Tęczowa Aleja

First topic message reminder :

Zwykła miejska aleja. Zwykła droga, przy niej latarnie i budynki, wybudowane jeden obok drugiego. Te już takie zwykłe nie były. Każdy budyneczek był w innym kolorze. Zielone, niebieskie, czerwone, czarne, fioletowe i tak długo by można było jeszcze wymieniać. Wszelkie budyneczki wybudowane były w celach raczej mieszkalnych. Wyjątkiem może była karczma "Różowy chlebek", oraz parę innych, podejrzanych budynków.

MG:
Akurat kiedy wyszliśmy z karczmy, deszcz przestał padać. Zza chmur wychyliły się ciepłe promienie słońca. Ulica była całkowicie pusta. Ludzie nie zdążyli jeszcze powychodzić ze swoich domów. Krople deszczu przerzedziły powietrze, dając miłe uczucie świeżości. Musiałem to wszystko zapisać w księdze, kiedy wychodziliśmy. Z tego powodu pewnie nie zauważyłem jak jedna z dziewczyn zamieniła się w psa. I jakby mało tego koloru ostatnio by było, to i ten pies był różowy. Powąchała list i zaczęła iść, zatrzymując się dwa bloki obok karczmy, przy pomarańczowym budynku. Nie wyglądał na wyjątkowo zadbany, ale całkowicie zapuszczony też nie był. Spojrzałem kolejno na dziewczyny, po czym wróciłem do zapisywania wszelkich ciekawszych wydarzeń.

Słuchała uważnie rozglądając się po mieszkaniu. Właściwie zignorowała wymianę zdań małżeństwa. Łapała tylko potrzebne informacje. Lulion. Dziwak. Tak. Idealnie. Perfekcyjnie. Takich Ururu lubiła najbardziej. Mieli najwięcej fascynujących tajemnic. A jej dziwacy zawsze ufali. Bo sama po części była jednym z nich. Ale nie uważała tak o sobie. Tak czy inaczej była dobrym tłumaczem ludzie-dziwaki, dziwaki-ludzie.
Skoro Vista macała dywan, to ona skupiła się na innych rzeczach. Zdjęciach, książkach, różnych przedmiotach wystawionych na widok oka ludzkiego. Może jednak coś zostało...
- Jak długo państwo tu mieszkacie? - spytała. - Kupowaliście państwo dom bezpośrednio od byłego właściciela? Jak dobrze go znaliście? Mówił o celu swojej podróży? Czym się zajmował?
Zadała kilka pytań. Oczywiście nie za szybko i w razie potrzeby powtarzała je. Rozpoczynając mówienie wyciągnęła szybko swój notesik i zaczęła notować słowa klucze zadanych pytań oraz odpowiedz - jeśli w końcu jakieś padły. Na początku strony napisała zapisała również najważniejsze: Lulion - dziwak. To bardzo ważna wskazówka. O wiele łatwiej znaleźć dziwaka od mędrca lub zwykłego prostego staruszka. Bo "pustelnik" raczej nikim innym nie mógł być... Chyba, że nie był dosłownie pustelnikiem, a to tylko jakiś jego pseudonim... Tak, trzeba by to również wziąć pod uwagę. Otwarty umysł i nic dosłownie! Takimi zasadami kierowała się Ururu.

[Ok, powinnam już sprawnie odpisywać. Raczej. Można kopać mnie na gadu albo PW, w razie gdybym stanęła, czy coś XD]

