Stary Teatr

First topic message reminder :

MG

Teatr w Erze stał się swego rodzaju symbolem po ataku z strony Inkwizycji. "Kultura przetrwa każdy kryzys". Obecnie wszystkie fundusze zeprane z biletów idą na fundusz odbudowy miasta oraz zapewnienie tym którzy stracili dom jakiś dach nad głową. Kto chciałby przeszkodzić w tak wzniosłych czynach? Jak widać znalazła się taka osoba... Ktoś morduję co ważniejszych aktorów. Dlatego też nasi dzielni bohaterowie stanęli dziś przed drzwiami tego dużego, ale i nadszarpniętego przez czas, szarego budynku. Obecnie na czas ostatnich prób teatr był zamknięty dla gapiów, dlatego też przybyli magowie, zgodnie z instrukcja podaną na zleceniu mieli wyszukiwać mężczyzny w zielonym płaszczu i faktycznie ktoś taki znajdował się przy głównym wejściu, drzemiąc sobie oparty o ścianę, też mi ochrona...

Czas do: Niedzieli 19:50


Obrazek

Za prośbą Affa:


MG


W tym jednak momencie na miejsce wtargnęła Policja Magiczna! Czego mundury były jawnym dowodem... Szybko zajęli się tym co najważniejsze - badaniem zwłok sprawcy oraz ofiary. Mieli też świadomość co Wy tutaj robiliście, więc nie zadawali pytań - najwyraźniej zadali je już wcześniej komu innemu... Wy natomiast zostaliście wynagrodzeni przez aktorów, kończąc tym samym misje, i pozostawiając resztę w rękach Policji Magicznej.


Nagrody:

Kayuki: 10PD, 15.000 klejnotów

Bass: 10PD, 15.000 klejnotów

Kyle: 5PD

Koniec misji - nie piszecie już tutaj.
Krótkie wyjaśnienie: Aff Was naprawdę za to przeprasza, ale aktualnie ma nieobecność, a nie chciał Was więzić.
To co się wydarzyło w poście + wynagrodzenie, są informacjami od niego. Tak samo jak prośba bym zakończyła misje.

Pierwsze zadanie rudzielca oraz jego właściciela zapowiadało się stosunkowo prosto, a po otrzymaniu odpowiednich danych policjant mógł udać się na miejsce, w którym prawdopodobnie znajdował się skradziony przedmiot. Gavriel - czy też może raczej klucz, który posiadał anielską ornamentykę, zaś wymiarami sięgał blisko pół metra. Mimo wszystko dwoje towarzyszy musieli sami podjąć odpowiednie działania, czy obmyślić plan, zaś wieczorne słońce słabo oświetlało główne wejście, które zdawało się być szczelnie zamknięte, a i przysłonięte siatką. Poza tym panowała nieprzenikniona cisza... jakby w pobliżu nie było żadnej żywej duszy.

A zapowiadał się taki piękny wieczór spędzony w wygodniutkim foteliku, w wygodniutkim gabineciku… A tu znów przytłaczający nadmiar obowiązków i wredne zlecenie, dla dwóch wrednych rudzielców. I do tego nie dadzą żadnych konkretnych informacji… Bo niby po co mi wiedzieć kim mogą być ci złodzieje, ilu ich jest, jakie mają doświadczenie? Zamiast tego wystarczy pokazać gdzie mogą się ukrywać, a dalej radźcie sobie sami rudzielce... Jeżeli przez ten brak informacji, pobrudzę sobie ubrania, złożę wtedy oficjalną skargę na przełożonych, oraz niekompetentny odział Duchów, który widocznie się obija. I jak zawsze wszystko na mojej głowie… No cóż… rudy mundur do czegoś zobowiązuje, ale to nie jest ten dzień, żeby go zakładać. Jest zbyt prostacki na taki wypad, a eleganckim należy być nawet w pracy. Odpowiedni dokument wystarczająco załatwia sprawę. Prawda Qilinku?
-Rawrr... – warczy rude stworzonko przesiadujące na mojej głowie. Ono chyba też chciałoby w inny sposób spędzić ten wieczór. Jednak skoro trzeba, to trzeba. Nic na to nie poradzę. Załatwi się to, tak jak trzeba… Dla braciszka…

