DU JU ŁONA FAJT!?

A co robi nasz majestatyczny blond hiroł? Osłaniając swoje narządy oddechowe, kieruje się z powrotem w stronę studzienki, pozwalając Gemini by odsapnęły, jednak zachowując ich formę. Na w razie co! Przy okazju przegląda swój skarb. Bo przecież ważne jest wiedzieć, co się zdobyło i jak tego użyć, nie? Magicznych rzeczy nigdy za wiele! Więc... Wędrując tak sobie z duszkami w swojej formie, a nie ciele Meliora, blondasek wraca do studni, by... Schronić się przed burzą? Możliwe... W końcu budynek bardziej osłoni, niż pustka, prawda?!
Ponadto, jeśli chłopaczek spotkałby Sethora, a ten go nacierał, próbuje wymanewrować tak, by zgubił go w piasku, ot co~! Najlepiej nim ten spostrzeże go. W końcu ciut lepszy wzrok ma, nie? W każdym bądź razie główny cel to... Studnia!

Jak widać siedzenia i nic nie robienie nic nie daje! Jak widać będzie musiała się ruszyć z miejsca bo ją piasek zaczął oblegać! Co za dużo to nie zdrowo! A tego piasku było multum i Akane miała dość jeszcze by skończyła swój żywot w tym piachu. Dlatego postanowiła w końcu się ruszyć, nie była wstanie określić w jaką stronę. Dlatego szła w lewo. Może w coś lub kogoś nie walnie. Już prędzej by wolała w coś jeśli nie to pewnie będzie musiała zacząć walczyć czy coś. Chciałaby przetrwać jak najdłużej się da. Najlepiej by została ostatnia i nie miała nawet zadrapania. było by wspaniale.

Akane walczyła z nieznośnym piaskiem, który na szczęście opadał. Nie za bardzo wiedziała gdzie się znajdzie jak będzie miała pełny widok na otoczenie dokoła. Może się okaże, ze przed nią jest gigantyczny wąż, który będzie chciał zjeść Akane. To ta gorsza opcja. Lepszą opcją było spotkanie kogoś i w końcu mogłaby zacząć walczyć! Tego już nie mogła się doczekać. Kiedy piasek już opadł doczekała się tego co chciała! Jak cudownie. Na kamiennym kwiatku stała jakaś dziewczyna. Wszystko jedno co tam robiła, czarnowłosa nie mogła sobie odpuścić takiej okazji i od razu chciała zacząć. Nawet nie chciało jej się przywitać czy coś, za dużo czasu straciła w tym piachu. Dlatego natychmiast użyła zaklęcia Hari no ame i 100 igieł pojawiło się 2 metry nad przeciwniczką tak blisko siebie by połowa z nich nie była na marne i spadła na skałę czy piach oraz by dziewczyna nie zauważyła ich od tak. Chyba oczywiste było, że raczej spojrzy w dół niż w górę.
-Witaj! - krzyknęła z uśmiechem i pomachała, przy czym machnięcie ręką oznaczło uwolnienie igieł i ich upadek na dziewczynę.

- Hiii?! - zareagowała bardzo inteligentnie zielonowłosa ni to piskiem, nie krzykiem, gdy usłyszała czyjeś powitanie, a potem zobaczyła drugą sylwetkę. Zdążyła przyzwyczaić się, że w pobliżu nikogo nie ma, samotność stała się tutaj na tyle naturalna, że obecność drugiej osoby momentalnie wystraszyła dziewczynę i spowodowała w jej organizmie automatyczną reakcję obronną, która zdążyła wykształcić się już podczas walk z Inkwizycją - odskok w bok, wprost w piasek, co wielkim wyczynem być nie mogło zważywszy na to, że piasek pokrywał cały obecny teren. Kirino starała się nie sturlać do samej podstawy wysokiej wydmy, a jedynie obniżyć swój profil i nieco przemieścić. Nie wiedziała nawet czy druga osoba była wrogiem, ale skoro już wcześniej zachowywała tu ostrożność to i teraz powinna postąpić tak ponownie. Pojęcia oczywiście mieć nie mogła na temat igieł, które miały spaść na jej delikatną głowę, całe szczęście więc, że od pewnego czasu unikanie ataków i szeroko pojęta ucieczka stały się jej prawdziwą domeną, do tego stopnia, że nie musiała nawet myśleć o tym co robi, a jedynie działać.

Dopiero po odskoku, leżąc już w piasku miała odezwać się do drugiej dziewczyny. - Kim jesteś? Czego chcesz? To mój kwiat! - niezbyt przyjaznym tonem. Nie miała zamiaru oddać drugiej swojego znaleziska, był jej, tylko jej i na zawsze jej, a jeśli ona chciała jej go odebrać, po wszystkich trudach piaskowej przeprawy... Źle trafiła!

