Wioska obok lasu

First topic message reminder :

Nieduża wioska, koło lasu. Zwykła wioska, kilka domków, jakiegoś zwierzęta domowe na podwórku. Na środku jakaś tawerna dla okolicznych ludzi. Widoczie lubią sobie popić. Od północy wielki cmentarz, a zaraz za nim jest kawałek łysego lasu, gdzie podobno znajduję się mroczna gildia. Takie podobno są plotki, ale czy to prawda? Nikt jeszcze nie sprawdzał, a jak próbował to nie wracał. Tak, więc jest to zwykła wioska , koło cemntarza i łysego lasu z bardzo hałaśliwym barem.

MG
Syn zleceniodawcy i jakaś mroczna gildia, co? No niby tak... Chociaż, czy coś się za tym nie kryję, może jakiś spisek, czy coś w tym rodzaju? Niby zwyczajna, mała wioska przy lesie... Ale kto wie, czy nie skrywa jakiejś szatańskiej tajemnicy? Niby wszystko normalne,ale po całej wiosce krażą różne dziwne plotki. Tajemnicze zniknięcia... Mroczna gildia.. Znikniecie syna sołtysa, chyba najbardziej wszystkich wzburzyło. Normalnie, ale spowiane tajemnicą? Dziwne, że do tego miasta wcześniej nie przybył żaden mag. Krążą pogłoski, że właśnie w gołej części lasu znajduję się mroczna gildia...

Zamarł. Z początku nie potrafił wydusić z siebie żadnego słowa, posyłając jedynie zaskoczone i jakby przestraszone spojrzenie w kierunku Takary. Wszystkie obrazy, które nie tak dawno widział, stanęły mu przed oczyma, a w pierwszym momencie poczuł się nawet niedobrze. Zupełnie nieswojo i to nie przez widok własnych bebechów gdzieś w tle. Głównym winowajcą zdawało się wyobrażenie wnętrzności innej osoby. Syknął cicho pod nosem, zaciskając dłoń na zegarku ze swojej niemocy.
- C-Co- - zaczął jedynie jakąś wypowiedź, jednak dalsza część ugrzęzła mu gdzieś w gardle. Nie potrafił się zapytać o to, co takiego odwalało się przed jego oczyma. Jedynie potrafił spojrzeć to raz na psorka, raz na zegarek i raz na nią... przyczynę tego wszystkiego, jak i wszelkich wątpliwości. Osobę, przez którą nie miał pojęcia, co sądzić, co zrobić. Nie miał pojęcia - co?

Jednak ani siedząca na szafce Takara, ani krzątający się psorek, ani tym bardziej leżący Haru nie zwracali na niego uwagi. Mężczyzna robił swoje polerując dokładnie narzędzia - ciężko było stwierdzić czy to już po, czy jeszcze przed. Takara sobie siedziała i wpatrywała się tym swoim zmartwionym spojrzeniem w leżącego Haru. Co ona tu w ogóle robiła? Czy byłą tutaj cały czas? A leżący Haru? No cóż...Leżał sobie, obok niego leżał jego zegarek, który uparcie zatrzymany był na godzinie kwadrans po dwunastej. I oprócz tego nie działo się nic...

A co z prawdziwym Haru?
Jednak czy można było to go w tej chwili nazwać tym prawdziwym?
Przerzucał spojrzenie na wszystkie strony, a ilekroć spojrzał na ten szmelc podpisany jego imieniem, ten wskazywał mu na stół. Na Haru. Na siebie...
Tykał po cichu pokazując godzinę 12:12

Traktowali go jak ducha. Nikogo już nie obchodził, a może to inni przestali obchodzić jego. Czy rzeczywiście było za późno, aby cokolwiek zmienić? Czy jakby zmienił jakieś zdarzenia ze swojej przyszłości - nigdy do tego by nie doszło? A może jakby w ogóle się nie urodził, nie wyrządziłby tylu szkód swoim egoizmem, czy własnymi decyzjami? Życie było upierdliwe, jednak śmierć potrafiła mu w tej gestii dorównać. Ponownie westchnął, podchodząc do leżącego bezwładnie, prawie-że-siebie. Wszystko po to, aby spróbować spojrzeć na jego zegarek. Dotknąć go. Sprawdzić to, czym różnił się od tego, który on posiadał. Wszystko po to, aby ostatecznie odczekać. Zaczekać mniej więcej w takim stanie, aż będą identyczne. Aż wszystko stanie się takie samo. Aż... nie będzie to miało najmniejszej różnicy, co takiego postanowi blondyn?

