Obrzeża lasu

First topic message reminder :

Jak mogą one wyglądać? A no jest mniej drzewek, to na bank. Ale są i im bardziej się w nie zacznie wchodzić tym więcej ich będzie. Bo to jednak obrzeża lasu, co jest naturalne że im bardziej będziesz w nie wchodzić, tym bardziej bez mapy/kompasu, tym szybciej się zgubisz jak okolicy nie znasz. Przed laskiem jest zaś wieeeeeeelka polana. Nic, tylko tutaj jakieś osiedle zbudować... chociaż nie, jakieś tam domki są. 10 domków, w tym jeden większy na samym środku jakiegoś placu wokół którego stoi reszta. Chatki z drewna, jakiś spożywczak też się znajdzie. W oddali zaś jest rzeczka i jakiś budynek. A jeszcze dalej za rzeczką jakaś kolejna wioska.

MG
Tak też nasza mongolska panda wraz z kolekcjonerem jakiś podejrzanych kluczy tworzą nam parkę, która raczyła się zlitować nad biednymi i bezbronnymi mieszkańcami lasu. Mówiąc o bezbronnych mówimy też o wszelkich kotowatych i misiowatych. Po zerwaniu kartki z ogłoszeniem ruszyliście pod wskazany adres. Znaczy, ruszylibyście, gdyby ten adres był napisany, bo jednak słowo ,,las" niewiele mówi, tym bardziej że las wielki. Własnie stoicie sobie na jego skraju. Gdzieś daleko widać dym. Ale czy to ognisko czy cywilizacja - nie wiecie. Ale równie dobrze możecie ruszyć w głąb lasu w odwiedziny do Kubusia Puchatka, może to on wystawił ogłoszenie? Tak czy inaczej, gdzie iść - nie wiedzieliście, wiedzieliście tylko że to gdzieś w lesie.

MG:

Często jaja niektórych gatunków istot, często zupełnie innych, były tak bardzo do siebie podobne, że nie dało się zgadnąć co się z nich wykluje. Tak też było w tym przypadku, dodatkowo światło pochodzi mogło zmienić prawdziwy kolor jaj. Aby jaki gatunek znajduje się pod skorupą, najlepiej byłoby dać je do obejrzenia jakiemuś ekspertowi w zwykłym, dziennym świetle.
- Jeśli tego chcesz to weź jedno że sobą. Jak dla mnie więcej nie warto, rodzic bądź rodzice tych jak może nie zauważa zniknięcia jednego. Słyszałem czasami o zlodziejach jak, którzy po wykradnieciu jaj byli gonieni czasami i nawet setki kilometrów przez dorosłe osobniki. Niektórym udawało się uciec, inni w takich spotkaniach poznawali się pościgu, a jeszcze inni kończyli jako ich pokarm - powiedział do Niebieskowłosego maga w dalszym ciągu stojąc przy tunelu prowadzącym dalej wraz z Percivalem. Nie pośpieszał on młodego Wróżka, tak więc miał on jeszcze pewnie trochę czasu na zastanowienie się.


