Wielki Port

Jeden z głównych portów Neverbeen, położony niedaleko Splendoru. To tutaj dowożone do stolicy zaopatrzenie, które potrzebuje oraz przybywają tutaj imigranci i turyści. Wywożą za to kosztowności i różne wyroby z tutejszych manufaktur. Z tego powodu ten port jest bardzo duży i ruch w nim panuje nieustanny.
__________________________________________________________
PERSPEKTYWA NEVERA
- HAHAHA! Nareszcie przybyliśmy na miejsce!
Wykrzyknąłem, wyskakując ze statku na ląd. Miałem przygotowaną zbroję, zawieszoną tarczę na plecach i młot przy pasie. Czas było wyjść na nową przygodę... I to w nowym państwie! Tak jak prawdziwy superbohater!
- Czas pokazać złu na co potrafi Never Winter!

Postanowiłem, kierując się w stronę miasta.

PERSPEKTYWA GREY
... Ech. Mój bohater był bardzo, ale to bardzo hałaśliwy. Nic się nie zmieniło poza tym, że tym razem miał powody aby nazywać się bohaterem. Co prawda ostatnie wydarzenia mnie nie pocieszyły... Ale jeszcze nic straconego. Jeszcze dorwę tego drania Mefista i będzie mnie błagał o szybką śmieć. Póki co jednak należało zdobyć moc. A gdzie można było lepiej to zrobić, niż w Splendorze - mieście, w którym moc Never-kuna najlepiej działała. Poza tym...
-...
Byłam wiedziona instynktem. Nie wiem jeszcze co, ale COŚ miało się stać, co było potrzebne. Cóż... ze szczęściem chyba mojemu bohaterowi nic nie powinno się stać, prawda? Wciąż jednak blisko niego lecę żeby sprawdzić czy żaden kieszonkowiec nie próbuje mu podwędzić portfela... w którym zresztą po ostatnich zakupach nie ma wiele.

Cisza, spokój... na pewno nie pasowało to do tego portu. Setki, jak nie tysiące turystów przewijało się tutaj, byle tylko środkami transportu udać się do Splendoru lub wracając z niego dostać się na statek transportujący ich do ich ojczyzn. A teraz? Trzeba było od czegoś zacząć. I choć Never mógł śmiało mówić, że jest teraz pełnoprawnym bohaterem, tak w Neverbeen... nie był znany. Ale czy to go obchodziło? Na pewno bardziej przeżywała wszystko Grey, która po chwili poczuła coś dziwnego... znajomego... coś, co kojarzyło jej się z czymś miłym. Przyjemnym. Kochanym wręcz. A w tle miało jednak grozę. Żal. Smutek i utratę. Ale skąd? Czym to było? Nie wiedziała. Albo nie chciała sobie przypomnieć. Trudno powiedzieć.

PERSPEKTYWA GREY
-... Huh?
Podniosłam brwi, nieco zdziwiona. Co to... mogło być? W moim sercu pojawiło się mnóstwo różnych uczuć. Coś było znajomego. Ale co?
-...
Przypomniałam sobie ostatnie przygody. W mojej pamięci była pustka... co nie znaczy że usuwanie wspomnień jest perfekcyjne. Pewne rzeczy trudno jest zmienić. Stawiałam, że była pewna możliwość że ktoś albo coś z moich zaginionych wspomnień będzie. Możliwe że nawet... Tylko czy chciałam go akurat spotykać? Teraz, kiedy nie miałam jeszcze w pełni mocy? Jednak z drugiej strony bez tego mogło być ciężko...
Póki jednak co postanowiłam gonić za Never-kunem. Może tutaj nie był znany, ale wciąż miał serce superbohatera. Sądziłam, że niedługo tak pozostanie, zwłaszcza że mój bohater zawsze stara się ludziom pomóc (bo to właśnie robi - rozgląda się za okazjami, aby pokazać swoje superbohaterstwo - przyp. Grey). A spotkanie... znając szczęście nasze, nastąpi ono czy tego chcemy, czy nie. I tak na razie nie wiedziałam skąd to znajome uczucie dochodzi... ale na pewno się dowiem.

Im dłużej Grey wczuwała się w te uczucia, tym bardziej, mimo jakiegoś strachu i przerażenia w głębi, chciała spotkać tego kogoś. Jakby kogoś jej bliskiego. Najbliższego jej sercu. W jakiś dziwny tajemniczy sposób. Ale też... to uczucie w żaden sposób nie kłóciło się z jej uczuciami do Nevera. Który, choć nie rozumiał, zdążył już nieść torby pewnej staruszce. A Grey... zlokalizowała miejsce, które tak ją do siebie ciągnęło. A przynajmniej kierunek. Na zachód stąd. Tam ją ciągnęło. Ale na co? Ale po co? Nie wiedziała. Ale jej serce pragnęło, by właśnie tam się udała. Tylko... i aż tyle.

