Drewniany domek

First topic message reminder :


Dwójka magów postanowiła przyjąć zlecenie starszej pani i się zgłosili o wyznaczonej godzinie pod niewielki, drewniany domek od ich zleceniodawczyni. Przed nim był jednak sporej wielkości ogród, który wyglądał nieco na zaniedbany, ale jak wiadomo, bóle w plecach nie pozowolily pani Foster na zadbanie o ogródek.
Było raczej chłodno, ale cóż poradzić. Jesień zbliżała się wielkimi krokami, miejmy nadzieję, że nie zacznie padać deszcz, bo nad ich głowami zaczęły się zbierać cumulonimbusy. Czyli te ciemne chmurki, zapowiadające deszcz.


Czas na odpis: 26.09.2014

No i stało się najgorsze! Już po pierwszym cięciu wiedziałeś, że źle zrobiłeś... W powietrzu unosił się wibrujący syk, zaś pnącza natychmiast cofnęły się pod drzewa... Atmosfera wokół ciebie zgęstniała tak, że czułeś jak cię przytłacza... Szurania i szelesty nasiliły się... Czułeś już pierwsze ukłucia strachu... Nie ma co jednak ci winić. Pani Foster nie wspominała nic o krwiożerczych pnączach...
A te zdawały się przybliżać do ciebie z każdą sekundą... Pozostała ci walka bądź ucieczka... Być może, jeśli pokażesz im, że jesteś silniejszy, pomogą w pracy ogródkowej...
Para pnączy zmierzała do ciebie od tyłu. Mogłeś je usłyszeć. Obie chciały złapać się za lewą kostkę. Kolejna zaś para zmierzała od frontu, by złapać twój prawy nadgarstek...

Stan:
Will - na razie nic, ale jesteś atakowany

Nawet pod naporem przytłaczającej atmosfery, Will nie dawał po sobie poznać tego, iż ta w jakikolwiek sposób na niego wpłynęła! Nie! On dzielnie stał pośrodku owej ścieżki i mimo mentalnego wzdrygnięcia się, czy spięcia na owe nietypowe zjawiska, brązowowłosy... czekał? Czekał na to, co nadejdzie ze strony roślinek szybciej! Po co? Prawdopodobnie po to, aby spróbować rozpłatać motyką te pnącza, które znajdywały się bliżej ziemi, zaś chwilę później - gdy tylko poradziłby sobie z tymi roślinkami, bądź ręce miały ograniczony ruch, pochwyciłby jedne z nożyc, aby rozciąć te roślinki, które chciały dobierać się mu do rąk. Nie miał czasu na zabawy, ot co...

Nie załamałeś się pod wpływem złej atmosfery, jednak twoje ruchy były troszku nerwowe. Obie pary pnączy zmierzały do ciebie z tą samą prędkością, z tej samej odległości, więc dotarły do ciebie w tym samym momencie. Zakładam więc, że aby rozpłatać pnącza ciągnące się po ziemi, musiałeś użyć dwóch rączek. Spójrzmy prawdzie w oczy, mierzysz 140cm i masz 11 lat. By zrobić coś takiego, musiałeś użyć więc dwóch rączek, bo haczka dość spora.
Więc użyłeś dwóch rączek, by postraszyć motyczką parę pnączy na ziemi. I faktycznie Ci się udało. Porozcinane pnącza cofnęły się. Jednak para nadciągająca od frontu, dotarła do Ciebie zanim zdążyłeś się odwrócić. Pnącza splątały ci obie dłonie razem z motyczką. I na razie trzymały... Od twojej prawej strony było słychać narastający, coraz głośniejszy szelest.