Czas na odpis: 28.12.2015 godz. 21.00

Dylematy! Właśnie one stanowiły główną treść tego posta. Karzełek borykał się z niemałym problemem natury moralnej i egzystencjalnej. Nie do końca był pewien, czy chciał zostać złodziejem jaj. Oczywiście nie uważał, żeby ciekawość była czymś złym, jednak mogła doprowadzić do niezbyt chwalebnej sławy. To mogło źle rzutować na przyszłą karierę chłopaczka, który musiał rozważyć wszelkie za i przeciw. Spojrzał to raz na jaja, a raz w kierunku pracodawcy, aby ostrożnie zapakować jedno z nich do torby, a następnie ruszyć z resztą grupy. Liczył, że gdzieś dotrą, a jego zmysły po raz kolejny się przydadzą. Oczywiście przed wyruszeniem zadbałby o to, aby legowisko wyglądało niczym te nienaruszone, a sam... sam ruszył dalej z panem szefem i panem wielkoludem, uważając na wszystko, a już z całą pewnością na to, aby nie uszkodzić cennego znaleziska, które w każdej chwili mogło stać się nowym odkryciem ludzkości i to w rękach niebieskiej istotki! Normalnie Kiirobara byłby dumny jak nigdy! - Takie poszukiwania... zwykle dużo zajmują? Jak pan myśli - co to takiego? - dopytał się jedynie w pewnym momencie chłopaczek, korzystając ze spokojniejszej chwili. Czujność przede wszystkim, jednak nie chciał przemilczeć całej, pierwszej misji, na której miał się nieco dowiedzieć o życiu maga, a przynajmniej... zwykłego maga. Oczywiście przy ostatnim pytaniu skinąłby w kierunku jaja w torbie, rozważając co się wykluje z niego.

- Nie ruszaj jaj - powiedział Percival spoglądając na gniazdo przełykając ślinę - Matki zawsze szaleją, gdy tylko coś zagraża ich dziecią - po czym zaczął się rozglądać po jaskini. Nie miał pewności czy czasem nie ma tu jakiejś... - Przepiórki... - powiedział cicho. Jeśli byłą tu matka to naprawdę musieli uważać. Po wielkości jaj mogło to okazywać jakiegoś dużego gada albo coś innego. Spojrzał po ścianach jaskini będąc przygotowany za najgorsze, gdyż zaraz coś może wręcz wyrosnąć spod ziemi.

//
Sry, ale egzaminy miałem i ciężko było cokolwiek pisać

MG:

I tak po krótkiej przerwie trójka poszukiwaczy tajemniczego materiały ruszyła w głąb kolejnego tunel prowadzącego dalej. Sora dosyć sprawnie zajął się poprawieniem kupy liści i gałęzi, czym było to gniazdo, tak aby wyglądało na nienaruszone, a przynajmniej taki wygląd sprawiało dla Niebieskowłosego gdy skończył.  A po wykonaniu tej czynności młody Wróżek dołączył do pozostałej dwójki wraz ze swoją świeżą zdobyczą, zwiększając również natężenie światła w okolicy dzięki trzymanej pochodni.
- Nie wiem, pierwszy raz jestem na takiej wyprawie, wszystko zależy od tego jak szybko znajdziemy ten ŚwiatłoStal, oraz czy podczas naszych poszukiwań pojawią się problemy.  A co do jaja tutaj również nie udzielę ci odpowiedzi, nie znam się na nich - powiedział von Everec, gdy ta mała grupka znajdowała się już w kolejnym tunelu. Tym wąskim przejściem, tylko kilkadziesiąt metrów wyższym oraz szerszym od samego Percivala, na dodatek ścieżką będącą dosyć krętą podróż zajęła niemało czasu, a dokładnie kilkadziesiąt minut. A wracając do wysokiego Wróżka, maź, która znajdowała się wcześniej na jego głowie oraz plecach pod ubraniami znikła, najpewniej szybko parowała. Został po jej tylko ten dziwny zapach, który najwyraźniej nie zamierzał w najbliższej okazji opuścić Percivala. Wracając do całej grupy, dotarli wszyscy do kolejnej jamy, wielkością podobną do tej poprzedniej, również z płaskim dołem, nie licząc sporego głazu na środku oraz kilkoma stalaktytami, wysoką na jakieś ok. 5 metrów. To wszystko można było dojrzeć dzięki światłu, jednak nie było to światło pochodzące z dwóch pochodzi posiadanych przez trójkę poszukiwaczy. Źródłem tej jaskości, choć nie tak dobrej jak wspomniane pochodnie jednak wystarczającym do rozejrzenia się po jamie bez nich była jedna rzecz na suficie. Na jego samym środku widoczny był kryształ wielkości ludzkiej głowy. ŚwiatłoStal. Wyglądał dokładnie tak samo, jak ten na fotografii posiadanej prze Wiktora, która Sora widział jak jeszcze byli na powierzchni. Po dokładniejszym rozejrzeniu się po okolicy widoczne były jeszcze dwie rzeczy, jednym było wejście do kolejnego tunelu, znajdujące się po lewej stronie tej jamy. Dziwne było w nim to, że to wejście znajdowało się nad małą półką skalną, jakieś 2 metry od podłoża. Drugą natomiast rzeczą było to, że ten głaz na środku to nie był głaz, jak to się na początku mogło wydawać. Dokładnie była to śpiąca istota, najpewniej był to obecny lokator tego miejsca. To co zauważały po pewnej chwili cała trójka, natomiast Sora dzięki swoim umiejętnością praktycznie od razu to, że ta bestia jest za duża aby przejść przez któryś z tych dwóch tuneli.

