Biegun Północny

First topic message reminder :

Wielkie tereny, pokryte śniegiem. Gdzieniegdzie widać góry, ale poza tym o żywego ducha naprawdę tutaj trudno. Przynajmniej raz dziennie sypie śnieg, a raz na trzy dni pojawia się istna śnieżyca, którą tylko wytrwali mogą przetrwać bez odmrożeń. Tak...Śnieg, góry w oddali, chłodny wiatr i zaspy po kolana. Tyle tutaj znajdą przechodnie...Co znajdą inni? Wierzący twierdzą, że obszar nazwano Biegunem Północnym tylko, dlatego, iż rzekomo widziano tutaj Świętego Mikołaja!

MG

Samotnik i mag Fairy Tail udali się dzisiaj na 'biegun' by pomóc elfom. Tyle, że...czy one na pewno istnieją czy to tylko ktoś robi sobie żarty z czarodziejów? Wszak czy elfiki latają sobie po świecie by każdy mógł je zobaczyć? Co prawda na świecie żyje wiele dziwnych stworzeń, ale pomocnicy Mikołaja to co innego! No i Mikołaj...Czy nasi dzielni pomagierzy spotkają tak wielką osobistość?
Oboje dotarliście na miejsce mniej więcej w tym samym czasie. Nie znaliście się, więc i przyszliście z innych stron, a przez padający śnieg, zauważyliście siebie dopiero, gdy znajdowaliście się około dziesięciu metrów naprzeciw siebie. Najgorsze jednak było to, że żadne z Was raczej nie wyglądało na zleceniodawcę - choć może sądzicie inaczej? Kto wie...Nie było widać żadnych budynków ani innych ludzi, a śnieg tylko utrudniał widoczność...Notabene jeśli nie macie ciepłych ubrań to na pewno niedługo przemarzniecie.

MG


Leśny Mikołaj
Melody zdawała się dalej niepewna w stosunku do Artura - zwłaszcza, że ten nadal nie zamierzał o sobie nic większego powiedzieć - więc dalej chowała się za drzewem. Nie mniej, podniosła uszka, słysząc wiadomości dotyczące...
- Rudolf? C...co? Źle się czuje? Załamał się? Co mu jest? - była bardzo zaskoczona - ...Jak widzieliśmy się ostatnim razem wszystko było dobrze - momentalnie wyszła zza drzew okrążając Artiego dokoła - Chodźmy...proszę...Muszę go zobaczyć!
Zgodziła się bez przeszkód na propozycję członka GH, gotowa by ruszyć. Jakby nie patrzeć to Rudolf przychodził do niej, więc można było się spodziewać, iż nie bardzo drogę zna. Chociaż kto wie? Może była zbyt zmartwiona by prowadzić albo coś podobnego? Tak czy inaczej, krążyła w kółku, nerwowo czekając, aż Artur pójdzie przodem.

Kuchenny Elfik
I tutaj praca wracała, chociaż może nie tak szybko jak u Artie`ego, ale cóż...Ciasta się chyba nie robi ot tak prawda? Tak czy inaczej kulinarne zdolności Chiki okazały się na tyle dobre, że nie miał on problemów ze zrobieniem masy...Nawet pomimo tego, że co kilka minut, przez drzwiczki, zaglądał jakiś zaciekawiony elfik - najwyraźniej wieść, że ktoś coś przyrządza w kuchni, rozeszła się po fabryce.

Stajenna Śnieżynka
Tymczasem uradowana Ela, tym, że występ się podobał, zamiast zjeść pierniczki, postanowiła poczęstować nimi inne reniferki. One jednak odmówiły - oh, widać było, że je lubiły bo i wcześniej jadły, ale dały przecież Charlottce koszyczek! A ona co? Nie zjadła! Naturalnie Rudolf dalej nie chciał jeść, odwracając nawet główkę w drugą stronę...A tym czasem, kolejny renifer, przyniósł drugi koszyczek pierników, dając go wprost do rąk Elizabeth. Cóż to znaczyło? A któż wie? Pan rozmawiający ze zwierzaczkami był w lesie, ale może chciały podziękować jakoś za utwór, który Szarlotka wykonała?