Kiedy Haru dotknął zegarka stało się coś niespodziewanego. Wszystko przed jego oczami rozmazało się, po czym zrobiło się ciemno. Poczuł nagle, że zaczyna się dusić i nie potrafił się poruszyć. Jedyne co mógł zrobić, to mrugać oczami - które i tak nic nie widziały.
Kiedy Haru już stracił nadzieję, na to, że coś się zmieni, kiedy już uznał, ze może dopiero teraz umarł i tak właśnie wygląda prawdziwa i ostateczna śmierć - otworzył powoli oczy i ujrzał że znajduje się w tym samym pomieszczeniu, ale tym razem leżał na stole. Psorek stał nad nim i patrzył na niego z ciekawością, jakby oceniał jego stan.
I nie. W pomieszczeniu nie było już Takary.
Tylko Haru i Psorek...

Mężczyzna założył szybko białe rękawiczki i znowu pochylił się nad chłopakiem.
- Mogę? - zapytał pewnie tylko dla formalności, bo od razu przystąpił do wstępnego badania. Najpierw zaglądnął mu w zęby, jakby chciał coś sprawdzić. Później chwycił małe światełko i poświecił mu do oczu. Potem sprawdził jeszcze uszy, nos, stan włosów, ot takie badanie kontrolne czy wszystko jest w porządku.
- Wiesz jak masz na imię? Czujesz się jakoś inaczej? - zapytał rzeczowo nie przerywając swoich oględzin, ponieważ teraz sprawdzał ruchomość w jego stawach. Wszystkich.

Nie miał pojęcia, co dokładnie się stało. Wiele rzeczy mogło wydarzyć się w tym jednym momencie. Równie dobrze, blondyn mógł w końcu dostrzec jakieś światełko w tunelu - cień nadziei, który powie mu, co powinien aktualnie zrobić. Takie historie miały jednak miejsce tylko w bajkach dla dzieci. Nim kotowaty obejrzał się, znalazł się w zupełnie innym miejscu, a wcześniejszy obraz wydawał się pozostać jedynie bolesną przeszłością. Spojrzał zaskoczony po zebranych, aby to utkwić spojrzenie w miejscu, w którym to miała znajdować się rzekoma Takara.
- Jak- - zaczął jedynie swoje pytanie, kiedy przeszkodzono mu wszelkimi oględzinami. Nie uśmiechało mu się to, jednak w żaden sposób nie protestował. Przynajmniej dopóki te badania nie zejdą w nazbyt upierdliwe rejony, czy na bardziej problematyczne tematy. Westchnął zrezygnowany, mając w głowie większy mętlik, jak miał zazwyczaj. Postanowił przenieść swoje spojrzenie na rozmownego pana psora-doktora, aby to skupić się na treści słów, które do niego kierował. Te docierały z pewnym opóźnieniem, a samo pytanie, które to padło na końcu podkreślało pustkę, jaka to panowała aktualnie zarówno w umyśle, co duszy chłopaka. Imię - piękne słówko, którym inni określali naszą osobę. Wyraz, który nadawał człowiekowi jego znaczenie. Miał kiedyś takie imię, miał też parę innych, jednak żadne się już nie liczyło. - Robi to różnice? - mruknął jedynie niemrawo, próbując odegnać wszelkie ponure, acz prawdziwe myśli. Mógł też podać jakieś z imion, jednak aktualnie... mógł mieć każde imię, prawda? Jakie tylko sobie wymyśli, takie mógł mieć. Pytanie tylko - czy jeszcze w ogóle go potrzebował?

- Tak. Robi. Powiedz mi kim jesteś. Jak masz na imię - polecił mężczyzna przysuwając sobie krzesło do leżanki Haru i wpatrując się w niego z ciekawością. Czy jego oględziny dały mu jakieś odpowiedzi? To wiedział tylko on.
- Czujesz coś? - zapytał po chwili oczekując, aż Haru się podniesie i usiądzie.
Czy się udało?
Czy znowu coś nie wyszło?
Tak czy inaczej Haru żył - to nie zostawiało żadnych wątpliwości.
Po chwili dało się słyszeć ciche i nieśmiałe pukanie do drzwi. Mężczyzna pozwolił, aby dziewczynka weszła do środka. Polecił jej przynieść napoje. W końcu cały zabieg nie trwał tylko chwilę...

