Posterunek policji

Hargeon, jak i większość bardziej znaczących miast na mapie Fiore, dysponował swoim własnym posterunkiem policyjnym umiejscowionym blisko centrum miasta, tak by czas reakcji policji na zdarzenie w dowolnej części ośrodka miejskiego pozostawał na podobnym, szybkim poziomie. Budynek, w którym policja miała swoją siedzibę, był dwupiętrowy, z zewnątrz pomalowanym w ładnym, pastelowym zielonym kolorze, zaznaczał się dużymi, podwójnymi drzwiami obrotowymi oraz umiejscowionym zaraz nad nimi krótkim napisem "Policja Magiczna", momentalnie rzucającym się w oczy i zdecydowanie ułatwiającym identyfikację miejsca. Szereg wielu białych okien zapewniał całemu budynkowi odpowiedni poziom światła, a delikatne kraty umiejscowione w niektórych z nich sprawiały wrażenie bardzo kruchych, choć de facto niełatwo byłoby się z nimi mocować. Cały posterunek sprawiał z zewnątrz wrażenie dość przyjemnego, ciepłego miejsca.

Po wejściu przez drzwi petenci mogli zauważyć umiejscowiony na prawo od wejścia dział informacji, odgrodzony od reszty piętra ścianą - w połowie murowaną, w połowie szklaną, z okienkiem w biurowym stylu w niej, w której można było zasięgnąć języka w problematycznych kwestiach. Na lewo natomiast widać było cztery biurka, przy których zwyczajowo siedziały osoby zajmujące się przyjmowanie zgłoszeń, skarg  i zażaleń. Na każdym z biurek przytwierdzona była tabliczka z imieniem policjanta pracującego w tym miejscu oraz opisem jego funkcji - dwa z biurek posiadały adnotację "zgłoszenia", dwa pozostałe kolejno "skargi" i "odwołania/praca biurowa". Na przeciwko wejścia widać było schody prowadzące zarówno w dół, jak i do góry, były one jednak dostępne tylko dla policjantów. Cały parter wyścielony był miękkim, niebieskim dywanem oraz szeregiem wygodnych krzeseł.

Na pierwszym piętrze znajdowała się zbrojownia i szatnia dla policjantów. Po wspinaczce na schodach policjantów witał automat zajmujący się otwieraniem i zamykaniem tego miejsca, całe było bowiem ogrodzone stalową siatką i tylko osoby autoryzowane przez "odźwiernego" mogły wejść do środka po przytknięciu swojej odznaki lub legitymacji do skanera - wtedy otwierały się drzwi do środka. Wewnątrz znajdował się szereg szafek, zarówno z bronią jak i przeznaczonych na prywatne rzeczy policjantów. Przy ścianie przeciwległej do wejścia znajdowała się szatnia, gdzie można było się przebrać w spokoju i bez wszystkich patrzących na siebie, korzystali z niej co bardziej wrażliwi lub wstydliwi z policjantów. I kobiety. W większości kobiety.

Na drugim piętrze znajdowały się pokoje poszczególnych wyższych rangą policjantów i szefa posterunku w Hargeon. Tu również znajdowały się pokoje przeznaczone dla pracowników zajmujących się papierową stroną policyjnej roboty. Większość z nich wyglądała bardzo podobnie, w każdym znajdowało się biurko, dozownik z wodą, krzesła, lampa, wieszak, maszyna do pisania i inne tego typu artykuły biurowe. Pokój szefa za wiele się od nich nie różnił - był on tylko większy i wyglądał bardziej luksusowo, z szeregiem obrazów na ścianach, wygodną kanapą w rogu pokoju i kilkoma całkiem ciekawymi, fantazyjnymi rzeźbami. Krzeseł też było więcej. Duma.

Pod parterem znajdował się natomiast teren przeznaczony do separowania więźniów - areszt, a także pokoje przesłuchań. Były to stosunkowo proste pokoje, zapewniające jednak swoim "lokatorom" wszelkie przysługujące im jako ludziom korzyści, nikt nad nikim się tu nie znęcał.


