Chata starego czarownika Gordona

Jeśli chodzi o ubrania Ayame, to żadnych zmian nie można było w nich zauważyć - odziana była w bardzo podobną kreację do tych, którymi chwaliła się przed światem w ostatnich dniach. Ciężko jednak było to tak naprawdę nazwać chwaleniem się, gdy osoba o której mowa najzwyczajniej w świecie wdziewała na siebie to, co było po prostu najczystsze z jej garderoby. Tak jak nigdy nie przykładała nadmiernej uwagi do tego jak się ubiera i czy innym jej ubrania się podobają, tak tym bardziej teraz nie przykładała swym ciuchom żadnego znaczenia. Były tylko po to, by zasłaniać jej ciało przed wzrokiem innych, choć gdyby zapytać o to w tym momencie dziewczynę, ta pewnie nawet nie wiedziałaby, że taka była ich funkcja. Ubrała je raczej dość automatycznie, nie myśląc nawet o tym, wyuczonym ruchem, powtarzając schemat każdego poranka jaki czekał na nią po pobudce. Gdyby nie robiła tego wcześniej, nie zrobiłaby tego teraz. Była to ta część rannego działania, nad którą dziewczyna nie myślała.

Problemem było to, że Ayame ostatnimi czasy w ogóle zdawała się nie myśleć. Nie skupiała się na niczym i nic nie przyciągało jej uwagi, a najlepiej świadczył o tym pusty wzrok dziewczyny, którym objęła pytającego ją o coś maga. Chwilka minęła nim do wzroku dołączył jakikolwiek komunikat werbalny z jej strony. - Tak. - brzmiała jej odpowiedź, po której usta dziewczyny mocno zwarły się i nie wypowiedziały nic więcej, wbijając się w drzwi domu, do którego miała wejść i dowiedzieć się szczegółów jej zadania, o ile zostanie do niego wybrana. O ile okaże się warta. Kirino nie miała wątpliwości, że cokolwiek zlecono by jej tam wewnątrz, to ona byłaby w stanie to wykonać - z jakiegoś dziwnego powodu jej pewność siebie zdawała się ostatnimi czasy wzrastać, lecz może było tak tylko dlatego, że różowowłosa zwyczajnie nie myślała o swoich niedoskonałościach i możliwościach, a jedynie o osiągnięciu założeń zadania? Wbrew pozorom nie było tak, że brak myślenia ze strony wróżki wynikał z jej glupoty. Nie, ona po prostu ograniczała swoje pole zainteresowania do jak najwęższego zakresu, szerokiego tylko na tyle, by była w stanie żyć i radzić sobie w tym życiu. Jednocześnie jednak była świadoma tego jak wyglądają inni czekający z nią magowie, gdzie stoją i jak się zachowują. Jej umysł pozostawał baczny na ludzkie istoty, ale nie był zainteresowany pogłębianiem tej wiedzy w jakikolwiek sposób. Ayame Kirino nie była zainteresowana tym światem. A teraz spokojnie czekała stojąc w miejscu, z parasolką opartą czubkiem o ziemię, nie ruszając się ani o krok ze swego miejsca i nie rozwijając konserwacji z zastanymi tutaj magami.

Ten sam co wcześniej, wyprany z emocji wzrok wbił się w osobę młodziana. Nie był to wzrok pełen niechęci, nie był to też wzrok mogący w jakikolwiek sposób wyrazić zniechęcenie względem osoby chłopaka, na próżno było doszukiwać się jakichkolwiek emocji ze strony Ayame, gdy ta tylko spoglądała na kogoś zza osłony swoich tęczówek. Wydawać się mogło nawet, że dziewczyna nie istnieje, a na świecie trwają tylko jej oczy, z rzadka chowające się pod osłoną powiek, tylko po to by później ponownie wynurzyć się ze swego ukrycia, odsłaniając to samo niezainteresowane niczym wejrzenie. Podobnie jednak było dla dziewczyny, która wbijając wzrok w oczy młodego mężczyzny, wydawała się zapomnieć o wszystkim innym, jak tylko jego wejrzeniu. I w żadnym wypadku nie było to romantyczne spojrzenie, a jeśli ktoś chciałby się o takie porównanie pokusić, to uznać należałoby natychmiastowo, iż było to najmniej emocjonalne z takowych wejrzeń.

