Kanały miejskie

First topic message reminder :

Kanały. Czyli to, co każde większe i szanujące się miasto dysponuje, by zapewnić większy komfort życia tym na górze. Oczywiście nie jest to jedne z miejsc do którego zwalają się ludzie. Ogólnie chociaż każdy wie, że istnieją. Nikt tak naprawdę nie interesuje się tym co tam się dzieje. Mają po prostu funkcjonować i tyle. To właśnie daje niektórym pole do popisu. Oczywiście władze pilnują... by nikt nieuprawniony się tam nie zjawiał, ale cóż poradzić... naprawdę nikomu się tam nie chce schodzić by tego pilnować cały czas. Więc nawet jeśli jako tako wszystkie dogodniejsze włazy i wejścia są zamknięte, to i tak dla chcącego nic trudnego...
Same kanały, są o dziwo duże z masą szerokich okrągłych tuneli, gdzieś w głębi ponoć pracuje urządzenie czyszczące wodę i... wiele wiele innych dziwnych rzeczy, o których spokojni mieszkańcy woleli by nie wiedzieć.
=====================================================================
MG

Mimo, wszystko nasi bohaterowie nie wylądowali po kolana w kleistej śmierdzącej brei. Ponieważ, wasz zleceniodawca umówił się z wami w porcie. Chciał byście pojawili się najszybciej jak to tylko możliwe. Widocznie sprawa była dla niego naprawdę ważna i chciał to rozwiązać... Mimo ogólnego tłoku panującego w porcie, zleceniodawca trzymał się raczej na uboczu, obserwując z wysokości morze tęsknym wzrokiem. Siedział tam samotnie na ławce. Był to starszy człowiek, z dość bujną siwą brodą, chociaż gdzieniegdzie przeplatały się ciemniejsze pasma. Co jeszcze rzucało się w oczy? Mimo wieku, był raczej porządnej budowy, widać było, że w młodych latach nie próżnował i wykonywał wiele ciężkich prac fizycznych.
Kiedy tylko was zobaczył, zmrużył oczy przyglądając się wam namiętnie, najwidoczniej chciał zajrzeć wgłąb waszych duszy czy też odczytać z waszych twarzy, że jesteście osobami ,które odpowiadają na jego wezwanie.
- Jesteście tymi co chcą dopomóc staremu człowiekowi w potrzebie? - uśmiechnął się lekko i jakoby nie czekając na odpowiedź klasnął lekko dłońmi - Doskonale... muszę odzyskać pewną szkatułkę, gdzieś takiej... o wielkości - Tutaj rozłożył dłonie by pokazać rozmiar na "oko".
- Żeby wam dopomóc.. dowiedziałem się gdzie może się mniej więcej znajdywać, ale sam tam się boje wejść... dlatego pójdziecie za mnie do kanałów! Aye?

O tak, przestać tańczyć. W gruncie rzeczy wpierw spróbował zrobić to samemu, jakoś... zmusić stópki do tego by zamiast tańczyć, podeszły do Lusi. Jeśli nie działało to cóż, na razie zdał się na dziewczynę, zobaczymy co z tego wyjdzie i najwyżej w dalszej  części postara się działać jakoś inaczej. Aktualnie zdał się na te dwie możliwości.

Jeśli już uda mu się uwolnić spod działania zaklęcia, lub pomoże mu w tym Lusye, to podejdzie do owej dwójki i Lusi na pokrzepienie położy dłoń na ramieniu. Nic jednak na razie nie powie. Mężczyzna ignorował go od samego początku wykazując zainteresowanie jedynie Lusią, więc nie było sensu chwilowo się odzywać. Lepiej było obserwować. W razie czego odpowiednio reagując, odsuwając Lusie i zasłaniając ją własną piersią. Był gotów przyjąć na klatę każdy atak fizyczny wyprowadzony w dziewczę. Wszak facet mógł być pracownikiem rady... Niech jednak nie myśli że jest tu panem. Niech tylko nadarzy się okazja, a wciągnie go w świat, który nieco różni się od tego jego... musi tylko wpierw poznać zasady działania jego mocy... Mentaliści zawsze byli problemem dla iluzjonistów.

Grzech czy rozkosz? A może rozkosz była grzeszna? Gdzie leżała ta cienka granica której śmiertelnik nie powinien przekraczać? W każdym bądź razie Hisashiemu było dobrze, lepiej niż kiedykolwiek indziej i mimo uczucia grzechu, pogrążył się w rozkoszy. Człowiek który zaznał nie wiele przyjemności w życiu, kiedy już jej dozna, ciężko mu od niej odejść. Tańczył, tańczył z radością. I zapewne tańczyłby dalej, może już przez wieczność gdyby nie jego magia. Jego magia miała to do siebie że polegała na fałszu, więc Hisashi fałsz znał. I mimo że świadomość zajęta była rozkoszą tak podświadomie wiedział że to wszystko kłamstwo i z tego kłamstwa próbował się wyrwać. Próbował powstrzymać siłą działanie tego oszustwa. Czy jednak da radę wstrzymać jakoś to zaklęcie? Jeśli nie, to nadzieja leżała w Lusye...

