Świątynia centralna

Słońce powoli znikało za horyzontem, kiedy blondyn dostał się do obozu. Cisza panowała dookoła wielkiego namiotu, który stał rozbity kilkaset metrów na zachód od świątyni. Przed tym znajdywał się stolik, na którym znajdywała się biała zastawa zdobiona pierzastą ornamentyką. Przy nim siedziała zaś kobieta. Miała nie więcej jak dwadzieścia lat, a ubrana była w zwiewną sukienkę w odcieniu ciemnego fioletu, zaś jej włosy wydawały się jeszcze ciemniejsze i sięgały sporo za jej pas. Chociaż jej twarz skierowana była w stronę zachodzącego słońca, jej oczy pozostawały zamknięte, a Feelan - najwyraźniej nie został jeszcze zauważony. Im dłużej chłopak jej się przyglądał, tym bardziej mógł stwierdzić, że ta z pewnością zamyśliła się nad czymś, jednak nie w tym celu tutaj przybył.

Zachód słońca jest bardzo ładny... Ojejku! Jak już późno się robi! Mam tylko nadzieję, że nie jestem za bardzo spóźniony! Wraz z Sisi na ramieniu wkraczam do obozu, bacznie rozglądając się dookoła.  Do kogo teraz powinienem się zgłosić? Co zrobić? Pozostaje chyba iść przed siebie, patrząc to w prawo, to w lewo, w poszukiwaniu kogoś. Wtem udaje się zlokalizować namiot, stół i kobietę. Czyżby zasnęła? Spoglądam na Sisi, potem na kobietę, potem z powrotem na Sisi. Może nie powinienem jej budzić, ale czy to na pewno zdrowe tak spać pod gołym niebem? Może powinna się gdzieś położyć? Nie wiem… Jednakże chyba nie zaszkodzi do niej podejść i zapytać co i jak. A jeśli będzie za bardzo zmęczona, to pozostanie przeprosić, zostawić ją w spokoju i dalej pójść szukać kogoś, kto wtajemniczyłby w szczegóły. Tak czy inaczej, podchodzę bliżej i staję naprzeciwko niej.
- Dzień dobry – witam się czyniąc delikatny ukłon. – Mam nadzieję, że nie przeszkadzam. Jestem Feelan Koei, a to jest Sisi! Przychodzimy w sprawie zlecenia, zadania, misji. Ponoć trzeba w czymś pomóc. Czy dobrze trafiłem? – pytam, uśmiechając się trochę niezdarnie, z powodu późnej pory.
Spoglądam na kobietę, stojąc wyprostowany, czekając na reakcję. Mam nadzieję, że robię dobre wrażenie. W końcu skoro jest okazja, by komuś pomóc, to należałoby się do tego jak najlepiej przyłożyć!

Blondyn podszedł do kobiety. Jego powitanie nie obyło się jednak bez żadnej reakcji. Kobieta otworzyła oczy, a chłopak mógł dostrzec lazurowe tęczówki. Te dalej wpatrywały się w przestrzeń. Ponadto zauważył, iż na w filiżance znajduje się resztka herbaty, a obok talerzyka rozłożone zostały jakieś karty z obrazkami. - Witaj młody bohaterze - spokojne zgłoski dobyły się ze strony kobiety o fioletowych włosach. Wyglądała tak, jakby jedynie jej ciało znajdywało się w tym miejscu. Spojrzenie morskich tęczówek zostało wkrótce zwrócone na nastolatka. Ten z kolei odczuł nadzwyczajne ukojenie. Jakby znał tę kobietę od dłuższego czasu, a przynajmniej tak, jakby nic z jej strony nie mogło mu zagrozić. Wydawała się kimś bliskim jego osobie, chociaż mógłby przysiąc, że pierwszy raz się spotykają. - Diane Maria Felicia de Luna, jednak wystarczy, że będziesz nazywał mnie Blanche. Gwiazdy przepowiedziały mi twoje przybycie, Feelanie - dopowiedziała, uśmiechając się przy tym nieznacznie. Jej głos zdawał się być harmoniczny, a zarazem pewny siebie. W międzyczasie wskazała drugie krzesło, koło którego rozstawiona była filiżanka na herbatę oraz talerzyk. Zupełnie tak, jakby rzeczywiście na niego czekała. - Owszem, trafiłeś w odpowiednie miejsce. Jak możesz się domyślać, księga znajduje się w podziemiach pobliskich ruin, jednak moje moce uniemożliwiają mi wędrówkę do jej wnętrza, a dla Isa mogłoby się to okazać zbyt bolesne - zaczęła, zawieszając na chwilę głos. Przez chwilę zapadła cisza, jednak po kilku momentach kobieta ponownie odezwała się. - Księga z kolei jest dość masywna i przyozdobiona anielską ornamentyką. Prawdopodobnie została także spisana w ich języku, jednak będę mogła się tego dowiedzieć dopiero, kiedy przyjdzie mi ją obejrzeć. Masz może jakieś szczególne pytania? - zwróciła się ostatecznie do Koeia, zostawiając mu odrobinę czasu na pytania. Nie wyglądało na to, że kobieta gdziekolwiek się spieszy, jednak sama - dolała sobie herbaty do filiżanki, aby chwilę później upić jej łyk.

