Chata starego czarownika Gordona

Nie mogła być pewna tego jaką opinię na jej temat wyrobił sobie mężczyzna po tym jednym, dziwnym spojrzeniu, które jej posłał, bo sama nie była pewna tego kim obecnie była i kim stawała się z dnia na dzień. Była pewna jednak czegoś innego, a mianowicie tego jak czuła się obok mężczyzny. Widząc bowiem w jego oczach nie zdenerwowanie, a coś bliższego chłodnej kalkulacji odruchowo się rozluźniła, zupełnie jakby poczuła nić bratersko-siostrzeńską między własną a osobą mężczyzny. Podobnie jak ona, on skupiony był na dziejących się właśnie zdarzeniach, nie myśląc zbyt wiele o wszystkim innym co działo się wokół, a co nie było ważne. Nawet spojrzenie posłane jej nie zmieniło tej opinii i wciąż pozwoliło dziewczynie na kompletny spokój w swoich ruchach i myślach. Po chwili dziewczyna spuściła wzrok i wpatrzyła się w ziemię - nie dlatego, że była załamana czy zmęczona obecną sytuacją, a dlatego że lepiej się jej myślało, gdy przed oczyma miała statyczny obraz, który nie przechodził żadnych zmian. A myślała nad tym jakie kolejne pytanie zadać chłopakowi, tak by dowiedzieć się więcej na temat tego co zaszło.

- Co tam robiłeś? - zapytała w końcu podnosząc jednocześnie głowę, uznając że tak sformułowane pytanie będzie najlepiej możliwie postawionym ze wszystkich. Koniec końców w ten sposób dowie się czegoś na temat tego, czemu właściwie mężczyzna znalazł się w tamtym miejscu i jaki był jego pierwotny cel. O ile zechce odpowiedzieć, rzecz jasna. - Zróbmy jak mówisz. - odpowiedziała dość pasywnie na jego propozycję pozostania w tym miejscu przez krótki czas. Nie była specjalnie zmęczona, ale nie wyrywała się też jakoś ambitnie dalej "w pole". Równie dobrze mogli pozostać w tym miejscu i przygotować się mentalnie na starcie z większą liczbą przeciwników. - Twój wzrok jest dziwny. Czemu tak patrzysz? - zadała kolejne pytanie Ayame, uznając, że równie dobrze może wykorzystać ten czas na rozwianie wszelkich wątpliwości, które miała w myślach. Nie patrzyła jednak teraz mężczyźnie w oczy, a spoglądała na zewnątrz, przyglądając się światu z ich kryjówki. Na wszelki wypadek lepiej było mieć i tak oko na sprawy tam się dziejące.

- Nadużywasz tego słowa. I używasz go w stosunku do złej osoby. Nie jestem kochaneczką. - brzmiały pozbawione większych emocji słowa Ayame, które pojawiły się zaraz po tym jak mężczyzna skończył mówić. Wydawały się wręcz, że Kirino stwierdza tylko fakt, a w jej słowach nie było wiele determinacji ku temu, by nie być tak nazywaną, a jednak same słowa były bardzo bezpośrednie i jasno przekazywały co dziewczyna myślała. Na tym jednak nie zakończył się potoczek słów wychodzących z ust dziewczyny, która miała do powiedzenia coś jeszcze, a może nawet jeszcze więcej niż tylko tyle. Najpierw padło jednak kolejne pytanie. - I jak wyglądała moja ocena? - większość ludzi na świecie interesowało to w jaki sposób inni na nich patrzyli czy może raczej kogo widzieli na ich miejscu. Tajemnicą nie był fakt, że to w jaki sposób ludzie postrzegali samych siebie często znacząco odbiegało od tego, w jaki sposób inni ich postrzegali. A skoro ten mężczyzna zdążył już ją ocenić, to chciała wiedzieć na jaki status się załapała. A nuż powiedziałby coś choćby umiarkowanie ciekawego albo coś czego nikt inny jeszcze nie powiedział. W gruncie rzeczy nie spodziewała się pochwał.