Czas na odpis: 31.12.2015 godz. 18.00

Życie nie zawsze widziało się we wszystkich kolorach tęczy, a aktualnie zdawało się być szare. Ciemne niczym grzbiet dziwnego stworzenia, które znajdywało się po środku groty. Karzełek przełknął tylko ślinę, wychylając ostrożnie głowę i rozglądając się po wnętrzu grotu, bo sama bestia nie dostałaby się do jej wnętrza. Musiało to oznaczać, że albo istniały mniejsze okazy, albo stworzenie miało inną drogę, aby dostać się do środka, a to mogło być dla nich niezbyt sympatyczne. Westchnął ciężko, cofając się do tunelu, podchodząc do zleceniodawcy. - Może mi pan przypomnieć, czy dysponuje pan magią? Albo zdolnościami bojowymi? - dopytał się nastolatek, starając się zniżyć ton na tyle, na ile było to możliwe, aby dalej być jednak słyszalnym dla pracodawcy. Nie podobała mu się ta sytuacja, a w ciemno nie chciał robić nic głupiego, dlatego też odczekał na odpowiedź, dopytując się przy okazji. - ...mamy coś, aby oderwać kryształ od sufitu? - kolejne, ciche pytanie, po którym Sora zamilkł, analizując jak najdokładniej parametry fizyczne i zdolności bojowe monstra za pomocą Analysis(C), które o rangę wyższe powinno dać wiele więcej, a i dokładniejsze efekty. Miejmy nadzieje...

MG:

