Festiwal Cieni - Karnawał

First topic message reminder :

A więc nastał czas Karnawału. Czas przebieranek, zabawy, śmiechu i wyzwań. Rozpoczął się również Festiwal Cieni i wokół było mnóstwo roześmianych ludzi. Jednak ciebie interesował jedynie wielki, cyrkowy namiot, nad którym unosił się piękny, zmieniający kolory napis: Karnawał. Podążały do niego tłumy, a więc i ty. Co będzie czekać w środku? Jaki będzie ten labirynt? I o co w ogóle chodzi z walką na wyobraźnię? Już wkrótce miałeś się o tym przekonać. Tymczasem stałeśw długiej kolejce prowadzącej do środka namiotu, która jednak szybko posuwała się do przodu. Jeszcze pięć minut w gwarze, trzy, o! Wnętrze namiotu ukazało się twoim oczom.
Było ciemno, jedyny snop światła padał z góry na niewielką arenę pośrodku. Na niej stał elegancko ubrany mężczyzna, który gestem zapraszał cię do siebie. Nikogo więcej tu nie było, choć wiedziałeś, że wchodziły tu tłumy. Magia? Zapewne. Niepewnie ruszyłeś do eleganta, a ten delikatnie chwycił twoją dłoń i z pięknym uśmiechem na ustach powiedział miękkim jak jedwab tonem:
- Jakie jest twoje marzenie?


Czas odpisu: 9 czerwca, 14.00

MG

Finny
Drogowskaz wskazał ci drogę. Dosłownie. Nacisnąłeś przycisk i znalazłeś się przed wejściem do labiryntu. Przed nim znajdowała się kolejna tabliczka, do której przywiązany był sznurek prowadzący wgłąb tajemniczego miejsca. Wciąż trzymając parasolkę, choć już nie padało, podszedłeś bliżej i przeczytałeś:

Witamy w Labiryncie. Tu spotykają się wszystkie drogi.

Keiko
Ruszyłaś dalej. Megafon unosił się za tobą, delikatnie falując to w górę, to w dół, wydając z siebie miarowy ton. Wędrowałaś przez labirynt już z mniejszym zaufaniem. Po dłuższym czasie błądzenia po korytarzach ponownie dostrzegłaś tę kobietę. Tym razem była ze znajomymi, równie nieprzyjemnymi, co ona. Uśmiechnęła się do ciebie, po czym... zaczęła biec w twoją stronę, a cztery inne osoby zrobiły to samo! Jedyna droga jaką miałaś to w tył i w prawo, bo z lewej przyszłaś.

Miyu
Weszłaś w srebrną mgiełkę. Początkowo nic się nie działo, jednak z czasem zaczęłaś robić się senna. Im dalej, tym bardziej. To pewnie wina tej mgły, ale... Rozejrzałaś się. Nie było widać ani sznurka, ani zielonych ścian labiryntu. Wszędzie była tylko srebrzysta mgła.


Czas odpisu: 16 lipca, godzina 13

- Wszystkie drogi, he? - odezwał się Finnek chyba powoli zaczynając myśleć co tu dokładniej się dzieje, a mianowicie próbując rozważyć fakt wszystkich dróg... Co mogło to znaczyć?! Czym było?! Co przedstawiało?! Ale... Był też sznurek! Więc... Wtedy blondasek przygląda się sznureczkowi i biegnie przed siebie idąc jego śladami, ażeby natrafić na coś, a może kogoś, kto owy kawałek materiału zostawił za sobą. Natrafiłby na mgłę?! Opary zła rzecz, dlatego też zielonooki pomyśli wtedy o jakiejś masce filtrującej, albo powietrznym polu siłowym, które odpychałoby od niego opary, aby mógł przeć przed siebie, do przodu! Nie chce przecież tracić ani chwili, nie?! Jakby ktoś go atakował, wtedy nastąpiłoby zasłonięcie się parasoleczką, która dość silna jest, bo jakoś z nim podróżuje nie, a poza tym jest czarna! Czarny to nie kolor! Czarny to siła, tak jak oddział Finnka, więc byle co jej nie uszkodzi, oj nie!

