Górskie przejście do Wioski i sama Wioska

First topic message reminder :



MG:
To był kolejny letni dzień, a pogoda była zimowa! Bynajmniej w tych okolicach, gdzie to należało się trochę powspinać, przejść przez zaspy śniegu, by dotrzeć do określonego konkretnymi współrzędnymi miejsca, gdzie to rozbity był zielony namiot, w pobliżu ledwo co widocznej przez zaspy jaskini. Przed namiotem rozstawiony był czerwony stolik i dwa składane krzesełka, a przed padającym śniegiem osłaniał je wielki, niebieski parasol.
Przy stoliku siedział odziany w fioletową, zimową kurtkę jegomość, wyglądający na mniej więcej lat czterdzieści. Czubek jego głowy był łysy, a jedynie po bokach rosły siwiejące włosy. Na haczykowatym nosie miał okrągłe okulary z grubymi szkłami. W momencie, w którym Raylin zakłóciła jego samotność, akurat nalewał sobie herbatki ze srebrnego termosu do srebrnego kubka.
- Niech będzie pochwalony! - zakrzyknął jak tylko ujrzał zbliżającą się dziewczynę. - Nazywam się Joahon Niche. Pani w sprawie misyji? Może herbatki? - spytał pogodnym głosem i uśmiechnął się przyjaźnie.

MG:
Zrobiło się trochę agresywnie, lecz nawet najodważniejsi spośród rodziny staruszka, nie byli w stanie zagrodzić przejścia rosłemu Adamowi. Nawet jeśli nie jego aura, to sam Adam był takim olbrzymem, że ci prości ludzie nie daliby rady go zatrzymać. Zaś gdy wyjął miecz i ciął w ucho, w domu rozległy się piski kobiet, płacz dzieci i zrobiło się trochę zamieszania. Pan pracodawca, który przyszedł wraz z Adamem, zasłonił twarz dłonią, odwrócił się i zniknął za domem. Następnie wziął ucho staruszka i powrócił do studni. Tam czekał już na niego smutny duch fajką. Gdy usłyszał słowa Adama, westchnął i pokręcił głową.
- Rozumiem. Domyślałem się, że tak będzie i odpuściłbym, gdyby sytuacja nie była taka, jaka jest. Nie chodzi tu tylko o osobistą zemstę, ale również o pewne prawa. Mocy pradawnej, wręcz już zapomnianej. Mój duch jest na uwięzi. Nawet jeślibyś mnie zniszczył, to cząstka mnie jest trzymana w mrocznej niewoli. Istnieje tylko jeden sposób, żeby się z niej wyzbyć. Wybacz, że wplątuję cię w taką odpowiedzialność i nalegam do tak trudnej decyzji, lecz czekałem pięćdziesiąt sześć lat! Pięćdziesiąt sześć lat męki i cierpienia! W mroku, opuszczeniu i samotności! Rozumiem, że może być to ciężkie dla jego rodziny, ale... Postaw się na moim miejscu. Wątpię, by ich cierpienie mogło się równać z moim - tak też powiedział duch, będąc wyraźnie zasmucony obrotem spraw, lecz nie wyglądało na to, by dał się przekonać do innego rozwiązania.

