Główna świątynia

Trzy piętrowy budynek otoczony ogromnym placem. Sama budowla wykonana jest z drewna, barwionego na czerwono, zielono i złoto.
~~

MG

Sonia wraz z Calem znaleźli się nagle w niewielkim pomieszczeniu. Było tu całkiem ciemno, jedyne światło dawały świece pozapalane to tu, to tam. Pomieszczenie wypełniał też gryzący zapach dymu. Wróbelek niemal od razu wskoczył Sonii na głowę, tam się usadawiając. W zasadzie pomieszczenie było niemal puste, nielicząc owych świeczek no i drzewi za ich plecami, prowadzących zapewne do innych pomieszczeń. Czy tutaj znajdowała się Takara? Nim nadeszła odpowiedź na to pytanie, magowie dosłyszeli czyjeś kroki za drzwiami, ktoś się zbliżał i zaraz ich tutaj nakryje, a ukryć, nie było się gdzie.

Warsztat wypełnił się światłem i... Nagle znalazła się wraz z Calm w ciemnym, ledwo oświetlonym pomieszczeniu. Ptaszek wciąż znajdował się w jej dłoni, jednak szybko zmienił swoje miejsce i przeniósł się na jej głowę, za pewno znajdując wygodne miejsce. Rozejrzała się z ciekawością. Było ciasno, świece dawały niewiele światła, a dym nie polepszał ich sytuacji. Tylko... gdzie właściwie byli? Nie widziała nic, co mogłoby jej dać jakąkolwiek wskazówkę odnośnie nagłego teleportu, wiec przepraszająco uśmiechnęła się do Cala. Gdyby nie ona, pewnie nie musiałby być zamieszany w to wszystko tak mocno. A teraz... Teraz byli bóg wie gdzie i ktoś się zbliżał. Wyprostowała się i stanęła tak, by ewentualne uderzenie drzwi jej nie uderzyło. Nie wiedziała, czego się spodziewać, więc postanowiła czekać. A nuż ktoś po prostu przejdzie obok drzwi i niedługo będzie mogła przez nie wyjrzeć?

Stwierdzenie, że nastolatek się bał, to zdecydowanie za mało. Białowłosy zdawał się przerażony zaistniałą sytuacją. Nie dość, że jego otoczenie zmieniło się tak nagle, że z ledwością zdążył mrugnąć powiekami, to już po ich otworzeniu znalazł się w ciemnym pomieszczeniu. Już same zachody słońca zdawały się napawać go obawą, a teraz... dodatkowo nie miał pojęcia, gdzie dokładnie się znajdował. Ciasne, ciemne pomieszczenie. Do pełni 'szczęścia' brakowało chyba tylko kąpieli w większym zbiorniku wodnym, jak sadzawka, w której raczej by się utopił. Chociaż nie. Chyba była zbyt płytka na to, aby nie umieć w niej pływać. Dlatego też nie zrobił za wiele. Jedynie schował się za radną, skrywając swoją twarz w okolicy jej pleców. Do tego wszystkiego zacisnął powieki i... czekał. Czekał, aż stanie się coś, co mogłoby zmienić jego sytuacje. Ewentualnie, aż jakieś pozostałe zmysły nieco rozjaśnią cały ten chaos.