- Liczę na szybkie wykonanie zadania, a po nim na odpoczynek. - odpowiedziała wprost różowowłosa, w sposób jak gdyby każde z jej słów, nasączone była minimalną uwagą. Pieniądze i sława pytała jej osoba, która sama mogła o takowych śnić. Dla Kirino Ayame niespecjalnie liczyło się ani jedno, ani drugie. Może kiedyś sława byłaby czymś, do czego mogłaby dążyć... choć niekoniecznie w sposób, w jaki mógł o tym myśleć chłopak. Dziewczyna spuściła wzrok zaraz po odpowiedzi, mniej więcej na wysokość ziemi, może delikatnie ponad nią, umiejscawiając go w tym dziwnym miejscu zwanym pustką, gdzie choć człowiek patrzył, to jednak niewiele widział, a jego umysł wyraźnie był gdzieś indziej. Zebrani tu ludzie widzieli jednak, że była ona świadoma tego, co wokół się działo. Odpowiadała, gdy się ją o coś zapytało.

Wcześniej, gdyby zobaczyła podobną chmurę nad kimkolwiek, zapewne zareagowałaby śmiechem i pełnią swojej szyderczej osobowości, teraz jednak tylko spojrzała na człowieka, następnie odwracając od niego wzrok, wysłuchując tylko tego co miał do powiedzenia. Zmuszona do pozostania z pochmurnym mężczyzną, dziewczyna postanowiła sobie przykucnąć i tak też uczyniła. Gdy doszło jej jego pytanie, odwróciła tylko w jego stronę głowę, w ten sam sposób co wcześniej wbijając wzrok w jego oczy. - Jakie ma znaczenie moja płeć? Czy potrzebuję jakiegokolwiek atrybutu męskości by je wykonać? Jeśli nie, po prostu je wykonam. - odpowiedziała, a choć jej słowa układały się tak, jak gdyby mogły zawierać w sobie uszczypliwość, to żadna emocja nie pojawiła się w nich. Po odpowiedzi, dziewczyna ponownie spuściła wzrok na ziemię.

Pokaz irytacji czy rozbawienia pochmurnego chłopaka nie zrobił na Ayame wielkiego wrażenia, a przynajmniej tak można było rozumować, gdy dziewczyna ponownie podniosła wzrok i spojrzała w jego kierunku. Ruchy te powoli zaczynały przypominać ruchy lalki, nie były same w sobie sztywne ani mechaniczne, ale ich powtarzalność zdawała się być wręcz nieludzka, a już na pewno bardzo zimna. Jego słowa odbijały się od jej umysłu niczym piłka rzucona o ścianę lub wrota stodoły, nie docierając do jaźni, a zahaczając jedynie o tę część mózgu, która potrzebna była do ich zanotowania i zrozumienia, niekoniecznie jednak przyjęcia. Siła mięśni. Brak wrażliwości. Dlaczego miałoby ją to w jakikolwiek sposób ruszyć? Jeśli miałoby się jej stać coś złego - potrafiłaby od tego uciec i przechytrzyć zło na nią czyhające, tak jak udało się jej to już kilka razy w ciągu ostatnich miesięcy. Jeśli nie miała wystarczającej siły w sobie, jedynym czego oczekiwała od samej siebie było odnalezienie większej ilości siły. Całe jej życie upływało w ten sposób do tej pory, na poszukiwaniu mocy i siły, która dałaby jej upragnioną pewność. Różnica była taka, że wcześniej Ayame przejmowała się brakiem tejże i przez ten brak nie podejmowała się wszystkich wyzwań, teraz natomiast podejmowała się ich po to, by sprawdzić ile mocy posiada, i ile siły może jeszcze zyskać.

- Jeśli jest tak jak mówisz, to ta dziewczyna poniesie tego konsekwencje. Dziękuję za ostrzeżenie. Nie rozumiem jednak twoich ostatnich słów. - odpowiedziała nader spokojnie Ayame, dopiero teraz podnosząc się z ziemi i kierując wzrok na drzwi do chaty, nie prosząc jednak o dalsze wyjaśnienia dotyczące tego, czego nie rozumiała. Faktycznie było cicho. Za cicho. Ktoś przecież był tam w środku, a przynajmniej powinien być. Ponaglona słowami mężczyzny, który zdążył już sobie odejść, Ayame bez zwłoki, ale też bez pośpiechu postanowiła wejść do chaty i zapoznać się ze stanem rzeczy. Dowiedzieć się dlaczego dziewczyna, nie była w stanie wykonać tego zadania albo też najzwyczajniej zaprzeczyć tej tezie.