Stacjonująca: Keiko
_______________

Keiko opierała się o ścianę tuż przy wejściu do posterunku spoglądając co chwila to w jedną, to w drugą stronę, przyglądając się pracy policjantów zajętych swoimi codziennymi obowiązkami. Dzień był spokojny, nic strasznego się nie działo, nic nie zwiastowało również żeby cokolwiek się zmieniło, a przynajmniej tak mówiło Keiko jej szybkie zerknięcie na drogę przed budynkiem, która poza normalnymi mieszkańcami pełna była tylko wielkiego spokoju i nudy. Oczywiście zawsze istniało prawdopodobieństwo, że *coś* jednak się działo, a tylko nikt nie pośpieszył poinformować policji o tym. Blondyneczka nie zdziwiłaby się gdyby właśnie tak było, ludzie nie raz, nie dwa raz udowodnili jej, że potrafią wymyślać najróżniejsze bzdury w trudnych i niebezpiecznych sytuacjach zamiast po prostu zrobić to, co do nich należało, to co było najprostsze, czyli poinformować tych, którzy najlepiej znali się na gaszeniu takich niebezpiecznych "pożarów". Dziewczynka westchnęła cicho. Pod tym kątem praca w policji wydawała się być niemal taka sama jak każda inna. Wciąż spotykało się głupków i debili, którzy myśleli, że są w stanie załatwić wszystko sami. Tak, powodzenia. Potem to i tak ona pewnie będzie musiała się tym wszystkim zająć i posprzątać po tych kretynach.

Blondynka odchrząknęła lekko. Cóż, nie była tu aż takim weteranem żeby tak mówić, to prawda, ale z drugiej strony pewna była, że cokolwiek by się nie działo, byłaby w stanie sobie z tym poradzić. Jedynie jej ubranie sprawiało jej lekki dyskomfort. Nie była do niego przyzwyczajona, co chwilę więc poprawiała swój mundur, gładziła go, sprawdzała czy dobrze na niej leży. Wszyscy musieli wiedzieć, że mają do czynienia z kimś, kto jest doskonały we wszystkim co robi, nawet w tak prostych czynnościach jak dobieranie swojego ubioru. Co prawda policja od pewnego czasu nie wymagała od swoich członków noszenia mundurów, Keiko jednak za punkt honoru wzięła sobie ubieranie się tak, jak na policjanta przystało. I teraz, gdy wreszcie miała okazję de facto zacząć swoją pracę jako policjant na pewno jakieś marne drapanie czy swędzenie nie przeszkodziłoby jej w pracy. Nie ma co nawet mówić.

- Zieeeeew... - ziewnęła dziewczynka zakrywając buzię swoją dłonią. Miała zamiar poobserwować swoich kolegów z pracy jeszcze przez jakiś czas. Lepiej było zaznajomić się ze swoimi współpracownikami, zwłaszcza, że widząc jak każdy z nich wie co robić i dobrze wykonuje swoją pracę, dziewczynce od razu poprawiał się humor. Tak powinni działać wszyscy! Skutecznie, rozsądnie, z pomysłem, z siłą, z mocą! Od razu chciało się żyć. To tylko ta pogoda działała na nią usypiająco. Inna sprawa, że nawet usypiając dziewczyna pewnie byłaby w stanie wygrać z każdym pojedynek biegowy czy umysłowy. Taka prawda. Dość smutna prawda z perspektywy innych. Wesoła z perspektywy dziewczyny. Tak właśnie Keiko, oparta o ścianę w posterunku, spędzała swój pierwszy dzień pracy w policji. Nagle jej wzrok padł na kartkę, niedbale leżącą na jednym ze stołów. Jej treść była dość interesująca, a Keiko uznała, że to o czym mówiło się w niej nie mogło się odbyć bez odpowiedniego wsparcia ze strony policji. Co prawda tereny tamte wychodziły spod jej jurysdykcji, jednak patrząc na idealnie zorganizowanych policjantów w Hargeon Keiko nie miała większych obaw zostawić swojego posterunku na jakiś czas. W razie potrzeby zawsze mogło przecież szybko wrócić. Dziewczyna pochwyciła szybkim susem kartkę w dłoń, a następnie żegnając się kulturalnie z kolegami wyszła z posterunku - kierunek był jasny.