MG:
Jak tylko babcia skończyła mówić, Vista ruszyła do dywanu. Może nie napisałbym o tym, że to było lekko natrętne, ale co najmniej nietypowe. Jakby nie patrzeć, przyszliśmy tu w gościnie i nie wypadało tak wszystkiego dotykać. Przynajmniej z mojej perspektywy wędrownego pisarza. Nie obwiniałbym jeszcze tak bardzo szczekającej Abri, w końcu była psem i mogła sobie na to pozwolić. Jej za kulturę nikt raczej nie będzie tak surowo oceniać.
- Czego mi się pcha do łazienki?! Na dworze niech się załatwia! JAGA! Zabierz stąd tego psa, bo nie zdzierżę i normalnie…
- Mówiłam cicho siedź! Później się z tobą policzę stary pierniku! Kultury nieco wypadałoby przy gościach!
Kultura chyba sobie daleko stąd poszła. Jedynie uśmiechnąłem się do babci, na co ona odwzajemniła uśmiech, co lekko mnie zniesmaczyło, więc czym prędzej wróciłem do pisania. W czasie kiedy różowowłosa zajęta była doglądaniem wyposażenia mieszkania, Ururu zachowała względny spokój i zadała swoje pytania.
- Przeszło ze dwa księżyce, jak tu się ze starym wprowadziliśmy. O bogi! Dynia zamiast głowy! – zakrzyknęła kobieta, z lekko opóźnioną reakcją. Schowałem bardziej twarz za okładką, by nie patrzeć z zażenowaniem na dalszy rozwój zdarzeń. Czułem się lekko niezręcznie.
- A po co wam w ogóle go szukać? – zapytała po chwili, w której musiała uspokoić oddech. – Widzieliśmy go przy zakupie mieszkania. Wtedy to też wyruszał w tę… No… We drogę! Poszedł i tyle go widzieli! A jak się sąsiadek podpytałam o niego, no bo wiadomo, że trzeba wiedzieć po kim się mieszkanie zdobyło, to powiedziały, że nierób to był z niego niemały. Ponoć fizolozof, bądź też dobre bogi wiedzą co też takiego. Taki ten co myśli i nic nie pracuje. Ale ponoć był miły i dzień dobry zawsze mówił. Ale akcent to miał taki… Dziwny taki. Jeno pewnie ymigrant jakiś z niego, co to tylko zasiłek zbiera, a jak przestali płacić to się zawinął. Ja wam mówię. Co to za człowieki teraz się ze sobą robią.
Postanowiłem nic od siebie nie wtrącać. Tak jakby byłem, ale udawałem, że mnie nie ma. Nie chciałem wtrącać się zbytnio do tej rozmowy. I tak nie miałem nic do dodania. Tylko wziąłem łyk herbaty… Była gorąca… Bardzo gorąca…

Szarowłosa-
Znaczy.
Dyniogłowa-
No po prostu Ururu.
Więc.
Ururu zanotowała informacje, które podała jej kobiecina. Mieszkają tu od dwóch księżyców. Staruszka ma opóźnione reakcje - podchodzić do informacji z dystansem. Widziała szukanego. Szukany opisywany jako "nierób", "filozof", "miły", z kulturą osobistą. Nietutejszy.
Postawiła elegancką kropkę na końcu zdania. Następnie poszukała wzrokiem Abri, czy aby ta coś wywąchała. Ururu miała mocne wrażenie, że raczej to w ten sposób odnajdą szukanego, niż gdyby mieli to zrobić poprzez uzyskiwanie informacji od kogokolwiek. Jeśli udał się na pustkowie to nic im nie pomoże - oprócz węchu psa właśnie. Aczkolwiek ciekawiej by było, gdyby Abri zamieniła się w dziczka. Świnki były takie rozkoszne... I oryginalne! Ciekawe, czy koleżanka byłaby białym dzikiem. Pewnie tak.
Spojrzała na towarzysza, który poparzył się chyba herbatą i uśmiechnęła się do niego miło. Przynajmniej taki miała zamiar. Wyglądał na biernego, tak też się zachowywał. Prawie zupełnie jak Mamoru. Czy naprawdę wszyscy jej męscy towarzysze musieli tacy być?
Spojrzała też na Vistę czekając na ewentualne informacje, czy ta coś znalazła.
Na koniec zwróciła się do gospodyni.
- Czy ów mężczyzna zostawił jakieś zapiski, książki, mapy, dokumenty lub cokolwiek, co mogłoby nam pomóc go znaleźć?

