Obrzeża lasu

First topic message reminder :

Jak mogą one wyglądać? A no jest mniej drzewek, to na bank. Ale są i im bardziej się w nie zacznie wchodzić tym więcej ich będzie. Bo to jednak obrzeża lasu, co jest naturalne że im bardziej będziesz w nie wchodzić, tym bardziej bez mapy/kompasu, tym szybciej się zgubisz jak okolicy nie znasz. Przed laskiem jest zaś wieeeeeeelka polana. Nic, tylko tutaj jakieś osiedle zbudować... chociaż nie, jakieś tam domki są. 10 domków, w tym jeden większy na samym środku jakiegoś placu wokół którego stoi reszta. Chatki z drewna, jakiś spożywczak też się znajdzie. W oddali zaś jest rzeczka i jakiś budynek. A jeszcze dalej za rzeczką jakaś kolejna wioska.

MG
Tak też nasza mongolska panda wraz z kolekcjonerem jakiś podejrzanych kluczy tworzą nam parkę, która raczyła się zlitować nad biednymi i bezbronnymi mieszkańcami lasu. Mówiąc o bezbronnych mówimy też o wszelkich kotowatych i misiowatych. Po zerwaniu kartki z ogłoszeniem ruszyliście pod wskazany adres. Znaczy, ruszylibyście, gdyby ten adres był napisany, bo jednak słowo ,,las" niewiele mówi, tym bardziej że las wielki. Własnie stoicie sobie na jego skraju. Gdzieś daleko widać dym. Ale czy to ognisko czy cywilizacja - nie wiecie. Ale równie dobrze możecie ruszyć w głąb lasu w odwiedziny do Kubusia Puchatka, może to on wystawił ogłoszenie? Tak czy inaczej, gdzie iść - nie wiedzieliście, wiedzieliście tylko że to gdzieś w lesie.

MG

No i tak sobie szli w milczeniu, bo hrabia nie od razu na pytania Kirino postanowił odpowiedzieć. Jednakże ku być może, jej zaskoczeniu, owa odpowiedź w końcu padła. I to wcale nie razem z głową Kirino.-Władza nad ciastkami. Ich kreacja, obróbka... bardzo szerokie spektrum działania.-Powiedział spokojnie. A przyznać trzeba było, choćby po zbroi którą na sobie wcześniej miała Kiri, że manipulację ciastkami to opanował w niebywałym stopniu.-To zaświaty. Każdy tutaj, kiedyś umarł. Łącznie ze mną.-Zauważył całkiem spokojnie, aż w końcu parka dotarła pod ścianę. Tylko, kurde, co dalej? Bo jak okiem sięgnąć to i w lewo i w prawo, nic się specjalnie nie zmieniało.

Śmierć była dla Kirino czymś interesującym. Nie stanowiła dla niej stricte zagrożenia, nie była czymś przed czym koniecznie należało się bronić, zdecydowanie zaś wiązała się z pewną dozą przyjemności, o której trudno było rozprawiać samemu śmierci wcześniej nie doświadczając. Być może świadczyło to o utracie części zdrowego rozsądku dziewczyny, lecz jak powinno być już wiadomym - śmierć ją podniecała. Własna nawet bardziej niż cudza. Dlatego słysząc o tym, że hrabia raz już umarł Ayame odruchowo się uśmiechnęła, a nawet delikatnie zarumieniła. Reakcja może nieco zaskakująca, ale biorąc pod uwagę co Ayame zdążyła już na tych terenach zrobić, może nie aż tak bardzo jak powinna. Ba, jego potwierdzenie tego faktu, o którym o dziwo dziewczyna zdążyła kompletnie zapomnieć ("no tak, przecież to zaświaty!") całkiem rozbudziło jej ciekawość. A co za tym idzie, kolejne pytanie już formowało się w jej głowie, gotowe wyrwać się zaraz i zaatakować hrabiego. A dziewczyna nie zamierzała się hamować w tej kwestii, choć widać było po sposobie w jaki pytała, że szukała przez chwilę odpowiednich słów by zadać to pytanie...
- W... w jaki sposób hrabia umarł? Jak to się stało? - zapytała w końcu, wyraźnie idąc na łatwiznę i zadając pytanie tak bezpośrednio jak tylko się dało. Och, czasami moc ciekawości była silniejsza niż rozsądku.

