Podziemia Rady

____________________________

MG

Ekipa zeszła w dół wraz z Osvaldem. O dziwo po kilku metrach kroczenia w zupełnej ciemności zaczęło się nieco rozjaśniać. Na ścianach dało się dostrzec dość spore, niebieskie kryształy-lacrymy rzucające słabe, błękitne światło. Ściany kamienne, bił od nich przyjemny chłód. Same schody zaś były kręte i dość strome nadkruszone przez ząb czasu. Na samym dole zaś znajdowało się dość spore, ledwie oświetlone pomieszczenie z dużą ilością półek i szafek. Przy kamiennej podłodze unosiła się biała mgiełka. - Chyba nie zaszkodzi się rozejrzeć. - zawyrokował Osvald. Co prawda mają szukać Klepsydry, ale zawsze można skorzystać z niepowtarzalnej okazji jaką jest zwiedzanie podziemi chyba jednej z najważniejszej instytucji w kraju. Sam jednak czekał przy schodach i czekał, aż wszyscy zgodnie uznają, że można iść dalej. Jednocześnie zdawało się, że kręci coś przy poręczy schodów, która to była za nim.

---

Hiroe: 130mm
Shiori: 100mm
Marco: 100mm
Finny: 100mm
Jamie: 117mm

Po uprzedniej przerwie, czy też dokopaniu się do przejścia - blondyn rozejrzałby się po pomieszczeniu, aby to względnie przyjrzeć się zawartości półek, czy regałów. Nie trzeba też było długo czekać, aż policjant ponownie podręczyłby rudzielca swoją egzystencją, jakby to nie było nic lepszego do roboty. - Coś nie tak z tą poręczą? Jakiś przełącznik, czy coś? - dopytałby się tylko młody Jerome, próbując dostrzec to, czym zajmował się Osvald. Ponadto starał się jednak uważać, aby to nikt nie wyniósł niczego, co mogłoby się okazać nazbyt podejrzane, bądź istotne dla jego przełożonych, czy też rady. Oczywiście jeśli Finnian znalazłby coś interesującego to skupiłby na tym swoją uwagę, przyglądając się ów przedmiotowi. Jakaś mapa? Plan? Czy też może informacje o klepsydrze, czy innych, istotnych dla blondyna rzeczy...

Wiedziony swoją ciekawością Jamie nie zamierzał odpuścić tej okazji do przeglądnięcia kilku szafeczek i kilku półeczek, a nuż znalazłby cokolwiek interesującego i mogącego stanowić materiał pod kolejną audycję w Radiu Fiore. Nie dotykał jednak niczego nieostrożnie, a tylko przyglądał się dokładnie wszystkiemu co znajdowało się na półkach. Przy stawianiu kolejnych kroków spoglądał też pod nogi. Nauczony doświadczeniami poprzednich misji wiedział, że czyhać na niego mogą problemy, kłopoty, pułapki i inne tego typu zjawiska, a nie chciał i tej misji rozpocząć od otrzymania obrażeń skutkujących sporym bólem i smutkiem. Gdyby jednak dojrzał cokolwiek ciekawego na półkach najpierw przyjrzałby się temu dokładniej, oceniłby czy żadna żyłka nie odchodzi od danego przedmiotu, czy nie znajduje się pod nim jakakolwiek płytka mogąca aktywować pułapkę, a dopiero po tym pochwyciłby przedmiot we własne ręce - lecz też nie tak od razu - najpierw przyłożyłby jeden palec do przedmiotu, a dopiero potem, gdyby wszystko było okej, resztę dłoni. Interesowały go papiery wyglądające na ważne, zdjęcia i przedmioty, które mogły wyglądać w tym miejscu nietypowo. Dopiero po takich oględzinach miał zamiar wrócić do Osvalda.

