Podziemia Rady

First topic message reminder :

____________________________

MG

Ekipa zeszła w dół wraz z Osvaldem. O dziwo po kilku metrach kroczenia w zupełnej ciemności zaczęło się nieco rozjaśniać. Na ścianach dało się dostrzec dość spore, niebieskie kryształy-lacrymy rzucające słabe, błękitne światło. Ściany kamienne, bił od nich przyjemny chłód. Same schody zaś były kręte i dość strome nadkruszone przez ząb czasu. Na samym dole zaś znajdowało się dość spore, ledwie oświetlone pomieszczenie z dużą ilością półek i szafek. Przy kamiennej podłodze unosiła się biała mgiełka. - Chyba nie zaszkodzi się rozejrzeć. - zawyrokował Osvald. Co prawda mają szukać Klepsydry, ale zawsze można skorzystać z niepowtarzalnej okazji jaką jest zwiedzanie podziemi chyba jednej z najważniejszej instytucji w kraju. Sam jednak czekał przy schodach i czekał, aż wszyscy zgodnie uznają, że można iść dalej. Jednocześnie zdawało się, że kręci coś przy poręczy schodów, która to była za nim.

---

Hiroe: 130mm
Shiori: 100mm
Marco: 100mm
Finny: 100mm
Jamie: 117mm

Shiori wyplątała się z nietoperzy, spojrzała na Jamiego, zatrzepotała rzęsami, ale wszystko to przestało mieć znaczenie gdy... Marco "otworzył" szufladę...
Dziewczynie błysnęły oczy. Widocznie w tej odsłonie charakteru musiała uwielbiać koty...
Jak zahipnotyzowana podeszła do osoby/miejsca, gdzie akurat pojawiła się malutka, puszysta kulka i wzięła/odebrała "koteczka"... Teraz to ona się nim zajmowała... Przestała interesować się czymkolwiek wokół. Gdyby miała ogon, pewnie by nim teraz machała. Ale ogona nie miała... A pełnia szczęścia, która wypełzła na jej twarz, była tam pewnie obecna po raz pierwszy od dawien dawna...

MG

Robiło się co raz bardziej problematycznie. No bo po pierwsze, skąd tu kot? Po drugie, nawet jakby się tu jakoś magiczne znalazł, jakby przeżył tu tyle czasu? Może jakiś egzemplarz z Czarnobyla? A kto to wie... Usiadł na tylnych łapach przenosząc wzrok z jednego maga na drugiego. Nagle zaś Osvald zdał sobie sprawę z pewnej istotnej rzeczy z której chyba inni już sobie zdali. To cholerstwo było tutaj w choinkę czasu, a to jest cholerna rada MAGII - Odsuńcie się! - wrzasnął w stronę Jamiego i Shiroi, zaś podejście Jamiego wywołało jakąś większą reakcję ze strony czworonoga pod postacią nagłego urośnięcia. Początkowe Miau przekształciło się w głośne i groźne RAWR bestii, która obecnie ledwo mieściła się w pomieszczeniu, samego Jamiego Shiroi i Fina spychając w stronę samotnej szafy, zaś samego Marco z Osvaldem na korytarz. Koteł zaś wyglądał na takiego, który zaraz dziabnie, tylko nie może się zdecydować pomiędzy trójką pod ścianą.

...troje to już tłok? Z pewnością Finn mógłby to aktualnie powiedzieć, bo z każdą sekundą zaczynał to odczuwać. Sporych rozmiarów kocisko skutecznie odbierało im wolną przestrzeń, a oni... powinni zacząć jakoś działać. Jakoś się ruszyć! Tylko - jak? Najgorsze w tym wszystkim było rozdzielenie ich drużyny, a to nie wróżyło zbyt dobrze. Ba! Zdawało się być na tyle niedobre, że aż złe. Wracając jednak do działań młodego Jerome. - Open up, Gate of the Unicorn, Monocerotis(C)! - mruknąłby tylko policjant, licząc na to, iż Gwiezdny Duch się pojawi, chowając się w jego cieniu. W końcu nie na rękę im było tracenie wolnej powierzchni, czy pola do manewru. Z tego też powodu poprosiłby na szybko żyjątko o otworzenie przejścia pomiędzy cieniem Jamiego, a cieniem Marco, bądź Osvalda(Darkness Path), aby to przenieść się do nich i zajść kota od tyłu. Przy okazji zostawiłby drogę ucieczki dla towarzyszy z misji, jednak liczył, że ci wiedzą gdzie znajduje się wyjście, bądź gdzie mogą się go spodziewać. Jeśli ci by odnaleźli wyjście i zaczęli się przemieszczać w jego kierunku, czy znaleźli się w innym pomieszczeniu - wtedy po prostu Jednorożce podtrzymywałby cały czas przejście, aby reszta drużyny dołączyła do uroczej parki, która poszłaby przodem. Byle się nie rozdzielać... Poza tym zawsze zostawało liczyć na wsparcie Zegara, który być może pojawiłby się, aby uchronić poszczególne osoby przed obrażeniami, zamykając je w schowku.

Okej.

Może to wszystko było faktycznie całkiem zaskakujące i może Jamie nie spodziewał się akurat takiego obrotu sprawy. Rzeczywiście - trudno było przewidzieć, że kotek, taki słodki zresztą, nagle zmieni się aż tak bardzo i stanie się groźnym stworzeniem, gotowym ich wszystkich tutaj rozszarpać na strzępy. To było zaskakujące. Jamiemu jednak, o ironio sytuacji, po głowie wciąż chodziło tylko jedno zapytanie - jakim cudem to coś przetrwało tu tyle czasu? Jeśli miało tego typu rozmiary, to przecież powinno było wymagać więcej żarcia, więc co, ktoś jednak dbał o zwierzę? A może było robotem czy innym wytworem myśli technicznej? O'Sullivan nie był pewien żadnej odpowiedzi, a i czas nie był najlepszy ku temu by się za długo zastanawiać nad tym wszystkim. Raczej trzeba było działać, działać najszybciej jak się dało. Raczej nie można było powiedzieć by posiadał jakikolwiek plan - nie, zdecydowanie, tego mu brakowało akurat w tym momencie, ale od czego lata występowania na scenie? Nawet jeśli nie był aktorem, a piosenkarzem, to przecież czasami na tego typu scenach też pojawiały się wypadki, w trakcie których trzeba było posłużyć się starym dobrym "ad-libem". I w tym przypadku Jamie myślał podobnie - pierwsze co zrobił, to między nim, Finem, Shiori a kotem postawił diamentową ścianą, która mogła im kupić choćby trochę czasu, w końcu diament całkiem fajne tworzywo, a wcześniej już ratował kilka razy życie, zresztą nie tylko jemu. Zaraz po tym popchnął Shiori w kierunku szafy, samemu będąc tuż za nią i starając się nacisnąć na mosiężną dźwignię. Musieli coś zrobić, a ten pomysł brzmiał dobrze jak każdy inny. Tak, mogli niby też walczyć z kotem, ale jakoś tak źle mu się o tym myślało. W razie gdyby dźwignia spowodowała jakieś złe efekty... przyglądał się temu co wcześniej robił Finn, więc spróbowałby pchnąć Shiori we własny cień, a potem samemu spróbować weń wejść... choć wejść we własny cień mogło nie być łatwo. Gdyby jednak dźwignia otworzyła jakieś przejście... wtedy po prostu ruszyłby w nie, łapiąc Shiori za rękę i ruszając przed siebie.

Marco który chciał być teraz bardzo przydatny i użyteczny doszedł do wniosku że niestety nie może, ponieważ nie wziął z domu Tasaka. I tak oto ominęła go szansa pozyskania kotletu z tygrysa. Ale być może jeśli oni go pokonają to wtedy Marco jakoś się do kociaka dobierze? Bo niestety kiedy walczył, jego magia czasami płatała figle, słabe serce i te sprawy. Dlatego też Marco wybierając między dwiema opcjami, zdecydował się opronić biednego przerażonego Osvalda i zasłonił go własnym ciałem, dzielnie dzierżąc chochlę w roztrzęsionych rękach.-Nie bój nic Osvald, ja go zajmę, a ty wiej!-Powiedział so towarzysza, robiąc za głaz na drodze tygrysa. Jakby się kot niebezpiecznie zbliżał to mu z chochli przez pysk, a jak będzie atakował to Marco przyjmuje pozycję obronną, czyli kuca, otacza głowę ramionami i drży jak galaretka.

Shiori nie spodziewała się takiego obrotu sprawy. Wykrzywiła swoje usta w niezadowolony wyraz obrzydzenia i smutku... Została oszukana... To było niewybaczalne... przynajmniej troszeczkę...
Teraz trzymała w zaciśniętej dłoni swoją siekierę, coraz bardziej zacieśniając swój uścisk. Po chwili zbielały jej knykcie. Już miała zabrać się do anihilacji magicznego stworzenia, już chwytała kosę drugą dłonią i wykonywała zamach, kiedy nagle przed nią wyrosła diamentowa ściana.
Odwróciła się do stwórcy owej bariery, a w jej oczach płonął... właśnie... trudno było to określić. Z jednej strony gniew i żal do chłopaka, że stara się ogrodzić ją od jej celu, a z drugiej strony smutek przez bycie oszukaną przez małe stworzątko.
Shiori przymknęła oczy, pokręciła głową i westchnęła. Uścisk zelżał i dała się porwać blonwłosemu Kryształowemu Chłopcu... No cóż, płakać przez to nie będzie... Skoro na początku wpadają na coś takiego, to dalej może być tylko lepiej...

MG

Ogólnie zaczniemy od Marco, który niczym prawdziwy menszczyzna wymachiwał chochlą w obronie swojego przyjaciela! Tak, mamy tutaj proszę państwa żywą esencję odwagi i bohaterstwa. Tymczasem Jamie postawił ścianę. A ściany mają to do siebie, że mają wielką moc, są potężne a niektóre z wiekiem nabierają nawet własną osobowość. I w sumie dało to tyle, ze paszcza kotka nie zacisnęła się na Finie, a na ścianie. Kuc przybył do właściciela chowając się w jego cieniu, zaś Jamie korzystając z chwili, kiedy Mruczek starał się wydłubać resztki diamentu spomiędzy kłów, pociągnął za dźwignię. A wraz z tym w drugiej szafie (sprawdzanej wcześniej przez Fina) coś się chyba przesunęło. I jakby tak spojrzeć, to znalazło się i przejście. Przy takim obrocie sytuacji kuc otworzył przejście, dając Osvaldowi i Marco chwilę, by się przenieść w stronę gromadki. I jak Osvald się pośpieszył, tak Marco wymachiwał chochlą. Wyjście jednak było otwarte, zaś pozostała część drużyny znalazła się w długim, ciemnym korytarzu z wielkimi, drewnianymi wrotami na końcu. Szczęście takie, że nie zapowiadało się, zeby Mruczek przedostał się za nimi.

Fin: 90MM
Kuc: 83MM
Jamie: 100MM

- N-Nic tu nie ma? - rzucił tylko zdziwiony Finn, przyglądając się okolicy, a i pozwalając wszystkim ruszyć do przodu. Sam miał zamiar poczekać nieco, aż Marco do nich dołączy. Mimo wszystko liczył, iż jakiś wyostrzony wzrok pomoże mu jakoś dostrzec różnice, czy pułapki w pomieszczeniu, ale... jeśli takich nie było. Ruszyłby po prostu za resztą, licząc, że Osvald w jakikolwiek sposób uprzednio skomentuje ich położenie, a oni... będą wiedzieli czego się spodziewać i do czego zastosować, a tak... czekał, aż cała ich grupa znów spotka się razem i będą mogli ruszyć po Klepsydrę. Tak... Zostało tylko asekuracyjne pytanie, a dokładniej: - Tutaj też są jakieś pułapki?

