Schronisko~

First topic message reminder :

Duże schronisko. Właściwie tu jest tylko jeden mały domek do personelu, a reszta to: klatki dla psów, szopy dla innych zwierząt. Cała placówka ogrodzona jest płotem. A już od kilku kilometrów słychać wszystkie zwierzaczki jakie tam są, a jest ich wiele. Do tego zapach... Domyślcie się już sami, jaki jest!~

Magowie przybyli pod schronisko w samo południe. Ciepłe słoneczko ogrzewało i pocieszało każdego z was.. W końcu i wasza dwójka, mimo że z dosyć różnych zakątków przybyła. Czekała tam na was młody chłopiec. Za pewnie wolontariuszka, który pomagał ogarnąć schronisko. Wyglądała na około szesnaście lat. Jego zielone oczka chowały się pod czarną czupryną.. Uśmiechnął się lekko i pokiwał rączką na wznak, żebyście poszli za nim. On pokierował się w stronę budynku.. Po chwili weszliście do schroniska. Udając się za czarnowłosym, który jakoś nie palił się do rozmowy z wami. Trafiliście po chwili do gabinetu dyrektorki placówki. Była to w podeszłym wieku kobieta o pięknych brązowych włosach.. O dziwo nie było widać odrostów, jednak zmarszczek nie da się ukryć.
- Zaczynamy zaraz pracę panie.. i kocie... - powiedziała dość podejrzliwym tonem..

W gips, czekać aż sie zagoi. Abri zrozumiała już, że nic więcej tutaj nie zdziała. Będzie musiała poszukać innego sposobu. Delikatnie podniosła ptaka i pomogła mu usadowić się na swoim ramieniu, jak zwykle. Właściwie, to już się do tego przyzwyczaiła. Nawet pamiętała o tym, żeby nie używać swojej magii zbyt nagle, aby nie było to dla przyjaciela problematyczne.
Już miała wyjść, kiedy zdała sobie sprawę z tego co powiedziała kobieta. Odwróciła się nagle i podskoczyła do stanowiska kobiety uderzając przy tym dłońmi w blat.
- Jak to Magnolii nie ma?! To gdzie my teraz jesteśmy? Co sie stało? O co chodzi?! - nieopanowany potok pytań. Jej tygrysi ogon w myśl kocich zachowań poruszał się gwałtownie na boki, za każdym razem podrzucając lekko spódniczkę. W głowie miała mnóstwo myśli na ten temat, jednak bez żadnych informacji nie chciała skupiać się na żadnej. Jak to Magnolii już nie ma? No niby gdzie teraz się właśnie znajduje? Owszem szła przez miasto, zwróciła uwagę na to, że te, zawsze tętniące życiem było jakieś... podejrzanie ciche. Nie przykładała większej uwagi na stan budynków. Szła z klapkami na oczach w kierunku schroniska chcąc najpierw zająć się sprawą marudy siedzącej na jej ramieniu. Ale nikt jej nie zaczepił.

Gwałtowne zachowanie Abri sprawiło, że Bubu zaskrzeczał, niezadowolony z takiego stanu rzeczy. Wróżka jednak, miała ku temu bardzo dobry powód. Nawał pytań sprawił, że czarnoskóra kobieta spojrzała na nią z niemym "serio?" na twarzy.
-Magnolia umarła. Nie ma tu już niczego, co by ją przypominało. Jedynie On się bawi w jakieś gierki z szaleńcami, którzy odważą się tu jeszcze znaleźć. - odpowiedziała zirytowana, że zabrano jej kolejne cenne sekundy pasjansa. No po prostu szczyt chamstwa! Patrzyła się na Abri jeszcze przez moment, po czym warknęła -Coś jeszcze? Zajęta jestem! - to wywarkiwszy przyglądała się czarodziejce, licząc, że ta szybko odpowie i najpewniej da jej święty spokój. Wreszcie! Po tylu zmarnotrawionych minutach w schronisku.