[z/t]

Hikari Keiko wpadła na posterunek by sprawdzić czy wszystko było w porządku. Wypełniła raport dotyczący swojego ostatniego zadania, a także dokładnie skontrolowała swoje służbowe wyposażenie, wyczyściła mundur i przysiadła na chwilę za biurkiem, by dać sobie chwilę na odpoczynek. Niedługo musiała wybywać na patrol, dlatego chciała skorzystać z choćby chwili na to by złapać oddech. Nawet ona bowiem oddychała, jakkolwiek dla zwykłych prostaczków mogło wydawać się to dziwne. Misja w której brała udział była interesująca i Hikari szczerze nie była zadowolona z faktu, że terminy zbiegły się tak niefartownie. Oczywiście, chciała pójść na egzamin na rangę S, ba, to było naturalnym procesem o charakterze ewolucyjnym, gdyby tę rangę otrzymała, ale czuła też coś w rodzaju braku satysfakcji z powodu porzucenia tamtych obowiązków, nawet jeśli tylko na chwilę. Nie ufała ludziom, którzy zamiast niej mieli zająć się tamtym zadaniem i wydawało się jej, że bez niej na miejscu wszystko zostanie zawalone... Ale nie miała zamiaru sprzeciwiać się rozkazom przełożonych. Odchylając się teraz delikatnie na krześle przyglądała się nagłówkom lokalnej gazety w poszukiwaniu informacji, które mogłyby się jej przydać na patrolu. Zawsze była gotowa do działania. Zawsze.

Lokalna gazeta posiadała kilka ciekawych informacji. Pomijając już nawet tak jasne w przekazie wieści jak te mówiące o burdach i rozróbach w poszczególnych lokalach, a także o zatrzymaniach różnych mniej lub bardziej znanych ludzi w Hargeonie. Zawierała ona na przykład informacje o nadchodzących w mieście wydarzeniach, a także o miejscach, które należało traktować jako te bezpieczniejsze lub te trochę mniej. Z gazety jasno wynikało też, że ostatnimi czasy część szkół w Hargeonie trawiła plaga wagarowiczów, którzy znikali ze szkół w okolicy 11:00-13:00. A to ciekawe. Dzieciaki wychodziły sobie z placówek edukacyjnych popić alkohol czy popalić fajeczki? Tak, Hikari była w stanie to sobie wyobrazić, a jej usta opuściło potężne westchnięcie. Czasami było jej przykro, że z częścią z tych dzieciaków dzieliła roczną datę urodzenia. Ktoś mógłby pomyśleć, że skoro Hikari Keiko urodziła się właśnie wtedy to samym faktem swego boskiego niemalże narodzenia sprawi, że inne dzieciaki będące pod wpływem jej ogarniającej cały świat aury też zyskają na wartościach. Niech to. Hikari Keiko postanowiła poczytać jeszcze trochę, a nuż dowie się jeszcze czegoś smutnego/ciekawego.

