, dwumetrowa tyka. Kobieta była ubrana na czarno, każdy kawałek jej ciała był zasłonięty materiałem. Nawet na rękach miała koronkowe rękawiczki. W dłoniach trzymała parasolkę, która chroniła jej mlecznobiałą skórę przed promieniami słońca. Za to jej mąż był ubrany zwyczajnie... zwykłe dżinsy, biała koszula i krawat przy tym jedynie. Jak się na nich patrzyło to sprawiali raczej wrażenie ojca z córką niżeli małżeństwa.

Czas na odpis:6.06.2014

Być może nieczęsto się to zdarza, żeby ktoś tak podszedł do rycerza i tak po prostu się zaoferował. Jeszcze rzadziej zapewne bywa, że taki ktoś ma ku temu sensowny powód. Ale ja przecież taki mam! I to jak najbardziej poważny! Od zawsze o tym marzyłem! Wszystko byłoby pozbawione sensu, gdybym nie potrafił odpowiedzieć na to pytanie, lecz odpowiedź tę znam! I oznajmiam od razu, z dumą, bez najmniejszego wahania.
- Ponieważ rycerze to szlachetni obrońcy uciśnionych! Służą dobru! Zwalczają zło! Są mądrzy! Potężni! Rozważni! Cnotliwi! Chciałbym móc się tego wszystkiego od nich nauczyć, by może kiedyś ramię w ramię wraz z nimi nieść ludziom światłość, pokój i dobro! - oznajmiam wyniośle, po czym przykładam pięść do swej lewej piersi, wyrażając swą gotowość i zapał do działania. - A dlaczego akurat twoim, mój panie... Cóż... Gdy uczeń jest gotowy, pojawia się mistrz, tak powiadają. Lecz aby to nastąpiło, uczeń musi rozpocząć poszukiwania i zrobić pierwszy krok. To jednak wyłącznie od ciebie, wasza szlachetność, zależy ocenić, czym jest gotów i to do waszej wielmożności należy ostateczna decyzja. Jaka by nie była, pokornie ją przyjmę, a w razie czego, postaram się udowodnić moje oddanie! - mówię, po czym jeszcze raz się skłaniam, aczkolwiek nie za nisko, żeby rycerz przypadkiem nie poczuł się urażony, przez wzgląd na jego niski wzrost. Jednak to nie wielkość ciała jest ważna, lecz wielkość serca! Dzięki temu, nawet najmniejsi potrafią przerosnąć nawet największych olbrzymów!

MG

Nicolas podrapał się po głowie nieco zażenowany tą sytuacją, tym bardziej że co niektórzy zaczęli się przyglądać, a jednak branie giermków w ostatnim czasie nie było specjalnie popularną sprawą. Mimo że magowie to jedynie 10% społeczeństwa, to każdy marzy o byciu magiem, nie rycerzem. Taki trochę problem dla rycerstwa, więc z drugiej strony takie Feelany to dobry omen.-Co już potrafisz?-Zapytał Nicolas, nadal nie dając Koeiowi odpowiedzi, ani zupełnie nic mu nie obiecując.

Chyba Sir Nicolas rozważa na poważnie moją propozycję. Na takiego przynajmniej wyglądał, jakby właśnie to bardzo intensywnie myślał. Czyli mam szansę zostać prawdziwym rycerzem! Nie zostałem jeszcze przepędzony daleko precz! To świetnie! Co zaś umiem? Cóż... Chyba po kolei trzeba zacząć, od rzeczy oczywistych, aż po te mniej oczywiste, których nie widać na pierwszy rzut oka.
- Potrafię czytać i pisać! - oznajmiam dumnie. To już chyba całkiem sporo. - Ale to jeszcze nie wszystko. Umiem strzelać z łuku, trochę machać mieczem. Jestem zdrowy, całkiem silny, wytrzymały i wytrwały w wykonywaniu obowiązków. Poza tym, mam moc. Można powiedzieć, że jestem magiem. Anielskim, dokładniej rzecz ujmując.
Póki co, to chyba wystarczy. Cóż więcej jeszcze miałbym umieć i czym wypadałoby się pochwalić? Za dużo zresztą też się chwalić nie powinienem, żeby nie wypaść na zbyt aroganckiego. Zresztą, to nie słowa określają człowieka, lecz jego czyny! Ile bym nie powiedział, to i tak zawsze będzie to niewiele, wobec tego, co mógłbym zrobić!

