Przedmieścia Hargeonu

Dwójka Bohaterów opuściła miasto Hargeon, aby wyruszyć w podróż. A gdzie? Tego właśnie biedny Białowłosy nie wiedział, a mimo to, właśnie on był na przedzie. Pewnym, dumnym krokiem, z rękoma założonymi za głowę szedł w towarzystwie przybysza z Neverbeen. Chłopak co chwila się odwracał, żeby popatrzeć na morze.
-Łał! Jakie to morze jest wieeelkie! Super prawda?! – mówił za każdym razem, gdy na nie spojrzał.
– Ej Kasza! Jak jest tam gdzieś, skąd to właśnie pochodzisz? Czy naprawdę są tam aż tak brzydkie dziewczyny, że musiałeś przypłynąć tutaj, żeby jakąś znaleźć? Właściwie to nie za wiele o sobie mówisz. Co właściwie robiłeś tam u siebie? – spytał gdy już oddalili się trochę od miasta, a ludzi dookoła było coraz mniej. Gonzales niewiele wiedział o swoim towarzyszu, oprócz tego, że był całkiem śmieszny. W końcu powinien coś o nim wiedzieć, skoro ma z nim podróżować i ratować go przed wszelkimi niebezpieczeństwami.

Białowłosy szedł pogwizdując, przez co mogłoby się wydawać, że niezbyt słucha swojego towarzysza, zwłaszcza, że cały czas odwracał się aby spojrzeć na ogromny zbiornik wodny. Mały mag ognia bardzo się nim zachwycał. Jednak pomimo wrażenia jakie sprawiał, białowłosy wysłuchał wszystkiego co Ryotaro miał do powiedzenia. Spojrzał z lekkim zdziwieniem, gdy Kashima się zaśmiał. Co jest niby śmiesznego w pięknych dziewczynach?
-Ciekawe miejsce. Będziesz mnie musiał kiedyś tam zabrać – zwłaszcza, że w restauracjach i kawiarniach można robić najlepsze żarty. - A więc byłeś detektywem? – zapytał Gonzo dla pewności. – Co taki detektyw robi?
Gonzales ucieszył się na wieść, że wróci jeszcze do Magnolii przed podróżą. Będzie mógł pokazać swój dom Kashimie, oprowadzić go po mieście, zaprowadzić do gildii. Było tak wiele rzeczy, które młody chłopak chciał zrobić.
-Oczywiście, że go znam! Znam całą Magnolię! To jedno z najpiękniejszych miast w całym Fiore. Co prawda nie ma tam morza, ale i tak jest pięknie. A właściwie po co ci broń? Masz przecież mnie! Żadna broń nie dorówna mocą magowi z Fairy Tail. Żadna również tak szybko nie biega.
Po tych słowach Gonzo znowu odwrócił się w stronę morza i prawiłby wpadł na drzewo, ale w porę się zatrzymał, gapiąc się idiotycznie na roślinę przed nim.
-Głupi krzak… - burknął i ruszył dalej za Kashimą pogwizdując radośnie.

Radosne pogwizdywanie...
Mały mag ognia gwizdał dość nieudolnie, co zdecydowanie dało się usłyszeć, ale Gonzo nie zwracał na to uwagi. Przerywał tylko wtedy, gdy Kashima coś mówił. Przestał już spoglądać na morze, a jedynie rozglądał się po okolicy, podziwiając piękno roślinności.
-Czy detektyw zajmuje się tylko oszustwami, czy żartami również? No bo załóżmy, że dla żartu spaliłbym komuś stodołę i winę zwalił na sąsiada… Hehe… To by było dobre… Czy wtedy detektyw musiałby się zająć sprawą takiego niewinnego żartu? I co jakby odkrył prawdę? Rozumiem, że za oszustwa trzeba karać, ale za taki zwykły żart? – Gonzales zadawał naprawdę trudne pytania. Nie chciał żeby nagle jego towarzysz miał się okazać w przyszłości jego wrogiem.
-Do Magnolii powinniśmy dojść jeszcze dziś wieczorem, jeśli nic nas nie zatrzyma – odpowiedział po chwili. - Nie chcę być niemiły, ale nie wyglądasz na silnego – powiedział czternastoletni chłopaczek, niewielkiego wzrostu, z niewinnym wyrazem twarzy. – Myślę, że raczej nie będziesz miał okazji się zbytnio wykazać, ale może kiedyś mnie czymś zaskoczysz... Mam nadzieję, że podczas naszej podróży będzie kogo skopać. Walka jest czymś śmiesznym, nie sądzisz? – spytał Gonzo wyciągając swoje okulary, które po przetarciu schował z powrotem do kieszeni. Następnie zaś wrócił do gwizdania.