Lokalna gazeta posiadała więcej niż tylko kilka ciekawych informacji. W tym momencie Hikari Keiko poświęcała swój czas na przeczesywanie wzrokiem literek, które gromadziły się w zdania mówiące o najnowszej modzie. Dziewczynka w ogóle nie rozumiała tego pędu za akcesoriami do makijażu, za wszystkimi tuszami i szminkami. Może dlatego, ze sama nie potrzebowała niczego takiego używać? To znaczy, to nawet nie było tak, że ona kompletnie tego nie rozumiała - wiedziała, że ludzie są mniej doskonali niż ona sama i muszą maskować swoje własne niedostatki, ale nie rozumiała dlaczego tak często ta cała moda się zmieniała. Dodatkowo to co obserwowała podczas tego typu zmian napawało ją czymś niemal z pogranicza zgrozy. Oczywiście Hikari Keiko się nie bała, ona rzadko kiedy odczuwała coś poza genialnością własnego ja, lecz gdy uświadomiła sobie jak wiele ludzie marnują zasobów na to, by wyprodukować tego typu artykuły zaczynało robić się jej przykro. Tyle zmarnowanych pieniędzy na tubki jakichś maści czy innych smarowideł, podczas gdy wszystko co należało zrobić to lepiej się urodzić. Hikari Keiko urodziła się najlepiej. Nie musiała stosować tuszu do rzęs, bo jej rzęsy było fenomenalne, jej buzia była cudowna. Ludzie mogli powiedzieć, że przecież niczym nie zasłużyła sobie na tak wspaniałe urodzenie, ale jednak coś było w tym, że to właśnie jej powierzono misję uratowania świata przed popadnięciem w marazm, przez zatraceniem się we własnej głupocie. Światu potrzebny był ktoś taki jak ona.

I w ten własnie sposób Hikari Keiko z początkowego niesmaku i smutku przeszła w stan zadowolonej konstatacji własnego ja. I czytała dalej.

Lokalna gazeta posiadała więcej niż tylko kilka ciekawych informacji. Moda modą, nie były to nigdy wiadomości, które mogły zmienić czyjekolwiek życie aż tak bardzo, choć niektórzy mogli mieć złudzenie faktycznej zmiany, gdy tylko na swoją twarzyczkę wywalili wiadro tapety. Mniejsza z tym, przestańmy poświęcać uwagę temu, to nie ma znaczenia. Hikari Keiko zainteresowała się teraz kolumną sportową, tylko po to, by już po chwili lektury pacnąć się w głowę ręką. Nawet tutaj? Nawet w sporcie? W sferze, w której od dawnych czasów liczyło się podejście fair do innych i podawanie im ręki w trudnych sytuacjach, gdzie zawsze starano się walczyć z klasą, oddaniem i honorem, nawet tutaj ludzie już tego nie robili? Doping. Przekupstwa. Korupcja. Konszachty za sceną i pod zielonym stolikiem. Tytuły poszczególnych wiadomości atakowały tego typu informacjami, a Hikari mogło zrobić się tylko przykro, gdyby nie to, że zaczynała z chwilą na chwilę odczuwać coraz większą irytację stanem ludzkości. Dlaczego ci ludzie nie potrafili zachowywać się normalnie, na pewnym poziomie, z klasą? Nie, Hikari nie wymagała od nich by byli na poziomie jej samej, to byłoby żądanie niemożliwe do spełnienia, w tej kwestii nie miała złudzeń, ale do cholery jasnej, trochę elegancji nikomu jeszcze nie zaszkodziło. A teraz? Jeden zespół wygrał z drugim, ale okazuje się, że sędzia był przekupiony przez ten właśnie zespół. A skąd wyciekło to info? A bo jeden człowiek z przegranej drużyny miał pretensje do tego sędziego, że przecież oni też mu zapłacili. Drudzy ponoć zapłacili więcej...
A więc sport zmierzał w kierunku dyscyplin polegających na sprawdzeniu kto będzie w stanie zapłacić decydentowi więcej. Fantastycznie. Hikari Keiko westchnęła ciężko, a następnie zerknęła tylko na mały artykulik poświęcony 3-letniej dziewczynce, która była niesamowitą akrobatką i właśnie wygrała jakieś prestiżowe zawody. Odruchowo uśmiechnęła się. Na twarzy dziewczynki zaprezentowanej na zdjęciu widać było prostą radość. Keiko nie miała nic przeciwko tego typu radości. Radości nie powodowanej żadnymi negatywnymi czy ohydnymi pobudkami. Przynajmniej tyle.