Termin 07.01 godz. 11:00

I rozmowa z Melody dalej trwała i - chce się wierzyć, czy też nie - ostatecznie przebiegła względnie po myśli Arturka. Co się dziwić, jak mimo wszystko potrafi się myśleć, a nie lata się niczym jakiś napalony neandertalczyk~. - No... Nikt nie wie. Nawet nie wiadomo, ile tak pociągnie. - bo powaga sytuacji i obojętne prychnięcie są najważniejsze. Ważne, że chciała się do niego ruszyć, a Arturek przeszkadzać nie będzie, ale... Chyba nie wiedziała jak! Na swój sposób było to dość urocze i zabawne, ale też i... żałosne. No cóż, "pasterz" reniferów imieniem Artur musiał się tym zająć, więc miał po prostu zamiar ruszyć z powrotem, pilnując Melody, coby się nie zgubiła. Jakby ktoś próbował go zatrzymać, wtedy... Wtedy pewnie warknie coś w stylu: - Z drogi...

Widać Elfiki były ciekawskie kulinarnych zdolności Chikiego! Pewnie też już miały po dziurki w nosie przesłodzonych świątecznych wypieków. No ale brunecik nie mógł się zbytnio rozpraszać, jeszcze by mu coś nie wyszło... Dlatego też zamiast rozglądać się za Elfkami Hisoka odszukał wśród szafek tortownicę, którą posmarował masłem i zaczął nagrzewać piekarnik, następnie posiekał marchewkę i ananasa wrzucając je następnie do miski wraz z orzechami, migdałami i wiórkami i chwilowo odkładając na bok. Do drugiej miski zaś przesiał mąkę, dodał przyprawę piernikową, cukier waniliowy, cynamon, sodę, proszek do pieczenia oraz szczyptę soli, na koniec oczywiście wszystko wymieszał. Następnie pora na trzecią miskę! Gdzie ubił jajka i stopniowo dodawał cukier oraz olej aż masa będzie puszysta. Do zrobionej już masy Chikita dodał wszystko z pierwszej miski i zmiksował na małych obrotach, potem dodał drugą miskę i ponownie lekko wszyściutko zmiksował, włożył do formy i wzium do piekarnika!

Kolejny koszyk?
- Ale... Ja nie zjem tyle pierniczków... I chciałam się z wami podzielić... - Wymamrotała, przyjmując kolejny koszyczek i ponownie dygając w podziękowaniach. Tym razem wyjęła sobie pierniczka i zaczęła konsumować... Po pierwszym gryzie, a raczej po przełknięciu pierwszego kawałka pierniczka wyciągnęła koszyczek do reniferów. - Jest naprawdę pyszny! Jednak głupio tak samej... - Uparta była, czyż nie? Po tym wszystkim, zjadając około dwóch-trzech pierniczków (w zależności od ich wielkości, bo co za dużo, to niezdrowo), ponownie zwróciła się w kierunku parzystokopytnych.
- Nie jesteście w stanie mi pokazać, jakbym mogła pomóc Rudolfowi? - Uśmiechnęła się smutno do reniferów. Może i nie byli w stanie komunikować się werbalnie, ale miała pewność co do inteligencji zwierzaków. Oraz miała nadzieję, że pomogą jej... a raczej Rudolfikowi~!

