Kanały miejskie

First topic message reminder :

Kanały. Czyli to, co każde większe i szanujące się miasto dysponuje, by zapewnić większy komfort życia tym na górze. Oczywiście nie jest to jedne z miejsc do którego zwalają się ludzie. Ogólnie chociaż każdy wie, że istnieją. Nikt tak naprawdę nie interesuje się tym co tam się dzieje. Mają po prostu funkcjonować i tyle. To właśnie daje niektórym pole do popisu. Oczywiście władze pilnują... by nikt nieuprawniony się tam nie zjawiał, ale cóż poradzić... naprawdę nikomu się tam nie chce schodzić by tego pilnować cały czas. Więc nawet jeśli jako tako wszystkie dogodniejsze włazy i wejścia są zamknięte, to i tak dla chcącego nic trudnego...
Same kanały, są o dziwo duże z masą szerokich okrągłych tuneli, gdzieś w głębi ponoć pracuje urządzenie czyszczące wodę i... wiele wiele innych dziwnych rzeczy, o których spokojni mieszkańcy woleli by nie wiedzieć.
=====================================================================
MG

Mimo, wszystko nasi bohaterowie nie wylądowali po kolana w kleistej śmierdzącej brei. Ponieważ, wasz zleceniodawca umówił się z wami w porcie. Chciał byście pojawili się najszybciej jak to tylko możliwe. Widocznie sprawa była dla niego naprawdę ważna i chciał to rozwiązać... Mimo ogólnego tłoku panującego w porcie, zleceniodawca trzymał się raczej na uboczu, obserwując z wysokości morze tęsknym wzrokiem. Siedział tam samotnie na ławce. Był to starszy człowiek, z dość bujną siwą brodą, chociaż gdzieniegdzie przeplatały się ciemniejsze pasma. Co jeszcze rzucało się w oczy? Mimo wieku, był raczej porządnej budowy, widać było, że w młodych latach nie próżnował i wykonywał wiele ciężkich prac fizycznych.
Kiedy tylko was zobaczył, zmrużył oczy przyglądając się wam namiętnie, najwidoczniej chciał zajrzeć wgłąb waszych duszy czy też odczytać z waszych twarzy, że jesteście osobami ,które odpowiadają na jego wezwanie.
- Jesteście tymi co chcą dopomóc staremu człowiekowi w potrzebie? - uśmiechnął się lekko i jakoby nie czekając na odpowiedź klasnął lekko dłońmi - Doskonale... muszę odzyskać pewną szkatułkę, gdzieś takiej... o wielkości - Tutaj rozłożył dłonie by pokazać rozmiar na "oko".
- Żeby wam dopomóc.. dowiedziałem się gdzie może się mniej więcej znajdywać, ale sam tam się boje wejść... dlatego pójdziecie za mnie do kanałów! Aye?

Była zupełnie zagubiona. Nie wiedziała, jak ma się zachowywać w obecności Hisashiego, gdy ten wykonywał tyle sprzecznych rzeczy, kiedy mówił tyle sprzecznych słów. Co prawda nie lubiła... czy tez może po prostu bała się dotyku obcych ludzi, ale to nie znaczyło, ze od razu czuła odrazę! Nie, to nie tak! To wszystko nie tak! Po tym wszystkim zbierało jej się na płacz, gdy chłopak powiedział, co myślał. Czy faktycznie taka była? Poczuła dłoń na swojej głowie. Hymme.
Nie myśl tak dużo. Po prostu z nim porozmawiaj - stwierdził uspokajająco. Tak, jego obecność uspokajała. Nieco się rozluźniła. Do momenty, w którym nie otrzymała odpowiedzi od małego, dziwnego stworzonka.
A może nie tyle od stworzonka co od tego, który je kontrolował. Ten śmiech ją zmroził. Ktoś wiedział, że tu są, że ona tu jest. Co więcej ktoś próbował przejąć nad nią kontrolę, zalewając ją bzdurnymi rozkazami. Przygryzła wargę, próbując walczyć z atakiem. Spróbowała podnieść własne bariery mentalne oraz posłać Hymme w kształcie wróbla na duszę szczura, by ja nieco rozproszyć i przerwać atak jak najszybciej (PWM Mentalność i Strażnik). Gdyby to zawiodło, wyciąga ken tanto przyzywając dusze Fwal (PWM Zranienie) i próbuje dźgnąć lub chociaż troszkę dotknąć ciałko zwierzątka. pewnie musiało to przerażająco wyglądać, ale dla niej nie to było teraz najważniejsze. Chciała jak najszybciej pozbyć się denerwującego buczenia w głowie i jak najszybciej postawić własny "system obronny" na nogi.

