Nocna Dzielnica

First topic message reminder :

W mieście pełnym rozrywki nie może oczywiście zabraknąć miejsc przeznaczonych tylko dla dorosłych. Położona w wschodnio-północnej części Akane Resort, jest najbardziej rozpustną dzielnicą. Liczne kasyna, kluby nocne, domy publiczne, to zaledwie kilka z licznych atrakcji, które można tam znaleźć. Miejsce to jest istnym rajem dla zepsutej arystokracji i ludzi, którzy z nadmiaru pieniędzy zaczęli je wydawać na wszelkie możliwe sposoby. Znajduje się tam również parę domów mieszkalnych, oraz kilka zabytkowych kamienic, lecz większość zabudowań jest w stylu nowoczesnym. Budynki są wysokie z dużą ilością świecidełek i szyb. Tworzą one labirynt wąskich uliczek. Nie może również zabraknąć drogich sklepów, w których często można znaleźć dziwne rzeczy.

MG:
To był paskudny dzień. Czarne chmury całkowicie przysłoniły niebo. Od samego rana lał lodowaty deszcz, który padał przez cały dzień i nie zanosiło się na to, by przestał do wieczora, a od czasu do czasu słychać było grzmot uderzającego w ziemię pioruna. Ulice Nocnej Dzielnicy były całkowicie opuszczone, nikt w końcu nie chciał przebywać w taką pogodę na dworze. Niestety panienki Florence i Aclaria, oraz pan Ayumu nie mieli tyle szczęścia, żeby ukryć się przed deszczem. Przybyli do Akane Resort z mniejszymi, bądź większymi problemami, ale spotkali się dopiero w zaułku między dwoma wysokimi budowlami, gdzie według ogłoszenia mieli się udać. Czekał tam na nich… właściwie to nikt. Zleceniodawca ewidentnie się spóźniał, a deszcz dalej padał.
W zaułku stał kontener na śmieci, z którego unosił się nieprzyjemny zapach odpadów. Na ścianach budynków, dało się zauważyć zeschnięte ślady krwi, które w nieudolny sposób ktoś próbował zetrzeć. Za kontenerem zaś była jej duża plama. Ogółem dość ponuro i nieprzyjemnie.


Czas odpisu: 02.05.2015 godz: 00:00

Sei trafił na ogłoszenie przypadkiem. Ale jak tylko je przeczytał od razu zdecydował się rozwiązać ten problem. W końcu miał mieszkanko w Akane i nie chciał, żeby w jego okolicy działy się jakieś niedobre rzeczy. A co jakby to jakieś potworzysko czy co tam siedziało w tajemniczej uliczce kiedyś zaatakowało jego, albo co gorsza małą? Nie, trzeba było rozwiązać sprawę najszybciej jak się dało. Toteż farbowany blondas znalazł się we wspomnianym w ogłoszeniu miejscu o określonej porze. Wyglądało na to, że zjawił się pierwszy, ale zleceniodawcy czy tam pośrednika szukać nie musiał, bo ten sam podszedł na jego widok. Skinął głową potwierdzając, że jest magiem od zlecenia i wysłuchał co ma informator do powiedzenia. Sei słuchając spoglądał nie na niego tylko w kierunku tajemniczej uliczki. Sprawiała nieprzyjemne wrażenie, ciemna, cuchnąca.
- Możesz powiedzieć coś więcej? W jakich godzinach hałas się nasila? Ktoś to sprawdzał? Cokolwiek? - zapytał kiedy tamten skończył mówić. Od razu też stworzył niewielkie źródło światła (PWM: Świetliki), które zaraz znalazły się na maksymalnej od niego odległości (2 metrów) w kierunku owej uliczki. Szkoda, że nie mógł wysłać tego dalej.

Nieco z tyłu za jakąś lampą chowała się dziewczynka, w wieku dziecka z podstawówki. Śledziła Seishuu, który nie zdawał sobie z tego faktu sprawy. Widocznie nudziła się siedząc w mieszkaniu i chciała sprawdzić czym blondas się zajmuje.