Hiroe przede wszystkim skupił się na celu swojej pierwszej misji. Ostrożnie podszedł do polek, szafek i zaczął się rozgladac w poszukiwaniu klepsydry. Cala swoja uwagę poświecił na znalezieniu pionka, ignorując resztę przedmiotów. Nie liczył jednak ze coś znajdzie, byłoby to przecież za łatwe. Staral się niczego nie dotykać i ostrożnie poruszać by nie wpaść w jakaś pułapkę. Zaczęła go również zastanawiać ta dziwna mgiełka, wiedział jak powstaje, dlatego postanowił poczekać aż reszta ekipy skończy przeszukiwać pomieszczenie, samemu się rozglądając w poszukiwaniu ewentualnego korytarza, drzwi, po prostu innej drogi niż tej, która przyszli.

///Dobra, wybaczcie. Bezemocjonalny charakter Shiori w ogóle mi nie pasuje. Od tej chwili będę pisał troszkę inaczej, bo zmienię jej trochę charakter.///

Shiori w końcu ruszyła się z miejsca. Jak gdyby nigdy nic ruszyła przed siebie, uważając by nie zawadzić kosą o sufit. Gdy tylko znalazła się w bibliotece z udawanym zainteresowaniem podeszła do regałów...
Zapewne nie było tutaj nic, co by ją interesowało, ale brała co rusz co drugą książkę, otwierała na losowej stronie, czytała kilka słów i wyrzucała na ziemię.
-Ouuu, nie ma tutaj niczego, co mogłoby mnie zainteresować, Osvald-sama?-
Mówiąc to, Shiori przyłożyła palec wskazujący do kącika ust, robiąc do tego minę słodkiej, znudzonej kokietki.
Po kilku minutach przerzucania książek, Shiori usiadła naburmuszona, czekając na dalszy rozwój wypadków. Ogromnie chciała ruszyć naprzód.
Hej, zaraz zaraz. Skoro miała zamiar ruszyć naprzód, to po prostu to robiła. Nie czuła obowiązku, by czekać na kogokolwiek. Otworzyła pierwsze lepsze drzwi i zbadała zawartość środka.

Marco spojrzał na regały, następnie Osvalda a potem na białą mgłę i kierując się swoimi niebywale wielkim instynktem przetrwania postanowił zostać przy Osvaldzie. Kucharz nie chciał ryzykować spotkania z duchem, co to - to nie. A właśnie z tym kojarzyła mu się biała mgła. A za to pozostanie u boku Osvalda mogło być całkiem angażującym i miłym zdarzeniem.-Mogę jakoś pomóc? Pewnie nie mogę...-Powiedział Marco i podrapał się po policzku.-O wiem, opowiem ci coś. Każdy lubi opowieści, tylko o czym mogę ci opowiedzieć? O wiem! Kiedy pierwszy raz robiłem Hagis, zdajesz sobie sprawę że aresztowali mnie pod zarzutem gwałtu na owcy? Policja doprawdy nie rozumie gastronomi i faktu że faktycznie rżnąłem owce ALE NOŻEM. W ogóle Hagis to super sprawa, mogę ci kiedyś zrobić. Chociaż nie każdy je lubi przez nietypowy smak i fakt że ów potrawa kojarzy się zazwyczaj z nienarodzonym płodem z miksowanym w lacrymie blendującej. Ale co poradzisz prawda? Gastronomia może być ładna, albo może być sycąca. To nigdy nie idzie ze sobą w parze. Sam czasem lubie ugotować coś ładnego, rozumiesz, te śmieszne malutkie potrawki po 100g na talerzu za 100.000 klejnotów. Ale nie ukrywajmy, tym by się nawet kot nie najadł. Dlatego zdecydowanie częściej gotuje po prostu smacznie i tucząco, a jakże. Bo mężczyzna i kobieta w zasadzie też, musi jeść! I to tak żeby sie najeść. Jedzenie jest od tego by je jeść, a nie na nie patrzeć. Nie uważasz?-I tak zagadywał Osvalda by umilić mu pracę. Marco był bardzo użyteczny.