Przeszła tak wiele w tak krótkim czasie, zaliczając jedną metamorfozę, zaraz potem kolejną, zmieniając się ze skorupy człowieka w niezdolnego do ruchu kwiatka, a następnie zdecydowanie bardziej mobilnego motyla. Nawet człowiek tak obdarty z odczuć i emocji jak Ayame Kirino, musiał w tym momencie się zdziwić, by nie powiedzieć zostać zszokowanym. Gdyby jeszcze była człowiekiem, jej oczy na pewno rozszerzyłyby się znacząco, a świat mógłby dojrzeć największą emocjonalną zmianę w jej wejrzeniu, jaka zaszła tam od trzech miesięcy. Ironicznie jednak, teraz gdy byłoby to możliwe ze względu na jej emocje, nie było to możliwe w wyniku przemian. Kirino nie miała nawet specjalnie dużo czasu by się zastanowić nad tymi zmianami i w jakikolwiek sposób je przemyśleć, gdy została strzepnięta z dłoni mężczyzny. Dość powiedzieć, że nigdy wcześniej nie miała skrzydełek, dlatego gdy opadała sobie swobodnie w dół nerwowo zaczęła szukać sposobu na to, by użyć ich do wzniesienia się w powietrze, jak to prawdziwy motyl byłby w stanie. Głęboko w sobie zakodowaną miała potrzebę życia, wynikająca jeszcze z obcowania z Sugito i była w stanie zrobić wszystko, byle tylko się uratować, dlatego ta właśnie determinacja objawiła się w niemal rozpaczliwym miotaniu się w powietrzu przez chwilę, zanim wreszcie dziewczyna zrozumiała jak to wszystko działa. Jej umysł nie odnotował tego, że nawet gdyby dotknęła podłogi, to nie przez agresywne opadnięcie, a raczej delikatne stąpnięcie, tak bowiem dzięki własnym skrzydłom opadała sobie na ziemię jak liść. Tak się jednak nie stało, gdy Ayame w końcu zrozumiała jak wznieść się w powietrze i mniej więcej opanowała swoje skrzydełka. Dopiero wtedy uspokoiła się, a jej myśli, nagle wcześniej rozbiegłszy się, teraz powróciły i ponownie otworzyły zorganizowany przepływ. Znowu była spokojna, a szok wynikający z rozpaczliwej próby ratunku przed upadkiem, wpłynął na zdziwienie z faktu własnej zmiany.

Najpierw spróbowała mówić. Co mówi się w takich sytuacjach? Niektórzy może powiedzieliby coś w stylu "ratunku" albo "pomocy", dodatkowo wspierając to wszystko krzykiem czy irytacją, ale Kirino użyła słowa kompletnie innego, a brzmiało ono "żyję". Brzmiało to tak, jakby sama siebie informowała o tym fakcie, jak gdyby potrzebowała tego zapewnienia by normalnie funkcjonować. Jeśli jednak nie była w stanie mówić, a zamiast tego wydała z siebie jakiekolwiek dźwięki lub pozostała niema, to dokładnie to samo sobie pomyślała. Może i było to nieco dziwne, bo nikt przecież jej nie atakował wcześniej, ale musiała sobie to w ten czy inny sposób powtórzyć - nie dlatego, że była przerażona, a dlatego że słowo to stanowiło dla niej pewien klucz, pomocną dłoń w jej egzystencji. Zaraz po tym, spróbowała magii. Ta była jej przecież potrzebna do wykonania zadania, bo, wierzcie lub nie, dziewczyna wciąż zamierzała je wykonać. Skupiając się na najprostszej możliwej magicznej zdolności, Ayame spróbowała stworzyć kwiatka. Zwykłego, normalnego kwiatuszka, małą stokrotkę, dzięki pomocy swojego PWM. Jeśli tak prosta magiczna czynność by jej nie wyszła, to mogłoby to świadczyć tylko o jednym.

Rzuciła ostatnie spojrzenie na maga, który zmienił jej formę w tę - piękną, ale jakże ulotną. Miała mało czasu na wykonanie zadania, a sugerując się słowami maga, upływ czasu nie oznaczał tu tylko zawalenia misji, ale miał także zdecydowanie dalej posunięte konsekwencje. Jeśli potrafiła mówić, zapytałaby jeszcze maga o to, w którym kierunku jest północ, jakkolwiek głupio to brzmiało i spytała czy w ramach źródła chodzi o źródło wodne czy metaforyczne. Następnie zaś... wyfrunęła z domu kierując się we wskazanym kierunku. Zerknęła raz tylko na szczury, by dojrzeć co one zamierzają, ale i tak zamierzała polecieć.

