Wody Dessertio

First topic message reminder :


Hermi wraz z jej transporto-okrętem trafili w końcu, po wielu wielu dniach wyprawy na wody Dessertio. Z oddali widziała złote piaski tego kraju, a niemiłosierny żar lał się z nieba, wyciskając z syrenki siódme poty. Miała nawet wrażenie, że jeszcze zaraz się odwodni. Ona. Syrenka. Pośrodku morza. Trochę smutne i ironiczne. Ale jednocześnie nic nie wskazywało na to, że nie może to być prawdą. Nawet marynarze wydawali się być padnięci takimi warunkami. I choć chłodna, morska bryza pomagała, tak żar wciąż był niemiłosierny. A co dopiero w głębi lądu...

Zafascynowanie, zafascynowaniem. Jednak Metherlance chciałaby wyrwać się, by zobaczyć takie stworzenie ze statku. Pamiętała o swojej misji - wyspie. Mimo to tak bardzo chciała zobaczyć takiego Krayta. A gdyby tak poddać go sekcji zwłok? To dopiero byłby biznes... Nawet ta perła nie byłaby dla niej tak cenna, jak zobaczenie jak takie coś działa.
- Chciałabym zobaczyć takiego na własne oczy... - przyznała Hermiona. Świętym magiem może nie była, ale za to syreną już tak! I to nie byle jaką. W końcu sama zapuszcza się w nieznane tereny, zdobywa potrzebną wiedzę i błyszczy jak nikt inny. Może na polowanie by nie poszła z obecnym poziomem jej magii, natomiast dlaczego nie na obserwacje?

Jej rozmówca roześmiał się promiennie. Rozbawiły go słowa Hermiony, a może połączenie jej aparycji z wyrażoną chęcią? A może po prostu uradowało go jej stwierdzenie? Trudno było określić, jednak jego kolejne słowa mogły służyć za pewną podpowiedź w tej kwestii:
-To się wyśmienicie składa! Jutro wyruszamy na polowanie! Nie chcesz się dołączyć? Nie musisz walczyć, zawsze miło do kogo gębę na Wielkich Piaskach otworzyć! - rzekł rozentuzjazmowany, najwidoczniej nie mając problemu z wzięciem magini ewolucji ze sobą. Choć nawet nie wiedział, że jest czarodziejką.

Mała, ale waleczna była z niej bestyjka! Może niekoniecznie marzyła o zabijaniu takiego stwora, jednak jego widok z pewnością otworzyłby dziewczynie nowe ścieżki rozwoju. Nie każda taka mała dama może doświadczyć takiego widoku. Pewnie dlatego, gdy usłyszała propozycję, zaczęła skakać ze szczęścia. Większej euforii jej gospodarz mógł dawno nie widzieć. Skakała z góry na dół, z góry na dół, aż stanęła. Przypomniała sobie, dlaczego się tutaj znalazła. Miała do wyżywienia wiele gęb - posiłki się same nie zrobią.
- A kiedy dokładnie to polowanie i ile będzie ono trwało? - spytała już trochę zasmucona dziewczyna. Musiała coś wykombinować. Kto wie? Może któregoś dnia przyniesie towarzyszom mięso Krayta na posiłek? Z pewnością przyniosłoby to jej dużo sławy w Dessertio, a jaki syrenki miałyby szacunek! Tak, musiała wykombinować w jaki sposób mogłaby zrobić te dwie rzeczy. A co jedna Hermiona, to nie dwie!

Mężczyzna był wyraźnie ukontentowany tym, że Hermiona była tak chętna na tę wyprawę. Dlatego z uśmiechem jej odpowiedział:
-Jutro, koło dziesiątej. Jak wszystko pójdzie dobrze, cała wyprawa potrwa z tydzień. - wytłumaczył dziewczynie, po czym dodał -Spotykamy się przy północnej bramie. Będziemy zaszczyceni, jeśli się pojawisz. - powiedział, po czym przywitał się z jakimś innym gościem. W sumie to tak naprawdę Syrenka mogła zostać i dłużej się bawić lub wrócić podzielić się szczęśliwa nowiną z przemytnikami. Tak czy inaczej, mogła też poplotkować dalej.

Tydzień? Aż tydzień? Momentalnie na twarzy Hermiony pojawił się smutek. Chciała zapolować na tego bydlaka i powiesić go w hotelu syrenek. Fiołek najpewniej pękałaby z dumy. Mimo wszystko musiała z tego zrezygnować. Z ust ułożył się jej dzióbek, nie mogła zostawić biednych, tfu, przemytników bez kucharza. W związku z tym nie mogła pójść na polowanie... Trudne decyzje, ale wyspa pojawiająca się raz na 100 lat nie poczeka na nią! Po rozmowie z gospodarzem udała się na statek. Poszła spać jak grzeczna dziewczynka. Nie buszowała w nocy.
Wstała wcześnie, około godziny piątej. Plan na śniadanie był prosty - upieczenie chleba wcześniej znaną metodą. Po czym wszystkie składniki ułożyć na stole i czekać na marynarzy. Jutro już mieli wypływać, więc póki może musi ich zadowalać~!

