Studio nagraniowe

~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~~

No niestety nie wyszło. W sumie Wakamano nie był zaskoczony bo aktor z niego był raczej nijaki. Kłamać to on potrafił, ale z byciem energicznym i szalonym, dupkiem co pije jakiś napój i się uśmiecha jak debil to było mu raczej ciężko. Dlatego w ramach odpowiedzi jedynie westchnął i poczekał aż dziewczyny dokończą makijaż.
Gdy był już gotowy postarał się uśmiechnąć, tak aby poczuć własną twarz i ustawił się tak jak mówiła Rin. Czyli ustawił się pod lekkim skosem do kamery, a następnie patrząc prosto w obiektyw, tak jak zapewne chcieli aby było wypił napój. A następnie niemo wypowiedział, w sumie jedynie poruszał ustami, tak jakby mówił, czyli w sumie niemo, cały slogan. Po czym lekko uśmiechnął się podnosząc kąciki ust, tak jak próbował wcześniej.
Gdy już zrobił wszystko to co mu kazali, uwolnił swoją magię i tak jak poprzednio, zaczął ją rozprowadzać do głowy w dół ciała, powoli zanikając.
Tym razem miał nadzieję, że wszystko im będzie pasowało, bo naprawdę Bane nie nadawał się do takich rzeczy, ale z drugiej strony dobrze płacili, to go skutecznie przekonywało!

Kolejna reprymenda i kolejna powtórka. Wakamano się już powoli męczył. Bo ogólnie nie był fanem napojów gazowanych, bo jednak jego ciało to była świątynia, którą oczyszczał jedynie świeżą wodą z górskich potoków, a nie energetyczną bombą.
- Jasne, jasne, nie ma sprawy. -rzucił do Rin i postarał się przymknąć oczy, jednak średnio mu to wyszło bo wyglądał jak jakiś najeźdźca z ziem wschodnich, no i poza tym to nic nie widział. Ehh chyba za małe oczka miał na takie cuda, więc postanowił wybrać jednak opcję pierwszą! Tak jest! Wakamano był coraz bardziej pobudzony przez cukier jaki dostał do jego organizmu. Powoli zaczynał czuć jak przyśpiesza mu serce, a ręce zaczynają same chodzić. Czuł jak zaczyna rozpierać go energia i aby w jakikolwiek sposób ją uwolnić krzyknął energicznie.
- Dawaj Marian, kolejny klip!
Tak jest krew powoli zaczynała mu się zamieniać w cukier, a większa ilość glukozy bardziej napędzała jego ptasi móżdżek. To jednak nie było dobre, bo Wakamano wpadał co sekundę na nowy pomysł, który lekko odbiegał od idei Rin i całej reszty. Jednak jemu już to nie przeszkadzało, cukier wyniszczył go doszczętnie. Czuł się niczym jakiś bóg, który mógł zrobić wszystko. Chociaż nie, Bane zawsze może zrobić wszystko! Tak jest to on jest potęgą i za chwilę to pokarze.
Dziarskim krokiem podszedł do podium gdzie stała buteleczka, po czym chwycił ją energicznym ruchem reki i obrócił się w stronę kamery. Ze swoim pięknym zadziornym uśmiechem, który mówił wszystko spojrzał w kamerę i niemo wypowiedział całą formułkę, a iskierki w jego oczach mogły spokojnie zapalić obsikane spodnie! Tak jest Wakamano czuł jak rozpiera go energia i wiedział, że może zrobić wszystko. Chociaż ciężko było nie mówić nawet jednego małego słówka to dał radę. Tak jest udało mu się! Już był w połowie tego pokazu i to on był tutaj gwiazdą! Ale był dopiero środek, bo po małym wstępnie nadchodziła kulminacja! Wakamano po niemym sloganie, zbliżył butelkę do ust. Po czym niczym prawdziwy heros mocno z niej pociągnął. Nie zważał na wszelkie usterki czy inne niedogodności, nawet nie zauważył, że część coli uciekła mi z kącika ust i ubrudziła mu twarz oraz ubranie. On niczym prawdziwy facet walił całą buteleczkę na hejnał!
Po wchłonięciu cukrowego szaleństwa Wakamano odłożył pustą już butelkę na podwyższenie na którym stałą wcześniej, oraz po męsku wierzchnią stroną dłoni wytrał resztki coli z twarzy, po czym puścił oczko do kamery i zniknął, rozpływając się w powietrzu...