Czuł się całkowicie zagubiony, nie wiedział jak zachować się w towarzystwie Lusye(brzmi znajomo?). Wpierw reagowała na szczura, potem na dłoń, a teraz widocznie znowu na szczura. Może był dla niej tylko takim obrzydliwym szczurem? Może nie chciała go znać a on się jej naprzykrzał? Tak.. to by miało sens, to by wszystko tłumaczyło... ale on ją lubił. Dlatego musiał jej teraz pomóc jak tylko mógł. Bała się szczura? To też Hisashi ją lekko wyminie i kopnie parszywego parszywca prosto w spasłe cielsko. Niech poleci hen daleko. A jak uskoczy, to będzie deptał tak długo aż szczur nie mając wyjścia - ucieknie. Jeśli uda mu się go odgonić - chociaż na chwilkę, odzywa się do Lusye.-Idź za nim wróci, ja zostanę trochę z tyłu, żeby ci się nie narzucać.-I uśmiechnął się do niej ciepło, by dać jej do zrozumienia że nie mam jej za złe, jej obrzydzenia do swojej osoby. W każdym razie jak Lusia pójdzie(a Hisashi da jej lampę) to będzie szedł za nią jakieś 20 kroków z tyłu.

MG
Muzyka grała, chociaż słyszeć ją mogli tylko nieliczni. Ci wyczuleni na muzykę duszy..
Hisashi całkowicie nieświadomy walki który toczyła dziewczyna, zapewne omylnie odbierał jej zachowanie, no cóż. Sprawy damsko męskie powinno się załatwiać w innych miejscach niż kanały prawda? Ale nic na to się nie poradzi. Wróćmy więc do Lusye, która dzielnie opierała się rozkazom, a nawet zachowała na tyle samoświadomości by przyzwać swojego Strażnika! Wróbel.. czy też czym on tam dokładnie jest uderzył w świadomość szczura, a raczej próbował. Gdzieś w połowie drogi zniknął niczym uderzając o niewidzialną ścianę, wywołując czerwonawy błysk, który był widoczny nawet dla Hisashiego. Muzyka ucichła i nastało jakby nieme zdziwienie, po czym głos znów melodyjnie zabrzmiał w głowie dziewczyny.


Następnie głos zanikał w świadomości, pozostawiając za sobą echo śmiechu. Szczur jak to szczur, został na miejscu, bo uznałem, że chłopak raczej nie chciałby od tak kopnąć czegoś, przed czym przed chwilą rozbłysło tajemnicze światło. Zwierzątko zakręciło się wokół własnej osi, po czym pisnęło radośnie i na swoich małych nóżkach pognało do przodu, jednak co jakiś czas oglądało się za siebie i jakby czekało na naszych magów, którzy mogli raczej pójść tylko za nim, albo zawrócić. Jednak czy powrót był w tej chwili rozsądnym wyborem? Kimkolwiek jest tajemniczy grajek, na pewno wie gdzie są intruzi...

Jeżeli magowie udadzą się za szczurem, miną kilka krętych skrzyżowań po czym zatrzymają się przed dużymi ... jak na możliwości kanału, wrotami. Tak tak, nie były to kraty, ani zwykłe drzwi czy właz. To były wręcz wrota, takie jakie stoją w bogatych rezydencjach. Tylko w minimalistycznej wersji.
Lampa od zleceniodawcy, dawała już coraz bledsze światło, zapewne szykowała się do kompletnego zduszenia jego źródła.