Miyu zaczęła kompletnie tracić orientacje, z przodu nikt, z tyłu też po prawej, ani po lewej. Może z góry coś jej spadnie? Do tego oczka zaczęły jej się kleić. Miała już serdecznie dość. Miała sobie wyobrazić koniec labiryntu? W końcu miała dość tego łażenia, usiadła na ziemi po turecku i trzymała dłonie na sukience. Jeśli tutaj ma działać wyobraźnia to jak może sobie wyobrazić koniec? Piękne, ozdobne drzwi, dróżka z kamyczków i za drzwiami co? Jej marzenie? Jak sobie o tym pomyślała to na jej twarzy pojawił się rumieniec i uderzyła się lekko w policzki.
-Myśl dziewczyno.. chociaż może wymyślaj? Aa! Już sama nie wiem - krzyknęła i załapała się za głowę. W ogóle ta mgła gdzieś się kończy? Chyba nie spędzi tutaj wieczności prawda, jeśli nie to na pewno się konczy. Wstała z ziemi i znowu ruszyła przed siebie, co chwilę miała w głowie wyobrażenie końca. Co jeśli wyobraźnia działa w każdym z tych miejsc? Nawet tu? Zawsze trzeba mieć nadzieję, chociaż zwykle jest matką głupich, no ale jakoś trzeba sobie radzić.

To musiał być jakiś bardzo głupi, zły sen. Owszem, dziewczynka kochała czytać książki, wszelkiego rodzaju, gatunku, niezależnie czy posługiwały się ciężkim językiem, czy łatwiejszą do zrozumienia mową, dla policjantki nie miało to znaczenia tak długo, jak posługiwały się one w miarę logicznym rozumowaniem. Wszelkie dodatki jak bardzo ozdobne pismo, czy wręcz literacka ornamentyka były miłymi dodatkami, a literatura fabularyzowana również była przyjemna w odbiorze, jeśli tylko zadbano o odpowiednio rozsądne prowadzenie fabuły. Często zdarzało się blondyneczce, że po przeczytaniu jakiejś książki miała z nią związane sny czy mary senne, czasami przyjemne czasami mniej, ale na ogół związane z tym, co wcześniej czytała. Teraz natomiast miała problem - jeśli rzeczywiście był to sen, to musiał czerpać z jakichś dziwnych, ukrytych zasobów jej mózgu, w których skrywały się tak dziwne sytuacje. W żadnej z jej książek czegoś takiego wcześniej nie uświadczyła.

- Nie, nie, nie... - wręcz postukałaby się po własnym czole, śmiejąc się z głupoty jaką właśnie doświadczała, problemem jednak było to, że nie miała na to czasu. To coś... Te cosie... Zbliżały się w tempie biegowym, a dziewczynka nie miała najmniejszej ochoty na to, by wejść z nimi w bliższy kontakt. Oczywiście pierwszym ruchem było wysłanie przed nią swojego megafonu, nastawione na najwyższą głośność. - NIE RUSZAĆ SIĘ W IMIENIU PRAWA! - brzmiały słowa, które z niego się wydobyły, wypowiedziane głosem dziewczynki. Następnie kolejne cztery megafony miały pojawić się obok tego jednak, wzmacniając siłę dźwięku wydawanego przez dziewczynkę, która w tym czasie zadbała też o swoje uszy, umieszczając w nich stopery, odpowiednio blokujące aż takie natężenie decybeli w powietrzu. Jej gryfek miał natomiast wyfrunąć z kieszeni i stanąć tuż za nią, wracając do swoich wcześniejszych, sporych rozmiarów, również z stoperami w uszach, bo przecież nie chciałaby skrzywdzić swojego kochanego Fryderyka, nawet jeśli był tylko zwierzęciem. Następnie wgramoliła się na niego, tak by pozostać poza zasięgiem biegnących "cosi" i szybko wznieśli się w powietrze, na ile ściany labiryntu pozwalały. Miała nadzieję, że jej mur megafonów zatrzyma jej przeciwników, ale jeśli to by nie zadziałało, to krok dalej miały na nich czekać miękkie wilcze doły, w które mieli powpadać zaraz po przekroczeniu linii dźwiękowych obrońców. Oczywiście to wszystko w wypadku zadziałania imaginacyjnych mocy dziewczynki. W innym przypadku Fryderyk miał ją ponieść w prawo, tak by uniknąć przeciwników. Lub też miała zamiar uciec tam na własnych nóżkach, gdyby została do tego zmuszona. Czasem trzeba i tak.

