Szpital psychiatryczny im. Michaela Cherrisha

Chyba sobie zwierzak żartuje. Taka myśl przyszła mu po pierwszym szoku związanym z ubraniem. Nawet starał się nie myśleć, kto go tak przebrał i jak to się stało, bardziej niż to, irytował go cholerny lis. Mógłby się przesunąć, nie gapić się... Mógłby po prostu zniknąć i zostawić go w spokoju. Kszyszanie nie działało, odpędzanie ręką zwierzaka też nie, więc postanowił zwyczajnie go od siebie odsunąć. Mogło być wiele zakończeń tej historii, ale Makbet też niespecjalnie się tym przejmował.
Bardziej zajmowało go uczucie głodu. Poznał je dopiero w momencie, w którym lis wskoczył na jego łóżko, a żołądek ssał go wręcz przeraźliwie. Z jego brzucha wydobył się smutny odgłos "grulrl" świadczący o dużym zapotrzebowaniu na strawę W TYM MOMENCIE.

Gdyby miał opisać słowami, jak bardzo ten lis go denerwuje, pewnie pojawiłoby się w nich mało przyzwoitości, za to wiele wyrazów uznanych powszechnie za wulgarne. Miał dość tego cholernego zwierzaka, który jak gdyby nigdy nic biegał sobie po nim i aktualnie siedział mu na głowie. Już, już miał go przepędzić z jego nowej miejscówki, gdy wtem usłyszał głos, który wprawił go w osłupienie. Skąd dobiegał? I kto mówił? To drugie pytanie było chyba bardziej zajmujące, bo w kącie, z którego najpewniej głos się wydobywał, nie widział nikogo. A może trzeba było się przyjrzeć nieco bardziej?
- Kto mówi? - zapytał dość niespokojnym tonem, wbijając wzrok w kątowy punkt. Chyba niezbyt podobało mu się to, co musiał teraz przechodzić, a jeszcze ktoś wybrał sobie osobę do opowiadania, która to właśnie opowiadać o niczym nie zamierzała. Gdyby chociaż Makbet był rozgadany... Prychnął wściekle.
- A nie wiecie już wszystkiego? Po co mam to mówić? - żachnął się dość porządnie.

Radiowęzeł? Żartowali sobie z niego? Może jeszcze Wielki Brat patrzy i inne ustrojstwa? User rzekłby, że robią mu coś w rodzaju Truman Show, ale Makbet raczej nie był świadom, że coś takiego w ogóle istniało. Tak czy inaczej, irytował się w tej chwili na niewielki głośniczek. Był głodny, a oni chcieli od niego informacji, które były kompletnie bez sensu. Po co im wiedzieć, kim był? Chcą na niego donieść?
Donieść...
To słowo odbijało się echem w jego głowie. Wtedy wszyscy w domu się dowiedzą. Matka się dowie. Matka się dowie, że to on zarżnął swojego świńskiego kuzynka. Wtedy już mu nigdy nie wybaczy. Nigdy.
Znowu zsikałeś się na pościel, kto to widział?!
Ale...
Twój kuzyn przestał to robić, gdy miał trzy lata, co z ciebie za mężczyzna?!
Ale... Mamo...
Wyjdź stąd. Naucz się wreszcie, że-
Nie, to się działo teraz tylko w jego głowie. Miał inne zmartwienia. Musiał jakoś uporać się z lisem i głośniczkiem. Fryzjer pudli... co to w ogóle za zawód? Fetysz łokci i jabłek? Ktoś tu ma naprawdę nie po kolei we łbie.
- A jeśli jestem, to co? Albo inaczej, jeśli nie jestem, to jakieś konsekwencje z tego będą? - odpowiedział, siląc się na obojętny ton. Nie będą z niego robić głupca.