MG

Nic się wielkiego nie działo. Ot, poszukiwania, ale żeby zaraz jakieś wybuchy czy fajerwerki to nie. Przynajmniej początkowo. - Nie wiem, sprawdzam. - odpowiedział Osvald bardziej będąc skupionym na poręczy niż policjancie. W końcu jednak wykręcił coś, co wyglądało początkowo jak wypuklenie w kształcie symbolu rady magii. - Przewidywalne. - dodał, obracając znalezisko, po czym sięgnął do powstałej dziury wyciągając jakiś klucz.

Shirori nie znalazła w zasadzie nic ciekawego oprócz guza. Wyciągając bardziej zaklinowaną książkę ruszyła biblioteczką, która to wprawiła w ruch ścianę a następnie sufit przez co kilka obluzowanych cegieł spadło na dziewczynę. Dwie trafiły w głowę (nie dziękuj) pozostawiając po sobie siniaka i stróżkę krwi. Niby nic się nie działo... ale czy zachowanie Shiori nie było inne? Cóż za nagła zmiana....! Odpowiedzi na pytanie nie uzyskała. Jedynie jakiś niezrozumiały pomruk dało się słyszeć od strony Osvalda, jednak nic po za tym.

Jamie szukając, znalazł za książkami upchnięty stary plik gazet. Wydawało się, że większość materiału dotyczy wystrzelenia Etherionu kilkanaście czy kilkadziesiąt lat temu w wyspę na południowych wodach Fiore. Inne zaś dla odmiany mówiły coś o Seven. Chyba. Nazwa ta występowała wiele razy, a sama gazeta musiała być zagraniczna. Za nic nie szło rozczytać przez obcy język. Nie było jednak czasu bardziej zagłębiać się w treść.

Drzwi było wiele. Które wybrać? Czy w ogóle oni winni wybierać?  Tak czy inaczej jedyne co się znalazło, a przypominało klepsydrę to szachy rozrzucone luźno na jednej z pułek. O dziwo nie było nigdzie do nich szachownicy czy pudełka. Więcej - niektóre z nich zdawały się przedstawiać członków rady. A może wszystkie? W końcu kto ich wszystkich pamięta. To zdecydowanie pionki do dziwnej gry.

A Marco opowiadał! Osvald zdawał się słuchać, chociaż przychodziło mu to z wielkim trudem. Przytakiwał tylko jak gdyby chcąc dać znać, że słucha, sam jednak oglądał znaleziony klucz. Za późno zauważył dziewczynę zmierzającą w stronę drzwi - Nie idź tam! - tylko co to mogła dać, kiedy ta już nacisnęła na klamkę? We wszystkich przejściach pojawiły się kraty. Ciężkie, stalowe, nieco zardzewiałe. Mgła, która do tej pory snuła się przy ziemi, zdawała się być co raz cieplejsza. Więcej - zaczęła unosić się w górę. Chociaż przed chwilą była przy kostkach, teraz sięgała już wszystkim połowy łydki.

---

Hiroe: 130mm
Shiori: 100mm guz na czubku głowy, po boku czaszki cieknie ci krew; zmiany w charakterze (have fun)
Marco: 100mm
Finny: 130mm
Jamie: 117mm

Jamie pozwolił sobie na zrulowanie gazety i pomniejszenie jej powierzchni i objętości najbardziej jak tylko się dało, a następnie wepchnął ją do kieszeni lub po prostu schował w bluzie, tak by móc ją rozszyfrować w innym czasie. Może kiedyś znajdzie kogoś, kto będzie lepiej niż on rozumiał zagraniczne języki, a wtedy dowie się czegoś ciekawego. Póki co musiał jednak zadowolić się swoim znaleziskiem nie wiedząc nawet czy ma ono jakąkolwiek wartość. Nawet jednak gdyby wiadomości okazały się typowymi brukowymi newsami, to mógłby na ich podstawie stworzyć jakieś ciekawe plotki, które następnie ruszyłyby w świat i zawładnęły mediami... No co? To przecież tylko zabawa, większość plotek i tak nie ma pokrycia w rzeczywistości, więc to nie tak, że O'Sullivan kogokolwiek by okłamywał.

