Nocna Dzielnica

First topic message reminder :

W mieście pełnym rozrywki nie może oczywiście zabraknąć miejsc przeznaczonych tylko dla dorosłych. Położona w wschodnio-północnej części Akane Resort, jest najbardziej rozpustną dzielnicą. Liczne kasyna, kluby nocne, domy publiczne, to zaledwie kilka z licznych atrakcji, które można tam znaleźć. Miejsce to jest istnym rajem dla zepsutej arystokracji i ludzi, którzy z nadmiaru pieniędzy zaczęli je wydawać na wszelkie możliwe sposoby. Znajduje się tam również parę domów mieszkalnych, oraz kilka zabytkowych kamienic, lecz większość zabudowań jest w stylu nowoczesnym. Budynki są wysokie z dużą ilością świecidełek i szyb. Tworzą one labirynt wąskich uliczek. Nie może również zabraknąć drogich sklepów, w których często można znaleźć dziwne rzeczy.

MG:
To był paskudny dzień. Czarne chmury całkowicie przysłoniły niebo. Od samego rana lał lodowaty deszcz, który padał przez cały dzień i nie zanosiło się na to, by przestał do wieczora, a od czasu do czasu słychać było grzmot uderzającego w ziemię pioruna. Ulice Nocnej Dzielnicy były całkowicie opuszczone, nikt w końcu nie chciał przebywać w taką pogodę na dworze. Niestety panienki Florence i Aclaria, oraz pan Ayumu nie mieli tyle szczęścia, żeby ukryć się przed deszczem. Przybyli do Akane Resort z mniejszymi, bądź większymi problemami, ale spotkali się dopiero w zaułku między dwoma wysokimi budowlami, gdzie według ogłoszenia mieli się udać. Czekał tam na nich… właściwie to nikt. Zleceniodawca ewidentnie się spóźniał, a deszcz dalej padał.
W zaułku stał kontener na śmieci, z którego unosił się nieprzyjemny zapach odpadów. Na ścianach budynków, dało się zauważyć zeschnięte ślady krwi, które w nieudolny sposób ktoś próbował zetrzeć. Za kontenerem zaś była jej duża plama. Ogółem dość ponuro i nieprzyjemnie.


Czas odpisu: 02.05.2015 godz: 00:00

Trochę się zastała. Zamyśliła. I ogólnie było niefajnie, bo chyba trafiło to dłużej niż powinno. Jednak do tej pory nikt nie odpowiadał, a Eris stwierdziła, ze to ją absolutnie upoważnia do wyważenia drzwi starą jak świat metodą o nazwie "kop z półobrotu" jednocześnie obnażając ostrze katany. Wejść do środka, zgarnąć niewiastę i ewentualnie zastawić pułapkę, jeżeli jeszcze nie jest za późno. Bo jeżeli jest za późno to tak trochę lipa. Trochę mniejsza, jeżeli cwaniak dalej jest w środku. Dlatego też wchodzi w każdej chwili gotowa na unik nie ważne, czy to leciałby na nią jakiś nóż (te odskoki w bok...) czy mieszkanka chciała ją rąbnąć patelnią przez łeb, co z kolei przyjęłaby na ramię licząc na to, że panny z klubu nie mają aż tyle pary w łapach. Jednocześnie jeżeli cwaniak byłby w środku, ma przygotowanego fajerbola by na "dzień dobry" sieknąć nim typa. A typa pewnie rozpozna po czarnym płaszczu z kapturem. I może jeszcze będzie próbował uciekać, to już w ogóle będzie pewna swego. Jak się pomyli to trudno, pies typa gonił, płakać po nim nie będzie.

Wydawało się mu, że udało mu się w miarę przekonać chroniącego wejścia do klubu osiłka, że nie był złym człowiekiem i nie miał żadnych złych przemyśleń ani zamiarów względem kogokolwiek z tych terenów. De facto tak było - nie zależało mu co prawda ani trochę na tych osobach, ale nie życzył im bezpośrednio śmierci ani nie zamierzał się do niej przyczyniać, a w razie potrzeby, jeśli tylko mogło go to przybliżyć do celu swojej misji, mógł nawet być siłą, która utrzyma innych przy życiu. Ku uciesze między innymi takich prostych człowieczków jak tegoż biedaka stojącego przed wejściem tamtego klubu. Tak czy siak, Kanzaki miał teraz kolejne zadanie - musiał porozmawiać z kobietą, która go prawdopodobnie nigdy wcześniej nie widziała i nic o nim nie słyszała, musiał przekonać ją do tego, że nie życzy jej źle, że chce pomóc i że jest godny zaufania - a wszystko to w czasie kilku minut, bo przecież to pierwsze wrażenie było najważniejsze dla zwykłych ludzi.