PERSPEKTYWA GREY
-...
Było mi to bliskie. Aż takie że...
- Tsk.
Syknęłam. Miałam wrażenie że ktoś albo to coś co bardzo dobrze znałam... bądź ktoś manipulował moimi uczuciami w taki sposób, żebym się zainteresowała. Miałam kilka takich epizodów, więc ostrożność byłaby wskazana. Jednak...Tym razem nie byłam sama. Never-kun, mimo że nie wyglądał na takiego, to stanowił potężny as w rękawie. Mimo że źle się czułam, narażając mojego bohatera na niebezpieczeństwo, to on obecnie stanowił moją główną siłę. Tak więc nie pozostało nic innego, jak ruszyć i sprawdzić... chociaż z zachowaniem ostrożności. Dlatego gdy mój bohater skończył swoją pomoc, to zawołałam go.
- Never-kun! Chodź, potrzebuję cię!
- ? Okej, Grey!
Odwrócił się i podszedł do mnie. Dobrze... udałam się do tamtego miejsca, mimo że serce miałam pełne lęku. Wciąż jednak co pewien czas zatrzymywałam się i sprawdzałam, czy nie ma jakiś dziwnych rzeczy oraz czy nie wchodzę w jakąś pułapkę. Patrzyłam także na osoby, czy któraś nie wyglądała podejrzanie bądź się nam za długo przypatrywała. Także uważałam na śledzenie.
Bo byłam pewna, że to wszystko nie było przypadkowe. Ktoś chce, abym się w tamto miejsce udała.

I się skierowali. Na zachód. Początkowo Grey nie odczuła wielkiej zmiany. Wciąż coś ją ciągnęło na zachód. Jakby od dawna wyczekiwane spotkanie. Jednak szli i szli i... nic nie wskazywało na to, że coś miałoby się zmienić. Co Neverowi mogło się już nudzić, bo zdążyli już wyjść poza miasto. Ale wtedy Grey znów poczuła to uczucie. Silniejsze i dokładniej skierowane. I jak się okazało... kierowało ich nad jezioro. A dokładniej, tak jakby na środek jeziora. Bo nawet gdyby je obchodzili, łatwo by się okazało, że coś ich woła na środek jeziora. A dokładniej to Grey. Która teraz wyraźnie czuła energię i siłę życiową wróżek. Tylko skąd...

PERSPEKTYWA GREY
- Spokojnie, Never-kun, niedługo zajmiemy się ratowaniem świata!
Uspokajałam mojego bohatera, który trochę był niezadowolony z chodzenia bez celu. Ja jednak musiałam to sprawdzić... Na szczęście wyglądało na to że nikt nas nie śledził oraz ta siła czekała poza miastem. Po pewnym czasie doszliśmy nad jakieś jezioro. Nie znałam dokładnie jego nazwy, lecz wyczułam na środku jeziora to do czego mnie ciągnęło. Oraz z tej odległości mogłam nareszcie wyczuć przynależność tej mocy. Wróżki... Tutaj...
-...
Z jednej strony miałam fatalne przeczucia, z drugiej jednak... Nie wyglądało na to aby to był patrol nasłany na mnie. Zresztą jedyną wróżkę, którą spotkałam, to był ten denerwujący jegomość, który nie chciał ze mną rozmawiać. Przez to jednak pojawiła mi się myśl w głowie.
-... Never-kun, chodźmy poszukajmy jakieś łodzi!
-? Okay.
Odpowiedział mój bohater. To mogło się udać. Wciąż jednak się rozglądałam po drzewach, po okolicy, wyszukując ewentualnej zasadzki, jednak celem głównym było dostanie się na środek jeziora.

Grey wyczuwała, ale nie dostrzegała żadnego zagrożenia. Samo jeziorko zdawało się być nawet dość opuszczone, gdyż dopiero po dłuższej chwili znaleźli jakąś zapyziałą, drewnianą i niską budowlę z przybudówką, w której znaleźli drewnianą łódź i niestety... jedno wiosło. Ale cóż, mogli wypłynąć. I w sumie to było tak całkiem lajtowo. Przyjemnie się pływało, cisza, natura itp. itd., aż w końcu dopłynęli do środka jeziora. I to stąd Grey najmocniej czułą to utęsknienie. To uczucie, ale... nic tutaj nie było. Kompletnie. Null. Keine. Żodyn. Zawiał lekki wiatr rozwiewając włosy i powodując fale na gładkiej tafli jeziora...