Pozostanie w teoretycznie bezpiecznej strefie, gdy się nie wie nic o tym co może pozbawić ciebie życia, zawsze jest dobrym pomysłem. Chociaż kto wie, może właśnie trwał moment w którym poszukiwacze minerału mieli największe szanse na dostanie w swoje ręce ten kryształ, a następnie szybko wyjść z tego miejsca. Bestia obecnie spała głęboko, a przynajmniej tak to wyglądało z perspektywy trójki ludzi, w swojej kryjówce mogła sobie na coś takiego pozwolić.
- Nic takiego nie potrafię, a co do zdolności bojowych to kiedyś uczyłem się walki rapierem, jednak to było zanim zacząłem tworzyć rzeźby... I tak nie ma ze mnie pożytku, gdyż nie mam przy sobie takiej broni, a i wy nie wyglądacie na takich, którzy ją posiadają lub coś podobnego mogą dać... Mam w plecaku porządne dłuto, młotek, mały kilof, i kilka metrów porządnej liny... A tak w ogóle to co to jest ? - Wiktor usłyszał chociaż z małymi problemami słowa Sory, a ten po chwili odpowiedział równie cicho na zadane mu pytania.
Niebieskowłosy Wróżek natomiast dzięki swojemu zaklęciu poszerzył swoją wiedzę, która była chwilę wcześniej praktycznie zerowa, na temat widocznego w tej jamie okazu. Wielka Jaszczurka Szponiasta, bo taką nazwę otrzymało to śpiące stworzenie, jest gatunkiem bardzo rzadko widzianym we Fiorę. Liczba okazów w tym kraju nie wynosi więcej niż 100, gdyż preferują one bardzo suche i gorące miejsce ze względu na bycie istotą zmiennocieplną. Jednak nie zasypiają od razu po nastaniu nocy, zazwyczaj jeszcze parę godzin poruszają się nawet podczas całkowitej ciemności i polują dziki swoim bardzo dobrze widzącym w świecie bez światła oczom. Inne zmysły, jak słych i węch też nie należały do najgorszych, jednak sporo brakowało im do oczu. Bestia potrafiła poruszać się zarówno na dwóch jak i na wszystkich czterech kończynach, dodatkowo potrafiła bardzo dobrze się wspinać co już na początku jaskini było widać po śladach. Jego wzrost wynosił 4,12 m, licząc od końca rogów do ziemi, natomiast ogon miał 2,56 metra, a ważył 325 kg.  Była to istota mięsożerna, jednak raczej woli mięso innych zwierząt, również tych domowych jeśli znajdą się w zasięgu wzroku to jednak nie słyszano o atakach na zwykłych ludzi. Z dala od człowieka, podczas przemieszczenia się w inne miejsce, gdyż jest to stworzenie często migrujące nie zbliża się do zabudowań ludzkich. Co innego jeśli się mówi o tych którzy sami wchodzą na ich teren i przez dłuższy czas go nie opuszczają, albo chcą coś zrobić im potomstwu. Bardzo twarde łuski, niezwykłe rogi oraz znoszone przez nich jaja, są bardzo cennym łupem na czarnym rynku. Prawie wszyscy którzy jednak próbują zdobyć których z tych przedmiotów nie przeżywają spotkania z Szponem, jak jest czasami określane to stworzenie. Pazury potrafiące niszczeć ściany budynków, szczęki łamiące stalowe przedmioty, oraz gruby i rogi, o których lepiej nie zapominać, szczególnie, gdy to coś szarżuje prosto na ciebie. Ten osobnik był młodym samcem, który dopiero wszedł w dorosłość i był zwykłym przedstawicielem swojego gatunku co nie pasowało do tych wszystkich jaj, które magowie oraz artysta widzieli. Miał na sobie kilkanaście blizn, były one spowodowane walkami z rodzeństwem, do których często dochodzi wśród tego gatunku.

Stan postaci:
Sora: 110MM.

Niebieskowłosy pobladł, a wszelkie chęci i zapał odleciały od niego hen daleko. Nie dowierzał tym liczbom, które uzyskał. Nie było jednak mowy o pomyłce. Przełknął ślinę, a wszystkie słowa zleceniodawcy powoli do niego docierały. Nie miał pewności, co teraz powinien odpowiedzieć, a słowa grzęzły mu w gardle. - ...wielka jaszczurka szponiasta - z ledwością udało mu się to powiedzieć, jednak wraz z tymi słowami kamień spadł mu z serca. Wątpił, że nazwa coś mówiła jego pracodawcy, jednak w pewien sposób podzielił się tą informacją z mężczyzną, a to dawało mu odrobinę otuchy. Mimo wszystko nie do końca wiedział, co teraz powinien zrobić. Co powinna zrobić prawdziwa wróżka?! Nagle zaschło mu w gardle, a sam przekazał swoją torbę z jajem zleceniodawcy, zachowując przy tym jak największą ostrożność. - ...spróbuję wspiąć się na niego i... zabrać światłostal - dopowiedział Sora, czekając na reakcje zleceniodawcy, a i uznając, że wysłanie jego będzie najkorzystniejsze. Mógł oszacować miejsca, w których znajdują się blizny stworka oraz odpowiednio zanegować swoją egzystencje, aby dostać się na górę. Wszystko po to, aby wziąć dłuto oraz linę od Viktora i oczywiście jakąś torbę, w której mógłby pomieścić ich kryształ. Westchnął dość ciężko, spoglądając ostatni raz na pracodawce. - W razie czego ubezpieczajcie mnie. Nie jest tu sam... - dopowiedział niebieskowłosy, aktywując następnie na sobie zaklęcie Forsaken(B), kierując się ostrożnie do stworka, aby podejść jak najbliżej i przyjrzeć się jego fakturze, a chwilę potem... spróbować jakoś wspiąć się na bestię, uważając na jego rany. Wszystko po to, aby dostać się jak najbliżej światłostali, którą spróbowałby ostrożnie odrąbać dłutem i schować do torby. Oczywiście nie spieszył się, stawiając na ostrożność, precyzje oraz opanowanie, a i trochę szczęście, które w tej sytuacji mogło okazać się niezwykle przydatne. W przypadku ocknięcia się bestii, spróbowałby aktywować na niej Confusion (C), coby monstrum nie do końca kontaktowało z rzeczywistością, dając niebieskowłosemu chwilę więcej czasu na pozyskanie materiału, bądź sprawną ewakuacje lub pomoc ze strony pracodawcy lub Percivala.