Cóż wystarczyło zapieczętować duchem zaklęciem, o którym mówił dziadek, wziąć pieniądze i mieć spokój. Cóż wystarczyło zabić staruszka, wrzucić jego zwłoki do studni, sprawiedliwości uczynić za dość i może duch dałby jakąś nagrodę. Misja była krótka, łatwa i prosta. Nagroda pewna. Wystarczyło wybrać mniejsze zło, uzasadnić sobie to logicznie, zarobić sporo kasy i mieć spokój. Zapewne każdy zwykły człowiek dokonałby takiego wyboru i pewnie nawet obserwujący z góry MG, gdyby taki istniał zakładał, że są to jedyne rozwiązania, które zostały postawione przede mną. Ale cóż ja byłem Bogiem i nie zamierzał wybierać między pozbawieniem wnuków dziadka oraz skazaniem na potępienie duszy, która czekała pięćdziesiąt sześć lat na zemstę.
- Hmm może znajdzie się inny sposób - oznajmiłem - Jak mówiłem nie zamierzam pozbawiać wnuków dziadka, a synów ojca, ale nie zasłużyłeś też na wieczne potępienie. Czekałeś pięćdziesiąt sześć lat czy kilka dni zrobi Ci teraz większą różnicę? Ja i ty nie znamy sposobu, aby ulżyć twojej duszy poza zemstą, ale są sposoby, o których zapewne oboje nie zdajemy sobie sprawy. Daj mi kilka dni.
Po tych słowach postarałem się opuścić wioskę. Tutaj nie mogłem znaleźć potrzebnej mi wiedzy. Słyszałem jednak o gildii Lamia Scale, która słynęła ze swojej ogromnej wiedzy [Lamia Knowledge] oraz olbrzymich zbiorów książek. Jeśli ktokolwiek mógłby znać sposób, aby zaspokoić duszę zabitego pięćdziesiąt sześć lat mężczyzny bez zabijania jego mordercy to tylko oni. Być może posiadali w szeregach swoich magów kogoś, kto mógłby mi pomóc odprawić odpowiedni rytuał. Z tą nadzieją wyszedłem z Wioski i udałem się w stronę nowej siedziby Lamia Scale.

Z/T

//wiem, że komplikuję misję, ale cóż taki Adam. Nie jestem z Fairy Tail by zabić dziadka lub przepędzić ducha i mieć wywalone. Staram się znaleźć lepszy sposób nawet jeśli będzie to trudniejsze. Tak więc udaje się do siedziby Lamia Scale licząc, że tam znajdę informację. Nie wiem czy nadal ty to będziesz prowadził czy generalnie jak to rozegrać o.o Czekam na pomysły.

MG:
Choć rozwiązania wydawały się być proste i konkretne, to jednak nie dla Boga, który postanowił odnaleźć zupełnie inny sposób na rozwiązanie problemu. Duch westchnął smutno, ale nie w jego mocy było powstrzymanie Adama. Nie mógł ot tak sobie zniknąć, więc powrócił na ławkę, by dalej palić swą fajkę.
- Chyba mogę tylko czekać - oznajmił niepewnie, pozostawiając magowi wolną drogę.
Zaś Adam jak zamierzał, tak opuścił Wioskę. Oczywiście Joahon, po akcji w domu staruszka, powrócił pod sój namiot gdzie wyczekiwał Adama. Zgodził się przeprowadzić go z powrotem, na drugą stronę jaskiń, gdyż zapewne bez jego przewodnictwa, Adam nie zdołałby przejść labiryntu lodowych korytarzy.
- Skoro twierdzisz, iż możesz znaleźć inne rozwiązanie, no to powodzenia. W razie czego, będę tutaj czekał. - rzekł i przystąpił do zaparzania kolejnej porcji herbaty, zaś Adam mógł ruszyć do siedziby Lamii, w celu odnalezienia pożądanej przez niego wiedzy.

Niepełny koniec Misyji:
Adam Arclight:
+ 20 PD

//Dobrze, więc z racji iż sprawa dotyczy Lamii, myślę iż dalszy ciąg akcji powinien być zależny od mistrza owej gildii, który w chwili obecnej jest wybierany. I to już od jakiegoś czasu... I nie wiadomo ile jeszcze to potrwa... I od tego też myślę, że zależałoby dalsze poprowadzenie tej misji. Więc... Dopóki rola miszcza jest niepewna, jesteś wolny :3

MG:
Tak oto Adam powrócił w miejsce, gdzie znajdowało się przejście do Wioski i namiot Joahona, oraz stolik przy którym pił herbatę. Tym razem inne zlecenie przygnało Adama w te strony. Kiedy przyszedł, śnieg, lekko padał, ale nie za mocno. Wiatru też nie było. Znany mu już pracodawca zauważył go i pomachał mu na powitanie.
- Witam panie Adamie! Proszę wybaczyć mi to krzywe spojrzenie. Krzywe... Hehe... - zawołał, żartując jednocześnie, wszakże głowę miał lekko przechyloną na bok. - To... Dość nietypowa sprawa, ale z wyprostowaną głową, widziałbym pana nieco krzywo. Tak jest w miarę dobrze. To jednak nie tylko mój problem, ale i całej Wioski. To może herbatki, zanim do niej przejdziemy? I znalazł pan może sposób na rozwiązanie problemu człowieka ze studni? - zapytał Joahon, poprawiając swe okulary.

