Przedmieścia Hargeonu

First topic message reminder :




Dwójka Bohaterów opuściła miasto Hargeon, aby wyruszyć w podróż. A gdzie? Tego właśnie biedny Białowłosy nie wiedział, a mimo to, właśnie on był na przedzie. Pewnym, dumnym krokiem, z rękoma założonymi za głowę szedł w towarzystwie przybysza z Neverbeen. Chłopak co chwila się odwracał, żeby popatrzeć na morze.
-Łał! Jakie to morze jest wieeelkie! Super prawda?! – mówił za każdym razem, gdy na nie spojrzał.
– Ej Kasza! Jak jest tam gdzieś, skąd to właśnie pochodzisz? Czy naprawdę są tam aż tak brzydkie dziewczyny, że musiałeś przypłynąć tutaj, żeby jakąś znaleźć? Właściwie to nie za wiele o sobie mówisz. Co właściwie robiłeś tam u siebie? – spytał gdy już oddalili się trochę od miasta, a ludzi dookoła było coraz mniej. Gonzales niewiele wiedział o swoim towarzyszu, oprócz tego, że był całkiem śmieszny. W końcu powinien coś o nim wiedzieć, skoro ma z nim podróżować i ratować go przed wszelkimi niebezpieczeństwami.

Wykonałem ostatni unik, przed kulą ognia pędzącą wprost na mnie, przeskakując jako błyskawica o dwa metry w bok a potem, zauważywszy pędzącego chłopaka o kolejne pięć metrów, po czym ciężko oddychając upadłem na kolana i oparłem się rękami o ziemię. Nie byłem wojownikiem, nie trenowałem magii zbyt długo i nie byłem jakoś szalenie odporny na nagłe zużycia takiej ilości energii. Prawdopodobnie gdyby nie przewaga prędkości jaką miałem nad Gickiem, w ogóle bym się do niego nie zbliżył. Podniosłem na chwilę wzrok, by zobaczyć jak chłopak sam upada, niedaleki kawałek ode mnie.
- Ej... Mały... *ciężko oddycha* Ty serio próbowałeś mnie spalić...

---

Raisoku Shundo Rank D: -7 MM
Raisoku Shundo Rank C: -10 MM
86 MM - 17 MM = 69* MM

*to przypadek, przysięgam ;-;

//*spoko nic się nie stało xD.


Białowłosy przez krótką chwilę nie dawał znaku życia. Czyżby umarł? Nie, chłopak miał się całkiem dobrze, po prostu musiał chwilkę odleżeć.
-Przecież sam powiedziałeś, że moja magia ci nie przeszkadza – powiedział nagle Gonzek z lekką pretensją. – Co prawda mógłbym cię całkowicie spalić na popiół, ale z kim bym wtedy podróżował? – Białowłosy podniósł tułów, który był jeszcze trochę sparaliżowany i usiadł naprzeciwko Kashimy. – Chciałem cię tylko trochę podpiec – dodał uśmiechając się przyjacielsko. – Jesteś całkiem szybki i silny, ale i tak uważam, że potrzebujesz mojej pomocy, aby odnaleźć swoje koleżanki. Nigdzie nie znajdziesz tak mądrego, silnego i wiernego towarzysza jak ja! Ktoś przecież musi cię bronić przed psychopatycznymi rzeźnikami, złośliwymi wiedźmami i wrednymi lichwiarzami. Myślę, że możemy już ruszyć w dalszą drogę. Nie powinniśmy długo tu leżeć, zwłaszcza, że do Magnolii jest już całkiem blisko.
Po tych słowach Gonzales wstał, otrzepał się z kurzu i wrócił na ścieżkę. Idąc zataczał się trochę, ale nic większego mu nie dolegało. Tylko czy aby na pewno szedł on w odpowiednim kierunku?