Widząc że zdołał ocalić przyjaciela a ten wykonał taktyczny odwrót, Marco zamierzał poświęcić siebie dla dobra przyjaciół! Wtedy jednak zrozumiał że oni, kochali go tak mocno jak on ich i zostawili mu otwarte przejście! A to oznaczało, że to nie był dzień by umierać niczym bohater, świat wciąż potrzebował jego potraw! Uśmiechnął się radośnie i czym prędzej pośpieszył ku otwartemu przez Finna przejściu, by z jego pomocą przenieść się do młodego wielbiciela smakoszy a następnie wraz z nim i resztą pognać ku kolejnym wspaniałym przygodom! Bo grunt to bawić się dobrze nawet jak jest źle.

Dobra, czas pędzić dalej.
Shiori zaniechała już wszelkich agresywnych ruchów, rozluźniła chwyt na kosie i ruszyła przejściem cały czas prosto. Jednak to, że zwolniła uścisk nie znaczy, że jest mniej uważna i czujna. Nadal uważała na wszystko co dzieje się wokół, a że miała zamiar iść pierwsza, tak też było.
W razie czegokolwiek, co spadłoby na nią, lub leciało w jej strone, za pomocą PWM wytwarza w tym miejscu nieskończone ilości malutkich tarcz, by spowolnić/zatrzymać lecącą/spadającą rzecz...
Mimo, iż te tarcze nie były super wytrzymałe, to 10-20 pod rząd powinno zrobić swoje...

Jamie dołączył do Finniana i reszty grupy po wykonaniu swojej roboty, która okazała się jakby nie patrzeć całkiem brzemienna w skutki - dodatkowo całkiem pozytywne. Zadowolony z siebie postanowił także zanotować by w przyszłości powiedzieć w radiu coś na temat dzielnych kucharzy wojujących kuchennymi narzędziami z potworami z ludzkich koszmarów. Czy Fiore było gotowe na tego formatu superbohaterów, tego Jamie nie mógł wiedzieć, ale czuł, że plotka na temat organizacji szlachetnych kuchcików wojujących z mrokiem tego świata na pewno miała potencjał by roznieść się po całej krainie. Póki co jednak Jamie stąpał spokojnie wraz z towarzyszami w kierunku zauważonych drzwi, gotowy w każdym momencie użyć swojej tarczy, gdyby cokolwiek zaczęło im zagrażać. Cały czas musieli być na baczności - wpadali z jednego zagrożenia w drugie, dodatkowo to często z początku przybierało całkiem niewinny i bezpieczny wygląd, dlatego na baczności winno było być przez cały czas.

- Lepiej z góry założyć, że takie tu są. Najwyżej się mile zdziwimy, gdy ich nie znajdziemy. Lecz to pewnie one znajdą nas. Kto by sobie podarował odnalezienie tak fantastycznych ludzi jak my? - uśmiechnął się blondyn i swoim zwyczajem starał tchnąć dobrego ducha w towarzyszy, jednocześnie samemu starając się mieć oczy dookoła głowy.

MG

I tak oto drużyna z powrotem była w komplecie. Nie szli jednak dalej nie zależnie od tego czy chcieli czy nie chcieli, bowiem nawet jeśliby chcieli to sam Osvald by ich zatrzymał. Przyjrzał się dokładniej pomieszczeniu, co zrobił też i Fin. I jak Fin nie bardzo wiedział, co ewentualnie mogłoby odstawać na tyle, by zostało uznane za pułapkę, tak Osvald chyba tak. - Były... Pułapki tu na pewno były, tylko ktoś je musiał rozbroić. - po czym wskazał na kilka płyt, które były tylko o milimetry wciśnięte niżej od innych. Następnie zaś na ściany, gdzie znowu ciężko było początkowo cokolwiek odróżnić. - Otwory. Tylko są wypełnione szarym drewnem. - stwierdził, pokazując te ręką. I faktycznie coś tam nie grało. Może to że wyglądały jak ucięte? Ogólnie i tak mało było widać czegokolwiek. - Ktoś tu był przed nami. Może stąd kot w szufladzie... -stwierdził, po czym ruszył do przodu zatrzymując się przed drewnianymi wrotami. - Mógłbym dać sobie rękę uciąć, że pułapka na nas jest akurat po drugiej stronie. No, to kto idzie pierwszy? - rzucił szeptem do pozostałych. Bo w sumie jeżeli tam może coś być, to co dalej? Idą? Zostają? Wysadzają radę? Idą ugotować gołąbki? Tyle możliwości!