- To na pewno ten dywan? - zapytała w pewnym momencie dziewczyna, stwierdzając, że nic nie dała rady odnaleźć. Wymacała każdy zakamarek. Spróbowała wyczuć jakąkolwiek nieprawidłowość, jednak wszystko na marne. Zupełnie tak, jakby pan pustelnik nie miał zamiaru się odnaleźć. No co to za ludzie, którzy nie myślą przyszłościowo i nie zostawiają w warstwie pomiędzy warstwami dywanu listu z informacjami. Wstyd i hańba! Mimo wszystko, rozgoryczona porażką dziewczyna wróciła do rozmawiających osóbek. Wszystko po to, aby stwierdzić dość prosty fakt. - ...nie było żadnej poszlaki... - powiedziała zasmucona tym faktem, aby chwilę później skupić się na dalszej dyskusji. Wszystko po to, aby zadać kolejne pytania, a także zaproponować kilka solucji. - Czyli był miłą osobą? A jak mniej więcej brzmiał? Plus... możemy wziąć rzeczy pana Pustelnika i zabrać do rady magii lub na policję? Może oni coś się dowiedzą, bo chyba są jakieś osoby, co umieją w to wszystko bardziej jak ja... - powiedziała pospiesznie różowowłosa, aby chwilę później skupić się na jeszcze jednym zajściu. Podeszła czym prędzej do psiaka, przykucając przy nim. - I jak Bri, bri~? Nic nie znalazłaś, ne? - zapytała się tylko Vista, czekając na jakieś poruszenie łbem, czy jakąkolwiek reakcje, która dawałaby jasny znak, że plany się wyczerpały i pora wezwać specjalistów! Może udałoby się ściągnąć nawet Glinozaura do pomocy! Nawet znalazła dla niego ostatnio inną koszulę do kompletu wraz z kilkoma dodatkami!

- Nie...chodźmy dalej za tropem listu... - rzekła po swojemu dobrze wiedząc, ze w tej postaci to tylko inny pies by ją zrozumiał.
Listu? Właśnie! Listu!
Stojąc przed dywanem zamyśliła się. Tak, to był ten moment w którym powinna zmienić się z powrotem w człowieka. Kieszenie miała tylko w ludzkiej postaci, więc z futra nijak listu nie wyciągnie. Zaśmiała się do siebie w duchu zadając sobie zasadnicze pytanie. Czy powinna się zmienić przy gospodarzach? Czy może jednak gdzieś na osobności? Czy kolejny człowiek wychodzący z pokoju, w którym wcześniej był pies nie będzie zbyt drastycznym przeżyciem, od widoku psa zmieniającego się w człowieka?
- W ogóle to od kiedy ja się tym przejmuję? - zapytała samą siebie w myślach po czym weszła do pokoju w którym przebywała starsza pani i jej towarzysze i...zmieniła się w człowieka. Ale przy tej przemianie użyła trochę więcej swojej magicznej mocy, aby przemianę ukryć w chmurze magicznego dymu. A co! Może sobie tak zrobić. Zresztą lepiej by ktoś kto jej nie zna nie widział jak się przepoczwarza w człowieka.
Kiedy dymek znikł, ona wyprostowała się i odrzuciła swoje długie białe włosy, i jak zwykle wygładziła bluzkę i spódniczkę. Uśmiechnęła się do starszej pani uspokajająco.
- Przepraszam za tę farsę, ale tylko w ludzkiej postaci mogę się porozumiewać z ludźmi. Pod tym względem zwierzęta są lepsze... - dokończyła w myślach i wyciągnęła z kieszeni list. Raz jeszcze przyłożyła go do nosa aby powąchać i zapamiętać jego zapach i rozejrzała się po pomieszczeniu. Już wiedziała, ze w tym domu nic więcej nie znajdą. A nawet jeśli to wtedy tutaj wrócą.
- Nazywam się Abri. Ten list został dostarczony przez gołębia. Wiemy, że został napisany przez Pana Luliona. Prawdopodobnie Pani nie znajdzie w nim nic charakterystycznego, ale może...może akurat ten papier coś Pani powie? Może kolor tuszu którym został napisany wskaże jakiś kierunek? W końcu został pustelnikiem, może sam go stworzył? Ehh...sama już nie wiem co mówię, ale może jednak... - mówiła cały czas, aż w końcu opamiętała się i uciszyła czekając na reakcję gospodyni. Może jednak będzie jakaś dodatkowa wskazówka? Nos jest dobry, ale jak zgubią trop to będą szukać pustelnika całą wieczność.