Bohaterowie zostawili za sobą pobojowisko, płonące krzaki i ubitą ziemię. Na szczęście nigdzie dookoła nie było ekologów, którzy skarciłby Kashimę i Gicka, za ich agresywne czyny, wobec matki ziemi i wobec siebie. Oboje z pewnością byli zmęczeni, nie tylko walką, ale i długą podróżą. Białowłosy nie miał już nawet ochoty żartować. Jego głowa była w tej chwili pusta, najchętniej położyłby się na ziemi i poszedłby spać na godzinkę, lub dwie. Idąc co chwilę ziewał i przecierał oczy. I gdy tak szli w milczeniu, Gonzo nagle się ożywił. Wskazał ręką przed siebie i krzyknął.
-Kasza! Zobacz! Morze! Prawda, że wygląda wspaniale? – Chłopak widocznie nic sobie nie zrobił z tego, że się wrócili, albo też nie. Mimo, iż morze było widoczne, nie dało się dostrzec miasta. Co prawda nie szli za długo, ale mimo wszystko byli zmęczeni, a sugestia ponownego przejścia tej samej drogi nie była wcale ciekawa.
-Hmm… Nad Magnolią, chyba nie było morza… - Gonzek zamyślił się chwilę. – Haha! Wróciliśmy się! I chyba zgubiliśmy naszą ścieżkę! Hehe… To co teraz?

Gonzales nie wiedział jak to mogło się stać. Opuszczając Hargeon był pewien, że kierował się w stronę Magnolii. A może nie? Zaczął intensywnie drapać się po białej czuprynie. Zaczął określać kierunek wiatru. Jego instynktowny kompas zaczął namierzać kierunki świata. Jego bystry umysł wytężył się. Po chwili zastanowienia, Gonzo mógł spokojnie stwierdzić, że właściwie to nie wie gdzie są i jak to się stało, że szli złą drogą. Wziął jakiś patyk i szybko nakreślił mapę, która była trzema kółkami i czterema kreskami, no i jeszcze falowana kreska, która miała oznaczać morze. Potem jeszcze zaznaczył dwie kropki.
-Hmm… Tu jesteśmy my. To jest Hargeon, a to jest Magnolia… To jest... – Gonzales szybko starł trzecie kółko. -  Droga którą idziemy prowadzi do Magnolii. Ta prowadzi… Gdzieś tam… Ta jeszcze gdzie indziej, a ta to już w ogóle. Według tej mapy idziemy dobrze, więc nie powinno być problemu. Może za bardzo oberwałem w głowę i dlatego widzę morze? Nie martw się Kasza! Nie ma się czym przejmować! Skoro mapa tak pokazuje, to musimy dobrze iść. Możliwe po prostu, że to droga na skróty.
Białowłosy więc ruszył przed siebie, będąc dumnym ze swoich umiejętności logistycznych, których niestety nie posiadał. Jednak wiadomo, że jeśli idzie się przed siebie, to na pewno się gdzieś dojdzie. Gonzalesa w sumie niezbyt to obchodziło. Ważne żeby jego towarzysz był zadowolony i żeby z czasem znalazł swoje przyjaciółki. To, że zapewne niebawem dojdą do jakiejś wiochy, to już inna sprawa.
W sumie Kasza nie wie jak wygląda Magnolia – pomyślał Gonzek, uśmiechając się szyderczo. - Potraktujmy to jako drobny żart…

Nie zważając na konsekwencje i ewentualne niebezpieczeństwa, Gonzales Gonzo Gick i Ryotaro Kasza Kashima, ruszyli w dalszą podróż. Słońce zaszło za horyzont, a niebo pociemniało. A Magnolii dalej nie było widać, jak i również jakichkolwiek innych śladów cywilizacji. Nic, oprócz rozległej się równiny i lasu w oddali. Oboje z pewnością byli strasznie zmęczeni, a na pewno zmęczony był biedny Gonzek, który coraz wolniej już człapał nóżkami. Nawet się nie zorientował kiedy zszedł z drogi i po prostu szedł przed siebie jak lunatyk. Mało brakowało, a zasnąłby w drodze. Aby tego uniknąć, zapalał przed oczami swoją dłoń, ale w końcu zmęczenie zwyciężyło.
-Wiesz co Kasza… Nie chce mi się dalej… - powiedział białowłosy padając na ziemię. Położył ręce pod głowę i ziewnął przeciągle. – Przynieś jakiegoś drewna, a ja rozpalę ognisko…
Potem ziewnął jeszcze raz, przekręcił się na bok i… Zasnął? Mogłoby się tak wydawać, ale nagle chłopak się zerwał.
-Idę spać! – poinformował towarzysza. – Jakby coś się działo to mnie obudź.
Po tych słowach, białowłosy już zdecydowanie odleciał do radosnej krainy snów i nieśmiesznych żartów.