Ostatni dzień w Dessertio upłynął Hermionie dość... smutno. Nie mogła iść na polowanie, a wiele plotek o tym słyszała, gdyby się przeszła ulicami miasta. Najwyraźniej tego dnia wszyscy tym żyli i o tym opowiadali, jeszcze bardziej potęgując syrence smutek, że nie mogła jednak być częścią tak ważnego wydarzenia. Mimo wszystko - prowiant uzupełniony i następnego dnia wypłynęli w stronę Pergrande. Był wieczór, żeglowali już kilkanaście godzin, gdy na pokładzie dostrzegła kapitana, który westchnął, widząc Metherlance.
-Szkoda. Z chęcią skradłbym perłę Krayta. Za jej wartość można kupić podobno miasto. - rzucił uśmiechając się podstępnie.

Pożegnania są smutne, zwłaszcza gdy wszyscy mówią o rzeczy, z której zrezygnowałeś. Hermionie nie było łatwo chodzić po ulicach portowego miasta Dessertio. Oczywiście, chciała zdobyć perłę Krayta, zwiedzić piaski, przeczesać wszystkie wydmy i doznać tych wszystkich uroków. No niestety, są rzeczy ważne i te którymi trzeba się zająć. Polowanie do Krayta należało do rzeczy ważnych, a rzecz na która miała się zająć była znikająca wyspa w Pergrande. Mimo że Hermiona chciałaby zapolować na bestię, ląd pojawiający się raz na sto lat bardziej ją zachęcał. Nie można było się jej dziwić. Wracając z Pergrande, zostałaby na dłużej w Dessertio... Taki mini plan ułożył się w jej głowie. Po wszystkich perypetiach wróciłaby do Fiore. Ktoś w końcu musi się zająć gildią.
- Na twoim miejscu cieszyłabym się, że nie zostaliście bez kucharza - powiedziała dosyć kąśliwie Hermiona. Nie podobało się jej takie zachowanie ze strony kapitana. Mimo wszystko ruda miała swoje wartości. Mógł chociaż nie wspominać o tym Kraycie...

Hermiona chyba nie zaprzyjaźni się z kapitanem. Jednak czasami zdarza się i pech. Gdy następnego dnia przemierzali morza Dessertio rozległ się krzyk:
-STATEEEK OD RUFY! - i rzeczywiście. W oddali było widać jakiś statek z jasnego drewna. Kapitan zaklął:
-Marynarka Dessertio. - rzucił przez zęby -Schować nielegalny towar! Szykować się do walki! Ale nie okazywać agresji. - po czym spojrzał na Hermionę -Młoda, jasne? Siedź w kuchni i gotuj. I nie przeszkadzaj facetom. - oj, wyraźnie był spięty. Coś się chyba działo, a jak pójdzie super źle to może i wakacje w Dessertio będę tylko niespełnionym marzeniem.

Nie chodziło oto, że ruda nie lubiła kapitana. Może w innych okolicznościach, by go polubiła. Właściwie dziadyga niczym złym jej nie zawinił. Oprócz tego że przewozi nielegalnie towar, plus miał śmiałość poruszyć temat Krayta przy Hermionie. No to była rzecz niewybaczalna dla małej syrenki. Co jak co, ale kłamstwem gardziła. Gdy usłyszała o statku, a już tym bardziej o marynarce Dessertio, serduszko zaczęło strasznie jej bić. Do takiego stopnia że gdy usłyszała słowa kapitana, pokiwała tylko głową. Normalnie jak z deszczu pod rynnę! Takiego stresu to dziewczyna już dawno nie przeżywała. Pobiegła do kuchni i moze czułaby się tam jak ryba w wodzie, przez marynarkę Dessertio, czuła jakby miała zaraz wypluć swój żołądek. Co postanowiła, jednak zrobić dziewczyna? Zaczęła przygotowywać obiad i ciasto czekoladowe. Coś ze sobą zrobić musiała. Będzie wtedy spokojniejsza, zwłaszcza jakby jakiś marynarz wszedłby do jej kuchni. Podobno strach ma wielkie oczy, ale może ciastka też lubi?

