Morski Brzeg

First topic message reminder :



Mira z wielką chęcią przybyła na plażę, chciała w końcu użyć swoich syrenich zdolności, których od dawien dawna nie używała, mogła by rzec, że zapomniała o nich, bo przystosowała się do swojego zwykłego człowieczego życia. W końcu usiadła na piachu, ściągnęła buty, jeansowe spodnie i będąc w stroju kąpielowym powoli zanurzała się w wodzie. Chciała się trochę do niej przyzwyczaić, gdyby użyła magicznych zdolności zrobiłaby to w trymiga, ale nie chciała marnować swojej energii na tak błahy cel. Gdy już zanurzyła się po szyje zaczęła sobie pływać żabką i podziwiać uroki morskiego życia. Nurkując, dostrzegła wiele odmian  wodnych stworzeń, od ryb, po meduzy, ośmiornice, a z roślin dostrzegła krasnorosty i zielenice. Co jakiś czas, oczywiście musiała wynurzać się by pobierać świeże powietrze, bo nie była w syreniej formie. Na prawdę, cieszyła się tym wszystkim wokół, jak i faktem, że jest w końcu sama w ciszy i spokoju

Patrzał na nią a na jego twarzy pojawił się lekko rumieniec. Był to praktycznie pierwszy raz kiedy to sam z siebie zaczepił jakąś dziewczynę, w dodatku tak ładną jak ona.
- Wybacz, musiałem Cię w takim razie z kimś pomylić - Powiedział po czym spojrzał jej w oczy.
Od razu się zatracił w jej spojrzeniu, można by było rzec że jest to miłość od pierwszego wejrzenia jednak taka zdarza się tylko w filmach. Blondyn stał długo patrząc tak na nią po czym jeszcze bardziej się zarumienił zdając sobie z tego sprawę.

Zawstydziła się nieco pod czujnym wzrokiem młodego mężczyzny. Widziała, że on tez jest speszony i zawstydzony, więc postanowiła mu nieco pomóc wybrnąć z tej sytuacji. Zdusiła w sobie swoje odruchy i puściła broń, wyciągnęła do niego dłoń.
- Witaj więc, na imię mi Shasta, lecz wołają na mnie Shadi
Powiedziała chcąc przerwać niezręczną ciszę. Odetchnęła głęboko morskim powietrzem. Może rozmowa z nieznajomym odciągnie jej uwagę od pesymistycznych myśli.

Na dłoń Luny położoną na ramieniu Włócznika, ten niemal zareagował tak gwałtownie jak przed chwilą, wzdrygając się nieco, jednak ostatecznie nie odpędził dziewczyny.
- Nie mogę wymagać od nich czegoś, co jest złe. Było dochodzenie, policja nic nie znalazła. Wystarczy. Zdecydowałem, że ich opuszczę i sam wymierzę sprawiedliwość. To moja decyzja i Wróżki nie mają nic do tego. - odpowiedział. Czemu tak wałkowała temat Fairy Tail? Wątpiła w to, co Diar o nich mówił?
Spojrzał kątem oka na czerwonowłosą swymi przekrwionymi od płaczu ślepiami, łzy już wysychały, lecz ból jaki malował się na jego licu, nie chciał znikać. Ponownie wbił wzrok w morze.
- Moja dusza i tak zostanie potępiona na wieki. Dopuściłem się i chce się dopuścić rzeczy, które zasługują jedynie na karę. Nie dbam o to, co się stanie z tym ciałem. Ono nic nie znaczy. Już nie znaczy. Pozwoliłem by zabili Selene. Dla rycerza jest to coś gorszego niż śmierć. Nie zdołałem uchronić najbliższej mi osoby.. - głos zaczynał mu się łamać, ale zacisnął zęby oraz pięści, po czym kontynuował. - Rycerz z takim brzemieniem nie ma prawa żyć, nie ma prawa cieszyć się życiem.. argh, po co ja to mówię. I tak nie zrozumiesz. Ty chcesz żyć dla zemsty, po prostu żyć, mnie nic nie pozostało. Z wyjątkiem Fairy Tail, ale.. to za mało. - mimo, że Ci byli rodziną, przybraną, ale dalej rodziną, to jednak w głębi duszy to nie była.. cholera, co on mówi? Jak to brzmi? Rodzina to rodzina. Ale to był tak ciężki temat. Wszystko mieszało się w głowie DDD. Zemsta, przyjaźń, rodzina, honor.. istny sajgon chcący się przebić i rządzić umysłem Włócznika.
- SKOŃCZ. - powiedział twardo, jednocześnie wstając na równe nogi. Dłonie aż mu się trzęsły od zaciskania ich w pięści. - Nie wiesz co ona by chciała. Nie jesteś nią. I słyszałaś, co przed chwilą powiedziałaś? Podstęp? Mam tego, skurwysyna, wziąć podstępem? I sprawa będzie załatwiona, bo go zabije zgodnie w świetle prawa? Nie wierzę.. - pokręcił głową, cofając się kilka kroków od Alexius. - Ta gnida nie zasługuje na takie coś. O nie. I nie wierze, że mi to proponujesz.. wiesz jak to brzmi? Zawiodłem się. Myślałem, że jako wojownik choć po części mnie zrozumiesz. Dla swojego dobra nie mów więcej takich rzeczy. Jeśli nie chcesz splamić, jak nie swojego, to honoru swojej rodziny. - skończył, patrząc groźnie na dziewczynę swymi złotymi ślepiami. To już nie był ten Diarmuid, którego poznała w lesie. Zmienił się. Nie. Pokazał swoją prawdziwą naturę..?

