Las

MG:

Para w dalszym ciągu przemieszczała się w kierunku wybranym na samym początku przez niższego osobnika wchodzącego w skład grupy. Taki spacer zajął dobre kilkadziesiąt minut i gdy już można było się zastanawiać, czy może by nie zmienić kierunku w którym udać się na poszukiwania, gdy nagle poszukiwacze zatrzymali się. Powód był prosty, na dosyć sporym głazie, taki który miał z metr wysokości oraz średnice 3 metrów pojawiło się to poszukiwane stworzenie. Sam ten wielki kamień znajdował się jakieś 10 metrów od dwójki magów, którzy podjęli się misji. Po chwili do pierwszego dołączy kolejne dwa, które uważnie zaczęły przyglądać się parze ludzi, którzy znajdowali się w pewnej odległości od nich samym. Oprócz siedzenia w tym miejscu oraz obserwowaniu człowieków, zwierzaki coś jadły, prawdopodobnie był to jakieś owady, jednak z takiej odległości trudno dokładnie to ocenić.

Hassan dostrzegł trzy przedstawiciele tego dziwnego gatunku, a owe stworzonka dostrzegły jego. Tylko jak niby miał złapać te zwierzę? Usiadł więc na ziemi, klatkę postawił obok siebie i tak dumał, dochodząc do wniosku że nie jest do końca pewien. Zwierzęta te były wszystkożerne, a skoro tak, to znaczyło że zjedzą wszystko. Hassan potrzebował więc czegoś o mocnym i interesującym zapachu co zwabiło by Lepusy do klatki. W pewnym momencie pstryknął palcami i użył zaklęcia Dostawa by zakupić za szekle(o ile go stać) Trufle. Kiedy przyzwie ową trufle włoży ją do klatki i będzie cierpliwie czekał. Trufle posiadają bardzo wyrazisty i aromatyczny zapach, liczył więc że jakiś Lepus się skusi.

[700 szekli - to co za spell]

MG:

I tak Hassan postanowił dzięki swoich umiejętnością jak i magii sprawić, aby same zwierzak, które miał za zadanie złapać, same do niego przyszły. I jak się okazało, futerkowce kierujące się zapachem jak i ciekawością, ruszyły w stronę klatki w której obecnie znajdowały się Trufle. Początkowo szły bardzo powoli, jakby jeszcze próbowały odkryć czy to przypadkiem nie jest jakaś pułapka, jednak po paru chwilach zaczęły znacznie szybciej przemieszczać się w kierunku smakołyka. Gdy znalazły się przed klatką, trójka z zwierzaków rozdzieliła się, jeden wskoczył na klatkę z jedzeniem, drugi podbiegł w stronę Faith, zatrzymując się między jej nogami, a rozpoczynając ocieranie się o nie. Trzeci natomiast, który wydawał się był z tej odległości nieco większy niż pozostałe dwa, trzema szybkimi susłami po ciele Handlarza, wskoczył na głowę członka DHC, a dokładnie na jego kapelusz. Gdy już tam znalazł, Hassan poczuł, że ta cześć jego garderoby powoli zaczyna robić się morka i nieładnie pachnieć z tego miejsca. Deszcz to raczej nie był, pogoda była ładna, na niebie było nie za wiele chmurek, a po za tym nigdzie indziej nie czuł mężczyzna kropel na swoim ciele.

Stan postaci:
Hassan: 67 MM.

Hassan nie był na tyle głupi żeby sie nie domyślić, co się własnie na jego głowie odpierdala. Ale Hassan był kupcem, a kupcom nie straszne przeciwności losu. Hassan spokojnie siedział i czekał aż chociaż jedno ze stworzeń wejdzie do klatki by następnie ją zamknąć. Nie wykonywał zbędnych gestów, nie zdjął nawet osikanego kapelusza, tak to już w życiu bywa. Kątem oka za to dostrzegł że jakieś stworzonka łaszą się do Faith, pieprzona smarkula mogłaby się w końcu do czaegoś prztdać a nie stała jak kołek wbuty w ziemię. Pieprzeni nowicjusze, idą na prostą misję a potem co? Strach i trema. Ha, a mogliby się na coś przydać. Taką to by Hassan najchętniej na targu niewolników sprzedał.