MG

Finny
Przyjrzałeś się tabliczce, po czym ruszyłeś szlakiem, który już wcześniej przeszedł ktoś inny, kierując się sznurem. I faktycznie po pewnym czasie pojawiła się srebrna mgiełka. Otoczyłeś się niewidzialną barierą, której ścianki były lizane przez dziwną mgłę. Nie widziałeś jednak nikogo ani niczego. Mgła przysłoniła wszystko a sznurek w pewnym momencie się urwał. Nie było widać wyjścia ani ścian labiryntu. Wszędzie tylko mgła.

Miyu
Usiadłaś na ziemi. Całę ciało ci zaciążyło niewiarygodnie. Oparłaś się o żywopłot i... zasnęłaś.
Obudziłaś się w pustoszejącym już pomieszczeniu, z którego co chwila wychodzili ludzie. Widać nie byłaś pierwsza ani ostatnia. Opuściłaś halę.

Keiko
Tym razem jednak dźwięk nie zadziałał tak, jak miał, i "oni" wciąż się zbliżali w twoją stronę. Pozostała ucieczka, która zakończyła się fiaskiem. Gryf urósł, ale... nie mógł wzlecieć. Widać nie mogłaś opuścić labiryntu, gdy już raz do niego weszłaś. Tymczasem zgraja wpadła w wilcze doły, ale dwóch przeskoczyło i stanęło tuż przed tobą i gryfem.

Miyu: 5 PD

Czas odpisu: 19 lipca, godzina 13

Megafony nie zadziałały, a wilcze doły podołały agresorom (bo tak należało już określić tych osobników) tylko częściowo. Niedobrze! Dziewczynka nie tylko nie chciała by dotknęli oni jej, ale nie chciała też by ucierpiał Fryderyk! Nie miała zamiaru babrać się w żadnych zabawach z tymi dziwnymi, nieposłusznymi ludźmi, którzy najwyraźniej nie potrafili zrozumieć, że przed funkcjonariuszką prawa o jej renomie, autorytecie, ilorazie inteligencji i gracji, powinno się po prostu upadać na twarz i błagać o to, by choć zaszczyciła ich wzrokiem. Ale skoro chcieli się z nią bawić w ten sposób, to oczywiście, czemu nie! Niech się bawią, albo raczej, niech oczekują od niej dobrej zabawy! Megafony poszły więc w odstawkę, a dziewczynka zaczęła tworzyć kolejny plan.