Zanim dojdę pod budynek teatru, kupuję obrzydliwie mocną, czarną kawę w plastikowym kubeczku. Przecież trzeba jakoś ustać na nogach tego wieczoru. Staję pod latarnią, skąd wygodnie jest obserwować drzwi wejściowe. Mam nadzieję, że nie rzucam się za bardzo w oczy. No może Qilinek sprawiać nieco problemów, ale to w końcu jego misja. Do niego należy, aby ją dobrze wykonać. Ja jestem tu tylko po to, żeby dobrze wyglądać.
-Tak więc… Towarzyszu Qilinie, do dzieła. Czyń swoją powinność – mówię ściągając warczącą kulkę futra z głowy. Ktoś musi sprawdzić teren, zanim podejmę się bardziej zdecydowanych działań. Dopijam kawę, a potem rzucam zwiniętym w kulkę Qilinkiem, w najmniejszym możliwie rozmiarze, aby przecisnął się przez siatkę. Potem może zacząć szukać jakiegoś wejścia do środka, w którym by się zmieścił. Zamykam oczy, żeby mu w tym trochę pomóc i samemu co nieco widzieć. Och, jak piękny jest świat z perspektywy małego, rudego stworzonka! Mamy przecież w końcu wspólny umysł, a tam gdzie nie mogę sam, tam Qilinka poślę.
Jak już dostanie się do środka, to dobrze by było, gdyby się tam nieco rozglądnął. Określił mniej więcej lokalizację klucza, złodziei i jakieś wejście dla mnie też by się przydało. Ale na razie ma nic z nim nie robić. Wejdę gdy będzie taka potrzeba. Jakbyśmy zauważyli jakąś pułapkę, to dobrze by było ją rozbroić. W pierwotnej formie i tak nie powinny wyrządzić Qilinkowi jakiejkolwiek krzywdy. Hałasu też za dużo raczej nie zrobi. Małe futerkowe łapki potrafią zachować ciszę. W oczy też niezbyt się rzucają.
Ja zaś mogę chwilę poczekać na zewnątrz. Pogoda przecież w miarę ładna. Może słońce trochę za mocno świeci… Wystarczy tylko czekać, aż z Qilinkiem zauważymy coś ciekawego… Bo ważny jest wcześniejszy zwiad i rozeznanie w sytuacji. Czy wszystko musimy robić sami?

Zespół rudzielcy wziął się do roboty, acz nie obyło się bez ogólnie pojętego marudzenia, czy narzekania na niekompetencje innych. Że też świat nie był przepełniony istotami podobnymi do braciszka czerwonowłosego! Mimo wszystko dzielny generał Qilin wyruszył na niecodzienną ekspedycje i borykając się pierw z metalową siatką, a następnie z ostrą niczym brzytwa - wybitą szybą - przedostał się do środka, mogąc podziwiać sporawy, acz nieco zaniedbany hol, który pokryty był w głównej mierze czerwonymi wykładzinami, czy starymi plakatami, które odchodziły od ścian. Mimo wszystko obserwacja pomieszczenia pomogła określić to, iż budynek posiada jeszcze piwnicę, czy piętro, zaś jedyne opcjonalne wejście stanowiło niedokładnie zabite deskami okno, które znajdowało się w północnym skrzydle, ale... żywej duszy nie było widać? No chyba, że liczyć kilka przecinających trasę rudzielca szczurków, które nie pachniały zbyt ładnie.