Rozwiązywać za pomocą głowy? Czyjej głowy? – białowłosy nie załapał na początku o co chodziło Kashimie, a kiedy się zorientował zaśmiał się krótko, karcąc swoją głupotę. Gonzales nie zgadzał się do końca z Ryotaro. Jeżeli problemu nie da się załatwić za pomocą siły, to należy przed nim uciec, ewentualnie na odwrót. Chłopak nie miał jednak zamiaru się o to sprzeczać.
-Jeśli uciekanie przed wściekłymi ludźmi, którym brakuje poczucia humoru można nazwać treningiem to trenuję bardzo dużo – odpowiedział Gonzo, przerywając radosne pogwizdywanie. - Żaden mnie jeszcze nie złapał! Lecz jeśli chodzi o siłę fizyczną, to też nigdy nie przegrałem! Mniejsza z tym, że nigdy nie walczyłem na serio… Jednak znam w miarę swoje możliwości. Nad kontrolą swojej mocy ćwiczę… tak mniej więcej raz w tygodniu… Uczenie się magii jest dość męczące i trudne, ale myślę, że się przydaje, zwłaszcza gdy zamiast ludzi gonią cię wściekłe psy.
I gdy tak szli, a słońce powoli zaczęło się zniżać, aby wkrótce zniknąć za horyzontem, Gonzo znalazł sobie nowe zajęcie. Zaczął kopać leżący na drodze kamyk, postanawiając, że będzie go tak kopać aż dojdą do Magnolii. Większość swojej uwagi skupił na kamieniu, ale nie zapomniał o swoim towarzyszu.
-Skoro ujawnianie czynów ludzi można uznać za żart, to opowiedz jakiś śmieszny – powiedział, gdy udało mu się kopnąć kamyk naprawdę daleko.

Nieźle. Pomyślałem, wyobrażając sobie jakie to rzeczy musiał wyprawiać Gick.
- Jestem kiepski w opowiadaniu, najprawdopodobniej spaliłbym całą historię. Poza tym, nie wiem nawet, którą z nich chciałbym ci opowiedzieć.- Powiedziałem, nadając swojemu głosowi nieco przepraszający ton.- Mój mistrz mógłby opowiedzieć ci kilka swoich przygód, ale jak już wiesz - nie żyje.
Byłem teraz bardzo sobą zawiedziony, żałowałem, że nie posiadam zdolności gawędziarskich, przydałyby się w czasie takiej całodniowej podróży.
- A co do treningu, to może chciałbyś potrenować teraz? W trakcie drogi?

Kamyczek został kopnięty na tyle mocno, że zniknął gdzieś w krzakach, a Gonzales wielce się zasmucił. Mogłoby się również wydawać, że powodem jego smutku była niechęć Kashimy do podzielenia się jakąś ciekawą historią. I na chwilę zapadł smutny nastrój. Gonzales już chciał spalić krzak, który zabrał mu jego kamyk, lecz wtedy Ryotaro spytał go czy chce z nim trenować.
-Że ty… Ze mną? Tutaj teraz? W sumie można by było. Ale nie chodzi ci o trening umysłu i rozwiązywanie zagadek? – powiedział Gonzales wyciągając ciemne okulary, przetarł szkła i powoli założył je na oczy. Można było dostrzec, że w chłopaku się coś zmieniło. Złośliwy dzieciak, stał się czymś niebezpiecznym, ale wciąż był tylko niewinnym dzieciakiem. Na jego twarzy pojawił się jeden z tych złośliwych uśmiechów. – Jeśli chcesz nie będę używać magii, co może trochę wyrównać szanse. Pozwolę ci również zacząć. No to jazda! Jazda! Jazda!!!
Chłopak przyjął postawę bojową, cofając lewą nogę lekko do tyłu, prawą ręką zasłaniał czoło, a lewą trzymał zgiętą. Kiedy Kashima spróbuje go uderzyć, białowłosy zacznie radosną ucieczkę przed nim, biegając wokół niego, zachowując cały czas odpowiednią odległość, aby Ryotaro nie mógł go złapać. Gonzo wciąż był przekonany, że jego towarzysz nie zna się ani trochę na magii.