MG:

Nie od dziś było wiadomo, że członkowie Fairy Tail, nie ważne jakiego wzrostu byli, są znani są ze swoją destruktywnej sił, robienia tego co sami chcą oraz z odwagi. I właśnie tą trzecią cechę tej grupy postanowił pokazać, że i on posiada ją, ten Niebieskowłosy chłopak, który podjął wykonania się zadania wydostana kryształu z sufitu. Tak jak przewidział Sora, nazwa jaką nadali ludzie temu stworzeniu, niewiele mówiła jego zleceniodawcy, tak bywa, gdy na swojej drodze spotyka się bardzo rzadko występujące gatunki. Można to określić jako szczęście oczywiście o ile miało się coś do załatwienia z jednym z tych stworzeń, bądź po prostu pragnęło się je odnaleźć. Przeciwnie można było powiedzieć, było u tej trójki ludzi która raczej nie chciała tego, aby ta śpiąca istota postanowiła w jakiś sposób przerwać drzemkę. Tak wiec niższy Wróżek, otrzymał interesujące go przedmioty od Viktora, a także zostawił swoją torbę z łupem wyniesionym z poprzedniej jamy. Chociaż już nie miał przy sobie pochodni, którą prawie od samego początku niósł w ręce, to nie było problemów z podejściem do bestii, bez przewracania się, dzięki światłu kryształu. Niebieskowłosy również podczas tego ostrożnego spaceru nie nadepną na jakiś mniejszy kamień czy coś, których było tutaj niemało pomimo płaskiej powierzchni. Wspinaczka po tej jaszczurce również nie należała do najtrudniejszych, dzięki nieco wystającym łuską oraz tym wszystkim kolcom na grzbiecie, było za co się złapać oraz na czym postawić nogę. Tempo wspinaczki jednak mogło być większe, jednak lepiej było nie przyśpieszać, szczególnie że starasz się ostrożnie to robić wchodząc po czymś co żyje. Istota jak spała tak nadal to robiła w jednej pozycji, najwyraźniej Sora dzięki swoje małej wadze, magii oraz sporej ilości szczęścia znalazł się na szczycie Szpona. Użycie dłuta na ŚwiatłoStal, aby je wydobyć, na obecną chwilę okazało się być czymś niemożliwym do wykonania. Drobna postura wiele ułatwiała, ale jak się okazało również potrafiła przeszkodzić w wykonaniu wcześniej założonego sobie planu. Do kryształu Wróżek miał licząc od wyciągniętej ręki do góry, od 0,5 do ok. 1m w zależności od tego, czy bestia obecnie brała wdech czy wydech.

Stan postaci:
Sora: 100MM; Forsaken 1/2.