PERSPEKTYWA GREY
-...
Całe szczęście że znaleźliśmy łódkę. Never-kun co prawda nie rozumiał powodów ale zdawał się też być zaciekawiony i wymyślił, że heroicznie płynie na obronę przed złem. Co nie do końca było tak wyciągnięte z palca. Płynęliśmy tak przez pewien czas, gdy...
-...
Dopłynęliśmy do środka, skąd naprawdę czułam tęsknotę. Nie było jednak tutaj niczego wartego uwagi. Przez sekundę już sądziłam, że się myliłam, gdy...
- Poczekaj, Never-kun!
Co prawda, tutaj nie widziałam niczego... ale to wcale nie znaczy, że niczego nie było. Dlatego postanowiłam zanurkować w jeziorze, aby przekonać się, czy na pewno nic nie przegapiłam. Gdyby to była zasadzka, już by dawno zaatakowali, więc mogłam mieć tylko nadzieję, że przypłynięcie tutaj to nie był śmiertelny błąd.

No i Grey zanurkowała. Woda była czysta. Wręcz zaskakująco czysta. I tak sobie Grey płynęła i płynęła w dół, aż nagle coś dostrzegła. Światło. I nagle... wypłynęła. Była na powierzchni jeziora, ale nigdzie nie widziała Nevera. Ani łódki. Tylko cisza i spokój.

W tym samym czasie Never mógł sobie patrzeć. I rozglądać. I wtedy woda, w miejscu co zanurkowała Grey zaczęła bulgotać, wznosić się i formować. W końcu... pojawiła się przecudnej urody nimfa, cała z wody. Spojrzała na Wintera i spytała:
-Czego tu poszukujesz najdroższy? - a jej głos był miły i melodyczny, gdy delikatnie weszła do łódki. No i już była mokra. Na starcie!

PERSPEKTYWA GREY
Tak jak mogłam się spodziewać, rozwiązanie tej całej zagadki było pod wodą. Jednak... niestety, złapało mnie to szybciej niż się spodziewałam. Ech. Obecnie lewitowałam na powierzchni. Lecz brakowało dwóch rzeczy - mojego bohatera i łódki.
- Cholera!
Zaklęłam, po czym znów zanurzyłam się w wodzie. Może to był portal, a nie celowe działanie. To mogło się źle skończyć... Cholerne zaklęcia działające na umysł.

PERSPEKTYWA NEVERA
-...?
Ta cała przygoda miała dziwny przebieg. Pierwsze Grey powiedziała że do czegoś mnie potrzebuje. Wyszliśmy, wypłynęliśmy na środek jeziora, po czym ona zanurkowała. W wynurzyła się... Ona? Czy to była Grey? Czy ktoś zupełnie inny? Najdroższy? Uhhh... Grey chyba nigdy tak nie mówiła do mnie. Więc może to nie była Grey? Zwłaszcza że pytała się czego tu szukam...
-... Eeee, my się znamy?
Zapytałem się niepewnie.

Tym razem jednak Grey sięgnęła dna. A dokładniej... dopłynęła do głębin. Cokolwiek się więc stało... nie miała Nevera. Ani łódki, na której tu przypłynęli. Tylko ten sam krajobraz, który przewędrowali, jednak jakby całkowicie opuszczony. Gdyby się skupiła, niczego ani nikogo by też nie wyczuła... poza tym, że czuła... ulgę. Spokój. Relaks. Mogłaby tutaj trwać i trwać...

A Never? Tajemnicza istota stworzona z wody cicho, acz uroczo się zaśmiała, co nawet Neverowi musiało się wydać kjut, po czym odpowiedziała:
-Ja ciebie znam. Jak wszystkich bohaterów. Jestem Panią Jeziora. - Przedstawiła się sympatycznie dziewczyna a ten tytuł bądź imię coś jej mówił. Gdyby się mocno, ale to mocno zastnowić... to skojarzyłby te personalia z Excaliburem.

PERSPEKTYWA GREY
- Cholera!
Zaklęłam znów, rozglądając się po okolicy. Ani łódki, ani mojego ukochanego. Zupełna pustka... jakbym właśnie wstąpiła do równoległego wymiaru. Może dlatego nic tutaj nie było. To uczucie... spokoju... błogości...
To miejsce było złe. Uderzyłam się kilka razy po twarzy, aby nie poddać się urokom tutaj panującym, a po prostu wzleciałam wyżej i zaczęłam się rozglądać po okolicy... Czy to była identyczna okolica jak wcześniej. Najlepiej... wzmocniłam się Shoukichi (C=>B), aby mieć więcej szczęścia w poszukiwaniu mojego ukochanego. Lub aby uroki na mnie mniej działały...