Burza mijała, więc sytuacja jednak jakieś plusy miała, a jakżeby inaczej~! Może i powiało chłodem, aczkolwiek widoczność wracała to też nastolatek przy pomocy swojego ło pi wzroku postanowił się rozejrzeć po okolicy w poszukiwaniu cennych, bądź mniej skarbów. Jeden już znalazł, a teraz... Teraz ma szanse znaleźć więcej i potem... Opchnie się je na ebayu, czy coś, żeby mieć wystarczająco funduszy na czynsz, czy nowe klucze, o! Przecież pieniądz piechotą nie chodzi! Skoro też są z nim Duszki, one także mogą wesprzeć nastolatka w poszukiwaniach, dzięki czemu zaoszczędzi czas, a zarazem nie pozostanie wśród piaskowych zawiei po wszech czasy! Oj... Tego by jeszcze brakowało! Ale ale... Co jeśli zbada już owe nieprawidłowości w terenie, a tutaj nic, albo mało istotne coś jak zwykła broń? Wtedy po prostu kieruje się do następnej potencjalnie widocznej lokacji, która mogłaby się okazać miejscem ciekawych wykopalisk! O tak! Bo policja też się przecież pasjonuje pracami archeologicznymi, więc dlaczego zielonooki miałby sobie odpuścić bawienie się z łopatką i foremkami w wielkiej piaskownicy zwanej pustynią!
Co jednak jeśli podczas wędrówki ktoś go napadnie? Jakieś Abdulo taliby? A może wielbłądy, czy okoliczni czarnoskórzy tubylcy? Nieważne kto, wtedy liczymy na wsparcie Gemini i Mobius, jeśli są w pobliżu, a ten byłby za wroga, tak aby spróbować go uderzyć w tył głowy niewyciągniętą jeszcze szablą, by zyskać czas na uzbrojenie się. Jak nie ma Bliźniąt? Wtedy liczymy na to, iż całkowitym kretynem blondasek chyba nie jest, więc wyłapie coś podejrzanego, a wtedy da radę uskoczyć dzięki swojej zwinności, a przynajmniej sparować cios/uderzenie/etc. jeśli brakłoby czasu na uniki. Jak atak nie następuje to po prostu wędruje sobie dalej obranym szlakiem poszukując skarbów, a jak~!

Syknięcie za syknięciem, w taki właśnie sposób dziewczyna wyrażała swój własny ból spowodowany tymi cholernymi igłami. Całe szczęście, że zdołała wcześniej odskoczyć bo inaczej mógł on się rozciągnąć na obszar większy niż tylko jej nóg, choć i to nie był specjalny powód do ulgi. Nogi były dla niej bardzo ważne, to głównie ich używała podczas swoich walk, a tu taka nieprzyjemność, która miała utrudnić jej zwyczajowy sposób prowadzenia walki. Niech to! Dobrze przynajmniej, że jej instynkty były na tyle wyostrzone, by jakoś poradzić sobie z całym atakiem, gorzej, że (choć nie była to ich wina!) nie widziała teraz jednego, a dwóch przeciwników, a przynajmniej tak mogłaby przysiąc. Najgorzej byłoby, gdyby musiała zmierzyć się z dwójką naraz, mogłaby sobie wtedy nie poradzić, bo nie ukrywajmy, nie była typem, który czuł się dobrze w walce z przeważającymi siłami wrogami, a za takie należało uznać ilość wrogów w stosunku 2:1.

Pierwsze rzeczy na początku - należało wyprowadzić jakąś kontrę. Odległość 20 metrów zapewniała dziewczynie spokój jeśli chodzi o ataki wręcz/bezpośrednie, druga dziewczyna musiałaby przebiec konkretną odległość żeby znaleźć się przy kwiatowej pannie, choć inna sprawa, że wyglądało na to, że ta potrafiła posługiwać się jakimś rodzajem magii dystansowej. Cóż, na swój sposób Kirino też potrafiła! Trzy kwiatki wyjęte z kieszeni pofrunęły w kierunku Akane, w trakcie lotu zmieniając się w kwiatowych rycerzy, którzy momentalnie ruszyli w kierunku dziewczyny. Jeden z nich miał rzucić się w jej brzuch, atakując ostrymi płatkami wystającymi z jego dłoni, drugi rzucał się na prawą nogę, mając zamiar zharatać ją swoimi kwiatowymi pazurami (wykonanymi z korzeni), trzeci natomiast próbował wskoczyć jej na twarz i podobnie zadać szereg ciosu. Kolektywnym wysiłkiem chcieli przewrócić dziewczynę, tak by nie mogła zbyt wiele zdziałać. Oczywiście, mogła ona odskakiwać, bronić się, walczyć, ale mieli oni podążać za nią aż do wykonania swojego celu.