Ponownie przybyłem w miejscu, gdzie wcześniej wykonywałem misję i poznałem Joahona. Człowiek był zdecydowanie bardziej pełen optymizmu niż się spodziewałem, może już trochę zapomniał o uchu swojego ojca.
- Wybacz, nie mogłem wypędzić duch jeśli istnieje szansa, że da się go egzorcyzmować - oznajmiłem - Obecnie trwały wybory nowego mistrza gildii Lamia Scale, a myślę, że z ich wiedzą uda mi się go przenieść do innego świata oczyszczając jego duszę, aby odeszła w spokoju, jednocześnie nie krzywdząc twojego ojca. Teraz jednak gdy usłyszałem o kolejnym problemie przybyłem natychmiast - teraz się uśmiechnąłem, gdy przeszliśmy do bieżących spraw. - Kiedy dotknęła was ta zaraza? Coś dziwnego poza tym wydarzyło się w ostatnim czasie? Może ktoś dziwny, poza moją boską osobą, odwiedził was?

Nie miałem jeszcze pojęcia co spowodowało ową wadę spojrzenia. Nie mając informacji wiele nie mogłem zrobić. Musiałem w pierwszej kolejności nieco zbadać zaistniałą sytuację. Jakieś informację. Ciekawiło mnie czy dowiem się od Joahana czegoś ciekawego. Jeśli on mi nie pomoże to może byt duchowy będzie wiedział coś więcej. Zobaczę najpierw jednak musiałem zająć się zebraniem informacji od pracodawcy.

MG:
Joahon trochę w pierwszej chwili nie ogarnął, wszakże staruszek odpowiedzialny za wyjście człowieka ze studni, wcale nie był jego ojcem. Podrapał się po głowie, próbując zrozumieć o co Adamowi chodziło. Dopiero po dłuższej chwili zastanowienia westchnął i zaśmiał się cicho.
- Mój ojciec nie ma nic do rzeczy, panie Adamie. Ale miło usłyszeć, że dokłada pan starań, by rozwiązać ów problem. Rzecz w tym, że pojawił się kolejny - Joahon łyknął sobie herbatki, przez co musiał wyprostować głowę, a tym samym nieco się nią oblał. - Denerwująca sprawa... Wszystko zaczęło się tydzień po tym, jak pan opuścił Wioskę. Całkowicie nagle i niespodziewanie. Różne podejrzenia w wiosce się znalazły. Jedni twierdz, że to sprawka jakiejś wiedźmy, inni, że to kara boska, a jeszcze inni, że to ingerencja demona. Jakiekolwiek ślady znaleźć ciężko, ale nastroje w Wiosce są coraz bardziej podburzone. Pozwoli więc pan, że ruszymy? - zapytał po wypiciu herbaty i podszedł do górskiego przejścia, czekając na Adama i jego ewentualne pytania.

Posłuchałem pracodawcy, ale zbyt wiele wskazówek niestety nie potrafił mi udzielić. Wszelkich śladów działalności innych sił musiałem szukać w samej wiosce. Cóż trzeba było wejść do środka.
- To na pewno nie boska kara, nie miałem przecież za co was karać - oznajmiłem zgodnie z prawdą - No to ruszajmy zaraz dowiemy się w czym rzecz.
Wiedziałem, że przyczynę powstania dziwnej anomalii będę mógł znaleźć tylko w środku samej wioski, na zewnątrz nie miałem czego szukać. Być może przybycie do wioski, gdzie ostatnio byłem da mi jakieś wskazówki.

Po przejściu labiryntu i pojawieniu się w wiosce rozglądam się po niej starając się znaleźć jak najwięcej elementów, które mogły pomóc mi w zrozumieniu tego co się stało. Być może coś było inaczej niż podczas mojej ostatniej wizyty. Potem udam się w stronę studni, aby porozmawiać ze znanym mi bytem paranormalnym, który może coś wiedział o dziejących się paranormalnych rzeczach.
- Witam ponownie - oznajmiłem - ciągle pracuję nad oczyszczeniem cię, abyś odszedł w spokoju. Myślę, że gildia Lamia Scale i jej wiedza mogą mi jakoś pomóc. Teraz jednak mam inny problem. Pewnie widziałeś przekrzywiony wzrok mieszkańców. Wiesz może, co jest jego powodem?