- Jak mówiłem, nie chce więcej o tym rozmawiać. Jutro wyruszymy do Magnolii. - powiedział, a następnie przetransportował się na drugą stronę ogniska i tam siadł na piasku, ponownie wbijając nieobecny wzrok w płomienie.

Zemsta jest jak rak. Rozwija się duszy powoli, albo szybko, a następnie wyniszcza swą ofiarę, zmieniając ją nieodwołalnie.

Najwidoczniej posunęła się za daleko, o czym świadczyła gwałtowna reakcja Dairmuida. Owszem, najwyraźniej nie rozumiała rycerzy, ponieważ od najmłodszych lat polegała tylko i wyłącznie na podstępie. Zabijała szybko i krwawo, żeby tracić jak najmniej sił i nie zastanawiała się, czy dana osoba zasługiwała na powolne męki. Co więcej, ostre słowa włócznika zabolały ją, wiercąc otwór w sercu. Nawet nie znał jej historii, a tak szybko ją ocenił. Czy miała prawo nazywać się wojownikiem? A może była tylko zwykłym barbarzyńcą, który bezmyślnie zabijał dla przyjemności? A może takim samym skurwielem, który zabił Selene? W jej myśli zaczęły się wkradać wątpliwości kim tak naprawdę jest i czy w ogóle kieruje się dobrą ścieżką. Nie miała pojęcia o honorach, przysięgach i innych cechach, bo arena nie pozwoliła jej się tego nauczyć, wydobywając z niej tylko chęć szybkiego mordu.
- Wybacz... - Odpowiedziała cicho, opuszczając wzrok. - Ja tylko nie chciałam, abyś całkowicie pogrążył się w cieniu...
Wstała i odsunęła się od ogniska, zwracając swoje kroki w stronę brzegu morza. Tam też usiadła i podkuliła nogi, przyciągając kolana do piersi i okrywając się szczelnie jasną peleryną. Nie potrafiła już dłużej powstrzymywać łez, więc pozwoliła im płynąć po policzkach, dając tym samym upust emocjom. Czy naprawdę powinna wstąpić do FT, gdzie członkowie gildii są mordowani, a mordercy są bezkarni, bo nie ma dowodów i poszlak? Luna miała coraz więcej wątpliwości, czy to dobry pomysł.

Uścisnął delikatnie jej dłoń po czym lekko ją w nią pocałował jak to dżentelmen.
- Ja jestem Toma, jednak możesz mi mówić Nine - Przedstawił się z lekkim uśmiechem.
Cały czas nie dawała mu spokoju jej mroczna aura którą odczuwał.
- Jesteś magiem? - Spytał patrząc na nią.
Może w ten sposób dowie się coś więcej na ten temat. Trzeba przyznać że blondasek był bardzo ciekawską osobą.

Zarumieniła się lekko, gdy pocałował ją w dłoń. Leciutko zmarszczyła brwi słysząc pytanie. Ale postanowiła, że powie mu, bo to nie była tajemnica.
- Miło mi - skinęła głową - i owszem, jestem. A ty?
Spytała swoim przyjemnym głosikiem. Przestąpiła z nogi na nogę i przyjrzała się mu się uważnie. Spuściła oczęta, gdy uświadomiła sobie, że się na niego patrzy dość otwarcie, zarumieniła się lekko.

Chłopak słysząc odpowiedź lekko się uśmiechnął. Kiedy ona zadała mu praktycznie to samo pytanie nie odezwał się ani słowem tylko stworzył lodową różę którą jej wręczył patrząc jej w oczy. Gdy zauważył że się rumieni poczuł się lekko zakłopotany i od razu skierował swój wzrok na morze.
- Piękne nie? - Powiedział próbując ukryć swoje zakłopotanie.
Prawdą było że jest piękna, a Toma nie potrafił zbytnio rozmawiać z pięknymi dziewczynami.

Taka odpowiedz jej wystarczała. Więc byli przeciwnościami! Przyjęła różę dziękując cichutko. Też spuściła wzrok, nie wiedział co ze sobą zrobić, więc podążyła za jego wzrokiem. Zapatrzyła się w dal. To był jej dom, lecz czuła się nieco obco w tym miejscu. Tak wiele się zmieniło w mieście, tak wiele się zmieniło w niej samej. Zawsze była raczej nieśmiała w stosunku do innych ludzi, lecz walczyła z tym jak mogła. Pewnie tylko dlatego nie uciekła gdy nieznajomy ją zaczepił. Tym bardziej była zawstydzona że był bardzo przystojny, miała nadzieje, że nie jest seryjnym uwodzicielem, a ona jego kolejną, naiwną ofiarą.
- Może się przejdziemy? – zapytała. Czuła, że idąc, prędzej będzie nad sobą panować – nie jesteś z tych okolic? Co cię tu sprowadza?