PERSPEKTYWA NEVERA
- Pani Jeziora...
Coś mi to mówiło. Tylko co... Chwila... przypomniałem sobie mangę o Arturze... albo Arturii? W każdym wypadku tam był Excalibur! To była broń królów, który za pomocą niego zjednoczył rozbity naród! Tak to było! Jak to konkretniej szło (w tym świecie - przyp. Grey) dokładnie nie pamiętałem, ale z pewnością to Pani Jeziora wręczyła Excalibur!
- Sugoi! Sugoi! Czyli zna mnie Pani Jeziora... jako bohatera... Ehehhehe. Jestem zaszczycony.
Zaśmiałem się trochę nerwowo. Nie spodziewałem się że taka personalia jak ona będzie mnie znała. Kto wie, może nawet mi da autograf...
- Właśnie... Zanurzyła się tutaj ostatnio moja towarzyszka Grey? Czy nie widziałaś jej po drodze, Pani Jeziora? Długo już nie wypływa, więc trochę się niepokoję.
Oczywiście nie zapomniałem o swojej towarzysce Grey. Co prawda, nie sądziłem żeby cokolwiek mogło jej się stać. Ale i tak... warto było mieć pewność. W dodatku byłem ciekaw czemu się zanurzała.

Grey się wzniosła, jednak wciąż to uczucie ją otaczało. Im wyżej była, tym bardziej dostrzegała delikatne różnice w najbliższym krajobrazie, aż w końcu dość daleko widziała już kompletnie inny widok. Odwracając się, mogła natomiast dostrzec olbrzymie drzewo w oddali, z którego nad wyraz intensywnie docierała do niej energia wróżek...

Tymczasem Never spotkał pewnie jedną z osób, które podziwiał. A ta uśmiechnęła się przyjaźnie i pogłaskała bohatera po poliku.
-Była. Przepłynęła do Sanktuarium, poddając się próbie. Jak przystało na towarzyszkę bohatera. - wyjaśniła spokojnie, a Winter wiedział, że nie miała złych intencji. -Co ciebie sprowadza do mojego domu Bohaterze? - zapytała po chwili ciszy, spoglądając swoimi słodkimi oczkami na dawnego maga Violet Pegasus.

PERSPEKTYWA GREY
-...
Wygląda na to, że trafiłam do zupełnie innego świata. Albo cienia. Albo alternatywnej rzeczywistości. Cholera wie. Ważniejsze, że czułam potężną energię wróżek dochodzącą z drzewa. Standardowego mieszkania Tradycjonalnych, ech?
Niedobrze. Miałam nadzieję, że moje przybycie nie zostało zauważone. O ile oczywiście energia pochodziła z wróżek, a nie efektów ich działania. Chociaż gdyby to byłoby to drugie, byłoby idealnie. Jednak myślenie życzeniowe do niczego mnie nie doprowadzi. Trzeba było zacząć działać.
Na sam początek, zanim skieruję się do drzewa, warto było rozejrzeć się po tym świecie. Gdybym znalazła gdzieś indziej źródło mocy, mogłabym zaczerpnąć i zidentyfikować gdzie byłam. Póki co postanowiłam polecieć w stronę portu, skąd przybyłam. Głównie chodziło o rozłożenie lądów. Czy jestem na totalnie innym planie czy po prostu w alternatywnej rzeczywistości bądź cieniu.

PERSPEKTYWA NEVERA
- Och. To rzeczywiście... może mieć sens.
Kiwnąłem głową. To dlatego Grey chciała tutaj przypłynąć, tak? Chociaż dziwne, że ani słowem o tym nie wspomniała... może to była jej osobista sprawa? Miałem jednak dziwne przeczucie, że coś mi umknęło... nie mogłem jednak się zorientować co.
Wtedy jednak Pani Jeziora zadała kolejne pytanie, na które znów odrobinę się zmieszałem.
- Eto... Głównie tutaj przybyłem eskortować Grey... oraz standardowo... być superbohaterem! Ratować niewinnych! Stać na straży sprawiedliwości! Oraz walczyć ze złem! M-mwahahahah!
Śmiechem starałem się zamaskować swoją nerwowość. Co to były za pytania?
... Wciąż miałem dziwne uczucie dyskomfortu. Coś... mi nie pasowało..
(może to Never-kun, że tamta zołza wie co robi Grey, a nie ma pojęcia po co mógł przybyć superbohater, którego "podobno" zna. Oraz za bardzo się z tobą spoufala. Ale ty nigdy chyba się nie domyślisz tego, Never-kun - przyp. Grey)