Był w szpitalu psychiatrycznym, chyba nie potrzebował większej wiedzy na ten temat. Jego jedynym zadaniem było jak najszybciej się stąd wydostać. No tak, chyba tylko po to mógłby im ujawniać szczegóły ze swojego życia. Nagle pojawiła się w nim taka perwersyjna chęć podzielenia się swoimi przeżyciami z tymi dziwnymi istotami. Ta perwersyjna chęć była tym większa, że przez ostatnie kilka lat w ogóle mało mówił i zazwyczaj taki stan rzeczy mu nie przeszkadzał, jednak tym razem...
...tym razem czuł się, jakby był na prochach, jakby ogólnie cała ta sytuacja była jakimś popierdolonym snem. Już nie takie miewał za swojej kadencji. Zazwyczaj było w nich dużo krwi, nieżywych ludzi i ciastek. Szczególnie tego ostatniego było dużo, bo matka wszczepiła mu jakąś traumę związaną brakiem tego słodycza. To chyba głównie z tego powodu Makbet pozbył się swojego świńskiego kuzynka. Skoro to sen albo coś w tym stylu, to może spróbować moderować rozmowę w inny sposób, niż robił to zazwyczaj:
- Jaką mam gwarancję, że moje dane osobowe będą przetwarzane jedynie w tym szpitalu? - Głos obywatelski obudził się w umyśle Maka. Nie mógł dopuścić do tego, by jego rodzina dowiedziała się o tym, że żyje i ma się prawie dobrze. Prawie. Ostatnio to "prawie" urastało do jakiś niebotycznych rozmiarów. Ktoś kilka razy zrobił mu misterne kuku w umyśle i w ten oto sposób można powiedzieć, że nie czuł się najlepiej w tej sferze.
- Nie lubię, gdy wszyscy wokół paplają o tym, kim jestem, skąd pochodzę i dokąd zmierzam, a tym bardziej nie lubię, gdy ktoś wyciąga na wierzch moje proble- odwal się, głupi lisie! - Starał się odgonić ręką rudą kitę zwierzaka. Jeszcze do tego pukanie w ścianę. Chyba zaraz wpadnie w prawdziwy szał. Gdyby ta ściana nie była obita walnął by w nią, bo przynajmniej dałoby to jakiś efekt. Tak mogła mu jedynie rosnąć żyłka na czole. I rosnąć. I rosnąć.

Przynajmniej ten lis przestał wreszcie go tarmosić... To już było naprawdę niemożliwe do zniesienia. Pytają więc o gwarancję - cóż, Makbet miał pewne uwagi jej dotyczące, musiał je więc jak najszybciej przekazać, by rozwiać niepotrzebne wątpliwości.
- Chcę, żeby o moim położeniu nie wiedziała moja rodzina, gildia i oczywiście policja. Do tego moja historia nie wychodzi z tego pokoju, to nie temat do plotek i rozpuszczania wici - zakończył to taką uwagą. Zapomniał, że nie chciał, by dowiedziała się o tym jeszcze jedna osoba. A, zresztą, to nie było dla niego teraz ważne. Dopiero, gdy dostanie odpowiedź na swoje zażalenie, będzie w stanie stwierdzić, ile może o sobie powiedzieć (miał nadzieję, że mało, ale możliwe, że user rozwiąże mu język). No i wciąż był głodny, co skutkowało poważnym zniecierpliwieniem.