Specyficzne sytuacje wymagały specyficznych środków, a w takowej znalazł się niebieskowłosy. Najchętniej zrezygnowałby z tego, albo jego serce wyskoczyłoby z jego piersi, uciekając gdzie pieprz rośnie. Chłopak nie mógł jednak tego zrobić. Westchnął najciszej jak poprawił, walcząc ze swoimi nerwami i próbując zachować spokojny umysł. Myśleć tak trzeźwo jak tylko potrafił. Ostrożnie spróbowałby wykonać manewr, który do najłatwiejszych nie należał. Może liczył na szczęście początkującego maga, a może liczył na cud, jednak Sora spróbował wdrapać się na jeden z kolców, który miał przynajmniej 50 centymetrów długości, aby przy okazji aktywować na sobie Perception (B), które pomogłoby mu utrzymać równowagę. Nie chciał spaść z takiej wysokości pod łapy monstrualnej bestii. Kolejne uderzenia zagłuszały wszystko dookoła, a niebieskowłosy spróbowałby najstaranniej, najdelikatniej jak potrafi - odłupać kryształ z sufitu, aby następnie zapakować go w dobraną torbę i ostrożnie zejść z kolca i cielska monstrum, licząc na niezauważenie. Jeśli jego zaklęcie by wygasło - aktywowałby Forsaken (B) po raz kolejny, a jakby bestia drgnęła drastycznie lub jakoś się obudziła, co dałoby tego znaki, wtedy zostałaby potraktowana Confusion (C). Byle tylko przytępiło jej zmysły tak bardzo jak tylko mógł, a nastolatek - wraz ze światłostalą, udałby się do tunelu, z którego przyszedł uważając na wszelkie kamyczki, a i w głębi duszy modląc się o łaskę pradawnych bóstw, które chyba jako jedyne mogły mieć go w opiece. Wtedy dopiero odetchnąłby solidniej, pozwalając sobie na ukojenie skołatanych nerwów. Krótki odpoczynek...

MG:

Szczęście, zrządzenie losu, a może po prostu znalezienie się w odpowiednim miejscu i w odpowiednim czasie ? Tak można było powiedzieć o tym co Niebieskowłosy chłopak doświadczył, ponieważ nie dość, że znalazł dwa dosyć duże, a dokładnie 50 centymetrowe kolce blisko siebie, a to nie było wszystko. Najwidoczniej ta część ciała sporo przeszła, ponieważ były te dwa wystające elementy nie zakończone ostro, tak więc przy zachowaniu równowagi można było na nich ustać. Tak więc dzięki nim Sora znalazł się znacznie bliżej znajdującemu się w suficie kryształowi, mając go na wyciągnięcie ręki i mógł zaczął próbować go wydobyć. A to nie było czymś prostym, zważywszy na to co miało się pod sobą oraz to, że stwór oddychał przez co praca tam na górze co chwilę była przerywana i wznawiana. Trzeba było również uważać na wszelkie odłamki spadające na Wróżka jak i na śpiącą pod nim istotę, które mogły obudzić ją, czego zapewne nie chciał ani chłopak, ani tamta dwójka w tunelu. Młody mag po raz kolejny miał szczęście, wszelkie spadające elementy dzięki grawitacji były małe, co pewnie Szpon przez swoją twardą skórę nie wyczuł i nie obudził się. Praca Niebieskowłosemu zajęła dobre kilkanaście minut jak nie więcej, czemu nie ma się dziwić jeśli jest ona wykonana w takich warunkach. Sora jednak wydobył z góry ŚwiatłoStal, która okazałą się być znacznie lżejsza niż to wygląda po jego rozmiarze. Zejście na dół z tym całym pakunkiem również nie przyniosło jakiś nieprzyjemnych zdarzeń, bestia jak spała, tak nadal to robiła, może tylko jak Wróżek z niej zszedł to obróciła się w śnie na drugą stronę. I tak, cały spocony z kryształem w plecaku, który już miał Wiktor i się mu przyglądał, chłopak był już w tunelu ponownie i trzymał przy sobie swoją torbę z jajem.