Względnie spokojna podróż miała nieco niepokojący koniec. Co prawda, kotowaty spędził większą część przeprawy w torbie, drzemiąc sobie, jednak ostatecznie mruknął coś pod nosem, aby chwilę później jego jęknięcie przerodziło się w solidny ziew. Co prawda, bliżej mu do nocnego trybu życia, jednak nocą powinno się spać. Albo chociaż drzemać. Mimo wszystko - musiał odłożyć fundusze na kablówkę. Dlatego też większość czasu milczał, pozostawiając potencjalne pytania tej części grupy, która mogłaby zastanawiać się nad sensem istnienia. Dla niego - takowy nie istniał, ale to już inna bajka.
- Nie prościej dać im umrzeć, meh... - mruknął jedynie w kwestii starszych ludzi, wysuwając głowę z torby, aby to spojrzeć to na zleceniodawcę, to na Byaku. - Na świecie jest ich wielu, nikt nie zauważy - dopowiedział jeszcze kotowaty, aby ostatecznie stęknąć i... właściwie to nic nie zrobić. Ot być i egzystować. Od biedy mógł się tak wysilić.

Aisuki przybył do miejsca wskazanego w ogłoszeniu o pracy. O tak, postanowił wziąć się za jakąś robótkę! A z robótek są pieniążki, które mają wiele zastosowań. A poza mamoną wszelaką na misjach można też... szerzyć Miłośc! Zresztą używając środków finansowych też można szerzyć Miłośc, na przykład rozdając różne rzeczy biednym i smutnym ludziom. Stąd wynika, że misje są podwójnym źródłem Miłości! A nawet potrójnym, bo wykonując zadania Aisuki nabywał też doświadczenia i siły, co przekładało się na... skuteczniejsze szerzenie Miłości! Jak tu w takiej sytuacji nie dać się skusić pójściem na misję? Przy okazji jeszcze komuś pomoże, co jest czwartym sposobem szerzenia Miłości na misjach! Nawet, jeśli osoba, której pomoże jest osobą niekochającą, to przecież... Miłość! Miłość dotrze do serca każdego! W sensie prawie. Bo ponoć są tacy, do których serca trudno się dostać!

Ale Aisuki nie był sam.

- Blond-senpai! - zawołał chłopak do jakiegoś trochę od niego starszego mężczyzny, który rozmawiał właśnie z... to chyba był zleceniodawca... w każdym razie ta osoba na pewno pragnęła Miłości w najczystszej postaci, więc przyszła tutaj wykonać to zlecenie w imię Poczwórnej Miłości płynącej z Misji!

A poza tym Aisuki lubił nadawać ludziom dziwne ksywki.

Nie złośliwie. Dla zabawy.

Wieczory były tą przyjemną porą dnia, gdy ulice zaczynały cichnąć, a na nocnym firmamencie pojawiały się pierwsze gwiazdy oraz księżyc. Lubiła obserwować nocne niebo, było zupełnie inne. Spokojniejsze. Wjakiś sposób dawało siłę. Spacery po miastach wieczorami miały swój urok, o ile nie były częścią misji oraz z uliczki nie docierał fetor rozkładu. Westchnęła, patrząc na uliczkę, którą skrzętnie wypełniał mrok i spojrzała na Welta wyłaniającego się z torby. To on chciał coś zarobić, na kablówkę, jak powiadał, chociaż ona nie rozumiała, po co komu magiwizja. Strata czasu. Potarła skroń. Czyli teraz będzie bawić się w bohatera uciśnionych? Wysłuchała, co do powiedzenia miał zleceniodawca. W zasadzie miała jedno pytanie: "Po jaką cholerę wzywają magów, zamiast zgłosi to na Policję?", ale uznała, że lepiej przemilczeć.
- Jakbyśmy do rana nie wrócili, to wezwij Policję. Oni powinni się zająć zakłócaniem porządku w nocy - powiedziała dość oschle w stronę mężczyzny w kapeluszu, po czym ruszyła w stronę alejki. Lepiej było sprawdzić na własnych oczach, co takiego kryje się w tym mroku. Korzystając z Widzenia (PWM) była pewna, że przynajmniej na razie nie będzie musiała korzystać z magicznego światła. Zatrzymała się jednak w pół kroku i spojrzała na blondyna, który im towarzyszył w zadaniu. Widziała go, całkiem niedawno. Westchnęła, po czym wskazała palcem na latarnię za nimi.
- Chyba ktoś cię obserwuje - powiedziała spokojnie, bez złości lub wrogości w głosie. - Byłoby lepiej, gdyby nic jej się nie stało - dodała, po czym przeniosła wzrok na blond krzykacza i westchnęła po raz kolejny. Po czym powoli ruszyła wgłąb uliczki. Dogonią ją lub nie... Chyba lepiej dla krzykacza byłoby, żeby się do niej nie zbliżał.