MG

Nicolas przyglądał się chwilę Feelanowi, dalej myśląc nad tym co mówił. W sumie blonas posiadał całkiem niezłe umiejętności ale... -Mag, co?-Mruknął nieco niezadowolony.-Z magami to jednak nawet trochę ciężko. Bo nawet jak zostaniesz rycerzem, to ludzie będą cię wołać magiem. Rycerstwo lśni wtedy gdy nie jest wspierane przez magiczne sztuczki szarlatanów.-Powiedział Nicolas, siadając na pobliskim pieńku i zagadując kolegę po fachu. Nieco wyższego blondyna.-Ej, Terry, co myślisz o magu rycerzu?-Zapytał Nicolas.-W sensie ta cała magia rycerskiej podmiany?-Odparował Terry, patrząc jak ludzie strzelają z łuku.-Nie, nie. Mag-Rycerz. Taki normalny.-Na tą sugestię Terry zachichotał i odwrócił się chcąc rzucić jakąś ciętą uwagą ale dostrzegł poważnego Nicolasa i Feelana. No i sam spoważniał.-Ty tak serio tak?-Dopytał niepewnie. Trochę mało taktownie, ale prawda była taka że większość rycerzy była dobra w machaniu mieczem a nie kwiecistym słowem.

Chyba pojawiają się pierwsze wątpliwości. Wygląda na to, że rycerstwo nie patrzy zbyt przychylnie na magię. Niedobrze... Nie rozumiem jednak ich podejścia do tej sprawy. Niepewnie drapię się po głowie, lecz prędko cofam rękę, żeby w żaden sposób nie wyrażać swojego skonfundowania. Powinienem robić dobre wrażenie... I znaleźć dobrą odpowiedź...
- Ale bycie rycerzem, to przecież nie jest tylko tytuł, ale przede wszystkim obowiązki - oznajmiam niepewnie, gdyż chyba nie wypada pouczać rycerzy. Ale jednak wypadałoby naprostować, że rycerzem nie chce być tylko po to, żeby ludzie mnie takim wołali. - Nigdy nie było takiego rycerza, który był magiem? - dopytuję, lekko zadziwiony. Nie wiem cóż złego w łączeniu magii z rycerstwem. Przecież zarówno jedno jak i drugie ma służyć ludziom, nie na odwrót. Zatem powinno być to dobre połączenie.

MG

Sytuacja zrobiła się dość sztywna i nieciekawa, bo teraz trzeba było wytłumaczyć Feelanowi dlaczego tak, a nie inaczej.-No była ta, Angelika, nie?-Zapytał niepewnie Terry.-Nawet ją wołali świętą, a nie rycerzem.-Odparł niechętnie Nicolas.-Słuchaj, rycerstwo to obowiązki jak świetnie zauważyłeś. Problem w tym, że nie tylko. To również Tytuł. Oraz pewne... cechy. Kiedy mówisz rycerz, widzisz kolesia na koniu albo i bez. W zbroi, walczącego mieczem, łukiem lub inną bronią. Mającego tytuł królewski, kawałek ziemi. Broniący ludzi na swoim terenie i walczący z wrogami królestwa. A kiedy słyszysz o kolesiu w zbroi walczącym mieczem i rzucającym zaklęcia to zwyczajnie, nazywasz go magiem. A skoro jesteś magiem, nikt nie będzie nazywał cię rycerzem. Obowiązki rycerza możesz wypełniać będąc magiem. Możesz zostać rycerzem, wypełniać jego obowiązki, ale dla ludzi wciąż - zapewne będziesz magiem. Poza tym rycerze nie bardzo lubią się z magami.-No, tak to właśnie wyglądało.-Daj spokój, zobacz jak młodemu zależy, na pewno coś możemy pomyśleć.-Zasugerował Terry i teraz oboje przypatrywali się Feelanowi. Bo rycerzy nigdy dość. Ale Rycerz-mag? Kto to widział?