MG


Artie nie miał większych problemów przy przejściu przez las - żaden renifer go nie zatrzymał, widząc jak Melody ochoczo rwie się do przodu, co chwilę zatrzymując się i czekając na członka gh, który drogę znał...Dzięki temu po niedługim czasie 'pan' ze zwierzątkiem znaleźli się w stajni, gdzie wszystkie renifery spojrzały na przybyłych (odciągając tym samym uwagę od biednej Charlottki, która jadła pierniczki niczym zakładnik), odsuwając się na bok, tak by Melody mogła spokojnie - acz nieśmiało - podejść do boksu Rudolfa. Co prawda Ela nie wiedziała czy by jakieś rozmowy między zwierzakami, ale Artie mógł 'dosłyszeć' jak Melody zwraca się do Rudolfa jego imieniem, albo jak inne reniferki szepczą między sobą ucieszone - no, ale szeptały, więc trudno powiedzieć co takiego.
Tak czy inaczej, widząc pannę renifer, Rudolf nie tylko na nią spojrzał, ale po tym momentalnie się podniósł, od razu podchodząc do samiczki by mogli poprzytulać się...główkami, na tyle na ile zwierzaczki mogą. Było doskonale widać jak samopoczucie poprawiło się Rudolfikowi...widać o to właśnie chodziło. Jak mówił elf - Rudolf chodził do lasu, a od dłuższego czasu było to zabronione zważywszy na święta, a tutaj tak jak Arturek przewidział...love~ No i sam chłopak mógł usłyszeć też 'aaawww' od innych zwierzaków.
Chikita natomiast, zarobiona w kuchni, została wyciągnięta przez elfiki, gdy ciasto się zrobiło - cóż...magiczny piekarnik! Wraz z fartuszkiem i owym tortem, poprowadzono ją z powrotem do stajni, więc do stajni wszedł Chiki, w towarzystwie czterech elfów - tym elficzki i pana Elfa, którego poznaliście.
- Yaaaaay! Udało się!
- No to już wiadomo o co chodziło! Ah, ta miłość!
- Myślę, że dopóki Święta nie miną, mogłaby tutaj z nami zostać w stajni!
Między elfikami rozgorzała radosna rozmowa, podczas której po proszono Chiki by pokroił tort.
- Bardzo Wam dziękujemy za poświęcony czas! Zaraz wracamy do pracy, ale małe prezenciki na pewno Wam się przydadzą! Opieraliśmy się na Waszych odpowiedziach, które mi podaliście, ale, że to jeszcze nie Gwiazdka to cóż...Mam nadzieję, że i tak się spodobają!
Elf pstryknął palcami, a w Waszych łapkach pojawiły się prezenty w ładnych opakowaniach. Tak więc koniec misji minął przy rozpakowywaniu prezencików oraz przy marchewkowym torcie Chikity~ Niestety reniferki wolały dalej pierniki - nawet Rudolf wraz ze swą wybranką jadł słodycze...Ale elfikom bardzo smakował tort! Też jadły zawsze słodkości, więc było to dla nich miła odmiana~
Dopiero po tym, elfiki wypuściły Was do domu, ale zamiast 'wysadzić' koło słupka, przeniosły Was magiczne aż na dworzec~! Kolejny prezent?



NAGRODY:

Artie: 6PD + pluszowy, zielony dinozaur (połowa wzrostu Artura)...jak żywy! W sensie, jak się naciśnie na brzuszek to chodzi i wydaje odgłos ryku + granatowy, ciepły szalik w białe reniferki.

Chikita: 4PD +  pluszowa piłka (wielkości piłki plażowej) ze znakiem nieskończoności z jednej strony i serduszkiem z drugiej strony + czerwone rękawiczki w różowe serduszka.

Ela: 3PD + duży (połowa wzrostu El) pluszowy miś, koloru beżowego + różowe nauszniki.

Nie musicie już tutaj pisać.

MG:
-... I uczyń mnie nieśmiertelnym! - te słowa, głośno wykrzyczane, przywróciły Keia z płomieni do świata. Świata, w którym to Kei znajdował się w środku namalowanego pentagramu, który na każdym czubku miał czarną świecę. Wysokie płomyki dawały lekkie oświetlenie pomieszczeniu. Wokół dopalały się resztki fioletowego płomienia. Pomieszczenie to miało czarną, marmurową podłogę, którą to Kei czuł pod swoim ciałem. Była to dość zimna podłoga.
Po chwili Kei mógł dostrzec jeszcze dwie świece, płonące na pulpicie z książką. Od tej książki biła energia mroczna i nieprzyjemna. Choć nie tak bardzo, jak od osoby, która stała za książką. Był to człowiek, blady, mogący mieć około trzydziestu lat. Czarne włosy, mroczne jak długie szaty jegomościa, opadały na szerokie ramiona. Najstraszniejsze były jednak oczy tego człowieka. Były one całkowicie czarne.
Przez chwilę człowiek ten stał z wzniesionymi ku górze rękoma, ale po chwili, w której Keiowi wracały zmysły, opuścił dłonie i spojrzał srogim wzrokiem na chłopaka.
- A ty kim do cholery jesteś i co tutaj robisz?! - zapytał z poirytowaniem. Choć rozbrzmiała w tym cicha nutka rozczarowania.

Walka została nagle przerwana przez jakieś dziwne płomienie, które porwały Keia z pustyni i przeniosły nie wiadomo gdzie, nie wiadomo jak i nie wiadomo po co. Przynajmniej uratowały jego jak i tamtych jegomości. Z wyjątkiem kobiety. Ale była obca więc takich to nie szkoda.

W każdym razie czując się jak sługa z Fate, Kei znalazł się po środku jakiegoś dziwnego pentagramu. Jedyną osobą w okolicy był jakiś dziwny facet, który w jakiś dziwny sposób przywołał Ivashkova właśnie tutaj. Z początku mag ognia przestraszył się mężczyzny i zrobił dwa kroki do tyłu ze strachem. Po chwili zaczął myśleć co ma odpowiedzieć. W suuumie wyglądało to na jakieś przywołanie jakiegoś stwora czy coś.
- Jaaa jestem tym, którego imienia nie wolno wymawiać!
Zaczął mówić z niepewnością w głosie. Odchrząknął, wyprostował się, wyciągnął cukierka z kieszeni i zaczął go odwijać ze sreberka.
- Jestem tym, którego imienia nie wolno wymawiać. I spełnię Twoje trzy życzenia jeśli w zamian oddasz mi swoją duszę 666lat po spełnieniu trzeciego życzenia gdy spotkamy się na "księżycu". Jakie jest Twoje pierwsze życzenie śmiertelniku?
Po tych słowach wziął cukierka do ust i zaczął gryźć.

MG:
Sytuacja mogła się wydawać trochę niezręczna, ale Kei postanowił się szybko do niej dostosować i prędko znalazł odpowiedź na pytania jegomościa o dziwnych oczach.
- Eeee... Valdemar? - zapytał, drapiąc się po głowie, po czym przeniósł swój wzrok na mroczną księgę i wyciągając nad nią rękę zaczął w magiczny sposób bardzo szybko ją kartkować. - Nie... To niemożliwe... Czyżbym pomylił zaklęcie? - powiedział sam do siebie, aczkolwiek ostatecznie zamknął księgę. Machnął na nią ręką, wyszedł zza pulpitu i podszedł dwa kroki w stronę Keia. Nie ośmielił się jednak przekroczyć ramion pentagramu. Stanął przed nim i zmarszczył poważnie brwi, przy czym też poważnie skrzyżował ręce na piersi.
- 666 lat... Zgoda. W takim razie daj mi moc spełniania życzeń - oznajmił jegomość w czarnych szatach, obserwując wiercącym wzrokiem, jak Kei jadł cukierka. Spojrzenie to, albo jakaś zewnętrzna siła, było na tyle nieprzyjemne, iż chłopaka zaczęło ściskać w gardle. Może i nie dusił się, ale ciężko byłoby w takim stanie cokolwiek przełknąć.