Lokalna gazeta posiadała więcej niż tylko kilka ciekawych informacji. Aż można się było zdziwić ile informacji można było z niej wynieść, jakkolwiek czasami jakoś tychże była godna pożałowania. Między różnymi innymi artykułami znajdowały się też takie, po których widać było, że albo pisał je ktoś nowy, albo ktoś kompletnie niekompetentny, kto za chwilę powinien wylecieć z pracy. Gdy Hikari Keiko natknęła się na artykuł na temat rodzajów dań z kuchni jednego z państwa wyspiarskich z dalekiego wschodu mogła tylko westchnąć na myśl o tym jakie dyrdymały wypisane były w tej gazecie. Gdyby to jeszcze były jakieś pomniejsze uchybienia, wtedy wciąż nie byłoby to okej, ale można by uznać, że komuś się po prostu pomyliło, ręką omsknęła, mózg na chwilę wyłączył, czasami takie rzeczy się zdarzały, choć akurat samej dziewczynce tego typu zjawiska były kompletnie obce. Taka jednak była wspaniałomyślna, że wiedziała, że tak się zdarza. Tymczasem w gazecie tutaj powiedziane było, że sushi robi się z suszonych liści kosodrzewiny. Już samo to zdanie tak kompletnie dyskredytowało autora tekstu, że Hikari Keiko postanowiła najzwyczajniej w świecie wyrwać stronę z gazety, podnieść się z krzesła, podejść do kosza i wpakować tę właśnie stronę do pojemnika na śmieci. Następnie wróciła na swoje miejsce. Tragedia. Totalna tragedia. Może powinna była niedługo wybrać się na patrol by uciec od tego typu smutnych nowinek? Ale co jeśli i na patrolu uderzy w nią informacja podobnego formatu?

Cóż, nie było to w sumie nic nowego. W końcu ludzi już tacy (głupi) byli.

Zdecydowanie powinna była wybrać się na patrol. Nie mogła zdzierżyć tego jakie głupoty ludzie potrafili wypisywać w gazetach, ale jeszcze bardziej nie mogła chyba znieść świadomości tego, że inni ludzie to kupowali, płacili za to, a oferując wydawcom swoje pieniądze de facto przyczyniali się do tego, by więcej tego typu beznadziejnych artykułów pojawiało się w gazetach. Hikari Keiko podeszła do kosza, do którego już wcześniej podchodziła i wrzuciła po prostu periodyk do innych śmieci. Tam gdzie jego miejsce. Nie, zdecydowanie nie, za bardzo ją ta gazeta dołowała. Następnie Keiko podeszła do niewielkiego lustra znajdującego się obok jej biurka, przejrzała się w nim sprawdzając czy jej mundur leży na niej doskonale i czy nie znajduje się na nim żadna skaza, a następnie jeszcze dla pewności, wygładziła wszelkie brzegi i niedostatki piękna. Miała świadomość tego, że sam fakt, iż to ona przywdziewała ten mundur przydawał mu, ale także całej Policji Magicznej, na znaczeniu, wciąż jednak go szanowała. Stanowił pewien symbol, a niektóre symbole warto było kultywować i im hołdować. Mundur takim był, między innymi, podobnie jak odznaka czy godła państwa lub też flaga. Dlaczego natomiast istniały symbole? Po to by ludziom łatwiej było orientować się w tym, co było ważne. Symbole istniały po to, by ludziom pozbawionym kręgosłupa moralnego przypominać o tym co ważne. Hikari Keiko sama w sobie była symbolem ideału, niektórzy ludzie nie potrafili tego ścierpieć, co tylko jeszcze bardziej umacniało jej pozycję. Wiedziała, że nie wszyscy w stanie są wytrzymać spojrzenie ideału. Postanowiła jeszcze opróżnić szuflady swojego biurka z niepotrzebnych w nich rzeczy. Póki co temu postanowiła się oddać.