Był cholernie głodny, ale czuł się też niezwykle źle w momencie, w którym musiał pokazać po sobie to, że właśnie czymś takim jak jedzeniem, można nim manipulować do woli. Było w tym trochę prawdy, w końcu głodny padnie szybko. Makbet wciąż nie miał pewności, o co chodzi szpitalniakom, a wolał się dowiedzieć, czy to, co mu mówią, jest prawdą. Czy naprawdę chcą mu pomóc? W życiu zdarzało się niewiele razy, by ktokolwiek chciał mu pomagać, jak miał więc patrzeć z ufnością (a może raczej z ufnością słuchać) na kogoś, kto przy pierwszym spotkaniu żądał opowieści? Miał jednak jakieś paranoidalne wrażenie, że jeśli nie opowie im prawdy, spotka go coś naprawdę, naprawdę złego. Bał się? Nie, nie, niemożliwe. On nie mógł się bać takich bezsensownych spraw! A jednak, dopadało go to, co zawsze. 
Nie będzie ciastek.
To było irracjonalne.
Będziesz tu siedział, dopóki nie przeprosisz swojego kuzyna.
Przetarł oczy. Nie teraz. 
Nie teraz, mamo.
- Pismo... - mruknął najpierw cicho, by potem dodać głośniej. - Dajcie mi to na piśmie.
Chyba głos mu trochę zachrypł. Być może to przez brak napitku, ale kto go tam wie. Gdy usłyszał instrukcję, poczuł się jak totalny debil, ale... nie miał wyboru. Musiał sprawdzić. Zrobił to, co mu kazano i zdarzyło się kolejna dziwna rzecz.
- Cholerna magia - przemknęło mu przez myśl. No nic, nie będzie narzekał, skoro może jeść. Ale czy to na pewno było prawdziwe mięso...? I czemu miał wrażenie, że w mizerii biegają małe, zielone ludziki...? Poczuł, że chyba jest mu niedobrze.

Złapał się na chwilę za głowę, by odrzucić od siebie uczucie mdłości. Gdy po raz kolejny spojrzał na mizerię, ludzików już nie było, ostało się to, co mizerią być powinno, czyli ogórki, śmietana, sól i pieprz. 
- Wszystko w najlepszym porządku... - odparł nieco przygaszony. Uff, na szczęście jedzenie było jedzeniem. Głód zaczął znów dawać o sobie znać, gdy z jego żołądka wydobyło się ciche jęknięcie. Jeść. Jeeeść. Jęknięcie przerodziło się w skowyt i umilkło. To był jego brzuch, który domagał się strawy bardziej niż myślenia o zielonych ludzikach, które kilka chwil wcześniej hasały bezrefleksyjnie po pociętych, namokłych ogórkach. Zabrał się szybciutko do pałaszowania tego, co mu pozostało. Nic nie wystygło, pozostawało ciepłe, co dodatkowo umiliło konsumpcję. Z pełnymi ustami zaczął zastanawiać się, czy coś jeszcze...
No, strona wypadła, a Makbet mógł po nią sięgnąć jeszcze w czasie spożywania posiłku, by w spokoju oddać się lekturze. Warunki były jasne, nie musiał ich analizować kilkukrotnie - ważne, żeby nic nie wyszło na światło dzienne, a jeśli jeszcze przy okazji mu pomogą troszkę zrzucić bagaż emocjonalny, którego nie mógł udźwignąć*, to ucieszy się tym bardziej. Cieszyć się. Nie, ten bezokolicznik nie pasował kompletnie do aktualnego stanu mężczyzny. Wyrażanie aprobaty mieściło się bardziej w stanie rzeczy. Gdy spałaszował coś, co można było nazwać obiadem, natychmiast począł zastanawiać się nad tym, co ma powiedzieć. 
- Pochodzę z rodu szlacheckiego, więc uczono mnie od zawsze zasad etykiety, byłem jednak tym bękarcim dzieckiem młodszej siostry, musiałem więc zawsze być posłuszny wobec mojej matki, mojej ciotki, wuja i kuzyna niewiele młodszego ode mnie, rozkapryszonego bachora. Nic dziwnego, że pewnego dnia chwyciłem po nóż i po prostu zarżnąłem o jak świniaka, a potem... uciekłem. No i nauczyłem się posługiwać moją włócznią, która teraz pewnie tęskni do pana w domu. No i zdarzyła mi się nielicha historia z pewną zielonowłosą panią, która... - Na chwilę w jego oczach błysnęły iskierki gniewu. - ...widocznie dostała to, na co zasłużyła. Nie żałuję zabijania ludzi, choć mogliby tak nie krwawić, czy coś.
Mogli się też nie śnić. Zastanawiał się, czy będą oczekiwać od niego więcej, w sensie ci ludzie w szpitalu. Nie chciało mu się gadać, to bezsensowne...