Twierdza Jarteunów

First topic message reminder :

Należąca do szlacheckiego rodu Jartunów twierdza oddziela Ministrel od jałowej krainy, rozciągającej się po jej drugiej stronie. Twierdza znajduje się w szerokim wąwozie. Z północnej i południowej strony otaczają ją wysokie wzniesienia, na które żeby się wspiąć potrzebne byłyby nie lada zdolności. Sama twierdza sprawia wrażenie potężnej i wytrzymałej. Trzy grube warstwy muru bronią osadzonej we wnętrzu góry warowni. Na wieżach nieustannie stacjonują strażnicy. Widoczne są tam także machiny obronne jak balisty i armaty. Aczkolwiek jakby się lepiej przyjrzeć, można zauważyć, że mur w wielu miejscach jest popękany, bramy strzaskane i prowizorycznie naprawione.

MG:
W końcu magowie dotarli do celu ich podróży, którym okazała się potężna twierdza. Torashiro i Arisu mogli już doświadczyć ponurego nastroju, który panował w Ministrelu, ale w twierdzy tliło się coś, jakby płomyk nadziei. Pośród uchodźców, którzy zdążyli uciec przed potworami były osoby potrafiące się cieszyć nawet pomimo tak okropnej atmosfery. Przybyłych żołnierzy witali, niczym bohaterów. Tseril jednak nie rozwlekał się nad nimi długo i tylko kilka razy skłonił głowę i kazał natychmiast skierować się do twierdzy.
Przed schodami prowadzącymi do warowni czekał na nich sam Lord Feuleas Jarteun, wraz ze swą małżonką oraz czterema kolejnymi "Lijonami" w przeróżnych przedziałach wiekowych. Najstarszy wyróżniał się posiadaniem zarostu. Nieopdal władcy stała także zakapturzona postać w błękitnej szacie.
Władca prezentował się wyniośle i potężnie. Jego włosy i broda były już siwe, a twarz pokrywało kilka zmarszczek, świadczących o jego dojrzałości. W oczach zauważalna była mądrość i ogromne doświadczenie. Odziany był w szkarłatną, bogato zdobioną szatę, świadczącą o jego wysokiej pozycji społecznej.
Po tym jak powitał się ze swymi synami, spojrzał na Torę, a następnie na Arisu.
- Miło mi cię w końcu poznać, Torashiro Byakutonie - rzekł we Fioryskiej mowie. - Spodziewałem się, że przybędziesz sam, ale widzę u twojego boku towarzyszkę. Postaram się ugościć was jak najlepiej - powiedział bardzo wyniośle, po czym zamilkł, wyczekując reakcji magów.

Podróż dalej trwała. Cokolwiek się dowiedział, jakoś noc przetrwali, jednak na pewno nie była to noc, po której byliby w pełni wypoczęci. Tak czy inaczej, musieli dalej podróżować. I w podróży musieli być uważni. Wszystko to składało się na prosty fakt... Tora nie mógł przestudiować dziennika. Te dziesięć godzin minęło mu więc bardzo monotonnie, ale mimo wszystko, mieli jakiś cel do wykonania. Zgadzał się też z opinią Faelhatana, że do tej pory mieli szczęście. Gdyby napotkali takie nagromadzenie stworów, jakie pojawiło się w niedawnej bitwie o twierdzę, prawdopodobnie byliby martwi. Tak to przynajmniej mieli jeszcze jakąś nadzieję.
-Gdzie teraz? - zapytał, choć nie sądził, by ich obecny przewodnik posiadał aż taką wiedzę. Dlatego też sam by się rozejrzał, a jakby nic nie dostrzegł i niezbyt wiedział, gdzie się udał, zawsze pozostawała jedna rzecz -Poczekajcie tutaj... - powiedziałby, a następnie przy pomocy Animagusa (B) zamieniłby się w orła, chcąc z lotu ptaka rozejrzeć się po okolicy oraz wytyczyć ewentualny szlak, jakim mieliby się udać. Z tej perspektywy mógłby także dostrzec ewentualne zagrożenia oraz ostrzec swoich towarzyszy przed nimi. A to zawsze jakiś plus. A dodatkowo, może zwykłe zwierze nie wzbudzi takiej uwagi, jaką mogłaby zwrócić czwórka ludzi na tym opustoszałym terenie.