Faktycznie jednak istniały inne powody do zastanowienia w tym momencie. Mgła rosła w oczach, a za chwilę mogło się okazać, że to wcale nie mgła jest, a na przykład trujący gaz o dziwnych właściwościach. Jamie obrócił się w kierunku Shiori z miną wyrażającą coś pomiędzy "ojej", a "no nieźle", ale jak przystało na dżentelmena nie powiedział nic niemiłego, a po chwili tylko się uśmiechnął. - ...nic się nie stało! Nie z takich tarapatów się już wychodziło! Prawda Osvaldzie? - tu O'Sullivan skierował wzrok na mężczyznę, jakby oczekiwał, że ten po prostu roześmieje się i powie, że to żaden problem. Niedoczekanie Jamiego, na pewno tak się nie miało stać. Zaraz po tym jednak Jamie podbiegł do drzwi, przy których wcześniej była Shiori. - Przepraszam, wybacz mi na chwilę. - powiedział, a następnie minął ją i począł sprawdzać solidność krat i tego czy mógłby je zniszczyć przy użyciu któregoś z zaklęć. Jeśli mógł, momentalnie odwrócił się do Osvalda z pytaniem czy może to zrobić, a następnie użył Diamentowego Wiertła by zniszczyć kraty i otworzyć drzwi. Gorzej jak kraty okazałaby się niezniszczalne przy pomocy możliwości chłopaka. - Chyba powinniśmy się rozejrzeć w poszukiwaniu innego przejścia albo jakiegoś przycisku, który mógłby to naprawić... tak myślę? - niezbyt pewnym głosem rzucił Jamie, następnie samemu ruszając żwawo by poszukać we wszystkich kątach tego miejsca właśnie takich znalezisk.

Jako, iż młody policjant nie znalazł żadnej intrygującej nowinki, czy też poszlaki, która mogłaby się wiązać z Sever, bądź ich klepsydrą - Finnian powziąłby w łapki figurkę radnej, która najpewniej należała do jakiegoś zestawu szachowego, a następnie wrócił do Osvalda na ploteczki. Oczywiście sam blondyn przysłuchiwałby się słowom rudzielca, czy też historii kucharza, aby wszystko ostatecznie skwitować prostym przytaknięciem na ostatnie z jego stwierdzeń. Chociaż fakt, że ładnie wyglądają zwykle jest miłym dodatkiem ot co!
- Był pan już tutaj kiedyś? - spytałby się tylko młody Jerome, słysząc wzmiankę o przewidywalności, a zarazem przyglądając się dzierżonej figurce radnej, jakby ona mogła im w jakikolwiek sposób ułatwić życie. Mimo wszystko ostatecznie postanowił zdać coś w rodzaju małego raportu, a dokładniej wyciągnąć łapkę z rzeczonym pionkiem szachowym w kształcie Sever, dopowiadając: - Raczej nie ma tutaj niczego związanego z zadaniem, jak em... to.
Zupełnie tak, jakby miał zamiar oddać ów figurkę Osvaldowi, a samemu następnie rozejrzeć się dookoła i stwierdzić, iż poszukiwania w tym miejscu nie przynoszą jednak nadmiernej ilości odpowiedzi. Jednak - najgorsze miało dopiero nadejść, bo w chwili kiedy tylko mężczyzna zareagował owym zawołaniem w kierunku jedynej dziewczyny tutaj, zielone tęczówki mogły zaobserwować dość prostą rzecz, a mianowicie to, iż ich wyjście zostało odcięte przez kraty. Nie, żeby już kiedyś nie zdarzyła mu się odrobinkę podobna przygoda, ale wtedy... wejście było otwarte. Dlatego też policjant sprawdziłby najpierw, czy aby na pewno wszystko jest zamknięte, by później ogarnąć sytuacje wzrokiem. - Open up, Gate of the Little Bear, Ursa Minor - wyszeptałby tylko młody Jerome, aby przyzwać niedźwiadka, który to za pomocą swojej mocy Cyanoursa zmieniłby się w lewitującą kulę świetlną, umożliwiając dokładniejsze oględziny, a i oświetlenie całego pomieszczenia, co mogłoby potencjalnie pomóc znaleźć jakieś przejście, czy też... wyjście? Albo chociaż jakiś wyłącznik? Ponadto liczyłby, że jednak jakoś wyostrzony wzrok dopomógłby go w poszukiwaniach, ale kto to wiedział... tak.