- Fryderyk, tylko spokojnie, damy radę i tym patałachom, jasne? - uspokoiła swojego zwierzaka dziewczynka, wierząc we własną wyobraźnię bardziej niż w umiejętności tej dziwnej zgrai. Czasu za wiele nie było zanim dwójka pozostałych spróbowałaby wspiąć się po gryfie w jej kierunku. Nie istniało inne wyjście - gdyby tylko zbliżyli się jeszcze bardziej Fryderyk miał po prostu zaatakować ich swoimi szponami, zrzucając ich do wilczych dołów, będących pewnie jeszcze za nimi, starając się jednak nie zrobić im zbyt dużej krzywdy, bo mimo wszystko swoich "jeńców" Keiko wolała utrzymać przy życiu, choć niewiele mówiło jej o tym, że będzie w stanie wyciągnąć z nich więcej informacji. Gdyby jakimś cudem i to nie zadziałało dziewczynka postanowiła użyć dobrych, sprawdzonych policyjnych sposobów - armatek wodnych! Po jednej na każdego osobnika, miały pojawić się po obu stronach Fryderyka, a każda z nich na cel miała wziąć jednego przeciwnika, skondensowanym strumieniem wody znajdującym się pod dużym ciśnieniem spychając ich do wspomnianych wilczych dołów. Co by się jednak nie zdarzyło głównym zadaniem Fryderyka miało być pilnowanie by nie dostali się oni do niej i nawet nie dotknęli policjantki. Ta, jakby tego było mało, miała w sytuacji największego zagrożenia spróbować jeszcze ostatniej sztuczki, to jest wygenerowania niewidzialnej, przeźroczystej ściany tuż przed własną osobą, tak by nieświadome niczego, bezmyślne wytwory czyjejś chorej wyobraźni, co najwyżej wpadły w radosnej nieświadomości na te właśnie ściany. Lepiej być zabezpieczonym, niż potem cierpieć. Na wszelki wypadek ściana taka miała też rozciągnąć się za Keiko i gryfem - dziewczynka nie chciała by, cokolwiek zaatakowało ją z tyłu. Tyle powinno było wystarczyć, przynajmniej na ten moment. Gdyby wszystko się powiodło dziewczynka zamierzała po prostu przemierzyć wilcze doły na grzbiecie swojego gryfa i ruszyć dalej wgłąb labiryntu. Nie miała ochoty teraz zajmować się ludźmi, którzy nie tylko swoim wyglądem, ale i zachowaniem obrażali jej zmysł estetyczny.

Powłoka spełniła swoją rolę~! Yay! Aż chciałoby się podskoczyć z radości, jednak blondasek wolał sobie tego póki co oszczędzić, bo ciut słabawe działanie owej powłoki było, ale no nic... Jakby dała radę mocniej, łaj not, jednak nie przesadzajmy~! Każdy wie, iż przecież te zadymione terytorium jest przeważnie najbliżej wyjścia, a więc i celu podróży policjanta, dlatego też ten idzie prosto przed siebie, aż do celu! Wielkiego finiszu na trasie, a przynajmniej sektora bez mgieł, ot co! Wtedy będzie miał okazję odpocząć prawda?! Gdyby zaś powłoka jakiś niewyjaśniony sposób zniknęła, wtedy nastolatek przywołuje Kurka, ażeby ten skrzydłami rozwiał najpewniej wadliwe opary, które przesłaniają mu krajobraz, nie?! Co jak wybędzie z mgły? Rozgląda się w poszukiwaniu drogi, czy wskazówek! Nadal w niej tkwi? Ojoj... Wtedy jeśli wędrówka w przód nie pomogła, ale jest dalej taka opcja, Finncio kieruje się dalej dalej i jeszcze dalej do przodu, o! A jeśli zaś okaże się, iż jest jakaś przeszkoda na drodze to liczy na to, iż spotka tam jakiś drogowskaz, czy coś takiego, bo przecież jak jest przeszkoda, to także bywają drogi, aby je obejść, a wtedy na rozdrożu muszą powiedzieć gdzie należy się kierować, nie? Czego się spodziewać z prawej, a czego z lewej, jednak... Drogowskazu brak? Wtedy pójdziemy w te drugie lewo, czyli prawo, bo pierwsze może być wadliwe i oszukane, nie?

MG

Keiko
Broniłaś się czym tylko mogłaś, próbując odeprzeć fale dziwaków. Najpierw zaatakował Fryderyk, a później armatki wodne dokończyły dzieła i wszyscy znaleźli się w wilczych dołach. Zagrożenie pokonane. Ruszyła dalej labiryntem. Po pewnym czasie natknęłaś się i na tabliczkę, i sznur prowadzący wgłąb labiryntu. Tabliczka niestety była zapisana dziwnym językiem i nie byłaś w stanie jej odczytać.