Przechodząc jednak do działania, bo wreszcie znaleźli się pod murem, dziewczyna rozejrzała się wokół. Wiedziała, co należało tutaj uczynić, zastanawiała się jednak jak podwyższyć efektywność jej działania. Po chwili obróciła się do hrabiego. - Czy byłby hrabia w stanie stworzyć dla mnie z ciastek coś w rodzaju megafonu czy rogu przez który mój głos niósłby się mocniej i dalej? - zapytała w końcu. To zdecydowanie pomogłoby w jej działaniu. Bo tak, zamierzała za chwilę zwyczajnie zacząć drzeć mordę.

MG

Czy bezpośrednie pytanie Kirino w jakikolwiek sposób mężczyznę uraziło? Ciężko było stwierdzić po jego pozbawionej emocji twarzy. Być może nie. W końcu pewni nie żył już jakiś czas i pewnie miał na to mocno wywalone.-W trakcie walki. Przeciwnik okazał się silniejszy. Po długiej walce, skręcił mi uderzeniem kark-Odparł. Co zaś do życzenia Kirino nie było ono specjalnie problematyczne dla hrabiego a ta drobna pomoc dla dziewczyny, również wydała mu się dość naturalnym w tej sytuacji posunięciem, więc już po chwili Kirino trzymała w dłoniach piernikowi megafon, o kuszącym korzennym zapachu. Ale niestety ten piernik nie miał służyć do jedzenia.

- Interesujące. - odparła od razu na odpowiedź hrabiego dziewczyna, która najwyraźniej również nie była zbyt obyta w kwestiach odpowiedniego zachowania się, gdy jej rozmówca mówił o przyczynach śmierci skoro jej jedyną odpowiedzią było właśnie to słowo. Z lekkim skłonieniem głowy w ramach gestu podziękowania przyjęła jednak od mężczyzny megafon, który przynajmniej wedle jej własnej opinii miał nieco ułatwić jej zadanie. Zanim jednak przystąpiła do akcji w jej głowie pojawiły się jeszcze dwa pytania, których nie mogła nie zadać hrabiemu. - ...było warto? - było pierwszym z nich. Odczekała chwilę nim zadała kolejne, przyglądając się stworzonemu przez hrabiego narzędziu. Po tej chwilce milczenia, którą być może hrabia wykorzystał by jej odpowiedzieć, dziewczyna rzuciła kolejnym pytaniem. - Czemu właściwie pierniki? -

Następnie, gdy hrabia odpowiedział albo i nie, lecz po pewnej chwilce Kirino rozpoczęła swój spacer "przy murze", startując zaraz na przeciwko muru i ruszając na prawo, w megafon zaś wkrzykując konkretną informację, która miała poruszyć martwe serce zombie-kowala. Zwiastun powrotu należnego martwym ciałom świata.
- Kowalu, potrzebuję cię. Wykuj dla mnie broń, a pokonam kury! - tak brzmiała pierwotna wersja wykrzykiwanego wezwania do pomocy. Być może w późniejszym czasie ją zmodyfikuje, lecz na razie to właśnie krzycząc ruszyła w podróż "przy murze".

MG

-Było warto, co?-Odpowiedział Pierre pytaniem na pytanie, unosząc nieznacznie brwi.-Umrzeć?-Dopytał, nie wiedząc o co tak właściwie chodzi Kirino. O jego śmierć? O ryzyko i walkę?-Moje życie było ciekawe, niczego nie żałuję.-Odparł więc dyplomatycznie, w sposób który Kirino powinien zadowolić.-Przypadkiem. Nie wiedziałem jaką moc uzyskam.-Wyglądało to w sumie trochę jak magia w Fiore. W końcu wiele osób nie uczyło się konkretnej magii a rodziło już z jakąś. Nie każdy miał wybór. Co zaś do samej podróży, ta przynajmniej na obecną chwilę nie przynosiła żadnych efektów. Czyżby nie leżał tutaj kowal? Albo może zwyczajnie już dawno go Kirino minęła, a ten zwyczajnie nie chciał jej pomóc? Ciężko było też w tak monotematycznym miejscu bez specjalnych charakterystycznych punktów określić, jak wiele już przeszli. No, ale wciąż miała głowę na szyi.