Marco lubił mówić a z tego co widział to Osvald chyba lubił słuchać, dlatego zgodnie z poglądami kucharza, musieli zostać wspaniałymi przyjaciółmi! Wszyscy zajęci byli robieniem dziwnych rzeczy i oglądaiem zabytków, a w tym czasie Marco podnosił morale swojej drużyny poprzez zabawny i rzeczowy dialog, który zdecydowanie musiał iteresować każdego kto samym Polo nie był. Sytuacja jednak się skomplikowała gdy jedna z dziewczyn postanowiła ich wszystkich pozabijać. Każdy ma jakieś fetysze ale oczywiście to równie dobrze mógł być wypadek! Jakkolwiek było Marco miał odpowiednie zdanie na podsumowanie zaistniałej sytuacji i w swej dobroduszności postanowił podzielić się nim z innymi.-No to klops.-I tak po oznajmieniu tej cudownej wiadomości schował się za Osvaldem. A gdyby ten ruszał się aż za bardzo, to schowa się za Finnianem. Tak, to brzmiało jak genialny plan.

Chłopak rozglądając się po pokoju ciągle rozmyślał "co tu zrobić", "jak stad wyjść" nie dawało mu to spokoju. W momencie zablokowania drzwi, przez lekkomyślność i nieostrożność dziewczyny, spojrzał na nią, zamknął oczy zacisnął pieści i głośno wypuścił powietrze, szepcząc sobie pod nosem-to było do przewidzenia. Zaczął się nieco niepokoić rozwojem sytuacji, dodatkowe obawy budziła w nim mglą, do której już wcześniej był sceptycznie nastawiony. Postanowił od razu zacząć działać. Rozglądam się wszędzie, skupił się głownie na mgle, starał się ocenić gdzie mgła jest bardziej gęsta gdzie trochę rzadsza, gdzie jest jej trochę więcej bądź mniej, gdzie jest trochę wyższa gdzie niższa. Liczył ze to pomoże mu w znalezieniu ewentualnego wyjścia, bądź wskazówki gdzie może się znajdować. W końcu mgła powstaje na skutek różnic temperatur a skoro jesteśmy pod ziemia, to jest tu raczej zimno, wiec gdzieś musi być jakieś źródło ciepła, bądź źródło zimna i to takiego prawdziwego niebezpiecznego zimna. Wziął również pod uwagę trzecia opcje jednak postanowił ze nie ma sensu teraz o tym rozmyślać. Mial nadzieje ze to wszystko pozwoli mu znaleźć ewentualny kierunek w którym wszyscy powinniśmy się udać. Gdy już skończył swoja analizę, skupił się na ocenie stanu drzwi, miał w końcu coś odnaleźć a gdy coś się chowa raczej unika się miejsca w którym może być. Skupił się na klamkach i krawędziach drzwi to one w końcu powinny być najbardziej bądź najmniej zniszczone, w zależności od częstotliwości ich używania. W końcu te częściej używane powinny być bardziej zniszczone od tych rzadziej. Liczył ze mimo upływu czasu uda mu się to ocenić. Nie szukał jakiegoś przełącznika bądź innego takiego duperela, widział po prostu ze inni już chyba czegoś takiego szukają.
Byl również wdzięczny za dodatkowe źródła światła stworzone przez jednego z jego towarzyszy jednak starał się tego nie pokazywać.

Przeglądając książki, Shiori w ogóle nie była świadoma tego, że cokolwiek mogłoby ruszyć te stare mury. Nie spodziewała się ataku, jaki został na nią przez owe twory przypuszczony. Działając jednak czysto instynktownie, w momencie, gdy cegły miały uderzyć dziewczynę, ta zdążyła wytworzyć malutkie, miniaturowe tarcze, które zamortyzowały uderzenie, przez co ta nie straciła przytomności, a jedyną pamiątką stał się guz i malutka rana. Kiedy tylko Shiori dostała w głowę, schwyciła się za nią i wsysając gwałtownie powietrze, przykucnęła i zaczęła masować głowę. Te dziwne niewytłumaczalne czynności w niczym nie pomagały w uśmierzeniu bólu, ale ludzie zazwyczaj robią coś w tym stylu, gdy oberwą w czułe miejsce.
Po chwili jednak, dziewczyna złapała się rękoma za głowę, gdyż poza bólem spowodowanym uderzeniem cegieł, było coś jeszcze. Coś, co wydawało się rozdzierać ją od środka. Coś, co być może spowodowało to, że ponownie się zmieniła. Nie pierwszy i zapewne nie ostatni raz.  Ktoś tak niestabilny emocjonalnie i umysłowo, zmienia swe nastawienie i charakter częściej niż bieliznę.
I tym razem nie było inaczej.
-Fatalny architekt... Z pewnością nie pozwoliłabym takiemu zająć się moim domem-


Gdy Shiori, chcąc sprawdzić zawartość innych pomieszczeń, szarpnęła za klamkę, chyba przypadkowo uruchomiła pułapkę...
Co dziwnego, tylko jedna osoba z zebranych tutaj zdawała się mieć jakiś problem do niej...
Odwróciła się do Czarnowłosego chłopaka, który chyba coś mruknął...
-Masz jakiś problem?-
Shiori mocniej zacisnęła dłonie na drzewcu kosy i... odwróciła się, podchodząc do jednej z krat i skupiła się na niej przy okazji mrucząc pod nosem, ale tak, by wszyscy ją usłyszeli...
-Jesteście magami... Nie myślicie chyba, że te kraty są dla was jakimś przeciwnikiem? Ten kto budował to miejsce z pewnością nie był geniuszem, zważając na to, że wszędzie walają się poluzowane cegły...-

(Dobra, teraz sprawa taka. Czy, gdyby Shiori, czysto hipotetycznie uznała kratę za przeciwnika, to czy czysto hipotetycznie byłaby w stanie określić, gdzie krata ma słabe punkty za pomocą PWM Przełamanie Obrony)

Dziewczyna ponownie poprawiła chwyt na kosie, rozejrzała się dookoła, zaśmiała się i wzięła szeroki zamach od boku. Oczywiście na tyle szeroki, na ile pozwalało pomieszczenie, przy czym, olaboga, starała się nikogo nie zahaczyć. Kto by pomyślał, że kiedyś dojdzie do sytuacji, kiedy będzie na to zwracać uwagę...
Po chwili, biorąc pod uwagę jej umiejętności walki kosą, przypuściła atak na niczego niespodziewające się kraty w drzwiach. Dokładnie, atak z zaskoczenia był najlepszą formą ataku. A zardzewiałe kraty ataku się nie spodziewały...
Jeśli jej się udało, robiła to samo z innymi kratami.

