Wioska obok lasu

First topic message reminder :

Nieduża wioska, koło lasu. Zwykła wioska, kilka domków, jakiegoś zwierzęta domowe na podwórku. Na środku jakaś tawerna dla okolicznych ludzi. Widoczie lubią sobie popić. Od północy wielki cmentarz, a zaraz za nim jest kawałek łysego lasu, gdzie podobno znajduję się mroczna gildia. Takie podobno są plotki, ale czy to prawda? Nikt jeszcze nie sprawdzał, a jak próbował to nie wracał. Tak, więc jest to zwykła wioska , koło cemntarza i łysego lasu z bardzo hałaśliwym barem.

MG
Syn zleceniodawcy i jakaś mroczna gildia, co? No niby tak... Chociaż, czy coś się za tym nie kryję, może jakiś spisek, czy coś w tym rodzaju? Niby zwyczajna, mała wioska przy lesie... Ale kto wie, czy nie skrywa jakiejś szatańskiej tajemnicy? Niby wszystko normalne,ale po całej wiosce krażą różne dziwne plotki. Tajemnicze zniknięcia... Mroczna gildia.. Znikniecie syna sołtysa, chyba najbardziej wszystkich wzburzyło. Normalnie, ale spowiane tajemnicą? Dziwne, że do tego miasta wcześniej nie przybył żaden mag. Krążą pogłoski, że właśnie w gołej części lasu znajduję się mroczna gildia...

- Czy na prawdę jest ci wszystko jedno?
Kolejne pytanie, które pojawiło się w jego umyśle. Życie byłoby wygodniejsze, gdyby pozwoliło wszystkim tak po prostu je skończyć, kiedy chcemy. Ale tak się niestety nie działo. Życie było trudne, ale w porównaniu do czego?
Zegarek znowu dał o sobie znać, kiedy jego wskazówki po raz kolejny zaczęły szybko się kręcić i zatrzymały się na godzinie punktualnie jedenastej i znowu nawet nie drgnęły. Obraz również zmienił się jak poprzednio, ale gdzie Haru był teraz?
Dobrze pamiętał te miejsce i tę sytuację. Stał teraz z boku, jako widz, a parę kroków od niego rozgrywała się właśnie dobrze mu znana scena. Widział dawnego siebie, stojącego przed Takarą. I dobrze wiedział co się za chwilę wydarzy. Wiedział, że za chwile rzuci się na życie jego przyjaciółki. A może jednak śmiertelnego wroga? Czy było to istotne? Dlaczego w ogóle musi to oglądać?

* chce ładny opis tamtych okoliczności i podejście obecnego Haru do sprawy ;)

...życie po śmierci. Jeśli to właśnie tak wyglądał ten proces, chłopak już dawno rozwiązałby umowę z dostawcą impulsów życiowych, skazując się na zwyczajne zakopanie w piachu, podczas którego nie musiałby się użerać z nikim innym. Żadnych wadliwych zegarków, czy wspomnień z pieprzonego życia, które po części skończyło się zdecydowanie za szybko, jednak trwało też nazbyt długo. Wszelkie przemyślenia, czy chęć rzucenia tego w pizdu trwałaby znacznie dłużej, gdyby nie to miejsce. Miejsce, które z pewnością należało określić wielką literą. Bezkresna pustka wypełniona nieprzeniknionym mrokiem zdawała się otaczać go z każdej strony. Wszystkie wydarzenia, które wiązały się z tym krajobrazem uderzyły w jednej sekundzie, sprawiając, że ten z początku upadł na kolana i chwycił się w miejscu, w którym to powinno znajdować się jego serce. Oczy poszerzyły się w swego rodzaju przestrachu, zaś usta otworzyły, jakby zaraz miały wydać z siebie bliżej nieokreślony krzyk bólu. Bólu setek, jeśli nie tysięcy śmierci, których doznał w tym miejscu. Bólu niezliczonych żyć, które to zakończył w tej ponurej i mrocznej okolicy. Bólu tego, co właśnie miał dostrzec raz jeszcze...