Wielce można było się pomylić, uznając chłopaka za szczęśliwego. Czy własnie taki miał być ostateczny rezultat? Kompletny mętlik w głowie, który mieszał się jedynie z nieustającymi pytaniami. Westchnął, spoglądając raz jeszcze na mężczyznę. Zupełnie tak, jakby ten nie zdążył poznać prawdy. Jego spojrzenie wyrażać mogło wszelkie znużenie rozmową, czy zmęczenie tą upierdliwą egzystencją.
- ...straciłem je dawno temu, tak jak osobę, która je wymyśliła... - odpowiedział na pierwsze pytanie ze sporym opóźnieniem. Nie brzmiał radośnie. Nie brzmiał też jakoś wielce smutno. Zdawał się powiedzieć to bez większego przywiązania, chociaż same słowa sprawiły mu pewien problem. Tyczyły się w końcu TEJ jednej osoby. Zupełnie tak, jakby te słowa miały stanowić odpowiedź w kwestii drugiego pytania. Sam zaś zacisnął wolną dłoń tak, że pewnie niewiele brakowało, coby wbił sobie paznokcie we skórę, przedzierając się aż do krwi. Nie do końca miał też świadomość, o co chodziło z tą drugą kwestią, którą pozostawił bez składniejszej odpowiedzi. Przyjrzał się jedynie własnemu ciału na tyle, na ile pozwalały mu warunki. Wszystko tylko po to, aby po dłuższym milczeniu, czy oględzinach siebie zadać dość istotne pytanie, które zaczynało się od niejednokrotnie powtarzanego w jego głowie słówka: - Co się stało?

- Chiri...
Krótkie polecenie po którym dziewczynka odstawiła na bok napoje, które przyniosła z sąsiadującego pomieszczenia i podeszła do Haru. Dotknęła dwoma palcami jego czoła i zamknęła oczy.
- Taki sam jak poprzedni - powiedziała krótko i rzeczowym tonem.
Haru po raz kolejny poczuł jakby ogarniała go ciemność. Imię, obrazy, miejsca, myśli i wszystkie wspomnienia, nawet te sprzed chwili. Wszystko zaczęło powoli znikać i ustępowało miejsca czemuś innemu.
- Imię jest nieważne. Otrzymasz takie kiedy nadejdzie odpowiedni czas. Kiedy zaczerpniesz mocy, będziesz wiedział jak jej używać - słowa dziewczynki rozbrzmiały wśród tej ciemności. I było to jego pierwsze wspomnienie jego nowego życia.
W końcu ciemność odeszła, a Haru znowu siedział w tym samym pomieszczeniu, ale teraz... Teraz dopiero czuł się inaczej.

...zapomnienie. Właśnie tego pragnął chłopak, jednak wszelkie te czynniki zdawały się przytłaczać jego osobę. Niewiedza, czy kompletna pustka zdawały się ogarnąć jego umysł, a on sam nie miał pojęcia, co takiego zamierzał robić. Spoglądał się przez dłuższą chwilę na ścianę, która to przed nim się znajdywała. Słuchał tykania zegarkiem, próbując wyczuć wszelkie zmiany. Zorientować się w tym, co było nie tak. Nie wiedział też, dlaczego znalazł się akurat w tym miejscu, jednak zmęczenie oraz znużenie jakie mu towarzyszyły, sprawiły tylko tyle, że postanowił się ruszyć. Wyjść i pójść... gdzieś? Nie miał nawet pojęcia, gdzie miałby się udać...

Haru od tej chwili staje się bezimiennym wampirem zależnym od kontraktora jeśli takiego zdobędzie. Bez niego nie potrafi osiągnąć pełni swojej mocy.
Nie pamięta niczego z każdego swojego poprzedniego życia, i nie będzie tego pamiętał, dopóki nie będzie wiedział co ma sobie przypomnieć. Może mieć przebłyski wspomnień, jednak to, czy je zaakceptuje będzie zależało tylko od niego.
Bez imienia, bez wspomnień, bez myśli...
Wystarczy jednak, że raz zaczerpnie swojej nowej mocy, a będzie wiedział czym jest i co musi zrobić.

~...~

+30 PD

Przypadkowy Zegarek: