Wody przybrzeżne

MG

Tora otworzył spuchnięte oczy, krew ściekała mu z nosa. Kawałki skóry oderwanej z klatki piersiowej zwisały na ostatnich skrawkach przy podbrzuszu. W głowie mu szumiało od uderzeń jakie otrzymywał wcześniej raz za razem od kata stojącego w kącie pokoju. Obok niego stał spokojnie mężczyzna o brązowych włosach, spokojnie po trzydziestce, ubrany w czerwoną szatę. W dłoniach trzymał dziwny zegarek.-Nie, nie. Powtarzam ci że to nie tak. Po prostu wpadliście. Zresztą i tak tego nie zapamiętasz, po co ci to tłumaczę? Ale dobrze. Niech będzie. Dam wam małe fory, następnym razem.-Powiedział i potrząsnął zegarkiem nad uchem Tory. Dziwne brzęczenie rozbrzmiewało mu w głowie...

...sprawiając że obudził się. Tak szybko jak otworzył oczy tak szybko brzęczenie umilkło. Leżał spocony w grupowej kajucie. Byli już w więcej niż połowie drogi do Midi. Powinni dotrzeć tam za dwa dni. Od kilku dni na pokładzie siedział jeden z Pergrandzkich kapłanów i za namową Ikiedy, leczył Torę z jego przypadłości. Niestety okazało się że egzorcyzm był czymś czego nie dało się przeprowadzić ot tak i trwało to często nawet miesiąc. W zależności od skomplikowania sprawy. W każdym razie dopiero zbliżał się świt. Nocna zmiana dalej pracowała na okręcie. A w kajucie było cicho, nie licząc pochrapywania współtowarzyszy. Znajdowali się na pokładzie "Złotego Orła", nie licząc normalnej załogi, przydzielono Iniecie kapłana dla Tory oraz pięciu żołnierzy, mających pilnować - głównie Tory. Mężczyzna dochodził do siebie po niemiłym przebudzeniu. Dziwny sen którego treści już nie pamiętał, zaczął niknąć w zakamarkach jego umysłu i wtedy kątem oka Tora dostrzegł coś czego nie powinno tu być. Nieopodal jego koji stał Sucharek, wpatrując się w niego smutno, martwymi oczami.

Koszmar... albo zwyczajnie zły sen. Tora spojrzał na swoją dłoń lekko zmulonym wzrokiem. Co to był za sen? Co doprowadziło go do takiego stanu? Nie wiedział. Spojrzał zmęczonym wzrokiem po otoczeniu. Reszta spała. Westchnął. Też chyba powinien wracać do spania, ale nagle...
-S-sucharek? - rzucił w eter. Przecież to niemożliwe. On... on... Tora przetarł oczy. Wracało? Nie wracało? Nie wiedział. Nie chciał o tym myśleć. Spojrzał w miejsce, gdzie widział Sucharka. Był tam dalej? Nie było go? Musiał wiedzieć. Po prostu... musiał...

MG

Wciąż tam stał. Mimo przetarcia oczu, sucharek wciąż stał tam gdzie stał, patrząc na Torę pustym wzrokiem.-Zabiłeś mnie.-Powiedział smutno upiornym głosem, a z ust zaczął ściekać mu ketchup i masło.-To twoja wina.-Wskazał z wyrzutem na Torę, patrząc na niego przepełnionymi cierpieniem oczami.-To wszystko twoja wina.-Wysyczał a z martwych oczu pociekło mu masło. Wtedy ktoś szturchnął Torę a ten zbudził się, rozpoznając jednego z towarzyszy podróży. Sucharka już nie było, gdy ponownie spojrzał tam, gdzie wcześniej stał.

Tora chciał coś powiedzieć. Naprawdę... bardzo chciał coś powiedzieć. Przeprosić. Ubłagać. Wyjaśnić. Ale nie mógł. Jego śmierc nie była czymś o czym zapomniał. Ubolewał nad nią i cierpiał z jej powodu. Nie chciał go ranić. A mimo to, wyrzuty sumienia nadal go dręczyły. Gdy go obudzili pojedyncza łza ściekała mu z prawego oka, ale szybko ją wytarł. Następnie spojrzał na osobę, która go obudziła, a gdyby to był Inieta, to zapytałby się go:
-Utrzymamy nasza dawną umowę? - oczywiście... chodziło o te wszystkie zabójstwa etc. etc. Mógł robić za działo, mógł unieruchamiać i ranić, ale nie chciał zabijać. Jakkolwiek głupio by to nie brzmiało. A gdyby to nie był Inieta, to by go znalazł i by się go o to zapytał. I udał do kapłana na ewentualną sesję egzorcyzmu. W międzyczasie, rozpocząłby również Przeciążanie Yume no shinka, by rozwinąć dalsze stadium tego ciekawego przedmiotu. I tak jakoś dzień sobie mijał...

