Świątynia centralna

Czy aby na pewno wcisnąłem guzik, który miałem wcisnąć? Sisi świetnie się spisała, tylko nie wiem czy ja sobie poradziłem… Chyba nie do końca rozumiem jak to wszystko działa, a pamięć naprawdę ulotna się robi. Potrzebuję aż kilkakrotnie zamrugać. Tak na wszelki wypadek wciskam jeszcze raz guzik, środkowy po prawej stronie i jeżeli nie przybędzie kwadratów, albo jakieś znikną, to wciśnie się go jeszcze raz, bez wyrażania przy tym większych emocji. Potem jeszcze drapię się po głowie, obserwując kwadraty. No niby są całkiem w porządku, zatrzymują lawę i tak dalej, tylko nie podoba mi się to ich dziwne migotanie. Jeżeli po nich przejdę, o ile da się po nich chodzić, a one później znikną, wtedy będzie trochę kiepsko z powrotem. Przydałoby się sprawdzić, jak bardzo trwały jest ich byt. Więc jeżeli uda się już wcisnąć odpowiednio dużo razy ten jeden guzik, żeby coś się zmieniło, to wtedy podejdzie się bliżej tej kwadratowo-energetycznej bariery i stuknie się w nią raz, albo dwa razy mieczem w miejscu migotających kwadratów. Jeżeli zablokują miecz, to oznacza, że będzie się raczej dało po nich przejść. Ale to jeszcze nie wystarczający powód, aby iść dalej! Upewnić się jeszcze muszę, że na pewno nie znikną po określonym czasie. To oznacza, iż jeszcze dwa razy trzeba będzie stuknąć barierę, z nieco większym odstępem czasowym. Policzy się do piętnastu od pierwszego uderzenia i po drugim uderzeniu znowu do piętnastu. Jeżeli wszystko będzie wydawało się bezpieczne, to ruszymy wraz z Sisi w dalszą drogę, dalej w głąb świątyni! Jednakże gdyby kwadraty poznikały i zaczęłoby się robić naprawdę gorąco, wtedy pozostaje westchnąć ze smutkiem i powrócić do poprzedniego korytarza, aby obrać drogę z kropelką. Rozsądek wyraźnie podpowiada, by nie pchać się w miejsce, z którego mógłbym nie wrócić, z powodu własnej bezmyślności. Nie jest ciekawą perspektywą utonąć w jeziorze lawy, albo też utknąć po jego drugiej stronie, bez możliwości powrotu. Co jak co, ale chciałbym kiedyś wydostać się z tej świątyni! Oczywiście z księgą! Nie miałoby większego sensu gdybym ją odnalazł, ale nie mógłbym wrócić. Temu też nie działam zbyt pochopnie, sprawdzając czy na pewno da radę wszystko załatwić bezproblemowo.

Dziwny, stary mechanizm najwyraźniej się zaciął, bo dopiero po ponownym naciśnięciu z nieco większą siłą, pozostałe pola aktywowały się, pokrywając całą posadzkę dziwną poświatą. Wracając jednak do dalszym rozeznań, chłopak mógł zauważyć jedno - na końcu ścieżki znajdywało się spore przejście, które zgodnie z kątem nachylenia sufitu, schodziło stromo w dół. Wszystkiemu jednak towarzyszyło badanie podłoża. Chłopak nadusił je mieczem, a ten... dotknął jego niczym ziemi, zaś energia przybrała bardziej namacalną, pomarańczową formę, jakby kamiennej, czy glinianej płytki. Oczywiście z wyglądu. Wytrzymałością chyba przewyższały zbroję blondyna. Dodatkowo ta nie znikała, toteż chłopak postanowił pójść dalej, a wszelkie płytki stopniowo zmieniały się w materię. Problem pojawił się dopiero na końcu, kiedy znalazł się przy czymś, co wyglądało jak skalna zjeżdżalnia. Nie widział spodu, jednak było tam chłodniej, aniżeli tutaj, a do tego... z tamtego kierunku powiewało powietrze. Dodatkowo w przejściu znajdywał się symbol kolejny symbol! Chmurka!