Czyli jednak nie śpi… Czuję dość sporą ulgę. Może dlatego, że nie spóźniłem się tak bardzo, albo to z jej powodu. Albo też jedno i drugie przyczynia się do poprawy nastroju. Niezaprzeczalnie pani Blanche nie jest zwykłą osobą, oczywiście w pozytywnym znaczeniu. Kiedy wskazuje krzesło siadam naprzeciwko niej. Spoglądam do filiżanki i zwracam również uwagę na rozstawione przed nią karty. Więc muszę udać się do ruin i odnaleźć tam książkę. Wydaje się niezbyt skomplikowane, ale może nie być to takie łatwe. Wszystko zależy od tego co będzie w tych ruinach, a z reguły ruiny nie są bezpiecznymi miejscami. Gdyby nie były, to raczej nie popadałyby w ruinę.
- Moce? Czemu? Coś je blokuje? – dopytuję, kiedy wspomina o własnej niezdolności do pójścia. To dość ciekawe, ale raczej nie stanowi głównego problemu. Tym jest przede wszystkim dostanie się do owych ruin.
– Pytania? Raczej jakieś się znajdą – mówię, uśmiechając się nieco szerzej. - Co powinienem wiedzieć zanim się tam udam? Czy duże są te ruiny i czy wiadomo gdzie może znajdować się dokładnie ta księga? Czy łatwo będzie odnaleźć te podziemia, czy niezbyt wiadomo gdzie są? I na co przede wszystkim powinienem uważać? Jest tam coś niezwykłego, tudzież niebezpiecznego? Czy ktoś przede mną wyruszał, aby odnaleźć tę księgę? –po kolei zadaję pytania, dając pomiędzy każdym pytaniem czas na odpowiedź. O samą księgę raczej nie ma co pytać. Więcej o niej przyjdzie się dowiedzieć jak się już ją znajdzie.
- Właściwie to jaka jest historia tych ruin? Chyba nie zawsze były ruinami. Coś musiało być tutaj kiedyś. Wiadomo może coś o nich? Jak są stare? Kto je wzniósł? Kto je zamieszkiwał? I co sprawiło, że dzisiaj są tutaj tylko ruiny? – pytam jeszcze z czystej ciekawości. Historie takich miejsc muszą być niezwykle interesujące, może pani Blanche choć trochę ją znać. A jeśli nie, no to trudno. Raczej przeżyję bez tego. Jeśli jest taka możliwość, to biorę łyk herbaty i głaszczę Sisi palcem po główce. No i wszystkiego pilnie słucham, swoimi długimi, spiczastymi uszami.