Nie miała na co narzekać, bo chłopaki poszli na kompromis, w końcu mogła się przespać. Samo spanie na ziemi nie było najwygodniejsze, ale lepsze to niż nic.
-Walka mieczem brzmi nieźle - rzekła sama do siebie, to że ten drugi jest silny jakoś ją nie przekonało, równie dobrze mógł być gburem, który nic o sobie nie mówi. Obróciła się na prawy bok, zgięła rękę by położyć głowę na swoim ramieniu. Jakoś udało jej się zasnąć, lecz spała dość niespokojnie, nie mogła powiedzieć, że wyspała się wyspana. Po kilku godzinach marszu i kilku przerwach miała znowu dość chodzenia, mimo to jednak starała się za bardzo nie marudzić.
-Spore te góry - rzekła pod nosem patrząc na nie, a potem na swoich kompanów.
-To gdzie teraz? - rzekła z zapytaniem do całej trójki, nie bardzo wiedziała gdzie się udać, była zdana na wiedzę pozostałej dwójki/trójki towarzyszy.

MG:
Na chwilę obecną zdolności walki nie były nikomu do niczego potrzebne, gdyż nie było z czym walczyć. Jaki był powód tego, że żadne bestie nigdzie się nie pojawiały, można było się tylko domyślać. Gdy znaleźli się przy górach, stało się w miarę jasnym, że to one stanowiły cel tej podróży ale w którym dokładnie miejscu, ciężko stwierdzić. Dlatego Tora nakazał towarzystwu chwilę poczekać i samotnie wzbił się w powietrze w postaci orła. Spojrzał na góry z góry i nawet nie musiał się zbytnio wysilać, żeby dostrzec liczne wejścia do jaskiń, na przeróżnych wysokościach. Większość była ciemna, ale z niektórych wydobywały się czerwone przebłyski, a także odgłosy, jakby powarkiwania i szemrania. Wejść w głąb góry było bardzo wiele. To już od magów zależało na jakiej wysokości i jakie wybiorą, o ile tylko będą mieli odwagę, by w nie wkroczyć.

Tora nie wracał więc jednak z pustymi rękami. Mieli sporo możliwości. Co było zarówno dobre, jak i złe. Dlatego musiał się tymi informacjami podzielić z resztą. Wrócił, odmienił się i westchnął. Oby to ryzyko uratowało dość osób, by wybaczył sobie śmierć Sucharka...
-Jest wiele jaskiń i grot w tych górach. Niektóre są ciemne, niektóre jednak wyraźnie przez coś zamieszkane, bo wychodziły stamtąd czerwone błyski, a także odgłosy. - powiedział na szybko to co widział i słyszał. Tak, żeby wszyscy zrozumieli, więc w razie potrzeby także i w Sinya, a następnie by dodał: -Wolałbym nie wchodzić głównym wyjściem, więc proponowałbym najpierw zbadać jedne z tych ciemniejszych jaskiń, czy może nie zaprowadzą nas gdzieś do ich siedziby. A jak tak, to wtedy możemy tam spróbować ukradkiem dowiedzieć się czegoś więcej. W przeciwnym razie... chyba najlepiej będzie zmusić ich do wyjścia i jedna osoba by się zakradła... co o tym myślicie? - spytał spokojnie, spoglądając na resztę i oczekując ich opinii. Dodatkowo, wciąż zachowywał czujność, by nie dał się zaskoczyć, ale także trzymał pod ręką dziennik swojego wujka. Jeśli naprawdę ma to jakiś związek z mieszaniem się osi czasowych, a ta książka jest w jakiś sposób związana z czasem, może nastąpi jakaś reakcja?

-Brzmi jak plan, trzeba spróbować. W razie co to kto by tam poszedł się zakraść? - zapytała niepewnym głosem patrząc na obecną tutaj trójkę osób. Mogła się jedynie domyśleć kto mógłby pójść jako pierwszy jednak nie zamierzała nic mówić na głos by nie zapeszyć własnych dotychczasowych myśli. Z jej umiejętnościami bitewnymi to pewnie uciekła by od razu, jednak w grupie czuła się odważniej.
-Gdzie jest to wejście o którym wspomniałeś Tora? - dopytała po chwili by wiedzieć gdzie powinni się udać.

MG:
Po tym jak Torashiro wrócił i podzielił się ze swoimi spostrzeżeniami nadeszła chwila na ustalenie planu działania. Gub skomentował całość potężnym charknięciem i splunięciem, które cokolwiek by znaczyło, było dość obrzydliwe. Faelhatan natomiast postanowił zabrać głos.
- Póki możemy trzymać się razem, lepiej żebyśmy się nie rozdzielali. Szczęście do tej pory nam sprzyjało, lepiej nie wystawiać go na próbę. Możemy spróbować wejścia przez ciemną jaskinię.
I to tyle. Tora mógł następnie poprowadzić towarzyszy do miejsca gdzie po kilkudziesięciominutowej wspinaczce dotarli do jednego z wejść. Było wysokie na jakieś pięć metrów, z wewnątrz nie dochodziły żadne dźwięki, poza kapaniem pojedynczych kropelek uderzających w skały. Problem największy był w tym, że było tam ciemno. Cholernie ciemno. Aż można by było tę ciemność zamykać w słoikach i wykorzystywać w zbyt oświetlonych miejscach.