W tym samym czasie Kirino wyciągnęła czwarty kwiat, który miał przybrać formę zielonego ostrza. Nie używała go jednak póki co w żaden sposób, a jedynie trzymała go blisko siebie - w jednej dłoni to, a w drugiej rurkę, którą wcześniej znalazła. Pozostało jeszcze zająć się tym trzecim osobnikiem... Dziewczyna uśmiechnęła się złośliwie, była pewna, że z tej odległości nie zauważy on tego uśmiechu, a następnie... - RATUNKU! TAMTA KOBIETA TO WARIATKA, POMOCY! - krzyknęła w jego kierunku głosem pełnym przerażenia, dopiero teraz próbując się podnieść z ziemi i starając się ignorować ból nóg, który odczuwała dzięki wbitym kolcom. Na razie jednak lepiej było ich nie wyjmować, kto wie jak głęboko wbiły się i ile krwi pojawiłoby się po ich wyszarpnięciu?

Było by tak pięknie gdyby jednak ta dziewucha nie miała instynktu i nie odskoczyła sobie. Przynajmniej po części Akane mogła być zadowolona, bo jej nogi zostały zranione. Na pocieszenie powinno wystarczyć, oczywiście jeśli ta lubi sobie pobiegać w czasie walki. Jeśli korzysta z magii dystansowej może być klops, ale czy to równocześnie nie jest większa zabawa? Teraz tylko pytanie brzmi co ma zamiar zrobić w tej sytuacji? No raczej jakoś odpłacić się czarnowłosej za to co zrobiła jej nóżkom. jak widać nie czekała na oklaski czy pozwolenie i od razu przeszła do działania. Wyjęła kwiatki i od razu może się rzucić na głowę, że jest agie kwiatów. Bo po co innego by jej były na środku pustyni? Do zjedzenia, no w sumie jak kto woli. Jednak przeczucie Akane nie było mylne i nagle kwiatki zmieniły się 3 żołnierzyków, którzy zaczęli biec w kierunku dziewczyny z wiadomych powodów. Teraz tylko pytanie jak się ich pozbyć? Tarcza, ściana nie będzie wystarczająca. Skoro jest ich trójka to będzie mogła się spodziewać tego, że zajdą ją z 3 stron. Prawo, lewo, tył czy nawet góra, przód jest oczywisty. Chociaż czy będą wstanie skoczyć na tyle wysoko? Nie była co do tego przekonana. Dlatego postanowiła skorzystać z zaklęcia, które nadaje się właśnie na przeciwników. Postanowiła sama zamknąć się kryształowej bryle Keimusho by ochronić się od wszystkich stron. Jeśli będzie to wystarczające postanowi zostać tak do póki zaklęcie nie minie, natomiast gdy rycerzyki znikną bo nie będą wstanie się przebić to sama niweluje zaklęcie przez dotknięcie ściany i kryształ się rozpadnie pozostawiając jego kawałki na piasku.

Oj... Finnek ruszał dalej w podróż i przeszukiwał, zbierając coraz to nowsze skarby z piasku, czy kamieni, aby... Dotrzeć do tymczasowego przystanku, w którym po krótkiej przerwie na jakieś tam pojedyncze ciasteczko, postanowił wrócić do wcześniejszych zajęć i ostatecznie szukać dalej! W taki celu tutaj przybył, takie miał zamiary, więc i się nie podda, a ruszy do przodu niczym uparty osiołek, czy jakoś tak, o~! Po co mu takie coś? Czynsz, odsetki u dłużników, inne sprawy finansowe... To samo się nie opłaci, a ponoć archeolog potrafi sporo zarobić na znaleziskach, ot co~! A jakżeby inaczej~! Dlatego jak przeszuka już jedną ciapkę, rusza potem do kolejnej, tej na północy, uważnie pilnując trasy, a także uważając by nic go nie napadło. W końcu Gemini poszło sobie odpocząć, więc nie będzie raczej ich narażać, oj nie... Jak długo tak wędruje? Do skutku! Musi znaleźć coś op, drogiego, choćby jakąś mumie, albo kufer ze skarbem, o~!

