Inu Hanako

Dziewczynka o orzechowych włosach i nietypowych oczach stała sobie ze stopami zanurzonymi w chłodnej i wesołej rzeczce. Nad jej głową rosły przeróżne zielone drzewa, należące do wspaniałego lasu. Spoglądała na swoje odbicie, które było przysłaniane przez niektóre przepływające ryby. Czym się różniła od innych? Dlaczego oni nie dali jej spokoju? Czym tak naprawdę zawiniła? Czy zasłużyła na taki los jak i traktowanie? W jej małej i niespokojnej główce milion podobnych myśli przepływało podobnym nurtem co rzeka. Fakt…miała rubinowe oczy. Dziewczynka jednak nadal nie wiedziała dlaczego tak się działo…czemu rówieśnicy byli tak nastawieni do niej? Bała się ich…ludzi…kochała zwierzęta. Od dziecka się z nimi przyjaźniła, uwielbiała kontakt z naturą. Sukienka dziecka poruszyła się pod wpływem ciepłego wiatru. Słońce lśniło na pustym i czystym niebie, wokół roznosił się słodki trel ptaków. Kto mógł nie kochać tego miejsca? Nienawidziła ludzi. Wolała przebywać ze swoją rodziną, swoją matką jak i ojcem, którzy podzielali jej, jakże dziwne, zdanie. Dziecko wyszło niechętnie z wody i założyła swoje malutkie buciki. Pomaszerowała znaną sobie ścieżką w stronę swego domu. Zmarzła nieco, chciała więc napić się gorącej herbaty. Nim jednak dotarła do swojego mieszkania w oddali zauważyła jakiś obcych ludzi. Stanęła, czując dziwny strach, który wisiał w powietrzu. Ciężka atmosfera…tego nie można było przeoczyć. Dziewczynka ruszyła biegiem w stronę nieznajomych. Obok nich stał powóz z różnymi rzeczami domowego użytku. Można było się domyśleć iż osoby byli kupcami. Inu zadarła główkę ku górze przyglądając się mężczyznom. Wyglądali nieco strasznie…byli oni niezbadani i nieogoleni. Rozmawiali właśnie z ojcem dziecka, które usilnie chciało zrozumieć powagę sytuacji. Miał on dość drżący głos. Kłócił się on z nieznajomymi. Sprzeczka…widząc jednak dziewczynkę momentalnie się uspokoił, dla jej dobra. Zakończył rozmowę i wszedł do środka mieszkania wołając do siebie córkę. Mężczyźni odprowadzili go zawistnym wzrokiem, po czym odeszli. Ojciec usiadł beznamiętnie na pobliskie krzesło i schował twarz w dłoniach. Dziewczynka podbiegła do niego i spojrzała się na niego ze strachem w swych ciepłych oczach. Rodziciel podniósł głowę i spojrzał niepewnie na córkę. Począł mówić
- Słuchaj…nigdy się nie zbliżaj do tych ludzi. Są niebezpieczni…chciałem im coś powiedzieć…miałem nadzieję, że posłuchają. Nie udało się… Proszę cię…uważaj na siebie.– Rzekł załamanym głosem. Dziewczynka objęła drobnymi rączkami szyję ojca. Przytuliła się do niego, dając mu potrzebne wsparcie. Trwali tak w ciszy dłuższy czas…jednakże życie musiało toczyć się dalej nie zważając na przeciwności losu.