MG:
Słysząc słowa Adama, Joahon zaśmiał się niepewnie, jakby uznał je za swego typu żart. W każdym razie przeprowadził Adama przez lodową jaskinię, przez którą ten miał już okazję dwukrotnie przechodzić. Jednakże schemat lodowych korytarzy był zbyt skomplikowany, by zapamiętać drogę do Wioski, lub też z powrotem.
Kiedy Adam wyszedł na powierzchnię znowu ujrzał Wioskę. Pewnie ruszył do miejsca, gdzie zostawił człowieka ze studni, ale po drodze warto jeszcze wspomnieć o jednym zdarzeniu...
- Zgroza! Zagłada! Wystrzegajcie się zła, które w was jest ludzie! Być może jest jeszcze dla nas nadzieja! Lecz powiadam wam! Obłędnicy, opamiętajcie się! Bogowie wyznaczyli na nas karę, za nasze złe uczynki! Może uda nam się wyprosić jeszcze u nich ratunek! Ofiara! Bogowie żądają ofiary! Ofiary za grzechy przez nas popełnione! Ofiary, która nas oczyści! - tak oto wrzeszczał człowiek, powieszony za nogi na szubienicy. Gromadka ludzi wokół niego się zebrała i słuchali go z przejęciem. Zaś ten dalej krzyczał. Adam co prawda został spostrzeżony, a w jego stronę zostały posłane krzywe spojrzenia, nie tylko z racji powyginanych w różne strony głów. Najwidoczniej pomimo swej boskości, Adam nie był zbyt mile widziany w Wiosce.
Tak czy inaczej, odnalazł człowieka przy studni, który siedział wciąż tak samo, paląc swą fajkę.
- Wróciłeś! - powiedział z nadzieją w głosie, lecz ta zniknęła, kiedy Adam oznajmił, iż nie udało mu się znaleźć sposobu. Jednakże na pytania zadane odpowiedział. - To najprawdopodobniej przez plugastwo i zepsucie, którym przesiąknięta jest ta Wioska - rzekł krótko i ponuro, nie wdając się w głębsze szczegóły.

Człowiek, który odbywał właśnie karę za jakiś zapewne zły uczynek wrzeszczał w niebogłosy mówiąc o boskiej karze. Nie miałem pojęcia ile mogło być w tym prawdy, ale na razie uznałem to tylko za wrzaski opętanego mężczyzny próbującego uratować własną skórę przed śmiercią. Ciekawe za co takiego go oskarżono.
- To może ty zostaniesz naszym apostołem niewinna owieczko i to Ciebie powinniśmy złożyć w ofierze?
Rzuciłem mężczyźnie i przysłuchującym się mieszkańcom idąc dalej w stronę studni którą pragnąłem odwiedzić.

Liczyłem na bardziej wiarygodne informacje od ducha za studni, który sam w sobie był bytem paranormalnym i nieco więcej mógł wiedzieć o zjawiskach, które zaszły w Wiosce. Ten jednak nie był zbytnio rozmowny.
- Mógłbyś powiedzieć nieco więcej? Wiesz jak mogę pozbyć się tej dziwnej zarazy? I kto ją spowodował same z siebie na żadne miejsca nie spadają takie rzeczy. Ktoś próbował odprawiać tutaj kolejny rytuał czy coś?
Mogłem tylko snuć swoje domysły licząc na to, że dowiem się czegoś więcej. Liczyłem, że słowa ducha nie okażą się zwykłym narzekaniem na swój los, chociaż taka wersja wydarzeń też była możliwa.

MG:
Choć według Adama człowiek odbywał swoją karę, to mogło być również tak, że ten wisiał tak, żeby wszystko lepiej widzieć. Albo też nie... To już pozostawało do domysłów. W każdym razie nie zignorował słów Adama, podobnie jak słuchający go ludzie.
- Nikt bez winy tutaj nie jest! Lecz krew ofiary będzie oczyszczeniem! Ja tylko pragnę wskazać wam drogę! To czy na nią wejdziecie i co zdecydujecie, będzie waszą decyzją! Lecz pamiętajcie me słowa! Tak długo, jak Bogowie nie zostaną ubłagani, tak długo mścić się na nas będą!
- Może ma rację? - zaczęły się podszepty wśród zebranego tłumu. - Ale czy warto zabijać, żeby odzyskać normalny wzrok... To samo w sobie aż tak nie przeszkadza.
Dalsze dyskusje jednak nie doszły uszu Adama, który to oddalił się od owych ludzi.