Gdyby pytać o idealne miejsce nie rozmowę między tą dwójką, takie miejsce by nie istniało. W każdym bez wyjątku wyglądałaby podobnie. Jednak pomimo tej nieco przytłaczającej myśli, kanały były tak samo dobrym miejscem, jak każde inne. Gdyby tylko potrafili się dogadać nieco lepiej... Gdy tylko zobaczyła czerwone światło z jej ust wydobyło się coś na kształt zdziwienia, ale też swego rodzaju rozpaczy. Hymme! Jednak osoba po drugiej stronie wydawała się równie zdziwiona. Czarnowłosa wyciągnęła dłonie w stronę Hisashiego. Nie chciała zostać sama.
- Proszę, nie zostawiaj mnie - powiedziała cicho, łapiąc się jego ręki i nie zamierzając puścić. Nie chciała, by ją zostawił, tutaj, w ciemności, samej z głosem i tym, co siedziało w jej głowie. Bała się i było to po niej widać. Nieco drżała. Jej głos się załamywał. - Potrafisz... tańczyć? - zapytała niepewnie, wciąż nie puszczając chłopaka, po czym delikatnie ruszyła za szczurkiem, ciągnąc za sobą białowłosego, o ile ten nie postanowił strząsnąć z siebie dziewczyny. - Ktoś już na nas czeka... - wyszeptała z mieszaniną strachu i niepewności. Nie wiedziała, czego oczekiwać. Dlatego się bała. Po tym wszystkim, co przeszła...
Patrzyła na wrota z lekkim niedowierzaniem. Na pewno szukali tylko szkatułki...? Uniosła dłoń, chcąc zapukać, po czym opuściła ją, patrząc na Hisashiego.
- Powinniśmy zapukać?

Nie rozumiał. Naprawdę próbował to pojąć, ale nie rozumiał. Mina nieco mu zrzedła, kiedy zastanawiał się nad tym, o co może dziewczynie chodzić. Dlaczego reagowała tak a nie inaczej? A może to on po prostu nie potrafił odczytać tego co ona czuje? Pewnie tak było. Widząc jednak jak bardzo się boi szczurów, pozwolił jej się złapać, został blisko niej, gotów w każdej chwili ją chwycić czy złapać. Chciał być dla niej tarczą. Szli więc powoli z początku w milczeniu. Dopiero potem zadała pytanie a Hisashi zmieszał się lekko i spuścił głowę.-N-nie-Odpowiedział szczerze, bo tak właśnie było. Nigdy nie miał okazji się nauczyć. Czy teraz Lusye bardziej go znienawidzi? Może lubiła tylko takich co potrafią?-Ale nauczę się!-Powiedział gorliwie, odwracając głowę w jej stronę. Skinął też, na wieść o tym że ktoś na nich czeka, więc kiedy dotarli w niknącym blasku lampy pod drzwi i zobaczył wahanie dziewczyny złapał ją za dłoń i lekko ścisnął.-Ktoś na nas czeka.-Powtórzył spokojnie jej słowa i ręką w której trzymał lampę, pchnął drzwi by przekroczyć próg, razem ze swą towarzyszką.

Nie odepchnął jej, nie strącił, nie puścił. W duchu była mu niezwykle wdzięczna za taki mały gest. Możliwe było, że się nie rozumieli, ale skoro w takich sytuacjach, nie ważne na powód, potrafili jakoś się porozumieć, była jeszcze nadzieja dla zrozumienia się nawzajem. Hymme pokręcił głową, widząc jak Lusye przybliża się nieco bardziej chłopaka i drugą ręką uczepia się rękawa.
Zupełnie jak dziecko...
Tylko że ona się tym nie przejęła. Po chwili, gdy usłyszała odpowiedź na swoje pytanie, uśmiechnęła się do Hisashiego lekko, możliwe że pierwszy raz tak zupełnie spokojnie i szczerze.
- Ja też nie - przyznała cichutko, jednak nieco lżej i radośniej niż jeszcze chwilkę temu. A po kolejnych jego słowach nawet się zaśmiała! Good job, Hisashi! - W takim razie oboje się nauczymy. Właśnie nas do niego zaproszono... - dodała już nieco ciszej, ponownie pochmurniejąc. No tak. Trzeba było to wziąć pod uwagę. Ah... Stali już przy drzwiach i już po zadaniu pytania nie spodziewała się takiej reakcji. Co zrobić, co zrobić? Jej myśli zaczęły biegać we wszystkich kierunkach, a ona rozglądała się na wszystkie strony, ostatecznie kiwając głową z lekkim zaczerwieniem buzi.
Dokładnie jak dziecko...
Skwitował ponownie Hymme. A ona ponownie go zignorowała. Gdy by drzwi się nie otworzyły, a były to przecież potężne wrota, próbuje do niech zapukać trzy razy i poczekać. Robiło się coraz ciemniej, a ona przybliżała się do Hisashiego wraz z narastającą ciemnością.
- Nee... Skąd znałeś moje imię? - Jej głos był cichy i miękki, może nieco niepewny. To pytanie prędzej czy później musiało paść, a teraz był tak samo dobry moment, jak kiedy indziej. No cóż... Hymme też nadstawił uszu.