MG:
- Jeszcze czego?! Przychodzą i będą mi dywany rozkradać! – staruszka dość gwałtownie zareagowała na pytanie Abri. Potem jakby jeszcze tego było mało, Abri weszła do pokoju i przemieniła się w człowieka. Początkowo bałem się reakcji kobiety, ale ta na szczęście nie dostała od razu zawału.
- Ojej… Jeszcze jedna? Może tobie też zaparzyć herbatki, dziecino? – zapytała troskliwie. Uznałem w tamtej chwili, że gościna tutejszych mieszkańców jest niespotykanie wysoka. Aż zajrzałem z podejrzliwością do szklanki z herbatą, ale wydawała się w porządku.
Staruszka wzięła list od Abri i przyglądała się mu przez chwilę.
- A czy ty myślisz, że ja wiem co tutaj pisze? Zbyt ślepa jestem na takie małe literki  – powiedziała i poszła w stronę kuchni, by przygotować jeszcze więcej herbaty.
Na chwilę wyjrzałem zza książki, ale dalej nie wiedziałem czy był jakiś sens by się odzywać, dlatego wróciłem do pisania. Obmacywanie dywanu raczej nie było najlepszym sposobem na odnalezienie pustelnika.

- Nie chodziło mi o to co jest napisane, ale bardziej o to, na czym jest to napisane... - rzekła odwracając wzrok na bok lekko przygaszona. Tak...jej entuzjazm wygasł dosłownie w jednej chwili. Mimo to spojrzała znowu na starszą panią i uśmiechnęła się do niej serdecznie.
- Zresztą, nieważne...
Pokręciła energicznie głową na wspomnienie o herbacie.
- Dziękuję, jest Pani bardzo gościnna, jednak musimy się już zbierać, jeśli mamy wykonać naszą misję - po tych słowach skłoniła się lekko i odebrała list. Po schowaniu go do kieszeni, spojrzała na towarzyszy pytająco. Czy dopili już swoje herbatki? Abri nie chciała tracić tutaj więcej czasu. Muszą ruszyć dalej, jeśli mają iść za nosem. Szkoda by było, żeby trop się zgubił...
- Swoją drogą, może to nawet lepiej, że nie potrafi czytać. Gdyby wyczytała, że pustelnik chce wrócić do domu, mogłaby poczuć się zagrożona. Swoją drogą nie wiemy co się wydarzy kiedy już go odnajdziemy. Być może będzie chciał wrócić do tego domu... - zamyśliła się patrząc gdzieś w okno. Westchnęła i ruszyła w stronę drzwi wyjściowych.
- Poczekam na zewnątrz. Jeszcze raz bardzo dziękujemy za pomoc - dodała po raz kolejny kłaniając się starszej pani i wyszła z domu z zamiarem rozejrzenia się wokół. Może dostrzeże coś, co wcześniej przeoczyła?

Troszkę wewnętrznie śmiechła słysząc Vistę. Iść na policję? No halo, gdyby chcieli, żeby to zrobiła policja, to by dali to zlecenie policjii.
Zaciekawiło ją, że gospodyni normalnie przyjęła przemianę Abri. A dynia to już szaleństwo. Jak żyć.
Ururu z jednej strony nie chciało się stąd wychodzić. Miała wrażenie, że da się z tego miejsca wycisnąć więcej informacji. Dużo więcej. Ale mieszkający tu ludzie średnio chcą współpracować. Albo po prostu się nie nadają do tego.
Spróbowała herbatki ostrożnie, jeśli była znośna, wypiła ją niemal całą naraz.
- Dziękujemy serdecznie za pomoc, pani wskazówki mogą okazać się cudowną poszlaką - powiedziała wstając, a następnie ukłoniła się zamaszyście opuszczając dom. Wychodząc rzucała spojrzeniem na wszystko co się dało.
Na zewnątrz spojrzała na Abri.
- Bardzo dużo zależy teraz od Ciebie i twoich węchowych zdolności - powiedziała uśmiechając się niezmiernie. Szkoda, że nie szła jej dzisiaj rozmowa z pająkami, bo to też mogłoby bardzo pomóc. No trudno.