Spokój. W takich sytuacjach liczył się przede wszystkim spokój, dlatego też nastolatek za pomocą samokontroli, czy też zdolności magicznych spróbował zapanować nad sobą. Wdech i wydech, a następnie brązowowłosy zastosowałby Crimson Rain, aby krwawy deszcz podziurawił, a przynajmniej poplamił krwią i osłabił pnącza. Do tego wtedy spróbowałby wyszarpać dłonie, a jeśli nie starczyło, na plamie która nie byłaby z nim styczna - zastosowałby Caustic, aby przeżarło i wypaliło organiczne pnącza. A potem? Czuwałby, uważał... czekał na ruch chwastów.

Chwaściorki chwyciły Cię za nadgarstki, obcierając je dość mocno... Pnącza nie należały do tych delikatnych... Opanowanie strachu, a raczej niepokoju, też przyszło Ci łatwo, ze względu na zastosowaną technikę uspokajającą. Good job. Przyszła też kolej na użycie magii. Nie było żadnych czynników, dzięki którym twoje zaklęcia miały by się nie udać... Deszczyk igieł, później kwasik... Cóż, przeżarcie zajęło by dłuższy czas, ale pnącza, czując poparzenia, cofnęły się same, bojąc się magii.

Szelest z twojej prawej strony narastał. Atmosfera na około wydawała się zacieśniać wokół Ciebie...
Krzaki poruszały się razem z krokami stworzenia idącego w twoją stronę. Stworzenie zatrzymało się.
W tym momencie poczułeś jak coś wdziera się do twojej głowy, i przemawia głosem prosto do twojego umysłu. Jednak równocześnie czułeś i słyszałeś jak głos dochodzi z każdej części ogrodu. Wydawać się mogło, jakby były to tysiące głosów, jednak wiedziałeś, że należy on do jednego stworzenia... Niewątpliwe kobiecego...
-Dlaczego krzywdzisz moje dzieci, śmiertelniku?-
Czułeś, że musisz odpowiedzieć. Czułeś, że jeśli tego nie zrobisz, spotka Cię kara.

Trzydzieści sześć kilo czystego, roślinnego pogromu wzięło się w końcu do działania i już po pewnym czasie dało się dostrzec pierwsze efekty! Praca wymagała poświęceń i nawet jeśli roślinki uciekły, ciemnowłosy nie miał zamiaru odpuścić kwiatkom, a i dalej podtrzymywał kwasową własność, coby w drugiej turze jeszcze dotkliwiej uszkodziła owe roślinki. Mimo wszystko motyka nie była zbyt mobilna, tak więc William postanowił przerzucić się na sekator w jednej łapce, a na dodatek swoje darty w ilości sztuk trzy w drugiej. - Jak stąd pójdziecie, to nie będzie trzeba... dalej - odparły tylko nastolatek, będąc gotowym na wszystko? Głosy, a także i owe szumy bez interakcji stanowiły swego rodzaju ciszę przed burzą. Zwiastowały - atak? Dlatego też Ramsey spróbowałby po prostu odskoczyć, a gdyby jakieś pęta zbliżyły się, to ciąłby je sekatorem, bądź dźgnął rzutkami. Co jednak jeśli pojawiłby się statek matka? Wtedy celuje w jej centrum ową zasięgową amunicją. Obowiązki to obowiązki.

No cóż... czułeś, że roślinki są rozzłoszczone jeszcze bardziej. Mogłeś to wywnioskować z zaistniałego zewsząd zamieszania, jak i z tonu, którym za chwilę przemówi do ciebie roślinna kobjetka...
Z krzaków po twojej prawej wyłoniła się postać.
O taka

Spoiler:

-Znaj swoje miejsce. Tutaj ja jestem panią i ja zadecyduję, gdzie pójdą moje dzieci! A także o tym, czy stąd wyjdziesz... żywy bądź martwy-
Cóż... Są takie typy osób, stworzeń, istnień, z którymi wiadomo, że się nie wygra... Po prostu wie się i już... I właśnie doświadczyłeś czegoś takiego... Czułeś, że to leśne stworzenie może cię zgnieść jednym gestem... Pozostaje tylko pytanie, czego ona tak naprawdę chce...

