Szpital psychiatryczny im. Michaela Cherrisha

-No chyba sobie, kurwa, jaja robisz.-powiedział Fem, łapiąc pobliską książkę z zamiarem ciśnięcia nią w kąt pokoju, ale w porę się opamiętał i po prostu mocniej zacisnął na niej dłoń. Usiadł na pufie i spojrzał na królika... Wiedział, że ów zwierzak nie był normalny, bo co za królik nie połakomiłby się na tak wielką i smaczna marchewkę? NO JAKI? Całkowicie zignorował fakt, że futrzak coś do niego powiedział, bo kurde, to przecież całkiem normalne. Nie mniej, nie wiedział co teraz robić. Po prostu patrzył na sprawcę całego zamieszania i starał się coś wymyślić. Skoro udawanie marchewki już raczej nie wyjdzie, teraz musiał spróbować jakiejś innej metody... Jak się łapie króliki?... Nie wiedział. Nie znał się na tym, tak samo zresztą jak na uspokajaniu się. Właśnie - on nie potrafił uspokoić samego siebie, a co dopiero królika... Westchnął cicho.
-Choodź do mnie króliczku... chodź chodź... taś, taś króliczku. Nic Ci nie zrobię... Taś taś.-zaczął do niego mówić.

Chciał się uśmiechnąć, albo chociaż westchnąć, ale bał się, że i to spłoszy królika... bo w końcu to nie był normalny królik, tylko taki... terapeutyczny królik. Siedział i patrzył na niego, starając się go nie przestraszyć i nie robić żadnych gwałtownych ruchów, jednocześnie powoli pochylając się do przodu i wyciągając dłoń ku podłodze... Ale robiąc to powoli i mozolnie, żeby go nie przestraszyć.
-Dobry króliczek, dobry króliczek... Taś taś, nic Ci nie zrobię... Chce Cię tylko pogłaskać... Taś, taś... grzeczny króliczek... chodź do mnie, spokojnie... chce Cię tylko pogłaskać...-dalej mówił do niego, patrząc mu w królicze oczy, aby upewnić go w tym, że jest spokojny. Nawet wcześniej odłożył książę na swoje miejsce! Oczywiście też powoli i ostrożnie, żeby króliczka nie spłoszyć. Co prawda zdenerwował się lekko, widząc zegar odliczający czas, ale miał nadzieję, że tego po sobie nie pokazał. W każdym razie... Pierdolony psychiatryk, jezscze tego nie było, żebym musiał siedzieć i uspokajać królika... Ale czego się nie robi dla jedzenia. I świętego spokoju.-myślał. Jeśli królik podejdzie do jego ręki, to próbuje go pogłaskać. A co! Może mu się uda...

-...Było.-odpowiedział cicho, patrząc na królika zdziwiony. Bo jakby nie patrzeć, dla nowego Fem'a było to naprawdę bardzo trudno. Wolałby po prostu zabić tego królika, ale zadanie brzmiało uspokój, a nie zabij, a że był w takim miejscu, że mniej więcej musiał się słuchać... To się słuchał. Bo chciał wyjść stąd. Może i był szalony i chciał zabijać, ale tutaj nie było kogo. I czym. Nie miał jak ścinać głów. Co najmniej. No tak, czyli to nie był gadający królik terapeutyczny, a jakiś... Chwila. Dlaczego on tykał? ... I dlaczego pod jego szyją był zegarek? I dlaczego odliczał on do zera?... To było dziwne. Czy ten królik... Czy on miał wybuchnąć?! Tak jak w filmach - to nagranie ulegnie samozniszczeniu?! Czy ten królik też miał ulec samozniczeniu? Czyli to nie był normalny królik, ha! Miał racje! ... Może ten królik był mechaniczny? Taaa... to by wyjaśnia-- Chociaż nie koniecznie. W każdym razie Fem nie mógł tracić czasu. Skoro już nie musiał dbać o to, czy królik jest spokojny, wstał z miejsca i oddalił się od niego... Rozejrzał się po pomieszczeniu. Nie mógł tutaj siedzieć, kiedy ten królik wybuchnie. Gdzie mógł się schować... łazienka? Łóżko? O. Dostrzegł, że otworzyły się jakieś drzwi prowadzące na korytarz. Nie wiele myśląc, po prostu pobiegł w ich stronę i w miarę możliwości wyszedł z pokoju.