I tutaj się pojawił problem bo okazało się, że starszy jegomość jest lepszy w te klocki. Kei zaczął się zastanawiać jak tu ograć go, żeby wyjść z tego cało.
- Eeeej, oszukujesz!
Powiedział oburzony do nieznajomego, jednocześnie robiąc kwaśną minę. Pewnie z powodu kwaśnego cukierka, którego to gryzł. Mimo odczuwania lekkiego przytłoczenia, Kei starał się nie dać po sobie pokazać, że troszkę się boi.
- To co za zaklęcie to miało być i gdzie jestem?
Spytał po chwili.

MG:
Wyraz twarzy mrocznego jegomościa nie zmienił się. Nawet nie drgnął, kiedy Kei odmówił spełnienia jego życzenia, tłumacząc to oszustwem. Po chwili westchnął i przyłożył dłoń do czoła.
- Znajdujesz się daleko na północy, w mojej wieży. Jam zaś jest czarnoksiężnik Kthazus, choć pewnie niewiele ci to może mówić - jegomość przedstawił się, wykazując tym szczątkową skromność. - Ty zaś nie jesteś demonem, ale wyczuwam w tobie demoniczną energię! Czymże więc jesteś? - zapytał czarnoksiężnik, mierząc Keia cały czas tym samym spojrzeniem, choć rozluźnił chłopakowi gardło.

Kei wysłuchał uważnie nieznajomego zdając sobie coraz bardziej sprawę w jak wielkim syfie się znalazł. Parę miesięcy temu siedział w domu i żarł słodycze, które przynosili mu służący a teraz jest początkującym zabójcom Bogów, którzy został przywołany przez czarnoksiężnika, który chciał demona.
- Jaaa jestem Kei. Początkujący zabójca Bogów! Można powiedzieć, że z jednym demonem mam sztamę na trochę dziwnych warunkach ale cóż. Zatem jest we mnie coś demonicznego.
Odpowiedział po czym się rozejrzał i wyszedł z kręgu. O ile się udało, hehe.
- Mógłby mnie Pan stąd odesłać?
Spytał po chwili.

MG:
- Sztamę? - powtórzył nieco skonfundowany czarnoksiężnik. Przy czym po raz pierwszy zamrugał swoimi dziwnymi oczami. Potem jeszcze tak parę razy, jakby nie mógł uwierzyć w to, co widział, lub też słyszał. Kiedy jednak Kei próbował wyjść z pentagramu, natrafił na niewidzialną ścianę, od której odbił się i znalazł się z powrotem na środku. Na twarzy czarnoksiężnika pojawił się wtedy drobny zarys uśmiechu. Szybko jednak zniknął.
- Jeśli to, co mówisz jest prawdą, to nie - oznajmił ponuro Kthazus. - A jeśli nawet, by nie było, to nie mam pojęcia gdzie miałbym cię odsyłać, chyba, że chciałbyś wrócić do piekła?
Czarnoksiężnik znowu westchnął i wrócił do swej czarnej księgi, na której położył dłoń. Przez długą chwilę patrzył się gdzieś daleko przed siebie. Prawdopodobnie nad czymś myślał.
- A może to nie przypadek, że się tu znalazłeś - stwierdził, z powrotem spoglądając na Keia. - Opowiedz mi wszystko. Kim dokładnie jesteś, co to za demon, z którym masz... Sztamę... I skąd posiadasz taką moc?