- Czasem to blask światła skrywa największy mrok, Feelanie - nietypowe stwierdzenie padło z ust ciemnowłosej, przerywając ciszę. Upiwszy łyk gorzkiej herbaty, po raz kolejny przymknęła oczy, a kąciki jej ust nieznacznie się uniosły. Delikatny uśmiech zagościł na jej twarzy, jednak ani razu nie wtrąciła się w pytania chłopaka. Przynajmniej nie w ich ciąg. Kobieta ponownie spojrzała w kierunku nieba, aby po paru chwilach wrócić spojrzeniem do blondyna. - Za dnia świątynia emanuje pradawną magię, jednak nocą - cała ta energia niknie. Prawdopodobnie dlatego wewnątrz roi się od wszelkich istot mroku. Sam budynek posiada trzy kondygnacje oraz niezbadane przez nas podziemia. Najpewniej w nich została ukryta księga. Normalnie wejście do podziemi pozostaje zapieczętowane, jednak wraz z zajściem słońca i zniknięciem energii magicznej... otwiera się - przerwała, słysząc dalsze wypowiedzi chłopaka. Ten w międzyczasie mógł zauważyć, że jego filiżanka była pusta, jednak nikt nie bronił mu poczęstować się herbatą. Karty zaś przypominały coś, co można było określić tarotem. Chociaż - wyglądały inaczej. Podobnie, jednak obeznana osoba dostrzegłaby tam różnicę. Spostrzegłszy to, dziewczyna złożyła karty ponownie w jedną talię, odkładając je na bok. - Z pewnością. Każde miejsce przesycone magią posiada bogatą historię, jednak jest ona zbyt długa, aby przybliżyć ją należycie. Owa budowla nosiła miano świątyni świtu. Ponoć powstała zanim ludzie odkryli magię, czy pojawili się na świecie. Mówi się, że to miejsce łączyło świat ziemian ze światem niebian, bądź nieumarłych. Ponoć granica między nimi jest wyjątkowo cienka w tym miejscu, jednak nie potrafię powiedzieć Ci, ile w tym prawdy. Sam fakt, że według wszystkich jest to miejsce starsze niż ludzkość zasługuje na uznanie. Jej upadek... upadła przez ludzi. Ludzie szukają bóstw, a kiedy Ci nie są im potrzebni, zostawiają ich i zapominają. Oczywiście historia nie ogranicza się tylko do tych słów, jednak nie mamy na to zbyt wiele czasu... - przerwała w pewnym momencie, a delikatny uśmiech zniknął jej z twarzy. Pod koniec nawet dało się wychwycić nad wyraz mocną obojętność, a samo słowo 'ludzie' przyszło jej z niemałą trudnością. Jakby nie spojrzeć, też była człowiekiem. Słońce już prawie kompletnie znikło za drzewami, a jedynie pomarańczowa poświata oddzielała ich od nocy. Najwyraźniej czas zdawał się ich naglić, jednak... czy był w tym jakiś problem?

Ciekawe, czemu użyła takiego sformułowania. Brzmi to trochę tak, jakby nie wszystkiemu można było ufać, a zwłaszcza temu, co wydaje się być dobre. Spoglądam na Sisi, wzruszając lekko ramionami. Czyżby ona coś sugerowała, bądź też ukrywała? No cóż… Może ma do tego jakieś powody. Tak czy inaczej, nie przybyłem tu po to, by je odkrywać, tylko po to, żeby zdobyć księgę. To jest moje zadanie, a co z tego wyniknie, jest już nieco inną sprawą. Jednakże nie mam zamiaru dopuścić, żeby wydarzyło się coś złego! Na wszelki wypadek, dobrze pozostać ostrożnym.
Wysłuchawszy do końca odpowiedzi, mogę śmiało stwierdzić, że trochę tego jednak będzie. Istoty mroku nie brzmią zbyt przyjaźnie, ale wraz z Sisi u swojego boku na pewno sobie z nimi poradzę! Niestety nie ma możliwości, by wysłuchać całej historii o ruinach, ale samo to co powiedziała pani Blanche jest dość smutne, a zarazem niezwykle ciekawe. Jeżeli te ruiny są rzeczywiście starsze niż ludzkość, to cóż za istoty musiały je wznieść?! Zaiste, wybitny to zabytek kultury, oraz zapomnianej cywilizacji. Z pewnością ukryte są tam liczne sekrety. Już chociażby dla odkrycia choć niewielkiej części tej kultury warto udać się do tych ruin po księgę! A patrząc na zachodzące słońce stwierdzam, że to chyba najlepsza chwila, aby tam wyruszyć.
- Rzeczywiście, późno się już robi. To właściwa chwila, aby wyruszyć – mówię nalewając sobie herbaty do połowy filiżanki i wypijam ją jednym łykiem, oczywiście jeżeli nie będzie za gorąca, a potem wstaję. – Zrobię co w mojej mocy, aby odnaleźć księgę i tutaj ją przynieść! – oznajmiam z pełną powagą.
Poprawiam miecz u boku, aby w razie czego szybko móc do niego sięgnąć. Sprawdzam czy mam wszystko co jest potrzebne i czy na pewno jestem gotów, by wyruszyć. Już mam ruszać, kiedy przypominam sobie jeszcze o jednej bardzo ważnej rzeczy, bez której niezwykle ciężko byłoby odzyskać książkę. Tylko to trochę kłopotliwe...
- Eee… A w którą to stronę się tam idzie? – pytam uśmiechając się niezdarnie. Następnie ruszam we wskazanym kierunku, jeżeli zostanie on tylko wskazany. Czas rozpocząć wielką, niebezpieczną podróż! Ale mając Sisi ze sobą, nie mam żadnych powodów, by się czegokolwiek obawiać!