Wygląda na to, że wszystko dobrze działa!
- Sisi, udało nam się! – krzyczę radośnie, ignorując wszelkie zasady pozostawania cichym, dając tym samym upust ogromnemu szczęściu. Ale na krótko. Żeby wyłącznie podzielić się tym szczęściem z moją cudowną, wspaniałą, kochaną gołębicą. Najchętniej to bym ją wyściskał z całej siły, lecz wstrzymuję się przez wzgląd na jej drobną budowę. Ograniczam się jedynie do rozczochrania jej piór na główce dwoma palcami. Udało nam się rozwiązać zagadkę wciskania guzików! Może to nie jakiś największy sukces, ale z każdego należy się cieszyć.
Po niedługim świętowaniu nie pozostaje nic innego, jak ruszyć dalej! Do dość stromego zejścia. Przynajmniej jest czym oddychać, a nieprzyjemne gorąco zniknęło, zastąpione przez wiaterek. Pojawia się również kolejny symbol, który może oznaczać kolejne przeszkody na dalszej drodze. Wzdycham lekko, ale nie ma sensu się już raczej cofać. Nie czuję się zbyt pewnie widząc taką zjeżdżalnie, oraz nie widząc tego jak się ona kończy. Zjechać po niej w dół zapewne byłoby niezwykle łatwo. Być może za łatwo, prosto w coś nieciekawego. No i jak ewentualnie wrócić po czymś takim? Dobrze się o to zatroszczyć już teraz.
Podczas wymyślania jakiegoś sposobu na powrót, rzuci się jeszcze w dół kamyczkiem. Jakiś powinien przecież gdzieś tu leżeć, a jeśli nie, to może będzie dało radę oderwać kawałek od ściany i tym kawałkiem rzucić, nasłuchując jak opada. Następnie, jeżeli nie dałoby się dosłyszeć jakichś niepokojących dźwięków, powoli, ostrożnie, zapierając się ręką spróbowałbym jakoś wykorzystać siłę tarcia, by nieśpiesznie zsunąć się na dół.

Chwilę zajęło nim kamyczek upadł bezwiednie na ziemi. Ten przestał się ruszać, a blondyn postanowił działać. Schodził powoli i ostrożnie, jednak w pewnym momencie szczęście odwróciło się o niego i ten ześlizgnął się z głośnym hukiem upadku oraz metalicznym tarciem zbroi, lądując u spodu. W międzyczasie pomieszczenie zaczęło się mienić bladym, białym światłem, zaś u końca kilkumetrowego, płaskiego już korytarza widać było okrągłe pomieszczenie bez podłogi. Po drugiej stronie znajdywało się idealnie to samo przejście, zaś poza tym... nic więcej? Zaś chłodny wiaterek podmuchiwał od spodu, a dna nie było widać...

Jeśli dostanę bana to może post wydłuży się w czasie kolejny, a poza tym... jakbym coś pominął przez wkurwa to daj znać na fb