Nawet jeśli zamieszanie dookoła brązowowłosego tylko narastało, to sam nastolatek musiał być spokojny. Musiał jakoś opanować nerwy i nie dać po sobie poznać tego, że w głębi duszyczki stresował się i to dość mocno. Przełknął tylko dość nerwowo ślinę, spinając się i tylko wzmacniając nieznacznie uścisk na swoim ekwipunku, aby przyjrzeć się swojemu... oponentowi. Kobiecie, a przynajmniej - źródłu problemu? Westchnął tylko ciężko, spoglądając w jej kierunku, a zarazem przyzywając klona za pomocą zaklęcia Copy. Nawet jeśli nie było wytrwałe to zawsze stanowiło jakąś zaporę, a i pozwalało na pewien manewr, a dokładniej usytuowanie owej kopii bliżej kobiety, by w razie czego ochlapać ją krwią z owego bańkowego rozbryzgu. - Możemy jakoś się dogadać... na odpowiednich warunkach - stwierdziłby tylko, przekierowując spojrzenie czekoladowych tęczówek na oponenta? Nowego sojusznika? Pertraktora?

Reakcją na twoje zaklęcia był tylko cichy śmiech "Leśnej Pani" (mimo, iż żyła sobie w ogrodzie, lubiła gdy tak o niej mówiono).
-Zachowaj siły młodzieńcze, na nic Tobie czary przeciw mnie. Moje dzieci mogłeś zranić, lecz ja jestem nieśmiertelna, dopóki znajdują się wokół mnie moi przyjaciele-
Leśna Pani, widząc twoją nerwowość i zdenerwowanie, złagodniała.
-Wiem po co tu przybyłeś... Lecz to nie my jesteśmy tymi, którzy zagrażają temu ogrodowi. Za to z twoją pomocą, możemy wygrać raz na zawsze...-
W tym momencie dotarło do ciebie, że zasłona z pnączy, łaskotanie po kostkach i dość natarczywe chwaściorki robiły to, żeby zwrócić twoją uwagę, a nie zrobić tobie krzywdę...
Do ciebie jednak należy decyzja... pomożesz, czy staniesz po przeciwnej stronie.

Spokój i opanowanie mogły zdawać się już opuścić brązowowłosego, zwłaszcza w momencie gdy usłyszał chichot nieznajomej istoty. Wzdrygnął się tylko dość nerwowo, licząc na to, iż ten gest, czy też oznaka zawahania nie wpłyną jakoś na jego siłę, czy... "charyzmę". Słuchał - w końcu nic innego mu nie zostało. Zasłonić się klonem, a zarazem czekać, czuwając czy nikt niczego nie kombinuje. - Jak? - zadał tylko pierwsze pytanie, które tyczyło się oczywistego elementu rozmowy. W końcu nie można pomóc, nie wiedząc, w czym leży problem. Inną sprawą pozostawał zarobek. Misja stanowiła problem, jednak musiał coś zarobić, zwłaszcza, że musiał teraz utrzymać jakoś nie tylko siebie, ale i innych, czy... kozę! - Co z tego będę miał? - kolejne proste pytanie, acz już nieco bardziej rozbudowane. Czyżby teraz cała sprawa zależała od warunków i potencjalnych zysków wynikających ze strony Roślinnej Pani?

