Tic Toc ♥

Imię:
Ostentacyjnie poprawiła plakietkę na piersi. Widniało na niej jej imię. Co prawda było skrócone tylko do początkowej części, ale wątpiła, by na tym małym kawałku blaszki zmieściło się wszystko. Tacy pomysłowi rodzice bywali czasami utrapieniem, bo jak można było nazwać dziecko Giulietta Laura Maria?
Pseudonim:
Czasami wolałaby, żeby wygrawerowali tutaj jej przezwisko, choć bała się, że poznawszy jej przydomek, nikt nie chciałby w ogóle iść pod jej nóż. Kto w końcu by zaufał Morte? Choć większość osób i tak zwracała się do niej drugim imieniem. Lauruś, Laurusia...
Nazwisko:
Właściwie to nie miała teraz nic do roboty. Usiadła sobie spokojnie na korytarzu. Ludzie dziwnie się patrzyli. Noż, jakby miała pracować, to by to robiła. Nie jej wina, że nie było żadnego zadania dla niej.
- Doktor della Firenza proszona na salę 53...
Płeć:
Na pewno była ona kobietą...
Waga:
...choć niektórzy nazwaliby ją stworzeniem eterycznym, wiedząc, że waży 64kg...
Wzrost:
... przy wzroście 175cm.
Wiek:
A wieku nigdy jasno nie mogli określić. Wyglądała raczej młodo. Na oko 18 lat.
Gildia:
Rodzice dostaliby zawału, gdyby dowiedzieli się, czym ich córeczka się zajmuje. A już szczególnie, gdyby odkryli, że należy do Grimoire Heart.
Miejsce umieszczenia znaku gildii:
Dlatego skrzętnie wszystko ukrywa, w tym znak. Znajduje się on zatem na prawym "oczku". Dla żądnych szczegółów dodamy, że jest w kolorze błękitnym.
Klasa Maga:
Oi. Zero!

Wygląd:

Charakter:

Historia:

Arc I
Bezsenność

Podążała za mrokiem. Pod bosymi stopami czuła zimno posadzki. Otwarte okna wprowadzały na korytarz ziąb. Na zewnątrz dało się słyszeć brzęczenie owadów. To świerszcze? Chyba tak. Nigdy ich nie lubiła. Bała się ich. Bała się wszystkiego na zewnątrz.
Minęła lampkę, która jako jedyna poza księżycem oświetlała jej podróż. Jeszcze tylko wespnie się po schodach. Dalej skrzypiały tym samym tonem. Nadal ich nie wymieniono. Pokój, do którego weszła był praktycznie pusty. Znajdowała się w nim tylko skrzynia. Pamiętała, jak kilka lat temu stało tu jeszcze łóżko. Pamiętała jak się po nim wspinała. Pamiętała twarz matki. I dźwięk, gdy jej lalka upadła. Głos Śmierci. Pierwsze spotkanie z tym zjawiskiem. A potem...

Ach tak. To chyba ona. Nie była pewna czy płacze, czy to jedynie krople deszczu spływają jej po policzkach. Pamiętała głównie smutek. Ogromny smutek. Drobne dłonie zacisnęły się na ubraniu starszego mężczyzny. Tatuś? Miał na sobie mundur. A właściwie gdzie się znajdowali? To chyba cmentarz. Obok stoi rodzinna krypta. Mama nigdy tam nie chciałaby leżeć. Tam było zimno. Jak w kostnicy...

Przez całą droga się nie odezwała ani słowem. Błękitne oczy spoglądały na malujący się horyzont. Na niebie powoli malowała się tęcza. Świat jakby nie odczuwał tej straty. A przecież tak wiele odeszło! Jednak nikogo to prawie nie obchodziło. Życie toczy się dalej, jednak nie dla małego dziecka. Wychyla się przez okno powodu, a wtedy...

Obudziła się w jakimś dziwnym miejscu. Pierwszym, co ujrzała było światło. Zamazane kształty. Chciała przetrzeć oczy, jednak zauważyła ubytek jednego. Widmo zbliżającego się kamienia. Czerwień. Czerń. Ból. A potem nic. Tyle spamiętała. Wtedy nie do końca pojmowała stratę. Zaczęła krzyczeć. Gdzie jest mama? Bolesne uzmysłowienie sobie prawdy. Ale tato! Ja nadal żyję. Myślałam, że Śmierć zabierze mnie do mamusi... Chciałabym jeszcze raz poczuć jej ciepło.