Mężczyzna rozpalił ognisko, a Ayame bezwiednie przysunęła się bliżej ognia, by pozostać ogrzaną i nie stracić za wiele z ciepła składowanego w jej niewielkim przecież ciele. Odruchowo objęła też dłońmi swoje kolana i przylgnęła do nich nieco bardzo resztą ciała, choć głowę trzymała ponad nogami, tak by widzieć swojego rozmówcę. Widok palca ją zaskoczył i przez chwilę odbiło się to nawet w jej zaskoczonym spojrzeniu, lecz to w następnym momencie uspokoiło się i stało bardziej statyczne, by za chwilę ponownie rozwiać się pozostając nieskupionym na czymkolwiek konkretnym. Tak. Na tym świecie bywali ludzie, którzy lubili się mścić za doznane sobie krzywdy. Nie powinno było jej dziwić to, że niektórzy odnajdywali mniej lub bardziej ponurą satysfakcję w kaleczeniu osoby, która im podpadła. Powinna była to po prostu zwyczajnie zaakceptować i żyć z tą myślą w głowie. Odwróciła jednak wzrok z palca po chwili i przeniosła go z powrotem na ogień, zdecydowanie bowiem ten widok był dla niej przyjemniejszym niż widok części ciała innego człowieka. Ogień koniec końców był jaki był, nie ukrywał swej natury i nie próbował okłamywać ludzi, a przy tym był choć neutralną, to niszczycielską siłą. Ayame westchnęła cicho. Może ona sama była takim ogniem. Tego jednak stwierdzić ze 100% pewnością nie potrafiła. - ...co zrobisz z tym palcem? Wasza organizacja nie ma zbyt dumnej nazwy, tak swoją drogą. - wypowiedziała stosunkowo cicho, przymykając nieco oczy i napawając się ciepłem ognia. To dziwne, ale dobrze się obecnie czuła, choć przecież nie była w perfekcyjnej sytuacji życiowej w tym momencie. - I czym właściwie ci tamten człowiek ci zawinił? - zapytała jeszcze, w międzyczasie przecierając dłońmi swoje oczy. Ach, no tak. Zapomniałaby o podaniu swojego imienia. Może dlatego, że w sumie nie miało ono przecież dla świata większego znaczenia. - Kirino. Tak się nazywam. - rzuciła w końcu na koniec, następnie milknąć i pozwalając sobie na posłuchanie trzaskającego przyjemnie ognia.

- Tak sądzę. - odparła natychmiast Ayame słysząc pytanie mężczyzny, które przecież równie dobrze można było uznać za retoryczne i oszczędzić sobie na nie odpowiadania. Skoro jednak pytajnik zawisł w powietrzu, to Kirino uznała za stosowne chwycić go i wykorzystać. Było zimno i robiło się zimniej, dlatego dziewczyna zmieniła swoją pozycję kolejny raz, tym razem siadając na kolanach, a następnie podciągając się ponownie bliżej ognia, ręce wystawiając w jego kierunku, tak by przynajmniej je nieco bardziej ogrzać. Atakujące ją powiewy wiatru były najbardziej bolesne w tej sytuacji, a kolejne westchnięcie opuściło usta dziewczyny symbolizując w ten sposób jej stosunek do całej sytuacji, który podsumować można byłoby stwierdzeniem "trudno, cóż zrobić". Nie miała zbyt wielu możliwości bronienia się przed zimnem na dłuższą metę. Przez chwilę zastanawiała się nad tym by otworzyć swój parasol i w ten sposób obronić się przed wiatrem, ale po chwili namysłu odpuściła. Może wróci do tego nieco później.