MG

Mężczyzna który obudził Torę niestety nie był Inietą, tego jednak znalazł na pokładzie. Ten słysząc prośbę Tory machnął dłonią.-Oczywiście. Działaj jak chcesz, póki jesteś użyteczny.-Wcale to nie przeszkadzało Iniecie, bo siepaczy to on miał. A mag na pokładzie tak czy inaczej, zawsze będzie użyteczny. Nawet jeśli nie będzie zabijał. Nie miało to znaczenia wtedy i nie ma znaczenia teraz. Kapłan który leczył Torę, nazywał się Kirei. Z tego co dowiedział się przez czas podróży Tora, był on wyspecjalizowany w kontaktach z Bogami i dlatego uznano że może poradzić sobie z klątwą Tory, jako że była ona niejako dziełem sił nieczystych.-Czy mógłbyś jeszcze raz opowiedzieć mi genezę tej klątwy, Torashiro-san?-Poprosił Kirei, przygotowując kadzidełka w specjalnie przygotowanej do tego kajucie złotego orła.

Torashiro: 193MM, Przeciążenie - skrzydła

Chociaż tyle. Tora westchnął z ulgą, wiedząc, że nie będą go zmuszać do zabójstw. Wolał tego nie robić, dlatego bardzo mu ulżyło. Wystarczył mu Sucharek. Przetarł sobie oczy, odruchowo przypominając sobie tamte wydarzenia. Zacisnął mocniej pięść i zęby. Był słaby. Musiał stać się silniejszy. Zdecydowanie. Tak czy inaczej, udał się do kapłana, który zadał mu pytanie. Niby nic trudnego, ale sama historia dla niedowiarków brzmiałaby naprawdę abstrakcyjnie.
-Podczas pewnym wydarzeń, zostałem przeniesiony do alternatywnej rzeczywistości Kirei-dono. Tamten świat został spaczony i wszystko, co tam weszło, ulegało spaczeniu wraz z nami. W ten oto sposób moja wewnętrzna energia została zanieczyszczona, co ogranicza moje zdolności. - wyjaśnił spokojnie, spoglądając spokojnie na mnicha, oczekując jego reakcji. Zależało mu na tym, by jego ciało zostało oczyszczone z tego... czegoś.

MG

Tak jak to zwykle wyglądało, Tora od pasa w górę musiał się rozebrać, a potem Kirei oblewał go dziwnymi olejkami i śpiewał mantry, machając złotym dzwonkiem. Było to całkiem nudnawe 30 minut, ale pozwalało też Torze na rozmyślenia.-Nie jest to nic, czego nie można usunąć Torashiro-san. Musisz tylko uzbroić się w cierpliwość. Łatwo jest skrzywdzić duszę, lecz trudno ją uleczyć.-Kirei również przyjął sobie za punkt honoru, prócz uleczenia Tory, nauczyć go Pergrandzkiego, oraz o Pergrande, zawsze więc wykorzystywał chwilę po leczeniu, na różnego rodzaju ciekawostki i rozmówki.

Rozmyślenia nie są złe. Wpakował się w dziwne rzeczy, wszystko dla Takary, a teraz miał wrażenie, że się od niej oddalał. Co nie było ciekawe. Te pół godziny, które poświęcał mu z reguły Kirei były może żmudne, ale jednocześnie dawały chwilkę czasu na relaks i przemyślenia i analizy całej tej sytuacji. Oferta w sumie nie była taka zła. Robota gorzej, ale przynajmniej coś za coś. No i miał wszystkie kończyny. A to zawsze coś. Tym bardziej, że później miał okazję na poprawę swoich zdolności językowych oraz na zdobycie cennych informacji o Pergrande.
-Rozumiem. Kirei-dono, opowiesz mi coś o sobie? Dlaczego zostałeś akurat kapłanem? I opowiesz coś o religii obowiązującej w Pergrande? - spytał, gdy nastał ku temu stosowny moment i nie przeszkodziłoby to zanadto kapłanowi w egzorcyzmach.