Na razie czysto… Chociaż nie… Pusto. Tak. Jednak, żeby było czysto, nie powiedziałbym. Sądzę, że powinien powstać specjalny oddział, który zajmowałby się wcześniejszym sprzątaniem miejsca akcji, żeby później, wyższe rangą oddziały mogły spokojnie działać, nie martwiąc się zbytnio wystrojem. A nawet jeśli nie ma szans na taki oddział, to czy wszyscy złoczyńcy muszą być takimi brudasami? Czy tak trudno jest od czasu do czasu posprzątać? To nie jest tak duży problem, naprawdę… Później o wiele lepiej się pracuje… Ciężki jest jednak żywot wymiaru sprawiedliwości… A Qilinek chyba sam ze wszystkim sobie nie poradzi.
-Nie martw się malutki, wsparcie nadchodzi… Zrywam łączność na chwilę… Na wszelki wypadek zachowaj czujność… - mówię pod nosem, a potem wracam do własnego ciała. Nikt mnie nie okradł? Nie wpadł na mnie? Nie pobrudził moich ubrań? Jeśli nie, to dobrze. Podchodzę pod okno, które wypatrzył Qilinek. Mądre stworzonko… Tylko jak przez to wejść, żeby nie narobić hałasu i nie pobrudzić się przy tym? Może uda się je po prostu wypchnąć. Staram się zrobić to możliwie najciszej, no i w taki sposób, by deski nie uderzyły z hukiem o ziemię. Wyciągam je i delikatnie opieram o ścianę. Następnie wchodzę do środka, dbając o to, żeby niczego nie sobie pobrudzić.
-Chyba będziemy potrzebowali przewodnika… - mówię cicho do futrzastej kulki.
-Rawrr… - warczy twierdząco Qilinek. Znajduję sobie wygodną miejscówkę w cieniu, lub gdzieś przy drzwiach, żeby nie rzucać się w oczy. Wystarczy jedynie sprowokować jakiegoś złodzieja, żeby po prostu tak tutaj podszedł. A do tego wykorzysta się już szczurki…
Qilinek może i niewiele jest w stanie zdziałać w pierwotnej formie, ale technikę walki ze szczurami opanował do perfekcji. Torturowanie ich nie jest dla niego problemem, a ranione szczury potrafią piszczeć głośniej, niż śmierdzą. A śmierdzą obrzydliwie! Czemu nikt nie wymyślił specjalnego mydła dla szczurów, którego te chętnie by używały? Jak w ogóle można tak śmierdzieć i spokojnie z tym żyć?! Z resztą, co mnie to obchodzi… Bierz go rudzielcu! Połam mu łapki! Obedrzyj go ze skóry! Drap go po oczach! Za braciszka! Ehh… chyba nie muszę na to patrzeć…
Gdy już Qilinek dorwie swojego pierwszego szczurka i zacznie stosować na nim swoje okrutne tortury, wystarczy tylko chwilę poczekać, aż jakiś ze złoczyńców przyjdzie sprawdzić co się dzieje. Może to potrwać nawet kilka minut, ale kto by przez tyle czasu chciałby słuchać cierpiących, szczurzych pisków. Wątpię, żeby wysyłali z takiego błahego powodu więcej niż jedną osobę. Jego uwaga powinna się głównie skupić na sadystycznym Qilinku i szczurze. Osobnik ten nie powinien się spodziewać tutaj dwóch rudzielców. Już mu współczuję…
Jeżeli zjawi się taki, wtedy czekam, aż będzie tyłem do mnie, a wtedy kopnę go w zgięcie kolanowe, następnie przykładając mu prawą rękę do szyi. Lewą ręką łapię go za bark. Odchylając nadgarstek, wysuwam ostrze pod jego krtań.
-Zalecam w tej chwili milczenie, oraz chęć do współpracy… Inaczej skończysz jak ten szczurek… - mówię mu do ucha. I albo będzie współpracować, albo dźgnie się go raz w bark, a potem zapozna się jego głowę bliżej ze ścianą. Przecież nie będę ich tu zabijać… Nie gdy jestem na służbie i wcale nie jest to konieczne.

Chociaż deski nie stanowiły silnej zapory, czy też nie były jakoś solidnie zamocowane, to bezgłośne rozmontowanie ich zajęło odrobinę czasu rudzielcowi, a słońce powoli nikło za horyzontem, pozbawiając Kiirobarę oświetlenia. Mimo wszystko policjant dostał się do środka wraz z ostatnimi promieniami światła, by zaraz potem dosłyszeć... melodię? Dźwięki zdawały się dobiegać z głównej sali teatralnej, jednak drzwi do niej były... zamknięte?! Ponadto w chwili kiedy to Qilin zabawiał się szczurkiem, anihilując go i wytwarzając niemały hałas, to muzyka także przybierała na sile na tyle, iż spokojnie dorównywała odgłosami piskom umierającego żyjątka, a powitalny komitet nie wybył nawet sprawdzić, co takiego wywołuje hałas.