Dziewczyna przerwała na chwilę swoje wrzaski, pozwalając odpocząć nieco strunom głosowym. Zatrzymała się też na krótki moment w miejscu, odwracając się do hrabiego z ciekawością wymalowaną w oczach. Najwyraźniej chciała powrócić do tematu, który poruszony został przed chwilą, a przynajmniej na to wyglądało, bo nic konkretnego póki co nie stało się na ich ścieżce, godne przykucia jej uwagi.
- Niczego? Kompletnie? Magia. Nie sądziłam, że spotkam kiedykolwiek kogoś, kto niczego by nie żałował. Na ogół wszyscy noszą swoje żale gdzieś w sobie, może czasem schowane, ale zawsze mają one swoje własne miejsce gdzieś pośród innych emocji, przemyśleń i wspomnień. - rzuciła Ayame, tworząc coś pokroju miksu między pytaniem a wolną myślą. - Swoją drogą kto był hrabiego przeciwnikiem? I skoro już hrabia walczył... dlaczego? -

Po kolejnym ze swoich pytań dziewczyna na powrót podniosła megafon do swoich ust, wolną ręka ocierając pot z czoła. Darcie mordy wbrew pozorom nie było zajęciem dla osób leniwych i stroniących od ciężkiej pracy. To też zabierało całkiem sporo sił. Niemniej - ruszyła dalej ze swoim zadaniem. Dalej drąc się i idąc w pobliżu muru, tak jak wcześniej.

MG

Kirino miała pewne zdanie na temat wypowiedzi Hrabiego, ten jednak wzruszył ramionami.-Wspomnienia, przemyślenia, emocje... żal.-Wymienił mężczyzna rzeczy o których wspominała Kirino.-Jak myślisz ile lat potrzeba, by się ich pozbyć?-Zapytał przyglądając jej się z nieskrywaną obojętnością.-Zresztą sama nie należysz do osób reagujących dość normalnie na pewne kwestie, nie żebym był specjalistą od ludzkich zachowań. Nie miałem styczności z żywymi od dawien dawna, może taka ty to u was teraz norma?-W zasadzie zapytał, nawet lekko zainteresowany. No i wysławiając się jak na niego całkiem sporą liczbą słów.

Jednak sielanka nie mogła trwać długo. I choć wrzeszczenie jak kretyn przez megafon z "ostrzem na szyi" niektórym mogła się wydawać całkiem trudnym zadaniem, w cieniu ostatnich przeżyć Kirino prezentowało się całkiem nie trudno. Tak też kiedyś musiał nastąpić skok poziomu i nastąpiło to teraz. Dosłownie. Ze ściany coś się oderwało i upadło na ziemię, wzbijając nieco kurzu. Jak się szybko okazało była to Kura. Co prawda wielkości labradora ale jednak taka metalowa i mało przyjemna.-Haha, znaleziona-Zaskrzeczała kura skacząc z nogi na nogę.