MG:
Do zebranych dołączył jeszcze Aisuki i ogółem byłoby pięknie, ślicznie i w ogóle tęcza, ale misja była do wykonania. Zleceniodawca, lub też człowiek, który wskazał uliczkę, spojrzał w kierunku torby, z której wydobył się głos o zabijaniu i uniósł lekko brwi ku górze, jakby nie dowierzał temu co usłyszał, lub też temu co widział. Potrząsnął głową, wychwytując kolejne pytania. Po kolei zatem postanowił udzielić na nie odpowiedzi.
- Rzecz w tym, że odgłosy stamtąd się wydobywające są głośne i zazwyczaj zupełnie niespodziewane. Natomiast co do sprawdzania... - osobnik przełknął głośno ślinę. - Ten mrok... Ta ciemność... Nikt nie uszedł dalej niż dwanaście kroków... - następnie zwrócił się do Nanayi. - A policja miała się tym zająć, ale mają wiele innych ważniejszych spraw teraz do załatwienia. Zresztą co chwila ktoś się skarży na jakieś hałasy w nocy. Tylko, że te tutaj są dość... Osobliwe... - o tym zebrany zespół miał się wkrótce przekonać.
Seishu delikatnie oświecił swym światełkiem mrok, ale niewiele to dało. Światło zdawało się zanikać wobec nieprzemierzonej ciemności. Nawet Nanaya nic w mroku, poza mrokiem nie zauważyła. Mimo to ruszyła w uliczkę, lecz zanim to nastąpiło, chłodny powiew jeszcze rozwiał jej włosy, a zatęchły smród wbił jej się w nozdrza.
Weszła w mrok, który prędko ją ogarnął. Ciemność gęsta tak bardzo, iż czubka własnego nosa nawet nie widziała. Szła naprzód i czuła jedynie ciężar torby, w której przebywał Welt. Zrobiła nawet jedenaście kroków, kiedy to rozległ się (dla lepszego efektu warto założyć słuchawki i podkręcić je na pełną głośność) śpiew?
Ten głos był tak donośny, że dosłyszał go nawet Aisuki, Seishu, oraz z pewnością całe osiedla tyle, że najbardziej odczuła go Nanaya wraz z Weltem, gdyż znajdowali się o wiele bliżej jego źródła, niż ktokolwiek inny. Pracodawca zasłonił uszy, podobnie jak dziewczynka za latarnią. To z pewnością nie było najprzyjemniejsze przeżycie dla uszu obecnych...

Stan postaci:
Chyba sami możecie to określić

- Ciiiiichoooo! - wrzasnął Aisuki zatykając uszy, wyjątkowo poirytowany tym, że przerwano mu podrywanie jakiegoś mężczyzny. Jego słuch muzyka nie mogło znieść tej... kakofonii... tego... beztalencia. Ten utwór nie zasługuje na Miłość! Nawet, jeśli jego autor naprawdę się starał, to ktoś musiał mu wreszcie powiedzieć, że się do tego nie nadaje. Do wszystkiego trzeba mieć pewien... minimalny talent, niezbędny do robienia czegokolwiek. Oczywiście nie licząc Miłości, Miłość mógł przyjmować i przekazywać każdy. Zresztą Miłość była pod każdym względem wyjątkowa, nie tylko z powodu swojej uniwersalności i łatwej dostępności dla każdego.

Aisuki niemal instynktownie ściszył jak się tylko dało fale dźwiękowe, które do niego dotarły (PWM Modyfikacja), co by nie doprowadzić do uszkodzenia swoich cennych bębenków słuchowych. Podskakując co drugi krok podbiegł do Pięknej Pani z Pesymistycznie Nastawioną do Życia Torbą, ściszając hałas koło niej. Takie ładne kobiety nie mogą głuchnąć, przynajmniej nie wtedy, kiedy blondyn jest w pobliżu. Pozwalanie kobietom na bycie krzywdzonymi jest sprzeczne z kodeksem Miłości.

---

Modyfikacja - Pozwala zmodyfikować dowolny dźwięk w pobliżu użytkownika. Można uczynić go wyższym, niższym, głośniejszym, cichszym, wolniejszym itd.