”Naszego pomysłu” te słowa rozbrzmiewały w głowie Wakamano przez cały czas. Mężczyzna nie rozumiał! Tak jest Bane nie wiedział o co im chodzi, a cukier robił coraz większe spustoszenie w głowie oraz organizmie mężczyzny.
- A CO NIBY KURWA ROBIĘ OD JAKIEGOŚ CZASU? SRAM? -no i wybuchnął! Koniec żartów i przerw na kawkę z papieroskiem, teraz zaczyna się prawdziwa sieczka, bo Wakamano się rozszalał, a ten typek, który cały czas rzucał jakieś komentarze jeszcze bardziej go podkręcał, bo ciągle coś mu nie pasowało…
- NAPIERDALAM TO GÓWNO JUŻ OD JAKIEGOŚ CZASU. NIE DOŚĆ, ŻE WALI CHUJEM TO JESZCZE INNY MI TU CAŁY CZAS PIERDOLI I PIERDOLI, A WIELKI JEŁOP SIEDZI I KONIA WALI NA BOKU. NOSZ KURWA I JAK TU SIĘ NIE WKURWIAĆ!? -wyrzucił z siebie, w sumie ten ostatni element skierował sam do siebie. Dość retoryczne pytanie, no bo nie dało się nie wkurwić gdy coś takiego się tutaj działo. Jednak pamiętajmy, że Wakamano był profesjonalistą i robotę dokończy. Znaczy teraz nie wiedział, czy dadzą mu dokończyć, ale wyrzucił z siebie to co mu zalegało, a chyba też lekko spadł mu nadmiar cukru.
- DOBRA! EKIPA JESZCZE JEDNO PODEJŚCIE! -krzyknął do zgromadzonych po chwili. Zapewne Ieyasu jeszcze nie złapał oddechu, a Wakamano za to poczuł się lepiej, więc mógł kontynuować, ale modlił się aby to było ostatnie podejście. W sumie na pewno to będzie ostatnie podejście, bo on już tego nie wytrzyma, więc albo teraz albo nigdy.
Wakamano ponownie sięgnął po butelkę z napojem i już automatycznie odwrócił wzrok w kierunku lacrymy nagrywającej i przyjął uśmiech numer 8. Tak jest Wakamano wysilił się na tyle, że przyjął swój naturalny uśmiech. Mężczyzna był zadowolony po wyżył się na jakimś obwiesiu, więc teraz już nic go nie irytowało.
- Magi-Cola, podaruj sobie odrobinę magii. -wypowiedział niemo, tak dokładnie. Ruszał tylko ustami udając, że wymawia cały tekst. A następnie z tym lekkim i czarującym uśmiechem na ustach wypił ten jakże paskudny i obleśny napój. Jednak był na tyle twardy, że nawet powieka mu nie drgnęła, bo czego się nie robi dla pieniędzy. Gdy tylko mag opróżni buteleczkę, zacznie znikać. Powoli i spokojnie, rozprowadzi swoją magię po całym ciele. Sprawiając, że efekt zanikania będzie po prostu cudowny.
Po tym wszystkim Wakamano pozostanie jeszcze przez chwilę w ukryciu, aby po chwili się wyłonić i ponownie stanąć przed wszystkimi zgromadzonymi. Tak jest, białowłosy czekał już na wyniki. Miał dość, więc miał nadzieję, że to wszystko się skończy. Bo jednak mimo wszystko był magiem, a nie jakimś aktorem czy innym modelusiem, co bawi się w takim gównie...