MG

Przyjaciół miej blisko, wrogów jeszcze bliżej.-Hmm dlaczego akurat kapłan?-Powtórzył pytanie Kirei, na chwilę się zatrzymując i zastanawiając.-Byłem biednym chłopakiem z wioski niedaleko gór. Tacy jak my nie mamy wiele opcji, na szczęście droga kapłaństwa otwarta jest dla każdego. Chciałem pomóc rodzinie i wiosce. Byli bardzo dumni gdy kapłan pobliskiej świątyni przyjął mnie na ucznia.-Uśmiechnął się cierpko do swoich wspomnień.-Wybacz, zapewne spodziewałeś się historii w której przemówili do mnie Bogowie, lub zostałem natchniony.-Zaśmiał się, ponieważ zapewne o wielu kapłanach myślano właśnie w ten sposób.-Choć prawdą jest że jestem głęboko wierzący to nigdy nie dane mi było spotkać czy usłyszeć Boga. Wolą kroczyć wśród ludzi. Czego dokładnie chciałbyś się dowiedzieć o naszej religii?-Zapytał, nie wiedząc specjalnie od czego zacząć, bo to temat rzeka.

Chłopak spokojnie słuchał kapłana, a na jego słowa przeprosin lekko się uśmiechnął.
-Proszę się tym nie martwić. Historia to historia. Z różnych powodów dokonujemy swoich wyborów. Grunt, by potem móc z nimi żyć pełnią życia. - powiedział spokojnie, po czym głęboko się zastanowił. Co go dokładniej interesowało... oj, tego było trochę. -Jestem zainteresowany tym, w ilu bogów wierzycie, jacy są, czym się zajmują, ich hierarchią. Dopiero potem może ich historią lub głębszymi relacjami. - powiedział lekko zakłopotany. Bo w praktyce znaczyło to: wszystko. A wiarę trudno opisać szybko.

MG

Kapłan widocznie rozbawiony żądzą wiedzy Tory, zaśmiał się lekko, ponieważ Tora nie wiedział jeszcze, o jak wiele pytał.-Bogów w naszej religii jest niemal tylu ile gwiazd na niebie. Są ci więksi, jak Bogowie ognia czy piorunów, ale są również ci mniejsi. Bogowie, którzy opiekują się konkretnymi lasami, rzekami, wioskami. Bogowie opiekujący się świątyniami, świętymi miejscami... Pewnie żaden kapłan nie zna wszystkich Bogów... Więc może Mea?-Zapytał, ale nie czekając na odpowiedź kontynuował.-Mea była niegdyś człowiekiem, żoną zwykłego farmera. Gdy pracowała na polach ryżowych, dostrzegł ją jednak Kusan, Bóg zimowych wojen. Spodobała mu się ona bardzo i chciał ją wziąć. Jednak Mea mimo bycia zwykłą wieśniaczką, miała odwagę jakiej nie jeden szlachcic by jej zazdrościł i względy Kusana odrzuciła. Jednak Bóg okazał się być przebiegły i gdy nastała zima, namówił wojska sąsiedniej krainy do najechania ziem na których żyła Mea. Ta, nie wiedząc że to podstęp zakochanego Boga, zgodziła się wyjść za niego, jeśli ten pomoże jej obronić rodzinny dom. Wtedy też Kusan kazał Mei poprowadzić wroga ku pobliskiej rzeczce i dał jej magiczny wachlarz wykuty przez najlepszych rzemieślników. Gdy Mea machnęła nim, rzeka wezbrała i ogromna fala, sięgająca niebios opadła na armię wroga. Było to pierwsze Tsunami widziane w Pergrande. Tego dnia Mea poślubiła Kusana i razem z nim udała się na nieboskłon. Po dziś dzień Mea czczona jest w Berdace jako Bogini fal i opiekunka portów. Ta która poskramia i przyzywa Tsunami.-Zakończył opowieść o jedynej Bogini w zasadzie już niejako Torze znanej. Nim Tora zdążył poprosić jednak o inną historyjkę, przybiegł jakiś rzezimieszek, mówiąc że kapitan go woła.