- Kuro? - proste słowo, zwyczajny pytajnik postawiony przy jego imieniu zdawały się boleć jeszcze bardziej. Chłopak nie potrafił się ruszyć, a czas zdawał się dla niego zatrzymać. Ten głos brzmiał nad wyraz prawdziwie, a w swojej niepewności wyrządzał znacznie większe szkody, aniżeli cała ta sceneria. Sama świadomość tego, co miało nadejść zdawała się przytłaczać chłopaka. Nie musiał długo czekać, kiedy to jego umysł wypełnił kolejny jazgot. Przeraźliwy krzyk głosów, które to domagały się jednego. Domagały się śmierci. Śmierci Takary. Nie potrafił już nawet spojrzeć na to, co dalej się działo. Dzikie okrzyki nawołujące do mordu wypełniały jego głowę, kiedy ten spoglądał na posadzkę. Słysząc te wszystkie odgłosy, nie potrafił się ruszyć. Nie potrafił nawet spojrzeć jej po raz ostatni w twarz. Spojrzeć na to, jak ją zabił. Czy naprawdę musiał to zrobić? Nie miał przecież innego wyjścia. Tak już musiało być, a on... nie mylił się? Prawda?

Haru nie miał innego wyjścia jak przypatrywać się całej tej sytuacji. A może i miał, ale o tym nie wiedział? Zegarek jak na złość milczał. Sprowadził go w te miejsce, zrobił mu nie małe pranie mózgu i co? I chłopak musi ponownie oglądać te sceny. I to jeszcze z najgorszej perspektywy - biernego obserwatora.
Czego od niego chcą, że mu to pokazują? Czy to jest te życie po życiu? Na prawdę musi oglądać moment w którym zabija osobę, którą kiedyś uważał za...przyjaciółkę?
Wszystko w nim krzyczało, żeby zabić Takarę. Z jednej strony nie potrafił się ruszyć, ale z drugiej coś popychało go do przodu, po to żeby pomóc Kuro. Czy tak było? Czy tak miało być? Czy należało tak to zostawić?
Zegarek wciąż milczał wskazując godzinę jedenastą, ale Haru obraz zaczął się rozmywać...

Słowa 'bierny obserwator' zdawały się idealnie oddawać naturę jego istnienia. Chłopak pogubił się już we własnych myślach, nie mając bladego pojęcia, co powinien zrobić. Nie wiedział już, czy mordy - których się dopuścił w tym wymiarze bez czasu - stały się czymś słusznym. Nie wiedział nawet, czy powinien żyć, czy może dawno umrzeć. Może... Może nigdy nie powinien się narodzić? Wszelkie wątpliwości kotłowały się pod blond czerepem, który to nie radził sobie z tym kłopotliwym zagadnieniem. Zmieniać wydarzenia, naginać fakty, czy może jednak... pozwolić wszystkiemu biec własnym tempem. Każda sekunda sprawiała tylko tyle, że obraz powoli się rozmazywał. Jego wspomnienie ulatywało, a pamięć zawodziła. W pierwszej sekundzie pomyślał, że mógłby teraz wszystko zmienić - zacząć od nowa. Wysunął rękę przed siebie w kierunku Takary i dawnego-siebie, jednak ta zatrzymała się zgięta w połowie. Jego spojrzenie raz jeszcze pomknęło ku podłodze, a on sam raz jeszcze zastygł w bezruchu.


Wszelkie tego typu pytania przetaczały się przez myśli kotowatego, upewniając go w jednej, podstawowej kwestii. Najlepiej byłoby, jakby już dawno temu znikł. Jakby nigdy więcej niczego nie zrobił. Wtedy - będzie najmniej szkód. Wtedy to nie on będzie tym winnym...

Biedny Haru...
Tak czy inaczej wbił wzrok w podłogę, tak jakby nie chciał patrzeć na tę scenę, aby pozbyć się uczucia winy, a jego wzrok rozmywał się co raz bardziej. W końcu przed oczami miał ciemno. Pustkę. Nie znaczyło to jednak, że miejsce i okoliczności się zmieniły, ponieważ słyszał wszystko. Każde słowo, każdy dźwięk tego, co działo się tuż obok. Podświadomie czuł, ze gdyby zaczął krzyczeć - mógłby nie słyszeć własnych słów...

Niektórzy myśleliby, że jego cierpienie dobiegło końca, a bezkresny mrok pochłonie chłopaka odsyłając go do krainy zapomnienia. Niektórzy uznaliby to za koniec jego nędznego życia, czy żałosnej udręki, z którą musiał się borykać. Czy ktoś by go żałował? Czy ktoś by za nim zapłakał? Przestało się to liczyć wraz z kolejnym odgłosem, który zdawał się wydrzeć kolejną cząstkę kotowatego jestestwa. Zbolały jęk mógłby się dobyć z jego strony, jakby wszelkie dźwięki, czy wspomnienia tylko ciążyły jego osobie. Raz jeszcze chwycił za zegarek, wbijając w niego zobojętniałe, a może raczej po prostu zdesperowane spojrzenie. Czy tak miała wyglądać jego śmierć? Czy już na zawsze miał utknąć ze swoimi wątpliwościami i błędami? Zaczął bezradnie zaciskać dłonie, czy próbować jakoś wpłynąć na badziewny mechanizm, choćby to miał znów się skaleczyć, choćby też miał użyć wszelkich sił, jakie mógł mieć... ktoś martwy? Wszystko po to, aby ostatecznie opaść bezwiednie na ziemie, jeśli nic się nie stało. Wszystko po to, aby w jego głowie zalęgło się to jedno pytanie...