W szufladach jej biurka było natomiast sporo rzeczy, które nie wiadomo skąd się tam w ogóle wzięły i Keiko zaczęła mieć podejrzenia, że ktoś korzystał z jej biurka, gdy ona sama była na misjach, a to się jej bardzo nie podobało. Nie po to każdy na posterunku miał swoje własne biurko, by korzystać z cudzego, prawda? No właśnie. A tymczasem w szufladzie swojego, policjantka znalazła rzeczy, które kompletnie do niej nie należały i należeć zwyczajnie nie mogły. Przede wszystkim nie posiadała kabury na pistolet, bo nie nosiła przy sobie jeszcze broni palnej. Owszem, chciała sobie wyrobić licencję na broń palną, ale jeszcze musiało to trochę poczekać. Miała obecnie na głowie inne sprawy, takie jak choćby egzamin na rangę S, który musiała zdać śpiewająco. Nie tyle nawet musiała, co po prostu zda w ten sposób, przecież to było oczywiste. Póki co wyjęła kaburę i odniosła do szafy z uzbrojeniem, która znajdowała się w zbrojowni, robiąc może w ten sposób dobry uczynek, dla któregoś z innych policjantów. Może któryś z nich się po prostu pomylił i zapomniał, które biurko należało do niego. Następnie wróciła do swego biurka, by dalej przeczesywać bezdenne czeluście szuflad.

Czeluście jej biurka skrywały zaś faktycznie masę niesamowitych przedmiotów. Nie wszystkie jednak były tu tylko źle odłożone, przez nie do końca poprawnie funkcjonujących policjantów, którzy mylili szuflady jak popadnie. Tym razem Hikari Keiko natrafiła na fotografię. I to należącą do niej, choć nie przedstawiającą jej samej. Tak, fotografia przedstawiała rodzinę. Starsza kobietę, mężczyznę, dwójkę chłopców i blondynkę z charakterystycznymi włosami w spiralki. Keiko popatrzyła na zdjęcie tylko przez chwilę, następnie odkładając jej obrazkiem do dołu, wpychając zdjęcie głęboko w szufladę. Niekoniecznie chciała widzieć to akurat teraz. To były dawne czasy, dawne czasy gdy sama być może nie była jeszcze świadoma swojej wielkości tak jak była świadoma tego teraz. Wtedy bardziej polegała na innych, zbyt bardzo, nie wiedząc jeszcze jaką osobowością dysponują ludzie w ogóle, ucząc się dopiero po latach tego jak to naprawdę działało. Jak naprawdę działali ludzie.

Czy tęskniła za nimi? Niekoniecznie. Odczuwała coś na kształt zarysu nostalgii, ale nie była to stricte tęsknota. Było to coś mocno pośredniego, choć jednak z jakiegoś powodu odczuwalnego i być może dlatego Hikari Keiko schowała zdjęcie tak daleko, a jednak nie pozbywała się go całkowicie. Teraz jednak miała inne rzeczy do zrobienia niż tylko przeglądanie fotografii.

A to na pewno nie należało już do niej. Gdy Hikari Keiko wyciągnęła z szuflady swojego biurka pomarańczowy napój energetyczny, który był do połowy pełny, o mało ją szlag nie trafił. Dlaczego? Bo ona nie potrzebowała tego typu rzeczy, bo to było nieekologiczne i przede wszystkim niehigieniczne. Ktokolwiek to tutaj zostawił zasługiwał na naganę, dlatego Keiko wrzasnęła na całą salę, dopiero po chwili orientując się, że nikogo w pobliżu nie ma. Odgarnęła kędziorki swoich włosów, w ten sposób planując swoje uspokojenie, a następnie wpadła na genialny pomysł. Postawiła butelkę ową na ziemi, a przed nią umiejscowiła białą kartkę sporych rozmiarów, na których napisała flamastrem "zemsta będzie słodsza od tego napoju".

W istocie nie zamierzała na nikim się mścić, ale chciała sprawdzić, czy ktokolwiek wpadnie w popłoch na widok swojego napoju, kiedy znajdzie go przychodząc na posterunek. Tak, Hikari będzie uważnie obserwować ludzi, którzy będą wchodzić przez drzwi i na pewno wyczuje to po odpowiednim funkcjonariuszu. Na sto procent. Dziewczynka zatarła wesoło ręce na myśl o swoim psychologicznym eksperymencie. To będzie bardzooo ciekawe. Ale to też pewnie nie stanie się dzisiaj, to był eksperyment długofalowy.