Chociaż głupotą wydawało się pytanie, które zadał blondyn - kobieta nie zaśmiała się. Jedynie po raz kolejny dzisiejszego wieczoru kąciki jej ust nieznacznie się uniosły. Wskazała delikatnie dłonią stronę, w którą powinien wyruszyć chłopak, aby chwilę później westchnąć dość ciężko. Feelan miał jednak własne zmartwienia. Słońce na dobre zniknęło za horyzontem, kiedy chłopak znalazł się na placu świątynnym. Ten wydawał się nadzwyczajnie pusty. Świerszcze nie cykały, czy mrówki nie wędrowały dookoła. Przed nim rozpościerały się długie i masywne schody, które spokojnie prowadziły go na najwyższą kondygnację świątyni. Do tego dookoła nie widział nic, co mogłoby robić za drzwi. Co najwyżej cztery wnęki na wysokości dwóch metrów. Każda oddalona o jednakową odległość i każda będąca w kształcie kwadratu o boku jednego metra. Dodatkowo - informacja dla gracza - świątynia wystrojem przypominała tę azteckiego typu, a każde piętro miało jakieś 4-5 metrów wysokości. Ponadto nawet wiatr jakoś nie dokuczał. Noc wydawała się bardzo... spokojna.

Ciemno już… Zejście do podziemi powinno raczej zostać otwarte, więc wystarczyłoby je teraz tylko znaleźć. Chyba trzeba będzie zacząć od samej góry i kierować się w dół. Być może jakby dokładniej poszukać, znalazłoby się zejście na niższe piętra, ale ciekawość przed obejrzeniem tego budynku jest zbyt duża. Jednakże atmosfera zdaje się być dość niepokojąca. To przez tę ciszę. Lecz ona po części działa na moją korzyść. Jeżeli coś miałoby się zbliżać, wtedy będzie dużo łatwiej to coś usłyszeć. Na wszelki wypadek, kładę dłoń na rękojeści miecza, by w razie czego móc go szybko wyciągnąć. Powoli wchodzę na górę po schodach, bacznie się rozglądając i cały czas nasłuchując.
- Sisi, dałabyś radę spojrzeć na to z góry? – pytam będąc gdzieś w połowie drogi na szczyt. – Wystarczy, że zrobisz szybkie kółko nad świątynią. Możesz też zajrzeć w te wnęki, ale nie oddalaj się za bardzo. Od razu daj znać, jakbyś zauważyła coś niezwykłego, coś by się świeciło, bądź też ruszało. A teraz leć i uważaj na siebie!
Zdejmuję ją z ramienia, głaszczę i puszczam do lotu. Samemu ruszam dalej, spoglądając co parę schodów na Sisi. Będąc już na górze, rozglądam się jeszcze, podziwiając widoki i czekam, aż gołębica do mnie wróci. Następnie przydałoby się odnaleźć jakieś wejście do środka. Gdyby było za ciemno, to zrobi się trochę światła (Anielskie Dłonie PWM). No i cały czas uważam na to co mam pod nogami, żeby się tak przypadkiem o nic nie potknąć i nie przewrócić. Obserwację reszty otoczenia zostawiam Sisi.