Opinii chłopaka na własny temat wysłuchała spokojnie, a gdy usłyszała ostatnie jego słowa na jej temat uśmiechnęła się dziwnie do ognia. Nie było jasne czy był to uśmiech bardziej smutny czy rozczarowany, a jeśli to drugie to co było powodem takiego uczucia. Nie wyglądało jednak na to by była zła czy zdziwiona tym co usłyszała z ust Jacoba. - Chciałam usłyszeć szczerą odpowiedź. Jeśli taka właśnie była twoja, to tak. - odpowiedziała mężczyźnie, z jakiegoś powodu strasznie żałując, że nie ma przy sobie jakiegokolwiek kija, którym mogłaby pogrzebać w ogniu. Dziwna ochota na to naszła ją właśnie teraz. - Czy się z nią zgadzam to inna kwestia. - dodała jeszcze, choć nieco ciszej, zupełnie jakby walczyła z sobą zanim w ogóle wypowiedziała kolejną kwestię. Spędziła tak dużo czasu na tym by się zmienić, a jedyne co osiągnęła w oczach przypadkowo spotkanego faceta to otoczenie się płaszczem kłamliwej obojętności? Nie mogła tego tak łatwo zaakceptować. I nie chciała tego zaakceptować. Nawet jeśli jej wcześniejszy uśmiech już nie sugerował obojętności.

- Zapał? Do czego? - zapytała, szczerze zdziwiona jego stwierdzeniem. Nigdzie nie stwierdzała niczego na temat zapału czy ochoty ku czemukolwiek. Po prostu pytała i po prostu oczekiwała odpowiedzi. - A ty masz swój naszyjnik na sobie? Ile... elementów posiada? - zapytała dalej patrząc jak płomienie tańczą ze sobą, gdy ona odwracała ręce w jedną i drugą stronę zanim przytknęła je do własnych policzków by i im przekazać nieco ciepła. Nie mogła się jednak powstrzymać od zadania kolejnego pytania choć nie powinna była tego robić. Powinna była mieć to gdzieś i po prostu przesiedzieć jakoś tę noc. Nie powinno było mieć to dla niej żadnego znaczenia, a jednak musiała zapytać. - Czym było to cenne coś? - w jej pytaniu nie było słychać obawy o to, że wścibia nos w nieswoje sprawy. Nawet jeśli tak było to Jacob mógł po prostu odmówić jej odpowiedzi. Nie potrzebowała się o to martwić. Nie potrzebowała się martwić o cokolwiek przecież. A jednak pytanie zadała.

Kirino bez żadnych komentarzy przyglądała się działaniom Jacoba, nie poświęcając ani słowa temu, że już kilka osób straciło z jego powodu życie, ani temu że cała "ceremonia", której dokonał była, delikatnie rzecz ujmując, odrażająca. Była świadoma tego, że jej własne odczucie względem całej tej sytuacji nie miały żadnego zastosowania w tej chwili, bo mężczyzna prowadził zapewne kompletnie inne życie niż ona sama - jej komentarze na temat tego co robił poczytane mogły zostać za objaw impertynencji, a tego dziewczyna nie zamierzała znosić i nie czułaby się z tym dobrze. Różni ludzie w różny sposób prowadzili swoje życie. Pamiętała przecież też pewnego mężczyznę, który był dla niej swego czasu bardzo bliski. On też nie był aniołkiem, a jednak nie przeszkadzało jej to w traktowaniu go jako kogoś ważnego. Przynajmniej do pewnego czasu. Ludzie byli wychowywani w różny sposób i różne zdarzenia w ciągu ich życia skłaniały ich do takiego, a nie innego zachowania, a Ayame nie powinna była wtryniać nosa w nieswoje sprawy, jeśli chciała dążyć do ideału obranego przez siebie jakiś czas temu. Nawet jeśli jej wrodzona ciekawość nie pozwalała jej na to, by zachować całkowitą neutralność to przynajmniej wiedziała kiedy odpuścić. I obecny moment wydał się jej do tego idealny. - ...nie odpowiedziałeś na moje pytanie. - zauważyła jednak dziewczyna, choć tym razem nie dopytywała się już o nic, a po prostu stwierdzała fakt. Nie mogła zapytać ponownie o to, nawet gdyby bardzo chciała. Musiała zachować spokój i neutralność. Musiała, jeśli chciała aspirować do roli, którą kiedyś sobie obrała.