MG

Dwójkę magów sparaliżował strach i niewiedza o aktualnej sytuacji i ich położeniu. Jedyne co przyszło im zrobić to poczekać aż ktoś otworzy drzwi lub pójdzie dalej. To drugie niestety nie miało miejsca i po chwili drzwi otworzyły się. W drzwiach stanęła dziewczyna oraz dwie odziane na biało kobiety, zapewne służki tej dziewczyny, która w sumie wyglądała na niewiele młodszą od Sonii. A może nawet była jej równieśniczką? Przez twarz dziewczyny przebiegł wyraz zaskoczenia na widok.-Cóż to. To niesłychane. Intruzi.-Wyrzuciła z siebie dość szybko jedna z kobiet, tak że oboje zrozumieli trzy po trzy, ale przynajmniej to że nie powinno ich tu być. Sonia rozpoznała wśród strojów dwóch kobiet, że znajdują się niewątpliwie w Pergrandzkiej świątyni. Tylko strój dziewczynki, był tradycyjnym strojem Pergrandzkim, cieżko było więc ocenić w co dokładnie się wpakowali.-To świętokradztwo. Wybacz im błagam pani. Zaraz coś z tym zrobimy-Rzuciła od razu druga, przepraszajac dziewczynę. Ta jednak uciszyła je unosząc dłoń.-To moi goście. Macie stąd odejść.-Odpowiedziała stanowczo, czego zrozumienie akurat dwójce "Gości", nie sprawiło problemów. Kobiety pobladły a następnie bez słowa skłoniły się i niemal uciekły, pozostawiając dziewczynę wraz z dwójką magów. Ta zamknęła za sobą drzwi a następnie bez słowa minęła magów i położyła się na lewym boku, po drugiej stronie pokoju, obserwując, teraz w zasadzie plecy, Cala i Sonii.-Kapłani, głowy rodzin, Khan, Zamożni i wysoko urodzeni panowie.-Wymieniła na palcach prawej dłoni.-Wiele osób tu przychodzi a wy nie jesteście żadną z nich. Co więc tutaj robicie?-Zapytała całkiem spokojnie, biorąc pod uwagę sytuację w jakiej cała trójka się znalazła. A nie była ona normalna.

Nastolatek nic nie widział. Zamknięte oczy skutecznie ograniczały mu wizję, a sam raczej nie kwapił się, aby wyjrzeć zza radnej. Mogło to wydawać się dość problematyczne, jednak w międzyczasie starał się zrozumieć, o czym mówiły zebrane osoby. Nie podobało mu się to wszystko i chociaż odpowiedzi nasuwały się same przez siebie, to panika, która powoli go ogarniała, nie pozwalała mu na ich akceptację. Może właśnie dlatego to proste pytanie cisnęło mu się na usta. - G-Gdzie jesteśmy? - wyszeptał jedynie we wspólnej mowie tak, że sam ledwo słyszał to pytanie tylko po to, aby następnie powtórzyć je w języku Pergrande. Wyglądało to nieco tak, jakby nastolatek próbował schować się jeszcze bardziej za radną, jak uprzednio. Sam zaś nie potrafił podać innej odpowiedzi na pytanie kobiety. Zupełnie tak, jakby jej nawet nie znał. W końcu nie wiedział nawet gdzie jest, ani tym bardziej dlaczego akurat tutaj się znalazł. Wiedział jedynie tyle, co napisała mu wcześniej Sonia, ale... czy chciała się dzielić tymi informacjami z innymi?

Drzwi się otworzyły, co mogło być do przewidzenia, jednak nie spodziewała się, że zostaną zaskoczeni aż tak. Zamrugała kilka razy, nie wierząc własnym oczom, po czym przyjrzał się jeszcze raz strojom kapłanek. Pergrande. Co prawda język, w jakim mówiły, sprawił, że wszelkie wątpliwości zostały rozwiane, jednak moc, jaką posiadał malutki wróbelek na jej głowie nieco ją przerosła. Przecież to był niemal cały kontynent! A oni jeszcze przed chwilą byli gdzie indziej! Nieco zakręciło jej się w głowie, od tych nowości, ale nie mogła sobie pozwolić na chwilkę słabości, bo padło ważne słowo "świętokradztwo", co w jej głowie zapalało lampkę. Nie, nie wiedzieli gdzie są, nie chcieli się tu znaleźć (a może chcieli?) i na pewno nie chcieli obrazić żadnego z bogów, jednak zanim udało jej się wyciągnąć notesik i cokolwiek wyjaśnić, czarnowłosa dziewczyna załatwiła sprawę, mówiąc, że są jej gośćmi. Przełknęła ślinę nieco nerwowo, gdy drzwi znowu się zamknęły, a oni skończyli w pomieszczeniu z nieznajomą. Najgorsze było, gdy chciała chwycić dłoń Cala, by dodać sobie i jemy otuchy, ale potrzebowała obu dłoni by móc spokojnie napisać wszystko, co tylko mogła. Z obawą wyciągnęła swój notesik i zaczęła kreślić słowa w cuelhel.
My, znaczy, ja, szukam przyjaciółki, która zaginęła. Ten ptak nas tu... przeniósł. Przepraszam. Nie chcemy przeszkadzać.
Nie była pewna, czy ostatnie słowo jest dobre, ale najbardziej oddawało to, co się stało. W zasadzie to nie wiedziała, co takiego zrobił wróbelek i dlaczego ich tu przywiódł.