Pierścionki, czy inne metalowe cosie~! Wszystko co blondasek znalazł, praktycznie od razu zbiera i chowa do plecaczka, a zwłaszcza tę op broń! Tak, tak! Spsuta częściowo chyba łyżeczka, ale jednak! Nadal łyżeczka! Taki ło pi nie może leżeć bezczynnie, bo przecież czy do wydłubania oka posłuży, a może nawet do wydłubania serca, jak przekopie się nią przez klatkę piersiową! Na widok tego znaleziska, aż chciało się zapomnieć o trudnościach podróży, a i myśli nastolatka zaczęły odpływać w kierunku pewnego bazaru, a może rynku, czy tam nawet czarnego jak nie zwykłego... Ile dostał by za znaleziska?! Pewnie krocie! Idealnie na czynsz, a i na klucze by się coś znalazło, jednak... Skoro znalazł tutaj takie skarby, to czy dalej nie byłoby ich więcej i więcej, albo nawet lepsze cosie?! Dlatego zachowując względną ostrożność, kieruje się do kolejnych na trasie ruin, a jak~! Robi się zimniej... Robi się ciemniej, więc trzeba się pośpieszyć!
Tak pewnie większość by pomyślała, aczkolwiek ostatnio Finnek nauczył się, iż nieraz lepiej zachować ostrożność to też śpieszy się, ale powoli, o! Próbuje przemieszczać się tak szybko, jak tylko się da, jednak przedkłada ponad wszystko potencjalne urazy, których woli uniknąć, bo co... Po co niby mu rany, czy obrażenia, nie?! Jakby jednak ugrzązł, czy coś uniemożliwiłoby mu stąpanie dalej, wtedy przyzwie Corvusa, pana Kruka, aczkolwiek to tylko w ostateczności, gdyby stwierdził, iż jego mobilność znalazła się w czarnej... Bo jeśli da radę jakoś się uwolnić bez korzystania z magii soł... łaj not, ne~! Po co MM tracić?!

-Co jest do jasnej cholery!? - krzyknęła wkurzona, kiedy stowrki były szybsze od jej zaklęcia. Jakim w ogóle cudem do jasnej cholery?! Musiała na własną rękę walczyć z tym durnymi kwiatkami. gdyby chociaż coś czuły to byla by większa z tego frajda, ale nie! To durne kwiatki, jak mogą coś cuć? W ten sposób chociaż mogłaby się odwdzięczyć za poharatanie twarzy Akane. Kiedy musiala sie użerać z kwiatkami i na szczęście jej się udało
-Zabiję cie - mówiła zadyszana lekko i ponownie użyła zaklęcia Hari no ame jednak teraz się nie cackała tylko zaraz po ich pojawieniu się zaczeły spadać w dół na przeciwniczke z wysokości dwóch metrów. Tym razem wiedziała, że ta będzie mogła uskoczyć w bok to tym razem igły były bardziej rozproczone.

Tamten chłopaczek ją całkowicie zignorował, a gdyby dziewczyna nie była zajęta czymś innym, prawdopodobnie już w tym momencie pędziłaby w jego stronę chcąc pokazać mu, najlepiej pięściami i bardzo *miłymi* słowami, jak bardzo oburzona z tego powodu była. Tak czy siak, obecnie lepiej było dla niej jeśli zajęła się swoją przeciwniczką, zamiast przejmować jakimś najwyraźniej głuchym facecikiem. Jej kwiatki zrobiły co mogły i należało im tylko podziękować za ich robotę, a zielonowłosa z satysfakcją odnotowała, że jej przeciwniczka ucierpiała na tym ataku, a zwłaszcza jej buźka była nieźle pokiereszowana. - Hahaha, zakuło, prawda?! - zaśmiała się cicho pod nosem dziewczyna, jednocześnie sama lekko krzywiąc się na wspomnienie bólu swoich nóg. Jej wcześniejszy atak był bardziej wynikający ze złości na dziewczynę niż z jakiejś przemyślanej dobrej strategii, dlatego dziewczyna tym bardziej wesoła była, że cokolwiek dał. Teraz jednak widocznie wkurzona kobietka chciała się jej odwdzięczyć pięknym za nadobne, więc nie było co zwlekać i należało się ewakuować z tego miejsca! Kirino zdążyła już poznać sposób walki dziewczyny, ba, igły wciąż powodowały ból jej kończyn, dlatego chociaż z tą wiedzą mogła przewidzieć co znowu się stanie. Nie było wyjścia...

...trzeba było połączyć wysiłek fizyczny z magicznym. Z jednej strony dziewczyna ponownie wyjęła kilka kwiatków z kieszeni i użyła zaklęcia pozwalającego manipulować jej płatkami swoich kwiatów, kontrolować je wedle własnej woli. Płatki miały być tym razem użyte jednak do obrony, a nie do ataku, jak zazwyczaj używała swojego zaklęcia dziewczyna. Podczas gdy ona próbowała znów uskoczyć w bok, jej płatki miały fruwać nad jej głową, chroniąc ją od obrażeń, które mogłyby zostać zadane przez igły opadające na jej zielony łebek. Zaraz po uskoczeniu zrywała się ponownie na nogi, starając się znów skoczyć, jeśli atak dalej by trwał. I liczyła na swoje płatki, nie tylko, że ją obronią, ale także, że po tym wszystkim pozostanie, przynajmniej ich część, dalej istniejąca i możliwa do użycia.