Sklep z bronią

First topic message reminder :

Sklep znajduje się na rynku, bardzo łatwo dostępny. Można kupić tutaj wszystkie rodzaje broni, niektóre są robione na zamówienie, ale dzięki świetnym specjalistom wyroby są najlepsze we Fiore.

by Yo Senshi

///
Ajajaj... trzeba to napisać, by każdy zrozumiał... Bardzo bym prosił o to, by użytkownicy bez akcepta nie pojawiali się tutaj. Swoje bronie wpisujcie na starcie, oszczędzicie tym sobie i mi czasu, więc to tyle...




Nim tu wejdziesz i złożysz zamówienie sprawdź cennik.

Blondynka przysłuchiwała się wam, czekając na jakieś odpowiedzi etc.
- Niezwykłą...? - powiedziała, po czym zadumała się przez chwilę. - Może ta cała wykonana ze stali... Wygląda jak zwykła włócznia, jednak w 100% wykonana jest ze stali... Kosztuje tak jakoś 1.600, tj. 1599 w naszej bombowej promocji! No chyba, że ma pan jakieś sugestie co do rodzaju broni. - dorzuciła, czekając na twoją odpowiedź, a także w międzyczasie przyjmując zapłatę od szarowłosego.
- Nie ma za co~... Do widzenia! - skierowała te słowa tylko do Pheama, gdy ten skierował się w kierunku wyjścia, a następnie zwróciła się do Makbeta. - Powinien pan się uśmiechnąć... Kto wie? Może znalazł pan krewnego, czy coś... - powiedziała zielonooka, przypatrując się już jednemu klientowi.

- Makbet Cowdor-Glamis - Także się przedstawił. Nie dodał jeszcze nic o dziedziczeniu, no tak, przeceż jego bracia wciąż żyli. Zamyślił się, patrząc w drzwi, przez które przed chwilą wyszedł siwowłosy. Coś mu nie grało. Byli zbyt podobni, by to było dalekie pokrewieństwo... Zbyt podobni. Wzdrygnął się na samą myśl, a następnie odwrócił się do sprzedawczyni.
- Mam dwóch młodszych braci, ale nie znam nikogo w mojej rodznie, kto miałby takie nazwisko... - odpowiedział cicho. No cóż, będzie musiał się nad tym zastanowić. A jego bracia... Czy oni w ogóle jeszcze żyli? Byli dość chorowici. Bliźniaki, co z wami? Po chwili wrócił do realnego świata.
- Cóż, taka byłaby dobra. Nie jest zbyt ciężka, prawda? - zapytał, poglądając na blondynkę. Odkąd stał się taki otwarty w stosunku do kobiet? Cholera wie.

- Em... Cięższa? Ach tak... Jest tak z ym... Pięć i pół... W sumie z pięć razy cięższa od normalnej włóczni, ale za to wytrzymalsza i to całkiem... Jak na włócznię. Oczywiście z jedna, dwie wizyty na siłce i już będzie się dało chyba normalnie nią władać, nie? - powiedziała niemalże ciągiem, jedynie na początku się nieco ścinając. Co ona - matfiz by oceniać i liczyć wagi broni i je porównywać?! No hypa do~ont! A tak... Położyła też dwumetrową, stalową broń na blacie. Mogłeś zauważyć, że grot włóczni miał niecałe 40 cm, a dla pełni jasności włócznia ważyła 10kg i ileś tam gramów, ale kto w szczegóły takie się zagłębia. Gram wte czy wewte!
- Zresztą... Pan miałby sobie nie dać rady?! Może pan spróbować, jak tam jej waga... - dorzuciła po chwili, uśmiechając się do ciebie, by zacząć coś pisać w swoim zeszyciku, a może raczej rysować. Oczywiście przysunęła uprzednio broń w twoim kierunku, bo chyba chciałeś kupić, ale who knows~ - A tak! Coś jeszcze podać, czy może bierze pan tę sztukę? - zapytała się po chwili, nie odrywając się od swojego zajęcia, bo i po co. Teraz jakby tylko czekała na twoją opinię, by móc się zrelaksować po wizycie kolejnych klientów.