Niewidzialna bariera szybko zatrzymała małego czarodzieja wewnątrz pentagramu, skutecznie blokując próbę wydostania się. Jeśli chodziło o samą wizytę w piekle, to Keiowi raczej się tam nie śpieszyło. Miał przed sobą jeszcze całe życie i póki co wolał doświadczyć w życiu paru ciekawych rzeczy zanim umrze.
- Nah, skoro muszę. Ale jak Ci opowiem to pozwolisz mi wyjść z pentagramu? W sensie usuniesz te barierę?
Spytał na wstępie. Mimo wszystko nie miał wyboru i musiał słuchać się starszego. Zaczął zatem opowiadać.
- Jestem Kei Ivashkov. Tak, ten Ivashkov z Joyi, z tego sławnego rodu. Co prawda jestem najmłodszy z rodzeństwa, ale śmiem twierdzić, że najsilniejszy. Przynajmniej w porównaniu do ostatniego spotkania z rodzeństwem. Demon to A'tar, włada ogniem. Gdy byłem mały ojciec w osłabieniu rzucił zaklęcie i przez przypadek go przywołał. Demon, żeby utrzymać się przy życiu opętał mnie i tak zostało. W sumie to nie tyle co opętał a bardziej ukrył się wewnątrz mnie. A samą moc mam d A'tara. Mogłem go zabić jakiś czas temu ale zaoferował mi moc Zabójców Bogów jeśli pozwolę mu żyć. W sumie nie wiem czy to było dobre... No ale tak wyszło i no. Jestem Zabójcą Bogów. Początkującym! Nadal trenuję.

MG:
Czarnoksiężnik nieustannie przyglądał się Keiowi czarnymi oczami. Jego twarz zaś przestała wyrażać jakąkolwiek ekspresję. Nie dało się stwierdzić, czy był smutny, zadowolony, znudzony, czy zaciekawiony. Niektóre ściany czasem wyrażają więcej emocji.
- Może - odpowiedział krótko, po czym usiadł. Co ciekawe, to usiadł na niewidzialnym fotelu, opierając łokcie o niewidzialne oparcia. Wyglądało to trochę, jakby lewitował w pozycji siedzącej.
Wysłuchał historii Keia, mając splecione przed ustami dłonie. Nie okazywał żadnych emocji, choć dalej się patrzył, wywołując po ostatnich słowach Keia krótką, niezręczną ciszę.
- Czyli jego życie zależy od twojego? - zapytał ściszonym głosem. - Dobrze zrobiłeś, że pozwoliłeś mu żyć. Wielkim marnotrastwem byłoby odrzucenie takiej mocy. Zresztą, skoro ta istota ma moc obdarzyć cię siłą Zabójcy Bogów, to bez wątpienia zabiłaby cię, gdybyś i ty postanowił ją zabić - czarnoksiężnik zamknął na chwilę oczy pogrążając się w myślach. Otworzył je po niecałych trzech sekundach, aczkolwiek było to dość nagłe. - Po co ci taka siła? - zapytał, wstając z niewidzialnego fotela. - Spotkałeś kiedyś jakiegoś boga? Chciałbyś kiedyś takiego zabić?
I nie... Czarnoksiężnik wcale nie kwapił się, by usunąć otaczającą pentagram barierę. Chociaż ta była niewidzialna. Może sama znikła.

- No można tak powiedzieć. Bo gdybym ja umarł to chyba by mógł się przenieść na kogoś innego. Ale gdyby ktoś zabił mnie w momencie opętania, tego kiedy to A'tar ma władzę, to wtedy A'tar też umrze. Tak przynajmniej zrozumiałem. Raz byliśmy na misji i jakiś inny demon, którego przywołała siostra tak mówił. To tak pewnie jest no nie?
Spytał dla potwierdzenia. W sumie nieważne co by Kthazus powiedział to Kei i tak by pewnie to wpuścił jednym a wypuścił drugim uchem. Co do tamtej wypowiedzi, to chłopiec zastanawiał się już dłuższą chwilę. W sumie nigdy się nad tym nie zastanawiał.
- Nie wiem. Nie mam pojęcia. Ale zawsze lepiej być silniejszym gdy nadchodzi zagrożenie, prawda? Nawet jeśli nie ma się jakiegoś konkretnego celu to chociażby dla samego siebie.