Prawdopodobnie i tak za wiele by nie mówiła. W gruncie rzeczy wystarczyło przypomnieć sobie minuty, które spędziła tuż przed staniem się motylem, już wtedy raczej nie mogła uchodzić za najbardziej rozgadaną na świecie osobę. O ile jednak jej wystarczyłyby zapewne pojedyncze słowa, to może tym niżej pod nią potrzebne były całe zdania, by przekazać swoje zawiłe myśli. Trudno było potem przesiać taką papkę słowną przez filtry myślowe, które pozwoliłyby wyciągnąć z ich słów najważniejsze rzeczy. Ayame od jakiegoś czasu podczas rozmów z innymi ludźmi, zwłaszcza tymi, którzy mieli wiele do powiedzenia i tak starała się myśleć i rozmawiać na zasadzie skupiania się na słowach kluczowych, arbitralnie ustanawianych przez ją samą w zależności od kontekstu danej rozmowy. Istniały pojęcia warte zapamiętania i te, które stanowiły niepotrzebne tło dla przepływających w rozmowie istotnych danych.

Wahania temperatury jakie odczuwała nie były przyjemne. O ile samo ciepło takie było, to jego częste zanikanie już nie należało do najsympatyczniejszych zjawisk. Była świadoma tego, ze jej ciało jest teraz znacznie delikatniejsze, ale dopiero teraz uświadamiała sobie jak tak niewielkie zmiany bardzo na nią wpływają. Dodatkowo faktycznie zaczynała robić się głodna, a w jej myślach pojawiła się myśl, która jednocześnie była przerażająca z uwagi na swoją odpowiedź, jak i dość zaskakująca. "Co jedzą motyle?". Kwiaty. Zaraz, niekoniecznie same kwiaty, prawda? Raczej nie. Raczej coś z nich. Kwiatowy nektar? Chyba tak. Zwyczajna Kirino pewnie zagłowiłaby się w tym momencie nad ironią całej tej sytuacji, ale ta obecna po prostu odnotowała fakt i spojrzała w kierunku krokusów. Machnęła raz skrzydłem w kierunku czekającego na nią szczura, a następnie szybko (jak na motyla), pognała w kierunku wspomnianych roślin, gdzie miała zamiar szybko pożywić się nektarem generowanym przez krokusy. Zaraz po tym wrócić miała do czekającego (bądź nie, ale w takim wypadku starała się przypomnieć sobie w którą stronę udały się szczury), a następnie ruszyć z nim w dalszą drogę. Starała się lecieć swoim tempem, nie szarżować za bardzo, bo kto wie kiedy będzie potrzebowała nagle zużyć dodatkową energię? Irytowało ją tylko to dziwne uczucie, które posiadała... I pewnie dlatego, zanim faktycznie zajęła się krokusim nektarem upewniła się w tym, że żadnego człowieka nie ma w pobliżu. Mało to się słyszało o łowcach motyli? Nie miała ochoty stać się ozdobą klasera albo być wywieszona na ścianie. Musiała żyć. Jeśli jakiegoś człowieka faktycznie by spostrzegła, wtedy starała się szybko dostać na plecy szczura (tak, bez jego pozwolenia) i pogonić go delikatnym smagnięciem skrzydła do ruchu. Pewnie w ten sposób szybciej udałoby się im uciec. Brak magii bolał. Mogłaby sobie sama wyczarować jedzenie. I to za niemal zerowy koszt magiczny. Szkoda.