Chwycił broń i postarał się z nią jakoś zaprzyjaźnić. Ważył ją w ręce przez dłuższą chwilę, po czym wykonał taki ruch, jakby chciał ją w coś wbić. Odetchnął ciężko, kładąc broń na ladzie.
- Nic nie zastąpi poprzedniej - mruknął. Chyba humor popsuł mu się już całkowicie. Wystarczyło wspomnienie towarzyszki jego życia, by uznać, że chyba taka włócznia nie może być TĄ JEDYNĄ. Żadna już nią nie będzie. Rzucił okiem po innych. Jego połamana leżała gdzieś w klasztorze mnichów albo innym miejscu. Już nikt nigdy z niej nie skorzysta, nie wzburzy nią krwi przeciwnika, nie nakarmi rycyną.
- Ona była jedyna...

- Coś nie tak? - zapytała się blondynka, przenosząc swój wzrok na ciebie. - Poprzedniej? Ona? E? - odezwała się nieco zdezorientowana, wysuwając się zza lady. - Jeśli ta nie pasuje mogę poszukać innej broni, albo... Nie wiem... - spojrzała na ciebie bezradnie, zupełnie tak, jakby nie wiedziała o czym, a może kim mówisz? Zdawała się totalnie nie ogarniać zaistniałej sytuacji, a jej zielone tęczówki mówiły same przez siebie, o jej nieogarnięciu sytuacji zaszłej w sklepie.

- Proszę jednak zwykła - odparł po chwili namysłu. Przynajmniej będzie ja przypominać. Jeśli się złamie, będzie mu już mniej przykro. Nie da rady machać dziesięciokilowym badylem z ostrzem. Nie tego uczył się przez tak wiele lat, nawet siłownia by tu nie pomogła.
- Tylko jakąś lepszą jakościowo - mruknął jeszcze. Tamta, którą mu pokazywała na początku, była całkiem niezła. Może by się zaprzyjaźnili... kiedyś. Trudno będzie, oj, bardzo trudno.

- Jednak zwykłą? Strasznie pan niezdecydowany... Jakieś problemy prywatne? Może pan opowiedzieć jeśli chce, ja nie zmuszam... - powiedziała blondynka, odbierając dziesięciokilową włócznie, by chwilę potem stanąć na taboreciku i sięgać po zwyczajną, normalną włócznię, która wyglądała niemalże identycznie, aczkolwiek była mniej... Stalowata? No włócznia jak włócznia... Każdy chyba wie jak wygląda, a że ta jest nieco mniej metalowa, to waży z 2 kilo a nie 10.
- To by było bodajże 800, tj. 799 , ale zaokrąglimy do 800, bo nie mam jak wydać pojedynczego klejnociku... Najwyżej będę dłużna~ - powiedziała, spoglądając na ciebie i uśmiechając się, czekając na twoją odpowiedź i to, czy się rozmyślisz czy też nie...

Taa, problemy bardzo osobiste, o ile utratę włóczni można za takowy uznać. Dla Makbeta z pewnością należał do serii TOP SECRET, więc blondynka mogła zauważyć tylko chmurne spojrzenie. Jak każdy introwertyk nie miał chyba specjalnego zamiaru dzielić się swoimi przemyśleniami, nawet jeśli robił to wcześniej, choć zapewne wbrew działaniu swojego umysłu.
- Ta będzie najodpowiedniejsza - stwierdził, wydobywając zza pazuchy pdaną przez dziewczynę kwotę.
- Mam nadzieję, że nie będę musiał bywać tu zbyt często, ale każdy długprocentuje na przyszłość - uśmiechnął się, odbierając włócznię, po czym opuścił sklep.
*nmgt*

Takara idzie na zakupy~! Chowaj się kto może! Takarcia prosto z Tenrou pomaszerowała do ogarniętej chaosem Magnolii... W sumie nawet nie wiedziała czego wszyscy się ewakuują... Pewnie zabrakło brokułów w warzywniaku czy coś... Przeszła sobie przez ulice po czym weszła KULTURALNIE do sklepu. Okna nie lecą, ściany się nie wala, drzwi są... CUD NORMALNIE, CUD~! No więc weszła, stanęła sobie przy ladzie nieco kuśtykając. Mogła jednak nie lecieć z Shirotsume do Magnolii taki kawał noale cóż... Odpoczywała w sumie po drodze. Podeszła sobie do lady, po czym to chwila minęła zanim sobie przypomniała, po co właściwie przylazła.
- No więc...y.. MAM! Po ile macie granaty zwykłe, świetlne i ćwiczebne? Do tego kawałek liny i co najważniejsze - proca. Chcę procę.
Zaczęła cierpliwie czekac aż ludź za ladą poda jej ceny, a ona będzie mogła na spokojnie przeliczyć która opcja ilościowa będzie jej najbardziej pasować.... cokolwiek to miało znaczyć.