Kiedy spytała czy się przejdą przytaknął tylko zakłopotany, w sumie to pierwszy raz dostał taką propozycję od przedstawicielki płci przeciwnej której nawet nie znał.
- Masz rację, nie jestem stąd, w sumie to jestem zbłąkanym wędrowcem - Powiedział lekko się uśmiechając.
Nie mógł jej od razu wszystkiego powiedzieć, w sumie to mogło się okazać że ona jest jakimś szpiegiem lub coś w tym stylu.
- A Ty tu mieszkasz? - Spytał patrząc w stronę miasta.
No tak, teraz będzie najnudniejsza część znajomości.

Uśmiechnęła się nieco zawstydzona, swoja pseudo odwagą. Wysłuchała słów chłopaka, nie był stąd, no w sumie, by zapamiętała go gdyby był, kiedyś w końcu tu mieszkała. Odpowiedziała więc.
- Można tak powiedzieć, tu się urodziłam i tu mam dom, lecz jestem tu pierwszy raz od lat
Powiedziała oględnie, nie wiedziała z kim rozmawia. Czy to swój czy wróg? A tych drugich nieco jej przybyło, gdy dołączyła do gildii. Tak, coś myślała.

Chłopak podszedł bliżej dziewczyny i spojrzał jej w oczy, przejechał dłonią po jej policzku bez słowa po czym znów poczuł ten chłód. Zaczął się zastanawiać czy czasem ona nie jest magiem lodu tak samo jak i on jednak spytanie o to zostawi sobie na deser, tak samo z gildią.
- Chciałbym w sumie tu mieszkać, podoba mi się to miasto - Powiedział rozglądając się.
Starał się zapomnieć o tym co zrobił przed chwilą, w sumie gdy tylko o tym pomyśli od razu robi się cały czerwony na twarzy.

Postępek blondyna był dla niej całkowicie zaskakujący, ten szybki gest, bo nawet nie zdążyła odtrącić jego dłoni, czystym odruchem, sprawił że oblała się rumieńcem i wbiła oczka w piasek, pozostawiając to bez komentarza, zauważyła, że chłopak też się zawstydził.
- Taak, jest ładne. I nie jest tak tłoczno, no i morze...
Uśmiechnęła się lekko, a jaskrawy rumieniec nieco zbladł.

Chłopak spojrzał na nią z uśmiechem po czym znowu się zarumienił. No cóż, Toma był bardzo nieśmiałym chłopcem jednak teraz to było coś innego, coś jak by płomień w jego sercu się rozpalił, chyba właśnie zaczął darzyć tę dziewczynę jakimś uczuciem. Było to dziwne gdyż dopiero co się poznali a on już zapałał do niej sympatią.
- Ładna jesteś - Powiedział patrząc na nią.
W sumie to oprócz bycia strasznie nieśmiałym drugą jego cechą był fakt że zawsze jest bezpośredni z sobą oraz otaczającymi go ludźmi i stara się niczego nie ukrywać ponieważ sądzi że to niefajne.

Widziała, że prawdopodobnie nie jest temu nieznajomemu całkiem obojętna. Wyczytała to z jego oczu i z jego zawstydzenia. Ona też była skrępowana, bo szczerze jej sie spodobał, choć dopiero się poznali. Starała się myśleć racjonalnie. Wtedy Toma powiedział, po części tak to odebrała, że sie mu podoba. Zarumieniła się bardziej. Ale to spłoszenie trwało tylko chwilę, ogarnęła sie szybko. Nie mogła wiecznie uciekać od wszystkich kontaktów. Obróciła się w jego stronę i uśmiechnęła się.
- Ja... em... dzięki. To miłe.
Zamilkła na chwilę bojąc się, że będzie jej się plątał język, w ciągu dalszym. W końcu się przełamała i zapytała.
- Na długo tu zostajesz? Chciałabym się jeszcze z tobą zobaczyć... gdybyś chciał - wypowiedz skończył nieco kulawie, lecz to i tak był sukces.

Kiedy zapytała go o czas jego pobytu podrapał się tylko po policzku.
- W sumie to nie wiem, ale na pewno znajdę czas dla Ciebie - Powiedział już nieco spokojniejszy.
Widać że już się z nią oswoił i mógł normalnie z nią rozmawiać, jednak nie był gotowy jeszcze jej powiedzieć tego co czuł, a widać w jego oczach było że się w niej zakochał od pierwszego wejrzenia. Los jednak spłatał im figla i gdy chłopak chciał się ruszyć potknął się przez swoje rozkojarzenie oraz piasek którego było tutaj pełno i wylądował na dziewczynie. Ich usta prawie się zetknęły, a oczy chłopaka patrzały głęboko w jej piękne oczka.
- Przepraszam - Powiedział zawstydzony tą sytuacją jednak nie wstawał.
W sumie to nawet mu się podobała ich bliskość.