Więc też nie umiała tańczyć, czyli to była dobra odpowiedź? A może nie było złej? Ale skoro nie było złej to dlaczego pytała? To nie był jakiś... test? Co właściwie... jak.. dlaczego... cóż za dziwna sytuacja! W każdym razie Hisashi próbował jak najbardziej pojąć tok rozumowania Lusye, a było to nader ciężkie bo nie był w stanie określić co czuje dziewczyna, nie licząc strachu.-Mhm, jasne, chętnie się nauczę.-Odpowiedział jej z uśmiechem. Zaprosili ich do tańca? Kto? Dlaczego? To wszystko mogło być ciekawe. A potem wszystko szlag trafił bo Lusye zadała TO pytanie, ścierając uśmiech z twarzy Hisashiego jak za dotknięciem magicznej gumki.-A muszę odpowiadać? Nie chcę kłamać... ale nie mam wobec ciebie złych zamiarów. Przyrzekam.-Odpowiedział, odwracając wzrok. To nie to że chciał mieć przed nią jakieś tajemnice, ale są rzeczy o których nie chce się mówić i to była jedna z tych rzeczy.

MG

Dwójka naszych magów podążyła za swym szczurzym przewodnikiem, aż w końcu znaleźli się przy wotach. Mieli zapukać? Szczur w jakiś swój własny specyficzny szczurzy sposób przewrócił oczyma. Chociaż zapewne nikt tego nie zauważył. Po krótkiej pogawędce i wymienieniu się spostrzeżeniami na temat własnych umiejętności tanecznych, Hisashi pchnął wrota, które o dziwo! ze względu na swoją masywną budowę, otworzyły się bez nawet najmniejszego zgrzytu. Wraz z tym oślepiło ich lekko światło dobiegające z dość dużej... sali balowej. Dokładnie, magowie mieli przed sobą rasową salę balową, dość obszerną i wysoką. Można było powiedzieć, że takie coś na pewno nie zmieściłoby się w kanałach, jednak mogli być głębiej niż im by się wydawało. W środku wystrój należał do tych, których można było się spodziewać w bogatych rezydencjach. Jednym słowem przepych.
Na środku tańczyło kilka par, każde z nich elegancko ubrane, wszyscy nosili maski. Wszyscy poruszali się identycznie w rytm muzyki.
Do waszych uszu dobiegła muzyka, gdzieś z boku sali znajdowała się orkiestra. Kilkanaście osób wydobywała z przeróżnych instrumentów wspaniałe nuty, które aż podrywały ciało do tańca.
Wyglądało na to, że żaden z uczestników nie zwrócił uwagi na magów. Jednak mimo wszystko mogli poczuć czyjś wzrok na sobie. Dopiero po chwili mogli dostrzec mężczyznę, siedzącego w dość dużym fotelu niemal na końcu sali. Uśmiechał się lekko spod maski. Gdy tylko wasze spojrzenia się spotkały, gestem zaprosił was do zabawy. Wyglądało na to, że trzeba było wytańczyć sobie drogę do jego osoby.
Wszystko było w jak najlepszym porządku prawda?
Gdyby magowie dołączyli do tańca, prawdopodobnie nie musieliby martwić się o swoje umiejętności taneczne. Gdyby tylko wsłuchali się w muzykę, usłyszeliby ciche instrukcje, coś typu "raz, dwa.. trzy".
Nie były to polecenia, a raczej drobne wskazówki, które odczytywali sami, z muzyki.

Drzwi się otworzyły, zalewając światłem kanały i ich osoby. Zdziwiła się. Tak myślała, że będzie to... nie, nie myślała, że będzie to tak wielka sala, pełna ludzi, wypełniona muzyką. Kim był ten, który ich tu zaprosił? Jednak na razie miała nieco ważniejszą sprawę na głowie. Nie chciał kłamać...
Meh, coś czuję, ze to się źle skończy... Mruknął Hymme, wpatrując się w Hisashiego z mieszaniną nieufności i odrazy. Nie lubił takich osób, bardzo nie lubił, ale Luśka uciszyła go ostrym spojrzeniem. Miał rację, bardzo często miał rację... Ostatnio też miał rację i ona powinna wyciągnąć z tego wnioski. Tylko że teraz widziała przed sobą osobę, która mogła ją zranić, namacalną, żywą... Raz zraniły ją duchy, czy teraz zranią ją i ludzie?
- Ufam ci - powiedziała tylko, ściskając mocniej jego dłoń. Chciała zaufać i mieć nadzieję, że tym razem dobrze zrobiła. Hymme przewrócił oczami. - Chodźmy - dodała, uśmiechając się w jego stronę niepewnie, delikatnie ciągnąc chłopaka w stronę parkietu.