Nic nie widział, ale wszystkie pozostałe zmysły kazały mu doświadczać tej sceny. Zdesperowany Haru bardzo chciał ponownie uruchomić zegarek. Zegarek, który sam z siebie pokazywał mu różne obrazy, a który teraz postanowił się uprzeć. Tym razem nie zadziała ani skaleczenie, ani potrząsanie zegarkiem, ani tym bardziej roztrzaskanie go na ziemi. Cóż mu pozostało?
Odczekać do końca...
Bowiem kiedy wszystko się uspokoiło, kiedy Haru odzyskał wzrok i gdyby tylko podniósł spojrzenie widziałby cały koniec tej sceny. Moment w którym Kuro zabił Takarę. Nie ważne czy działo się to w jego głowie, czy w rzeczywistości. Sam fakt, że się stało - był wystarczający...
A kiedy to wszystko się skończyło, zegarek wydał z siebie charakterystyczny dźwięk przesuwających się wskazówek. Ale nie zawirował szybko, jak zawsze. Po prostu czas ruszył z miejsca i sekunda powoli postanowiła go odliczać...

Weltschmerz miał się dopiero rozpocząć. Blondyn nieustannie wyczekiwał końca tej szopki zwanej egzekucją. Zupełnie tak, jakby w głębi siebie wierzył, że z końcem tego nie-do-końca słusznego czynu, niewidzialna siła da mu dokończyć swego żywota w spokoju. Prawdziwy ból istnienia zaczął się jednak z pierwszym brzmieniem ciszy. Pomieszczenie wypełnił odór świeżej krwi, a sam kotowaty zaczął tłumić wszelkie wątpliwości w swojej głowie. Każda sekunda zamieniała się w wieczność, która swoim trwaniem katowała i tak już zszarganą psychikę chłopaka. Ten podniósł wzrok, obawiając się najgorszego z możliwych obrazów. Najgorszej scenerii, której nigdy nie chciał widzieć ponownie. To jedno spojrzenie starczyło, aby coś wewnątrz niego umarło. Nie płakał, nie ruszał się, a jego serce jakby stanęło, jeśli w ogóle jeszcze żyło. Czuł, jakby w tamtej sekundzie stracił coś cennego. Jakby w tej jednej chwili całe jego wnętrze pękło, a wszelkie bariery, legły w gruzach, pozwalając dostrzec to, co skrywało się w środku. Niepewność i wątpliwości coraz to bardziej kruszyły jego ego, odsłaniając zwyczajną pustkę wypełnioną pytaniami. Czy aby na pewno musiał ją zabić?
Czy na pewno nie było innej opcji?


Nie potrafił oderwać wzroku od tej sceny mordu. Nie potrafił także odpowiedzieć na żadne z postawionych przed sobą pytań. Nie wiedział nawet tego, dlaczego stracił jakikolwiek powód do życia. Czy właśnie w takich okolicznościach miał zniknąć z tego świata? Czy właśnie tak miało się to zakończyć? Nie miał już nawet siły, aby spojrzeć na zegarek, który to zwisał mu z ręki tykając.

Wszystko się skończyło i nastąpiła przejmująca cisza. Tylko te ciche tykanie sekundnika w zegarku wskazywało na to, że jednak czas nie zatrzymał się w miejscu.
Jedno mrugnięcie...
Tyle wystarczyło, aby znowu wszystko się zmieniło.
Teraz Haru siedział pod drzewem. Pod tym samym, pod którym obudził się na początku (a może i na końcu?). Pod tym samym drzewem, pod którym dostał zegarek od tego drugiego.
Wszystko wyglądało dokładnie tak samo, jak wtedy. Kiedy to było? Mogło się wydawać, że zarówno wiele godzin a nawet i dni temu, a i z drugiej strony jakby czas w ogóle się nie ruszył.
A może to wszystko to był tylko sen?
Zegarka nie było w dłoni, ale wciąż słychać było jego tykanie...

Niektórzy powiedzieliby, że chłopak już dawno zatracił się we własnych wspomnieniach. Prawdopodobnie z tego też powodu, nie potrafił podjąć żadnej poważniejszej decyzji. Siedział tak, jakby już umarł. Siedział tak, jakby nieważne co zrobi, nic nie było w stanie zmienić się na lepsze. Nie ruszał się. Niektórzy mogliby nawet powątpiewać w to, czy oddychał. Jedynie swoje względnie puste, jakby nieobecne i strwożone ostatnimi zdarzeniami spojrzenie skierował w jednym kierunku - tym, z którego miał nadejść drugi Haru. Rzucił ukradkiem na zegarek, sprawdzając ostatni raz godzinę, po czym westchnął i... czekał? Może już nawet nie żył...

Niby wszystko było tak samo jak wcześniej, teraz jednak ten drugi chłopiec się nie pojawiał, a zegarek tykał sobie gdzieś po cichu i na pewno nie znajdował się w dłoni naszego bohatera, tak jak to było do tej pory. Gdzie jest zegarek? Czy ma to w ogóle znaczenie? A może to wszystko to był sen i po prostu przyjdzie mu dalej tutaj siedzieć i czekać aż jego życie dobiegnie końca?
Jakie więc Haru miał wyjścia? Odnaleźć zegarek, przejść jeszcze raz tę samą trasę do tamtego domku, albo najnormalniej w świecie nic nie robić i czekać na koniec.
Co zrobi?
Ciche tykanie zegarka przypominało o tym, że czas płynie dalej...

Zaczynał mieć dosyć. Dość tego ciągłego dźwięku. Ten jeden odgłos zdążył mu zbrzydnąć i utrudnić wszelką egzystencje, a nawet jej kres. Tykanie zegarka powoli irytowało kotowatego, jednak ten się nie ruszał. Jego nerwy z początku stalowe i nie do pokonania poległy jednak z wszędobylskim dźwiękiem, który nie potrafił dać za wygraną. Zrezygnowany i pozbawiony jakiejkolwiek motywacji podźwignął się, a wszystko po to, aby odnaleźć te cholerne ustrojstwo. By znaleźć to, za sprawą czego musiał przypomnieć sobie to wszystko. Jeden szmelc, przez który się tu znalazł, a może który w przeciwieństwie do niego... nadal żył?

MG

I tak o to dźwigając swoje szanowne cztery litery Haru odnalazł źródło upierdliwego tykania na którym to siedział...
tik, tak, tik, tak, tik, tak...
Krótkie spojrzenie na tarczę.
12:03
Sekundnik jednak działał tak samo jak poprzednim razem, kiedy Haru uruchomił zegarek. A jednak wciąż tykał odmierzając czas.
Nasz mały bohater może ruszyć w stronę którą wskazywał zegarek - a coś mu podpowiadało, że dobrze zna tę drogę, lub po prostu zignorować zegarek i zobaczyć co się stanie...

Puste spojrzenie lustrowało tarczę zegarka. Stwierdzenie, że nie chciało mu się robić czegokolwiek, pasowałoby tutaj doskonale. Najchętniej znów ległby na ziemi, jednak nie wchodziło to w grę. Musiał przynajmniej pozbyć się tego badziewia, które nie dało mu nic więcej, jak same zmartwienia. Westchnął dość ciężko, jakby wypuszczając tym samym całe powietrze z płuc. Spojrzał jeszcze kilkukrotnie w kierunku tarczy zegarka, jakby upewniając się, że ten zaczął znów działać. Że jakimś magicznym trafem chociaż ten szmelc zdawał się działać. Wszystko po to, aby ruszyć w drogę, w którą już kiedyś się udał. Dokładnie taką sama...

Wyjść z lasu, dotrzeć na skraj wioski, przejść główną ulicą, na której tym razem nie było ani żywego ducha, ale której domostwa obwieszone były znajomymi plakatami z jego twarzą.
Dalej do domu, dalej na dół do piwnicy i do pomieszczenia w którym się wszystko zaczęło...

Tam zobaczy siebie - leżącego na stole. Wokół niego będzie krzątał się odpowiedzialny za wszystko mężczyzna, a na blacie jednej z szafek tym razem zamiast drugiego Haru siedziała ona - Takara. Znowu.
Wpatrywała się w nieprzytomnego zmartwionym spojrzeniem...
A wokół panowała cisza. Słychać było tylko tykanie zegarka, który Haru trzymał w dłoni.