- Blond-senpai? - zdziwił się określenie, które z pewnością dotyczyło właśnie jego. Chociaż może nie było to takie dziwne. W końcu chłopaczyna, który się pojawił nie wiedział jak się nazywa, a chciał się przywitać.
- Jestem Seishuu, liczę że dobrze będzie się nam razem pracować. - rzucił do nieznajomego po wysłuchaniu informatora. Na widok kobiety Sei miał wrażenie, że gdzieś ją już widział. Chociaż nie potrafił przypomnieć sobie gdzie, może tylko mu się wydawało. Chłopaczyna energicznie pokiwał głową na jej słowa. Chociaż wcale nie miał zamiaru nie wracać do rana. Jedno spojrzenie w tą uliczkę wystarczyło, żeby nie miał w ogóle ochoty tam wchodzić. Nawet jego świetlik wysłany w międzyczasie niewiele pomógł. Więc nie była to normalna ciemność. Podejrzana sprawa. Farbowany blondas nie zdążył zapytać o co chodzi z tymi dwunastoma krokami, najpierw rudowłosa wskazała jakąś latarnie mówiąc, że ktoś go śledzi.
-  Huh? - zamrugał dwa razy na Byaku, później kilkakrotnie w kierunku wspomnianej latarni.  I znów na kobietę, która zaraz zniknęła mu z oczu zagłębiając się w ciemnej uliczce. I kiedy ponownie odwrócił się we wskazanym przez rudowłosą kierunku nagle jebs, w uszy uderzył go jakiś ryk. Tak ryk, bo śpiewem ciężko było to nazwać. Odruchowo zasłonił łapkami uszy. Zauważył też swoją współlokatorkę. Wyraźnie mu się to nie spodobało, ale przez ten hałas i tak nic nie mógł powiedzieć.

Dziewczynka zmarszczyła brwi kiedy tamta kobieta wskazała na nią. Nie słyszała co prawda co mówi, ale można się było domyśleć. To głupia baba, po co ją demaskowała? Na szczęście ten idiota Sei chyba nadal jej nie zauważył. Przynajmniej do momentu kiedy rozległ się ten upiorny śpiew. Została już kompletnie zdemaskowana więc nie było sensu się dużej ukrywać. Jak tylko ten hałas ucichnie dziewczynka miała zamiar podejść do grupy. Czy raczej do Seia, który jako jedyny jeszcze nie zniknął w uliczce.

prośba do eMGie:

Nietypowa misja nie mogła potoczyć się prosto. Niektórzy oczekiwaliby wędrówki w parku, jednak nie marzyło się to Weltowi. Ten myślał jedynie o drzemce, zwłaszcza że dziewczyna nie skomentowała jego słów. Westchnął dość głośno, a nawet odchrząknął.
- To jak? Sprzątniesz... - zaczął jedynie swoją wypowiedź, kiedy dziwaczny odgłos przerwał jakiekolwiek dalsze chęci debatowania. Sam zaś kotowaty chwycił się łapkami za uszy, dociskając je do głowy. Jakby to mogło pomóc. Z każdą chwilą jego wizja drzemki zdawała się oddalać, a on sam tylko się denerwował. Krótkie syknięcie dobiegło ze strony torby, kiedy to krzykacz zbliżył się do nich. Przynajmniej ten z ich drużyny. Nie szczędził w środkach i postanowił ostrzec ów osobnika, ale nie miał sił, ani większej ochoty na użeranie się z debilami, którzy zachowywali się jak ktoś z wodogłowiem lub inną nie do końca sprawną-dolegliwością. - Zakłócasz ciszę - mruknął jedynie zgłoski, spoglądając na jednego z duetu blond dziwaków. Niby metro było w modzie, a przynajmniej było coś w tej całej gazecie, którą ostatnio widział. Kończą mu się komiksy. I kablówki nie ma. Jak żyć panie prezesie? Mimo wszystko - jego wzrok był bardziej surowy jak słowa i miał coś z drapieżnika, jak to przystało na wampirzego drapieżcę. Pomimo tego, kotowaty zrezygnowany ludzką głupotą wrócił do swojego schronienia, aby to na swój sposób przeciwdziałać temu hałasowi. Z jednej lub drugiej strony. Jeszcze mu potrzeba większej ilości pracy.