Wpatrywała się w kobietę jakby była duchem. Magnolia... nie istnieje?
Nie, to nie może być prawda. Przecież nie było jej tak długo, żeby miasto umarło. Prawda? Prawda?!
- Jaki On? Gdzie go znajdę? Co zrobił? Co robią członkowie Fairy Tail? - mówiła szybko z przejęciem. Kimkolwiek był ten On, należało się do niego udać i zdobyć więcej informacji.
- Niech mi Pani tylko odpowie, a sobie pójdę - powiedziała wyczekując na jej odpowiedź. Widać było po niej, że tylko oczekuje kiedy Abri wreszcie sie stąd zabierze. Białowłosa wiedziała również, że kobieta może mieć więcej informacji o Nim, a to teraz było priorytetem. Skoro już się dowiedziała, że dzieje się coś tak złego, co zniszczyło dobrze jej znaną Magnolię, to nie mogła po prostu się zabrać i wycofać.
Co z gildią? Czy jeszcze istniała? Abri mimowolnie sięgnęła do swojego lewego ucha i pogładziła je. Symbol gildii miała w miejscu, którego nie mogła zobaczyć, więc nawet nie wiedziała, czy ten wciąż się tam znajdował. Liczyła jednak na to, że gdyby coś się stało, to chyba by wiedziała... prawda?

Kobieta patrzył na poddenerwowaną Abri z zażenowaniem i zmęczeniem. Westchnęła, ale odpowiedziała. Wszak wiedziała, że dzięki temu pozbędzie się natręta.
-On to on. Taki facet. Chyba nieludzki. Nie wiem. W Kardii przesiaduje. Doprowadził do tego, że wszyscy z miasta uciekli. Także magowie Fairy Tail. O ile byli w stanie uciec. Po tym wszystkim. No, a teraz, SIO! - ostatnie słowo niemalże wykrzyczała i gdyby to była kreskówka, to pewnie wykopałaby ten duet za drzwi, które następnie by zatrzasnęła. Niestety, ale tu to tak nie działało, więc jedynie wpatrywała się w Abri z uporem swoistego maniaka i fanatyka, który właśnie upatrzył kolejną ofiarę całopalną dla swego bożka. Czy też po prostu jej mimika mówiła "won mi stąd!". Taka dziewczyna.

Przez chwilę wpatrywała się w kobietę oblizując wargi. Może i wyglądało to niegrzecznie, ale Abri zawsze była bardziej zwierzęciem, więc właśnie to był tik oznajmiający zapamiętywanie. Nie mogła na to nic poradzić.
W ostateczności skłoniła się leciutko, wciąż uprzejmie wobec nieuprzejmej kobiety i wyszła na zewnątrz.
- Siedzi w Kardii tak? - powiedziała sama do siebie, kiedy znalazła się na zewnątrz i spojrzała gdzieś daleko przed siebie. Westchnęła.
Czy powinna to sprawdzić? Czy własnie tam powinna się udać?
Z jednej strony jej ciekawość już spakowała ją na drogę, pobłogosławiła i zaczęła popychać ją do przodu, ale z drugiej strony był ten tak zwany rozsądek, który kazał jej się chwilę zastanowić, czy aby na pewno warto.
Co jeśli On jest potężny i nic nie będzie w stanie zrobić? Może nawet w ogóle Go nie spotkać. Ale nawet jeśli, to, czego się dowie? Czy sama będzie w stanie odwrócić bieg wydarzeń? Czy uda jej się cokolwiek zdziałać rozmową? Może powinna przeszukać miasto i zorganizować jakąś pomoc?
Kobieta powiedziała, że członkowie gildii też uciekli...
- Jestem Abri z Fairy Tail. Jeśli ja nie dam rady to nikt! - wykrzyknęła nagle i chcąc nie chcąc pobiegła przed siebie - w stronę Kardii, a przynajmniej tak jej się wydawało.

MG:

I ruszyła. Do Kardii. Była pełna emocji. Ale też głos rozsądku pozwolił jej zobaczyć, że miasto naprawdę wyglądało na umarłe. Nikogo nie było. Nawet najmniejszego śladu, by ktokolwiek się tu znajdował. Magnolia wyglądała, jakby została opuszczona w pośpiechu i strachu. Ale teraz Abigail miała cel. Kardię. I to do niej zmierzała nie zważając na cokolwiek. Stanęła przed dużymi drzwiami do katedry, a następnie je otworzyła. W środku dostrzegła jedną dziewczynę i obok niej drugą... identyczną. Tylko leżącą na podłodze i coś mamroczącą pod nosem.

Kontynuuj od razu TUTAJ