Ktoś mógłby w gruncie rzeczy podnieść obiekcje - hej, ale przecież ktoś może zobaczyć ten napój, a ciebie tutaj nie będzie, co wtedy? Hikari Keiko jednak wiedział i o takiej możliwości, była świadoma takiego możliwego rozwoju wypadków. Tak jak jednak powiedziała - to był eksperyment długofalowy. Być może ktoś na początku zareagowałby śmiertelnie poważnie, przestraszył się, ale być może też starałby się udawać, że nic się nie stało. Tak czy siak ustanowienie takiego eksperymentu spowodowałoby, że dana osoba oczekiwałaby czegoś w rodzaju zemsty czy odpowiedzi na to co się stało. A takie oczekiwanie czasami potrafi doprowadzić daną osobę do różnych stanów. Nawarstwiający się stres mógłby zacząć się pokazywać w różnego rodzaju prostych czynnościach, które nagle zaczęłyby daną osobę denerwować. Mogłaby taka osoba też zacząć reagować ostrzej na niektóre bodźce. Wszyscy czasem na coś oczekują - czy to kara, czy prezent, to oczekiwanie wyzwala w ludziach pewnego rodzaju adrenalinę, rozbudza emocje, które trudno uspokoić do ostatecznego momentu, kiedy to otrzymuje się własnie nagrodę, czy to pozytywną, czy negatywną, ale także odzyskuje się spokój. Już się na to nie oczekuje. A Hikari Keiko miała zamiar sprawdzić jak właśnie te reakcje na dłuższą metę będą wyglądać.

Obecnie jednak poszła zrobić sobie herbatę. Faktycznie powinna niedługo wyjść na patrol. Na razie jeszcze była w budynku, ale wiedziała, że na dworze może nie być wcale najcieplej, więc dobra herbata nie była złym pomysłem.

Chwilę gdybała nad tym jaką herbatę sobie zrobić. Chciała coś co pozwoli się jej nieco odprężyć, a przy tym jednocześnie nie uśpi jej w żaden sposób. Keiko musiała wiecznie pozostawać w fantastycznej formie, w stanie podwyższonej czujności, ale nie mogła pozwalać na to, by ciągłe napięcie dopadło ją i zmęczyło w jakikolwiek sposób. Grzebiąc chwilę wśród różnych rodzajów herbat znalazła w końcu taką o aromacie cytrynowo-pomarańczowym. Może nie była to najlepsza herbatka do siedzenia przy kominku i spokojnego picia sobie, ale z drugiej strony wolała już nieco stracić na spokoju, a zamiast tego zyskać na energii życiowej i sile, chęci działania. Nie żeby potrzebowała czegoś w tym stylu - policjantce nie trzeba było żadnych wspomagaczy ani żadnych pomocy tego rodzaju, radziła sobie całkowicie na własną rękę, ale wychodziła z prostego założenia - jeśli akurat miała czas na tego typu luksus to dlaczego nie? No właśnie. I dlatego już po chwili wróciła do swojego biurka z dymiącym leciutko smakowitym naparem, a następnie spokojnie zaczęła go spożywać.

Herbatka nie mogła jednak starczyć na wieczność, Hikari Keiko była tego świadoma, dlatego też aby wydłużyć nieco proces delektowania się jej aromatem dziewczynka postanowiła zająć się jeszcze czymś ekstra, a tym czymś miało być rozwiązywanie krzyżówki. Iście genialny pomysł, prawda? Blondynka świadoma była tego, że tego typu prosta rozrywka nie sprawi jej żadnego problemu, a jednocześnie pozwoli na delikatne rozproszenie myśli, przez co policjantka rzadziej będzie sięgać po kubek z naparem. I faktycznie, po chwili w ręce dziewczyny wylądował ołówek, a na biurku zagościł magazyn z krzyżówkami, który wyciągnięty został z, a jakże, szuflady jej biurka. Cudownie!