Za drzwiami było... zdecydowanie inaczej niż oczekiwał. Nie tego się spodziewał. Z racji jego magii w jego umyśle od razu pojawiła się jedna tylko myśl "Iluzja". Dlatego te postanowił sprawdzić czy faktycznie to, co widzi jest iluzją. Iluzjonista musi niejednokrotnie wpływać na umysł osoby by wywoływać takie a nie inne iluzje, zależne od czynności ofiary. Dlatego im większa iluzja tym ciężej nad nią panować. Iluzjonista mógł manipulować tym, o czym wie, logicznie rzecz biorąc nie będzie miał wpływ na coś o czym pojęcia nie ma. Hisashi ujął dłoń Lusye i szybkim pociągnięciem przyciągnął ją do siebie, drugą dłoń opierając na jej talii i tak ruszyli ku człowiekowi tańcząc powoli. W tym czasie analizował sytuację, szukając, szukając choć jednego błędu którym mógłby podważyć istnienie tego miejsca...-Nie podoba mi się to...-Mruknął Lu-chan na ucho, pochylając się do niej. Wolał być blisko niej, w razie czego mógł zasłonić ją własnym ciałem, albo po prostu obronić.

MG

Niech żyje bal~ No, ale wracając do tematu. Tanecznym krokiem dwójka magów zaczęła zbliżać się do tajemniczego mężczyzny. Hisashi nabrał pewnych podejrzeń co do tego miejsca - czy słusznych? Na to pytanie musi sobie sam odpowiedzieć! Bacznie obserwował otoczenie jednak czy to coś dało? Sceneria dalej była taka sama, ludzie się nie zmienili. Nie dostrzegł niczego co mogłoby odbiegać od normy. To miejsce istniało i było tak samo realne! Prawda? Zbliżaliście się powoli do swojego celu, prawdę mówiąc, mogliście już odłączyć się od tańczących, jednak Hisashi nie mógł oderwać się od tańca, dziwne prawda? Nawet jeśli bardzo tego chciał... ciało sprawiało opory, jeszcze trochę i zacznie kolejne kółko. Czyżby gdzieś popełnił błąd? Czyżby coś przeoczył? Coś naprawdę ważnego?
Mężczyzna dalej siedział z delikatnym uśmiechem, co jakiś czas popijając z pucharu. Nie odrywał wzroku od tańczących magów. Lusye została poinformowana o podejrzeniach partnera i teraz była przez niego prowadzona w tańcu! Wcale nie był aż takim złym tancerzem jak mówił! Nawet udało mu się idealnie odtworzyć ruch tańczących par!

Wszystko było... dziwne. Nie mówiąc już o tym, jak często Hisashi powodował, że na twarzy dziewczyny pojawiał się piękny rumieniec a jej myśli biegały na wszystkie strony. Zaczynając od nagłego przyciągnięcia do siebie a na szeptach kończąc. Jego oddech podrażnił jej ucho, powodując ciarki na całym ciele dziewczyny. Ale nie byli tu, by tańczyć! W końcu żadne z nich niespecjalnie potrafiło. A przynajmniej tak powiedział jej chłopak bo jak na razie to on prowadził ja w rytm muzyki przez cały parkiet. Może miał jakiś ukryty talent?
- Dobrze tańczysz - przyznała cicho, z łagodnym uśmiechem, po czym postanowiła wyplątać się z jego objęć i stanąć przed mężczyzną. W końcu miała przeczucie, że to właśnie on ich tu zaprosił. Przydałoby się z nim normalnie porozmawiać.

No i tańczyli... tak, bo w zasadzie do tego się wszystko ograniczało. Ich czynności ograniczone zostały jednak jeszcze bardziej. Nie można bowiem było powiedzieć, że tańczyli oni, skoro nie mogli przestać. Można by rzec że zostali... ubezwłasnowolnieni, tak, to będzie najlepsze co mógłby powiedzieć.-To nie ja.-Rzekł mając nadzieję że dziewczyna pojmie o co chodzi. Jeśli uda jej się wyrwać z tańca to spoko, zostawi wszystko w jej rękach. Jednak jeśli nie...