Stan postaci:
Sora: Cały spocony i zmęczony; 90MM; Forsaken 2/2, Perception 1/3.

Serce mało co nie wyrwało się mu z piersi, a światłostal znalazła się w jego torbie. Nie mógł jednak odetchnąć z ulgą, a walcząc z myślami oraz własnym ciałem - karzełek zaczął schodzić. Cofał się do punktu wyjścia, bogatszy o nowe, acz ryzykowne doświadczenia. Myśli kłębiły się non stop, jednak nie mógł odetchnąć z ulgą. Spojrzał na zleceniodawcę i kiwnął w kierunku miejsca, z którego przyszli. Odszedł kawałek, walcząc samemu ze sobą, coby w końcu odetchnąć. Cicho, stopniowo normując swoje serduszko i oddech i odpoczywając po całym tym stresie. Wszystko po to, aby skorzystać z odrobiny wolnego czasu i przenieść spojrzenie na pracodawcę. - W-W... wracamy? - wyszeptał pomiędzy solidniejszymi haustami powietrza, podnosząc się po krótkiej przerwie, aby ruszyć dalej, chyba że pracodawca oponował. Mieli światłostal, mieli mniej kłopotów. Może udałoby się uniknąć ich całkiem?! Mimo wszystko - wracając non stop uważał, a przed kolejną salką przystanął, rzucając ukradkowe spojrzenie do jej środka i sprawdzając czy droga czysta nim postanowią stąd pójść...

MG:

Słowa Niebieskowłosego nie trafiły od razu do zleceniodawcy misji z którym udali się w to raczej nie nadające się na rodzinne wypady miejsca. Von Everec zapatrzył się na materiał, który właśnie miał w swoich rękach, a z którego miał wytworzyć fragment rzeźby. Zareagował na słowa Sory dopiero po dobrych kilkudziesięciu sekundach jak nie dłużej, przez chwilę na początek nie wiedząc o co mu chodzi. Wiktor rzucił raz jeszcze ostrożnie okiem na śpiącą w jamie istotę, przytaknął na słowa niższego Wróżka, po czym schował kryształ głęboko do torby, przez co nie rozświetlał terenu wokół nich. Trójka ludzi ponownie była zmuszona wykorzystać te dwie pochodnie przygotowane przez rzeźbiarza, które okazały się być bardzo pomocne w tej jaskini. Podróż powrotna do już wcześniej odwiedzonej jamy zajęła podobną ilość czasu i tak po kilkudziesięciu minutach grupa do niej dotarła. Całą trójka już po zrobieniu krok do jej środka zauważyła, że co nieco w jej wyglądzie zmieniło się, poprzednim razem podłoże było suche. Podczas ich nieobecności pojawił się na niej dziwnie pachnący śluz, prowadzący od kupki liści i gałęzi do drugie wyjścia. Tego, które było jedynym znane Wróżkom i ich zleceniodawcy, jako wyjście z tej jaskini na powierzchnie. Sora po dłuższej chwili przyglądania się temu śladowi dzięki swoim zmysłom mógł stwierdzić, że prawdopodobnie coś weszło i wyszło jakiś czas tamtym tunelem.

Stan postaci:
Sora: Trochę zmęczony; 90MM; Perception 2/3.