- Nie wiem hrabio czy to kwestia czasu. - powiedziała Kirino, między kolejnymi okrzykami przypominając sobie samą siebie sprzed pewnego czasu, gdy wierzyła, że to wszystko już nie ma znaczenia i że ona sama pozbawiona została już wszelkich odczuć. W tamtym czasie faktycznie wszystko było jej obojętne. Cokolwiek działo się wokół niej nie miało dla niej większego znaczenia. Cokolwiek stało się wcześniej wprawiło ją w ten stan, ale nie wpływało już na nią w żaden sposób. Obecnie, choć emocji jej przybyło i czuła się znowu osobą, która pewne rzeczy odczuwała, to jednak również nie sądziła by przeszłość aż tak nią kierowała, by mogła sama powiedzieć, że wspomnienia miały jakiekolwiek znaczenie. Kiedyś stało się to i to. Potem stało się coś innego. Teraz natomiast dzieje się to, a nie inne. I tak po prostu działał ten świat. - Nie mam pojęcia hrabio. - odpowiedziała też na kolejne jego pytanie. - Być może inni mają podobnie. Być może tak jak ja szukają tego czegoś, co ich kręci, szukają czegoś czego nie mogą nazwać. Wiem jednak, że większością ludzi wciąż powodują różne rzeczy. Otoczenie. Okoliczności. Wychowanie. Ostatecznie - inni ludzie. Cokolwiek natomiast można by o mnie powiedzieć - nie czuję się już warunkowana przez innych. Nawet jeśli wchodzę w układy z innymi albo robię coś dla nich - nie robię tego dlatego, że jestem zmuszona swoim charakterem czy poczuciem obowiązku. Ostatecznie... tak. Robię to bo po prostu tego chcę. Ja. - zakończyła swój wywód, po chwili przykładając rękę do ust. A to ciekawe. Przez chwilę była całkowicie poważna. I to nawet tak bez ironii, uśmiechu czy wyczuwalnej gdzieś z tyłu głosu żartobliwości. Gdy sobie to uświadomiła całkiem ją to rozbawiło. - Ale hrabio, czy to oznacza, że hrabia wciąż odczuwa to o co hrabia najpierw zapytał? -

Pytanie padło, lecz możliwe, że niekoniecznie od razu na pytania te zostanie udzielona odpowiedź, bo niedługo później dziewczyna usłyszała coś dziwnego, a po chwili zobaczyła coś znajomego. Szczerze? Nie była zdziwiona tą sytuacją ani trochę. Darła mordę. Wśród terenów w gruncie rzeczy należących do przeciwników. I darła mordę na temat ich pokonania. Obecnie mogła pozwolić sobie tylko na westchnięcie, bo miała szczerą nadzieję, że trochę dłużej potrwa jej wędrówka, a kury złapią ją nieco później. Tak się nie zdarzyło. Na pierwszy rzut oka jednak pojawienie się kury niespecjalnie zdziwiło dziewczynę, kątem oka spojrzała na hrabiego.
- Hrabio, czy dysponuje hrabia jakąś bronią, która dobrze przecina metal? - zapytała Ayame, gotowa do natychmiastowego odskoczenia, gdyby kura chciała ją zaatakować. Może jednak hrabia posiadał broń, która umożliwiłaby jej stoczenie pojedynku z przeciwniczką? Szczerze mówiąc tego sobie najbardziej życzyła.

Tyle, że tym razem wolałaby wygrać.

MG

Niestety ale rozważania i przedostatnie pytanie Kirino na tą chwilę musiały pozostać bez odpowiedzi z wiadomego powodu. Nagłe pojawienie się przeciwnika w postaci kury, zdecydowanie nie było niczym nieznaczącym.-Nie.-Odparł jednak hrabia na pytanie Kirino, obserwując jaką to dziewczyna podejmie decyzję w takiej sytuacji. W końcu znów stała naprzeciw Kury, znów pozbawiona broni, z wizją śmierci z rąk własnego towarzysza, gdyby tylko jej reakcja mu się nie spodobała. Były to warunki bardzo niesprzyjające. Na szczęście kura jak to one miały z zwyczaju, nie atakowała od razu. Zabawa jedzeniem to był ich taki brzydki zwyczaj.