Spojrzała na zleceniodawcę z powątpiewaniem, ale już nic więcej nie powiedziała. Skoro uważał, że Policja nie będzie potrzebna, gdy wejdą w uliczkę i może już nigdy nie wrócą... Wzruszyła ramionami. Nie do końca rozumiała. Może nic im się nie stanie? Aczkolwiek uważała to za dość nieodpowiedzialne, skoro mieszkańcy nie dostali żadnego wsparcia ze strony miasta w ich "naglącym problemie". Jak poważny by problem przekonała się dość niedługo na własnej skórze, gdy zrobiła kilka kroków wgłąb mrocznej alejki. Dziwny głos uderzył w jej osobę niczym ciężki, metalowy młot. Natychmiast uniosła dłonie do uszu, próbując ograniczyć szkodliwe decybele, a w głowie wyklinała na czym świat stoi. Czy chociaż raz, na miłość boską, nie mogłaby trafić na jakąś spokojną misję, gdzie nie ma magii i niezwykle dziwacznych sytuacji, które spawałyby, że musi przeklinać na wszystko. Z głupim uporem postawiła kolejne kilka kroków do przodu. Jeżeli okoliczni mieszkańcy słuchali podobnych recitali co wieczór, to mogła zrozumie, czemu chcieli się pozbyć problemu. Ona sama chyba zabiła wszystko w zasięgu wzroku, gdyby obudziło ją coś takiego.

MG:
Tak oto powstał niewielki podział na grupki, w zależności od tego kto jak daleko zaszedł w hałaśliwej alejce.

Seishuu:
...Gdyż on jako jedyny nie wkroczył jeszcze w ciemności. Zasłonięcie uszu niewiele dało. Co prawda trochę wytłumiło hałas, ale ten jednak był zbyt duży, by go całkowicie wyciszyć. Aż do czasu, kiedy to sam ucichł. Wtedy to też dziewczynka stojąca za latarnią, która została już zauważona, podeszła do Seia i hardo tupnęła nóżką.
- Baka...- burknęła złośliwie. - Czego tak stoisz i nie zrobisz z tym porządku? Przyszedłeś się tu tylko poprzyglądać? - powiedziała i zaczęła popychać Seia w kierunku alejki.

Aisuki:
On wyciszył dźwięk wokół siebie i wkroczył w uliczkę tuż za Nanayą. Z rozbiegu, niczym dzielny heros chcący wyciszyć przy niej dźwięk. Jednakże jak to niestety bywa przy zbytnim pośpiechu i zbyt radosnym podskakiwaniu, nim dotarł do Nanayi i Welta, potknął się i upadł na kolana. Odruchowo też podparł się rękami, inaczej przejechałby twarzą po ziemi. A może wcale się nie potknął, tylko ktoś podstawił mu nogę? W ciemności Aisuki niewiele widział. Ale za to słyszał i czuł. Czuł jak coś położyło mu dłonie na ramionach i mocno je zacisnęło. Zaś do jego uszu doleciał szept...
- Powiedz, która dziura jest najgłębsza?

Nanaya i Welt:
Ta dwójka kroczyła dalej przed siebie, poprzez mrok i hałas, aż dotarli. Ujrzeli jasność, lub też jak chcieliby to nazwać, miejsce mroku pozbawione. Był to fragment uliczki, gdzie mrok taki nie panował. Długi na około dziesięć metrów. Możliwe też, że było to jakieś pomieszczenie, gdyż poza ścianami po bokach, z przodu, z tyłu i na górze panowała nieprzenikniona ciemność.
Jednakże kształty i przestrzeń nie były zbyt istotne. O wiele ważniejsze było to, co ta dwójka tam ujrzała. Najbardziej w oczy rzucał się tańczący szkielet, wysoki, gdyż mierzył sobie prawie dwa metry. Ów szkielet wywijał pląsy swymi nogami. I to właśnie ten szkielet wydawał z siebie takie urokliwe śpiewy. Śpiewał natomiast do swej oderwanej prawej ręki, którą trzymał w lewej.
Oprócz niego był tam jeszcze kontener, typowo śmieciowy, stojący po lewej stronie. Z kontenera wypływała ciemna, gęsta i cuchnąca wódą breja.
Na pokrywie od kontenera siedział czarny kot, który zdawałoby się miał mocno postrzępione futro i lekko skrzywiony kark. Lizał akurat sobie łapkę.
Z innych obiektów, po prawej była jeszcze skrzynka przytwierdzona do ściany. Taka, na której widniała naklejka, że zawartość jej jest pod napięciem.
Chwilę po tym jak duet przybył, szkielet przestał śpiewać i choć jego ciało wciąż tańczyło, to on obrócił czaszkę o 270 stopni, by spojrzeć na przybyłych. Breja nie zrobiła nic szczególnego. Zaś kot skończył lizanie łapki, z której wysunął środkowy pazur. Spojrzał czerwonymi, nienawistnymi oczami na przybyszy i nie schował nawet języka.
- No nareszcie! - krzyknął szkielet. - Zamawialiśmy panienki z jakiś tydzień temu! Już się bałem, że nie przyjdą! Ale... Czemu jesteś tylko jedna?