Więc plan Tory się przyjął. Pozostało im więc udać się w górę do jaskiń. Tylko no... były ciemne. Ale co to dla kogoś, kto był w posiadaniu Marzenia Ewolucji? Wolał jednak wcześniej się o coś zapytać swoich towarzyszy:
-Macie coś by oświetlić tę jaskinię? - wolał się upewnić, bo gdyby było to problematyczne, to musieliby pokombinować z podpaleniem jakiegoś kija czy czegokolwiek by zrobić pseudopochodnię. No, chyba, że Infrawizja umożliwiałaby mu przejrzenie tej jaskini. Gdyby tak było - aktywował więc Yume no Shinka - Dragon Eyes z nastawieniem oczu na Infrawizję. Zawsze to jakaś widoczność. I wtedy powiedziałby tylko -Chodźmy... i na razie trzymajmy się blisko. - poinformowałby resztę, wchodząc do ciemnej groty.

Kiwnęła jedynie głową na zgodę kiedy Tora przekazał im informację i podążyła za nimi rozglądając się po jaskiniach. Największym ich problemem aktualnie był brak światła by oświetlić jaskinie aż poczuła na ciele niemiłą gęsią skórkę.
-Ja nic nie mam no chyba, że nasza dwójka posiada jakąś pochodnię czy coś - rzuciła na głos choć wątpiła w to co właśnie powiedziała. Nerwowo szła przed siebie o ile Tora chciał faktycznie tam wejść bez żadnego światła. Miała złe przeczucia co do tego miejsca, nie czuła się tu pewnie.

MG:
Ciężko było stwierdzić, czy infrawizja Tory zapewniłaby mu widzenie w ciemnościach. Pewności, co do tego nie było. Na szczęście Faelhatan posiadał pochodnię, którą to zapalił i z takim drobnym światełkiem mogli wejść do środka. Tora szedł na przedzie, za nim Arisu, dalej Faelhatan i na końcu Gub sobie człapał. Wewnątrz były kamienie, korytarzyk był wąski i ogółem ciężko byłoby iść obok siebie. I tak sobie szli, doszli do pierwszego zakrętu, do drugiego i już nie widzieli za plecami światła powierzchni. Zrobiło się duszno. Skały wokół były ostre, a ponadto dało się usłyszeć dźwięk, przypominający trochę szuranie.

Wiec ruszyli. Jednak ciemna jaskinia, jak to ciemna jaskinia - nie oferowała za wiele światła, ani tym bardziej nie zdawała się być jakoś bardzo zamieszkała. No cóż, jakieś światło mieli, więc trzeba było wędrować. Grunt to nie zgubić drogi, dlatego, jeśli Twór (PWM) Tory byłby w stanie się utrzymać samodzielnie, co jakiś czas, niczym Jaś z pewnej bajki dla dzieci, zostawiałby ślad za nimi, by się odnaleźli. I tak sobie szli. Za wiele się nie działo. Było cicho. Kamienie ostre... i szur? Szur szur? Zmysły i ostrożność Tory od razu się wyostrzyły próbując zlokalizować źródło tego odgłosu oraz potencjalnie odnaleźć to coś co go wydało i gdyby było agresywne - zneutralizować, głównie dbając wpierw o swoje bezpieczeństwo i obronę. Gestem ręki też nakazałby innym wstrzymanie się i koncentrację. Dopiero, gdyby nic się nie działo, ruszyłby powoli dalej wprzód. Mając na uwadze, że coś może zechcieć ich zaatakować. Rozglądałby się. Po bokach, na ścianach wszędzie. By w razie czego być gotowym do uniku poprzez odskok, ewentualnie bloku, a w ostateczności - do liczenia, że Energetyczne Ciało (PWM) ochroni go od rychłej i niespodziewanej śmierci. Wszak trudno przedstawić plan ataku na coś, czego się nie widzi. Gorzej jak znajdą koniec jaskini. Wtedy będą musieli wrócić, a po drodze Tora zaproponuje w takim wypadku udanie się do jednej z "rozjaśnionych" jaskiń, opcjonalnie sugerując wpierw zwabienie strażników, by oddalili się ze stanowisk i ich pokonanie z dala od reszty i zakradnięcie się do środka potencjalnej bazy wroga.