Leśna Pani ponownie zachichotała...
-Co będziesz z tego miał? To oczywiste, zapłatę w ramach misji, którą tutaj wykonujesz. Wiem o wszystkim co się tutaj dzieje. A także mam kontakt z twoją pracodawczynią. Jak myślisz, dlaczego się tutaj znajduję zamknięta, pośród ludzi? Jestem tutaj jedynie ze względu na "Panią"-
Relacje, jakie łączyła tą dwójkę, można było nazwać głęboką przyjaźnią... Zrozumieć już mogłeś, dlaczego pani Foster chichotała tak przy "pożegnaniu". Musiała być pewna, że spotkasz Leśną Panią.
-Wystarczy, że zaniesiesz coś do serca tego miejsca. Ja nie mogę się tam dostać. Złe byty nie pozwalają wysłać tam moich korzeni-
Mówiąc coś, Leśna Pani miała na myśli nasionko, które po chwili wyrosło na jej dłoni. Ziarenko było koloru złotego, wydawać się mogło, żę świeci wieloma kolorami.
Wiesz już, co masz robić, i co z tego będziesz miał... Twoja odpowiedź?

Czujne, baczne spojrzenie, czy ostrożne przysłuchiwanie się słowom nieznajomej istoty, której nie w pełni mógł ufać, a może... Tego nie mógł pewnie wiedzieć do końca, jednak jeśli miał otrzymać wynagrodzenie, a zarazem wykonać misje... - Niech będzie. - padło tylko krótkie i stosunkowo ciche, a ciemnowłosy wziąłby w ręce owe ziarenko, aby udać się z nim we wskazanym kierunku, czy też do centrum. Skoro taki był cel zadania, jego misji?

Wziąłeś ziarenko i już chciałeś ruszyć w stronę swojego celu, tylko... tak właściwie nie wiedziałeś gdzie to jest...
-Zaczekaj chłopcze. Jest jeszcze coś, o czym chciałabym Ci powiedzieć. Ukrywaj mój dar do momentu, kiedy będziesz musiał go użyć. Staraj się, by nic nie widziało Cię z ziarenkiem-
Następnie Leśna Pani wskazała Ci kierunek, w którym znajdował się "Zakazany Ogród"...

Po dotarciu do wskazanego miejsca, odnieś mogłeś wrażenie, że wszystko wokół jest zmarniałe. Rzeczywistość stała się ciemniejsza, zaś wszędzie widać było ciernie. Z głębi dochodziły złowrogie odgłosy i syki, jednak drogę zagradzały liczne "złe" chwaściorki.

Ciemno wszędzie, głucho wszędzie, acz w ogródkowej rzeczywistości raczej... martwo? Przynajmniej cała okolica zdawała się bardziej ponura, aniżeli ożywiona, a wszystko dookoła zdawało się być zupełnie inne, jak dotychczas widziane rzeczy. Przynajmniej brązowowłosy ze schowanym ziarenkiem znalazł się tutaj, a chwaściorki... Te by po prostu potraktował podobnie, jak wcześniej te "dobre". W końcu motyczkę miał, sekator i nożyczki też, a gdyby tego było mało, mógł się wspierać magią! Ot co~!

Odważnie kroczyłeś przez ogródek, a w głowie odbijały Ci się echem słowa Leśnej Pani. "Staraj się, by nic nie widziało Cię z ziarenkiem". Widocznie było to dość ważne przesłanie...
Przemierzałeś martwą część ogrodu, jak na ogrodniczego rycerza przystało. Z dumnie wypiętą piersią postanowiłeś pokonać największe zło...
I idąc tak, miałeś wrażenie, że jesteś obserwowany z każdej strony... Nieprzyjemne uczucie, ciareczki cię przechodziły, ale przeżyłeś już spotkanie z duchem tego ogrodu, więc byle czarne krzaczki tobie już nie straszne.
W końcu stanąłeś przed miejscem, gdzie wszystkie "ciemne" chwaściorki miały swój początek. Lecz, żeby nie było za łatwo, to właśnie tutaj postanowiły zaczaić się na ciebie rośliny.
Z wielu, bo aż z czterech przeciwnych stron, zaczęły pełznąc do ciebie cierniste chwaściorki. Nie były za szybkie, ale obracając się, nie dasz wszystkich rozwalić motyczką.
A cel był zarazem tak blisko i tak daleko.