Minęło sporo czasu od tamtego zdarzenia, Inu rosła jak na drożdżach. Posiadała już około 12 lat i biegła co sił w stronę domu. Złapał ją gęsty deszcz i porywisty wiatr. Wkrótce w oddali zauważyła swój dom. Wpadła do środka jak oszalała, otwierając drzwi na oścież. Dyszała ciężko gdyż szybko wiała od nieprzyjemnej pogody. Rozejrzała się po mieszkaniu. Nikogo nie było. Nikogo…było pusto. Ta cisza zmroziła dziewczynkę. Po jej czole spłynęła lodowata kropla potu. W dalszym pokoju słyszała tylko szloch, jednakże ów szloch był jej znajomy. Inu nie zważając na swoje zmęczenie, pobiegła w stronę dźwięku. Zajrzała do pomieszczenia i zobaczyła płaczącą matkę. Nie wiedziała co zrobić. Wślizgnęła się cichutko do pokoju i zaczęła stąpać w kierunku szlochającej. Przytuliła swe piąstki do piersi i z przyspieszonym tętnem zbliżała się do matki. Kiedy była w zasięgu, wyciągnęła ku niej rączkę. Pogładziła swoją rodzicielkę po ramieniu. Ta odwróciła głowę. Jej oczy były nabrzmiałe i spuchnięte od nieprzerwanych łez. Spoglądała się na córkę, jak na zjawę, którą znała, a zarazem się bała. Z jej ust wydobył się cichy i chropowaty głos. Jej słowa zadudniły echem w głowie dziewczynki
- Tata nie żyje…zadarł z bandziorami....- Wyszeptała drżącym głosem po czym wybuchła kolejną falą płaczu. Inu stała i patrzyła się w zarys płaczącej matki. Nie wiedziała co zrobić. Czy to był żart? Na pewno nie, lecz jak to było możliwe? Przecież jej tata…nie mógł tak po prostu umrzeć. Co się stało? Wkrótce jednak usłyszała kolejne wyjaśnienia ze strony matki. Ojciec postawił się mrocznym ludziom. Chciał on ich powstrzymać przed zbrodniami, na które ludzie przymykali oko. Ludzie się nie zmienią. Będą dbać jedynie o swoje zakichane dobro. Dziewczynka nie wiedziała jak długo już stała. Myśl, że dalej miała żyć…bez człowieka, którego obdarzała taką miłością była przerażająca. Postałaby pewnie jeszcze dłużej, lecz ciszę przeciął głośny trzask na podwórzu. Dziewczynka odwróciła się. Zdołała dostrzec przez okno zarys swych wrogów…ludzi, których znienawidziła z całego swego malutkiego serduszka. Matka zareagowała jednak szybko. Podniosła się jak oparzona i spojrzała w tą samą stronę co jej dziecko. Bez namysłu pociągnęła córkę za rękę i zaczęła biec w stronę tylnego wyjścia. Jak najszybciej wybyła z domu i wbiegła do lasu. Oprawcy szybko zauważyli brak rodziny, w dodatku niechybny los chciał, aby błotnista ziemia pozostawiła na sobie ślady uciekinierów. Mężczyźni szybko ruszyli w pogoń. Chcieli oni zemsty…za co? Nie wiadomo, jednakże dla nich nie liczył się powód. Pragnęli jedynie dopaść swoją ofiarę, która zdołała zajść im za skórę. Matka tymczasem biegła co sił w nogach pragnąc uratować swoją córkę. Zobaczyła blask i usłyszała huk. To piorun zagrzmiał i z niesamowitą wściekłością uderzył w ziemię. Chmury stały się niemal czarne, wszystko pociemniało, mrok zasnuł całe otoczenie. Deszcz dalej padał nie dając przyrodzie żadnego wytchnienia. Matka Inu opadała sił. Głos oprawców zbliżał się nieubłaganie. Kobieta wraz z dzieckiem dobiegła do niewielkiej przepaści, gdzie kończyła się rzeka, tworząc majestatyczny wodospad. Matka upadła na kolana. Poddała się, nie miała sił walczyć dalej. Spojrzała się na córkę z bólem w oczach. Nie dawała rady nic zrobić, a przecież się starała. Być może jednak jej starania nie pójdą na marne. Miała w zanadrzu jeszcze jeden plan. Mężczyźni po chwili ukazali się zza drzew. Uśmiechali się w podłym uśmiechu, nie bacząc na niczyj strach. Dla nich to była wyłącznie zabawa. Szkoda tylko, że ich rozrywka odbywała się kosztem życia innych. Matka ucałowała córkę w czoło, a z jej oka popłynęła łza, prawdopodobnie jej ostatnia w życiu. Wyciągnęła ona ręce i popchnęła dziecko w stronę wody. Inu widziała tylko oddalającą się twarz ukochanej osoby. Później nastała jedynie ciemność…
Obudziła się w szpitalu. Miała obandażowaną głowę. Kiedy chciała się podnieść poczuła silny ból w skroniach. Szybko opadła z powrotem na miękką i białą poduszkę. Do jej uszów dochodziły różne głosy, lecz jedyna dyskusja pielęgniarek przykuła jej uwagę.
- Ta dziewczynka…Aż nie mogę uwierzyć, że nadal żyje. Uderzyła się głową o głaz w rzece i straciła przytomność. Dobrze, że na miejscu spacerowała ta staruszka…- Wychwyciła ten skrawek rozmowy i wszystko zrozumiała. Matka została na skale. Chciała uratować dziecko, tylko to się liczyło. I dokonała tego. To było dla niej. Z oka dziecka popłynęła błyszcząca łza. Przymknęła wilgotne oczy i zaszlochała. Zasłoniła twarz rękoma. Zapowiadało się długie i nieprzespane noce.
Jak wiadomo Inu trafiła do sierocińca. Z nikim jednak nie utrzymywała kontaktów, była zamknięta w sobie i odosobniona. Pewnego jednak dnia na mieście widziała magika, który pokazywał najróżniejsze sztuczki. Zaimponowało to dziewczynie. Otrzymała od niego nawet srebrną bransoletkę ze znakiem interesującej gildii. Z tego powodu postanowiła zaznajomić się z tajemnicami magii.