Coś przyczepiło mu się do nogi. Od razu do głowy przyszło mu, że to pewnie Abigail, ale potem zdał sobie sprawę z tego, że jest w szpitalu psychiatrycznym, więc nie było opcji, że to jego córka. To samo tyczyło się Takary i Nori, bo te dwie też przyszły mu do głowy... Chociaż żadna z tej trójki nie tykała. No cóż. W każdym razie... spojrzał w dół, aby upewnić się, że to na pewno nie mała blondyneczka. Chociaż swoją drogą... brakowało mu Abigail. WRÓĆ. WCALE TEGO NIE NAPISAŁEM. Fem był teraz bad assem, złym i ociekającym szaleństwem człowiekiem, i co, miało mu brakować jakiejś małej 9 letniej loli? A pffy. W każdym razie stał w jakimś pomieszczeniu. Było dziwne, ale już zdążył się przyzwyczaić do tego, że w tym szpitalu nie było nic normalnego. Ba, bardziej by się zdziwił, gdy w tej chwili natrafił na normalny korytarz.
-Głodomorku... Swoją drogą, jak się nazywasz?-powiedział głośno, aby jego rozmówca go usłyszał, po czym dokładnie przyjrzał się drzwiom. Królik i laska dynamitu. O co mogło chodzić? Pewnie, jeśli wybierze laskę dynamitu, to królik wybuchnie... ale co, jeśli wybierze królika? Po za tym, byłoby to zbyt łatwe... Stał dłuższą chwile, machając w powietrzu nogą, do której przyczepione to coś, co zapewne było królikiem, lub głośniczkiem i zegarem, który wcześniej znajdował się na białym stworzonku.
-... Czy w tym w ogóle jest jakaś logika?-zapytał pana X, podchodząc powoli najpierw do drzwi z królikiem, a potem do drzwi z materiałem wybuchowym. O co chodziło? Fem nie wiedział. Ale życie nauczyło go, że jeśli coś jest zbyt oczywiste, jak w tej chwili opcja z królikiem na drzwiach, to trzeba wybrać tą drugą, mniej realną opcję... Ale to był szpital, już raz się na tym przejechał, kiedy rzucił się w otchłań. Czyżby Fem odczuwał w tej chwili skołowanie z powodu zmiany MG, którym do tej pory zawszę był Don, a u niego takie akcje były na porządku dziennym?błędnych informacji? Czy jego mózg będzie w stanie przeanalizować taką wielką ilość danych?! Przekonamy się już w następnym od-... A właściwie już teraz. Fem powoli, podszedł do drzwi z królikiem i otworzył je... i w miarę możliwości przez nie przeszedł. Bo przecież nad królikiem unosił się dym... Zaraz zaraz! Nagle przystanął. Dym. Magia. Hm... Pokręcił jednak głową, podszedł do drzwi i szarpnął za klamkę.

A więc to był królik. Można się było tego spodziewać. Bo kto inny? Był w tym szpitalu chyba sam... Nie było nawet z kim normalnie porozmawiać, bo zaraz wielki foch i poszedł się ugotować. O nie. Fem obejrzał dokładnie salę, w której się znalazł. Było ciemno, to na pewno... Oni mieli jakieś problemy ze sobą? Raz biała sala, za jasno oświetlona, zaraz pomieszczenie, które nie jest oświetlone prawie w ogóle... Chociaż z drugiej strony, te reflektory stadionowe... Nie wiedział już, o co tu chodziło. Ale był stół. Był widelce i nóż... tylko brakowało jedzenia. Ale ów problem zaraz się rozwiązał, bo królik pobiegł w ciemność z nieba spadła ... taca? Fem powoli podszedł do stolika, wabiony zapachem jedzenia. Od razu poczuł, jak bardzo jest głodny. Spojrzał w górę, w miejsce, z którego spadło jedzenie i przymrużył oczy, bo jedyne co zobaczył to światła reflektorów. Zmarszczył brwi i podniósł pokrywkę. Terapia numer 3? No cóż... Mogło być ciekawie.

//Ze świata czterech stron...