-Więc to tak… Postanowili sobie urządzić koncert?- przynajmniej to im się chwali. Może i brudni, ale przynajmniej dbają o dobrą atmosferę… Mniejsza z tym. Skoro muzyka skutecznie zagłusza wszelkie dźwięki, to raczej nie powinno przeszkadzać, że z Qilinkiem rozejrzymy się trochę po budynku. Albo też moglibyśmy zwyczajnie dołączyć do koncertu… Chociaż, nie chce mi się wyważać drzwi. A skoro nie muszę, to po co mam to robić? Z pewnością nie jest to jedyne wejście na główną salę. Chyba, że to jakiś idiota projektował ten teatr… W sumie wtedy nie byłoby w tym nic dziwnego, że go zamknęli… Wszelkie środki ostrożności wypadałoby jednak zachować, takie jak stałe zachowanie czujności i poruszanie się w taki sposób, by nie za bardzo rzucać zbytnio w oczy… Zaczniemy więc przeszukiwania od pięterka.
-Rawrr? – warczy z lekkim zdziwieniem Qilinek. No co? Mamy iść do piwnicy? Skoro tutaj jest tyle szczurów, to ile tam ich musi być! Wątpię, żeby tam bardziej sprzątali niż tutaj.
-Nie marudź, tylko wskakuj… - mówię odciągając rudą kulkę futra od biednego szczurka. Otrzepuje Qilina z brudu i kładę go na ramieniu. No to chyba idziemy… Powoli, bo nigdzie się nam nie śpieszy. Ehh… Wypiłbym jeszcze jedną kawę... Czemu to wszystko musi być takie męczące i upierdliwe?
Zanim dojdziemy na pięterko, posyłam tam Qilinka, żeby wpierw się rozglądnął. Oczywiście w najmniejszej możliwie formie. Jeżeli nikogo nie zauważy, wtedy do niego dołączam, żeby nie czuł się samotny w rozglądaniu. Gdybyśmy jednak kogoś zauważyli, to najpierw liczę ilu ich tam jest, a potem wracam do siebie rudą kulkę futra, żeby obmyślić wspólnie jakiś plan działania.

Kolejne oględziny - zupełnie, jakby to rudzielec przeniósł się z dumnego oddziału czerwonych do tego mniej znanego, widmowego! Jednak każdy jakoś musi sobie radzić, tak też Kiirobara posłał swojego towarzysza na przeszpiegi, aby ten dumnie zameldował jeden, prosty fakt - brak żywych dusz na piętrze? Przynajmniej nie znajdywały się one na korytarzach teatru. Mimo wszystko na pięterku znajdywały się głównie brudne okna, czy podstarzałe tapety oraz jedne - wielkie drzwi i czwórka pomniejszych - po dwa na każde skrzydło. Gdzie prowadziły - najpewniej na balkony, jednak wszystkie pozostawały zamknięte, a przynajmniej zamknięte dla futrzanej kulki. Mimo wszystko koncert dalej trwał, a nawet można rzec, iż stopniowo się rozkręcał, zaś różnorodność dźwięków się mnożyła, chociaż te... zdawały się zapętlone? Zostało tylko podjąć... odpowiednie kroki?