- Dzień dobry, nazywam się Umu i jestem tutaj na wniosek ochrony klubu, z którym jest pani związana, w związku z ostatnimi wydarzeniami. Mam zapewnić pani ochronę i porozmawiać na wszelkie tematy, które mogą pani zaprzątać ostatnimi czasy głowę. Czy ma pani teraz czas? - takimi właśnie słowami postanowił posłużyć się Kanzaki, mając nadzieję, że te wystarczą, by kobieta przynajmniej nie uznała go z miejsca za kogoś przed kim należy bronić się i zapierać wszelkimi częściami ciała, choć przerażone i zahukane osoby często cokolwiek mogły odczytać w zły sposób. Póki co jednak stał sobie spokojnie i czekał na odpowiedź dziewczyny, ręką przeczesując swoją fryzurę, jeśli jeszcze wciąż była mokra starając się ją nieco przesuszyć w ten ciekawy sposób.

Chyba nie do końca inspektor rozumiał o co chodzi naszej wspaniałej, genialnej, niesamowitej i ogólnie zajebis%ej wiedźmie, no ale cóż nie każdy potrafi zrozumieć boskie plany
- Mili? Kulturalni?  Hmm... członkowie kontynentu są zdecydowanie zacofanymi rasami, no ale cóż można na to poradzić, powiedz - wiesz coś jeszcze na temat naszego złoczyńcy? Coś, czego nam  nie powiedziałeś?  Skoro według ciebie ludojactwo jest okej, to według wyższej od was rasy WIEDŹM bezmyślne zabójstwo może być legalnie spoko, to kto może byc dość nienormalny być tym złym? Może to ktoś w waszym towarzystwie, wiedzącym wszystko o osobach, za którymi nikt nie będzie tęsknił hmm~? Powiedz?


((Post napisany w stanie nietrzeźwości, sori za wszystkie problemy, pace~))

MG:

Zgniłe Jajo, niczym Stara Skarpeta, wywaliła w drzwi roztrzaskując je niemalże w drobne drzazgi. Zrobiła wjazd na chatę w pięknym, niszczycielskim stylu. Już miała komuś odpieprzyć w łeb, za sam fakt przebywania w mieszkaniu. No niestety… Obeszło się bez jakichkolwiek walk i agresji, ponieważ jak się po chwili okazało w środku nikogo nie było. Wszystko było raczej w porządku, nie licząc różowiutkiego pudelka, który agresywnie zaczął szczekać na rudą włamywaczkę.

Osobnik z którym rozmawiała Florence, przez chwilę analizował jej słowa. Możliwe, że szukał jakiejś stosownej odpowiedzi, ale ostatecznie wzruszył tylko ramionami, odwrócił się i ruszył w przeciwnym kierunku. Zaś do nosa wiedźmy doszedł dość przyjemny zapach. Czyżby ktoś w sąsiedztwie gotował bigos?

Próba bycia zachęcającym, zakończyła się dla Ayumu tym, że… Drzwi się otwarły. W ich miejscu ukazała się kobieta, dość wysoka. Nawet wyższa od Kanzakiego. W jego nozdrza wpierw uderzył przyjemny, kwiatowy zapach. Naprzeciw jego oczu znalazła się para niemałych krągłości, które dzieliła od jego twarzy półmetrowa przestrzeń, oraz czerwony szlafrok. Spoglądając nieco wyżej mógł spostrzec całkiem ponętnie uśmiechającą się twarzyczkę. Lekko przymrużone, ciemne oczy wpatrywały się paczałki chłopaka. Jej długie, czarne włosy opadały na plecy. Były mokre. Kobieta sama w sobie wyglądała jakby właśnie wyszła z wanny.
- Och, jak miło, że kogoś przysłali… Proszę wejść panie Umu. Śmieszna nazwa – kobieta wycofała się w głąb mieszkania, wpuszczając do niego Ayumu. Chłopak szybko mógł zauważyć, że wszystkie meble są w kolorze czerwonym. – Może się czegoś napijesz i… Chyba powinieneś zdjąć te mokre ubrania. Nie chcę żebyś miał się przeziębić…

Stan postaci:
Ayumu: Bez zmian
Eris: 83 MM
Florence: 50 MM, prawa ręka wciąż boli, bardzo słabo krwawi.