Policjanci z trudem wyprowadzili szarpiącego się Makbeta z ich wozu i prowadzili tuż pod budynek. Jak on ich nienawidził. Tak z całego serca. Tak bardzo, choć sam nie do końca wiedział dlaczego. Może dlatego, że powstrzymali go przed tym wszystkim, co miał zamiar zrobić? Ostatnimi czasy nie miał nerwów do kobiet, a one właśnie teraz zaczęły stawać mu na drodze w mało przyjemny sposób. Całe szczęście, że wśród przewożących go tu policjantów nie było żadnego przedstawiciela płci pięknej. Chyba by babę rozszarpał... czymkolwiek.
Być może Makbet nie był tego świadom, lecz jego zachowanie ewidentnie można było podpiąć pod ciężkie zaburzenia psychiczne. Jego nie za bardzo to obchodziło, ale prostych zjadaczy chleba przemieszczających się po tym samym chodniku co on, już tak. Policja zareagowała szybko, zgarniając podejrzanie zachowującego się jegomościa, wpakowała go najpierw na troszkę do aresztu, a potem, po krótkim przesłuchaniu (w którym brała udział funkcjonariuszka, lepiej trafić nie mogli) powieziono go radośnie przez bezdroża do najlepszego szpitala psychiatrycznego w całym Fiore! W czasie drogi wspominali nawet coś o tym, że siedział tam ten morderca z FT, chyba łatwo było dzięki temu odczytać sympatie gildijne kierowcy i jego pomagierów. Pheam Darksworth, tak? Coś mu się obiło o uszy... Kto to mógł być?
Nie chciał myśleć o Kirino, ani o żadnej kobiecie. Miał wrażenie, że wszystkie w jakiś sposób go zawiodły. W ten jakiś nieznany mu sposób.
Matka nigdy nie da mu ciastek.
Ciotka nie rąbnie go po głowie zwiniętą gazetą i nie pośle precz.
Nanaya już ani razu się do niego nie odezwie.
Kirino... cóż. Oby sczezła.

Funkcjonariusze wprowadzili go jeszcze do szpitala, po czym odwrócili się i prędko opuścili to miejsce. Zdawało mu się, że słyszy jeszcze coś w rodzaju pisku opon, czy czegokolwiek, czego używała ta parszywa policja. Gdzieś im się spieszyło? Bali się? Cholerne tchórze. Makbet uśmiechnął się pod nosem. Miał szczęście, że swoje rzeczy zostawił sobie w mieszkaniu, nikt nie zabierze mu przynajmniej tej włóczni. Pytanie teraz tylko, jak się stąd najszybciej wydostać... I czy w ogóle się da.

ZAWSZE SIĘ DA, TRZEBA TYLKO CHCIEĆ.

Być może tym razem te słowa nie pasowały kompletnie do zaistniałej sytuacji. Sytuacji, w której Makbet nawet, gdyby bardzo chciał, to pewnie i tak o własnych siłach by się stąd nie wygramolił. Pewnie powstanie pytanie - gdzie ta wola walki? Wola walki skończyła się w momencie, w którym stracił przytomność po potraktowaniu tym dziwnym czymś (pewnie kolejny, cholerny magiczny przedmiot, niech je wszystkie szlag). Czy bolało? Nie był do końca pewien, w każdym razie nie mógł się ruszać, a potem zwyczajnie padł. Takie traktowanie pacjentów w nowoczesnej medycynie. Co prawda, pacjent był uznany za potencjalne zagrożenie, nic więc dziwnego, że dostał swego rodzaju nauczkę i ostrzeżenie na przyszłość.

Pierwszym, co zobaczył po otwarciu oczu, były małe, czerwone punkciki. Czerwone punkciki zlały mu się potem już w jedno ciało. Ciało... lisa? Co tu robił ten zwierzak? Głowa bolała niemiłosiernie, szczególnie, gdy Makbet próbował przejść do pozycji pół-siadu z opieraniem się na łokciach. Miał nadzieję, że zwierzak sam zejdzie, ale na wszelki wypadek użył "kszsz!", "apsik!" i "won!". Coś czuł, że to może nie zadziałać. Efektywne czary odpędzania zwierząt... Zaraz, co on miał na sobie? Wyglądał jak więzień. To dość ironiczna sytuacja, bo w pewnym sensie nim był. Nikt tego tak nie nazwie w papierach, ale każdy mógł się tak poczuć.