Zaś co do samego człowieka ze studni, to ten był jednak dość ponury, wszakże nie cieszyła go świadomość, iż musiał tak długo przebywać w tym świecie, nieopodal swego mordercy. Po prostu zaczął tracić cierpliwość.
- Rzecz w tym, że w tej Wiosce jest  to możliwe. Ona sama z siebie wypełniona jest złem. Złem, które jest w tej ziemi, w tych ludziach... Plugastwo... - rzekł z irytacją i niechęcią, dalej pykając swoją fajeczkę.

Widać było, że duch niespecjalnie zamierza rozmawiać na temat klątwy, która dotknęła mieszkańców. W sumie nie można było mu się dziwić patrząc na to, że nadal nie został pomszczony, ani odesłany, co mogło na dłuższą metę dość mocno wkurzać. Drugą osobą, o której pomyślałem, która mogła coś wiedzieć o klątwach, urokach i przekleństwach Bogów był staruch, który winien był śmierci ducha ze studni. Tego jednak nie zamierzałem o nic pytać, zapewne i tak nie dostałbym odpowiedzi, a próba tego byłaby raczej dość bezczelna. Udałem się z powrotem do dziwnego proroka na szubienicy w tej chwili tylko on był dla mnie jakimś źródłem informacji. Chwilę posłuchałem o czym mówił po czym podszedłem do niego aktywując jednocześnie swoje błogosławieństwo króla Halloween, aby wzbudzić odpowiedni niepokój w sercach okolicznych osób, a w szczególności samego proroka.
- Dobra gadaj co wiesz - mówię - tylko szybko i sprawnie, a nie tak chaotycznie jak miało to miejsce. Po kolei opowiadaj, bo poświęcę Cię tym Bogiem w chwilę.
No i czekam na informację. Ten wydawał się dość rozmowny, nie ukrywajmy tego.

MG:
I tak Adam zostawił zrażonego do siebie ducha, powracając na plac, gdzież to wisiał wieszcz zagłady kontynuując swoją gadkę w stylu "Opamiętajcie się póki czas, czeka nas wszystkich zagłada". A lud wiernie słuchał i kiwał głowami, ale żeby cokolwiek zrobić, to nikomu śpieszno nie było. Adam przepchał się przez tłum i stanął na przeciwko wieszcza, któremu już tyle krwi napłynęło do głowy, iż ta była czerwona jak pomidor.
- Miałem sen... We śnie przemówił do mnie Pradawny! Powiedział, iż nie zachwyca go nasze próżniacze życie... Że nie oddajemy mu wystarczającej czci! Domagał się ofiary, rytuału, uwielbienia! Ja zaś jestem pośrednikiem między nim, a ludem... Słuchajcie więc i nawróćcie się! - i tak wołał dalej do ludu, który z niezbyt przejęciem, acz z zainteresowaniem go słuchał. Była to w końcu niewielka Wioska... Ludzie lepszych rzeczy do roboty nie mieli...

//sorki za zwłokę, ostatnio Poznań i sporo w pracy, aby do tego Poznania móc jechać :3 Już będą regularne odpisy.