Słowa starszej pani nagle zepsuły dobre mniemanie o niej. Zdawała się być tak obojętna na potrzeby innych, a bez jej pomocy mogliby nie uratować pana pustelnika, a wszystko przez panią gospodynię. Ten mógł przez nią nawet umrzeć, a i być może marznąć teraz nie na piaszczystej, a lodowcowej plaży! Wszystko z powodu pani starszej! - Jest pani nieuprzejma - pocisnęła ją różowowłosa, wyciągając obelgę z grubej rury. Wszystko po to, aby powtórzyć parę innych kwestii, które musiała w razie czego się upewnić, bo rady ostatnimi czasy nie było stać na dodatkowe wydatki. - Jeśli panu pustelnikowi coś się stało lub umrzył to wtedy koszta związane ze wszystkim wyślemy na ten adres, bo skoro pani odmawia pomocy, to nie będzie wina Rady Magii, a pani, ot co! - powiedziała stanowczo jak na nią, a następnie niczym prawdziwy naburmuszony badass przytupnęła nóżką i wyszła bez słowa. Wszystko po to, aby na zewnątrz przebrać się w detektywistyczny kostium i podejść do Abri wczepiając się w jej plecy. Teraz nadzieja tylko w niej, więc musiała wesprzeć dziewczynę tak bardzo, jak tylko mogła, a uścisk najlepszy na wszystko! Zwłaszcza na uspokojenie...

MG
Słysząc nagły wybuch emocjonalny ze strony Visty, lekko się zawahałem. Dłonią przysłoniłem twarz, jakby dzięki temu miałbym stać się niewidzialny.
- No niewychowana jakaś! – odpowiedziała staruszka.
- To może rzeczywiście już sobie pójdziemy! – krzyknąłem jeszcze na pożegnanie, uśmiechając się niezdarnie, po czym opuściłem dom za dziewczynami.
No i znowu znaleźliśmy się na ulicy. Tyle, że już nie sami. Ludzie zaczęłi już opuszczać swoje domy. W końcu pogoda całkiem wyładniała. I chodzili w jedną i w drugą stronę w liczbie dość dużej, ale zbyt wielkiego tłumu nie robili.
- Więc… Co teraz? – spytałem spoglądając raz na Ururu, a raz na ściskającą się z Abri Vistę.

Tak, odwzajemniła uściski Visty z nieco wymuszonym tym razem uśmiechem. Doskonale zdawała sobie sprawę z tego, że teraz powodzenie misji będzie zależało od jej nosa. Co jak co, ale Abri wiedziała, że nie zdziała zbyt wiele, jeśli trop się zgubi. Wszak Cholerne Ptaszysko leciało dosyć długo z listem. Czy dziewczyny zdawały sobie z tego sprawę?
Abri bardzo nie chciała nawalić, więc po raz kolejny powąchała dla pewności list, aby lepiej zapamiętać jego zapach...zapach gołębia i prawdopodobnie nikły zapach ręki, która ten list napisała. Westchnęła i spojrzała na towarzyszy.
- Jakieś pomysły zanim ruszymy dalej? - zapytała patrząc kolejno na Vistę, Ururu i na końcu pisarza. Skoro jest z nimi, to też niech myśli.
Niezależnie od odpowiedzi zastanowi się teraz na moment patrząc uważnie na dziewczyny, jakby chciała je bardzo dokładnie ocenić...
Chciała dać list jednej z nich, aby nie musiała za każdym razem zmieniać się w człowieka, by móc znowu go użyć. W ostateczności postanowiła podzielić się tym pomysłem.
- Jedna z was musi wziąć list ze sobą. Ale tak, żeby ten nie był zbyt długo na wierzchu...I musi to być ta, która ma bardziej charakterystyczny zapach... - rzekła patrząc na towarzyszki jakby obawiając się ich reakcji - Vista-chan, może ty? Masz gdzie go schować tak aby go nie zgubić? Będzie nam potrzebny jeśli będziemy musieli zapytać o drogę... - dodała patrząc na różową panienkę bardzo uważnie. Wydawało jej się, że Vista pachnie bardzo słodko. Ururu miała na sobie obecnie zbyt wiele zapachów z powodu dyniowej głowy. List musiał podróżować w rękach kogoś, kogo zapach łatwo będzie można wyróżnić.
Westchnęła na koniec. Wyglądało na to, ze ta misja wcale nie będzie taka krótka...