- Auć… - no to chyba wpadłem. Zabolało, ale czym prędzej wstaję otrzepując się z kurzu.
Już chyba wolałbym walczyć z tymi dziwnymi istotkami. Ciekawe jak już daleko udało mi się zajść i ile jeszcze tego zostało do końca? Ile by nie zostało, należy iść dalej i próbować. Wyszukuję jeszcze dłonią rzuconego kamyczka, co by się jeszcze potem przydał. Ruszam korytarzem bez większego pośpiechu i staję przed dość duuużą dziurę. Spadnięcie nie byłoby niczym przyjemnym… Na szczęście po drugiej stronie jest kolejne przejście, tylko problem jak się do niego przedostać… Raczej powinno być to raczej możliwe bez jakichś szczególnych, unikalnych zdolności, tylko należy się nad tym wszystkim chwilkę zastanowić, rozpatrzeć ewentualne możliwości i sprawdzić wszystko, co mogłoby w jakiś sposób dostać się na drugą stronę. Wpierw wykorzysta się kamyczek, rzucając go w dziurę. Może jakoś ciekawie zareaguje, albo poleci w dół, w nieskończoną przepaść. A jeśli skończoną, to raczej usłyszy się jakiś odgłos. Potem jeszcze trzeba będzie się rozejrzeć, dokładnie po całym dziurawym pomieszczeniu. Czy na suficie nie ma czegoś ciekawego, na ścianach po bokach, czy też w dziurze nie ma żadnych krawędzi, czy też wypukłości po których dałoby się przejść na drugą stronę. No i na oko zmierzy się jaka jest średnica tej dziury.
- Sisi, widzisz coś ciekawego? – pytam jeszcze mojej kochanej gołębicy, która ma nieco większe możliwości dzięki zdolności latania. Mogłaby zrobić kółeczko nad dziurą, obejrzeć ściany i wrócić. Jeżeli już wszystko dogłębnie się sprawdzi, to będzie można pomyśleć co dalej.

Oględziny okazały się dość owocne, jednak niewiele mówiące. Zarówno Feelan, co jego gołębica dostrzegli wąską, ledwo półcentymetrową wypukłość, która znajdywała się przy ścianie i wiodła dookoła pomieszczenia. To jednak nie wyglądało pewnie, stabilnie, ani zdatnie do podróży, a przynajmniej chłopak nigdzie nie widział uchwytów na ręce. Dodatkowo Sisi mogła odczuć, jak powietrze leci ku górze, a najpewniej wydobywa się z wnęk, które znajdywały się kilka metrów poniżej. Co zaś z kamyczkiem? Ten rzucony w dół leciał i leciał, aż zniknął z wzroku, jednak nim dźwięk został dosłyszany minęło dobrych kilkanaście, jeśli nie kilkadziesiąt sekund. Wtedy to cichym echem poniosły się odgłosy delikatnego upadku, acz ciężko było określić czy to leciutkie zderzenie, czy odległość stłumiła powrotny dźwięk.

A może wystarczyłoby po prostu przeskoczyć? Chyba na to trochę za daleko… Dalej jednak uważam, że musi być sposób, by przedostać się na drugą stronę bez skrzydeł! Tylko czuję, iż przyjdzie mi tu utknąć na trochę dłużej. Może udałoby się zrobić most na drugą stronę? Ale z czego, jak tu nic prawie nie ma… Może dobrze byłoby sprawdzić te wnęki, z których leci powietrze, ale wolę nie narażać na nic Sisi. Jeszcze raz spoglądam z nadzieją na sufit, licząc na to, że coś mogłem przeoczyć. Aż muszę sobie przysiąść, żeby wszystko na spokojnie przemyśleć. Na samej krawędzi, zwieszając nogi w dół. Oczywiście na tyle ostrożnie, siadam, żeby przypadkiem nie spaść! Opieram głowę o pięści i spoglądam w dół…
Otóż jest wiejący wiatr…
Wiatr wieje do góry…
Na dole jest dziura…
Dobrze byłoby ją minąć, nie spadając do niej…
Spadanie w dziurę, jest opcją, którą należy wykluczyć…
Po drugiej stronie dziury jest korytarz, do którego należałoby się dostać…
Jest daleko…
- Sisi, dasz radę dolecieć do tamtego korytarza i sprawdzić czy jakoś się bardzo różni od tego tutaj? – pytam gołębicy, po czym wracam do rozmyślań.
Ta mała wypukłość jest o wiele za mała, aby choćby próbować coś z nią zdziałać, więc wykorzystanie jej należy odrzucić. A może są tu jakieś cegiełki, które różnią się czymś od innych cegiełek? Kolorem, albo kształtem… No ciężko trochę… Ale nie mam zamiaru się poddawać! Tylko jeszcze nie wiem co powinienem zrobić… Chyba jednak trzeba będzie użyć skrzydełek, lecz czy zadziałają? Od czasu jak tu wszedłem, wszelka moc działa tak jakby trochę gorzej. Próbuję zaświecić sobie dłonie, by sprawdzić, czy coś się zmieniło.