Starała się nie patrzeć jednak za bardzo na niego, gdy zajmował się swoją robótką ręczną, jakkolwiek to brzmiało. Nawet jeśli nie mogła "odwidzieć" już tego co zobaczyła, to mogła przynajmniej ograniczyć zasób pozyskanych wrażeń wizualnych do totalnego minimum, dlatego jej głowa naturalnie odchyliła się w kierunku wyjścia na świeże powietrze, a dopiero kolejne odezwanie się mężczyzny przywołało jej uwagę z powrotem na miejsce, w którym się znajdował. - Nie powinniśmy wyznaczyć wart? Możesz iść spać pierwszy. Obudzę Cię za 2 godziny. Czy coś w ten deseń. - Nie miała zegarka więc trudno byłoby jej to określić. Nie miała nic przeciwko dzieleniu z nim łóżka, ale nie chciała odkryć rano, że została zjedzona przez kolejnego ogromnego pająka. Warty wydawały się sensownym rozwiązaniem. Po tym jak to powiedziała odwróciła się tak, by wejście do ich kryjówki mieć tu przed oczyma, a jednocześnie nie oddalać się od cudownego ognia. I miała zamiar pilnować.

Kurcze, ale było zimno. Było naprawdę cholernie zimno. To był ten rodzaj zimna, który powodował, że ludziom po plecach nie tyle przechodziły ciarki, co przejeżdżały wyposażone w ciężką artylerię, obsadzone w czołgach skutych lodowymi gąsienicami. Ayame miała wrażenie, że jej włosy powoli zamieniają się w delikatnie, cieniutkie sopelki lodu tylko z powodu tego, że wcześniej podczas biegu część potu mogła się na nich osadzić, a teraz zamarzała pod wpływem niesamowitego wręcz zimna, które atakowało ją ze wszystkich stron. Nawet ognisko zdawało się zamarzać - dziewczynie wydawało się, że płomyki ognia, te które powinny wesoło tańczyć i iskrzyć, w tym własnie momencie powoli pokrywały się szronem i same z siebie generowały chłód. Gdy rozejrzała się wokół siebie niemal w sposób kompletnie dostrzegalny dla gołego oka widziała, jak powietrze przesycone jest aurą mrozu, który niemal paraliżował wszelkie członki i nie tylko. Sam umysł dziewczyny zdawał się być tknięty uczuciem wszechpotężnego chłodu, temperatury niemal sięgającej zera absolutnego. Zimno było na tyle dotkliwe, że Kirino niemal zaczynała z jego powodu mieć halucynacje. Praktycznie widziała zimowego bałwana, który machał do niej wesoło, a jego twarz dziwnie podobna było do Daxowej mordki, którą Ayame swego czasu tak dobrze znała. Świadomość jednak mówiła jej, że to nie może tak być, dziewczyna nie mogła jednak potrząsnąć nawet głową, bo obawiała się, że jej soplowate włosy momentalnie połamią się na setki kawałków. Mogły być odporne na magię, ale niekoniecznie już na zimno. Szczękanie jej zębów między poszczególnymi wypowiedziami zdawało się być słyszalne nawet dla mamutów, które przecież wyginęły wieki temu, ale ten chłód przenikał przez sferę czasoprzestrzenną i docierał nawet do tych lat, kiedy pierwsi ludzie nie znali jeszcze ognia, bo było za zimno by przypadkowo go wymyślić. Chłód potężny był na tyle, że przez chwilę Ayame obawiała się, że jej gardło całkowicie zostało zmrożone i już nigdy nie będzie w stanie wydać z siebie żadnego dźwięku. Tak, jedyny odgłos jaki mógł się z niego wydać byłby odgłosem chłodnego smutku potęgującego jeszcze atmosferę panującą w tym miejscu. I nieważne jak bardzo Ayame bliska była ognia, wciąż odczuwała igiełki mrozu wbijające się w jej skórę, zupełnie jakby setka pielęgniarek próbowała wbić jej zastrzyki, jakieś szczepionki w żyłę, nie potrafiąc jednocześnie jej odnaleźć, więc wbijały ponownie i ponownie. Zaziębiona dziewczyna spojrzała na Jacoba schowanego pod lodowym dywanem, zimno bowiem musiało być na tyle, by i sam "ocieplacz" stał się de facto już chłodny. Nie mogła jednak płakać nad swoim losem, bo ryzykowała zamarznięcie jej własnych powiek, a to byłoby straszne. Była jednak na tyle mądra i umiała chłodno kalkulować w tej sytuacji, dlatego łzy się nie pola-- posypały. Nowych kostek lodu nie zamierzała generować. Głos mężczyzny też brzmiał nad wyraz chłodno, a dziewczyna zauważyła jego dziwnie zmieniający się akcent. Zdenerwował się jej zachowaniem? Niepotrzebnie. Już wystarczająco dużo problemów mieli z zimnem, by jeszcze przejmować się wzajemnymi odruchami behawiorystycznymi. Choć może to i lepiej? Może w tej mroźnej pustyni ich życia te energiczne uczucia potrafiły jakoś, choć troszkę rozgrzać mężczyznę? Na swój sposób chłodna dziewczyna wyrządzała mu w ten sposób przysługę, choć zupełnie niechcący i bez takiej intencji. Jakie intencje można było mieć zresztą w tej chwili, poza chęcią fizycznego sprania chłodu na ciepłe jabłko? Gdyby mogła ubiłaby go na lody gałkowane, a następnie spałaszowała. Mówiąc o lodach, wszystkim dobrze znane uczucie zjedzenia czegoś bardzo zimnego, które następnie objawiało się w bólu mózgu również nie było obce dziewczynie w tym momencie. Ale i z tym próbowała walczyć - doskonale wiedziała, że nie mogła sobie pozwolić na porażkę w starciu z otoczeniem. Choć był to przeciwnik surowy i bezwzględny, to ona starła się już z trudniejszymi niż on. Chłód mordował, lecz nie ją. Nie tym razem.