MG:

Nie wiadomo dlaczego, czy to z powodu kontaktu fizycznego z tym niegroźnie wyglądającym stworzeniem, czy z zupełnie innego powodu, stało się coś, co mogło członka DHC zdziwić. Mianowicie, po chwili, gdy zwierzak ocierał się o nogi Faith, ta głośno wrzasnęła, po czym obróciła się w kierunku gdzie powinno znajdować się miasto i z dużą prędkością zaczęła biec w tym kierunku. Krzyk był jeszcze długo docierał do uszu Handlarza, jednak oczywiście z każdą kolejną sekundą coraz słabiej było go słychać, aż w końcu niski mężczyzna nie słyszał zupełnie nic. Czy dziewczyna dobiegła do Oak, czy też może stało się coś innego przez co nie było słychać jej wrzasków, tego Hassan nie wiedział i raczej to go zbytnio nie interesowało. Wiedział natomiast to, że przez tą całą sytuację będzie musiał sam wykonać tą misję, która mogła przez to co miało miejsce okazać się nieco trudniejsza. Krzyk Faith najwyraźniej zaskoczył te trzy małe istoty, przez co opuściły okolicę członka DHC, a wróciły natomiast na ten kamień, na którym były widziane na samym początku. Zrobiły to tak szybko, że Hassan miał mało czasu na reakcję, jednak  nic nie zdążył zrobić, gdyż był zajęty przez tą chwilę przyglądaniem się uciekającej i krzyczącej z przerażenia dziewczynie.

Stan postaci:
Hassan: 67 MM.
Faith: Odpada z misji.

No i cały plan poszedł się walić przez to że tchórzliwa głupia dupa uciekła, bo przestraszyła się jakiejś niedojebanej szynszyli, Hassan przeklnął zdejmując z głowy kapelusz i wtrzucając go. Nie potrzebował obszczanego kapelusza. Potrzebował jakoś złapać te wyrośnięte szynszyle. Nie znał się na oswajaniu zwierząt a zaklęciami miał jeszcze tylko dwa podejścia... no i wciąż miał nienaruszoną trufle, ale widocznie trufla to za mało by skusić te wredne stworzenia. Więc czego mógł jeszcze użyć? Jak jeszcze mógł zwabić do siebie te stworzenia? Na te pytanie na razie nie znał odpowiedzi, dlatego nadal siedział, po cichu licząc że trufla może zadziałać, ale nie był to jednak główny pomysł, o nie. To na czym teraz mu zależało to dowiedzenie się więcej o tym gatunku. Dlatego spokojnie je obserwował. Zbierał dane i czekał na odpowiedni moment.

MG:

Jak się okazało na szczęście jedynego, który postanowił jednak wykonać tą misję do końca, żadna kropka tego niezbyt ładnie pachnącej substancji nie znalazła się na jego głowie. Rzucenie kapelusza na ziemie przez członka DHC spowodowało, że u wszystkich trzech zwierzaków uszy stanęły jeszcze bardziej do góry. Chwilę potem wszystkie trzy zbiegły z tego dużego kamienia, po czym szybko przebyły dystans między leżącym na ziemi kapeluszem, a miejscem gdzie się wcześniej znajdowały. Na początku zaczęły ostrożnie te zwierzaki obwąchiwać ten przedmiot, po czym rozpoczęła się walka między nimi. Bo w sumie jak inaczej nazwać to, że każdy z nich złapał za ten kapelusz i próbować ciągnąć go w swoją stronę ? Wydawało się, że ten nieco większy od pozostały ma najwięcej sił i przeciąga bardzo powoli tą zdobyć w swoją stronę. Każdy z nich, wydawało się tak przynajmniej Hassanowi, był tak zajęty tym pojedynkiem, że przestali zwracać uwagę na maga, który stał kilka metrów od nich. Na tego, który miał ze sobą magiczną klatkę i tego samego, który miał za zadanie złapać jedno z tych istot.

Stan postaci:
Hassan: 67 MM.
Faith: Odpada z misji.

Eh więc dziwne stworzenia ciągnęło do moczu, tylko na głowie Hassana jakoś niespecjalnie było to widać. Nie ważne, mężczyzna kolejny raz użył swojego zaklęcia rangi A by przenieść kapelusz o który walczyły stworzenia i umieścić go w klatce obok trufli. Niespcjalnie lubił pieprzyć się ze zwierzętami a na razie kompletnie nie miał pojęcia jak sobie z nimi poradzić. Cóż, zostało mu polegać na swojej magii i robić dziwne rzeczy aż w końcu któraś zadziała.