MG

Pewnie gdyby było jaśniej, można by było zauważyć bladość na twarzy Cala. Na szczęście było dość ciemno co pozwalało dwójce magów na dość swobodne działania. Pierwszy odezwał się Cal, zadając swoje pytanie. Pytanie które swoją drogą nie było odpowiedzią na pytanie dziewczyny. Ta jednak nie zareagowała tak gniewnie jak mogła.-Nie bój się dziecko. Jesteś w moim pokoju.-Była to na pewno bardzo dokładna i arcyistotna informacja odpowiadająca na wszelkie pytania Cala, więc nie było się czym martwić.-Jeszcze raz, dlaczego tutaj jesteście?-Zapytała, dostrzegając wtedy notatniczek, obrzuciła go jednak bardzo przelotnym spojrzeniem, by następnie spojrzeć Sonii w oczy.-Odpowiedz mi.-Jej władczy ton i groźna nuta w głosie sprawiły że Sonii nieco zatrzęsły się nogi. Zdecydowanie nie stali teraz naprzeciwko zwykłej wieśniaczki. Zresztą to było jasne od początku biorąc pod uwagę jej zachowanie i zachowanie osób obok niej. Lecz jej władcza aura rosła z chwili na chwilę i zaczynała przytłaczać Sonie i Cala.

Informacja o tym, że znaleźli się w jej pokoju nie poprawiła nastroju Soni. Zamiast tego sprawiła, że zaczęła martwić się ich własną pozycją jeszcze mocniej. Pokręciła lekko głową, chcąc pozbyć się nieprzyjemnych myśli. Nie mogła jednak nie mieć wielkich obaw, gdy jej notatka została całkowicie zignorowana a przytłaczająca aura zaczęła wypełniać pomieszczeni. Niedobrze. Co powinna zrobić? W głowie miała przeczucie, że powinni jak najszybciej opuścić to miejsce. Dziewczyna przed nimi była groźna i choć od początku domyślała się, że nie jest zwykłym człowiekiem, teraz po prostu się bała tego, co mogła im zrobić. Przełknęła nerwowo ślinę.
Kiedy był ostatni raz, kiedy korzystała z własnego głosu? Swojego prawdziwego głosu, tego nie wzmacnianego magią? Nie była już nawet pewna, czy byłaby w stanie wydobyć z siebie chociaż jedną zgłoskę, nie mówiąc o całym zdaniu, ale mając do wyboru dalsze pogarszanie ich sytuacji... Może... Może wtedy czarnowłosa dziewczyna zrozumie, że niestety Sonia nie może wydawać z siebie artykułowanych dźwięków? Spuściła głowę, oddychając nieco nerwowo. Zmięła notesik w dłoni, bojąc się tego, co miało nastąpić. Obawiała się. Już dawno nie powiedziała żadnego słowa. Jej struny głosowe były sprawne, ale... Zaczerpnęła nieco powietrza.
- ... - Szereg bardzo trudnych do rozpoznania dźwięków wydobył się z jej gardła. Chciała tylko powiedzieć "Przepraszam", ale wyszło to niczym kupa dziwnych, organicznych i niemalże obrzydliwych dźwięków. Na twarzy Soni pojawił się czerwony rumień ze stresu i upokorzenia, które właśnie odczuwała, ale nie mogła przestać. Nie teraz. - ... - Tym razem dłuższy ciąg dźwięków, przetykany bardzo krótkimi przerwami n złapanie oddechu. Nie powinna mieć z nim problemu, ale przez zaciskające si ze strachu i żalu gardło nie mogła normalnie... Mówić? Wydawać z siebie dźwięków? Zdawała się kurczyć coraz bardziej pod naporem własnego upośledzenia. "Szukam przyjaciółki, która zaginęła". - ... - Zakończyła bardzo cicho, ze wstydu, nawet nie podnosząc głowy. Nigdy nie chciała, by ktokolwiek to słyszał, ktokolwiek widział ją w takim stanie. To... zbyt bolało. "Ten ptak nas tu przyprowadził." Posunęła jeszcze raz notesik pod oczy dziewczyny, ale nie liczyła już na wiele. Chciała się tylko skulić, usiąść, zapomnieć o tym, że cokolwiek tak obrzydliwego opuściło jej usta. Nie potrafiła mówić. Nikt jej nie nauczył, jak powinna żyć ze swoim inwalidztwem. Czy teraz musiała płacić za to takim upokorzeniem?