Robienie ciastek, gdy wszystko zapowiadało się na jeden wielki burdel i harmider mogło się wydawać głupim pomysłem. Jednak z drugiej strony, pozwalało to czarodziejce się zrelaksować. Odpocząć. Oderwać się myślami od tego czegoś. A to było zawsze na plusie. Z kolei po chwili było słychać, jak dwa większe statki dopływają od obu burt do okrętu, na którym Hermiona się znajdowała, a po chwili... rozmowy, nawet delikatny harmider. Po chwili też słychać było jak schodzą pod pokład. Głosy rozmowy (oczywiście, w Dialekcie Deryjskim) dobiegały zza pomieszczenia, w którym syrenka gotowała, ale wkrótce też kapitan, w otoczeniu 3 dessertiańskich żołnierzy wszedł także i do pokładowej kuchni. Ci spojrzeli lekko zdziwieni na dziewczynę, ale nic nie powiedzieli. Sam kapitan uniósł lekko brew w geście zdziwienia, a następnie marynarze marynarki zaczęli przeszukiwać kuchnię. A ciasto nie mogło ot tak bezczynnie leżeć. Trzeba było zacząć je wkrótce piec...

Tak, robienie czekoladowych ciasteczek wydawało się to rudej najbardziej naturalną rzeczą, która mogłaby w tym momencie nastąpić. Dawno się tak nie stresowała. Te wszystkie rozmowy, harmider, a ona po prostu robiła ciastka. Zajęła czymś myśli i głowę. W końcu była kucharzem, no nie? Od czasu do czasu mogłaby zrobić coś miłego dla osób, które przewożą jej tyłek, ale denerwowała się tym wszystkim. Uśmiechnęła się do osób, które weszły i czekała aż opuszczą kuchnię. Miała robić ciastka dla całej załogi. Nóżka jej tupała. Wydawała się zła jak każda kobieta, gdy ktokolwiek narusza jej kuchenny teren.

Stres zjadał młodą syrenkę, ta jednak dzielnie piekła. Piekła, jakby jutra miało nie być. Bo jakby coś wykminili, to z tym jutrem faktycznie mogłoby być kiepsko. Na szczęście wszystko wydawało się, że poszło w najlepszym porządku. I pewnie by tak było, gdyby nie to, że... żołnierze wrócili po chwili i coś rzucili do dziewczyny. Oczywiście... w dialekcie deryjskim. Którego od ostatniego razu się nie nauczyła. I coś się w nią wpatrywali. A kapitana nie było. A ciasteczka właśnie w piekarniku. Jeszcze trochę i będą gotowe. Nawet zaczynały lekko pachnieć. Ale... ci marynarze dessertiańscy czegoś od niej chcieli.

Czyżby miała zaraz spędzić więcej czasu niż myślała na piaskach Dessertio? Czy ta cała lojalność miała zdać się na nic? Czy dziewczyna serio jest takim pechowcem. Nie rozumiała tego, co mówią do niej Desserańczycy. Oni też jej raczej nie zrozumieją. No trzeba było powiedzieć, że kobieta się zdenerwowała. Ale czyżby kapitan zrzucił wszystko na nią. W końcu wybuchła, upadła na kolana i zaczęła krzyczeć.
- Ale ja nie wiem o co wam chodzi. Ja Was nie rozumiem. Zostawcie mnie w spokoju, ja chcę tylko zrobić ciasteczka i nieść miłość, chwałę dla tego świata. Ja chcę tylko zobaczyć wyspę. A ja was nie rozumiem i to też nie jest moje!!!
Bała się i to cholernie. Pewnie dlatego zaczęła panikować i to głośno panikować. Już prawie widziała zły wzrok Fiołka na nią. Normalnie się popłakała! I do tego ciasteczka się zaraz spalą, dramat!

Reakcja syrenki spotkała się... ze zdziwieniem dessertiańskich marynarzy. Oczywiście, ci zaczęli coś do niej mówić, aż w końcu - pokazali jej na piekarnik. Gdzie już ładnie pachniały ciasteczka. Jeden nawet zdawał się nie wiedzieć, czy wypada mu poklepać ją pocieszająco po barku, ale z racji, że byli na odosobnieniu, to chyba stwierdził, że może. I poklepał ją po barku, chcąc jakoś dodać jej otuchy. Wszak nie wyglądali na takich, którzy zaraz by mieli ją aresztować czy nie daj Sukue zgwałcić.

Jak się okazało... wypieki przygotowywane przez syrenkę skusiły też zwykłych żołnierzy. Więc po tym, jak oni zostali poczęstowani, z lekkim uśmiechem popatali syrenkę po głowie, a następnie ruszyli na pokład. Po kilku minutach, mogła obserwować przez jeden z wizjerów, jak to okręty dessertiańskiej marynarki wodnej zawracając, na powrót kierując się do portu, z którego wypłynęli. Kapitan jej pogratulował opanowania i nie wkopania całej operacji i w ten oto sposób... mogli wypłynąć w dalsze wody! Ku chwale tajemniczej wyspy!

Hermiona + 15 PD, na razie zamykam. Jakbyś chciała kontynuować pisz już albo w nowo założonym przez Ciebie temacie np. Wody Pergrande, albo w jakimś porcie po drodze między Dessertio, a Pergrande i wtedy coś się dalej pokombinuje.