[850? Szekli]

MG:

Jak się dosyć szybko okazało, użycie po raz kolejny magii w celu złapania jednego z tych zwierzaków okazało się być skuteczne w tym wypadku. Stworzenia dalej próbując ciągnąć z całych sił kapelusz w swoją stronę nie zauważyły najwidoczniej zajęte tą czynnością, w którą stronę się zbliżają. Ostatecznie wszystkie trzy wraz z tym czarnym nakryciem głowy znalazły się wewnątrz klatki, która okazała się pomieścić to wszystko wewnątrz i która po wszystkim zamknęła się sama. Dopiero wtedy te futrzaki zdały sobie sprawę, gdzie się znalazły, próbowały także dzięki swoim umiejętnością wydostać się na zewnątrz. Okazało się być jednak, że było tak jak zostało powiedziane jeszcze w mieście, klatka jest magiczna, chociaż na taką nie wyglądała. Tak więc Hassan z swoją zdobyczą mógł udać się w drogę powrotną do miejsca ,gdzie miał oddać  klatkę wraz z zawartością. Pracownik ZOO był nieco zdziwiony tym,  że powróciła tylko jedna osoba z dwóch którzy wyruszyli na tą misję, jednak nie zadawał jakiś dodatkowych pytań, jak i nie pytał się o sam kapelusz znajdujący się w klatce. Był zadowolony, że został mu dostarczony mu więcej niż jedno potrzebne zwierzę, tak więc postanowił po wszystkim odpowiednio wynagrodzić członka DHC.

Koniec Misji.
Hassan: 12 PD,  8.000 , 2 bilety na darmowe wejście do ZOO.

MG:

Rozdział II

Słońce świeciło wysoko, kiedy wkroczyliśmy do zielonego lasu pełnego drzew i wszelkiego rodzaju żyjątek. Gdzieś tam przebiegała sobie sarenka. Nieopodal przechodził sobie dzik, a za nim w rządku grupka młodych dzików. Jakieś zajączki sobie kicały po trawce, a dróżka prowadząca przez las dokądś tam była całkiem wygodna. Niby wszystko ładnie i pięknie, gdyby jakiś głupi ptak nie zesrał mi się na ramię. Spojrzałem za nim nienawistnie, a ten już usiadł sobie w grupce innych ptaszków. Wyczuwałem to, jak ich świergotanie było przepełnione śmiechem.
- No i jesteśmy w lesie – powiedziałem, jakby ktoś jeszcze tego nie wiedział. Swój wzrok przeniosłem na Abri. Cóż, to był jej pomysł, aby tutaj przenieść poszukiwania. Od niej zależało co dalej.

Wkurzyli ją.
- Czy oni nigdy nie widzieli magów? Kaganiec, też mi coś...
Czekając na towarzyszy Abri postanowiła popytać. Zostawiła więc swój ogon w spokoju i zastanowiła się które ze zwierząt mogą coś wiedzieć. Przynajmniej w ten sposób trochę ochłonie. Kontakt ze zwierzętami zawsze ją uspokajał.
Dziki były młode, więc szczerze wątpiła, aby zrozumiały powagę sytuacji. Spróbowała więc przywołać do siebie sarnę i zapytać ją, czy nie widziała bądź słyszała o pustelniku, który może mieszkać w tej okolicy. Niezależnie od odpowiedzi tak samo postąpi z ptakami. Te miały większe pole do popisu jeśli chodzi o ploteczki. Oczywiście rozmawiając z ptakami zapyta je, czy nie widziały ostatnio gołębia z listem w tej okolicy i z której strony ten leciał. Może go znały? Przy okazji powęszy w powietrzu, aby złapać trop pustelnika.
Tak czy inaczej, kiedy pojawią się towarzysze, Abri spojrzy na nich.
- Dowiedzieliście się czegoś przydatnego? I gdzie jest Ururu-chan?.
Abri myślała o tym, aby początkowo ruszyć drogą w stronę gór, a będąc dalej od cywilizacji zacząć szukać głębiej lasu. Jedyne na co liczyła, to na to, że znajdzie trop i szybko odnajdą pustelnika. Dlatego Cholerne Ptaszysko nie chciało z nimi iść? Byłoby dużo łatwiej, gdyby gołąb z nimi współpracował...