Problemem dręczącym Senkę od pewnego czasu byłą nikła obrona. Jak jeszcze w ofensywie mogła skorzystać ze swoich towarzyszy, tak pozostawiona sama sobie nie była w stanie się bronić. Zostawała zawsze ucieka. I to właśnie sprowadziło ją do sklepu.
Weszła do środka dość cicho. To zawsze ją charakteryzowało.
- Dzień dobry- powiedziała na wejściu.
Zobaczywszy, że przy kontuarze stoi już jakiś klient, postanowiła chwilkę poczekać. W wolnym czasie zaczęła się przyglądać wystrojowi. Może coś dodatkowo wpadnie jej w oko?

MG

Mały żółty człowieczek siedział sobie za ladą jak to zwykle miał w zwyczaju, chociaż trudno powiedzieć, że siedział, gdyż przysypiał sobie na ladzie sklepowej, widocznie nie zaznał snu przez wiele dni i nocy. Obudził go dźwięk otwieranych drzwi.
-Co?Kiedy?Gdzie?! To nie mój koks!- poderwał się nagle. Zobaczył, że do sklepu weszło dziewczę jakieś tam. Spod lady wyjął Cennik.
- No to będzie tak…zapewne chodzi ci o ręczny, gdyż nie widzę u ciebie wyrzutni…
*Granat ręczny bojowy – 6k Klejnotów za sztukę, przy czym moc wybuchu jest jak zaklęcie rangi „C”, przy czym promień rażenie do 15m.
*Granat błyskowy – 0,5k za sztukę, oślepia przeciwnika na 1 cały post.
*Ćwiczebne – hukowe, błyskowe, dymne, Hukowe 600 klejnotów, Błyskowe 400 klejnotów, dymne 250, dym utrzymuje się post.
Za linę 7m, 50 klejnotów. Proca 300 klejnotów- poinformował cię sprzedawca(Niestety, ale weź tu ustal z Finnem cenę granatów =-=, jak coś to się targuj, bo najwyżej z jutro z nim obgadam… =-=). Spojrzał na kolejną osóbkę, która weszła do sklepu, ta to się przynajmniej przywitała.
-Dobry- powiedział sprzedawca do Senki.

Spojrzała na cennik po czym pierwsze co jej przyszło na myśl to to, czy ćwiczebne to nie atrapy, ale widać coś jej się pomyliło... ALE TO NIC! Nawet lepiej...
- Więc poproszę jedną procę, 2 granaty ręczne bojowe, 4 błyskowe, 2 dymne ćwiczebne, 1 hukowy ćwiczebny, 21m liny i jeszcze jakieś materiałowe małe coś co mogę przyczepić do paska i robiło za dodatkową większą kieszeń na granaty...
Czyli wyjdzie pond 15250... A TAKARA MA OSZCZĘDZAĆ! Jej nie można z czystym sumieniem wysłać do sklepu... po prostu się nie da... A ona ma zbierać... phi~! To by musiała pójść jeszcze na pierdyliard misji... Ale miejmy nadzieję że się jakoś wyrobi... W sumie to musi, da radę dziewczę~! Pójdzie sobie z Femem, Hoś i Kotomi jeszcze na kilka i się znajdą fundusze.

Dziewczyna przed nią zrobiła niezłe zakupy. Ciekawe po co jej te wszystkie granaty. Pewnie szykowała się na niezłą bitwę. Może kolejny mag? To już się zaczęło robić powoli nudne. Czy na tym świecie byli jeszcze jacyś normalni ludzie?
Jednym uchem przysłuchiwała się dokładniej zamówieniu. Sama Senka nie znała się na żadnych tego typu sztuczkach i broni, więc takie rozeznanie może się jej przydać. Tymczasem udawała, że bardzo interesuje ją jakaś rzecz wisząca na ścianie.

Chyba jednak tego na granaty nie dostanie. No nic i tak się ładnie uzbroiła i znając życie ta broń jej sie nie przyda. Ale kto wie czy nie przyjdzie jej walczyć ze zmutowanym bakłażanem? Wyjęła potrzebną należność, dość sporą z resztą, po czym upchnęła granaty w kieszeniach zaś linę przetknęła przez pasek.
- Dziękuję... - powiedziała do sprzedawcy po czym skierowała się prosto przez drzwi. Kolejny cel - znaleźć ekipę. Tylko gdzie ich wywiało? No właśnie... Ruszyła wzdłuż ulicy pozostawiając za sobą budynek sklepu.

z/t