Nie. To nie tak. Pobladła, cofnęła się o kroczek do tyłu. To nie mogło być tak. Pojawiało się coraz więcej pytań, jednakże to nie brak odpowiedzi przerażał w chwili obecnej dziewczynę, a dziwny stan, w którym znalazł się Hisashi. Zrobiła kolejny krok do tyłu. Już wcześniej wiedziała, że z tym miejscem jest coś nie tak. Tamten atak... i teraz Hisashi. Nie. Pokręciła przecząco głową. Nie mógł tańczyć. Musiał być tu, obok, przy niej. Potrzebowała go, choć wciąż napawał ją lekkim niepokojem. Teraz jednak bardziej bała się mężczyzny przed sobą.
- Nie. Nie jest... Nie może być... - zaprzeczyła niepewnie, nie zgadzając się na przyjęcie tego, co do niej mówił i tego, co sama widziała. Czy właśnie... została sama? Był Hymme, jednakże Hymme mógł jej teraz nie pomóc. Mógł ją jedynie bronić i ostrzegać. - Szczury... - szepnęła bardziej do siebie, jak do mężczyzny, by zerwać się z miejsca, w którym stała i pobiec w stronę Hisashiego. Nie, to było dla niej samej, jednej, nieco za dużo, gdy czuła, że dzieje się coś złego. Czy mogła coś na to poradzić? Próbowała. Gdy już dobiegła do mężczyzny, starała się przede wszystkim nie pochwycić. Nie chciała znowu tańczyć. Chciała go uwolnić. Najpierw ciągać za ramię, później, jeśli nie wyszło i nie przestał tańczyć, mocniej. Ostatecznością było kopnięcie go lub nadepnięcie na stopę. A z każdą kolejną nieudaną próbą jej bezsilność rosła. Co mogła zrobić?

W żadnym razie nie chodziło jej o taniec. Nie chciała z nimi tańczyć. Pomijając już fakt, że nie potrafiła, ci ludzie i to miejsce przyprawiali ją o niedobre przeczucia. Szczególnie mężczyzna zarządzający całą salą. Jednak nie zamierzała już z nim więcej rozmawiać, wolała obudzić Hisashiego i wyjść już stąd, jak najszybciej. Problem pojawił się jednak bardzo szybko. Trzech mężczyzn, przed nią, proszących ją do tańca. Cofnęła się o krok, chowając dłonie za siebie. Nie pozwoli, by ją dotknęli. Odwróciła się w stronę mężczyzny, uznając, że tak nie wygra. Nie tędy droga. Zwłaszcza, że czegoś brakowało. Tym bardziej nie podobało jej się to, co jej oferowano.
- Nie chcę takiego życia. Nie można nikogo do niego zmuszać. A tym bardziej sprawiać, że nieświadomie staje się jego częścią - zaprotestowała, patrząc na mężczyznę, który zdawał się nie ruszyć nawet na milimetr. Z drugiej strony... Jeśli taniec się skończy... Przełknęła ślinę, nawet nie chcąc o tym myśleć. - Odpowiem ci, czemu tu jesteśmy, jeśli sprawisz, że Hisashi przestanie tańczyć - powiedziała całkiem poważnie. Skoro nie mogła osiągnąć tego, co chciała, w ten sposób, zrobi to inaczej. W między czasie starała się zrobić dwie rzeczy. Pierwszą z nich było wyczucie, ile osób znajdowało się w tym pomieszczeniu (PWM Wyczucie). Żywych, przede wszystkim. W chwili obecnej zaczęła wątpić nawet w realność tego miejsca. Gdyby jednak zrobiło się nieciekawie (np. zbyt dużo informacji na raz), przestaje, skupiając się tylko na mężczyźnie na tonie i Hisashim. Drugą czynnością było porozumienie się z białowłosym. Wyszukała go i próbowała skontaktować za pomocą Dialogu. Może chociaż tyle będzie w stanie zrobić w tej nieco patowej sytuacji, nie znając umiejętności męzczyzny.
- Słyszysz mnie? Proszę odpowiedz mi...


/wiem, że Luśka jeszcze nie sprawdzona, ale szybko to nadrobię. Jeśli do czasu odpisu MG nie będzie sprawdzonych jej zaklęć, czy możemy przyjąć, że po prostu lecimy zaklęciami z KP?

Skoro tak pogrywasz... Hisashi musiał sie z tego wyrwać. Po prostu musiał i właśnie wpadł na genialny pomysł jak utrzeć nosa przeciwnikowi. Oczywiście wiązało się to z ryzykiem, ale to się jeszcze zobaczy. Najwyżej zwastuje manę. W tej chwili jednak użył Imaginacji. Wpływa ł na dwa zmysły osoby z którą tańczył, więc warunki zostały spełnione. W momencie użycia zaklęcia, postanowił wpłynąć na wszystkie tańczące osoby w pomieszczeniu. Ot nagle mieli poczuć jak bolą ich nogi i robią się senni, aż w końcu całkowicie pozbawieni sił, dostrzegliby że podłoga zdaje się jakaś taka przyjaźniejsza, że w sumie mogłaby nawet być wygodna, gdyby na niej usiąść... a taniec? Niech zapomną o tańcu. Niech tańcząc, czują tylko ból. Może to wyrwie ich z tego transu, a jeśli wyrwie ich może i wyrwie jego. A nawet jeśli nie, to przynajmniej utrze tamtemu nosa...

//Jak wyżej. Albo poczekaj. Albo zignoruj post. Jak chcesz//