Feelan rozpoczął rozeznanie w terenie. Samemu mógł stwierdzić, że nie słyszy praktycznie nic. Jedynymi odgłosami były te jego stóp oraz trzepot skrzydeł Sisi. Oczywiście słowa także padały, a z nich blondyn mógł się dowiedzieć, że wnęki prowadzą w dół, jednak nie widać w nich dna. Ponadto w każdej ścianie budynku znajdywały się takie same schody oraz takie same wnęki. Kiedy dotarł do góry, spostrzegł, iż w miejscu, w którym powinna znajdywać się płyta ołtarza, znajdywała się pustka. Dziura dwa na dwa metry o blisko trzymetrowej wysokości. Ponadto korytarz pod nią zdawał się stopniowo schodzić w dół. Zarówno na lewo, co i prawo. Na ścianach górnego pomieszczenia, co w tymże korytarzu widniały zaś dziwne napisy, które przypominały bardziej pismo klinowe względem normalnego alfabetu, a przynajmniej wydawały się niezrozumiałe w żaden sposób, a mimo wszystko jakby znajome. Może gdzieś widział podobne? Na swój sposób tworzyły one wypukłość w ścianie, ale to chyba się nijak liczyło.

Zaprawdę niespotykanym obiektem architektonicznym jest ta budowla. Nie przypominam sobie, żebym coś podobnego wcześniej widział. Ciekawe jaką pełniła funkcję? Domyślam się, że pewnie sakralną, skoro to świątynia, ale czemu akurat została zbudowana w taki sposób? Również interesujące jest to, jakie niegdyś obrzędy mogły być sprawowane w tym miejscu. Pewnie wiedzą to jedynie ci, którzy tę świątynie wznieśli, ale może ostała się choć część z ich kultury w tych ruinach. Chociażby same te napisy. Co mogą one oznaczać i jaki to w ogóle jest język? Chciałbym się tego wszystkiego dowiedzieć, tylko nie wiem czy to możliwe...
Stojąc tuż przy dziurze, postanawiam użyć jej jako wejścia do środka. Chyba najlepiej byłoby zacząć właśnie stąd, czyli z centrum. Wysokość jest dość spora, ale znajdzie się na nią sposób. Biorę jeszcze głębszy wdech i wypuszczam powoli powietrze.
- No to hop! – mówię radośnie i zeskakuję. Za pomocą Błogosławionego Lotu D, staram się bezpiecznie wylądować w korytarzu. Następnie szybko się rozglądam, oceniając mniej więcej co gdzie się znajduje. Od tej pory chyba powinienem zachować ciszę i ograniczyć wszelkie słowa do niezbędnego minimum. Powoli ruszam w prawą stronę korytarza, idąc dość blisko ściany. Kroki stawiam ostrożnie. Tak stare ruiny mogą być niebezpiecznym miejscem, a nie chcę żeby przypadkiem sufit zawalił mi się na głowę…

Cisza zdawała się panować w całej budowli. Jedynie odgłos lądowania, czy kroki chłopaka były niesione echem po korytarzach. Ten ruszył w prawo, aby po dobrych kilkunastu metrach wędrówki dotrzeć do kolejnego rozwidlenia. Tutaj jednak wszystko wyglądało inaczej. Przy jednej ścieżce widniał spory malunek, czy też płaskorzeźba przedstawiająca słońce, a po środku niego znajdywało się coś, co można było nazwać odciskiem dłoni. Po prawej zaś widniała analogiczna sytuacja jednak - z księżycem. Oba tunele zaś spowijał nieprzenikniony mrok, a i oba schodziły dalej w dół, jednak... nie wiedział jak głęboko.