Ieyasu. No i na tym chyba można by było skończyć, aby nie zabić tego człowieka. Tak jest Wakamano patrzył na niego jak na prosiaka, którego z chęcią by zarżnął, a następnie by nakarmił nim pół miasta. Jednak Bane nie był zabójcą! Znaczy w tej kwestii można by było się spierać, no ale przynajmniej nie był psychopatą, więc raczej nie wyjdzie i nie zarżnie typa, jednak w swojej małej główce facet opracował już plan zemsty, którym uraczy gbura. Jednak zanim to nastąpi musi dostać pieniążki oraz jeszcze pomóc wielkoludowi ze spotem.
- Dobrze. -wyraził krótko zgodę na propoyzcję panie prezes, jednak po chwili dodał małą uwagę, która była bardzo ważna. - Tylko, że duży waży więcej niż ja, a to jest mały problem, bo moja magia opiera się na wadze i szybko szacując jeżeli on ma stać się niewidzialny to pozostały mi jeszcze siły jedynie na dwa podejścia i już nic z siebie nie wykrzesam względem giganta. Tylko jak mam poprowadzić niewidzialność, tak samo jak u siebie czy inaczej? -dodał swoje uwagi, po czym poszukał miejsca gdzie mógłby przycupnąć i czekał na znak aby ruszyć z magią. W sumie to zostało mu odrobinę więcej many, ale po co to wszystko przeciągać? Skoro i tak dużo czasu już tutaj spędził, a ten obleśny napój nadal wariował mu w organizmie. Więc miał nadzieje, że gigant szybko się uwinie z pierwszym podejściem, a jego czar idealnie zgra się z jego przedstawieniem. Oczywiście Wakamano albo czeka na sygnał, albo sam podejmie decyzję kiedy poprowadzić magię, którą wykorzysta jak sobie tego życzą pracodawcy.

Bane stał, mrugał i nic nie robił. Nic, zupełnie nic. Tak, aż tak go zamurowało. Bo on wcześniej musiał pajacować i pić to świństwo, aby teraz wzięli pierwszego lepszego chłopaczka i kazali mu robić to samo? Tak coś było nie tak i Wakamano zaczynał podejrzewać, że to nie jest robota i ktoś go wrabia i co najgorsze marnuje jego wolny czas, który mógł przeznaczyć na zarabianie większych ilości pieniędzy. Więc był lekko niezadowolony, ale zdziwienie było tak silne, że mężczyzna nawet pomimo buzującego w organizmie cukru nie miał siły aby się przeciwstawiać. Tak on już miał dość, wiedział że to nie jest robota dla kogoś takiego jak on i najchętniej by stąd poszedł, ale musiał potulnie czekać na wypłatę, więc jak zbity pies spojrzał na Rin i westchnął.
- Dobrze... -odpowiedział i czekał na sygnał. Był gotowy na użycie magii, którą stojąc w swoim miejscu poprowadzi po podłodze, a następnie skieruje ją poprzez środek organizmu chłopaka i zrobi tak dlatego aby nikt nie widział, że nagle zacznie znikać od dołu. Tak jest Wakamano poprowadzi magię od środka jego butów stróżką cienką jak igiełka, a następnie wprowadzi ją do środka jego ciała i gdy nadejdzie znak to rozprowadzi ją po całym ciele, zaczynając od ust chłopaka, a następnie przechodząc stopniowo po głowie i reszcie ciała. Magia miała poruszać się jak woda, która wolno płynąc, zanika ciało chłopaka. Oczywiście wymagało to sporo skupienia, więc mężczyzna cały czas patrzył na dzieciaka i starał się idealnie odbierać wszelkie sygnały, aby wyglądało to naturalnie.

No i na co on się tak nadenerwował? Przecież nie chodziło o niego? No oczywiście, że Wakamano nadal był wkurzony. Bo jednak nadal tracił czas, a babka by mogła mu o wszystkim powiedzieć wcześniej. No bo jednak wszyscy byli ludźmi dorosłymi i wiedzieli, że czas to pieniądz!
- Dobra. -odpowiedział zdawkowo i spojrzał na giganta. Bo to on był problemem, miał nadzieję, że wielkolud szybko uwinie się z robotą. Chociaż i tak Bane powoli tracił swoją magię, więc i tak skończą prędzej czy później. - Masz i nie spierdol tego. -powiedział i klepnął wielkoluda przekazując mu swoją magię. Przekazał jej tyle aby całkowicie go zakryć i miał nadzieję, że Kyouma posłucha się rady i wszystko pójdzie tak jak trzeba.