Fin: 90MM
Kuc: 83MM
Jamie: 100MM

- Dlaczego nie otworzymy ich po prostu przygotowując się na... na wszystko? - dopytałby się tylko młody Jerome, nie mając pojęcie czego spodziewać się po drugiej stronie. Jeśli w podziemiach znajdował się ktoś jeszcze, to raczej nie był to sojusznik. Zwłaszcza, że zostawiał własne pułapki zamiast uprzednich. To mogło stanowić problem, ale nie tym chciał się teraz zająć. - Co jest za drzwiami? - spytałby się jeszcze Osvalda, zanim to spróbowałby naprzeć na jedną z części drzwi, aby otworzyć te i asekuracyjnie odskoczyć na bok przy użyciu całej swojej zręczności, jakby to okazało się konieczne. Oczywiście przy tym liczył na to, że sokoli wzrok nieco dopomoże go w reakcji, czy że wyczuwający okoliczne cienie Jednorożec jakoś zaalarmuje policjanta, jakby te znajdywały się w nadmiarze, czy coś, by ostatecznie przesłonić ciosy jakie by się kierowały, ale... tylko w razie konieczności. - Kto wiedział jeszcze o... Klepsydrze? - zapytałby w sytuacji, w której znaleźliby chwilę na rozmowę, czy wymianę zdań. Czy to na początku, czy to na końcu jeśli nic nie atakuje. Byle być bezpiecznym, a i byle reszta była bezpieczna.

- W razie potrzeby zastawię od razu wejście, tak by nic ci się nie stało. Nie jestem 100% pewien czy zdążę ze swoją ścianą, ale zawsze jest to jakieś zabezpieczenie. Najlepiej byłoby, gdyby ktoś jeszcze posiadający zdolności ochronne też nas wsparł, tak na wszelki wypadek. Istnieje też chyba szansa, że i ta pułapka tam dalej została rozbrojona, prawda? W końcu... ktoś tu był, prawda? - rzucił Jamie, dość naturalnie wspierając decyzję swojego towarzysza o otwarciu drzwi. Fakt, faktem mógł zapewnić mu ochronę przy użyciu swojej diamentowej ściany i zamierzał to zrobić, jeśli tylko po otwarciu drzwi okazałoby się, że w ich stronę zmierza jakiekolwiek niebezpieczeństwo. Spodziewał się strzały, takiej jak z filmów z Magindianą Jonesem, które wystrzeliwały ze ścian by przebić niespodziewającą się tego ofiarę. Niezbyt trudny mechanizm i całkowicie możliwe do stworzenia i zastosowania, nawet w tym miejscu, czy też może przede wszystkim w tym miejscu. Jednocześnie ciekawy był odpowiedzi Osvalda na zadane mu przez chłopaka pytania, dlatego też nasłuchiwał pilnie - przy okazji mógł może usłyszeć jakikolwiek mechanizm, jeśli ten zadziałałby po drugiej stronie drzwi.

Słysząc co mówią jego towarzysze nie mógł powstrzymać cichcego "Ha" które wyrwało się z jego ust przy akompaniamencie pięści uderzajacej o dłoń.-Poczekajcie!-Powiedzał raźnie, ciesząc się że w końcu może się do czegoś przydać. Szybko policzył osoby biorące udział w misji. On, Jamie, Shiori, Finny, Hiroe oraz Osvald. Razem sześć. Świetnie. Zaraz potem dwukrotnie użył zaklęcia Beczka Grogu przywołując dwie beczki winogronowego napoju alkoholowego.-Bierzcie i pijcie z tego wszyscy!-Oznajmił z uśmiechem.-Jest to beczka wina mojego, która mnie i wam, da ochronę przed jednym słabym zaklęciem!-Powiedział uradowany, że może dopomóc towarzyszą. A przecież mały łyczek alkoholu jeszcze nikogo nie upił. I tym sposobem by pokazać każdemu że to prawdziwa pomoc a nie jakaś trucizna, napił się wina z jednej beczki.