Znowu nic… Czyżbym trafił na pieprzonych profesjonalistów, ukrywających się po kątach? Albo też na stado debili, przebywających w jednym pomieszczeniu… A klucz pewnie sprytnie ukryli w jakiejś skarpecie… Półmetrowy? To musi być dość duża skarpeta…
Może rzeczywiście urządzili sobie koncert? Kreatywność w złodziejskim fachu jest przecież bardzo ważna. Udaną akcję też trzeba jakoś uczcić. Miejsce w sam raz… Instrumenty też się na pewno jakieś znajdą… Chociaż nie wnikam… Ja tutaj tylko wykonuję narzuconą mi pracę. Co mnie obchodzą jakieś złodziejskie zachcianki?
-Rawrr? – warczy Qilnek wracając. Taa… Też za bardzo nie wiem co teraz. Chyba czas sprawdzić pokoiki. Skoro Qilinowi nie udało się ich otworzyć, to może ja dam radę. Lecz naciśnięcie klamki czasem nie wystarcza, nawet gdy się nią mocniej szarpnie. Najlepiej byłoby jednak dostać się na taki balkonik, skąd miałbym dobry widok na salę. A jeżeli będą zamknięte, że w normalny sposób nie uda się ich otworzyć to… ehh… nie znoszę tego robić… Poprawiam marynarkę i z kopniaka próbuję wyważyć drzwi, aż do skutku. Muzyka powinna skutecznie zagłuszać huk, a nawet jeśli nie, to trudno. Najwyżej ktoś do mnie przyjdzie, a Qilinek będzie miał radochę…
Po wejściu na balkonik, przykucam, żeby nie było mnie za bardzo widać. Delikatnie wychylam głowę, sprawdzając ilu ich tam jest. Albo nie ma też żadnego, bo wszyscy pobiegli, bo jakiemuś rudzielcowi zachciało się kopać w drzwi…
-Rośnij maleńki… - daję Qilinkowi proste polecenie, przesyłając mu magiczną moc. Prędzej czy później trafimy na złodziei. Dobrze byłoby wcześniej się na to przygotować. W sumie to co mam się bawić w jakieś podchody… Załatwi się to raz, szybko i porządnie, jak na rudy odział przystało. Niech tylko Qilinek urośnie do odpowiednich rozmiarów…

Wywarzanie drzwi okazałoby się zbyteczną czynnością, gdyż te nawet nie wydawały się być zamknięte. Po naciśnięciu klamki przez rudzielca - wejście zdawało się ustąpić, odsłaniając Kiirobarze wejście na główny balkon, który wypełniony był widzami! Mimo wszystko ów widzowie po bliższym rozeznaniu składali się tylko i wyłącznie z marionetek, które - poruszały się niczym prawdziwi ludzie? Im bliżej nim policjant podszedł, tym więcej szczegółów dostrzegał, aż będąc tuż przy jednej z takich 'osób' chłopak mógł spostrzec, iż ów marionetka posiada ledwo widzialne żyłki! W jednym też momencie skorzystał ze swojego zaklęcia, coby zwiększyć rozmiar Qilina, który niemalże natychmiast zmienił się w swoją półmetrową wersję! Mimo wszystko - kolejne obserwacje pozwoliły spostrzec, iż widownia pod balkonem, czy też na pozostałych, acz mniejszych balkonikach - także składała się z podobnych osób, zaś kurtyna... kurtyna przesłaniała całą scenę i odcinała świat od tego, co wydawało ów dźwięki, które to... przeplatały się z jakimiś tłumionymi głosami?!

94MM

Więc tu się wszyscy… O cholera… Ale tłok! No nie spodziewałem się czegoś takiego.
-Raaawr! – warczy rude futerko, które chyba również zaskoczył ten widok. Możliwe, że złodzieje poukrywali się pośród nich… To byłby dopiero upierdliwy problem. Sprawdzać z każdą czy jest prawdziwa, bawiąc się w chowanego. Jak ja nie lubię tej zabawy. Ze znalezieniem sobie kryjówki nie jest jeszcze tak źle… Gorzej gdy trzeba szukać. Najpierw liczyć, potem szukać, szukać, szukać, wysłuchiwać śmiechów tych, których nie da się znaleźć, aby potem z rezygnacją stwierdzić, że to nie ma sensu, a oni dalej siedzą w swoich kryjówkach i… Nieważne. Głupia gra i tyle!
Co jednak zrobić z tym całym tłumem. Chyba policyjny autorytet nie pomoże w przegonieniu ich i wydaniu złodziei… Bwa! Są żyłki! A skoro są żyłki, to musi ktoś nimi kierować! Jaki ja jestem genialny i spostrzegawczy... Qilinek bierz je! Wspinaj się po nich i znajdź złego bandytę! A jak nie dasz rady to do niego podleć!
-I urośnij jak już go znajdziesz, oraz pokaż mu jak ostre są twoje pazurki! – mówię. No i zostaję sam w wielkim tłumie. Może to dobra okazja na nawiązanie nowych, wspaniałych znajomości.
-Przepraszam, ale pani obok nie życzy sobie, by pan tutaj siedział – zwracam się do męskiej marionetki, obok damy, a potem zrzucam go kopniakiem. – Proszę mi wybaczyć moją brutalność, ale nie mógłbym dopuścić, by taki gbur siedział obok tak wspaniałej damy. Jestem Kiirobara Hoshino, a pani to? Nie jesteś zbyt rozmowna, prawda? Przepraszam jeżeli przeszkadzam. Wiem, że w teatrze nie powinno się rozmawiać, ale te przedstawienie do najciekawszych nie należy? Chociaż chyba się jeszcze nie zaczęło… Nie wiem. Wszedłem bez biletów, ale to chyba nie problem? Ta muzyka też robi się monotonna… Ehh… Tyle gadam, a może pani powiedziałaby coś o sobie. Nie? W porządku. Jakoś przeżyję bez tego...
Po skończonej rozmowie, nawiązuję kontakt z Qilinkiem, by sprawdzić jak sobie dzielny rudzielec radzi. Zaraz zrobimy tutaj porządek. Zaraz…