...bezpieczny? Nie potrafił teraz przestać się bać. Słowa nieznajomej zdawały się zadziałać zupełnie inaczej. Bliżej nieokreślony pomruk, który mógł przypominać stłamszony, zduszony wewnętrznie pisk dobył się ze strony chłopaka, a ten tylko przykucnął tak, jakby chciał zlać się z otoczeniem, albo zniknąć z pola wzroku. Jeśli dobrze zrozumiał, to aktualnie znajdywali się w prywatnym pokoju jakiejś osoby. Dodatkowo byli wcześniej oskarżani o świętokradztwo. Serce zdawało się przyspieszyć, a wszelkie myśli, jak nerwy już dawno wymknęły się spod kontroli. Zupełnie nie wiedział, jak powinien się aktualnie zachować. Do tego wszystkie odgłosy, które nastąpiły chwilę później, a których źródła nie był pewien. Coś wewnętrznie zdawało się mówić białowłosemu, że wystarczyłaby jedna rzecz. Wystarczyłoby się pozbyć niewygodnego czynnika, ale... czy nadal by potrafił? Czy tego właśnie potrzebował? Czy chciał wracać do czegoś, co zostało dawno za nim? Kompletnie bezradny w podanej sytuacji spuścił wzrok, aby chwilę później przesłonić twarz rękoma, chwytając się dłońmi za włosy. W żaden sposób nie ułatwiało to jednak podjęcia racjonalnej decyzji. - ...nie może - wyszeptał jedynie cicho, jakby próbując wytłumaczyć radną, która to usilnie próbowała się jakoś wysłowić. Przełknął nerwowo ślinę, nie podnosząc przy tym wzroku, ani nie ruszając się z miejsca. - N-Nie potrafi... - dopowiedział nieco wyraźniej, acz w dalszym ciągu dość niepewnie. Nie znał też dokładnego powodu, jaki kierował dziewczyną, aby się tu znaleźć. Nie znał też dokładnych danych osobowych, ale wiedział jedno. - Po prostu kogoś szuka - wydusił z siebie nieco głośniej, aniżeli by tego planował. Może pod wpływem obawy, a może dlatego, że chciał ukrócić jakoś męczarnie Sonii? Sam do końca tego nie wiedział.