Białowłosy spał sobie w najlepsze, wśród traw, tuż obok drogi. Na szczęście noc do najzimniejszych nie należała. Co parę minut Gonzales odganiał o siebie pełznące po nim robaki, a potem od razu wracał do spania. I tak minęło dziesięć minut… piętnaście… dwadzieścia trzy… I wtedy Gonzo się obudził. Tak energiczny chłopak jak on nie może za długo spać. Wstał w miarę szybko, ziewnął, przetarł oczy i już był gotów ruszyć w dalszą podróż.
-Kasza, możemy iść dalej! – krzyknął. Jednakże jego towarzysza nie było. Zniknął. Czyżby odszedł, zostawiając Gonzalesa samego? Nie zabrał jednak swoich rzeczy, więc Gonzales stwierdził, że Kashima zaraz wróci.
Może ma potrzebę? – pomyślał białowłosy patrząc na walizkę towarzysza. I wtedy do głowy przyszedł mu okrutny, wredny, ale bardzo śmieszny pomysł. Gonzales rozejrzał się szybko za gęstym krzakiem. Gdy już znalazł takową roślinkę, wziął walizkę Ryotaro i rzucił ją w krzaki. Wszystko ładnie ułożył, żeby niebyło jej widać, a potem wrócił na miejsce gdzie wcześniej leżał.
-Tam nigdy jej nie znajdzie… Hehe… Hihi… Haha! HAHA! HAHAHAHA! HEHEHE! HAHAHAHAHA! – Gonzales wybuchł szaleńczym śmiechem.  I śmiał się tak będzie, do czasu, aż nie ujrzy wracającego towarzysza.

Gonzales z trudem powstrzymywał śmiech, widząc zdezorientowanego Ryotaro, ale w miarę się opanował. Jednak samo schowanie walizki nie było jeszcze takie śmieszne. Napoczęty żart trzeba było ciągnąć dalej. Białowłosy rozejrzał się gdy Kashima spostrzegł brak walizki. Podrapał się po głowie i westchnął.
-Bagaż? Przecież nie miałeś ze sobą żadnego bagażu – powiedział całkiem poważnie Gonzo i dziesięć sekund później parsknął śmiechem. – Możliwe, że ktoś ją zabrał. Musiał być to ktoś o nieludzkich zdolnościach, skoro zabrał twoją walizkę spod mojego nosa. Mój siódmy zmysł podpowiada mi, że sprawca jest gdzieś niedaleko. Jeśli się postaramy, uda nam się go jeszcze złapać. Tylko gdzie on mógłby się ukryć? – spytał unikając wzrokiem krzaków. –  Lepiej by było dla tego złodzieja walizek, żeby mnie nigdy nie spotkał. Przywalę mu, jak tylko go gdzieś zobaczę!
Potem Gonzales, na krótką chwilę odwrócił się od Kashimy i perfidnie się zaśmiał. Kaszlnął, żeby powstrzymać śmiech, a potem zawiesił swój pozbawiony wszelkiej myśli wzrok  na towarzyszu.

Gozales jeszcze przez parę sekund patrzył się tępo na Ryotaro. Chciał żeby było śmiesznie, żeby Kashima zaczął szukać swojej walizki, a on od razu, że to wina biednego białowłosego. I co? Miał więc tak po prostu powiedzieć gdzie jest walizka? To wtedy nie byłoby tak śmieszne jak mogłoby być. Gonzo westchnął, przeczesał dłonią włosy i rozejrzał się po okolicy.
-Ten złodziej musi być naprawdę sprytny… O! Widzę go z twoją walizką! Nie martw się załatwię go! – krzyknął białowłosy wskazując krzaki, wśród których ukrył walizkę. Wtedy jego ręka zapłonęła w niebezpieczny sposób. Czyżby Gonzo chciał spalić bagaż towarzysza? Wziął zamach, wycelował i rzucił… niewielkim płomyczkiem, który nie przeleciał nawet paru centymetrów. Gonzales wybuchnął śmiechem, który powstrzymał dopiero po dwóch minutach.
-Haha… Hehe… Hihi…  Nie było żadnego złodzieja. Ale przyznasz, że żart mi się udał? Prawda? Dobra, możesz wziąć już tę walizkę i ruszajmy w dalszą drogę. Nie mogę już się doczekać kiedy będziemy musieli walczyć razem z całą armią bestialskich potworów! To chyba całkiem ciekawa perspektywa?
Po tych słowach Gonzales ruszył radosnym krokiem wyznaczoną przez siebie ścieżką prowadzącą… gdzieś tam.