Dziewczyna kiwnęła zmarzniętą głową na słowa Jacoba, nieomal nie tracąc jej w ten sposób, gdyż jej szyja była praktycznie skuta lodem. Na szczęście jednak udało się jej zachować zdrowie i głowę. Nie zamierzała odpowiedzieć w żaden sposób na irytację mężczyzny. W ogóle fakt, że ten tak szorstko jej odpowiedział dziwił nieco dziewczynę, ale ta nie zaryzykowała nawet wzruszenia ramionami, gdyż tak bardzo było jej teraz chłodno, że nie chciała pozwolić ciepłu znajdującemu się pomiędzy jej ciałem, a rękoma na ulecenie w siną dal. Nie powstrzymała się jednak od komentarza. - Myślę, że lepiej być przezornym niż potem czegokolwiek żałować. Nie znam cię. Nie wiem co masz w zwyczaju, a co nie. Uspokój się zamiast zachowywać jak dziecko, które naburmuszone próbuje przekonać rodzica do tego, jakie to ono jest mądre. Spokojnie. - jej głos nie był jednak tak chłodny jak powietrze wokół niej, raczej nosił jednak znamiona tonu Ayame sprzed pewnego czasu, co zaskoczyło nawet ją samą, choć nie tak bardzo jak mróz, który otaczał ją ze wszystkich stron, to było najbardziej zaskakujące z tego wszystkiego. Mimo wszystko była jednak zadowolona z odpowiedzi chłopaka, choć nie do końca mu ufała w tej kwestii. Czemu miała? Nie miała ku temu powodów. - Nie jestem też grzałką. - dodała jeszcze, tym razem jednak podchodząc już do pledu i wsuwając się weń, pozostawiając jednak odstęp między sobą, a mężczyzną. Nie zamierzała się do niego przytulać. - Jesteś zbyt chłodny w tej sytuacji. - rzuciła, choć nie obróciła się do niego plecami. Nie zamierzała ryzykować.