MG

Słysząc próby wypowiedzi Sonii, nie trzeba było Cala, by zrozumieć o co chodzi. Dziewczyna machnęła dłonią.-Przestań. Ranisz mi uszy.-No, królową delikatności to ona na pewno nie była, przekazując to w ten sposób. Zamyśliła się i przyjrzała Sonii krytycznie.-Z kolei nie podoba mi się wizja prowadzenia rozmowy w ten sposób.-Powiedziała bardziej do siebie niż do Sonii po czym wzruszyła ramionami i wstała, podchodząc do dziewczyny i przykładając jej palec do skroni. Mniej więcej w tym samym momencie Sonia bezwładnie upadła na ziemię, co mogło być całkiem szokujące, bo nie mogła się ruszać.-Niedługo ci przejdzie.-Usłyszała Sonia, ale również i Cal, w swojej głowie.-Mów do nas w ten sposób. Twój mózg sam będzie wiedział jak to robić.-Dodała, znów siadając na swoim miejscu.-A ty przestań się bać. Co cię tak przeraża?-Zapytała Cala widocznie już poirytowana jego strachem.

Sonia: Telepatia. Jeśli Sonia się skupi jest po prostu wstanie mówić w ludzkich głowach. Nie może jednak wybrać dokogo nadaje, może jedynie określić z jaką mocą czyli na odległość 20/15/10/5/1 metra. Używanie telepatii wymaga jednak skupienia i wykonywanie jakichkolwiek innych czynności jest bardzo utrudnione. Niepotrzeba nawet bariery umysłowej by "Odgrodzić się" od głosu Sonii.

Strach potrafił objawić się pod wieloma postaciami. Najprawdopodobniej nastolatek miał okazje zasmakować większości jego form. Nie do końca pojmował to, czemu tak się działo. Nie do końca rozumiał też sytuację, w której się znalazł. Nazwanie jej niekomfortową mogłoby umniejszyć jego dezorientację, jednak z pewnością nie oddawało to aktualnej sytuacji. Zwłaszcza, kiedy to w jego głowie zdawał się rozbrzmieć głos, czy myśli innych. Przełknął nerwowo ślinę i... zastygł w bezruchu. Schowałby się jedynie nieco za Sonią, spoglądając na to, co miało się stać i nie przeszkadzając, czy nie odzywając się w najmniejszy sposób, jakby to stanowił tło, a wewnątrz siebie walczył z tym, aby to nie użyć nagle magii, czy jakiegoś ze swoich zaklęć.

Moment, w którym kazano jej przestać, był jednocześnie ulgą jak i ostatecznym ugodzeniem w jej skromne poczucie własnej wartości. Wiedziała, że jest niepełnosprawna pod tym względem i dlatego unikała odzywania się jak ognia. Nie chciała, by ktokolwiek poznał tą ułomną stronę jej osoby, a teraz musiała się obnażyć. Nie było jednak innej opcji... Zmięła notes, walcząc z wzbierającą w sobie goryczą i bezsilnością. Nie zauważyła, gdy dziewczyna do niej podeszła i zrobiła... coś. Padła na podłogę pokoju, nie mogąc się ruszyć. Ogarnęło ją przerażenie i mimo niemożności ruchu, próbowała się uwolnić. Bezskutecznie. Przelałoby to granicę jej wytrzymałości, gdyby nie nagły głos tajemniczej osoby, który odsunął wizję jej cichego łkania na podłodze. Miała zadanie i chyba otrzymała głos, który mógł jej choć trochę pomóc w wykonaniu go.
- Ja... Szukam przyjaciółki. Zaginęła. Ten ptak nas tu przyprowadził, gdy szukaliśmy miejsca jej pobytu. Nie myślałam, że tu trafimy. Przepraszam... Naprawdę, przepraszam...
Niespecjalnie wiedziała, co mogła więcej dodać. Znajdowali się w Pergrande, jakiejś świątyni, oskarżono ich o świętokradztwo i byli na prostej drodze do tego, by zostać aresztowanym lub zabitym, jeżeli tylko wyjdzie na jaw, że korzystają z magii.
- Cal... Spokojnie. - Spróbowała również przemówić towarzyszowi do spokoju. Chciałaby powiedzieć, ze go ochroni, ale nie mogąc się ruszyć, nie miało to sensu. A dziewczyna przed nimi, choć potężna, zdawała się nie mieć złych intencji wobec nich. Na razie.*

*Jako że nie wiem, jak dobrze Sonia panuje nad swoimi nowymi mocami, proszę o ograniczenie zasięgu jej mocy do jak najmniejszej. Bo nawet nie wiem, jak to opisać przy tak skonfundowanej Soni.