Zaraz, zaraz, jak to bez broni? Przecież miała w swojej dłoni róg, a przy boku swój wierny parasomiecz. Bo chyba nie został on nagle jej odebrany i dopiero teraz by to zauważyła? Była stosunkowo przywiązana do owego orężu, więc gdyby miało się okazać, że nagle tegoż zabrakło... cóż, nie zniosłaby tego zapewne zbyt dobrze. Niemniej, w tym momencie zwróciła się w kierunku kury i wycelowała w niej rogiem, tym samym w który wcześniej dęła w świat. Teraz, niczym jak pistolet, wycelowany w kurę, miał posłużyć Kirino do uświadomienia kurze, kto tu jest największym kozakiem, a kto tylko małym leszczykiem, a przynajmniej tak sugerował wybitnie szalony uśmiech na ustach dziewczyny i zwariowane oczy, które wpatrzone były wprost w gardło przeciwniczki. Wcześniej rzuciła się do pojedynku z trzema kurami. Jedna miałaby ją przerażać? To, że wcześniej umarła było tylko niewartą uwagi wzmianką. Lepiej ją było pominąć.

Najpierw dziewczyna delikatnie w róg zadęła, tak by dźwięk zaczął powoli się roznosić, następnie zaś zaczęła stopniowo zmieniać swój głos, modulować go, aż weszła w kompletny, agresywny i bolesny dla uszu pisk, mający na celu, a jakże zaatakować mózg kury i zmusić ją do zrozumienia jednej rzeczy. Że nie ma do czynienia ze zwykłą osobą. Być może z boku wyglądało to na jakiś dziwny okrzyk bojowy, mający dodać animuszu samej walczącej. Można było to i tak odebrać. Tak czy siak, Kirino dęła w róg, a jednocześnie sięgnęła po swój miecz wolną ręką. Ciekawe! CIEKAWE! Jak tym razem skończy się taki pojedynek!? Kto pierwszy ruszy do ataku? Na razie nie była to Kirino.

MG

Własną broń miała, raczej tą o którą prosiła, nie została jej zapewniona. Zresztą w starciu z kurą posiadane przedmioty ciężko było nazwać bronią. Kirino postanowiła zastosować plan polegający na pokrzyczeniu trochę z pomocą piernikowego wspomagacza głosu. Przyznać trzeba że dźwięk który udało się wycisnąć z siebie Kirino, był fenomenalnie denerwujący. Inna sprawa że w odpowiedzi Kura wcale się na Kirino nie rzuciła, a zwyczajnie wydała z siebie dziwny metaliczny zgrzyto-skrzek. Również bardzo irytujący, jak by ktoś widelcem jeździł po dnie garnka.-Haha. Obiad jest głośny-Zaskrzeczała następnie przeskakując z nogi na nogę i skacząc o kroczek bliżej Kirino. Ale nadal nie atakowała.

- PEWNIE ŻE JEST GŁOŚNY, JEDZENIE W CISZY JEST NUDNE! - odkrzyknęła Kirino do swojej przeciwniczki za pośrednictwem swojego megafonu. Zastanawiała się obecnie czy dalej czekać na pierwszy ruch ze strony kury, czy może samej zaatakować, gdy nagle jej umysł nawiedziła nowa myśl. W zasadzie, choć zależało to w pełni od umysłu i woli kury istniała szansa na upieczenie kilku pieczeni na jednym, jedynym rożnie. Pomysł, który przyszedł do głowy Ayame był stosunkowo dziki, być może też nie należał do tych najsensowniejszych wytworów jej umysłu, ale w jej perspektywie czyniło to go jeszcze ciekawszym. Tak wiele zależało jednak od jednej kury, ze dziewczyna nie nakręcała się specjalnie na to, że się jej powiedzie, lecz sama wizja przysparzała jej całkiem sporą przyjemność.

- Ej, kura. Zauważyłam, że macie tutaj mało jedzenia. Trupy wydaje się, że się pochowały, a wy przecież musicie coś jeść. Co jeśli zaproponowałabym wam, wszystkim wam, dostęp do nowego świata pełnego smacznych posiłków? Potrzebowałabym tylko waszej kooperacji, a potem w nowym świecie - róbcie co chcecie, jedzcie ile chcecie, pełnia zabawy. Zainteresowana? -  

Tak właśnie mówiła dziewczyna przez swój róg. Ayame planowała dokładnie to co planowała. Mogła jednocześnie pomóc trupom i podlizać się kurom, przy okazji czyszcząc ten świat z ich, sprawiając, że kowal wyjdzie z ukrycia. Przy okazji wprowadziłaby trochę rozrywki do Fiore i okolic. Nie żeby wiedziała obecnie jak otworzyć drogę do tamtego świata... ale kiedyś się dowie, prawda? Plus druga Kirino może mogła z tym pomóc?