Uśmiecham się rozradowany i niemalże podskakuję, słysząc o Angelice. Jeśli była prawdziwym rycerzem i jeszcze magiem, to oznacza, że też mam szanse! A jej nawet udało się zostać świętą! Nawet mimo tego, że była kobietą. Nie żebym uważał kobiety za gorsze, ale na pewno o wiele łatwiej wyobrazić sobie maga rycerza, niż kobietę jako rycerz. I w sumie też mag...
Jednakże entuzjazm na chwile mi zanika, kiedy słyszę słowa Nicolasa. Nie rozumiem trochę jego podejścia i niechęci do magii... Może i jednak ma jakieś ku temu swoje powody.
- To może być prawda... Nie wyprę się swej mocy, więc i nie mogę się wyprzeć tego, że jestem magiem - oznajmiam, smutno spuszczając głowę. - Jednakże wciąż mogę się okazać przydatny! Proszę, dajcie mi chociaż szansę - dopowiadam, spoglądając błagalnie na rycerzy. To by było przykre, gdybym przez swoją moc, która ma służyć ludziom, straciłbym ku temu okazję. Cóz niby wtedy miałbym z nią począć?

MG

Nicolas dalej nie wydawał się przekonany. Bo jednak mag to mag, a skoro mag to nie rycerz. To jak z drobiem. Niby kurczak też kura, ale mówisz kurczak, bo to jednak kurczak, no nie?-No nie wiem...-Zaczął Nicolas, ale Terry machnął dłonią.-Jak będą go wołać magiem, to problem młodego, Nick. Nauczyć rycerstwa możemy i jego.-No, ktoś tu widocznie był po stronie młodzika.-Uczyć maga...-Nicolas dalej wydawał się nie być do końca przekonany, no ale powoli, powoli, do czegoś dochodzili. Była nadzieja dla Feelana!

Więc jednak jest szansa! Nawet jeśli niewielka, to wciąż jest! I istotnie, to mój problem jak będą na mnie wołać. Nie jest istotne czy będą tytułować mnie magiem, czy rycerzem. Najważniejsze jest to, co będę miał w sercu i co swą postawą będę ludziom dawał! Bo liczy się przede wszystkim dobro dla nich. A ja chcę dla nich jak najlepiej.
O mało co, a wyskoczyłbym z radości z powodu wstawiennictwa Terry'ego. Zaiste, zacny z niego rycerz. Z Nicolasa z pewnością też. Ale jeszcze się przekona, co do mojej wartości! Oczywiście jako mag będę musiał się zapewne starać dwakroć bardziej, aniżeli inni rycerze, ale liczę, że kiedyś mnie wszyscy zaakceptują w rycerskim gronie.
- Jestem niezmierny wdzięczny, sir - zwracam się do Terry'ego. - Jakie są więc rozkazy, waszej majestatyczności? - dopytuję, wyczekując dalszych instrukcji. Nauczą mnie rycerstwa! Prawdziwych rycerskich obyczajów! Czyż to nie wspaniałe?!

MG

Nicolas westchnął, bo chyba już decyzja zapadła, bez specjalnego jego zaangażowania w to, ale co zrobisz? Nic nie zrobisz. Młody się napalił. Najwyżej będzie magiem-rycerzem. No pal licho, zaraz będą szkolić garncarzy.-No dobra młody. Zacznij od tego by umyć nasze konie, dać im paszy, wody i posprzątać gnój.-Wymienił Nicolas. Same nie fajne zadania. Ale tak właśnie wyglądało życie giermka, wpierw trzeba było się potaplać w gnoju. Zahartować ducha! I ciało w sumie trochę też. Jak się już widłami machać nauczy to przyjdzie pora też na miecz, dokładnie tak.