Była motylem. Z obiektywnego punktu widzenia nie była w jakikolwiek stanie pomóc szczurowi, dlatego nie czuła żadnych wyrzutów sumienia w kwestii tego wszystkiego co właśnie zaszło na jej oczach. Nie oznaczało to oczywiście, że z radością powitałaby widok ptaka zabijającego szczurzego człowieka, dlatego w gruncie rzeczy była zadowolona z całego obrotu sprawy, co dało do zrozumienia nieco bezwiednie machnąwszy skrzydełkami. Wciąż była głodna, ale jednocześnie nie chciała narażać swojego towarzysza na tego typu nieprzyjemności z jej winy. To, że podobne niebezpieczeństwa czekać mogły na niego na całej drodze - tego była już kompletnie świadoma. Oczywiście miała też świadomość tego, że ona sama nie mogła czuć się bezpiecznie. Nie wiedziała na temat motyli zbyt wiele, nie wiedziała jacy są naturalni wrogowie motylów, czego powinna się wystrzegać w swoim motylim życiu, kto może zechcieć ją sobie upolować. Z jakiegoś powodu czuła, że powinna uważać na pajęcze sieci, ale nie wiedziała czy faktycznie pająki upatrują sobie w motylach smacznego obiadu, czy to tylko jakaś zakorzeniona głęboko w niej nieuświadomiona do tej pory arachnofobia odezwała się właśnie i dawała o sobie znać. Tak czy siak - miała świadomość tego, że jako motyl cały świat jawił się jej jako niebezpieczny plac zabaw, w który byle łopatka i byle wiaderko, nieopatrznie położone, mogło przywołać kres jej życia. A głęboko zakorzeniony w niej impuls samoobronny dawał jej jasną motywację - masz przeżyć. Przeżyć za wszelką cenę. Przetrwać. Jakkolwiek będziesz musiała do tego doprowadzić, nie wahaj się i przetrwaj. Uczyła się od kilku miesięcy żyć z tak podpowiadającym jej umysłem i całkiem spokojnie przychodziło jej obecnie akceptowanie tych podszeptów.

Ruszyła za szczurem wykonując szybki rachunek zysków i strat. Co miała do stracenia? Swoje życie jeśli będzie się ociągać. Mogła pozwolić sobie na trochę głodówki, przynajmniej na krótki czas. W lesie mogła spróbować żywić się czymkolwiek innym, choćby sokami obumierających drzew. Kto by pomyślał, że w taki sposób przyjdzie jej powiększyć swoją botaniczną wiedzę. Ruszyła tedy za szczurem, który wcześniej wygrał swój pierwszy pojedynek w nowej formie, bacznie rozglądając się wokół siebie. Ponownie spróbowała wydać z siebie głos, wytężając się z całej siły. Chciała sprawdzić czy będzie w stanie ostrzec szczura, jeśli zaobserwuje jakiekolwiek zagrożenie nadchodzące z powietrza. Poniekąd był jej przewodnikiem. Lepiej było dla niej i rzecz jasna dla niego gdy był żywy.

Czy wszystkie motyle miały problemy ze słyszeniem dziwnego głosu w swojej głowie? Jeśli tak, Kirino zdecydowanie im nie zazdrościła. Jej ciało, jakkolwiek małe i nieznaczące by nie było, podpowiadało jej, że dosłownie musi coś zjeść, musi odpocząć, musi zyskać chwilę dla siebie, a tymczasem głos w jej głowie wyraźnie zachęcał ją do dalszego lotu, do przebywania kolejnych metrów, na przekór zdrowemu rozsądku. Koniec końców wszystko rozchodziło się o to, czy Ayame byłaby w stanie przeżyć kolejne chwile, minuty, godziny w jej obecnym stanie, bez jedzenia za to z ssącym niezmiernie w żołądku uczuciem niezaspokojonego głodu. Każda z decyzji, którą by tutaj podjęła miała swoje plusy i minusy - należało więc zdecydować i trzymać się tego, co uznało się za stosowne, robiąc wszystko, by złagodzić negatywne strony danego wyboru. Poza głosem w jej głowie, do dalszego lotu skłaniała ją też myśl, że szczury nieco lepiej orientują się w położeniu, w którym się znajdowali, a także myśl o tym, czy kiedykolwiek byłaby w stanie właściwie zaspokoić swój głód. Być może motyle wiecznie były głodne? Być może jeśli tylko zatrzyma się na chwilę przy jedzeniu ktoś na nią zapoluje?

Decyzja, którą podjęła nie była na pewno najlepszą, ale w tej sytuacji nie wyglądało na to, że są jakiekolwiek dobre decyzje. Postanowiła lecieć dalej do przodu, za szczurami, w zgodzie z tym co podpowiadał jej głos, a także z czym zgadzała się jej wewnętrzna pieczęć, założona jeszcze za czasów gdy Ayame wydawało się, że znalazła człowieka, który miał na względzie jej dobro. Nie chciała ryzykować tego, że ktokolwiek ją tutaj upoluje, a dzięki temu nieuświadomionemu strachowi, popchnięta została w dalszą podróż. Jednocześnie rozglądała się co jakiś czas za jakimś dodatkowym motylim pożywieniem. Może po drodze znajdzie gdzieś miejsce, by tylko na chwilkę, tylko na momencik przystanąć i pożywić się szybko, a potem dalej ruszyć w drogę. Może.