Tora z zainteresowaniem przysłuchiwał się opowieści kapłana. A to zawsze jakaś historia. Pod koniec kiwnął głową, że rozumie i zastanowił się, czy wachlarz, który zdobył na Wyspie Jesionu, może być tym wachlarzem z tej opowieści? Do tego, jeszcze na szybko zadał inne dwa pytania:
-A są jacyś wygnani lub przeklęci bogowie? I dlaczego Mea została pieskiem Ikiedy? - tak, to go najbardziej ciekawiło, choć w gruncie rzeczy, miał inne rzeczy do roboty. Jak np. wezwanie przez kapitana. Choć może to dotyczyło kapłana? Trudno to określić, jednak fakt faktem - tam się udał. Choćby po to, by usłyszeć odpowiedzi kapłana i rozprostować nogi po obrządkach. W sumie do głowy wpadło mu jeszcze jedno pytanie... -Jest jakiś najwyższy z bogów? - i to by było w sumie na tyle.

MG

Jednakże wołaną osobą, był Tora, a nie kapłan i to Tora musiał udać się na górę do Iniety. Jednak mimo wszystko na dwa pierwsze pytania Tory kapłan odpowiedział.-Owszem, chociaż nazywamy ich raczej Oni a nie Bogami. Co do drugiego, wybacz ale nie mogę ci na to odpowiedzieć-No i tyle. Tora się tego nie dowie, przynajmniej nie od kapłana, tak bywało. W każdym razie na górnym pokładzie Inieta przypatrywał się czemuś z głupią miną i kiedy Tora podszedł, mężczyzna wskazał palcem horyzont. Tam nawet Tora dostrzegł... no w zasadzie ciężko powiedzieć co. Wyglądało to jak ciemno niebieska płyta postawiona przed nimi. Rzecz jasna ogromna ciemno niebieska płyta. Sięgająca ku niebu i na boki. Jak jakaś "Granica".-No więc, co pan na to panie Byakuton.-Zapytał Inieta, nie do końca wiedząc jak sobie poradzić z nieznanym.

No i coś się tu stało, czego nawet sam Tora nie do końca rozumiał. Podszedł bliżej dziobu statku, zastanawiając się co to przed nimi jest i dlaczego Mea słucha się Ikieda, po czym rzucił do znanego w Berdace przemytnika i powiedział:
-Trzymajcie kurs. Polecę to sprawdzić. - po czym zeskoczył z okrętu, używając Animagusa (B), by zamienić się w orła, by pod postacią tego oto zwierzaka zbliżyć się do tajemniczego obiektu. Chciał się mu przyjrzeć, przeanalizować. Czy był to obiekt normalny, czy jednak przypominał jakiś twór magiczny? Jeśli wyglądało to na czysto fizyczny obiekt, wtedy spróbowałby określić, jak szeroki on jest oraz czy szybciej go obleci dookoła czy nad nim, po czym wykonałby to, co uzna za lepsze. W przypadku problemów z określeniem - nad. Jeśli to magiczny obiekt - używa Yume no Shinka - Dragon's Eye, by go przeanalizować. A gdyby coś go atakowało, to by unikał odlatujac w bok i polując w stronę wody. Ostatecznie liczyłby na Energetyczne Ciało (PWM). Gdyby się czegoś dowiedział wróciłaby na statek podzielić się swoimi spostrzeżeniami z Inietą.

MG

Torashiro nie tracił czasu i od razu zmieniając się w Orła, pomknął w kierunku widzianego w oddali pola. Droga tam była wbrew pozorom całkiem długa, więc i sama "Ściana" masywna. Wydawała się jednak mało fizyczna, dlatego mężczyzna postanowił skorzystać ze smoczych oczu i był to strzał w dziesiątkę. Była to zdecydowanie magia. Na dodatek zdawała się być wszędzie więc ciężko było Torze ocenić, jak ogromna jest ściana. Dostrzegał też jednak magię nad sobą, więc prawdopodobnie był to sześcian. Na dodatek cała ta energia magiczna zdawała się napływać z prawej strony. I gdy tam Tora spojrzał, dzięki swojemu fenomenalnemu wzrokowi, dostrzegł w oddali plamę. Zapewne inny statek. Statek Midi.

Torashiro: 167MM, przeciążony, dragon's eye 1/6 postów[Magiwizja]. Oreł 1 post, 1 post CD