Termin:
13.11.2015r godz 23:52
Kto nie zdąży ten Brudny Kalosz!

Śmieszna nazwa? Co za osoba mówiła w ten sposób o czyimś imieniu? Nie miało to wielkiego znaczenia skoro i tak chodziło o zmyślone imię, ale Kanzaki momentalnie poczynić taką obserwację, gdy tylko usłyszał słowa kobiety. Wyższa od niego, o dość konkretnych preferencjach kolorystycznych, nie wydawała się specjalnie obawiać o swoje życie skoro tak łatwo wpuściła go do swojego mieszkania. Mogła być też zwyczajnie głupią i naiwną kobietą, ale nigdy nie należało zbyt łatwo przekonywać się do którejkolwiek z tych opcji, lepiej było przez dłuższy czas odczuwać niepewność przed dokonaniem takiego sądu, a Kanzaki był jedną z tych osób, która potrafiła przez dłuższy czas trzymać się na baczności.
- Dziękuję i proszę wybaczyć najście. - powiedział mężczyzna odwzajemniając uśmiech gdy wkraczał na teren jej posesji. Jego mokra marynarka wylądowała po chwili na jego własnym ramieniu, chyba że kobieta miała w domu rodzaj jakiegoś wieszaka, na którym można by zawiesić ubranie. - Proszę się mną nie kłopotać, postaram się sprawić pani jak najmniej kłopotów. Czy możemy gdzieś usiąść by porozmawiać? - zadał od razu pytanie, a następnie podążył za kobietę, jeśli ta zgodziła się wskazać im jakieś miejsce do zajęcia. Pozostawał wciąż czujnym i przyglądał się otoczeniu, a także samej kobiecie. Być może to kolor tego miejsca tak na niego działał. Czerwony był kolorem alarmowym i odruchowo sugerował niebezpieczeństwo. To nawet lepiej w tej sytuacji. Przynajmniej za bardzo się nie rozluźni.

- Przejdę od razu do sedna. Czy w ostatnich dniach miała pani jakieś nieprzyjemne zdarzenia lub odczuła pani jakieś niebezpieczeństwo? Proszę też podzielić się ze mną wszelkimi uwagami, które uważa pani za ważne w kontekście mojej wizyty tutaj. Niezależnie od tego jak byłyby to niewielkie detale, proszę niczego nie pomijać. - rzeczowo zajął się kwestią chłopak, gdy już zajęli miejsca, jeśli natomiast takich nie było, z jakiegokolwiek powodu, wtedy zadał te pytania na stojąco. Nie należał do przesadnie wybrednych ludzi, więc nie miał z tym problemu.

Dziewczę raz jeszcze przerzuciło wzrokiem po miejscu zbrodni, przez moment zastanawiając się, czy chce jeszcze bawić się w panią detektyw, kiedy to przez jej nosek przeszedł smaczny zapach, przypominający Florence, że w sumie już dawno nic nie jadła. No nic, drobna przerwa nie zaszkodzi prawda? Tak więc, w kierunku jedzenia w kierunku bigosu! Zapewne pomyślała sobie blondyneczka z uśmiechem na ustach kierując się swym węchem, zapewne właśnie całkiem niepotrzebnie traciła czas, ale nigdy przecież nie powiedziała, że zależy jej na zdrowiu tutejszych robaczków.