Aisuki wzruszył ramionami, na tyle, na ile pozwalał mu uścisk nieznajomego. W sumie mało fascynujące pytanie, przecież każdy zna odpowiedź. Niespecjalnie rozumiał, co się działo, jednak mimo wszystko postanowił udzielić pomocy biednemu człowiekowi za nim. Zostawianie ludzi w potrzebie było sprzeczne z ideą uniwersalnej Miłości.

- Najgłębsza jest dziura wydrążona w najwyższym pagórku. - odparł niemal od razu, jakby to było oczywiste - No i jeśli mówimy o naszych kochanych ziemskich dziurach, to raczej nie będzie głębsza niż średnica miłosnej niebieskiej planety. Choć niektórzy twierdzą, że ta prowadząca do Krainy Czarów i Miłości była jeszcze głębsza, jednak to niczym niepotwierdzona i przez niewielu kochana teoria. Ale naj-najgłębsza jest dziura w sercu pozbawionym Miłości. A teraz przepraszam na chwilę, za sekundkę wrócę.

Po wypowiedzeniu tych słów odbił się rękoma od ziemi, by podnieść się na nogi. Starał się nie przejmować zbytnio uściskiem na rękach i postanowił spróbować się wyrwać. Ale musiał uważać. W końcu skoro ktoś go trzymał, to pewnie miał problemy z samodzielnym staniem. Może to była jakaś biedna staruszka? Głos na to nie wskazywał, jednak tego się przecież nie wybiera. Staruszka będzie musiała niestety chwilę poczekać, bo Piękna Pani z PNdŻT chyba pilniej potrzebowała pomocy. Kochać znaczy wybierać - złą spośród dobrych opcji i dobrą spośród złych.

Blondas miał zamiar odesłać dziewczynkę do domu i kiedy już wróci dać jej mały wykład. Ale poczuł się trochę zdezorientowany kiedy to ona ze złością tupnęła nogą i zaczęła go popychać w kierunku uliczki. I nawet zaczęła mu wrzucać. Ale to w sumie żadna nowość...
- Przecież wiem, ale... - powoli cofał się w kierunku uliczki. Nagle się zatrzymał - To przez ciebie! Co ty tu robisz? Tu jest niebezpiecznie, wracaj do domu. - pochylił się i złapał ją za ramiona, aby ją odwrócić w przeciwnym kierunku.- I masz iść tylko dobrze oświetlonymi ulicami, jasne? - popchnął ją lekko.
- Albo nie, zostań z tym panem. Chodzić po nocy niebezpiecznie. Rzuci pan na nią oko, póki nie wrócę? - zapytał, ale nie czekając na odpowiedź znów spojrzał na małą. - I ani się waż wchodzić do tej uliczki. - wskazał palcem mroczne miejsce i pogroził pięścią. Nie dając jej nic powiedzieć odwrócił się i pobiegł w kierunku uliczki, w której zniknęli jego towarzysze. Starał się choć trochę oświetlić ciemności swoimi świetlikami.

Czasami wampir żałował, że nie posiadał rodziców. Ci z pewnością ostrzegliby go przed negatywnym wpływem tej rudej jednostki. Nie przypuszczałby, że skończą w takiej dziurze, a już na pewno, nie myślałby o dziewczynie jak o kimś spod ciemnej gwiazdy. W dodatku, jeśli wierzyć otoczeniu, to robiła jeszcze za panienkę na zamówienie. Z kim to przyszło mu żyć? Znaczy... nie-żyć.
- Upierdliwe... - mruknął jedynie kotowaty, spoglądając na Byaku, jakby wyczekiwał reakcji z jej strony. Samemu nie miał zbytnio ochoty się ruszać. Mruknął jedynie coś pod nosem, aby później zacząć osuwać się w odmęty torby. - To nie miejsce na urocze i bezbronne zwierzęta - dopowiedziałby jeszcze marudnie znudzonym tonem, dając dziewczynie do zrozumienia, że raczej powinna go zachęcić do działania lub odwalić robotę za dwojga, bo on pójdzie się zdrzemnąć w torbie. Chyba...