Nikt nawet nie pomyślał, iż żyłki nie do końca są bezpieczne - tak też początkowe próby wspinaczki, czy też wędrówki żyłkową ścieżką skończyły się jedynie pomniejszymi obrażeniami dla łapek Qilinka, który to niemalże natychmiast puścił się źródła bólu, aby to wylądować ponownie na ziemi. Mimo wszystko nie było czasu na użalanie się, bo zaraz po tym nasza ruda kulka futra urosła ponownie, aby to wzbić się w powietrze i polecieć za żyłkami w kierunku... sceny? Im bliżej kurtyny się znajdował, tym więcej żyłek dostrzegał, zaś Kiirobara... Ten jedynie strącił marionetkę, siadając sobie i... tyle? Wracając jednak do kulki futra - ta mogła dosłyszeć głosy, które składały się w niezrozumiałe dla niej słowa, jakby to osoby, które ukrywały się za grubą kurtyną rozmawiały w obcym języku, albo jakimś szyfrem.


85MM, druga forma Qilina 2/4

Ajć! To nie tak miało być… Odwracam się w stronę towarzyszki, udając, że to nie przeze mnie Qilin poranił sobie łapki. No, bo nie ja mu przecież kazałem! Chciałem tylko, żeby znalazł miejsce do którego prowadzą żyłki. I co za idiota robi żyłki tak niebezpiecznymi?! To jak rudzielec miał z tym sobie poradzić, to już jego sprawa… No dobra, też trochę zawiniłem… Przepraszam Qilinku. Jak będzie po wszystkim to cię uściskam i zabiorę na jakieś dobre jedzonko. Najpierw jednak trzeba zająć się złymi ludźmi... Mądre stworzonko, chyba ich znalazło. No to wchodzimy!
Podchodzę do balkonowej barierki. Ładny widok nie zaprzeczę. Więc… Qilinku rośnij i hop! Samolocik! Z balkonu prosto na widownie?! Ależ skąd! Qilinek mądre stworzenie, na pewno mnie złapie i bezpiecznie postawi na ziemi. Jak już coś robić, to niech dobrze wygląda. Poprawiam marynarkę, krawat i kieruję się w stronę kurtyny z Qilinkiem po mojej lewej. W miejsce, skąd słyszał głosy. Przeczesuję ręką włosy, a następnie wchodzimy za kurtynę. Bez pukania. Rudy odział nie musi pukać…
-Wszyscy tu obecni, na ziemię i ręce na głowę… - mówię spokojnie, ale wyraźnie, żeby każdy słyszał. Przy okazji wyciągam dokumencik świadczący o przynależności do oddziałów specjalnych. – Mam ze sobą Qilina i nie zawaham się go użyć!
-RRRAaawrrr! – ryczy futrzak, potwierdzając moje słowa.
Tyle powinno chyba wystarczyć. A jeśli nie, to pozwalam Qilinkowi działać. Może ich bić drapać, byleby tylko ich nie pozabijał. Sam wynajduję sobie jakąś ścianę i spokojnie się o nią opieram.