MG:
Jak to Ayumu zdążył się już przekonać, panienka sprawiała wrażenie dość pewnej siebie. Naiwnej również. Jej zachowanie mogło rzeczywiście wydawać się dość dziwne i nietypowe. Tak jakby nie obawiała się jakiegokolwiek zagrożenia, z jakiejkolwiek strony, a na pewno nie ze strony chłopaka, do którego dość często posyłała uśmiechy, oraz dość dwuznaczne spojrzenia. Kiwnęła głową, kierując się w stronę jednego z pokoi, wskazując Kanzakiemu miejsce, by mógł usiąść. Był to karmazynowy fotel. Lirianda usiadła naprzeciw niego, zakładając nogę na nogę, odsłaniając przy tym dość spory fragment swoich ud, oraz zgrabne łydki. Dzielił ich od siebie makowy stolik…  Natomiast wieszaczek na marynarkę się znalazł, choć niezbyt wyróżniał się jego szkarłat, na tle innych czerwieni.
- Myślisz, że ot tak bym cię wpuściła, gdybym się czegoś obawiała? Czy naprawdę musisz być aż tak bardzo formalny? Sprawiasz wrażenie bardziej nudnego, niż wyglądasz – takim stwierdzeniem podsumowała cały wywód Ayumu, uśmiechając się jeszcze do tego w uroczy sposób. Następnie jej wzrok skierował się w kierunku ściany, jakby się nad czymś zastanawiała.
- Już wiem! – wykrzyknęła nagle, jakby jakaś mądra sugestia uderzyła do jej głowy. – Była taka bajka o misiu, który nazywał się Umu! Miał tak duży brzuszek, że nie widział swoich placów u stóp… No i jeszcze jednej rzeczy też nie mógł zobaczyć… Umu to był śmieszny niedźwiadek. Słyszałeś może o nim? – dopytała radośnie. Zaś wszelkie pytania, które zadał Kanzaki, przeszły gdzieś bokiem obok jej uszu.


Szanowna wiedźma jeszcze raz spojrzała na zwłoki. Widok ten jednak nie obrzydził jej na tyle, by zmniejszyć jej apetyt. Kierowana niezwykłym aromatem gotującej się kapusty, zatrzymała się przed drzwiami do mieszkania numer 4. Zapach dochodzący stamtąd był bardzo silny i konkretny. Samo stanie pod drzwiami jednak nie wystarczyłoby do napełnienia żołądka. Jednak z nikąd pojawił się czynnik, który pomógł jej w dostaniu się do środka. Prawie dwumetrowy, siwy mężczyzna w szarym swetrze, z wąsami, nad którymi błyszczały okrągłe okulary. W ręku trzymał siatkę z kiełbasą, oraz boczkiem. Przeszedł obok wiedźmy i otworzył srebrnym kluczem drzwi. Duża ilość pary wydostała się na korytarz, a w powietrzu rozniósł się zapach bigosu. Gdy jako tako opadł, Florence mogła dostrzec… Sabat czarownic? No niezbyt… Ale był gigantyczny kocioł, za którym stał młody dziewic, z wąsowatym mchem pod nosem, ubrany w kapłański golf. Energicznie mieszał wielką łyżką w kotle. Bigos zapewne… Obok stała wielka, gruba kobieta, która nadzorowała jego działania, co jakiś czas dorzucając do kotła jakieś mięcho, jakieś warzywa, oraz przyprawy.
- Wchodzi?– zapytał wielki mężczyzna, spoglądając z góry na Flo.

Stan postaci:
Ayumu: Bez zmian
Eris: 83 MM. Jest brudnym Kaloszem.
Florence: 50 MM, prawa ręka trochę boli.

Termin:
20.11.2015r godz 23:57
Kto nie zdąży ten cuchnący kalafior!

- Niestety, nie miałem okazji jej poznać. - odpowiedział stosunkowo uprzejmie chłopak, odwzajemniając uśmiech dziewczyny. Wiedział już jednak, że w jej pobliżu powinien był być wyjątkowo ostrożnym i zachowywać się z zachowaniem największej uwagi. Była zbyt rozluźniona jak na jego gust, a tego typu zachowanie cechowało dwa rodzaje osób - albo bezdennie głupich, albo takich, którzy nie mieli się czego obawiać. A na ogół istniały konkretne powody ku temu, by ktoś nie miał się czego obawiać. Istnienie tych powodów drażniło nieco Ayumu. Nie chciał z miejsca założyć czegoś niesamowicie radykalnego, ale być może tak było lepiej? Być może najlepiej było uznać, ze jego największą przeciwniczką była tutaj sama kobieta? Plusem Kanzakiego było to, że na niewiele zdawał się urok osobisty dziewczyny, którym świadomie lub nie starała się go uraczyć. To nie był tego rodzaju facet, któremu można było ot tak zawrócić w głowie. O ile w ogóle można by było.
- Ale jeśli pani chce to może opowiedzieć. Posłucham. Ale zanim to chciałbym o jedno zapytać. Nie boi się pani? - to pytanie chodziło mu w tym momencie potężnie po głowie, ale nie dlatego, że go to de facto dziwiło, a dlatego, że tego typu pytanie miało na celu zbadanie jej reakcji na sytuację. Przy okazji zdawało się być totalnie naturalnym pytaniem, które niespecjalnie mogło wydawać się podejrzanym. Jednocześnie Ayumu był przygotowany na podjęcie szybkich ruchów. Na odskok czy wyciągnięcie pistoletu i oddanie strzału. Nie robił tego oczywiście bez powodu, ale gdyby nagle poczuł się zagrożony - nie zawahałby się. Cenił sobie swoje życie bardziej niż czyjekolwiek cudze. A czerwień pokoju kojarzył mu się teraz już tylko z krwią.