Ciemność kiedyś się kończyła, a w Nanayę uderzył fakt, że przeszłą wiece jak 12 kroków. Więc nikomu po prostu nie chciało się ruszyć tyłka, by przebrnąć przez ten nieprzyjemny odcinek, co było dość... frustrujące. Posyłanie magów by załatwić takie "naglące przypadki" były zwykłym wygodnictwem mieszkańców. Westchnęła, po czym ogarnęła przestrzeń pogardliwym spojrzeniem. Kościotrup, kot i ścieki. Cudownie. Pierwszy odezwał się szkielet, natomiast kot zdawał się być w równie cudownym nastroju co ona i Welt razem wzięci. Skrzywiła się na wzmiankę o "panienkach na zamówienie". Oczywiście, były różne zawody i różne potrzeby, nawet kościotrupów, ale była daleka od parania się tego typu zamówieniami publicznymi.
- Następnym razem może tak nie krzycz na samym wstępne? Zawodzenie na całą ulicę nie zachęca nikogo do odwiedzin, a tym bardziej kobietę. Brzmisz, jakbyś zarzynał jakieś zwierzę... - odpowiedziała dość cierpkim tonem na wyżej wspomniany komentarz. I nim Welt całkowicie zakopał się w torbie na słodki odpoczynek, wyciągnęła go za wszarz, kładąc go na ramieniu.
- O nie, nie. Sam chciałeś zarobić, nie ma spania - powiedziała cierpliwym tonem, po czym cofnęła rękę, gdy upewniła się, że nie spadnie. - Poza tym... nie jesteś bezbronnym stworzeniem... - dodała nieco ciszej, z lekkim uśmiechem na ustach.

MG:
Aisuki:
Czasem zbytnie wygadanie może doprowadzić do zgubnych efektów. Po tym jak odpowiedział o pagórku, a zanim rozpoczął dalszą przemowę, usłyszał dźwięk rozpinanego suwaka i poczuł jak ramiona wgniotły go bardziej w ziemię, iż już nie kucał, a leżał na twarzy. Zaś coś oślizgłego próbowało przedostać się przez jego spodnie.

Sei:
Chłopak postanowił zostawić dziewczynkę pod opieką starszego pana, ale ona zerknęła na niego nieufnie i prychnęła wzgardliwie. Chciała zrobić jakiś protest, ale jedynie burknęła, kiedy to Seishu pięścią nakazał jej by została.
Sam Sei wbiegł w uliczkę. Jego świetliki niezbyt oświetlały ciemności. Zupełnie tak jakby znalazł się w pomieszczeniu z czarnymi ścianami, czarnym sufitem i czarną podłogą. Wszędzie czarno. Aż tu nagle coś różowego! Przypominało to kształt ludzki, a raczej człowieka odzianego w bardzo ciasny lateksowy strój. To coś przygniatało Aisukiego i... Z głowy tego czegoś wystawały liczne macki, które próbowały się dobrać do tylnej części ciała siewcy miłości.

Nanaya i Welt:
Sytuacja trochę dziwna. Welt chciał zasnąć, ale ktoś mu w tym nie pozwalał. Szkielet usłyszawszy słowa Nanayi, klapnął radośnie szczęką i od razu zamontował swoje ramię na miejsce, po czym zręcznie i sprawnie podsunął się obok dziewczyny i ją tym ramieniem.
- To mój zew godowy. Może brzmi źle, ale przyzwał mi tu ciebie, łasiczko - po tych słowach drgnęła mu kość czołowa, iż gdyby miał brwi, to wydawałoby się, iż się uniosły w tej chwili. - Nie czekaj więc dłużej i pokaż co masz pod tą skórką.
W tym samym czasie kot na kontenerze schował pazur i spojrzał na breję. Z brei zaś wyszła butelka z przezroczystym płynem. Kot zaś zerknął w stronę duetu i powiedział chrapliwym głosem.
- Otwórzcie i podajcie...