Finny
Mgła powoli się rozrzedzała, wraz z twoim marszem do przodu. Nie byłeś pewny, ile minęło czasu, ale udało ci się dojść do przestrzeni, w której jej nie było całkowicie. Był to środek labiryntu. Dochodziło do niego wiele innych ścieżek. A pośrodku stał ten sam mężczyzna, który pytał o marzenie.
- Witam - uśmiechnął się do ciebie i zaprosił gestem bliżej. - Byłeś pierwszym, który dotarł do środka labiryntu. Powinszować. - Zaczął bić brawo, które sucho poniosło się przez przestrzeń. - Masz jeszcze jakieś pytanie zanim otrzymasz nagrodę, która spełni twoje marzenie?

- Dobra robota Fryderyku! - pochwaliła swojego gryfa dziewczynka, następnie ponownie zmniejszając go do rozmiarów kieszonkowych i chowając w poprzednie miejsce, które powoli stawało się jego prywatnym legowiskiem. Choć wciąż była to tylko kieszeń. Gdyby miało się okazać, że Fryderyk mógłby z nią po tym wszystkim pozostać dziewczynka musiałaby pomyśleć nad tym, by stworzyć dla niego jakieś bardziej... gryfie (czy wręcz gryfne!) warunki do życia. Póki co jednak musiała mu wystarczyć okolica piersi dziewczynki. - Nie wiem czego tamci... ech, niech będzie że ludzie... od nas chcieli, ale dowiem się tego... - powiedziała do siebie jeszcze policjantka zanim ruszyła dalej w drogę. Wiedziała, że od nich zbyt wiele informacji nie wyciągnie, jeśli mieli reagować podobnie jak pierwsza staruszka, którą spotkała to tylko naturalnym było minięcie ich i pozostawienie swojemu własnemu towarzystwu, niech z niego korzystają, do momentu aż dziewczynka sprowadzi tu posiłki z organów ścigania. Wtedy już na pewno nie będą tacy energiczni, jak jeszcze przed chwilą, nyahaha~!

Ale co to? Tabliczka zapisana słowami, których kompletnie nie rozumiała? Cóż to był za język, którego wielka i potężna, wszechmocna wręcz Keiko Hikari nie potrafiła odczytać? Niesamowite, że ktoś posługiwał się taką mową. Dziewczynka z chęcią poznałaby cywilizację, która wykształciła sobie taki dziwny sposób zapisu, z jakim miała obecnie do czynienia, ale nie miała na to w tym momencie czasu... Chyba. Szczerze mówiąc Hikari nie wiedziała nawet ile czasu minęło odkąd znalazła się w tym dziwnym miejscu. Kto wie ile już błądziła w tych dziwnych rejonach? - ...mniejsza - mruknęła blondynka pod nosem i ponownie spróbowała zmierzyć się z tabliczką, zapominając póki co o temacie czasu. Zanim postanowiła cokolwiek spróbowała znowu użyć swojej mocy wyobraźni - ot, okulary, które umożliwiałyby tłumaczenie każdego tekstu na język dla niej zrozumiały mogłyby pomóc, a dziewczynka miała okazję kiedyś czytać książkę, w której bohater takimi właśnie się posługiwał. Oczywiście nie mogły być to byle jakie okulary, ale powinny być odpowiednio fantazyjne, zawijane, z oprawkami ze złota, pasującymi do jej wyglądu. Przede wszystkim jednak powinny były pomóc jej odczytać treść tabliczki. Dopiero później dziewczynka miała zamiar ruszyć za sznurem dalej wgłąb labiryntu.

Gdyby jednak okulary nie zadziałały, dziewczynka nie miała innego wyjścia jak ruszyć przed siebie za sznurem. Mundur i sznur często współdziałały ze sobą, sięgając z resztą do pamięci o przysłowiach mawiało się "za mundurem panny sznurem". W tym przypadku to mundur wybierał się za sznurem, ale panna faktycznie była na miejscu. Na wszelki wypadek Keiko uważała jednak na wszelkie pułapki, spodziewała się bowiem, że ludzi podobnych do tych, których spotkała wcześniej może tu być więcej - stąd ostrożność objawiająca się ciągłym posiadaniem dwóch armatek na kółkach, które toczyły się obok niej i powolnym sprawdzaniem podłoża przed każdym krokiem. Jej się de facto nie śpieszyło, temat czasu z resztą zostawiła za sobą.