- Na pewno ci się uda Brie! Chociaż... jest chyba taki serek to może jakaś inna ksywka... - zadumała się przez chwilę nieco pokrzepiona pozytywną odezwą na jej uścisk. Tym bardziej zdawała się pokrzepić własne serduszko, kiedy to właśnie jej zaufano w kwestii listu. Nie czekała długo, a od razu zniknęła list w swoim bezpiecznym wymiarze, z którego nic bez jej wiedzy nie zniknie! Tuż obok książeczki dziecięcej poezji niewinnej niewiasty w wieku lat kilkunastu i różowego kombinezonu, który jednak był półtora rozmiaru za mały w piersiach i z jeden rozmiar w pasie. - Odpocznie sobie w bohaterskiej garderobie! Tylko... Co teraz? Idziemy jakoś na plażę, nie? Bo czuć było morzem, prawda? A może... Może naprawdę poproszę znajomych z pracy o pomoc, hm? Chociaż... Bohater nie powinien polegać na innych, aż tak, a samemu robić za przykład, ale... Ten dywan na pewno był magiczny! - zawyrokowała różowowłosa, dochodząc do własnych wniosków. Oczywiście pozwalała też reszcie zgarnąć chwilę chwały, a sama rozejrzała się przez detektywistyczną lupę dookoła, jakby szukała jakiś poszlak w samej okolicy. A nuż może przyleci cholerne ptaszysko i naptaka na kogoś w kształt mapy kraju, w którym teraz jest pan pustelnik i zdążą mu z pomocą! Ot co...

[Po prostu uwielbiam te powiadomienia |: Nie wyświetliło mi się, że ktoś odpisał, fajnie]

Ururu spojrzała na swoje notatki. Aktualnie niewiele pomogą.
- Najlepiej by było przeprowadzić głębszy wywiad środowiskowy, ale trop nie jest stały... - powiedziała. Co by tu zrobić. Smutne by było, gdyby szli niewiadomo gdzie, a potem się okaże, że sąsiedzi wiedzą dokładnie, dokąd staruszek ruszył. Trudno. Spojrzała jak Vista chowa list... gdzieś. - Panienko, ale czy miejsce, do którego wysłałaś list nie jest przesiąknięte innymi zapachami, które mogłyby utrudnić Abri znalezienie tropu? - spytała. Bo w końcu po to ten list dostała, bo miała charakterystyczny zapach. Ona, a nie to jakieś miejsce. - A panienki przyjaciele nie będą potrzebni, w końcu zadanie powierzono nam. Gdybyśmy nie byli w stanie sobie z tym poradzić, domyślnie daliby je komuś innemu, prawda?
W to Ururu wierzyła. Bo wiedziała, że nie do każdego zadania biorą pierwsze lepsze osoby. Kilka razy już tak miała, że pomimo jej doświadczenia, brano ludzi z bardziej przydatną w jakimś celu magią. Oczywiście nie można wykluczyć, że po prostu nikt inny nie chciał tej misji i oddawano ją pierwszym lepszym z ulicy. Ale w końcu Abri jest z gildii, a różowa panienka też podobno zajmuje się czymś konkretnym... więc chyba nie są tu przypadkiem, prawda?