MG
- Nie, pierwszy raz. - odpowiedział spokojnie, wkładając klucz do kieszeni. Pokazanie zaś pionka radnej nie wywołało u niego jakiejkolwiek reakcji. Wziął go co prawda i obejrzał, jednak ostatecznie oddał ją Finowi - Figurki mnie nie interesują. - usiadł nieco wyżej na poręczy przyglądając się reszcie. Wszystkie przejścia były zamknięte. Tak samo kraty opadły na schody nie pozwalając na wdrapanie się na powierzchnię. Same kraty faktycznie były zardzewiałe i na dobrą sprawę pozbycie się ich nie było problemem nawet bez użycia zaklęć. Mogłoby się wydawać, że czas i bomba zrzucona przez Inkwizycję zrobiła już dawno swoje w tej sprawie. Problem jednak był taki, że kilka metrów wgłąb korytarzy majaczyły solidne ściany. Tak, schody w górę też były takową zastawioną. Mgła zaś zaczęła sięgać do ud. Zrobiło się nieprzyjemnie gorąco. Jakby ktoś wrzucił ich do piekarnika, albo co najmniej dusił w garnku pod przykrywką. - Zachowujecie się jak szczury w klatce. Zamiast próbować stąd uciąć zatrzymajcie ta mgłę. - tyle, że sam w tej kwestii nic chyba nie zamierzał zrobić. On miał im tylko pokazać drogę. O pułapkach nic nie wiedział.

---

Hiroe: 130mm
Shiori: 100mm guz na czubku głowy, po boku czaszki cieknie ci krew; zmiany w charakterze (have fun)
Marco: 100mm
Finny: 130mm
Jamie: 117mm

Zrezygnowane westchnienie opuściło płuca Finna, kiedy to figurka wróciła do niego, by ostatecznie zakończyć swój żywot w kieszonce blondyna. Wszystko pewnie potoczyłoby się spokojniej, jednak nawet w policjancie zaczynała powoli narastać panika, którą ewidentnie odzwierciedlały niespokojne kroki pozostawiane to tu - to tam. Jakby wszystkiego było mało, to świat zdawał się uwziąć na młodocianym funkcjonariuszu, który to podczas usilnych oględzin nie dał rady wypatrzeć żadnego, istotnego szczegółu, który mógłby im pomóc w zaistniałej sytuacji. - Łatwiej powiedzieć... - wymsknęłoby się tylko w chwili, gdy do jego uszu dotarły słowa Osvalda, jednak zaraz potem spróbowałby zlokalizować źródło owej pary wodnej, a zarazem jakieś przejście, czy wyłącznik, który to mógłby im dopomóc w jakikolwiek sposób. Przyjrzałby się raz jeszcze wszystkim drzwiczkom, regałom, czy nawet i szczelinom, które to mogły wydawać się nader podejrzane, czy niebezpieczne! Przecież nie mógł nic innego zrobić, więc chociaż tak się przyda, a sam... wątpił, iż jego magia jakkolwiek tutaj pomoże, ale nie miał niestety tej pewności, co do innych. Dlatego jedyne co mu zostało to liczyć na drużynę, czy też szczęście, albo... klucz? Przynajmniej jedynym światełkiem w tunelu dla policjanta zdawało się aktualnie znalezisko rudzielca, więc po całym niespokojnym, czy dość nerwowym rozglądaniu się w poszukiwaniu wszelkich rozwiązań blondyn spytałby się po prostu: - Do czego jest ten em... klucz?

Co jeszcze mogę zrobić? co pominąłem/przegapiłem? Cos co nam pomoże w tej sytuacji po prostu musi tu być. Te właśnie myśli znajdowały się i zajmowały głowę młodego chłopaka. Po króciutkiej chwili na myślenie rozejrzał się dookoła, zobaczył co robią inni i postanowił ze zrobi coś innego niż wszyscy. Zauważył ze większość jakby czegoś szukają tylko jakby sami do końca nie wiedzieli czego. Wtedy właśnie do głowy wpadł mu pomysł, skoro próba otworzenia drzwi uaktywniła pułapkę w postaci krat to może kolejna próba dezaktywuje ta banalna zasadzkę. Powoli i ostrożnie podszedł do każdych drzwi i po prostu próbował je otworzyć. Zaczął od tych które spowodowały, ze kraty utrudniają mu wykonanie misji W ślimaczym tempie starał się cisnąc klamka w dol, bądź w bok w zależności od jej rodzaju. Szukał również w drzwiach dziurki do klucza pasującego mniej więcej do tego który ma "rudzielec". Mail w końcu idealna okazje by dokładnie obejrzeć owe drzwi w końcu starał się każde otworzyć.