Ranek nie był dla niej najlepszą porą na sensowne życie, ale jednocześnie poranne wstawanie w ostatnim czasie sprawiało jej zdecydowanie mniej problemów niż kiedyś. Łatwiej było się budzić, gdy głowa nie była pełna wyrzutów sumienia i przemyśleń, które mogły pozostać z poprzedniej nocy. Teraz Ayame miała głowę o tyle lżejszą, że wszelkie problemy zepchnięte były na skraj świadomości, wyczuwalne przez dziewczynę, ale nie powodujące konkretnych zmian w jej zachowaniu. Gdy Jacob ją obudził w pierwszej chwili rzecz jasna nie była pewna tego co wokół się dzieje, a gdy podniosła głowę z poduszki w pierwszej chwili wpatrzyła się w mężczyznę bardzo nieprzytomnym i niezrozumiałym wzrokiem, lecz gdy ten wcisnął jej w dłoń jedzenie, wiedziona kobiecym instynktem przetrwania, świadoma była tego, że należy je włożyć do buzi i spokojnie przerzuć, w międzyczasie odzyskując energię i koncentrację potrzebną na dalsze życie. Była kobietą, lecz kobietą, która nie przykładała aż takiej wagi do swojego wyglądu by przejmować się ubraniami czy tym, że chodziła w nich już drugi dzień. Potrzeby fizjologiczne wydawały się też być w miarę spełnione póki co, być może był to skutek jej przemiany w motyla, że póki co wszystko było okej. Gdy po chwili dotarła do niej pełna treść wypowiedzi mężczyzny, wciąż przeżuwając jedzenie dziewczyna podniosła się ze swojego tymczasowego "łoża" na równe nogi, następnie przyglądając się w ciszy mężczyźnie. Poprawiła szybko swoje ubranie, odgarnęła włosy z twarzy i przetarła oczy wolną pięścią. Sprawdziła też czy ma przy sobie wszystką swą własność, głównie parasolobroń, a następnie gotowa była właściwie do drogi. Ostatnie kęsy jedzenia poszły w zapomnienie. - Jestem gotowa. Chyba. - odpowiedziała szczerze, nie wiedząc tak naprawdę czy wszystko jest okej. Tak długo jednak jak miała przy sobie swój parasol, resztę ekwipunku i magiczne zdolności wydawało się, że wszystko będzie okej. - Dokąd teraz? - zapytała jeszcze, ale gdy mężczyzna zaczął się poruszać szła za nim. Wciąż próbowała się otrząsnąć z pozostałości letargu i snu, który zalegał na kącikach jej powiek, dlatego skupiała się mocniej na ruchach mężczyzny i podążała krok w krok za nim, tak by nie popełnić jakiejś głupiej pomyłki. Musiała się szybko ogarnąć.

Była cały czas przygotowana. Może poza pierwszymi minutami zaraz po pobudce, ale te już przecież minęły jakiś czas temu. Od momentu, w którym poczuła się bardziej żywo była przygotowana na to, że w każdej chwili może zostać zaatakowaną przez przerośnięte stwory, które z jakiegoś powodu pojawiły się w tym miejscu i urządziły sobie polowanie na ludzi. Zaburzone stosunki wzrostu między przedstawicielami obu gatunków mogły być powodem występowania koszmarów u ludzi. Jak tak się nad tym pomyśli, to gdyby części zwierząt, które normalnie były maleńkie i niegroźne dla ludzi, powiększyć rozmiary, to niewykluczone, że gatunek ludzki miałby spore problemy z przetrwaniem w swoim niezaburzonym stanie. Albo w jakimkolwiek stanie. Reasumując jednak - była gotowa. Gotowa do biegu, gotowa do walki, gotowa do zmuszenia swoich mięśni i zbiornika magicznego do najwyższego stopnia wysiłku, który mógłby skutkować nawet wystąpieniem skurczy. Tak bardzo była gotowa. Nie pokazywała jednak tego po sobie, nie odzywała się też za bardzo. Kiwnęła tylko głową na słowa mężczyzny. Dopiero gdy ten wydarł się jej wprost w ucho, dosłownie na chwilę odwróciła wzrok w jego kierunku i tak samo przez chwilę w jej oczach widać było po raz pierwszy coś w rodzaju irytacji. - Nie drzyj się. - odpowiedziała lodowato, nie sprzeciwiała się jednak jego nakazom i robiła jak mówił. Gdy krzyczał by wiali, ona posłusznie ruszyła za nim. Dopiero gdy biegła odezwała się ponownie. - Jestem magiem. Mogę pomóc. Jak mam się przydać? I nie mów, że mam siedzieć cicho i nic nie robić. Wykorzystaj mnie. - powiedziała szybko, najszybciej jak mogła jednocześnie zachowując w miarę spokój, by poszczególne słowa były zrozumiałe.