...jedynym problemem jaki miała Keiko był fakt, że krzyżówka, którą rozwiązywała była... zwyczajnie błędna. Nie spodziewała się wyzwania intelektualnego, ale gdy ujrzała pierwsze błędy gramatyczne i ortograficzne w czymś tak prostym jak krzyżówka to zrobiło jej się źle. Już po chwili krzyżówka ciśnięta została z powrotem w czeluście szuflady, a dziewczynka naburmuszona napiła się spokojnie herbatki. Ludzie potrafili skrewić nawet w czymś tak bezsensownie prostym. Typowo.

Ani słowa o seksie! W ciągu wszystkich dzisiejszych czynności, które Keiko wykonywała w żadnej z nich nie można było dopatrzeć się seksu. To dobrze? Kto wie? Właściwie podejście Keiko do seksu było stosunkowo proste - była to czynność, której funkcją było doprowadzenie do reprodukcji, a także zapewniała przyjemność. Tak, Keiko wiedziała o takich sprawach. Była w końcu najbardziej inteligentną osobą na świecie. A poza tym, szczerze, ktokolwiek wierzy jeszcze w to, że dzieciaki nie wiedzą o takich sprawach? W dzisiejszych czasach ta granica wiedzy przesuwa się coraz niżej i niżej, więc trudno oczekiwać by zachować tajemnicę tego rodzaju w całkowitym sekrecie. Nie oznaczało to jednak, że Keiko pochwalała nieprzemyślane uświadamianie dzieci w tym względzie. Bajeczki o pszczółkach czy innych biedronkach odstawiała jednak na bok, jak bzdurne dyrdymały, które może przydawały się dzieciom w wieku kilku lat raz na jakiś czas. Ogólnie wszystko dało się wytłumaczyć tak, by miało sens i nie brzmiało jak idiotyzm, nawet jeśli to coś był idiotyzmem. Taka była już siła słów. Ale dlaczego właściwie Keiko wkroczyła na ten temat? Bez powodu. Autentycznie, bez powodu. Po prostu czasem myśli różnych ludzi odpływają w bardzo dziwne regiony, a myśli Keiko poszły w tę stronę. Po chwili jednak odrzuciła tego typu myślenie na bok. Jakoś niespecjalnie ją to teraz interesowało.

Może kiedyś.

Mniejsza, nic, mniejsza. Takim tekstem często ludzie zbywali innych ludzi, gdy nie chcieli z nimi rozmawiać. Keiko doskonale zdawała sobie z tego sprawę, lecz sama nie używała tego rodzaju tekstów. Preferowała zdecydowanie wyższej jakości rozmowy, dlatego starała się najczęściej, by jej język był kwiecisty, ale przy tym wyrazisty. Jednocześnie jednak wiedziała, że pewne osoby najzwyczajniej w świecie nie zasługiwały na posługiwanie się zbyt wyrafinowanymi formami językowymi. Ba, nie tylko nie zasługiwały, czasem nawet nie potrafiły w ogóle zrozumieć tego o czym się do nich mówiło, to było chyba najstraszniejsze. Keiko Hikari napotkała się właśnie przed chwilą na tego typu osobę. Praca na posterunku czasami oznaczała przyjmowanie petentów, którzy mieli różnego rodzaju zastrzeżenia do pracy policji czy po prostu przychodzili tu by złożyć jakieś doniesienie lub poprosić o pomoc. Czasem też pojawiali się ludzie, którzy wyraźnie kpili sobie z policji spodziewając się, że ta nie jest w stanie niczego im zrobić. Gagatek, który wpierw udawał, że składa oświadczenie, a potem nagle wyciągnął w kierunku Keiko zabawkowy pistolet na wodę, szybko pożałował tego czynu, gdy ta niemal automatycznym ruchem poraziła go prądem. Biedak leżał teraz w zamknięciu, a Keiko mogła tylko westchnąć ciężko. Wiedziała już wcześniej, że ten facet nie jest poważny, bo gdy mówił widać było, że jest głupi, ale żeby popełnić aż taki błąd... Ludzie byli fascynująco głupi.