Lutea - miasto

First topic message reminder :



Ren i Rem dotarli na obrzeża miasta. Jak wcześniej chłopiec ciągnął za sobą nastolatka, tak teraz trzymał się o krok za nim wciąż trzymając go za rękę. Widok budynków, które wcześniej widział tylko w oddali przez małe okienko na statku wprawiał go w pewnego rodzaju podniecenie, ale póki co patrzył uważnie na morze jakby czegoś szukał.
- Nie ma go... - powiedział tak cicho, że nawet gdyby tuż obok ktoś przechodził, nie usłyszałby jego słów.

I przez kilka chwil nic się nie działo. Ren przysnął sobie przy śmietniku i tak sobie na siedząco drzemał... A może nawet już umarł?
Po kilku chwilach okazało się, że jednak nie umarł, ponieważ kiedy otworzył oczy, całkowicie wypoczęty - zupełnie jakby przespał w swoim wygodnym łóżku calutką noc i jeszcze trochę, zobaczył przed sobą małego Rema. Chłopiec trzymał dłoń na jego czole i wpatrywał się w nastolatka z tak śmiesznie skupionym wyrazem twarzy, że prawdopodobnie każda normalna istota wybuchnęłaby właśnie śmiechem. Mało tego przez chwilę, chłopiec nawet nie zdawał sobie sprawy z tego, że Ren już się obudził. Tak był skupiony na tym cokolwiek tam sobie robił.
Ale kiedy w końcu zda sobie z tego sprawę odsunie się patrząc na Rena przestraszonym wzrokiem.
- M-musimy wracać. Zaraz będzie ciemno - zająknął się tak samo przestraszonym głosem jaki miał wzrok. Nie zdawał sobie sprawy z tego co właśnie się stało, ale to może nawet lepiej?

- Jeszcze pięć minut... - mruknął pod nosem nastolatek, a chwilę później jego twarz spotkała się ze śmietnikiem, w który z początku się wtulił. Nie pasowała mu jednak ta faktura. Wydawała się niezbyt miękka, a do przyjemności wiele brakowało. Niezadowolony grymas pojawił się na jego twarzy, a ten obolałą niedawno łapką - w dodatku ranną - przetarł swoją twarz. - Co się...co? - wymamrotał jedynie ciemnowłosy, zastanawiając się, gdzie popełnił błąd, że kostucha jeszcze nie przyszła, a najpewniej pomyliła adres. Nawet nie dostrzegł przerażenia, czy zmieszania ze strony młodszej osoby i chociaż wyspany, to najpewniej uciąłby sobie kolejną drzemkę. Wieczną, ale coś mu się nie chciało, toteż o mało nie wpadając do kosza, wstał, a przynajmniej taki miał zamiar i czekał na swojego instruktora von szarańczę, aż ten wyjaśni mu co teraz, bo jakoś tak zapomniał, gdzie w sumie są, a przynajmniej nie kontaktował na tyle. - To... którędy?

- Do domu - powiedział chłopiec odsuwając się trochę i podając Renowi rękę, aby pomóc mu wstać.
- Musimy iść, bo jak wrócą... - zaczął mówić i potrząsnął głową zaczynając zbierać rozrzucone przed tym razem nastolatka zakupy - Nie chcę z nimi iść - dodał po dłuższej chwili nie zwracając uwagi na to, czy Ren pomaga mu pozbierać zakupy czy nie. Ale kiedy w końcu zostaną z powrotem spakowane do reklamówek, chłopiec zrezygnowany oprze się o ścianę. Zmęczony, przerażony, smutny i wyczerpany. Możliwe, że nawet mu się nie chciało ruszać w stronę lasu - zupełnie jakby przejął kolejny z nawyków maga. Kolejny i to niekoniecznie dobry... Zamknął na moment oczy i podparł czoło na dłoni jakby nad czymś myślał...

Nie miał już na nic sił. Nawet jeśli te się zregenerowały, to sama świadomość wysiłku, jaki włożył w dzisiejszy dzień oraz tego, który jeszcze na niego czekał, potrafiła dobić człowieka. Stęknął jedynie zawiedziony, jakby coś przeskoczyło mu w krzyżu.
- To nie idź... - mruknął jedynie cicho pod nosem, jakby to było tak proste. Rem nie musiał nawet tego dosłyszeć, jednak ciemnowłosy okazał się swoją jakże wielką pomocą. Nie żeby cokolwiek potrafił zrobić, eh, ale skoro taka decyzja malucha, to kto go zmusi by postąpił inaczej? On nie da rady mu pomóc, a więc wszystko zależało od samego Rema. Przyszła jednak jeszcze ta kwestia, kiedy to niczym nowo narodzony jelonek, nastolatek spróbował wstać z ziemi. Nie obyło się bez tradycyjnych obrządków oraz podtrzymywania obolałego czerepu. - Czemu nie żyjemy w świecie gier i magii? Tam to jednym pryciskiem człowiek może wrócić do swojego domu, a tak to co... maszerować. A odciski? A strupy? A inne rany i do tego może jeszcze jakieś wrzody... albo niedźwiedź... na pewno po drodze będzie niedźwiedź, a z magią by go nie było, eh... - mamrotał nieco jak nawiedzony, aby ostatecznie przygotować się do wędrówki lub kolejnego upadku z braku sił.

- Gier? - powtórzył patrząc na nastolatka nieco zaciekawionym spojrzeniem. Łatwo można było wywnioskować, że wcześniej nie miał za bardzo styczności z tego typu rozrywką. Ale to przecież nie znaczyło, że chłopiec pochodził z innej planety, prawda?
Rem pozwoli nastolatkowi znowu trochę pomarudzić, po czym w końcu podniesie się, pozbiera zakupy z głębokim westchnięcie. Cóż... jak to mówią "z kim przystajesz, takim się stajesz". W końcu jednak chłopiec złapie Rena za rękę i pociągnie w stronę lasu
- Wracajmy już, zanim całkiem sie ściemni, ok?

Hopla tutaj!