Wywiad nie stanowił problemu dla gołębicy. Ta przeleciała nad sporą wyrwą, co sprawiło delikatne trudności, jednak znalazła się po drugiej stronie. Zagłębiając się w tunel, mogła stwierdzić, że z każdym metrem robi się chłodniej. Co więcej - po kilku metrach posadzka stromo prowadziła do góry, co wcale nie ułatwiało im zadanie. Oczywiście o wszystkim poinformowała blondyna, dzięki czemu dwójka z nich wzbogaciła się w informacje, które... jakkolwiek im się przydadzą? Co zaś tyczyło się mocy Feelana? Ta działała tak samo, jak wcześniej, czyli nieco słabiej, a kto wie - czy z każdym metrem pod ziemię nie było gorzej.

Na górze nic, na dole nic, a wierszyk z tego raczej z tego nie wyjdzie. Wzdycham cicho, słysząc raport Sisi. Mimo, iż nie daje on żadnych lepszych perspektyw, to i tak uśmiecham się do niej. Świetnie się spisuje. Głaszczę ją po główce i wstaję. I teraz tak sobie myślę, czy na pewno powinienem przechodzić na drugą stronę, skoro tamten korytarz również prowadzi w górę? Zapewne jest to przejście do drogi z kropelką. Czyli mogłaby być jeszcze jakaś inna droga tutaj, prowadząca w dół? Ci budowniczowie musieli być bardzo pomysłowi, skoro w ten sposób wznosili świątynie. Już i tak wystarczająco dużo czasu tutaj straciłem, a w dalszym ciągu jestem w jednym miejscu. Jednak bez skrzydeł, to się chyba nie obędzie. No trudno… Sprawdziłem chyba wszystko, co tylko dało się sprawdzić i nic… Więc spróbuje się metody wydającej się być najskuteczniejszą, najrozsądniejszą. To do dzieła!
Skupiam się na uwolnieniu wewnętrznej mocy, uspokajając umysł, oddech. Jeżeli taka jest wola mojego Pana, przejdę dalej i zdobędę tę księgę. W przypadku, gdyby to jednak nie było w jego planach, to raczej coś na to zaradzi. W końcu jest wszechwiedzący, a swojemu wiernemu słudze raczej nie pozwoli tak po prostu spaść i się popsuć! Nie może przecież pozwolić zostać Sisi samej! Zrobię to, co uzna za słuszne, a jeśli słusznym dla niego jest to, abym poleciał, to Obiawiona A zostanie jego moc, pod postacią skrzydeł.
Gdyby się pojawiły, sprawdziłbym ich działanie jeszcze w korytarzu, szybując do stromego zjazdu i z powrotem. Jak wszystko będzie w porządku, no to…
- Trzymaj się mocno Sisi! -  wypowiedziawszy te słowa, rozłożyłbym skrzydła i skoczył w dziurę. Wpierw osobiście zajrzałbym we wnęki spoglądając czy coś tam ciekawego widać, bądź słychać. Jeżeli nie byłoby w nich możliwości dalszej drogi, to zwinąłbym skrzydła, by polecieć w dół. Co jakiś czas rozkładałbym je, aby zachować bezpieczną prędkość i żeby w razie czego bezpiecznie wylądować na dole. I pozostałby się rozejrzeć, a gdyby nie było dalszej drogi, to wróciłbym na górę, o ile byłoby to możliwe.