-Zaufaj mi. Jakkolwiek dziwne i złe rzeczy się teraz wydarzą, nie wątp w nie i ufaj mi. zobaczymy czy wyrwę cię z tego błędnego koła.-Powiedział do dziewczyny a następnie użył swojego zaklęcia, jedynego jakie posiadał. Aktualnym celem była tylko Lusye. Miała ona zobaczyć, małe błyskawice mknące po ciele Hisashiego a następnie przechodzące na jej ciało. Miała poczuć porażenie, zupełnie jak by ktoś poraził ją bardzo silną(ale nie zagrażającą życiu) dawką elektryczności. Miała też oczywiście usłyszeć charakterystyczne dla wyładowań trzaski, a nawet poczuć swąd lekkiej spalenizny gdy "oberwie" piorunem. Wszystko po to by mózg pobudzony fałszywymi bodźcami zareagował odpowiednio i skurczył mięśnie, co po prostu uniemożliwi jej poruszanie ciałem... cóż, brutalny, niebezpieczny ale jakże ciekawy sposób na przełamanie zaklęcia! W każdym razie zaraz po reakcji ciała i może, przerwaniu tańca, Hisashi zdejmuje z dziewczyny efekty, ale nie anuluje samego zaklęcia, które ciągle jest aktywne.

MG

Wszyscy tańczyli! Wyglądali na szczęśliwych... więc czy to nie mogłoby trwać wiecznie? Najwidoczniej nie. Wszyscy co się zacznie musi się kiedyś skończyć. Na całe szczęście dziewczynie udało się wyrwać z objęć partnera. Który mimo wszystko tańczył dalej zgodnie z rytmem.
Mężczyzna spokojnie patrzył z uśmiechem jak Lusye zbliża się do niego. Kiedy była dość blisko wstał powoli i skłonił się lekko. Spojrzał na nią.
- Witam na moim "przyjęciu", Panienko - głos miał dość melodyjny, chociaż mimo wszystko nie pozbawiony męskiego tonu. - Jednak odważyłaś się tu zjawić, nie powiem. Zaimponowałaś mi, a trzeba przyznać, że ostatnim czasy te okolice są dość "niebezpieczne" - Zaśmiał się chociaż bez jakiejś większej radości w głosie.
- Kanały nie są chyba odpowiednim miejscem, dla osoby twojego pokroju hm? - spojrzał na nią z dziwnym błyskiem oczu, który można było dostrzec nawet przez maskę.

Muzyka wciąż grała... taniec wciąż trwał...

Ja też nie... O co tu chodziło? Tańczył wbrew własnej woli? Co znaczyło tylko tyle, ze musiała mu jakoś pomóc, tylko w chwili obecnej nie bardzo wiedziała jak mogłaby się do tego zabrać. Myślała, że jeśli straci partnera przestanie... Najwidoczniej jednak myliła się i Hisashi dalej tańczył. Coś tu było nie tak. Musiała porozmawiać z gospodarzem tego całego balu inaczej... Inaczej chłopak mógł zatańczyć się na śmierć! Denerwowała się. Mimo wszystko wolałaby, by białowłosy był tuż obok niej. A tak to musiała zdać się na Hymme, który wspierał ją jak mógł.
Nie daj się zwieść, Ru.
Mruknął w jej stronę, uważnie obserwując nieznajomego. Gospodarza. Pokiwała głowa, po czym, gdy mężczyzna się ukłonił, przez chwile się wahała, po czym skłoniła się lekko. Wolała nie narażać się gospodarzowi, kimkolwiek on nie był.
- Miło mi - odpowiedziała cicho na pochwały, jakimi ją uraczył, unikając kontaktu wzrokowego, patrząc bardziej na stopy mężczyzny aniżeli twarz. Nieco drgnęła pod następnymi słowami. - Bywałam w gorszych miejscach, proszę pana - odpowiedziała niezmiennym, nieco płochliwym tonem. Rzuciła przelotne spojrzenie w stronę Hisashiego. - Czy może przestać tańczyć? Czułabym się lepiej, gdyby był obok - poprosiła gospodarza, podnosząc głowę, by pierwszy raz uważniej się mu przyjże, gotowa na wszelki rodzaj ataku - fizyczny lub mentalny. Szczególnie ten drugi, jej umysł był napięty niczym struna.