Ani dobry nastrój, ani motywacja nie opuściły dziewczyny. Ta dumnie kroczyła obok pana pisarza, aby dogonić ich psią koleżankę. Z tego powodu też zastanawiała się, czy jako że ich grupka się uszczupliła, to czy musi starać się teraz za dwie osoby. W końcu nie może pozwolić biednej Abri, czy panu pisarzowi na to, aby przejmowali obowiązki kogoś innego! Dlatego też dziewczyna spokojnie zatrzymała się w pobliżu reszty i dumała tak przez chwilkę. - Musiała pójść z panami policjantami, bo Ci nigdy nie widzieli kogoś z ludu Dyniogłowych. Masz jakiś plan Bri, bri? Bo w sklepie niewiele wiedzieli... właściwie to nic... - powiedziała dziewczyna, czekając na to, co postanowi jej towarzyszka. W międzyczasie postanowiła zadbać też jakoś o ich wygodę oraz rozeznać się w terenie, czy też po prostu rozejrzeć. - Komuś herbatkę? - dopytała się jeszcze dziewczyna, czekając na rozwój wydarzeń.

MG:
Pokiwałem tylko głową, zatwierdzając słowa Visty. Niestety nie mogliśmy nic poradzić na to, że odeszła, opuściła nas i zostawiła. Z żalem przywołałem książkę i wszystko dogłębnie zapisałem, opisując te smutne odczucia, tylko po to, aby je następnie wykreślić, ponieważ były trochę za bardzo pozbawione sensu.
- Nie trzeba – zapisałem w książce odpowiedź odnośnie herbaty, a następnie jej udzieliłem. – Ale to miło, że oferujesz. No całkiem ładny ten las. Ładna dróżka. Powietrze świeże, ptaszki śpiewają. Czegóż to więcej chcieć od życia? – tak sobie mówiłem idąc coraz głębiej w las za przewodniczącą Abri.
Ta kolejno zagadywała zwierzęta. Wpierw sarnę, która wpierw wydała z siebie jakiś dziwny dźwięk, a potem jakby się speszyła. Następnie zaczęła podskakiwać wokół dziewczyny i ostatecznie odbiegła. Pokiwałem głową z podziwem. Co prawda nic z tego nie rozumiałem, ale wyglądało to na tyle niecodziennie i niezwykle, że nie mogłem tego tak po prostu zignorować. Potem zagadała do ptaków. Nieco większe były od wróbli. Miały żółte brzuszki, niebieskie główki i skrzydła i czerwone dzioby. Musiały całkiem sporo wiedzieć, ponieważ dużo ćwierkały i zdawałoby się, że nawet przekrzykiwały się między sobą. Doprawdy, niezwykłe…

Rozmowy ze zwierzątkami:

Starała się podzielić entuzjazm sarny, mimo iż była zawiedziona brakiem informacji. Zastanawiając się intensywnie pożegnała ją życząc jej powodzenia. Kiedy zaś ptaki się rozćwierkały, Abri nie potrafiła ukryć swojego zakłopotania. Ogon jej zesztywniał, a uszy oklapły. Myślała, że przywykła do takiego słownictwa wśród ptaków...
W pewnym momencie musiała przestać ich słuchać, ponieważ nie było to już zbyt bezpieczne.
Westchnęła wracając do swojej ekipy.
- Idźmy dalej w las. Tutaj zwierzęta nic nie wiedzą. Jak będziemy gdzieś dalej od zabudowań zmienię się w ptaka i sprawdzę teren z powietrza. Pustelnik powinien mieszkać w miejscu które będzie łatwiej zlokalizować z góry. Póki co pozostaje robić to, co do tej pory... - rzekła wskazując kierunek z którego wyczuwała słaby zapach, który znajdował się na liście.
Zdecydowanie ta półprzemiana była wygodniejsza niż pełna, mimo iż teraz wszystkie jej uczucia będą podane na talerzu. Przynajmniej mogła się porozumiewać z towarzyszami i wciąż mogła używać psiego węchu.
Miała nadzieję, że nie trafią na żadne kłopoty....

...rozejrzała się dookoła. To miejsce nie wyglądało, jakby miało być zdatne na mieszkanie. Dziewczyna podskoczyła raz, czy drugi, coby nie zastygnąć w bezruchu i skupiła swoją uwagę na poczynaniach jej znajomej. Jej słowa niezbyt przypadły jej do gustu, jednak zapał Visty nie przepadł. - Co jeśli nic nie znajdziemy? Powinniśmy chyba pomyśleć, co dalej... Może rzeczywiście pójdziemy na policję lub do urzędu i spytamy o krewnych, albo rodzinę? - dopytała się dziewczyna, dzieląc się swoimi przemyśleniami i odrzucając w głowie pomysł konkursu karaoke. Lulion raczej na nie nie uczęszczał, chociaż... chyba każdy lubi pośpiewać i potańczyć, prawda?