MG

Słysząc tłumaczenia Sonii, dziewczyna na moment wydawała się nieco milsza, kiedy jednak zaczęła przepraszać a Cal zamiast odpowiedzieć schował się za plecami towarzyszki, ich rozmówczyni z niezadowoleniem westchnęła.-Szukacie kogoś? Żartujecie sobie?-Zapytała, a potem wykrzywiła się i przysunęła bliżej.-BUUU-Powiedziała jak by strasząc małe dzieci, jednak wcale jej to nie rozbawiło.-Zaraz zejdziecie na zawał. A ja nawet nie kiwnęłam palcem. Jak takie dwa rozdygotane przerażone zające chcą kogokolwiek odnaleźć?-Zapytała, widocznie poirytowana faktem że ta dwójka się jej bała. No ej, przecież była miła.

Nie wiedziała, co mogłaby jeszcze powiedzieć. Czy ewentualnie coś zmienić. Dziewczyna przed nimi wydawała się posiadać dużo więcej pewności siebie i odwagi, niż Cal i Sonia wzięci razy trzy. Dlatego też jej słowa były takie cierpkie, gdy tylko dotarł do Soni ich sens. Faktycznie, ciężko będzie im odnaleźć Takarę jeżeli będą się obawiać cokolwiek zrobić. Jednakże byli w Pergrande... Gdyby było to jakiekolwiek inne państwo, nie obawiałaby się tego tak bardzo, jak teraz.
- Nawet jeżeli się boję, nie ma innego wyjścia. Jesteśmy daleko od domu, nie spodziewaliśmy się trafić tutaj i zakłócać wasz spokój. Nawet jeżeli jesteśmy jak zające, muszę ją odnaleźć. Nie możemy się teraz cofnąć - odparła, dalej korzystając z tajemniczej mocy, którą nagle posiadła. Wyglądało na to, że Cal i czarnowłosa ją słyszeli, choć nie korzystała z własnego głosu lub piosenek.
- Nie chcę wciągać w to kolejnej osoby, kiedy jedyną wskazówką jest ten ptaszek. Dziękuję ci za pomoc i nie wydanie nas kapłanom. Nie chcieliśmy wtargnąć i przeszkadzać. Gdy tylko... będę mogła się ruszyć, wyjdziemy - dodała cicho i spokojnie, jednak tonem, który usłyszała u kilku radnych, gdy próbowali jasno postawić swoje zdanie. Chciała być pewna siebie, chociażby dlatego, by Cal poczuł się nieco bezpieczniej.

Niektórzy mieli nerwy ze stali. Inni potrafili zapanować jakoś nad stresem przez doświadczenie, czy z powodu samej piastowanej funkcji. Może właśnie dlatego przychodziło to o wiele lepiej samej Sonii, której głos mógł działać nieco kojąco dla nastolatka. Ów złudny spokój nie nastał jednak na długo, kiedy to niby zwyczajny, żartobliwy gest dobiegł ich ze strony kobiety, a ten aż wzdrygnął się jakby miał na wspomniany zawał zejść. Nie była to jednak jedyna reakcja. Nie chodziło tutaj już o chęci, a zwyczajny impuls, który kazał mu się bronić, czy też wystrzelić w kobietę swoje zaklęcie - Niger(C). Czarna, smolista kulka, która miałaby oblepić tego sztucznego agresora, a także mogła mimowolnie rozzłościć boginię. Teraz jednak to się nie liczyło. Zupełnie tak, jak nie liczyła się już ciemność. Niezależnie od tego - serce białowłosego zdawało się walić tak mocno, że żadne słowa już do niego nie docierały, a on sam powoli zdawał się tracić kontakt z rzeczywistością, jakby wysiadając nerwowo.