Mgła ustępowała, a świat powoli stawał się bardziej przejrzysty! Niemalże jak na dłoni, a może... Może i na czym innym! Finnek zaś aż momentalnie pomachał swoim ogonkiem z radości, bo... Dotarł do środka, a niby człowiek jak on gubi się w terenie no... Teraz będą miały te nędzne niedowiarki! Finncio prawie, że nigdy się chyba nie gubi! Chyba... No nieważne! Tylko...
- Kim jesteś?! - palnął blondasek, bo ostatnio chyba nie doczekał się odpowiedzi na postawione pytanie, a co za tym idzie... Miał dylemat, jak zwracać się do osobnika, oj tak... Bo mówić per "pan", a może nie wymagany aż taki poziom kultury. A może gdzieś go już kiedyś spotkał i co?! - Powinszoco? - dorzucił, nie rozumiejąc do końca wszystkich słówek, które zostały zastosowane w jego kierunku, ale skoro dotarł tutaj jako pierwszy... To raczej go nie wyzywa, prawda?! Przecież zwycięzców się nie obraża, zazwyczaj... - Nagrodę? A jak będzie wyglądała? Co dokładniej może? Są jakieś ograniczenia do niej? Dostanę ją ot tak? Tutaj? Teraz? Bez żadnych podatków, czy obciążeń finansowych?! I ten... Tego... - zaczął serie pytań, jednak w trakcie zapaliła się też lampka. Już jakiś ktosiek go atakował, a co jeśli... Jeśli ten teraz też... Wtedy liczy na reakcje Gemini, albo jego nowo nabyty skill, że sam się teleportnie przed potencjalnym ciosem, o! A jak nie musi to nie i wtedy po prostu czeka na odpowiedzi, zastanawiając się, czy nie pominął jakiś istotnych faktów. Jednak jeśli się przenosi, to za osobnika, licząc, iż uderzy go w głowę, aby stracił przytomność, o! Wtedy spróbuje się rozeznać w sytuacji sam, a jak!

MG

Keiko
Okulary na nosie i niezrozumiały język - wszystko czego potrzebowałaś, żeby przeczytać tabliczkę. Początkowo słowa się mieszały, przeplatały, zmieniały, aż ostatecznie ułożyły logiczną całość.
Po rozszyfrowaniu dziwnego napisu ruszyłaś dalej, tym razem za sznurem. Po niedługim czasie natrafiłaś na obszar spowity srebrnawą mgłą. Już wiedziałaś, że dziwne rzeczy w tym labiryncie były dziwne i należało być nadzwyczajnie ostrożnym, gdy się z nimi mierzy.

Finny
Mężczyzna pokręcił głową, najwyraźniej rozbawiony i wręczył ci niewielki kryształek. Coś w nim świeciło delikatnie.
- Oto twoja nagroda. Pamiętaj jednak, że marzenia są niebezpieczne. Rozważnie wybierz to, które chcesz spełnić...
Obraz się rozmywał a głos mężczyzny cichł.

Obudziliście się w przestronnej hali, wypełnionej ciepłym światłem. Ktoś ziewał, a wy też zbyt przytomni nie byliście. Mimo to odprowadzono was do wyjścia mówiąc, że zabawa się skończyła.

Nagrody:
Miyu: 3.00 klejnotów, bo ostatnio zapomniałam dopisać
Seth i Nath: 1 PD, 3.000 klejnotów
Finny, Keiko: 7 PD, 3.000 klejnotów
Finny: kryształ, który możesz wykorzystać do spełnienia swojego marzenia jeden raz. Wystarczy trzymać go w dłoni i pomyśleć marzenie (marzenie, nie życzenie, rozróżnijmy to), które chcesz, by się spełniło.