Wszystko wskazywało na to, że droga wiodła w dół. Blondyn skorzystał ze swojego zaklęcia, aby chwilę później przyjąć niespełna dwumetrową, świetlistą formę. Ściany dookoła zdawały się rozbłysnąć białym światłem, jednak wszystko działało. Chociaż trochę wolniej to pozostawało aktywne. Z tego też powodu chłopak ruszył na dół, zbliżając się do wnęk, stwierdził, że te wypuszczają jedynie powietrze i nic więcej. Ponadto im niżej się schodziło, tym więcej wnęk widniało na ścianach. Wszystko byłoby pewnie w porządku, gdyby nie fakt, iż w pewnym momencie oświetlenie się kończyło, a chłopak zaczął czuć, jakby nie mógł polecieć dalej, a dziwna siła wzbraniała go przed tym. Zupełnie tak, jakby opór powietrza był dla niego za duży.

Kamyczek spadł, a ja nie daję rady. Zatrzymawszy się w powietrzu czuję się tak trochę dziwnie. Jest tu całkiem ciemno, ale może nie bez powodu przyszło zatrzymać się na takiej wysokości. Być może tutaj jest jakieś przejście dalej, tylko jest zbyt trudne do wypatrzenia. Podlatuję więc bliżej ścian, próbując takie wyłapać na dotyk. Jeżeli takiego by nie było, to spróbowałbym zwinąć skrzydła i odpychając się od ścian spróbowałbym przełamać jakoś ten silny opór powietrza. Gdyby się nie udało, albo okazałoby się, że na dole zupełnie nic nie ma, żadnego przejścia nigdzie, to oznaczałoby tylko, że właściwą drogą jest ta na górze. Na szczęście posiada się skrzydła, więc nie powinno być problemu z powrotem. Zapewne wystarczyłoby je rozłożyć na pełną rozpiętość, a wiatr sam wypchnąłby mnie do góry. Gdyby to nie wystarczyło, to machnąłbym jeszcze nimi kilka razy, aby wlecieć w drugi korytarz i tak długo jakby się dało, to bym leciał mijając wszelkie przeszkody, byleby dalej! Byleby do przodu!
Ale gdyby na dole jakaś droga była, to się poleci właśnie tą drogą, ale powoli, uważając przy tym, by przypadkiem nie uderzyć o nic głową. W końcu jest dość ciemno i głównie skupiłbym się na nasłuchiwaniu.

Sytuacja zdawała się pogarszać z każdą sekundą. Chłopak musiał walczyć z oporem powietrza przy użyciu wszystkich mięśni. Przy samej ścianie nie spostrzegł niczego, jednak po przemierzeniu jakiś dwóch, albo dwunastu metrów męczącej wędrówki stało się coś gorszego. Blondyn mógł stwierdzić, że dalej nie ruszy, jakby coś go wzbraniało, jednak na końcu dostrzegł coś, co przypominało wylot korytarza. Gorzej jednak, że jego skrzydła nagle znikły, a otoczenie zatliło się delikatnym, praktycznie nieoświetlającym, brązowym światłem, które zlewało się z kolorem ścian. Co dziwniejsze - on ani nie spadał, ani nie unosił się do góry. Zupełnie tak, jakby zawisł w powietrzu, jednak... co dalej? Do spodu dzieliło go jakieś dziesięć metrów, albo trochę mniej, a nad głową... miał spokojnie jakieś trzydzieści parę do pokonania. Tylko jak bez skrzydeł?