Zamknęła drzwi zupełnie ignorując psa. Najgłośniej szczekające najmniej gryzą. A jak ugryzie to zapewne będzie to ostatnia rzecz, jaką zrobi w życiu. Tymczasem Acl postanowiła zdobyć się na szczyt umiejętności taktycznych i zastawić pułapkę. Drzwi ustawiła w miarę tak by wyglądały na nietknięte, zaś sama postanowiła się nieco rozejrzeć po mieszkaniu. Po tym zaś wbiłaby jej do sypialni, przymknęła drzwi i tam czekała. Ona wiedziała, że dziewczyny nie ma w domu. Ale typ, który na nią polował, o tym mógł nie wiedzieć. O ile na tą konkretną polował bo jak nie, to tak trochę lipa wyjdzie. W każdym razie postanowiła zaczekać. Usiąść na łóżku tak, by w każdej chwili móc dobyć broni. W każdej chwili gotowa, by w razie czego uskoczyć w bok. Miała czas. A jakby nic z tego nie wynikło to trudno, nie robi misji sama.

- Wchodzi, wchodzi miśku~.
Rzuciła wiedźma przekraczając próg, zupełnie jakby była u siebie, cóż taki już chyba jej władczy urok. Blondyna wkroczyła do środka rozglądając się za miejscem do siedzenia, w końcu gość zasługuje na nieco wygodny, prawda? Nawet jeśli nie zna właścicieli....
- Hejka dobrzy ludzie~ Co tam pichcicie?
Zapytała uśmiechając się fałszywie w kierunku domowników, przyglądając się dokładnie zachowaniu plebsa.

MG:
Zostawiona sama z psem Eris wzięła się za porządki w mieszkaniu. Postawiła drzwi, co było nie lada wysiłkiem. Tak wielkim, że aż musiała spocząć na łóżku, ale wcześniej rozejrzała się po mieszkaniu. Było całkiem ładne i przytulne. Ciasne, ale własne… No własne, to nie do końca… Wszystko było poukładane na swoim miejscu, czyste i zadbane. Nie znalazła żadnych podejrzanych substancji, chyba że za takie można było uznać wszelkie perfumy, środki czyszczące, oraz zawartość lodówki, która niby była pełna, ale wszystko było surowe i raczej niezdatne na ot tak do zjedzenia. I tak przyszło jej siedzieć na łóżku czekając na coś, w towarzystwie agresywnego różowego pudla, który bez przerwy szczekał i szczekał…

Niewzruszony niczym skała, Ayumu dalej przesiadywał w wygodnym fotelu. Przez długą chwilę kobieta jedynie przyglądała mu się z uśmiechem, drapiąc się po szyi.
- Nie – odpowiedziała najzwyczajniej, jak tylko się dało. – A może to ty się czegoś boisz?
Dając Kanzakiemu czas na zastanowienie, oraz na odpowiedź, Lirianda wstała i podeszła do niewielkiego stolika na którym stała butelka z winem. Czerwonym oczywiście, a kiedy je nalewała, Ayumu mógł zauważyć, że aż za bardzo czerwonym, chociaż mogło to być tylko takie dziwne wrażenie.
- Miś Umu w tej bajce najadł się niezdrowych rzeczy, a potem grubiutki misio zablokował się swoim brzuszkiem w drzwiach. I ani od przodu, ani od tyłu nie dało się go przepchnąć. Dopiero później przyjaciele Umu zorientowali się, że nigdy go nie przepchają jak będą na niego napierać z dwóch stron na raz… - opowiedziała szybko historyjkę, po czym zaśmiała się cicho.