Ależ ten plan miał wiele dziur. Tym ciekawiej.

MG

Plan który Kirino miała jeszcze tylko w swojej głowie, mógł lecz nie musiał wypalić. Ciężko było ocenić jaki będzie wynik przez to że kury były... no kurami. W każdym razie kura znów podskoczyła kroczek bliżej Kirino, teraz będąc już od niej zaledwie o trzy skoki.-Haha, głupia kolacja-Zaśmiała się kura, znów przeskakując z jednej nogi na drugą. Dalej jednak nie atakując, można więc było powiedzieć że Kirino mogła jeszcze jakoś działać, może nawet jakoś z kurą pertraktować. Gorzej że Hrabia zaczął wydawać się lekko bardziej znudzony niż zwykle.

- Słuchaj kura, zjesz mnie i to tyle. Obiad się skończy, zostaniesz bez jedzenia i będziesz się tułać po tych terenach szukając nowego posiłku? Chcesz tak to rozegrać, w porządku, pójdę Ci na rękę i stoczymy walkę, bez problemu. Ale jak mnie posłuchasz razem z innymi swoimi... rodakami, to dostaniesz się do świata, w którym kolacji, obiadów i śniadań będzie mnóstwo i na wyciągnięcie skrzydła. Zadecyduj sobie teraz co naprawdę wolisz i daj mi znać. -

Teraz to i Kirino poczuła lekko dozę irytacji na myśl o tym, że kura nawet nie wysłuchała jej propozycji, lecz po chwili irytacja ulotniła się i na twarz dziewczyny wrócił jej szelmowski uśmiech. Ostatecznie walka z kurą też nie byłaby niczym złym, a i hrabia pewnie byłby zadowolony z tego faktu. Przestałby się nudzić i mógłby przyjrzeć się ciekawej walce, a być może nawet wziąć samemu w niej udział, interaktywność była tutaj jak najbardziej dozwolona. Tak czy siak Ayame rzuciła jeszcze ostatnimi przemyśleniami w kurę, a następnie zwróciła się do swojego towarzysza, choć jej oczy czujnie obserwowały potencjalną przeciwniczkę.

- Hrabio, wiem, że to nie najciekawszy moment naszej wspólnej przygody, ale to co teraz czynię, zapewni nam tak czy siak bardzo dużo interesujących doznań. Niezależnie od tego w którą stronę się to potoczy. Albo hrabia zobaczy mnie w walce z kurą - więc potencjalnie albo ja, albo kura będziemy w strzępach i zależnie krwi lub oleju, albo będzie miał hrabia w przyszłości okazję zobaczyć reakcję całego świata na kurzą inwazję. Chciałabym wierzyć, że takie zdarzenie mogłoby być całkiem ciekawe. -

Sama Kirino wciąż nie atakowała i czekała na pierwszy ruch kury. Pamiętała mniej więcej jak szybkie były przedstawicielki jej gatunku z poprzedniej walki, dlatego mniej więcej mogła przewidzieć jak szybko musiała reagować i unikać ataku. To była jakaś tam niewielka przewaga, lecz z niej też należało skorzystać.

MG

Kura przekrzywiła głowę słysząc dumne hasła Kirino. Część z tego co mówiła na pewno do kury docierała, ale jednak wizja "Przyszłości", jakiejkolwiek, nie była specjalnie dla kury ważna. Tak też zwyczajnie, nie dając nawet skierować do hrabiego słów, Kura w końcu zaatakowała. A że Kirino z kurami już walczyła i to większymi niż ten pisklaczek, to bez większego trudu pierwszy atak uniknęła. Kura zaśmiała się i zakręciła łbem, po czym rzuciła się na dziewczynę raz jeszcze. Rzecz w tym że Kirino się kiedyś zmęczy a metalowy ptak, raczej nie.