Przydzielone zadania wcale nie urągają mej dumie. Wręcz przeciwnie! Toż to właśnie taka jest powinność giermków! Droga do rycerstwa przecież nie może być łatwa i wygodna. Do tego należy trochę się wybrudzić. A konie to przecież wspaniałe stworzenia! Ktoś jednak musi je czyścić i o nie zadbać. Komuż innemu przypadłoby to szlachetne zadanie, jeśli nie giermkowi? Czyli już nim chyba jestem!
- Tak jest sir! Już się za to biorę! - oznajmiam radośnie, przepełniony entuzjazmem i ruszam w poszukiwaniu jedzenia dla koni. Może Lu będzie coś o tym wiedział? Może też jakąś szczotkę do ich wyczyszczenia wręczy? I widły jakieś da? Bo rękami chyba tego gnoju przerzucać nie będę... Jednak i tak cieszę się, że mogę zadbać o rycerskie wierzchowce! Jakież to muszą być silne i dumne stworzenia! Kiedyś też takiego będę miał... Lecz wpierw muszę sobie na to zapracować! Najpierw o konik zadbać, a dopiero później przyjdzie pora, aby na nich jeździć! Jak już na to sobie zasłużę!

MG

Widły już tam były, tak samo jak pasza, szczota i wiadro z wodą, tak więc Feelan mógł zabrać się do tej brudnej i mniej przyjemnej części pracy. Z przerzucaniem gnoju tak naprawdę ciężko nie było, bo Feelan potrafił w machanie mieczem a machanie widłami nie różniło się AŻ TAK. Problem pojawił się w czasie mycia koni. Bo te majestatyczne i fantastyczne stworzenia wcale nie miały w sobie rycerskiej duszy. Dumę pewnie tak, ale poza tym to były śmieszkami i tak gdy Feelan mył pierwszego, ten złapał zębami za jego czapkę i zaczął rzuć.

Żadna praca nie hańbi, tak to powiadają. No i gnój szybko został uprzątnięty, więc najgorsze mam już za sobą! Aczkolwiek konikom nagle się wzięło na przeszkadzanie. W sumie to całkiem zabawne i wpierw zaśmiewam się z konia żującego czapkę, ale... To moja czapka! To nie jest jego jedzenie!
- Ej! Oddaj! - mówię pretensjonalnie, chwytając próbując wyrwać koniu swe nakrycie głowy. - To nie jest do jedzenia! Co innego masz! Sisi, weź coś mu powiedz! - zwracam się do mej gołębicy z prośbą o pomoc, aby złowieszczo gruchnęła na konia, aby ten oddał czapkę. Chyba lepiej byłoby je wpierw nakarmić, a dopiero potem przystąpić do czyszczenia... Więc, jakby się udało odzyskać czapkę, to dałbym wierzchowcom paszy, a kiedy by już sobie jadły, dyskretnie bym je umył.
Ale jeśli nie odda czapki... Albo co gorsza ją połknie... Wtedy... Ze smutkiem będę musiał przystąpić do tych czynności...

MG

-Obawiam się Feelanie że on sobie z ciebie żartuje-Powiedziała gołębica, nie wiedząc czy zachować powagę, czy się zaśmiać. Niejako i ją to bawiło i wierzyła że gdzieś w głębi, również Feelana. W końcu była jego częścią. Tak czy inaczej koń nagle puścił czapkę Feelana a szarpiący się chłopak upadł tyłkiem na ziemię, co spowodowało rżenie koni. Brzmiało to niemal tak, jak by się z niego śmiały. I wtedy też wszystkie jak jeden mąż zabrały się za jedzenie, pozwalając Feelanowi się umyć. Blondyn jednak dostrzegł jeszcze ten taki szczwany błysk w oczach koni. Może te "Gadziny" knuły jeszcze coś!

Nie jest wcale miłe i dobre żartować w ten sposób! Chociaż... Nikomu poza moją czapką nie dzieje się żadna krzywda. Nawet upadając, mogę uznać, że to nic wielkiego. Na pewno nie mam co się obrażać.
- Ach, wy żartownisie! - mówię rozbawiony, klepiąc lekko po grzbiecie konia, który ośmielił się zabrać czapkę. I dalej myję im z entuzjazmem sierść, aż nie będą całkowicie czyste. A nawet jeśli i szykują coś złego, to póki nie zaczną mnie atakować, kopać, to wszystko powinno być dobrze. Na pewno nie będzie to nic, z czym nie mógłbym sobie poradzić! Chyba... Ale jeśli będę miły dla koni, to może i one miłe będą dla mnie. Tak więc za nic ich nie mam zamiaru karać, lecz stale się do nich uśmiechać, jak to przystało na pokornego giermka.