MG:
Spisując kolejne kwestie dialogowe, stałem i co jakiś czas spoglądałem na dziewczyny. Wyglądały lekko na takie, które niezbyt wiedziały co robić. Nie, żebym sam wiedział. Vista odesłała list gdzieś, po czym rozpoczęła oglądanie drogi. Była tym tak przejęta, że samemu zacząłem się przyglądać ścieżce. Ta jednak była najzwyczajniejszą miejską drogą. Westchnąłem lekko załamany. Jak się okazało sprawa nie była taka łatwa i oprócz listu nie mieliśmy właściwie nic.
- Tak tutaj stojąc raczej nie uda nam się go odnaleźć… Ale pomyślmy chwilę. Jakbyście chciały znaleźć jakieś miejsce daleko od wszystkiego i od wszystkich, to gdzie zaczęłybyście go szukać? – napisałem w książce, po czym odwołałem ją i dopiero wtedy zapytałem.
Chociaż nie wiem czy to na pewno dobry pomysł, żeby zadawać tego rodzaju pytania, samemu nie znając własnej odpowiedzi. Ale właśnie po to się pytanie zadaje, żeby te odpowiedzi poznać. Gdyby nie niewiedza, nie byłoby pytań. To właśnie potrzeba i żądza informacji sprawia, że pytamy. Jednakże zawsze dobrze mieć w zanadrzu własną ewentualną odpowiedź, żeby nie pytać na pusto, aby też wiedzieć jaką odpowiedź chciałoby się usłyszeć, bądź też mogła być zadowalająca i w pełni odpowiadająca na pytanie, żeby w razie czego móc jeszcze bardziej się dopytać. Kurczę… Muszę to zapisać…

- Ważne, żeby listy był pod ręką.- kryjówka Visty była dobrym pomysłem. Zapach listu w jej kieszeni nie będzie rozpraszał jej jeśli nie będzie to potrzebne- Zamierzam popytać po drodze o wskazówki, więc hmm... - no właśnie, więc co? W jaki sposób da towarzyszce do zrozumienia, że ma wyciągnąć list i podsunąć go odpowiedniej istocie, skoro nie może zrobić tego słowami?
- Właśnie...Jak szczeknę dwa razy to znaczy że masz wyciągnąć list. Liczę na to, że ktoś będzie kojarzył zapach pustelnika... - dodała z uśmiechem. Cała reszta wyjdzie w praniu, a jeśli Vista się zagapi, to Abri będzie mogła z czystym sumieniem po prostu ją dziabnąć.
Spojrzała na pisarza, który zasugerował postawienie się w sytuacji pustelnika. Tak, to było dobre pytanie na początek, choć Abri nie miała z nim problemu. Ona, gdyby chciała pobyć sama po prostu wróciła by do swojego lasu z którego wyszła. Jednak nie powie tego na głos, bo się wyda że jest niecywilizowanym stworzeniem. Już dość upokorzenia się najadła z tego powodu w swoim życiu.
- Proponuję zacząć od lasu. Nawet jeśli nie znajdziemy tam śladów pustelnika, to może znajdziemy jakieś wskazówki co do tego, dokąd mógł się udać...
Nie podobała jej się rola, którą przez przypadek otrzymała w tym przedsięwzięciu. Wyglądało na to, że ma najbardziej odpowiedzialne zadanie, choć zawsze starała się trzymać z daleka od podejmowania decyzji dotyczących ogółu.
- Najpierw idźmy do lasu. Plażę zostawmy na koniec. Jeśli nie znajdziemy tropu, będę przeszukiwać teren z góry. Ururu-chan...ty miej na uwadze miejscowe pająki. Może będą coś wiedzieć...
Westchnęła i ręką podparła czoło jakby próbowała wymyślić co dalej. Było wiele rozwiązań tego problemu, a najwygodniej by było, gdyby towarzysze po prostu szli po swojemu, a ona w tym czasie przeszukiwała teren po swojemu. Nie chciała żeby ktoś czuł się niepotrzebny podczas tej misji.
- Nie rozdzielajmy się na początku od siebie, a jak zauważycie coś to wołajcie... - i to były jej ostatnie słowa, ponieważ niezależnie od reakcji towarzyszy, Abri zmieni się teraz w cudownie białego owczarka i od razu zacznie szukać tropu. Jeśli znajdzie chociażby najmniejszy zapach listu, podąży jego śladem, pilnując się, aby nie wrócić do różowej karczmy, tylko iść za jego zapachem, dokądkolwiek on nie prowadzi...