Wiesz tatusiu, kiedyś chciałam tak jak ty ratować ludzi! Ale panie tutaj też ich ratują. Robią to, czego wy nie dacie rady. I są bardzo miłe. Powiedziały mi, że jak urosnę mogę tu przyjść i się uczyć. A potem zostanę lekarzem. Fajnie, prawda? I wiesz co, już mnie to oko nie boli. Znaczy już go nie mam... Ale nie chcę fałszywego. Bałabym się, że patrzy nim Śmierć.
Mężczyzna spojrzał się zaskoczony na dziecko. Plany rozsypane w drobny pył. Uśmiechnął się jednak, widząc radość córeczki.
Dobrze kochanie...

Laura zerwała się. A przynajmniej próbowała. Jej ciało pozostało w bezruchu. Krzyk, który ugrzązł gdzieś w połowie drogi. Miała mokre plecy. Strach? Ten sen... tak realistyczny. Tak przerażający. Nie ma na świecie nic gorszego niż własne wspomnienia. Podążyła wzrokiem za wskazówkami zegara. 4 rano. Nie było sensu już zasypiać. I tak zaraz musiałaby wstać...

Zeszła powoli z łóżka. Stanęła przed lustrem. Wyglądała na przemęczoną. Właściwie kiedy ostatnio się dobrze wyspała? To był pewien problem. Gdy nie odpoczywała pojawiały się... problemy. Problemy w postaci szeptów, głosów, obrazków. Przymknęła oko. Ach tak. Sięgnęła na nocną szafkę. Leżało na niej małe pudełeczko. Wyciągnęła z niego zapasowe oko i wsadziła na miejsce. Nawet, gdy tą dziurę miała zakrytą, wolała wsadzić ten kawałek szkła. Podczas jej pracy zdarzały się różne sytuacje, a nie chciała zbytnio straszyć nikogo swoimi ubytkami. Wystarczyło, że ludzie czuli dziwną niechęć do ludzi w białym kitlu.

Jej ulubionym miejscem była kostnica. Po pierwsze było cicho. Mogła bez problemu zebrać myśli. Nikt jej nie przeszkadzał, a ostatnio nawet zmniejszył się procent zmartwychwstawania magów. Mimo to ktoś musiał ciągle pilnować nieboszczyków. Niestety dzisiaj miała nieco inne plany.

Opiekun wydawał się niezadowolony jej stanem. Ale cóż... Ostatni rok. Musi sobie poradzić! Hej! Przecież niedługo będzie już miała pełne uprawnienia. Póki co musi pracować za darmo. Oczywiście były takie momenty, kiedy dostawała wynagrodzenie, ale najczęściej były to zlecane misje. Nie było na nie jednak dużo czasu, gdy właśnie trzeba było pomóc starszej pani z odleżynami.

Wszystkie te drobne czynności sprawiały jej przyjemność, nawet gdy wiedziała, że dana osoba niedługo umrze. Trzeba ludziom pomagać. Jeżeli nie ona to ktoś inny. Nagle zwyczajny dzień pracy przerwała jej niespodziewana wizyta.

- Hej tato. Nie, wszystko w porządku. Dobrze się czuję. Nie musisz się o mnie martwić. Naprawdę. Tak, też cię kocham.

Tak można by skrócić tę rozmowę. Od kiedy opuściła dom i udała się na naukę do szpitala, jej kontakty z ojcem uległy... zamrożeniu. Nie widzieli się zbyt często, a oboje też jakoś nie mieli zbytnio wolnego czasu. Poza pracą Laura nie miała więc nic.

Już mała wyłączyć światło, gdy nagle usłyszała pukanie do drzwi. Kogo mogło o tej porze ściągnąć? Otworzyła drzwi, z zamiarem odprawienia nocnego gościa z kwitkiem, gdy niespodziewanie przy jej twarzy znalazło się ostrze. Cofnęła się o krok. Jej serce zaczęło bić szybciej. Adrenalina uderzyła do głowy. Chciała zatrzasnąć drzwi, ale ktoś przezornie wsunął nogę między nie a framugę.
- Tylko krzyknij, a nie będzie z ciebie, co zbierać.

- Mogłabym cię teraz związać i wezwać policję.
Strzykawka wbiła się w ciało delikwenta. Nie wydawał się przejęty jej słowami.
- Nie zrobisz tego... Wiem to.
Czyżby była aż tak bardzo odkryta? Uśmiechnęła się pokazując białe ząbki. Jeszcze nigdy nie miała gościa z nielegalnej gildii. To było... ekscytujące. Ta świadomość, że właśnie łamie się prawo. W domu nie mogła sobie pozwolić na takie szaleństwa. Przesunęła dłonią nad raną. Goiła się całkiem przyzwoicie. Nie powinno być potem blizny. Musie potem opracować to zaklęcie, a teraz...

- Nie potrzebujecie tam może medyka?