Wiedźma weszła do środka mieszkania i od razu poczuła się jak w saunie, gdzie zamiast podgrzewanych kamieni był podgrzewany bigos. I to jego zapach dominował w domu, chociaż trochę zajeżdżało również potem. Możliwe, że to od dziewica z wąsem, albo od starej baby, która to dorzuciła do kotła jakieś mięcho. Przejściu towarzyszyło jakieś dziwne, patetyczne uczucie, podobne do takiego, gdy przekracza się progi świątynne... Jedynym siedzeniem jakie Florence mogła znaleźć, był niewielki drewniany taborecik.
- Ojcze! Czemu ją tu sprowadziłeś?! Kim ona jest?! – zakrzyknął dziewic, gwałtowniej mieszając w kotle.
- Uspokój się chamie, bo zaraz przepis popsujesz! Wolniej mieszaj! – uciszyła go kobieta, uderzając go po twarzy rybą. Chłopak warknął poirytowany, ale uspokoił swoje ruchy.
- Bigos… - odpowiedział mężczyzna, który ją wprowadził, wyraźnie ignorując krzykliwego chłopaka. – Lecz to nie jest zwykły bigos… Skoro już tu jednak jesteś pozwól, że zadam ci pytanie… Czy jesteś gotowa by służyć Johewie? Czy jesteś gotowa wyrzec się mydła, oraz wszelkich środków czyszczących, aby skosztować wiecznie gotującego się bigosu? – zapytał z pełną powagą.
- Ojcze chyba nie chcesz…
- Nie pyskuj gnoju, tylko bigos mieszaj!
- Tak! Chcę…  


Stan postaci:
Ayumu: Bez zmian
Eris: 83 MM
Florence: 50 MM, prawa ręka trochę boli.

Termin:
28.11.2015r godz 23:49
Kto nie zdąży ten Krzywa Stopa!

Stanowczo dziewoja nie jadła często w swoim mieszkaniu. Inaczej zawartość lodówki byłaby bardziej zdatna do jedzenia. W sumie za tym, że raczej faktycznie tu mieszka był pies. Miała jednak zamiar jeszcze sprawdzić, czy ma pełną miskę a jak nie, to mu do niej dosypie żarcia jak gdzieś znajdzie. Zapaliła światła żeby w razie czego było widać, że ktoś jest w domu. Policja i przechodnie ją nie interesowali. Wolała, żeby ewentualny napastnik wiedział, że ktoś z pewnością tutaj jest. Po tym sam znowu usiądzie na łóżku nieco przymykając drzwi i będąc gotową do ewentualnego najścia. Trzyma katanę - jeżeli coś zacznie w nią lecieć to się rzuci w któryś bok. W każdym bądź razie jednak nic się nie działo.

- Oczywiście. Jak każdy człowiek, mam swoje obawy. W tym momencie najbardziej przeraża mnie jednak to, że pani się wydaje niczego nie bać. - odpowiedział wprost Kanzaki, uznając, że najlepiej będzie właśnie w tym momencie zwrócić na ten fakt uwagę. W tym momencie kobieta wydawała się być w swoim żywiole, spokojna, bez żadnego zmartwienia wiszącego nad głową. Nie powinno tak być. Ktoś mógłby stwierdzić, że to dobrze, że kobieta nie panikuje, ale jaj brak jakichkolwiek emocji związanych ze strachem był dla Ayumu znakiem ostrzegawczym. Jego ręka opadła na własne kolano, tak by w razie potrzeby szybko mógł sięgnąć po pistolet, a następnie szybko zareagować, gdyby naszła go taka potrzeba. A wedle jego obserwacji najść mogła go w każdej chwili.

Mężczyzna powstał ze swojego miejsca i rozejrzał się jeszcze raz po całym pokoju, swobodnie spacerując sobie po nim, w kierunku jednej ze ścian, tej bliższej.
- To zabawna historyjka, ale nasuwa się mi jedno pytanie. Dlaczego mi ją pani opowiada? - kolejne pytanie, które go nurtowało. Może po prostu była dziwna? Mogło tak być. Niektórzy ludzie najzwyczajniej w świecie mieli nierówno pod sufitem, ale Kanzaki nie byłby sobą, gdyby potrafił sobie tak z góry to od razu założyć. Nie, on przeważnie myślał nad rzeczami głębiej niż te dawały o sobie znać na początku. Spojrzał wprost w oczy kobiety. - Proszę powiedzieć mi wprost, wie pani cokolwiek na temat zabójstwa dziewczyny z baru? - musiał zapytać, musiał skonkretyzować kwestię.