Na razie zdaje się być całkiem spokojnie, ale to nie powód by przestać być czujnym. Choć niełatwo jest zachować ciszę, to raczej nie powinno być problemu z rozróżnieniem jakichkolwiek innych dźwięków. Dochodząc do kolejnego rozwidlenia rozglądam się w prawo i w lewo. Jest dość ciemno, więc przydałoby się zrobić trochę światła na dłoniach. Lewą rękę wyciągam przed siebie sprawdzając raz jedną, a raz drugą ścianę. Natomiast prawą ręką świecę pod nogi, żeby widzieć gdzie stawiać nogi. Przez chwilę zastanawiam się nad malowidłami ściennymi. Ach! Czemuż nie mogę pójść obiema drogami naraz?! Możliwe, że niczym się nie różnią. Albo też obydwie prowadzą do podziemi, ale w inny sposób. Długo by można było rozmyślać, w którą stronę iść, ale rozmyślanie wiąże się ze staniem w miejscu, co nie prowadzi do niczego. Temu też trzeba zdecydować, gdzie tym razem ruszyć. Słońce… Czy księżyc… Niełatwy to wybór, chociaż… Pójście drogą słońca wydaje się zbyt zachęcające, żeby wybrać akurat tę drogę. Natomiast księżyc kojarzy się mocno z nocą, a to właśnie w nocy miało się otwierać zejście do podziemi. Lecz księżyc i słońce mogą symbolizować tutaj zupełnie coś innego. Ciekawe czym kierowali się budowniczowie tej świątyni i jak bardzo będą pokręcone te korytarze? Nie chciałbym się tutaj przypadkiem zgubić… Spoglądam jeszcze na Sisi i bez słowa ruszam w prawo. Świecąc światełkiem i cały czas uważając pod nogi. Przydałoby się jakoś oznaczać drogę, którą się szło, albo też zapamiętywać co jest przy kolejnych rozwidleniach. Przy pierwszym była dziura w suficie, a teraz księżyc i słońce. Nic trudnego! Bynajmniej, póki co…

Dokładniejsze oględziny za wiele nie dały. Światło sięgało zaledwie półtora metra od chłopaka, przez co ten mógł jedynie potwierdzić to, iż obie ścieżki schodziły na dół. Z pewnością nie ułatwiało to zadania blondyna, jednak mając do wyboru dwie drogi o niemalże identycznym wyglądzie, ten ruszył w prawo. Jego światło zdawało stawać się jeszcze bledsze z każdym krokiem, który robił, jednak... ściany zaczynały delikatnie błyszczeć bladoniebieską poświatą. Zupełnie tak, jakby literki emanowały jakąś dziwną energią. Szedł tak kolejnych dobre kilkanaście lub nieco więcej metrów, aż doszedł do... zakrętu. Ten z kolei prowadził w prawo, jednak jego spadzistość wydawała się jeszcze większa. Zupełnie jak jakiś zjazd. Ponadto w międzyczasie odczuł dwa różne zjawiska. Pierwszym był dziwny, mrożący krew w żyłach i wywołujący dreszczyk powiem zza pleców. Ot zimne powietrze i nietypowe wrażenie pustki. Drugim zaś były jakieś odgłosy. Szumy, które kształtowały się w szepty, a dochodziły ze ścieżki tuż przed nim. Zupełnie tak, jakby ktoś już tam... był?

To chyba nie był najlepszy wybór. Świadczy o tym zimno i te dziwne odgłosy. Niepokojące… Bardzo niepokojące… Ale są literki, tylko chyba zbyt trudne do odczytania, ale zawsze można spróbować. Może jakieś wydadzą się znajome, albo w miarę zrozumiałe. Spoglądając w zjazd zaczynam się zastanawiać, czy nie lepiej byłoby zawrócić i sprawdzić drugą ścieżkę. Lecz to by było trochę jak ucieczka, tudzież wycofanie się… A to nie przystoi! Raz obraną drogą należy podążać do końca! No chyba, że wyraźnie wskazuje na to, że jest zła i lepiej zawrócić na lepszą… Ale póki co, nie mam jeszcze wystarczającego powodu, by wracać. Odruchowo sięgam po miecz, słysząc dziwne szepty. Wyciągam go i chwytam oburącz. Trzymam miecz ostrzem do góry, lekko z prawej strony. Sprawiam, by zaświecił (Broń światła PWM), ale to raczej niewiele da. Przydałoby się zrobić nieco więcej jasności, temu też tworzę jeszcze kulkę Anielskiego Światła D i posyłam ją przed siebie, bacznie obserwując jej kolor. Powoli i ostrożnie schodzę w dół, stawiając nogi tak, żeby się nie poślizgnąć, ani nie przewrócić. Z bronią w ręku i z Sisi u boku czuję się nieco pewniej. Przecież nie mogę jej zawieść! Jakieś tam podszepty nie mogą nas powstrzymać! Cokolwiek miałoby stanąć nam na drodze, z pewnością damy sobie radę!