Co prawda dwie osoby twierdziły, że powodem zaistniałem sytuacji jest panujące tutaj plugastwo i zepsucie i chociaż w ten stan rzeczy byłem w stanie jeszcze znacznie ciężej było mi uwierzyć w fakt, że jest to kara boska i jakiś bożek żąda teraz ofiary. Zbyt dobrze znałem boska naturę, sam byłem najpotężniejszym z Bogów chociaż stworzonym dość sztucznie i jakoś nie wydawało się trzymać to całości. A jeśli faktycznie tak było wystarczyło nakopać temu Bogowi, aby przestał czepiać się biednych ludzi. Koleś wydawał się jednak dość pewny siebie i zacząłem zastanawiać się czy jego sny nie są czyjąś ingerencją.
- Sen powiadasz, a może to zwykły przypadek, ze śniło Ci się coś takiego - rzuciłem - Śniło Ci się to raz czy już wielokrotnie?
Zapytałem będąc ciekawym odpowiedzi. Potem ruszyłem w stronę mojego zleceniodawcy, chciałem dowiedzieć się jeszcze kilku rzeczy.
- Faktycznie macie tutaj dość niezłą zagozdke, ale jestem tutaj właśnie od ich rozwiazywania - oznajmiłem - Wiesz może coś o tym kolesiu na rynku? Dlaczego tak wisi, kim on w ogóle jest? Poza tym takie jeszcze pytanie. Czy może jakiś podróżnik poza mną przybył w czasie, gdy pojawiła się ta zaraza? A i jeszcze pytanie czy choroba nastąpiła jednocześnie u wszystkich czy następowała stopniowo?
Ciągle brakowało mi informacji, które musiałem zdobyć. Nie będę przecież zabijał ot tak bez pewności ludzi, jakimże byłbym wtedy Bogiem.

MG:
Adam póki co nie pozostawiał wieszcza zagłady, czy też może proroka... Najogólniej ujmując, to po prostu człowieka, głośno krzyczącego. Bo czy szalony, czy może rzeczywiście oświecony, to ciężko byłoby stwierdzić.
- On stale do mnie przemawia! Słyszę jego słowa! To nie tylko sny, ale również i jawa! Ja tylko przekazuję wam jego słowa! - krzyczał, bo na spokojny ton, to ciężko mu było się zdobyć. Potem znowu zaczął się powtarzać, że ofiara, że zguba i tak dalej.
Adamowi zostało machnąć na niego ręką i ruszyć do zleceniodawcą, który to przy przejściu popijał sobie herbatkę w spokoju. Wysłuchał pytań Adama, a nawet umiał na nie odpowiedzieć.
- To Scelpey. Znany jest z hodowania roślinek. Zawsze miał coś lekko z głową nie tak jak trzeba. Czemu zaś wisi? No bo widzi wszystko do góry nogami, a ponieważ i tak większość dnia wrzeszczał złowieszcze wróżby, to postanowił się powiesić za nogi, aby dodać dramaturgii zdarzeniu. Rozumiesz, prawda? - odrzekł, po czym wziął łyk herbaty, która była gorąca i którą to się lekko sparzył. - Agrr! Wybacz... Herbata gorąca... Co do podróżnych, to nikt poza mną nie zna przejścia do Wioski i bez mojej wiedzy nie mógłby tu przybyć. I nikogo tu takiego nie było. Jeśli chodzi o zarazę, to stało się z dnia na dzień. Po prostu ludzie zaczęli inaczej świat widzieć, ot tak można by rzec! Wszyscy naraz! No prawie wszyscy... Pewna kobieta nie ma tego problemu co reszta. Mieszka po drugiej stronie wioski, w prawym domu - wskazał ręką Joahon, a ponieważ Wioska była niewielka, to Adamowi nietrudno było dostrzec tę niewielką chatkę.

Jeśli chodzi o stopniowanie zdobytych informacji bardziej ciekawą osobą od nieco szurniętego człowieka wydawała się obecnie kobieta, którą owa zaraza nie dotknęła chociaż mieszkała w wiosce. Co prawda dom był nieco oddalony od centrum wioski, ale nadal do niej należał. Ciekawe czy może zasięg zaklęcia, które zostało użyte nie dał rady objąć jej domku. Być może po prostu mieszkała za daleko, a może miała coś wspólnego z dziwnym problemem w wiosce. Trzeba było się tego dowiedzieć, a jedyna możliwością, aby tego dokonać było udanie się do tamtej chatki.

Do chatki wchodzę bez pukania ot tak. W końcu, kto nie chciałby zobaczyć w swoich drzwiach Boga.
- Witam, nazywam się Adam Arclight, wynajęty Bóg, do sprawy odwróconego wzroku - przedstawiłem się - Gdzieś tutaj jest podobno osoba, która nie ma problemów z tym skorzeniem. Mogę z nią pogadać?

Przy okazji rozglądam się po budynku. Również w drodze do niego zerkam po drodze na otoczenie, może znajdę jakieś runy czy pilary. Kto wie, może coś dziwnego będzie pomiędzy terenem objętym problemem i chatką, która tego problemu nie miała.