MG:
U ognistowłosej czarodziejki ognia niewiele się zmieniło. No może, kiedy nakarmiła psa mogła liczyć na jego zwiększoną przychylność, gdyż ten przestał już szczekać. Zamiast tego, po zjedzeniu wszelkiego psiego żarcia, które otrzymał, zauważył w Eris swoją nową właścicielkę. Objawiało się to poprzez długie minuty wpatrywania się w nią z wystawionym językiem. Zaś różowy ogon merdał na prawo i na lewo. Oprócz tego, nie dało się słyszeć nic, poza kroplami deszczu uderzającymi w szybę. Można nawet stwierdzić, że robiło się dość ponuro i nudnawo, a samo trzymanie katany z czasem stało się dość nużące. Możliwe, że właścicielka mieszkania nie miała za prędko wrócić. Prawdopodobnie pracowała… Albo też nie… Kto ją tam wie?


Natomiast Ayumu otoczony czerwienią, co raz bardziej zdawał się być zaniepokojony. Zaś jego rozmówczyni wyglądała na co raz bardziej znudzoną jego zachowaniem, o czym zaczął świadczyć jej lekko skrzywiony wyraz twarzy. Przez chwilę kręciła w dłoni naczyniem z winem, bacznie obserwując każdy krok Kanzakiego.
- Nie uważasz panie Umu, że życie jest zbyt krótkie, by się czegokolwiek obawiać? Jaki niby sens ma przejmowanie się takimi błahostkami? – zapytała spokojnie, opierając się o stolik, odstawiając wcześniej puste szkiełko. Potem westchnęła cicho. Prawą ręką odrzuciła kosmyk włosy, który opadł jej na twarz.
- Chyba cały czas myślimy o dwóch różnych rzeczach, misiu. Nawe jeśli coś wiem o tym, to czemu niby miałabym cokolwiek powiedzieć? – po tych słowach spojrzała na niego wyzywająco, acz nie ruszała się ze swojego miejsca. Wciąż stała tak samo, wpatrując się w chłopaka, ocierając łydką o łydkę.


Zaś Krzywa Stopa mierzyła się z oparami, gotującego się bigosu… Tak bardzo zachęcającego do spożycia…

Stan postaci:
Ayumu: Bez zmian
Eris: 83 MM Lekkie zmęczenie.
Florence: 50 MM,
Termin: 04.12.15 godz 24:01.

Zauważył jej wyraz twarzy, a jakże. Jego podejrzenia wobec kobiety coraz bardziej rosły w siłę, a teraz przybrały już naprawdę spory rozmiar. Na świecie istnieli różni ludzie. Jedni za najważniejszą wartość traktowali spokojny dom, drudzy zaś cenili sobie zastrzyk adrenaliny do żył. Kanzakiemu w głowie nie pojawiła się jednoznaczna myśl o tym, że kobieta jest morderczynią, co to, to nie. Tak jak było powiedziane już pewnie ze sto razy - nie był on osobą, która za szybko pozwalała sobie na wyrobienie sobie jakiejkolwiek opinii na czyiś temat. Miał jednak wrażenie, że kobieta mogła co najmniej nie mieć niczego przeciwko śmierci innych ludzi. Sposób w jaki wyrażała się o życiu sprawiał, że mężczyzna momentalnie myślał o niej jako o osobie niebezpiecznej. Niekoniecznie może dla niego, ale ogólnie niebezpiecznej. Być może dla siebie.
- Właśnie dlatego, że życie jest krótkie, nie warto czynić go jeszcze krótszym, czyż nie? - zapytał w końcu kobietę, odnajdując lukę w jej myśleniu. Jej kolejne słowa natomiast wzmocniły prawdopodobieństwo tego, że kobieta była faktycznie zamieszana w całą historię w sposób niekoniecznie sugerujący bycie tylko kolejną potencjalną ofiarą.

- Dlatego iż wtedy mógłbym zagwarantować pani bezpieczeństwo. Czy nie tak to miało działać? Ja wiem wszystko, pani jest bezpieczna. Niezależnie od tego co pani wie... - dodał chłopak, odwzajemniając spojrzenie kobiety, może jedynie swoje czyniąc mniej wyzywającym. Obserwowała go. Ruchy jej gałek ocznych też były całkiem ciekawe.