Nieciekawie to wszystko wygląda, kiedy skrzydełka znikając, chociaż jakby spojrzeć na to z innej strony… Samoistnie unoszę się w powietrzu! To dość śmieszne, jak tak sobie myślę. Co prawda będzie teraz ciężko dostać się na górę, tudzież na dół, ale jakiś sposób musi być. Choćbym ze wszystkich sił miał się szarpać z oporem powietrza, to dotrę do tego korytarzowego wylotu! Skoro kamyczkowi się udało, to mnie również musi! Po prostu zajmie to nieco więcej czasu. W żadnym wypadku nie zamierzam się załamywać, a wręcz przeciwnie!
Ale nie od razu przyjdzie się siłować z oporem powietrza. W końcu nieczęsto może się trafić okazja, by swobodnie unosić się w powietrzu, będąc jedynie wypieranym przez wiatr. Ciekawe czy uda się zrobić tutaj salto? Na ziemi byłoby ciężko, ale tutaj… Może dałoby się odbić od powietrza, ewentualnie od ściany, żeby spróbować. Może i mógłbym dalej się siłować, ale do tej pory było to dość wyczerpujące, więc przydałoby się nieco odpocząć. Kreatywnie spędzając przy tym czas robiąc salta. No i też chodząc sobie w kółeczko po wietrze. A potem zwyczajnie bym sobie usiadł, na wiaterku, odchyliłbym się w tył i na spokojnie zregenerowałbym siły, myśląc o tym jakie dalej podjąć działania. Przy okazji, rozejrzałbym się za kamyczkiem, czy gdzieś leży, ale skoro było „stuk”, to gdzieś leżeć musi. A jeśli nagle i niespodziewanie spadłbym przed wejściem do korytarza, to cóż… Nie przeszkadzałoby mi to. Wzruszyłbym sobie tylko ramionami i ruszyłbym dalej, na spokojnie, głaszcząc Sisi po główce.

Życie bywało obłudne, a wykonanie salta z pewnością nie należało do praktycznych czynności. Nim się obejrzał, odczuł spore utrudnienia podczas tego procesu, aby ostatecznie ten okazał się niemożliwym. Nieco inne rezultaty uzyskał podczas rozluźnienia się, przez co zaczął być powoli wciągany ku dołowi, aby ostatecznie upaść na tyłek tuż obok rzuconego wcześniej kamyczka. Nim się rozejrzał, cały sufit zatlił się bladym, brązowym światłem, a pod jego zacnymi literami znajdywał się spory symbol, przypominający górę. Do tego wszystkiego mógł wywnioskować, że znajduje się na jakimś podwyższeniu, a po prawej i lewej stronie miał schody, które spiralnie oddalały się od jego podestu i prowadziły go na dół, skąd dochodziło blade, fioletowe światło oraz dziwne odgłosy, jakby szeptów i szumu.

Niestety, nie udało się. Wzdycham zawiedziony i od razu podnoszę się z ziemi lekko zasmucony. Co prawda znalazłem się na dole, ale salta nie udało się zrobić. A chciałem… Sisi z pewnością byłaby zachwycona, ale to oznacza, że nie ma żadnej drogi na skróty! Jeżeli będę chciał zrobić kiedyś salto, to powinienem nauczyć się je robić w normalny sposób, bez żadnych ułatwień! Tylko czy w ogóle muszę je umieć? Potrzebne mi jest to do czegoś? Wzruszam ramionami. Chyba nie… Uśmiecham się do Sisi, w końcu należy się cieszyć z tego, że się udało co innego. Możemy ruszać dalej! Ale im niżej, tym jest gorzej. Fioletowe światło i dziwne dźwięki budzą niepokój. Jednakże nie mam zamiaru się cofać! Przejdę to do samego końca, niezależnie od tego co stanie na mojej drodze. Nie dam się pokonać złym mocom, a lęk jest ich najsilniejszą bronią. Chwytam więc mocno rękojeść miecza w prawą dłoń i schodzę na dół, schodami na prawo. Powoli i ostrożnie przesuwam się blisko ściany, aby się o nic nie potknąć i żeby też nic mnie nie zaskoczyło. Szepty muszą oznaczać, że coś, lub ktoś tam jest. Dobrze byłoby zachować tyle ciszy, żeby się pierwszemu zorientować co to takiego, niż to coś miałoby się zorientować o mojej obecności. I trzymam cały czas Sisi przy sobie, żeby nic jej nie zagrażało bardziej niż mnie.