MG:
Szur... Szur... Tak to właśnie było, do pewnego momentu. Szuranie owo rozlegało się echem po korytarzu, więc ciężko było zlokalizować jego źródło. Tak czy inaczej zespół szedł dalej. Aż w pewnym momencie z góry spadł kamień na głowę Arisu. Dziewczyna padła. Była to chwila szoku i zaskoczenia, lecz to dopiero początek niespodzianek. Sekundę później coś z góry wystrzeliło i trafiło stojącego na tyłach Guba. Wyglądało to jak pajęcza sieć, bardzo dużego pająka.

Arisu: Nieprzytomna leży z głową krwawiącą i zepsutą.

Ojej, coś sie działo. A to znaczyło, że trzeba było działać. Szur szur było w głębinach, ale gdzieś znacznie bliżej było coś innego, co prawdopodobnie było pająkiem. I ich zaatakowano. I jeszcze Ari dostała w łeb. Ech. Same problemy. Będą musieli ją opatrzyć by się tu nie wykrwawiła. Ale najpierw, ten pająk.
-Zaświeć w górę. - poinstruował spokojnie Tora. Walka to walka. Nie mogli dać znać temu czemuś, czego tu szukali, że tu są. Więc w razie czego wróżek użył Miecza (D), by z jego pomocą przeciąć sieć, która złapała jego towarzysza, a następnie posłałby go w górę, gdzie poprosił o zaświecenie. No... chyba, że to on miał pochodnię, to wówczas on by nią świecił już bez słów i plan byłby taki sam. A gdzie miecz leciał w górę? W to coś co strzelało. Proste.

Swoją drogą... ciemny tunel... pająk... brakuje tu tylko jakiegoś pierścionka o wielkiej wadze.

MG:
Niekiedy bywa tak, że jak sytuacja staje się beznadziejna, to już po całości. Można było stwierdzić, że tak mniej więcej ta przybierała taki obrót. Trzymający pochodnię Faelhatan uniósł ją do góry, oświetlając osiem czarnych oczu, pajęczą paszczę, osiem owłosionych kończyn i wielki odwłok, idealnie mieszczący się między ścianami ciasnego korytarza, z którego ciągnęła się sieć. Torashiro prędko zareagował przyzywając miecz i posyłając go w sieć. Ten jednak nie przeciął jej, a najzwyczajniej się w niej zaplątał. Wtedy to pająk szarpnął Guba do góry, chwytając go tylnymi kończynami i tak oto zaczął uciekać w głąb jaskini, owijając sobie towarzysza Tory siecią.

Arisu: Nieprzytomna leży z głową krwawiącą i zepsutą.
Torashiro: 240 MM, Miecz 1/2

No i trudno. Trza było działać. Jeżeli pająk nie zdążył uciec dość daleko, wtedy Tora użyłby Łańcucha (C) by złapać jedną (bądź więcej) jego odnóży i spróbowałby go przyciągnąć lub unieruchomić. A jeśli miecz nadal byłby zaplątany w tamtej sieci, z którą chyba porwał pajunk ich towarzysza, to wówczas by użył na nim Implozji (D). Samo w sobie wielkiego damażu może nie zrobi, ale jakby choć trochę te sieci zniszczyła? Zawsze coś. A tak to goniłby pająka, opcjonalnie próbując na jego drodze postawić Ścianę (C) coby uniemożliwić mu dalszą ucieczkę lub chociaż spowolnić na tyle, by byli w stanie w duecie dogonić to coś. I wtedy to po prostu cóż... Tora przywołałby kolejny Miecz (D) tym razem do ręki i z jego pomocą ciąłby przeciwnika.

MG:
Za uciekającym pająkiem Torashiro posłał łańcuch, który w istocie oplątał się wokół kończyny ośmionoga. Ten wypuścił nawet towarzysza Tory, ale problem chłopaka był taki, że nie docenił siły jaką dysponował przerośnięty pająk. Próbując go przyciągnąć, Torashiro sam został pociągnięty z dość gwałtowną siłą. Upadł i przejechał ciałem po skałach, ciągnięty przez pająka. Zabolało, a stwór dalej pędził przed siebie, w głąb korytarza. Faelhatan natomiast podbiegł do swojego towarzysza i zaczął rozrywać oplatającą go sieć. Natomiast Arisu została leżąca gdzieś z tyłu, z krwawiącą głową.

Arisu: Nieprzytomna leży z głową krwawiącą i zepsutą.
Torashiro: 220 MM, Miecz 2/2, Łańcuch 1/3. Poobijany i poobcierany na torsie. Rany nie są poważne, ale bolą i szczypią.