- Izwinitje - dosłyszał tylko rudzielec, kiedy to zajął się poprawianiem swojego wizerunku, a kiedy to wszystkie światła włączyły się, zaś kurtyna poczęła się rozsuwać. Pomijając fakt, iż z tyłu chłopak mógł dostrzec wysokiego mężczyznę o posturze godnej szafy, czy też innego, szerokiego mebla, a ten dzierżył jakieś zawiniątko, to główną jego uwagę skupiał oświetlony przez wszystkie reflektory mężczyzna w kapeluszu, który to kumulował w swojej okolicy wszystkie żyłki. Odziany był w przydługi, czarny płaszcz oraz czarny kapelusz z wysokim cylindrem oraz... bandażami na twarzy. - Formalności dokończymy przy innej okazji. Dasfidanja - odparł tylko obandażowany człowiek, skupiając spojrzenie czerwonej, odsłoniętej tęczówki na Kiirobarze i jego zwierzaku, a zarazem poruszając żyłkami, co spowodowało iż wszystkie kukiełki w pomieszczeniu powstały i skierowały na magiczny duet swoje spojrzenia, podczas gdy drugi osobnik kierował się w stronę - zaplecza?

Aaaa… są wreszcie. Aż dwóch. Niemalże idealnie. A ja się obawiałem, że to będzie zorganizowany oddział… A to tylko jakiś dwóch dziwaków, z plączącymi się językami. Iście paskudną mają mowę.  Mimo wszystko mogli podjąć jakiekolwiek próby, by tu nieco uprzątnąć…
Wszystko powinno teraz pójść gładko i spokojnie. Zakrywam dłonią ziewające usta. Zdecydowanie jedna kawa to za mało. Na szczęście zaraz będzie po wszystkim. Którego bierzesz Qilinku?
Też myślę, że powinienem zająć się wielkoludem… Cholerna szafa… Gdzie produkują takich olbrzymów? Jak takie coś mieści się w ogóle w drzwiach? Czy to w ogóle używa drzwi? W każdy razie… zaraz zacznie śpiewać w normalnym języku…
Ale wcześniej trzeba wydać Qilinkowi odpowiednie polecenia.
-Rośnij… i bierz go! – mówię wskazując zabandażowanego osobnika. Ciekawe co mu się stało? Albo jest tak brzydki, że nie chce pokazywać swojej twarzy. Na pewno jest brzydki… Po spotkaniu z Qilinkiem z pewnością piękniejszy nie będzie… Wielkie, rude, wściekłe futrzaste stworzonko rusza w jego stronę, taranując po drodze wszelkie marionetki, swoimi potężnymi łapami. Gdyby nie wystarczały, to wystrzeliwuje w nie Qilinkową niszczycielską falą, żeby przebić się do owego osobnika przez wszelkie żyłki i inne przeszkody. Następnie rzuca się na niego, przygniatając łapami do ziemi. A dookoła słychać tylko głośne…
-RRRRRAAAAAWWWRRRR!!!
Mi zaś zostaje zająć się gigantem. Myślę, że gdy Qilinek załatwi kapelusznika, wszelkie marionetki przestaną działać, bo to chyba on nimi steruje, prawda? Z dotarciem do olbrzyma nie powinno być większych problemów. Z reguły coś tak wielkiego nie ma prawa być szybkie. Biegnę do niego w międzyczasie strzelając oficjalnym tekstem.
-Stój w imieniu prawa i rudo rudej plakietki! Na kolana, ręce za głowę i tak dalej… Jeżeli się nie posłuchasz, będę zmuszony użyć przeciw tobie siły…
A siła wrednego rudzielca polega na podbiegnięciu jak najbliżej, schyleniu się, żeby czymś nie oberwać, a potem na przywaleniu prawą dłonią w kolano oponenta, wysuwając mu w nie ostrze. Tylko, żeby nie ubrudził mi krwią koszuli… Pranie czegoś takiego nie jest łatwe i nie jest tanie… Więc lepiej byłoby dla niego, gdyby zatrzymał się po dobroci!