Krótkie, niemalże nieme syknięcie opuściło płuca karzełka, kiedy ten spostrzegł lepką plamę na podłożu. Nie podobało mu się to, a już z pewnością wróżyło źle. Bardzo źle. Nie byli tutaj sami, o czym zapewne mógł się przekonać, a zmęczenie robiło swoje. Nawet dalsze uspokajanie nie mogło za bardzo na to wpłynąć, a oni nie mieli tyle czasu, żeby sterczeć w miejscu godzinami. Westchnął dość ciężko, łapiąc ciut więcej powietrza i przyglądając się lepkiemu śluzowi, aby zawczasu dowiedzieć się jak bardzo się lepi i jak bardzo śliski jest. Jedno powinno wykluczać drugie, ale nie koniecznie! - Musimy być niezwykle ostrożni... coś tutaj było - stwierdził oczywistą oczywistość, po czym ruszył ostrożnie w kierunku wyjścia, nasłuchując otoczenia i czuwając, czy nic na nich nie czeka. Liczył tutaj na przedwczesny odbiór informacji oraz fakt, że dopomoże go jakaś intuicja. Z tego też powodu był gotowy, aby aktywować na nich wszystkich Forsaken (B), coby żadne monstrum nie przeszkodziło im w wyjściu, chyba że zalęgło się to w przejściu... wtedy mieliby kłopot, ale wszystko się okaże po oględzinach i kolejnym marszu!

MG:

I tak młody mag postanowił dowiedzieć na temat tego całe śluzu, który sprawił, że zatrzymali się przynajmniej na chwilę w tej jamie z jajami. Sora dzięki posiadanym zdolnością dowiedział się, że to wytwarzające dziwny zapach, jest śliskie, dzięki czemu to co wytworzyło go, musiało używać go do poruszania się. Niebieskowłosy badał w dalszym ciągu ten śluz, Perci stał przy tunelu z którego wyszli i go obserwował, natomiast Wiktor podszedł do tej sporej kupy liści i gałęzi. Za poprzednim razem jak byli w tej jamie, tylko niski Wróżek podszedł bliżej gniazda i wziął z niego jedno jajo. Teraz najwyraźniej von Everec postanowił zobaczyć ile ich jest jeszcze oraz jak inne wyglądają. Tak więc każdy się czymś zajął, niczym męczącym, dzięki czemu każdy miał przynajmniej chwilę na odpoczynek przed dalszą podróżą.
- Sora, poprzednio mówiłeś że było tutaj kilka jaj,  dobrze pamiętam ? Jesteś pewien, że je widziałeś ? Pytam się, bo teraz nie widzę tutaj ani jednego jaja - powiedział artysta zdają pytania zainteresowane śluzem Wróżkowi. Po chwili do uszu wszystkich dotarł głośny ryk z tunelu, a dokładnie z jamy, z której trójka ludzi wyszła z kryształem.

Stan postaci:
Sora:  60MM; 1/2 Forsaken, 3/3 Perception.

Niedobrze. Cała sytuacja nie wyglądała najlepiej i wcale nie chodziło o wszędobylski śluz. Niebieskowłosy przygryzł tylko wargę, rozglądając się za jakimś śladem jajek, jednak za wiele to nie dało. Nie byli tu sami, albo jajka się wykluły. To mogło stanowić problem - zważywszy na to, że zarówno maluchy, jak i ich matka do najmilszych nie należeli. Tak samo jak potencjalni złodzieje, którzy zakradli się w te strony, coby pozyskać odpowiednie środki na czarny rynek. - Ostrożnie... Musimy stąd jak najszybciej zniknąć - powiedział zdekoncentrowany przez ryk, który rozbrzmiał za nimi. Starał się zachować spokój, jednak stres robił swoje. Powoli ruszył przed siebie, uważnie obserwując i ciągle nasłuchując odgłosów otoczenia. Nie chciał skończyć w paszczy jakiejś bestii, dlatego też czym prędzej chciał się stąd wydostać. Mimo wszystko uważał, aby nie poślizgnąć się. Chciał dostać się do schodów, mając nadzieje, że jego zaklęcie wystarczy, aby przynajmniej wydostali się na powierzchnię, a potem... potem ruszyli w drogę powrotną do domu ich pracodawcy. Pytanie tylko, czy starczy im czasu i czy nie napotkają żadnych trudności oraz czy będzie musiał podtrzymywać dalej ich brak istotności!