-Hę? – stęknął biedny Gonzek, kiedy coś uniosło go do góry. Coś? To był najprawdziwszy Kashima, jego towarzysz i teraz właśnie brutalnie ściskał go za kołnierz. Białowłosy był zaskoczony. Bardzo zaskoczony. Kashima nie mógł dostrzec biednego spojrzenia Gonzalesa, ukrytego pod czarnymi okularami. Chłopaczek poprawił tylko okulary i uśmiechnął się do towarzysza, który nie był wcale taki słaby jak jeszcze do niedawna sądził. Nieuchwytny Gonzales został złapany w jednej chwili.
-Kasza, jest szybki… O w mordę, Uciekaj! – krzyknął chłopak wskazując coś za Kashimą jedną ręką, a drugą rzucił mu w twarz oślepiającym płomyczkiem. A żeby uwolnić się z uścisku, wyślizgnie się ze swojej bluzy, pozostając w samej koszulce. Odbiegnie parę kroków od Kashimy i zapali sobie prawą rękę, przygotowując się do strzelenia w towarzysza swoim zacnym fajerbolem.

-17 mm: Flash cobweb - D, Flash punch! - C, niewystrzelony. (83MM)

Być może wkrótce się okazać, że zamiast do sklepu z bronią w Magnolii, Gonzek i Kashima wylądują w szpitalu. Czy białowłosy się tym przejął? Oczywiście, że nie! Pojedynek z Ryotaro był dla niego świetną zabawą. Szkoda mu tylko było jego bluzy, ale na szczęście w domu miał jeszcze z piętnaście takich samych. Gonzales wziął zamach jak typowy baseballista przed rzutem piłką i krzyknął.
-Flash punch na ryj! -  a potem wystrzelił wcześniej przygotowaną kulą ognia w Kashimę, ale czy celował w głowę? Otóż nie! Gonzales był na tyle sprytny, że strzelił w brzuch. Potem uchylił się, żeby nie trafiły go pociski Kashimy, ale jak to zazwyczaj bywa, biedny chłopaczek nie był w stanie uniknąć niektórych z nich. Zapewne nie jeden go trafi, czyniąc mu niemały ból. Lecz chłopak nie ma zamiaru się poddawać. Swoją drugą rękę, podpala jeszcze bardziej niż pierwszą. Biedny Kasza – pomyślał jedynie, gdy na jego ręku rósł płomień.

Flash punch! - C, wystrzelony
Flash Bang B – 20MM, niewystrzelony.
(63MM)

Pociski, które wystrzelił Kashima nie były wycelowane w Gonzalesa, co chłopak uznał za zlekceważenie. Ryotaro widocznie nie walczył na serio, w odróżnieniu od Gonza, który za wszelką cenę chciał udowodnić swoją siłę. Jego pierwsza kula ognia nie sięgnęła celu, a do tego białowłosy dostał jeszcze w brzuch i w plecy. Po pierwszym ciosie cicho jęknął, a po drugim zatoczył się kilka kroków przed siebie. Obydwa ciosy sparaliżowały ciało chłopaka, ale ten nie miał zamiaru się poddawać dopóki na jego nosie ma epickie, przyciemniane okulary. Odwrócił się w stronę Ryotaro, który zaczął się cofać. Mimo, iż tułów Gonza był sparaliżowany i ciężko mu było się poruszać, to nogi i ręce wciąż miał częściowo zdrowe. Kashima był szybki i z pewnością uniknąłby wystrzelonego w jego stronę fajerbola. Więc Gonzek, ognistą kulę, którą przygotował wcześniej, rozdzielił na dwie mniejsze. Pierwszą wystrzelił przed Kashimę, tworząc tym samym zasłonę ogniową, zza której po chwili wyskoczył, aby uderzyć bezpośrednio towarzysza drugą kulą ognia w brzuch. Jednak dalej już nie był w stanie nic więcej zrobić. Jego sparaliżowane ciało odmawiało mu posłuszeństwa i nieważne czy trafił, czy też nie, Gonzo padnie po swoim ciosie na ziemię, zdejmie okulary, przetrze je i schowa do kieszeni.


Flash Bang B – wystrzelony, jako 2x Flash Punch C.
63MM